Τα Λάβαρα του Βασιλιά της Κόλασης προελαύνουν και η αδιαφορία σου τον ενισχύει...

  Προσπαθήστε να κοιτάξετε μπροστά και να δείτε αν μπορείτε να δείτε αυτό που έρχεται εδώ και δεκαετίες.  Προσπαθήστε να σκαρφαλώσετε ψηλό...

 

Προσπαθήστε να κοιτάξετε μπροστά και να δείτε αν μπορείτε να δείτε αυτό που έρχεται εδώ και δεκαετίες. 

Προσπαθήστε να σκαρφαλώσετε ψηλότερα και να δείτε τα όμορφα πράγματα που φέρει ο Ουρανός, εκεί που βγήκαμε, και να δείτε για άλλη μια φορά τα αστέρια και να υψώσετε ένα λάβαρο αντίστασης στον Βασιλιά της Κόλασης και σε όλους τους μπράβους του. Γιατί είναι εδώ και εργάζονται σκληρά ως συνήθως, και η αδιαφορία θα ενισχύσει μόνο την αποφασιστικότητά τους...

 

Πηγή: Off Guardian

Μετάφραση: Απολλόδωρος – Συνεργάτης του Ελλήνων Αφύπνιση

Άρθρο του Edward Curtin

 

Μην ξεγελιέστε από αυτούς τους ψηφιακούς δαίμονες. Θέλουν να σας κάνουν να πιστέψετε ότι δεν υπάρχουν. Θέλουν να σας κάνουν να αναστείλετε τη δυσπιστία σας και να χαθείτε στην ατελείωτη ταινία που έχουν δημιουργήσει για να αποκρύψουν τις πραγματικές τους μηχανορραφίες.

Διότι ζούμε σε έναν κόσμο ατελείωτης προπαγάνδας και προσομοίωσης, όπου τεράστιος αριθμός ανθρώπων είναι υπνωτισμένος και δεν μπορεί να προσδιορίσει τη διαφορά μεταξύ του πραγματικού κόσμου της φύσης, του σώματος κ.λπ. και των ψηφιακών εικόνων.

Η πραγματικότητα έχει εξαφανιστεί μέσα στις οθόνες. Η προσομοίωση έχει καταπιεί τη διάκριση μεταξύ του πραγματικού κόσμου και των αναπαραστάσεών του. Το νόημα έχει μεταναστεύσει στο περιθώριο της συνείδησης. Αυτή η διαδικασία δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, αλλά πλησιάζει προς τα εκεί.

Αυτό μπορεί αρχικά να φαίνεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι.

Θέλω να το εξηγήσω όσο πιο απλά μπορώ, πράγμα που δεν είναι εύκολο, αλλά θα προσπαθήσω. Θα προσπαθήσω να είμαι ορθολογικός, ενώ γνωρίζω ότι ο ορθολογισμός και η λογική των γεγονότων μπορούν μόλις και μετά βίας να διαπεράσουν τη λογική των ψηφιακών προσομοιώσεων μέσα στις οποίες υπάρχουμε σήμερα σε τόσο μεγάλο βαθμό.

Καλώς ήρθατε στη Νέα Τάξη Πραγμάτων και στην τεχνητή νοημοσύνη, η οποία, αν δεν ξυπνήσουμε σύντομα από τις επερχόμενες ολέθριες συνέπειές τους, θα οδηγήσει σε έναν κόσμο όπου "δεν θα ξέρουμε ποτέ", επειδή ο εγκέφαλός μας θα έχει μετατραπεί σε πουρέ πατάτας και τίποτα δεν θα έχει νόημα.

Ο Βρετανός σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ Adam Curtis, είπε στην πρόσφατη ταινία του, Can't Get You Out of My Head: An Emotional History of the Modern World, ότι είναι ήδη "άσκοπο να προσπαθούμε να καταλάβουμε το νόημα του γιατί συμβαίνουν τα πράγματα" και ότι δεν θα μάθουμε ποτέ, αλλά αυτός είναι ένας μηδενιστικός ισχυρισμός που οδηγεί σε παραιτημένη απελπισία.

Πρέπει να βγάλουμε τέτοια συναισθήματα "από το κεφάλι μας".

Δεν ζούμε, βέβαια, στον μεσαίωνα όπως ο Δάντης. Η κόλαση, το καθαρτήριο και ο παράδεισος μοιάζουν να είναι πέρα από τις γνώσεις μας. Η φαντασία μας έχει μαραθεί μαζί με την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. Πάνω/κάτω, καλό/κακό, πόλεμος/ειρήνη - τα αντίθετα έχουν συγχωνευτεί σε συμβιωτικούς γάμους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ντρέπονται, όπως έχει πει ο ποιητής Czeslaw Milosz, να θέσουν στον εαυτό τους ορισμένα ερωτήματα που μας έχει κληροδοτήσει το κοχλάζον άπειρο της σύγχρονης σχετικότητας. Ο χώρος και ο χρόνος έχουν χάσει κάθε διάσταση- η εμπειρία της κατάρρευσης του ιεραρχικού χώρου και χρόνου είναι ευρέως διαδεδομένη.

Για όσους εξακολουθούν να αποκαλούν τους εαυτούς τους θρησκευόμενους πιστούς, όπως ο Δάντης, "όταν διπλώνουν τα χέρια τους και σηκώνουν τα μάτια τους, το "πάνω" δεν υπάρχει πια", λέει σωστά ο Milosz.

Ο χάρτης και το έδαφος είναι ένα, καθώς κάθε μεταφυσική έχει σχεδόν χαθεί. Και μαζί με την απώλειά της χάνεται και η ικανότητά μας να βλέπουμε την προελαύνουσα σημαία του βασιλιά της κόλασης, να αντιλαμβανόμαστε τη φύση της μάχης για την ψυχή του κόσμου που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη. Ή αν προτιμάτε, η μάχη για τον πολιτικό έλεγχο.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: Αυτός ο πόλεμος για τον έλεγχο πρέπει να διεξαχθεί τόσο σε πνευματικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Η μακραίωνη άνοδος της τεχνολογίας και του καπιταλισμού έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση του ανθρώπινου πνεύματος και της βιωμένης αίσθησης του ιερού.

Αυτό πρέπει να αντιστραφεί, καθώς έχει ουσιαστικά οδηγήσει στη μηχανιστική υιοθέτηση του ντετερμινισμού και στη δυσπιστία στην ελευθερία.

Η λογική σκέψη είναι απαραίτητη, αλλά όχι η μηχανιστική σκέψη με τη θεοποίηση της λογικής. Η επιστημονική διορατικότητα είναι απαραίτητη, αλλά εντός των ορίων της.

Η πνευματική και καλλιτεχνική φαντασία που υπερβαίνει την υλιστική, μηχανική σκέψη είναι απαραίτητη σήμερα περισσότερο από ποτέ. Πρέπει εμφατικά να συνειδητοποιήσουμε ότι το υποκείμενο προηγείται του αντικειμένου και η συνείδηση της επιστημονικής μεθόδου.

Μόνο αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την παγίδα που είναι η προπαγάνδα και η ψηφιακή προσομοίωση, των οποίων οι τρόποι λειτουργίας είναι να διαλύουν τις διαφορές μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, φανταστικού και πραγματικού, γεγονότων και μυθοπλασίας, καλού και κακού. Να παίζουν σατανικά κυκλικά παιχνίδια, να δημιουργούν διπλές δεσμεύσεις, των οποίων η πρόθεση και το αποτέλεσμα είναι να φυλακίζουν και να μπερδεύουν.

Είναι παρόμοιο με το να ρωτάμε ποιο είναι το αντώνυμο της λέξης αμφιλεγόμενο (contronym), η οποία είναι μια λέξη που έχει δύο σημασίες που αντιφάσκουν μεταξύ τους, όπως "σχίζω", που σημαίνει κόβω στη μέση ή κολλάω μαζί. Υπάρχουν πολλές τέτοιες λέξεις.

"Ποιο είναι το αντίθετο του αμφιλεγόμενου;" ρώτησα τη δεκατριάχρονη εγγονή μου, μια σπουδαία αναγνώστρια και συγγραφέα που μεγάλωσε μακριά από το τρελό πλήθος των τρεμοπαίγνιων και βρόγχων ηλεκτρονικών εικόνων. Στην οποία, αφού σκέφτηκε λίγα λεπτά, απάντησε σωστά: "Το αντώνυμο ενός κοντρόνυμου είναι ο ίδιος ο εαυτός του, επειδή έχει δύο αντίθετες σημασίες. Αντιφάσκει με τον εαυτό του".

Ή όπως είπε ο Tweedledee στην Αλίκη:

   "Αντίθετα, αν ήταν έτσι, θα μπορούσε να είναι, και αν ήταν έτσι, θα ήταν, αλλά αφού δεν είναι, δεν είναι. Αυτή είναι η λογική".

Και αυτή είναι η λογική που χρησιμοποιείται για να παγιδεύσει ένα κοινό που κοιμάται σε μια συλλογική ψευδαίσθηση των μέσων ενημέρωσης και των μηχανών. Μια μεγάλη ταινία στην οποία όλα τα "αντίθετα" ενσωματώνονται για να ηρεμήσουν όλα τα άγχη και να διασκεδάσουν όλη την πλήξη, έτσι ώστε το κοινό να μην αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ένας κόσμος έξω από το θέατρο της χώρας των θαυμάτων.

--Ένα μέρος για να ξεκινήσετε

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με λίγη ιστορία, με κάποιες τεσσαρακοστές επετείους που συμβαίνουν φέτος. Από μόνες τους, ακόμη και με τη χρονική τους αντιπαράθεση, σημαίνουν ελάχιστα, αλλά μας δίνουν ένα μέρος για να αγκυροβολήσουμε τους προβληματισμούς μας.

Μια αίσθηση του χρόνου και της προόδου των εξελίξεων που οδήγησαν σε ευρεία διάδοση του ψηφιακού γνωστικού πολέμου και των διεστραμμένων προσομοιώσεων. Σε ένα εκτεταμένο ανιστόρητο που έχει τις ρίζες του στην υλιστική έρευνα του εγκεφάλου που χρηματοδοτείται από τις μυστικές υπηρεσίες. Θεάματα των θεαμάτων.

Όπως το θέτει ο Guy Debord στην The Society of the Spectacle (Κοινωνία του Θεάματος):

   "Όπου ο πραγματικός κόσμος μετατρέπεται σε απλές εικόνες, οι απλές εικόνες γίνονται πραγματικά όντα και αποτελεσματικά κίνητρα υπνωτικής συμπεριφοράς."

Το 1981, ο Ronald Reagan ορκίστηκε πρόεδρος των ΗΠΑ. Ήταν ένας κακός ηθοποιός, φυσικά, πράγμα που σήμαινε ότι ήταν ένας καλός ηθοποιός (ή το αντίστροφο του αντίστροφου του αντίστροφου...) σε μια κοινωνία που γινόταν όλο και πιο θεατρική, βασισμένη στην εικόνα και κυριαρχούνταν από αυτό που ο Daniel Boorstin στο κλασικό βιβλίο του,  The Image: A Guide to Pseudo-Events in America, είχε ονομάσει νωρίτερα "ψευδογεγονότα".

Ο Ρέιγκαν ήταν η προσωποποίηση ενός ψευδογεγονότος, μια κινούμενη ψευδαίσθηση, μια "καλοήθης" οργουελική περσόνα που παρουσιάστηκε στο κοινό για να κρύψει μια σατανική ατζέντα.

Ήταν ένας μασκοφόρος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που δημιουργήθηκε από τις δυνάμεις του Βαθέος Κράτους για να πείσει το κοινό ότι ήταν "πρωί στην Αμερική και πάλι", ακόμη και ως λάβαρο ενός αβανταδόρικου καλού παιδιού που έκρυβε, από την αρχή με την ύπουλη "έκπληξη του Οκτωβρίου" που αφορούσε την ιρανική κρίση ομήρων, μια σατανική εναρκτήρια πράξη για να ξεκινήσει η παρωδία.

Ο Reagan έλαβε συντριπτική λαϊκή υποστήριξη και υπηρέτησε δύο θητείες ως εν ενεργεία πρόεδρος. Το κοινό ήταν ενθουσιασμένο. Με κρίσιμους τρόπους, η εκλογή του σηματοδότησε την αρχή της καθόδου μας στην κόλαση.

Στα μισά των δύο θητειών του, ο Gary Wills, στο βιβλίο του Reagan's America: Innocents at Home, παρουσίασε τον Reagan ως εξής:

Ο γηριατρικός "νεανικός πρωταγωνιστής" ακόμη και ως πρόεδρος, ο Ρόναλντ Ρίγκαν είναι γέρος και νέος - ένας ηθοποιός, αλλά με έναν μόνο ρόλο. Επειδή υποδύεται τον εαυτό του, ξέρουμε ότι είναι αυθεντικός. Επαγγελματίας, είναι πάντα ο ερασιτέχνης. Είναι η μεγάλη αμερικανική συνεκδοχή, όχι μόνο ένα μέρος του παρελθόντος μας, αλλά ένα μεγάλο μέρος του πολλαπλού παρελθόντος μας. Αυτό είναι που κάνει πολλές από τις ερωτήσεις που τίθενται γι' αυτόν τόσο άσκοπες. Είναι έξυπνος, ρηχός, σύνθετος, απλός, ενστικτωδώς έξυπνος, απλά χαζός; Είναι όλα αυτά και πολλά άλλα. Συναίσθημα, απλώς η ελληνική λέξη για τη "δειγματοληψία", και όλοι μας παίρνουμε ένα πλούσιο απόθεμα συνειρμών που έχουν συσσωρευτεί γύρω από την καριέρα και την προσωπικότητα του Ρήγκαν. Είναι εξίσου απλός, και εξίσου μυστηριώδης, όπως τα συλλογικά μας όνειρα και οι αναμνήσεις μας.

Λίγες εβδομάδες μετά την ορκωμοσία του Ρίγκαν, ο νεοδιορισθείς διευθυντής της CIA William Casey (βλ. το βιβλίο του Robert Parry, Trick or Treason: The 1980 October Surprise Mystery), έκανε ένα αποκαλυπτικό σχόλιο σε μια συνάντηση των νέων διορισμένων μελών του υπουργικού συμβουλίου. Ο Casey είπε, όπως ακούστηκε και καταγράφηκε από την Barbara Honegger που ήταν παρούσα:

   "Θα ξέρουμε ότι το πρόγραμμα παραπληροφόρησης έχει ολοκληρωθεί όταν όλα όσα πιστεύει το αμερικανικό κοινό είναι ψευδή".

Τρίτον, τον Αύγουστο του 1981, ο Γάλλος κοινωνιολόγος Jean Baudrillard δημοσίευσε το θεμελιώδες βιβλίο του, Simulacra and Simulation, στο οποίο εξέθεσε τη θεωρία του για την προσομοίωση, όπου υποστήριξε ότι ένας "υπερρεαλιστικός" προσομοιωμένος κόσμος αντικαθιστά τον πραγματικό κόσμο που κάποτε μπορούσε να αναπαρασταθεί αλλά δεν μπορούσε να αντικατασταθεί.

Υποστήριξε ότι αυτός ο προσομοιωμένος κόσμος δημιουργούνταν από μοντέλα ενός πραγματικού κόσμου που δεν υπήρξε ποτέ και έτσι οι άνθρωποι ζούσαν σε μια "υπερπραγματικότητα" ή σε μια εντελώς κατασκευασμένη πραγματικότητα. Αυτή ήταν μια ριζοσπαστική αντίληψη, και ο ισχυρισμός του τότε ότι αυτή ήταν ήδη ολοκληρωτική ήταν αναμφίβολα υπερβολή. Αλλά αυτό ήταν τότε, όχι τώρα. Σαράντα χρόνια επέτρεψαν στην εφιαλτική θεωρία του να πάρει σάρκα και οστά. Θα επιστρέψω σε αυτό το θέμα αργότερα.

--Η τεχνολογία και η παγίδα του μυαλού της μηχανικής μάζας

Στο κλασικό του έργο, Propaganda (Προπαγάνδα), ο Jacques Ellul γράφει ότι:

   Μια ανάλυση της προπαγάνδας δείχνει επομένως ότι πετυχαίνει κυρίως επειδή ανταποκρίνεται ακριβώς σε μια ανάγκη των μαζών... δύο μόνο πτυχές αυτής: η ανάγκη για εξηγήσεις και η ανάγκη για αξίες, οι οποίες και οι δύο πηγάζουν σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι εξ ολοκλήρου, από τη διάδοση των ειδήσεων".

Το έγραψε αυτό το 1962, όταν οι ειδήσεις και τα παγκόσμια γεγονότα επιταχύνονταν ραγδαία, αλλά δεν ήταν ούτε κατά διάνοια τόσο τεχνολογικά φρενήρεις όσο σήμερα.

Τότε υπήρχαν το ραδιόφωνο, πολλές εφημερίδες και μια χούφτα τηλεοπτικοί σταθμοί. Και όμως, ακόμη και εκείνες τις ημέρες, όπως είπε ο κοινωνιολόγος C. Wright Mills, το ευρύ κοινό ήταν μπερδεμένο και αποπροσανατολισμένο, επιρρεπές στον πανικό, και οι πληροφορίες αυτές ξεπερνούσαν την ικανότητά του να τις αφομοιώσει.

Στο The Sociological Imagination έγραψε:

   Η ίδια η διαμόρφωση της ιστορίας ξεπερνά πλέον την ικανότητα των ανθρώπων να προσανατολίζονται σύμφωνα με αγαπημένες αξίες. Και ποιες αξίες; Ακόμη και όταν δεν πανικοβάλλονται, οι άνθρωποι συχνά αισθάνονται ότι οι παλαιότεροι τρόποι αισθήματος και σκέψης έχουν καταρρεύσει και ότι τα νεότερα ξεκινήματα είναι διφορούμενα σε σημείο ηθικής στασιμότητας. Είναι άραγε περίεργο που οι απλοί άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στους μεγαλύτερους κόσμους με τους οποίους έρχονται τόσο ξαφνικά αντιμέτωποι; Ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν το νόημα της εποχής τους για τη δική τους ζωή; Ότι - για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους - γίνονται ηθικά αναίσθητοι, προσπαθώντας να παραμείνουν εντελώς ιδιωτικά άτομα; Είναι άραγε περίεργο που καταλήγουν να διακατέχονται από την αίσθηση της παγίδας;

Αυτή η παγίδα έκτοτε κλείνει προοδευτικά. Το να λέμε ότι πρόκειται για ψευδή νοσταλγία για τις παλιές καλές μέρες είναι διανοητική βλακεία. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά, και τα ειλικρινή μυαλά μπορούν να το δουν καθαρά και λίγη αυτοκριτική θα αποκάλυπτε τις εσωτερικές πληγές που έχει προκαλέσει αυτή η εξέλιξη.

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι' αυτό: πολλοί σκόπιμοι, άλλοι όχι: πολιτικές μεθοδεύσεις από τις ελίτ της εξουσίας, τεχνολογικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές εξελίξεις κ.λπ. που έχουν όλες τις ρίζες τους σε έναν παρόμοιο τρόπο σκέψης. Ενώ οι πλούσιες ελίτ έλεγχαν πάντα την κοινωνία, τις τελευταίες δεκαετίες η ανάπτυξη της τεχνολογικής προπαγάνδας αυξήθηκε εκθετικά.

Όμως οι μηχανές έχουν χτιστεί πάνω σε έναν τεχνικό τρόπο σκέψης που ο Ellul περιγράφει ως "το σύνολο των μεθόδων στις οποίες κατέληξαν ορθολογικά και έχουν απόλυτη αποτελεσματικότητα σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας". Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι το αντίθετο του οργανικού, του ανθρώπινου.

Πρόκειται για μέσα χωρίς σκοπούς, αυτοδημιουργούμενα μέσα των οποίων ο μοναδικός στόχος είναι η αποτελεσματικότητα. Τα πάντα είναι πλέον υποταγμένα στην τεχνική, ιδίως οι άνθρωποι. 

   Από μια άλλη άποψη, ωστόσο, η μηχανή είναι βαθύτατα συμπτωματική: αντιπροσωπεύει το ιδανικό προς το οποίο προσπαθεί η τεχνική. η μηχανή είναι αποκλειστικά, αποκλειστικά τεχνική- είναι καθαρή τεχνική, θα μπορούσαμε να πούμε. Διότι, όπου υπάρχει τεχνικός παράγοντας, καταλήγει, σχεδόν αναπόφευκτα, σε μηχανοποίηση: η τεχνική μετατρέπει ό,τι αγγίζει σε μηχανή.

Μακάρι τα κινητά τηλέφωνα να συγκλόνιζαν τα χέρια που τα αγγίζουν!

Νομίζω ότι είναι αδιαμφισβήτητο ότι αυτή η αίσθηση εγκλωβισμού και σύγχυσης με τη συνακόλουθη εκτεταμένη κατάθλιψη έχει αυξηθεί δραματικά κατά τη διάρκεια των δεκαετιών και έχουμε φτάσει σε ένα σκοτεινό, σκοτεινό μέρος. Το να χαθούμε σε ένα σκοτεινό δάσος θα ήταν υποτιμητικό. Στην κόλαση θα ήταν ίσως πιο κατάλληλο.

Ποιος θα είναι ο Βιργίλιος μας για να μας καθοδηγήσει μέσα από αυτή την κόλαση που δημιουργούμε και να μας δείξει πού οδηγεί;

Η μαζική χρήση ψυχοτρόπων φαρμάκων για προβλήματα διαβίωσης είναι γνωστή. Η αίσθηση της έλλειψης νοήματος είναι ευρέως διαδεδομένη. Ο τεμαχισμός των κοινωνικών δεσμών με το ταξίδι σε μια απέραντη ψηφιακή άνοια έχει ως αποτέλεσμα πανικό και άγχος σε τεράστια κλίμακα.

Ο φόβος του θανάτου και των ασθενειών διαπερνά τον αέρα, καθώς η θρησκευτική πίστη φθίνει. Οι άνθρωποι έχουν στραφεί ο ένας εναντίον του άλλου καθώς ένας παραισθησιογόνος μανδύας προπαγάνδας έχει αντικαταστήσει την πραγματικότητα με τη μαύρη μαγεία των ψηφιακών ξόρκια.

Θυμάμαι πώς, το 1975, όταν δίδασκα σε ένα πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης και, διαισθανόμενος μια τεράστια ανεκπλήρωτη ανάγκη των φοιτητών μου, πρότεινα ένα μάθημα με τίτλο: “The Sociology of Life, Death, and Meaning.” (Η κοινωνιολογία της ζωής, του θανάτου και του νοήματος). Οι συνάδελφοί μου αντιδρούσαν στην ιδέα και έπρεπε να τους πείσω ότι άξιζε τον κόπο. Διαισθάνθηκα ότι ο φόβος του θανάτου και η αυξανόμενη απώλεια νοήματος αυξάνονταν μεταξύ των νέων (και του πληθυσμού γενικότερα) και ήταν δική μου ευθύνη να προσπαθήσω να το αντιμετωπίσω.

Οι συνάδελφοί μου θεωρούσαν ότι το θέμα δεν ήταν αρκετά επιστημονικό, έχοντας παρασυρθεί από το θετικιστικό κίνημα στην κοινωνιολογία. Όταν οι εγγραφές για το μάθημα έφτασαν τις 220 και πλέον, η άποψή μου έγινε κατανοητή. Η ανάγκη ήταν μεγάλη. Αλλά ήταν ένα μικρό παράθυρο ευκαιρίας για τέτοιου είδους βαθιές σκέψεις, γιατί μέχρι το 1980 ο καουμπόι με το λευκό καπέλο είχε καβαλήσει την Ουάσιγκτον και ένας ροκ σταρ είχε ενθρονιστεί στο Βατικανό και όλα ήταν και πάλι καλά στον κόσμο. Η παραπλανητική ορθοδοξία βασίλευε και πάλι. Μέχρι....

Τα τελευταία σαράντα ένα χρόνια παρατηρείται μια προοδευτική διάλυση της πραγματικότητας σε ένα θεατρικό ηλεκτρονικό θέαμα, ξεκινώντας με την ώθηση για παγκοσμιοποίηση που δημιουργείται από υπολογιστές και συνεχίζοντας μέχρι τα τελευταία κινητά τηλέφωνα.

Η επιστήμη, η νευροεπιστήμη και η τεχνολογία έχουν θεοποιηθεί. Ο γνωστικός πόλεμος έχει διεξαχθεί εναντίον του δημόσιου νου. Οι μυστικές υπηρεσίες, τα πολεμικά τμήματα και οι συνεργάτες τους σε όλες τις εταιρείες, τα μέσα ενημέρωσης, το Χόλιγουντ, την ιατρική και τα πανεπιστήμια έχουν ενωθεί για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Η νευροεπιστήμη και η ιατρική έχουν γίνει όπλα.

Ο στόχος είναι να πεισθεί το κοινό ότι είναι μηχανές, ότι ο εγκέφαλός του είναι υπολογιστής και ότι η μόνη του ελπίδα είναι να αποδεχτεί αυτή την "πραγματικότητα".

Αφού ο ηθοποιός Ρέιγκαν έφυγε για το ηλιοβασίλεμα, ο αντιπρόεδρός του και πρώην διευθυντής της CIA (άρα υπέρτατος ηθοποιός), George H. W. Bush, ανέλαβε τα ηνία και ανακήρυξε τη δεκαετία του 1990 ως τη δεκαετία της έρευνας του εγκεφάλου, η οποία θα χρηματοδοτείτο σε μεγάλο βαθμό από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Το 1992, το παιδί-θαύμα William Clinton, βγαλμένο κατευθείαν από τα βρωμερά χωράφια της πολιτικής του Arkansas, εξελέγη για να συνεχίσει αυτό το έργο, όχι μόνο την έρευνα του εγκεφάλου, αλλά και τους συνεχείς βομβαρδισμούς του Ιράκ και τις σφαγές σε όλο τον κόσμο, αλλά και το έργο της διάλυσης της κοινωνικής πρόνοιας και της κατάργησης του νόμου Glass-Steagall, που επανένωσε την εμπορική και την επενδυτική τραπεζική και άνοιξε την πόρτα στους πλούσιους να γίνουν πάμπλουτοι και στους κανονικούς ανθρώπους να την πληρώσουν.

Έτσι, ο Κλίντον εκπλήρωσε τα καθήκοντα του καλού Ρεπουμπλικάνου προέδρου που ήταν, και η δεξιά έπαιξε το παιχνίδι του να τον ξεσκίσει επειδή ήταν αριστερός. Είναι αστείο μόνο που τόσοι πολλοί πίστεψαν αυτό το παιχνίδι στο οποίο όλοι οι παίκτες λειτουργούσαν μέσα στο ίδιο πλαίσιο (και φυσικά εξακολουθούν να το κάνουν), το έργο μέσα στο έργο, του οποίου οι πραγματικοί συγγραφείς είναι πάντα αόρατοι για το εμμονικό κοινό.

Ποιο είναι το αντώνυμο της λέξης αμφιλεγόμενο (contronym) ;

Όταν ανέλαβε ο George W. Bush, συνέχισε το πρόγραμμα έρευνας του εγκεφάλου με τεράστια ομοσπονδιακά κονδύλια, ανακηρύσσοντας την περίοδο 2000-10 ως τη δεκαετία του προγράμματος συμπεριφοράς.

Στη συνέχεια, επί Obama, του οποίου το πρότυπο ήταν ο ηθοποιός Reagan, και επί Trump, του οποίου το πρότυπο ήταν ο τύπος που έπαιζε στο ριάλιτι και του οποίου ο επίσημος ρόλος ήταν να παριστάνει τον κακό στον καλό του Obama, τα χρήματα για τη χαρτογράφηση του εγκεφάλου και την τεχνητή νοημοσύνη συνέχισαν να ρέουν από την Υπηρεσία Προηγμένων Αμυντικών Ερευνητικών Προγραμμάτων (DARPA) και το Γραφείο Επιστημονικού και Τεχνολογικού Έργου (OSTP).

Τρεις δεκαετίες κοινών εργασιών του στρατού, των μυστικών υπηρεσιών και της νευροεπιστήμης για το πώς να κατανοήσουμε τους εγκεφάλους ώστε να τους ελέγχουμε μέσω του ελέγχου του νου και της τεχνολογίας των υπολογιστών θα μπορούσαν να υποδηλώνουν ότι κάτι απρόσμενο συνέβαινε, δεν θα λέγατε;

--Δημιουργήστε το πρόβλημα και μετά τη "λύση"

Αν εξακολουθείτε να βρίσκεστε σε αυτό το διεστραμμένο μονοπάτι μαζί μου, μπορεί να αισθάνεστε ένα αυξημένο επίπεδο άγχους. Όχι ότι είναι κάτι καινούργιο, γιατί πιθανότατα το αισθάνεστε εδώ και πολύ καιρό.

Γνωρίζουμε και οι δύο ότι το ελεύθερα αιωρούμενο άγχος, όπως και η κατάθλιψη και ο φόβος, αποτελεί σταθερό στοιχείο της ζωής στις παλιές καλές ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες. Δεν το δημιουργήσαμε εμείς, και, όπως έχει πει ο C. Wright Mills, "Ούτε η ζωή ενός ατόμου ούτε η ιστορία μιας κοινωνίας μπορούν να κατανοηθούν χωρίς να κατανοηθούν και τα δύο".

Διότι οι βιογραφίες μας, συμπεριλαμβανομένου του άγχους και της ανούσιας ζωής, λαμβάνουν χώρα εντός της κοινωνικής ιστορίας και των κοινωνικών δομών, και έτσι πρέπει να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι συνδέσεις. Και υπάρχουν λύσεις;

Υπάρχουν φάρμακα, φυσικά, και οι στοργικοί άνθρωποι στις φαρμακευτικές εταιρείες που θέλουν να μας βλέπουν με χαμογελαστά πρόσωπα, ζωηρά στο μυαλό και στο σώμα, είναι πάντα ευτυχείς να μας τα παρέχουν έναντι υπέρογκης τιμής, η οποία συχνά κρύβεται καλά στα βιβλία των εγκληματικών συνεργατών τους ασφαλιστικών εταιρειών. Αλλά και πάλι, υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να φοβόμαστε: τρομοκράτες, ιούς, κακοκαιρία, κακή αναπνοή, δικό μου κακό, δικό σου κακό, κακός θάνατος κ.λπ.

Υπάρχει κάποιο σημείο στο οποίο να προσκολληθεί αυτό το άγχος που επιπλέει;

Ο καθηγητής Mattias Desmet, καθηγητής κλινικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης στο Βέλγιο, έχει κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις σχετικά με αυτό, αλλά δεν οδηγούν απαραίτητα σε ευτυχή συμπεράσματα.

Νομίζω ότι έχει δίκιο όταν λέει ότι εδώ και δεκαετίες ετοιμάζεται μια κατάσταση που αποτελεί το τέλειο έδαφος για μαζικό σχηματισμό με ένα υπνωτισμένο κοινό που αγκαλιάζει έναν νέο ολοκληρωτισμό, ο οποίος έχει πλέον γίνει πραγματικότητα μέσω του COVID 19 με τα λουκέτα και την απώλεια ελευθεριών, καθώς κατεβαίνουμε μαζί με τον Δάντη στα χαμηλότερα βάθη της Κόλασης.

Αυτές οι εξελίξεις στο παρασκήνιο είναι η διάλυση των κοινωνικών δεσμών, η απώλεια της δημιουργίας νοήματος, το συνακόλουθο άγχος που αιωρείται ελεύθερα, και η απουσία τρόπων ανακούφισης αυτού του άγχους εκτός από την επιθετικότητα. Μπορείτε να τον ακούσετε εδώ.

Αυτές οι συνθήκες δεν "συνέβησαν" απλά, αλλά δημιουργήθηκαν από πολλαπλούς παράγοντες της ελίτ της εξουσίας με μακροπρόθεσμα σχέδια. Αν αυτό ακούγεται συνωμοτικό, είναι επειδή είναι. Αυτό κάνουν οι ισχυροί. Συνωμοτούν για να πετύχουν τους στόχους τους.

Ο μέσος άνθρωπος, χωρίς την επίγνωση, τη θέληση, τη διάθεση ή την ικανότητα να κάνει διερευνητική κοινωνιολογική έρευνα, πέφτει συχνά θύμα των σχεδίων τους και μέσω των σημερινών ηλεκτρονικών ψηφιακών μέσων υπνωτίζεται και αισθάνεται ότι τα μέσα ενημέρωσης προσφέρουν λύσεις στις αγωνίες του. Παρέχουν απαντήσεις, ακόμη και όταν πρόκειται για προπαγάνδα.

Όπως λέει ο Ellul, "η προπαγάνδα είναι το πραγματικό φάρμακο για τη μοναξιά". Παρασύρει όλες τις χαμένες ψυχές στο καλοπροαίρετο τραγούδι των σειρήνων της.

Ο χαμογελαστός Sanjay Gupta του CNN ηρεμεί πολλά μυαλά και οι New York Times και το CBS καταπραΰνουν αμέτρητους αριθμούς κυρίων και κυριών μοναχικών καρδιών με γλυκά νοήματα κατευθείαν από τα κέντρα μηνυμάτων του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και του Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια.

Βασίζονται στην ανάγκη υπακοής και πίστης και παρέχουν μύθους που δίνουν στους ανθρώπους την αίσθηση της αξίας και του ανήκειν στην ομάδα, παρόλο που η ομάδα είναι εξωπραγματική.

Αυτά τα μέσα ενημέρωσης μπορούν πολύ εύκολα, αλλά συνήθως διακριτικά, να μετατρέψουν τη φρενήρη, ταραγμένη παθητικότητα του κοινού τους σε ενεργή επιθετικότητα απέναντι στους αντιφρονούντες, ιδίως όταν αυτοί οι αντιφρονούντες έχουν κατηγορηθεί ότι θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των "καλών" ανθρώπων.

Όπως συνέβη, η λογοκρισία των διαφωνούντων είναι αναγκαία, και αυτό πρέπει να γίνεται για το κοινό καλό, ακόμη και όταν πραγματοποιείται σε δήθεν δημοκρατικές κοινωνίες. Στο όνομα της ελευθερίας, η ελευθερία πρέπει να αρνείται. Συνεπώς, η κήρυξη πολέμου από τον Μπάιντεν κατά της εγχώριας διαφωνίας.

Ο Mattias Desmet είχε δίκιο- είμαστε πολύ μακριά στο δρόμο προς τον ολοκληρωτισμό.

--Προσομοίωση και εξομοίωση (Simulation and Simulacra)

Όταν ήμουν μικρός, έκανα ορισμένα αγορίστικα πράγματα που ήταν δημοφιλή στη γενιά μου. Για μια σύντομη περίοδο κατασκεύαζα μοντέλα πλοίων και αεροπλάνων από κιτ. Ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω όταν ήμουν περιορισμένος στο σπίτι λόγω κακοκαιρίας.

Αυτά τα κιτ ήταν αντίγραφα διάσημων πολεμικών πλοίων ή αεροπλάνων και έρχονταν με αυτοκόλλητα που μπορούσες να επικολλήσεις πάνω τους όταν τελείωνες. Τα αυτοκόλλητα αναγνώριζαν αυτά τα ιστορικά οχήματα, τα οποία ήταν πολύ αληθινά ή είχαν υπάρξει.

Ήξερα ότι έφτιαχνα ένα μικροσκοπικό αντίγραφο πραγματικών αντικειμένων, όπως ήξερα ότι ένας χάρτης με τους δρόμους της Νέας Υόρκης αντιστοιχούσε στους πραγματικούς δρόμους του Μπρονξ στους οποίους περιπλανιόμουν. Ο χάρτης και τα μοντέλα μου ήταν ομοιώματα, αλλά όχι το πραγματικό πράγμα. Τα πραγματικά πράγματα βρίσκονταν κάπου έξω. Και ήξερα ότι για τις περιπλανήσεις μου δεν έπρεπε να περπατάω πάνω στο χάρτη.

Όταν ο Baudrillard έγραψε το Simulacra and Simulation (Προσομοίωση και Εξομοίωση), μας έλεγε ότι κάτι θεμελιώδες είχε αλλάξει και θα άλλαζε πολύ περισσότερο στο μέλλον. Έγραψε:

   Σήμερα η αφαίρεση δεν είναι πλέον αυτή του χάρτη, του διπλού, του καθρέφτη ή της έννοιας. Η προσομοίωση δεν είναι πλέον εκείνη του εδάφους, ενός αναφορικού όντος ή μιας ουσίας. Είναι η παραγωγή από μοντέλα ενός πραγματικού χωρίς προέλευση ή πραγματικότητα: ένα υπερπραγματικό. Το έδαφος δεν προηγείται πλέον του χάρτη, ούτε τον επιζεί. Ωστόσο, είναι ο χάρτης που προηγείται του εδάφους - η μετάπτωση της προσομοίωσης - που γεννά το έδαφος....

Μεταφρασμένος σε απλά αγγλικά (οι Γάλλοι διανοούμενοι μπορεί να είναι δύσκολο να κατανοηθούν), λέει ότι σε μεγάλο μέρος της σύγχρονης ζωής, η πραγματικότητα έχει εξαφανιστεί μέσα στα σημεία ή τα μοντέλα της.

Και μέσα σε αυτά τα σημεία, αυτά τα αυτοπεριοριζόμενα συστήματα, δεν μπορούν να γίνουν διακρίσεις, επειδή αυτές οι προσομοιώσεις περιέχουν, όπως το αμφιλεγόμενο, τόσο τους θετικούς όσο και τους αρνητικούς πόλους τους, οπότε αλληλοεξουδετερώνονται, ενώ κρατούν τον πιστό φυλακισμένο σε κεχριμπάρι.

Από τη στιγμή που βρίσκεσαι μέσα σε αυτά, είσαι παγιδευμένος γιατί δεν υπάρχουν εξωτερικές αναφορές, το προσομοιωμένο σύστημα της σκέψης ή της μηχανής είναι το σύμπαν σου, η μόνη πραγματικότητα. Δεν υπάρχει διαλεκτική ένταση γιατί το σύστημα την έχει καταπιεί.

Δεν υπάρχει κριτική αρνητικότητα, δεν υπάρχει μέρος για να σταθείς έξω για να επαναστατήσεις γιατί το προσομοίωμα περικλείει το θετικό και το αρνητικό σε μια κυκλοφορική διαδικασία που καθιστά τα πάντα ισοδύναμα εκτός από τη "θετικότητα" του ίδιου του προσομοιώματος. Είστε μέσα στη φάλαινα: "Ο εικονικός χώρος του παγκόσμιου είναι ο χώρος της οθόνης και του δικτύου, της εμμένειας και του ψηφιακού, ενός χωροχρόνου χωρίς διαστάσεις".

Αν λοιπόν αυτά τα απλά ελληνικά (Χα!) δεν σας κάνουν, ιδού πάλι ο Baudrillard [οι υπογραμμίσεις δικές μου]:

   Πρόκειται για την αντικατάσταση του πραγματικού από τα σημεία του πραγματικού, δηλαδή για μια επιχείρηση αποτροπής κάθε πραγματικής διαδικασίας μέσω του λειτουργικού της διπλού, μιας προγραμματικής, μετασταθούς, απόλυτα περιγραφικής μηχανής που προσφέρει όλα τα σημεία του πραγματικού και βραχυκυκλώνει όλες τις εναλλαγές του. Ποτέ πια το πραγματικό δεν θα έχει την ευκαιρία να παράγει τον εαυτό του - τέτοια είναι η ζωτική λειτουργία του μοντέλου σε ένα σύστημα θανάτου, ή μάλλον αναμενόμενης ανάστασης, που δεν δίνει πια την ευκαιρία στο γεγονός του θανάτου.

Στην περίπτωση των μοντέλων αεροπλάνων μου, υπήρχαν πραγματικά αεροπλάνα στα οποία βασίστηκαν τα αντίγραφά μου. Το ήξερα αυτό. Ο Baudrillard ανακοίνωνε ότι ο κόσμος άλλαζε και ότι τα παιδιά στο μέλλον θα δυσκολεύονταν να διακρίνουν μεταξύ του πραγματικού και της προσομοίωσής του. Όχι μόνο τα παιδιά, αλλά όλοι μας έχουμε φτάσει σε εκείνο το σημείο, χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία, όπου η διάκριση μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού είναι πολύ δύσκολη.

Αυτός είναι και ο σκοπός των βιντεοπαιχνιδιών: Να μπερδέψουν τα μυαλά. Αυτός είναι και ο σκοπός όλων των ερευνών για τον εγκέφαλο που χρηματοδοτούνται από το Πεντάγωνο: Ο έλεγχος των εγκεφάλων μέσω της διασύνδεσης των ανθρώπων με τις μηχανές.

Αυτός είναι ένας θεμελιώδης λόγος για τον οποίο οι κυρίαρχες ελίτ, υπό την κάλυψη του Covid-19, πιέζουν για έναν διαδικτυακό ψηφιοποιημένο κόσμο μέσω του οποίου μπορούν να συγκεντρώσουν ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο στην αίσθηση της πραγματικότητας των ανθρώπων.

Βλέπουμε ένα βίντεο του πραγματικού κόσμου ή ένα βίντεο ενός μοντέλου του πραγματικού κόσμου; Πώς μπορούμε να ξεχωρίσουμε τη διαφορά;

Το δελτίο καιρού λέει ότι υπάρχει 31% πιθανότητα βροχής αύριο στις 2 μ.μ., και οι άνθρωποι το παίρνουν στα σοβαρά, παρόλο που μόνο ένας γνήσιος βλάκας δεν θα μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι αυτό δεν βασίζεται στην πραγματικότητα αλλά σε ένα υπολογιστικό μοντέλο της πραγματικότητας και σε μια πραγματικότητα που είναι εξωπραγματική σε δεύτερο βαθμό, αφού δεν έχει ακόμη συμβεί.

Ωστόσο, αυτό το καθημερινό παράδειγμα είναι φυσιολογικό σήμερα. Είναι μια μορφή ύπνωσης. Ο χάρτης προηγείται της επικράτειας.

Αλλά γίνεται ακόμα πιο περίεργο, όπως επιβεβαιώνει μια τακτική μελέτη των ειδήσεων. Μια πολύ παράξενη διαστρεβλωμένη αίσθηση της πραγματικότητας που δεν συνδέεται με την ψηφιακή τεχνολογία είναι ευρέως διαδεδομένη.

Πρόσφατα υπήρξε μια είδηση για την πώληση μιας ζωγραφιάς του Mohammed Ali που πωλήθηκε για 425.000 δολάρια. Η ζωγραφιά θα μπορούσε να έχει γίνει από ένα παιδί με μαρκαδόρο. Απεικονίζει ένα ραβδόμορφο Ali σε ένα ρινγκ πυγμαχίας να στέκεται με τα χέρια υψωμένα σε ένδειξη νίκης πάνω από έναν πεσμένο αντίπαλο. Από το κεφάλι του πεσμένου πυγμάχου αναδύεται μια φούσκα ομιλίας με τις εξής λέξεις: "Διαιτητά, όντως πετούσε σαν πεταλούδα και τσίμπησε σαν μέλισσα".

Είναι πραγματικά αλήθεια ότι ο Άλι έριξε πολλούς αντιπάλους στα πισινά και σήκωσε τα χέρια του σε ένδειξη νίκης. Έτσι, όταν ζωγράφισε το σκίτσο του με το ραβδί, πιθανότατα το θυμόταν αυτό. Επομένως, το σχέδιό του, μια αναπαράσταση της μνήμης του από την πραγματικότητα και τη φαντασία, απέχει δύο βαθμούς από το πραγματικό. Γιατί κανένας αντίπαλος δεν ξεστόμισε αυτά τα λόγια από την πλάτη του σε έναν καμβά.

Είναι τα χαρακτηριστικά λόγια του Άλι, ο τρόπος με τον οποίο του άρεσε να παρουσιάζεται στη σκηνή του κόσμου, μέρος του νούμερού του, γιατί ήταν ένας πεμπτουσία του καλλιτέχνη, αν και ασυνήθιστος, με θάρρος και κοινωνική συνείδηση.

Προφανώς το σχέδιό του δεν είναι τέχνη αλλά ένα ακατέργαστο μικρό σκίτσο. Όποιος ξόδεψε σχεδόν μισό εκατομμύριο δολάρια γι' αυτό, το έκανε είτε για επένδυση (πράγμα που εγείρει ένα ερώτημα σχετικά με την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση) είτε ως μια μορφή μαγικής οικειοποίησης, παρόμοια με την απόκτηση της υπογραφής ενός διάσημου προσώπου για να "συλλάβει" ένα κομμάτι της αθανασίας του (το δεύτερο ερώτημα).

Όπως και να έχει, είναι κάτι παραπάνω από περίεργο, αν και όχι ασυνήθιστο. Είναι η κοινότητά του που το καθιστά εμβληματικό αυτής της σημερινής εποχής των αντιγράφων και της προσομοίωσης, της μαγείας του mumbo jumbo που εξαφανίζει το πραγματικό σε προσομοιωμένες εικόνες.

Πάρτε την πρόσφατη περίπτωση του τηλεοπτικού ηθοποιού William Shatner, ο οποίος υποδύθηκε έναν καπετάνιο διαστημόπλοιου με το όνομα Captain Kirk σε μια πολύ δημοφιλή τηλεοπτική σειρά, το Star Trek, μια σειρά γεμάτη κιτς σοφία που αγαπήθηκε από ορδές δεσποτάδων. Όλα εξωπραγματικά, αλλά κέρδισαν τις καρδιές των φανατικών. 

Πρόσφατα βρέθηκε στην επικαιρότητα επειδή έκανε μια βόλτα στην υπο-τροχιά της Γης με ένα διαστημόπλοιο που ανήκει και διαχειρίζεται ο δισεκατομμυριούχος της Amazon, Jeff Bezos. Ο Μπέζος έδωσε στον ενενηντάχρονο ηθοποιό μια συντροφική βόλτα πάνω και μακριά υποτίθεται επειδή ήταν μεγάλος θαυμαστής του Star Trek.

Σύμφωνα με το ψευδο-πνευματικό θέμα αυτού του επιχειρηματικού εγχειρήματος και του κόλπου δημοσίων σχέσεων, το διαστημόπλοιο ονομάστηκε New Shepard, προφανώς για να το ξεχωρίσει από το Old Shepard, το οποίο πρέπει να υποθέσουμε ότι είναι νεκρό, όπως είπε ο Νίτσε πριν από μερικά χρόνια. Μερικές φορές αυτοί οι δισεκατομμυριούχοι είναι τόσο απασχολημένοι με το να βγάζουν χρήματα που ξεχνούν να συντονιστούν με τις τελευταίες ειδήσεις. Ο Μπέζος ανακοίνωνε τη νέα του θρησκεία, ένα μείγμα του PT Barnum και της τεχνολογίας.

Όπως και να 'χει, μαργαριτάρια "πνευματικής" σοφίας, όπως αυτά που ακούγονταν στην παλιά τηλεοπτική σειρά, υποδέχτηκαν το κοινό μετά το ταξίδι του Shatner. Δέκα λεπτά πάνω-κάτω δεν είναι τρία μερόνυχτα, αλλά ήταν στο ύψος των περιστάσεων. Ένας τύπος που υποδύεται έναν ηθοποιό που υποδύεται έναν πιλότο διαστημοπλοίου που υποδύεται μια τηλεοπτική προσωπικότητα σε μια πτήση ακροβατικής επιχείρησης δημοσίων σχέσεων. "Απίστευτο", όπως είπε ο ίδιος. Ποιος αντιγράφει ποιον; Συντονιστείτε.

Ο Baudrillard προσφέρει το παράδειγμα των Εικονοκλαστών από τους περασμένους αιώνες:

   ...των οποίων η χιλιόχρονη διαμάχη είναι ακόμα μαζί μας σήμερα. Κι αυτό ακριβώς επειδή προέβλεψαν την παντοδυναμία των ομοιώματος, την ικανότητα που έχουν τα ομοιώματα να σβήνουν τον Θεό από τη συνείδηση του ανθρώπου και την καταστροφική εκμηδενιστική αλήθεια που αφήνουν να εμφανιστεί -ότι κατά βάθος ο Θεός δεν υπήρξε ποτέ, ακόμη και ότι ο ίδιος ο Θεός δεν ήταν ποτέ τίποτα άλλο παρά το δικό του ομοίωμα- από αυτό προήλθε η παρόρμησή τους να καταστρέψουν τις εικόνες.

Είμαστε τώρα πλημμυρισμένοι από επιφαινόμενα της αναπαράστασης, όπως σημείωσε ο Daniel Boorstin στη δεκαετία του 1960 στο βιβλίο του The Image (Η εικόνα) και το οποίο ο καθένας μπορεί να παρατηρήσει καθώς αυτά τα μικρά ορθογώνια κουτάκια υψώνονται συνεχώς παντού για να αποτυπώσουν αυτό που οι χειριστές τους μπορεί ασυνείδητα να θεωρούν ως έναν κόσμο που δεν θεωρούν πλέον πραγματικό, οπότε καλύτερα να τον αποτυπώσουν πριν εξατμιστεί πλήρως. Μια τέτοια αποκτητική λήψη εικόνων προδίδει έναν ανομολόγητο μηδενισμό, μυστικές προσομοιώσεις που σηματοδοτούν τη θανατική καταδίκη των αναφερομένων τους.

Ας πούμε λοιπόν ότι οι προσομοιώσεις είναι παγίδες στις οποίες το πραγματικό δεν είναι πλέον πραγματικό, αλλά ένα υπερπραγματικό που φαίνεται πιο πραγματικό από το πραγματικό, ενώ κρύβει την εξωπραγματικότητά του.

Αυτό πηγαίνει πολύ παραπέρα από τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας. Περιλαμβάνει όλο το φάσμα των τεχνικών ελέγχου του νου και της προπαγάνδας. Περιλαμβάνει την πολιτική, την ιατρική, την οικονομία, το Covid-19, τα λουκέτα και τα εμβόλια κ.λπ. Τα πάντα.

Επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα μικρό παράδειγμα. Θα συμφωνήσετε ότι είναι μικρό.. Ξεκίνησα σημειώνοντας την εκλογή του ηθοποιού Ronald Reagan το 1980. Στη συνέχεια τη φράση του διευθυντή της CIA Casey: "Θα ξέρουμε ότι το πρόγραμμα παραπληροφόρησης έχει ολοκληρωθεί όταν όλα όσα πιστεύει το αμερικανικό κοινό είναι ψευδή".

Στη συνέχεια ήρθε ο ηθοποιός της CIA George H. W. Bush, ο διπρόσωπος Bill Clinton, ο George W. Bush ο γιος του ανθρώπου της CIA, ο Obama, ο Trump και ο Biden. Αρκετά σκοτεινοί χαρακτήρες όλοι τους, ανάλογα συνήθως με τις πολιτικές σας πεποιθήσεις.

Ας υποθέσουμε, όμως, ότι αυτοί οι επτά άνδρες είναι ένας θίασος ηθοποιών στο ίδιο έργο, το οποίο είναι μια εξαιρετικά εξελιγμένη προσομοίωση που παίζεται σε βρόχους, και ότι το αντικείμενο των αρχιτεκτόνων του είναι να κρατήσουν το κοινό να συμμετέχει στην παράσταση και να υποστηρίζει τον αγαπημένο του χαρακτήρα.

Ας υποθέσουμε ότι αυτό το αυτοδημιουργούμενο θέαμα έχει ένα όνομα: Το Αμφιλεγόμενο.

Και ας υποθέσουμε ότι στο επίκεντρο της συνεχιζόμενης προβολής του, ένας από τους πρωταγωνιστές, ο οποίος είχε ανατραφεί από τη γέννησή του για να παίξει έναν επαναστατικό ρόλο, έναν ρόλο που απαιτούσε πολλές μάσκες και αντιφατικά πρόσωπα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να συμβιβάσουν τις περσόνες των άλλων έξι ηθοποιών και ίσως να συμβιβάσουν την ιστορία που μοιάζει με Rashomon, ας υποθέσουμε ότι αυτός ο χαρακτήρας ήταν ο Μπαράκ Ομπάμα, και ας υποθέσουμε ότι ανατράφηκε σε μια οικογένεια της CIA και αργότερα "έτυχε" να γίνει πρόεδρος όπου έγινε γνωστός ως "ο πρόεδρος των μυστικών υπηρεσιών" λόγω της στενής του σχέσης με τη CIA.

Και ας υποθέσουμε ότι έδωσε στη CIA ό,τι ήθελε.

Θα νομίζατε ότι ζούσατε σε μια προσομοίωση;

Ή θα λέγατε ότι η έκθεση του Jeremy Kuzmarov, "A Company Family: The Untold History of Obama and the CIA" ήταν μια προσομοίωση του πιο χυδαίου είδους;

Ή θα νιώθατε χαμένοι στο δάσος στη μέση της ζωής σας με τον Δάντη; Κατευθυνόμενος προς την κόλαση;

   "Σκεφτόμουν", είπε πολύ ευγενικά η Αλίκη, "ποια είναι η καλύτερη διέξοδος από αυτό το δάσος. Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει πολύ. Μπορείς να μου πεις, σε παρακαλώ;

   Αλλά τα χοντρά ανθρωπάκια [ο Tweedledee και ο Tweedledum] απλώς κοίταξαν ο ένας τον άλλον και χαμογέλασαν".

Κι όμως, δεν είναι για γέλια.

Αν θέλουμε να περάσουμε από αυτή την κόλαση που διασχίζουμε, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε σαφώς εκείνους που φέρουν το λάβαρο του βασιλιά της κόλασης. Να τους αναγνωρίσουμε και να σταματήσουμε την προέλασή τους. Είναι ένας πραγματικός πνευματικός πόλεμος στον οποίο έχουμε εμπλακεί, και είτε πολεμάμε για τον Θεό είτε για τον διάβολο.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο GAB...

στο Twitter

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!