Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στη μακρινή ανατολή, ένας σατράπης, ο Χοσρέφ...

Μια φορά κι έναν καιρό που λέτε, ζούσε στη μακρινη και παραμυθένια ανατολή, ένας σατράπης - ο Χοσρέφ. Αυτός ο Χοσρεφ ηταν μεν πολύ σ...

• Μια φορά κι έναν καιρό που λέτε, ζούσε στη μακρινη και παραμυθένια ανατολή, ένας σατράπης - ο Χοσρέφ.
• Αυτός ο Χοσρεφ ηταν μεν πολύ σοφος ανθρωπος αλλα ταυτόχρονα και πολύ άρπαγας. Δεν άφηνε να πέσει κάτου ψίχουλο και όρμαγε να το αρπάξει, παρά τα όσα είχε ήδη κονομημένα...

Γράφει ο Λευτερης Πανουσης

Όταν λοιπον ο αββασιδης χαλιφης Μαϊμουν τον εστειλε να διοικησει μια μακρινη επαρχια της τεραστιας αυτοκρατοριας των αββασιδων, ο Χοσρεφ ειδε πως αυτή ηταν η καταλληλη ευκαιρια για να μαζεψει οσα περισσοτερα πλουτη μπορουσε και να ζησει στο εξης σαν μεγιστανας, χωρις να εχει κανεναν απανω από το κεφαλι του…

Αφου λοιπον στερεωσε την εξουσια του και αφου εκαμε τις καταλληλες συμμαχιες με τουςς ισχυρους της περιοχης και αφου τα οργανωσε ολα σωστα, ώστε οι προυχοντες, οι πολεμαρχοι, οι αρχιπαπαδες, οι αρχιραβίνοι και οι αρχιϊμάμηδες της σατραπειας του, να εξαρτωνται μοναχα από τον ιδιον, καλεσε, τον βεζυρη του και του ειπε... 

- Ακου δω, βεζυρη… ο λαουτζικος βλεπω ότι περνανε καλα και εχουνε να πηγαινουνε στις ταβερνες και να μαγειρευουνε αρνια και να πληρωνουνε μουζικαντηδες να τους παιζουνε τα λαγουτα… Λοιπον, από αυριο κιολας θελω να τους ρημαξεις στους φορους… Δεν θα καλοπερνανε αυτοι και το κρατος θα μετραει και τη δεκαρα - ναι;

Ο βεζυρης εβανε μπροστα να καμει πραξη τις εντολες του αφεντη του και σε λιγον καιρο αρχισαν να αργοπεθαινουν και οι ταβερνες και τα μαγαζια και οι μουσικαντηδες. Ο κοσμος δειλα-δειλα ξεκινησαν τις διαμαρτυριες…

Μια μερα λοιπον που ειχαν μαζευτει κατι πειναλεοι εξω από τα παλατια του Χοσρεφ και ψιλομουρμουριζαν, εκνευριστηκε ο σατραπης και φωναξε τον βεζυρη…

- Τι θελουν αυτοι και σκουζουν?

- Μα εσυ δεν μου ειπες παντισαχ μου να τους μουρλανω στους φορους? Ε, κι αυτοι οι δυσμοιροι τι να σου καμουν? Παραπονιουνται…

Προσταζει τοτε ο Χοσρεφ την καβαλαρια του να ερθει και να διωξει βιαια τους διαμαρτυρομενους και μετα γυρναει στον βεζυρη του και του λεγει…

- Μπραβο! Μια χαρα τα πας… Βαλτους κι αλλους φορους και στειλε τους στρατιωτες μας, να τους αρπαζουν τα αρνια τους και να τα δινουνε στους πλουσιους…

- Μα, αν το καμω αυτό παντισαχ μου, θα ξεσηκωσουν επανασταση και θα μας φαει το μαυρο σκοταδι!

- Ρε, καμε ότι σου λεω και θα δεις ότι δεν θα ανοιξει ρουθουνι!

Πραγματι ο βεζυρης ακολουθησε τις υποδειξεις του αφεντη του και σε λιγον καιρο ο κοσμακης αρχισε να αναστεναζει. Οι ταβερνες εκλεισαν οριστικα, τα μαγαζια εβαναν λουκετο, οι μουσικαντηδες εφυγαν και ο φτωχος λαος δυσκολευονταν να βρει και το ψωμι του… Μονον οι πολύ πλουσιοι γινοντουσαν πλουσιοτεροι…

Ειδαν κι αποειδαν ο λαος, μαζευονται μια μερα και πανε στα παλατια του Χοσρεφ και πεταγανε γιαουρτια και σαπια λεμονια και πετρες. Τρεχει τοτε εντρομος ο βεζυρης στον σατραπη και του λεγει

- Μα, ειδες που στα ελεγα εγω παντισαχ μου ότι θα ξεσηκωθουν? Οριστε τωρα που μας παιρνουνε με τις πετρες… Τι να πραξω, πες μου?

- Βαλτους κι αλλους φορους, του απαντα γελωντας ο σατραπης

- Μα…

- Δεν εχει μα και ξεμα… Καμε ότι σου λεω και θα δεις που θα λουφαξουνε σαν τις κλωσσες… Α, και που σαι… Στειλε και τους καβαλαρηδες μας, να τους παιρνουνε τα αγορια τους και να τα δινουνε στους αρχιπαπαδες… Τι χριστιανοί, τι μωαμεθανοί, τι ιουδαίοι - οι δεσπότες όλοι ίδιοι είναι...

Τι να καμει ο βεζυρης? Βανει μπροστα να εκτελεσει τις διαταγες του αφεντικου του… 

Περασε καμποσος καιρος και η ομορφη επαρχια αρχισε να μαραζωνει. Τα χωραφια εμεναν ακαλλιεργητα, γιατι οι φουκαραδες δεν ειχαν ουτε λεφτα για να αγορασουνε σπορο – εξον από το ότι οσα θα εβγαζαν από το χωραφι, θα τους τα επαιρναν οι φορατζηδες. Τα μαγαζια, οσα ειχαν απομεινει, δεν διεθεταν πραμματεια και οσα διεθεταν δεν βρισκονταν ανθρωπος να μπει να αγορασει. Τα ζωα ψοφαγαν από την πεινα και οι δρομοι γεμισαν ληστες και επαιτες… Οι μονοι που περναγαν καλα ησαν οι παπαδες και οι πλουσιοι, οι οποιοι γινοντουσαν ακομα πιο πλουσιοι και φυσικα ο Χοσρεφ, ο οποιος κοντευε να γινει πιο πλουσιος κι από τον ιδιο τον Χαλιφη…

Μια παραξενη σιωπη σκεπαζε πια την μικρη πολιτεια, που αλλοτε δονουνταν από τις χαρες και τα τραγουδια των ανθρωπων, στις ταβερνες και στα σπιτια… Ασε που ουτε φυλλο δεν κουνιονταν. Ο κοσμακης ειχαν κλειστει στα σπιτια τους και θρηνολογουσαν για την αδικη μοιρα τους… Ειδε λοιπον αυτή την ωραια ησυχια ο βεζυρης και παει στον σατραπη του και τον προσκυνα…

- Μεγαλη η σοφια σου παντισαχ μου… Ειχες περα για περα δικιο… Αυτοι σταματησαν και τις εξεγερσεις, σταματησαν και τις απεργιες και τωρα καθονται ησυχα στα σπιτια τους και κλαινε…

- Ωραια! Αρα εχουν ακομα κατι να τους αρπαξουμε… Τραβα λοιπον και βαλτους κι αλλους φορους. Κι οσοι δεν εχουνε χρυσαφι, να τους παιρνουνε τα ρουχα τους. Και τα παπουτσια τους, ακομα… Κι ότι βρισκουνε οι φορατζηδες μας… Και μη στειλεις στρατιωτες, να τους πληρωνουμε τζαμπα… Δεν προκειται να διαμαρτυρηθουν, οσα και να τους παρετε… Α, και να κανονισεις να μου φερουνε στο χαρεμι μου τα εκατο ωραιοτερα κοριτσια τους…

Σιγουρος πια για τη σοφια του αφεντη του, ο βεζυρης εβανε μπροστα να εκτελεσει τις νεες εντολες του. 

Κι εβγαιναν οι φορατζηδες κι οι μπατσοι και εμπαιναν μεσα στα σπιτια με το ετσι θελω και αρπαζαν ότι εβρισκαν. Και δεν σεβοντουσαν μητε τις γριες, μητε τις παρθενες, μητε τις παντρεμενες, μητε τους ανημπορους…

Κι εβγαιναν κι οι ντελαληδες του σατραπη και φωναζαν στις γειτονιες: «Δοξα στον πολυχρονεμενο μας παντισαχ, περναμε ολοι καλα και δεν μας λειπει τιποτα» κι ερχοντουσαν τα παπαδαρια από πισω [απ' όλες τις θρησκείες] και υποσχονταν στους πεινασμενους ότι, αν τα εδιναν όλα στους φορατζηδες αυτοι θα κερδιζαν την αιωνια ζωη και εβγαιναν παγανια κι οι υπαλληλοι του σατραπη και ζητουσανε μπαξισια και αρπαζαν και οι πλουσιοι τα σπιτακια και τα χωραφακια των απελπισμενων, που ειχανε φτασει να τα πουλανε για ένα κομματι ψωμι, να μην πεθανουνε από την πεινα…

Κι ο Χοσρεφ ειχε γινει πια, ενας από τους πλουσιοτερους ανθρωπους στο χαλιφατο και τα γλεντια του στο χαρεμι, με τα ωραιοτερα κοριτσια του τοπου ξεσηκωναν τη φαντασια ολων των σατραπηδων κι η φημη του ως σοφου ηγετη, ειχε ξεπερασει τα συνορα της Περσιας κι ερχοντουσαν παρατηρητες από άλλες σατραπειες να δουν και να μαθουν πως τα ειχε καταφερει τοσο ωραια!

Μια μερα, όμως την ωρα που ο Χοσρεφ ειχε αφεθει στις περιποιησεις του κουρεα του [ελεγαν πως ο σατραπης πληρωνε για ένα μονον κουρεμα, οσα επαιρνε για μισθο ενας βυρσοδεψης] ερχεται ο βεζυρης και πιανει τις υποκλισεις και τα πουτανολογα…

- Εχεις τιποτα να μου πεις? Τονε ρωταει κοφτα ο σατραπης…

- Τι να σου πω τωρα σοφε παντισαχ μου? Κατι περιεργο συμβαινει εκει εξω αλλα είναι βεβαιο ότι αυτό που γινεται τωρα, επιβεβαιωνει τη μεγιστη σοφια σου…

- Μιλα καθαρα κι ασε τις μαλαγανιες… Τι καμουν αυτοι εκει εξω?

- Ακου παντισαχ μου… Φαινεται ότι τα πραγματα είναι οπως ακριβως τα προβλεψες… Αυτοι οι ηλιθιοι είναι πολύ ευχαριστημενοι με οσα τους εχουμε αρπαξει, γιατι βγαινουνε πλεον στους δρομους και τραγουδουν και γελανε και χορευουνε!

Με το που το ακουει ο Χοσρεφ, δινει μια κλωτσια στο τραπεζακι του κουρεα και προσταζει ευθυς να ετοιμασουνε τα αλογα του και το χαρεμι και τα πλουτη του και να τα φορτωσουνε όλα στις καμηλες

- Ακου δω βεζυρη… Οσα φαγαμε, φαγαμε… Μαζεψε τα τωρα κι οπου φυγει-φυγει, γιατι αμα μεινουμε δω, αυτοι θα μας φανε τα κεφαλακια μας…

Ηθικόν δίδαγμα

• Ατυχως αδερφια μου, απεχουμε πολύ ακομα από αυτό το τρομακτικο Γελιο, που εδώ κι αιωνες κινει την ανθρωπινη ιστορια…

• Προς το παρον, οι αρπαγες και οι υποτακτικοι τους, μπορουν αφοβα να γελανε εις βαρος μας…

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου