Δεν αντέχουμε υποχώρηση τύπου Ίμια: Ποιος όμως θα απαντήσει στο bullying της Τουρκίας;

Σε μια άλλη εποχή τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικά απλά για ευλύγιστους κυβερνήτες. Του Γιώργου Χαρβαλιά  Το ερώτημ...

Σε μια άλλη εποχή τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικά απλά για ευλύγιστους κυβερνήτες.

Του Γιώργου Χαρβαλιά 

Το ερώτημα προς τον…όχλο θα έλεγε: «Προτιμάτε να αλλάξετε πίστη ή να περάσετε από οθωμανικό λεπίδι;» Κι αν η απάντηση ήταν η προφανής, στο επίπεδο ατομικού συμφέροντος, βολής και αυτοσυντήρησης , θα είχε μείνει η Ελλάδα επαρχία της Τουρκίας. Με τουρκόφωνο εξισλαμισμένο πληθυσμό.

Δυστυχώς για κάποιους η απάντηση δεν ήταν η προφανής. Και σήμερα η Ελλάδα αποτελεί χρεοκοπημένο μεν, αλλά εθνικά κυρίαρχο κράτος. Με συντριπτική πλειονότητα κατοίκων Έλληνες Χριστιανούς και διεθνώς κατοχυρωμένα σύνορα. Αυτά δεν αλλάζουν παρά μόνο με πόλεμο, εθνοκάθαρση, ή αλλοίωση του πληθυσμιακού στοιχείου μέσω αθρόας εισαγωγής απρόσκλητων «επισκεπτών». Αυτό το τελευταίο όμως σε βάθος δεκαετιών…

Συνεπώς στο σήμερα για το οποίο μιλάμε, ακόμη και αν οι εκάστοτε πολιτικοί παπατζήδες σκέφτονταν να βάλουν ένα ακόμη εκβιαστικό δίλημμα στο λαό προκειμένου να βαφτίσουν το «όχι» σε «ναί», αυτό δεν θα μπορούσε να αφορά ζητήματα αδιαπραγμάτευτης εδαφικής κυριαρχίας. Δεν θα μπορούσε δηλαδή να τεθεί στην κρίση του λαού ένα ερώτημα του τύπου «Θέλετε να μοιράσουμε το μισό Αιγαίο με τους απέναντι για να μας αφήσουν στην ησυχία μας;».

Το ερώτημα δεν μπορεί να τεθεί γιατί έχει ήδη απαντηθεί από τις προηγούμενες γενιές. Και ουδείς μπορεί να εκχωρήσει κεκτημένα προγόνων που έχουν κερδηθεί με αίμα, χωρίς…να ακουστεί μπαμ στον αέρα. Ο Σημίτης και η παρέα του μπορεί να γλύτωσαν το στρατοδικείο, αλλά σήμερα έχει καταστεί πλέον σαφές ότι εκχώρησαν εδαφική κυριαρχία. Και δεύτερη τραυματική εμπειρία τύπου Υμίων που θα μείνει αναπάντητη η χώρα δεν αντέχει. Τελεία και παύλα.

Τα γράφω όλα αυτά για δύο λόγους. Διαισθάνομαι πρώτον ότι έπειτα από μία αλληλουχία συστηματικών προκλήσεων που μας βρήκαν απροετοίμαστους και ανέβασαν επικίνδυνα το θερμόμετρο…φρενάραμε ολίγον σαστισμένοι. Σαν τον πρωτάρη στον καυγά που τρώει δυο τρεις γρήγορες ψιλές και κάνει πίσω να ξανασκεφτεί τι του συνέβη.

Αυτά τα περί «ήρεμης δύναμης» τα ακούω βερεσέ. Φόβο προδίδει η απραξία και όχι ψυχραιμία. Είμαστε στο όριο να χαρίσουμε δια της διολισθήσεως και του σιωπηρού κατευνασμού μία πεποίθηση υπεροχής στους απέναντι που γρήγορα θα εδραιωθεί σε καθημερινή πρακτική ασυδοσίας. Όταν έρθει η ώρα να απαντήσουμε θα είναι πολύ αργά και θα έχουμε χάσει πλήρως το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.

Τα γράφω επίσης όλα τούτα επειδή υπάρχει και στο εσωτερικό ένας «δούρειος ίππος» επαγγελματιών της εθνικής μοιρολατρίας και του μαζοχισμού.. Αυτών που ανακαλύπτουν ψυχαναγκαστικούς μονόδρομους και νομοτέλειες από την πρόσδεση στο γερμανικό άρμα και την ευλογία των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων μέχρι την πολιτική ορθότητα στην άρση της…ελληνικής προκλητικότητας στο Αιγαίο!

Αυτοί λοιπόν οι τελευταίοι, θα έβλεπαν με συμπάθεια μια άτυπη συνθηκολόγηση με τους απέναντι. Αυτό που ονομάζουν κομψά «φινλανδοποίηση της Ελλάδας», δηλαδή σιωπηρή συμμόρφωση στις επιθυμίες ενός πολύ ισχυρού νταή γείτονα. Μόνο που ο όρος είναι απολύτως παρελκυστικός και αποπροσανατολιστικός.

Θυμίζω ότι στην περίπτωση της Φινλανδίας προηγήθηκε μία μεγάλης κλίμακας πολεμική αναμέτρηση στην οποία οι πανίσχυροι Σοβιετικοί πήραν πολύ σκληρό μάθημα ανάλογο με αυτό της φασιστικής Ιταλίας στο έπος της Αλβανίας. Γι αυτό και η «φινλανδοποίηση» δεν αφορούσε κατάλυση εδαφικής κυριαρχίας, αλλά σχετικά ανώδυνη συμπόρευση σε θέματα εξωτερικής πολιτικής που ενδιέφεραν τη Μόσχα.

Δυστυχώς εδώ δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Η Τουρκία δεν θα ικανοποιηθεί αν στηρίξουμε την στάση της στη Συρία ή την υποψηφιότητα της στην Ευρωπαική Ενωση. Ο αναθεωρητισμός της περνάει μέσα από απτές εδαφικές διεκδικήσεις και χονδροειδείς εκβιασμούς για υποχρεωτική συνεκμετάλλευση δικών μας φυσικών πόρων.

Αυτά λοιπόν δεν θεραπεύονται με φινλανδοποιήσεις και άλλου είδους ευνουχισμούς, αλλά με έμπρακτη απόδειξη αποτρεπτικής ικανότητας.

Η θερμή αντιπαράθεση με την Τουρκία δεν είναι ζητούμενο. Φοβούμαι όμως ότι σταδιακά καθίσταται αναπότρεπτη. Όσο πιο πειστική είναι η δική μας αντίδραση τόσο πιο καθοριστική θα είναι για την μετέπειτα ομαλοποίηση των διμερών σχέσεων.

Τα σενάρια μιας στρατιωτικής απάντησης στο συνεχιζόμενο bullying Ερντογάν υπό το σημερινό διεθνές περιβάλλον θα αποτελέσουν αφορμή για ένα επόμενο άρθρο. Να θυμάστε όμως ότι αυτές οι ενέργειες δεν σχεδιάζονται πάντα με διαβήτη και μοιρογνωμόνιο, ούτε προκύπτουν στην κατάλληλη διεθνή συγκυρία με συνθήκες τοπικής υπεροπλίας. Οι πολιτικοί που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις πρέπει να έχουν υψηλό εθνικό φρόνημα και πολύ γερό στομάχι. Υπάρχουν άραγε εν Αθήναις;…

Πηγή