Γιατί τα Δικαιώματα του Ανθρώπου είναι θανατηφόρα για τους ευρωπαϊκούς λαούς

Η νέα πολιτική θρησκεία του 21ου αιώνα επιτίθεται κατά της Ευρώπης Γράφει η  Χρυσούλα Μπουκουβάλα Ορισμένοι αναλυτές χαρακτηρίζ...

Η νέα πολιτική θρησκεία του 21ου αιώνα επιτίθεται κατά της Ευρώπης

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Ορισμένοι αναλυτές χαρακτηρίζουν τα μεγάλα λαθρομεταναστευτικά κύματα που δέχεται τελευταία η Ελλάδα, τουρκικό προγεφύρωμα και εποικισμό που έχει εξαπολύσει η Τουρκία εναντίον μας. Ναι, ισχύει και αυτό, ωστόσο εντάσσεται στα πλαίσια ενός ευρύτερου σχεδίου. Αν ήταν αυτή η μόνη εξήγηση, τότε ποιος έστειλε εδώ και αρκετά χρόνια τα εκατομμύρια λαθρομεταναστών που κατέκλυσαν την ευρωπαϊκή ήπειρο και ποιος συνεχίζει να τα στέλνει; Η Τουρκία; Ή μήπως κάποιοι άλλοι που θέλουν την αντικατάσταση όλων των ευρωπαϊκών λαών και όχι μόνο του ελληνικού;

Το πρόβλημα λοιπόν είναι πολύ βαθύτερο, εφόσον πριν από εμάς, πολλοί ευρωπαϊκοί λαοί βιώνουν τη καταστροφή των εθνικών τους κρατών με μεγαλύτερο θύμα απ’ όλους τη Γαλλία.

Αν θέλουμε να φτάσουμε στη ρίζα του προβλήματος, πρέπει να ανατρέξουμε στη λογική του σχεδιασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση τον Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών το 1948, εν μέσω μιας κατεστραμμένης από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Ευρώπης.

Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου προέκυψε από το Σύνταγμα των ΗΠΑ του 1787, τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της Γαλλίας του 1789, και τη Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Συντάγματος των ΗΠΑ του 1791, προκειμένου να προστατευτούν οι ευρωπαϊκοί λαοί από τις καταχρήσεις εξουσίας των κυβερνώντων τους.

Όλα άλλαξαν όμως άρδην μετά το 1991 και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης όπου επήλθε το τέλος του σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης απελευθέρωσε επιτέλους τους πλούσιους από τον φόβο των λαϊκών επαναστάσεων. Ελάχιστοι άνθρωποι κατάλαβαν τότε ότι ο καπιταλισμός με «ανθρώπινο» πρόσωπο επρόκειτο να τελειώσει.

Η Αριστερά ενώθηκε με τις Αγορές που υποκατέστησαν το κοινωνικό συμβόλαιο, οπότε η ατλαντική ολιγαρχία όφειλε να βρει έναν νέο «εχθρό του λαού», ώστε να τον απασχολεί από κάθε διεκδίκηση εις βάρος της. Κι αυτός δεν ήταν παρά το Ισλάμ.

Έκτοτε, η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου απώλεσε την αρχική της χρησιμότητα και οι έννοιές της διαστράφηκαν εντελώς. Η νέα εκδοχή της, που υπόσχεται να δημιουργήσει την το επίγειο βασίλειο του ανθρωποθεού (Homo Deus), αναδομήθηκε σχολαστικά εν όψει Ισλάμ, προκειμένου να αντικατασταθεί ο κομμουνισμός από την πολιτική θρησκεία του «δικαιωματανθρωπισμού».

Διότι η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εκπληρούσε ρόλο πραγματικής προστασίας των πολιτών, μόνον εφόσον δεν εισέβαλαν ξένοι λαοί στο έδαφός τους.

H Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεν είναι παρά ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Η μορφή της δεν είναι θέσφατο και μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει, διότι διάφοροι πολιτισμοί, όπως ο μουσουλμανικός, έχουν συνήθειες αντίθετες προς τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Επ’ αυτού το 1981 ο Ιρανός αντιπρόσωπος στα Ηνωμένα Έθνη Σαΐντ Ρατζαϊέ-Χορασανί (Saeed Rajaee Khorasani), δήλωσε ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου είναι μια κοσμική αντίληψη της ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης, που δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε μουσουλμάνους χωρίς να παραβαίνει τον ισλαμικό νόμο.

Διότι, η Σαρία, ο ιερός νόμος του Ισλάμ, αναγνωρίζει στους ανθρώπους μόνο όσα δικαιώματα δεν αντιτίθενται σ’ αυτόν. Επομένως, οι μουσουλμάνοι εκ θέσεως δεν αναγνωρίζουν ότι πρέπει να εφαρμόζουν τα δικαιώματα που, ωστόσο, τους παραχωρούν το δικαίωμα να κάνουν χαλιφάτα στην Ευρώπη!

Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου χρησιμοποιείται λοιπόν ως ένα είδος πολιτιστικού, οικονομικού και πολιτικού παγοθραυστικού, επιβάλλοντας μια καθολικότητα που δεν γίνεται ωστόσο αποδεκτή από πλείστες χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Κίνα κ.ά. αλλά παραδόξως μόνον από πολλές ευρωπαϊκές, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Οι έντονες αξιώσεις του δόγματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προκαλούν μεγάλο σκεπτικισμό και διαφωνίες όσον αφορά στο περιεχόμενο, στη φύση και στο σκεπτικό τους. Το τι ακριβώς συνιστά «δικαίωμα» είναι αυθαίρετα θεσμισμένο, διότι το δικαίωμα ενός ανθρώπου μπορεί να είναι ο θάνατος ενός άλλου και τα δικαιώματα ολόκληρων ομάδων ανθρώπων, ο θάνατος ολόκληρων εθνών.

Και πράγματι αυτό συμβαίνει σήμερα εφόσον ορισμένα αυθαιρέτως θεσμισμένα «δικαιώματα» του ανθρώπου, μέσα στο σημερινό γεωπολιτικό και οικονομικό πλαίσιο είναι θανατηφόρα όπλα εναντίον των γηγενών Ευρωπαίων, συνεπικουρούμενα από την σιδερένια φτέρνα των τεχνοκρατών που κυριαρχούνται από ποικίλες μορφές γνωστικισμού και από χιλιασμό.

Τα δικαιώματα του ανθρώπου που κατέστησαν πλέον η νέα πολιτική θρησκεία της Δύσης, βασίζονται στο αξίωμα ότι η ελεύθερη μετανάστευση είναι ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, όπως είναι επίσης:

ο αυτοπροσδιορισμός του φύλου, ο γάμος δύο ατόμων του ιδίου φύλου, η τεκνοθεσία από δύο άτομα του ιδίου φύλου, η παιδεραστία, η κτηνοβασία, η άμβλωση ακόμα και προχωρημένου εμβρύου, η βρεφοκτονία, η υποβοηθούμενη αυτοκτονία, η ευθανασία, η ελεύθερη χρήση ναρκωτικών, η αντιστροφή της λογικής μέσω αντιστροφής εννοιών, η επανασυγγραφή μεγάλων κεφαλαίων της Ιστορίας των σχολικών βιβλίων, που προκύπτει βάσει της αντίστροφης λογικής, κ.ά.

Στα πλαίσια της μόνιμης αντιστροφής των λέξεων και των εννοιών (novlangue), αγαπητής διαχρονικά στους εχθρούς της κοινωνίας, η δημοκρατία μεταμορφώνεται σε δικαίωμα των …μειονοτήτων, σε δικαίωμα των Άλλων, μ’ άλλα λόγια στο αντίθετό της, διότι τα δικαιώματα των μειοψηφιών καταργούν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο γηγενής εργάτης αντικαθίσταται από τον μουσουλμάνο λαθρομετανάστη ο οποίος (αν και θέσει εχθρός του χριστιανισμού) παρουσιάζεται από την Αριστερά που «δικαιωματανθρώπισε» το ζήτημα της μετανάστευσης, ως άλλος …Χριστός που μάχεται για την εγκαθίδρυση ενός επίγειου παραδείσου.

Στο όνομα του «μεταναστευτισμού» της Πανευρώπης που ονειρεύτηκε ο κόμης Καλλέργης, διακηρύσσεται με πυρετώδη ενθουσιασμό ότι έχουμε εισέλθει στην εποχή της επιμειξίας των λαών και ότι μόνον εκεί βρίσκεται το λαμπρό μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά κατά ανεξήγητο τρόπο αυτή η επιμειξία απαιτείται να γίνει δεκτή μόνον από την Ευρώπη και να γίνει μόνο με μουσουλμάνους.

Γιατί στέλνονται τώρα τόσοι λαθρομετανάστες; Μα γιατί το σχέδιο επείγουσας καταστροφής της Ευρώπης έχει επιταχυνθεί στο έπακρον.

Η μεταναστολατρεία των πολιτικών ανάγει σε ομολογία πίστεως τη δήλωση ότι η πολιτική εξουσία δεν έχει άλλη δυνατότητα από το να υποκύψει στην ιστορική νομοτέλεια των μεγάλων μεταναστευτικών κυμάτων, αντί να πουν να υποκύψει στον εξισλαμισμό της Ευρώπης, στον οποίον οδηγεί η δίχως τέλος πλημμύρα μουσουλμανικών πληθυσμών.

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου στο aperopia.fr

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου