Το ψευδώνυμο της Δημοκρατίας

Δεν είναι Δημοκρατία αυτό που ζούμε, είναι ένα νέο είδος φασισμού στον οποίο έχουμε υποχρέωση να προβάλουμε αντίσταση και τελικά να τον...

Δεν είναι Δημοκρατία αυτό που ζούμε, είναι ένα νέο είδος φασισμού στον οποίο έχουμε υποχρέωση να προβάλουμε αντίσταση και τελικά να τον ανατρέψουμε.

Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης

Τον τελευταίο καιρό εξανίστανται όλοι οι «Δημοκράτες» για έκτροπα και φαινόμενα βίας που συμβαίνουν εναντίον μελών του Υπουργικού Συμβουλίου, Δημοτικών αρχόντων, Δικαστικών θεσμών,  κομματικών εκπροσώπων κλπ, κλπ.  Σε μία ευνομούμενη πολιτεία, όπου οι νόμοι θεσπίζονται με βάση τις αρχές της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της ισονομίας που εμπνέονται από την  πολιτισμική, εθνική  και κοσμογονική αντίληψη των πολιτών και εφαρμόζονται από αμερόληπτους δικαστές, όλα αυτά είναι απαράδεκτα, καταδικαστέα και συνιστούν στίγμα δια τους διαπράττοντας τέτοια έκτροπα.

Η αξιολόγηση του βαθμού εκτροπής των συμβάντων από τα νόμιμα γίνεται με την μεταξύ τους σύγκριση ως προς την ζημία που προκαλούν στο κοινωνικό σύνολο. Αλλιώς θα κρίνουμε ένα πεινασμένο παιδί που κλέβει κάτι για να χορτάσει και αλλιώς έναν που πλουτίζει καπηλευόμενος τις γνώσεις που του παρέχει η θεσμική του θέση (απάτη Χρηματιστηρίου), ή , άλλον που κλέβει το ασφαλιστικό σύστημα εις βάρος των συνταξιούχων και των ασθενών (κυκλώματα φαρμάκων).

Τέλος στα πολιτικά πράγματα αλλιώς θα κρίνουμε έναν που προκαλεί ζημιές διαμαρτυρόμενος για την στέρηση των αναγκαίων του και αλλιώς έναν που του δίδεται εξουσία για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του έθνους του ενώ αυτός προδίδει την πατρίδα του υπηρετώντας ξένους υποστηρικτές του (άμετρος δανεισμός για παραμονή στην εξουσία, παράδοση εθνικής κυριαρχίας σε τοκογλύφους δανειστές, παρακοή στη θέληση του λαού εκφρασμένη με δημοψήφισμα, αφελληνισμός της παιδείας, πληθυσμιακή αλλοίωση με το μεταναστευτικό και αλλοίμονο, εκχώρηση της ιστορίας του έθνους σε ξένους διεκδικητές).

Η σύγκριση αυτών των αδικημάτων αποτελεί το μέτρο αξιολόγησης τους για το οποίον έχουν κάνει λόγο οι πρόγονοι μας αλλά φαίνεται ότι στην εποχή έχουμε χάσει όχι μόνο το μέτρο αλλά και τα αυγά και τα καλάθια. Τα ΜΜΕ, δημόσια και ιδιωτικά, ασχολούνται με συλλήψεις και προσαγωγές ατόμων που κατηγορούνται για πλημμελήματα ενώ κυκλοφορούν ελεύθεροι οι αίτιοι της εθνικής μας υποδούλωσης , της πτώχευσης των πολιτών με αυτοκτονίες εξουθενωμένων επιχειρηματιών, οι προδότες της εθνικής μας ιστορίας, ή, δίνονται τα ονόματα των ηθικών αυτουργών της εθνικής μας παρακμής σε κεντρικούς δρόμους και έργα υποδομής που πληρώνει ο φορολογούμενος.

Η υποκρισία της σύλληψης των υπαιτίων για πλημμελήματα είναι ό,τι αυτοί δεν είναι καν αυθόρμητα διαμαρτυρόμενοι πολίτες αλλά συνήθως είναι ομάδες αλητών με το υποκοριστικό “μπαχαλάκηδες ή γνωστοί άγνωστοι” που υποστηρίζονται από την μία η την άλλη κομματική παράταξη, εξ ού και η μεταξύ τους αντιπαράθεση εντός και εκτός του Κυνοβουλίου, ενώ όλοι επικαλούνται το όνομα της “Δημοκρατίας”.

 Οι συγκεντρώσεις  αυθόρμητα διαμαρτυρομένων πολιτών ή σαμποτάρονται (εμπρησμός και δολοφονία εργαζομένων στην τράπεζα MARFIN), ή, διασύρονται και συγχρόνως εκβιάζονται  οι εκφραστές της εθνικής βούλησης (συλλαλητήρια για την Μακεδονία, σπίλωσης οικίας Μίκη Θεοδωράκη).

Η λέξη Δημοκρατία έχει καταντήσει ένα ψευδώνυμο, ή, μία καραμέλα που πιπιλίζουν οι τάχα νομίμως εκλεγμένοι  εκπρόσωποι του λαού που δήθεν υπηρετούν τα συμφέροντα του και φροντίζουν για την ασφάλεια , την ευημερία του και την εθνική του ανεξαρτησία. Την εκλογή τους την αποκαλούν ελεύθερη έκφραση του λαού και με αυτή την δικαιολογία καλύπτουν κάθε παράνομη ενέργεια τους.  Ας δούμε όμως πόσο νόμιμη είναι η εκλογή τους και το δικαίωμα τους να ενεργούν εν ονόματι του λαού, όταν:

Ο εκλογικός νόμος χαρίζει 50 βουλευτικές έδρες (1.000.000 ψήφους περίπου) στο πρώτο κόμμα δίδοντας το δικαίωμα διακυβέρνησης στο 1/3 του λαού αδιαφορώντας για την γνώμη των υπολοίπων 2/3.

Έχουν δημιουργήσει πολυεδρικές εκλογικές περιφέρειες με ανομοιογενείς κοινωνικές τάξεις για υποκλοπή της πλειοψηφίας ορισμένων τάξεων σε τομείς της μεγάλης περιφέρειας. Μεταφέρουν περισσεύματα ψήφων ετερογενών περιοχών σε άσχετες περιφέρειες με αποτέλεσμα να εκλέγονται άνθρωποι τελείως ανεπιθύμητοι σε αυτές. Είναι πρακτικά αδύνατον σε έναν ψηφοφόρο να έχει άποψη για όλους τους υποψηφίους της πολυεδρικής του περιφέρειας με αποτέλεσμα να ψηφίζει κομματικά και όχι αξιοκρατικά μεταξύ των υποψηφίων.

Είναι αδύνατον σε έναν ψηφοφόρο να γνωρίζει τα απόκρυφα και τη διγλωσσία των εξαγγελιών κάθε κόμματος και κάθε φορά εξαπατάται μεταφέροντας την ψήφο τους στον αντίπαλο συνασπισμό με εκδικητική πρόθεση ενώ στην ουσία ο αντίπαλος είναι μέρος του ίδιου παιχνιδιού. Ζωντανά παραδείγματα α)  η εναλλαγή κατά το παρελθόν στην εξουσία των άσπονδων εχθρών ΠΑΣΟΚ – ΝΔ με την τελική τους συνεργασία για την επιβολή του ευρώ και την υποδούλωση της χώρας με τα μνημόνια και β) η αριστερή απάτη του ΣΥΡΙΖΑ που όχι μόνο δεν τα έσκισε αλλά παρακούοντας το δημοψήφισμα που ο ίδιος εζήτησε υπέγραψε νέα συμφωνία με τους “θεσμούς”  υπό τις ανυπόμονες προτροπές του “Δημοκρατικού” τόξου των κομμάτων που την υπερψήφισαν στο Κυνοβούλιο και τώρα διαμαρτύρονται για τα εφαρμοζόμενα μέτρα που αυτή ορίζει, ψευδολογώντας ότι αυτοί θα φέρουν τάχα ανακούφιση στον λαό.

Για ποία ελεύθερη επιλογή του ψηφοφόρου μιλάμε όταν δεν υπάρχει αξιοκρατία και οι άνθρωποι είναι εξαρτημένοι από τα κόμματα εξουσίας για να καλύψουν τις βιοτικές τους ανάγκες;

 Για ποία ελεύθερη επιλογή του ψηφοφόρου μιλάμε όταν υφίσταται καθημερινή πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ; Ας μην μιλάμε για ωριμότητα του πολίτη όταν του καλλιεργούν διχαστικές ιδέες περί αριστεράς, κέντρου και δεξιάς από την νερά του ηλικία συκοφαντώντας σαν φασιστική κάθε έννοια πατριωτισμού. Είναι ντροπή ακόμη και οι φοιτητές, η πνευματική ελπίδα του έθνους, να συσπειρώνονται σε κομματικές παρατάξεις και να είναι ανίκανοι να δημιουργήσουν  μία υγιή στάση έναντι στην παρακμή, που αύριο θα τους αναγκάσει να μεταναστεύσουν για να επιβιώσουν παραδίνοντας την πατρίδα σε αλλόθρησκους μετανάστες που δεν είναι καν πρόσφυγες  εμπόλεμων ζωνών. Τελικά θα στερήσουν από την πατρίδα και τις ασφαλιστικές τους εισφορές ώστε οι γονείς τους να μην μπορούν να πάρουν κάποια  σύνταξη .

Για ποία ελεύθερη επιλογή του ψηφοφόρου μιλάμε όταν οι αντίθετες απόψεις όχι μόνο δεν ακούγονται ισότιμα και χάνονται μέσα στο χάος του διαδικτύου, αλλά και οι εκφραστές τους θάβονται στην σιωπή των ΜΜΕ ή στιγματίζονται σαν εξωπραγματικοί και γραφικοί; Τελικά δεν είναι Δημοκρατία αυτό που ζούμε, είναι ένα νέο είδος φασισμού στον οποίο έχουμε υποχρέωση να προβάλουμε αντίσταση και τελικά να τον ανατρέψουμε.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Δρ. Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός

τ. Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης