Η «Μεγάλη Αφήγηση» του Klaus Schwab. Ο εγκλεισμός των πληβείων στη σπηλιά του Πλάτωνα του 21ου αιώνα

  Κάθε αρχιερέας γνωρίζει ότι ο έλεγχος του ΠΩΣ σκέφτονται οι άνθρωποι είναι πάντα απείρως πιο ισχυρός από τον έλεγχο του ΤΙ σκέφτονται για ...

 

Κάθε αρχιερέας γνωρίζει ότι ο έλεγχος του ΠΩΣ σκέφτονται οι άνθρωποι είναι πάντα απείρως πιο ισχυρός από τον έλεγχο του ΤΙ σκέφτονται για κάποιο συγκεκριμένο πράγμα.

Έτσι αναπτύχθηκε η νεοταξική σαπίλα στις ΗΠΑ μέσα σε μερικές γενιές, οδηγώντας μας στη σημερινή πολύπλευρη κρίση συστημικής κατάρρευσης.

 

Πηγή: Off-Guardian

Άρθρο του Matthew Ehret

Μετάφραση: Απολλόδωρος – Συνεργάτης του Ελλήνων Αφύπνιση

 

Σε περίπτωση που είχατε αρχίσει να αισθάνεστε ότι ο κόσμος σας γινόταν ένα κλισέ σενάριο δυστοπικής ταινίας, μην αισθάνεστε άσχημα. Φαίνεται ότι τουλάχιστον κάποιοι από τους κακοποιούς συμφωνούν μαζί σας.

Μη ευχαριστημένοι με τις ανικανοποίητες ιστορίες, τα σενάρια και τις αφηγήσεις που διαμορφώνουν το αποδιοργανωμένο zeitgeist μας, ο Klaus Schwab και άλλοι ανατριχιαστικοί δεσμοφύλακες που προσπαθούν να διαχειριστούν τον μετα-covid-ικό κόσμο, ζήτησαν μια «Νέα Αφήγηση» για να διαμορφώσουν τον 21ο αιώνα μας και όχι μόνο.

Ο Schwab περιέγραψε τη Μεγάλη Πρωτοβουλία Αφήγησης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ που ανακοινώθηκε στις 11 Νοεμβρίου ως:

«Συλλογική προσπάθεια των κορυφαίων στοχαστών του κόσμου να δημιουργήσουν μακροπρόθεσμες προοπτικές και να συνδημιουργήσουν μια αφήγηση που μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία ενός πιο ανθεκτικού, περιεκτικού και βιώσιμου οράματος για το συλλογικό μας μέλλον»...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το νέο σχέδιο είναι ανατριχιαστικό, αλλά μπορεί να λειτουργήσει; Έχει κάποια βάση στην πραγματικότητα ή μήπως το ολιγαρχικό αρχιερατείο που διευθύνει αυτό το σόου με τις μαλακίες είναι μεθυσμένο από τις δικές του αυτοπροκαλούμενες αφηγήσεις και εντελώς ανίκανο να δει τους σπόρους της αυτοκαταστροφής που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του;

Ας εξετάσουμε αυτό το ερώτημα με λίγες λεπτομέρειες.

Όσο πίσω κι αν κοιτάξουμε, η καταγεγραμμένη ιστορία καταδεικνύει μύθους και ιστορίες που διαμορφώνουν την υποκειμενική εμπειρία του κάθε πολιτισμού που προσπαθεί να κατανοήσει τον αντικειμενικό κόσμο και τις πολλές εύθραυστες προκλήσεις που πέφτουν στο διάβα μας.

Αφηγήσεις βαθιάς δομής

Μια εποχή των παγετώνων φτάνει στο τέλος της και η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει κατά εκατοντάδες μέτρα πνίγοντας εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ εξαφανίζει τις παράκτιες πόλεις. Κατά συνέπεια, μύθοι για τις πλημμύρες εμφανίζονται σε διάφορους πολιτισμούς του κόσμου.

Φωτιές από τον ουρανό αντανακλούν τρομερούς αστεροειδείς που χτυπούν τη γη καταστρέφοντας τα οικοσυστήματα και ίσως ακόμη και προκαλώντας ηφαιστειότητα και τεράστιες καιρικές ανωμαλίες. Κατά συνέπεια, δημιουργούνται περισσότεροι μύθοι με ήρωες, κακοποιούς, αγγέλους και θεούς που τιμωρούν τους αμαρτωλούς και ανταμείβουν τους ενάρετους.

Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, αμέτρητες ιστορίες έχουν δημιουργηθεί από σαμάνους, ιερείς και ποιητές που προσπάθησαν να προσδώσουν νόημα σε τραυματικά γεγονότα που προκλήθηκαν είτε από τη φύση είτε από γεωπολιτικές στρατηγικές. Ορισμένες κλασικές ιστορίες μπορεί ακόμη και να εξέθεσαν γεωπολιτικά δεινά κάτω από το ασφαλέστερο έδαφος της μυθοπλασίας, όταν η κυριολεκτική αλήθεια ήταν αδύνατη.

Ένα παράδειγμα αυτής της τελευταίας περίπτωσης μπορεί να βρεθεί στους Ολύμπιους Θεούς των ιστοριών του Ομήρου, οι οποίοι ήταν κατά πάσα πιθανότητα αντιπροσωπευτικοί πραγματικών ολιγαρχικών οικογενειών που χειραγωγούσαν ατελείωτους πολέμους και εκμεταλλεύονταν την ανοησία και τη διαφθορά των επιλεγμένων σκακιστικών κομματιών τους στο Μεγάλο Παιχνίδι της αρχαίας Ελλάδας.

Αυτές οι ιστορίες αποτελούν μέρος της ανθρώπινης κατάστασης και ως επί το πλείστον είναι απολύτως φυσικές.

Ωστόσο, στην υποτιθέμενη φωτισμένη κοσμική εποχή μας, αυτές οι μορφές μύθων απορρίπτονται ως ανόητες πρακτικές απλούστερων αντιεπιστημονικών εποχών.

Η επιστήμη μας έχει διδάξει να πιστεύουμε στη λογική. Όχι στην πίστη στον Θεό ή στην υγεία των άυλων ψυχών μας.

Οι μεσαιωνικοί μύθοι για θαλάσσια τέρατα και επίπεδες γαίες πέρα από τις οποίες οι ανυποψίαστοι ταξιδιώτες θα συναντούσαν μια τρομερή μοίρα αντικαταστάθηκαν από μια νέα σειρά αφηγήσεων κατά την περίοδο του διαφωτισμού. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η καθαρή λογική και ο εμπειρισμός τοποθετήθηκαν στους νέους βωμούς όπου κάποτε βρισκόταν η θρησκεία και μας είπαν να λατρεύουμε νέους θεούς με ονόματα όπως Kant, Locke, Hegel, Bacon και Newton. Όταν ο Nietzsche διακήρυξε ότι ο Θεός είναι νεκρός, αυτό ήταν το ρεύμα των στοχαστών που υποτίθεται ότι τον σκότωσε.

Ο Ινδός ποιητής Rabindranath Tagore αναφέρθηκε σε όσους πάσχουν από αυτή την ασθένεια της μεταστατικής λογικής λέγοντας:

«Ένα μυαλό όλη η λογική είναι σαν ένα μαχαίρι όλο λεπίδα. Κάνει το χέρι που το χρησιμοποιεί να αιμορραγεί».

Όταν τα θεμέλια της λογικής του διαφωτισμού άρχισαν να καταρρέουν κάτω από την πίεση της πραγματικότητας πριν από έναν αιώνα, νέες αφηγήσεις που πήραν τη μορφή του Καθιερωμένου Μοντέλου της κβαντομηχανικής άρχισαν να διδάσκουν στον σύγχρονο άνθρωπο ότι αυτό που φαίνεται να είναι ζωντανό είναι στην πραγματικότητα, απλώς, φτιαγμένο από μη ζωντανά άτομα και χημικές αλληλεπιδράσεις... και ότι αυτό που φαίνεται να είναι διατεταγμένη μορφή που λειτουργεί με σκοπό είναι απλώς η στοχαστική κίνηση των ατόμων που στερείται σκοπού, ομορφιάς ή ακόμη και αντικειμενικής αλήθειας.

Μας είπαν ότι όλα αυτά συγκρατούνται μόνο από ένα μείγμα τύχης (στατιστική πιθανότητα) και τεσσάρων θεμελιωδών δυνάμεων που δημιουργήθηκαν πριν από 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια.

Όλες οι συμπεριφορές στην ανθρώπινη ζωή ή στη φύση εξηγούνται έτσι από τα δαρβινικά μοντέλα της επιβίωσης του ισχυρότερου και των τυχαίων μεταλλάξεων. Η άνοδος των σύγχρονων τερατουργημάτων όπως η ευγονική και ο νεομαλθουσιανισμός ήταν τα άρρωστα παιδιά αυτών των φαιδρών υποθέσεων.

Όσο περισσότερο διερευνούμε πίσω από την εντυπωσιακή βιτρίνα αυτών των δημοφιλών αφηγήσεων, τόσο περισσότερο ανακαλύπτουμε ότι οι μύθοι που πλέκονται από τους σύγχρονους αρχιερείς για λογαριασμό πολιτικών συμφερόντων όχι μόνο συνεχίστηκαν μέχρι τη σημερινή εποχή, αλλά υιοθετούν συνεχώς νέα κοστούμια για να προσαρμοστούν στον μεταβαλλόμενο κόσμο μας.

Εκείνα τα λαμπρά μυαλά, των οποίων οι ανακαλύψεις ανέτρεψαν πραγματικά τις παλιές αφηγήσεις, υπερβαίνοντας τα όρια της επαγωγικής/παραγωγικής σκέψης, κρύβονται προσεκτικά κάτω από μαθηματικούς τύπους που στερούνται το πνεύμα και την προσωπικότητα αυτών των εξαιρετικών ατόμων*.

Οι πολιτικές συνέπειες των ψεύτικων μακρο-αφηγήσεων

Κάποιες πολιτικές εκφράσεις των σημερινών κοσμικών αφηγήσεων είδαμε όταν οι νεοσυντηρητικοί βγήκαν μπροστά στις κάμερες και εξέπεμπαν το μήνυμα ότι τα δύο αεροπλάνα που κατέλαβαν και κατέστρεψαν τρεις πύργους στις 11/9 ήταν ενορχηστρωμένα από οργισμένους μουσουλμάνους σε σπηλιές που μισούσαν την ελευθερία μας.

Μας είπαν ότι το Covid-19 προέκυψε από ένα κακομαγειρεμένο θηλαστικό που φίλησε μια νυχτερίδα που απαιτούσε την πλήρη κατάργηση των συνταγματικών μας ελευθεριών.

Μας είπαν ότι οι διαδηλώσεις της 6ης Ιανουαρίου 2021 στην Ουάσινγκτον ήταν μια εξέγερση χειρότερη από οτιδήποτε είχαν δει οι ΗΠΑ από τον Εμφύλιο Πόλεμο, όταν 500.000 Αμερικανοί έσφαζαν ο ένας τον άλλον επί τέσσερα χρόνια.

Μας λένε συνεχώς ότι η Ρωσία έχει φιλοδοξίες να υπονομεύσει τις δημοκρατικές εκλογές σε ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο, ενώ η Κίνα στοχεύει να υπονομεύσει τις δυτικές αξίες και να επιβάλει μια παγκόσμια κομμουνιστική κυβέρνηση μέσω του αυτοκρατορικού Νέου Δρόμου του Μεταξιού.

Θα μπορούσα προφανώς να συνεχίσω για αρκετή ώρα εδώ, αλλά περιττό να πω ότι η δημιουργία πολιτικών μύθων είναι ένα άσχημο κομμάτι της ζωής.

Αλλά ενώ κάθε ψέμα κάνει σίγουρα σοβαρή ζημιά, η ευαισθησία μας να πέσουμε σε αυτά τα ψεύδη δεν είναι σε καμία περίπτωση αποσυνδεδεμένη από την αποδοχή αυτών των ανώτερων μετα-αφηγήσεων που ενσωματώνονται σε αυτούς τους επιστημονικούς μύθους που διαμορφώνουν το ΠΩΣ κινείται το μυαλό μας.

Κάθε αρχιερέας γνωρίζει ότι ο έλεγχος του ΠΩΣ σκέφτονται οι άνθρωποι είναι πάντα απείρως πιο ισχυρός από τον έλεγχο του ΤΙ σκέφτονται για κάποιο συγκεκριμένο πράγμα. Έτσι αναπτύχθηκε η νεοταξική σαπίλα στις ΗΠΑ μέσα σε μερικές γενιές, οδηγώντας μας στη σημερινή πολύπλευρη κρίση συστημικής κατάρρευσης.

Ένας από τους πατέρες της μετάλλαξης που έγινε νεοσυντηρητισμός ήταν ένας δάσκαλος της κατασκευής αφηγήσεων που ονομαζόταν Leo Strauss.

Το τερατούργημα των νεοσυντηρητικών του Leo Strauss

Συνεργαζόμενος στενά με τους πράκτορες της Fabian Society και της Σχολής της Φρανκφούρτης καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του ως καθηγητής στο Κολούμπια, το New School και το Πανεπιστήμιο του Σικάγο, ο Strauss κήρυξε μια διεστραμμένη ερμηνεία της Δημοκρατίας του Πλάτωνα σε δεκάδες χιλιάδες αφοσιωμένους φοιτητές, οι οποίοι εξαπλώθηκαν σε αρκετές δεκαετίες.

Μεταξύ των υψηλότερων μαθημάτων που περιείχαν οι διδασκαλίες του Strauss (τουλάχιστον για λίγους και εκλεκτούς μεταξύ των μαθητών του) ήταν η ιδέα του Ευγενούς Ψεύδους που ανέπτυξε ο Πλάτων στο βιβλίο 3 της Δημοκρατίας.

Ο Strauss δίδασκε στους μαθητές του ότι αυτό το Ευγενές Ψέμα ήταν το μεγαλύτερο όπλο και το δικαιωματικό εργαλείο οποιουδήποτε βρισκόταν σε θέση ισχύος για να εξουσιάζει τους αδύναμους ανά πάσα στιγμή στην ιστορία.

Κατά τον αληθινό νιτσεϊκό τρόπο, ο στενός ορισμός της "εξουσίας" ως η υποταγή των αδυνάτων στους ισχυρούς ήταν ο μόνος ορισμός που επέτρεπε ο Strauss, ο οποίος δίδασκε στους μαθητές του ότι ενώ ο Πλάτων κήρυττε την αγάπη της σοφίας στις μάζες, κρυφά είχε μια διαφορετική διδασκαλία για την ελίτ εκείνων που ανήκαν στην Ακαδημία του και θα έλεγχαν την πολιτική εξουσία. Σε αυτούς τους λίγους εκλεκτούς, έδωσε το όνομα "κύριοι" και "φύλακες".

Ο Strauss δίδασκε ότι οι Φύλακες του Πλάτωνα θα έλεγχαν τις σκιές που έριχναν στον τοίχο του σπηλαίου, τις οποίες η πλέμπα, δέσμια των αισθήσεών της, θα πίστευε ότι ήταν η μόνη δυνατή πραγματικότητα. Η εντολή αυτών των διεστραμμένων νεοπλατωνιστών ήταν να ζήσουν το ιδεώδες όχι του Σωκράτη, αλλά του Θρασύμαχου, του οποίου την ανήθικη διδασκαλία ο Σωκράτης εκμηδένισε στο πρώτο βιβλίο της Δημοκρατίας.

Αυτοί οι νεαροί νεοπλατωνικοί που μάθαιναν από τον δάσκαλό τους διδάχτηκαν ότι το αληθινό "μυστικό που πίστευε ο Σωκράτης", όπως ο Θρασύμαχος ή ο Καλλικλής (μαθητής του Γοργία), ήταν ότι ο ύψιστος σκοπός της ζωής είναι να αποκτήσουμε εξουσία, να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας και να ελέγξουμε τις σκιές στο σπήλαιο.

Όπως πολλοί από τους ίδιους τους μαθητές του Strauss (όπως η Shadia Drury) συνειδητοποίησαν με την πάροδο των χρόνων, ο γέρος δάσκαλος ήταν ο ίδιος ένοχος για την προβολή της δικής του διεστραμμένης έφεσης για τον φασισμό στον Πλάτωνα, καθώς ο ίδιος διατηρούσε μυστικές διδασκαλίες για τους επιλεγμένους ελίτ μαθητές του, όπως πρέπει να κάνουν όλοι οι καλοί ολιγαρχικοί κυνηγοί κεφαλών.

Από τον Πλάτωνα στον Strauss

Ενώ λατρεύω τον Πλάτωνα, δεν θα αρνιόμουν ποτέ ότι ήταν μυθοποιός.

Οι ιστορίες που παρουσιάζονται στους διαλόγους του από τον Τίμαιο, τον Κριτία, τον Θεαίτητο, τον Σοφιστή, τον Πολιτικό, τον Μένο, τους Νόμους, τον Φαίδωνα, την Απολογία, τον Γοργία, τη Δημοκρατία κ.λπ... έχουν διαμορφώσει τα μυαλά μερικών από τις μεγαλύτερες ιστορικές προσωπικότητες σε 2.400 χρόνια παγκόσμιας ιστορίας.

Αναγεννησιακές μορφές όπως ο Άγιος Αυγουστίνος, ο Ιμπν Σίνα, ο Έρασμος, ο Σαίξπηρ, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, ο Λίνκολν, ο Μωυσής Μέντελσον, ο Πούσκιν, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ και αμέτρητες άλλες λαμπρές ψυχές ακονίστηκαν με τις ιστορίες και τα μαθήματα που περιέχονται στα γραπτά του Πλάτωνα.

Ήταν όμως ο Πλάτωνας πράγματι ο τυραννικός διπρόσωπος ομιλητής που απεικονίζεται από τον Στράους και τους οπαδούς του, ο οποίος κήρυττε την ηθική για τους αδύναμους και την κακία για εκείνους που θα έλεγχαν τις σκιές;

Το να είσαι αληθινός Φύλακας στον κόσμο του Πλάτωνα σήμαινε κάτι περισσότερο από το να βγεις απλώς από το σπήλαιο για να δεις με το φως του ήλιου (συμβολικά για δημιουργικό λόγο) και στη συνέχεια να εξουσιάσεις τις μάζες.

Ενώ οι νιτσεϊστές, όπως ο Στράους, σταματούν να διαβάζουν αυτή τη στιγμή και επιλέγουν να εξουσιάζουν τους σκλάβους χρησιμοποιώντας μια ανώτερη δύναμη σκέψης που προορίζεται μόνο για λίγους και εκλεκτούς της ελίτ του χρυσού κολάρου... Ο Πλάτωνας κατέστησε πολύ σαφές στη Δημοκρατία και σε άλλα γραπτά του, ότι ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ φιλόσοφος (και εμμέσως αληθινός φύλακας) ήταν υποχρεωμένος να επιστρέψει πίσω στη σπηλιά με κίνδυνο της ζωής του, προκειμένου να βοηθήσει στην απελευθέρωση των άλλων αιχμαλώτων.

Αφηγήσεις για την ελευθερία ή τη σκλαβιά;

"Κάθε καλλιτέχνης, κάθε επιστήμονας, κάθε συγγραφέας πρέπει να αποφασίσει τώρα πού βρίσκεται. Ο καλλιτέχνης πρέπει να πάρει θέση. Πρέπει να επιλέξει να πολεμήσει για την ελευθερία ή για τη δουλεία. Έχω κάνει την επιλογή μου".

• Paul Robeson, 1937

Μπορεί τώρα να τεθεί το ερώτημα: πώς ξέρουμε ποιες αφηγήσεις έχουν σχεδιαστεί για να μας υποδουλώσουν, ποιες μας ενδυναμώνουν και ποιες είναι καλοήθεις (όπως η πίστη ενός παιδιού στη νεράιδα των δοντιών ή ο παιχνιδιάρης χοντρός που ανταλλάσσει δώρα για καλή συμπεριφορά);

Δεδομένου ότι το εσωτερικό σύμπαν του κάθε ανθρώπου αλληλεπιδρά με την εξωτερική πραγματικότητα μέσω του φίλτρου τόσο της λογικής, των αισθήσεων, της φαντασίας και της ελεύθερης βούλησης, είναι δυνατόν κάποιες αφηγήσεις να μας ανυψώνουν και να μας εμπνέουν να γίνουμε κάτι περισσότερο από αυτό που είμαστε μπροστά σε απίθανες πιθανότητες;

Μπορούν ορισμένες ιστορίες να οξύνουν τη σοφία μας και να μας απελευθερώσουν από τα δεσμά της αισθητηριακής αντίληψης, καθώς διδασκόμαστε να βλέπουμε όλο και περισσότερα μέσα από το μάτι της λογικής και της ανεπτυγμένης φαντασίας;

Όταν ο George Washington ηγήθηκε μιας μικρής δύναμης αγροτών ενάντια στη μεγαλύτερη μισθοφορική δύναμη του κόσμου το 1776, ήταν η καθαρή λογική που τους καθοδηγούσε σε αυτή τη στατιστικά αδύνατη μάχη, ή μήπως οι ιστορίες του πάθους του Χριστού εμψύχωναν αυτή τη φαινομενικά παράλογη ορμή για ελευθερία;

Όταν η Συρία πολιορκήθηκε από τους χρηματοδοτούμενους από το εξωτερικό τζιχαντιστές και ακροβατούσε στο χείλος της αβύσσου, οι ιστορίες του Προφήτη Μωάμεθ εμψύχωναν τις καρδιές τους να κάνουν το ακατόρθωτο, όταν ένας ευκολότερος, αν και πιο δουλοπρεπής δρόμος περίμενε την παράδοσή τους;

Σίγουρα, η ιστορία έχει αποδείξει ξανά και ξανά, ότι ένας συγκεκριμένος τύπος ποιητικής ιστορίας μπορεί να μας ενδυναμώσει να υπερβούμε τους περιορισμούς μας και να αποκτήσουμε γνώσεις για τις βαθύτερες αλήθειες της ανθρώπινης κατάστασης και της ίδιας της συμπαντικής πραγματικότητας. Ακόμη και οι "φανταστικές" ιστορίες του Σαίξπηρ προσφέρουν στην ευαίσθητη ψυχή σπουδαία οικουμενικά μαθήματα για την ανθρωπότητα και την πραγματική πολιτική, τα οποία έχουν χρησιμεύσει σε μεγάλους πολιτικούς άνδρες επί αιώνες.

Μια τελευταία ματιά στους σημερινούς ολιγαρχικούς κατασκευαστές αφηγήσεων

Αν και μπορούμε να επιβεβαιώσουμε με βεβαιότητα ότι οι αφηγήσεις μπορεί να είναι καλές και άλλες κακές, είναι δυνατόν οι ολιγάρχες που διαχειρίζονται το σημερινό μεγάλο αφηγηματικό έργο να μην επιθυμούν να βλάψουν την ανθρωπότητα;

Ίσως η Lynn Forrester de Rothschild να είναι απολύτως ειλικρινής όταν ίδρυσε το Συμβούλιο για τον Περιεκτικό Καπιταλισμό μαζί με τον πρίγκιπα Κάρολο, τον Mark Carney και μια χούφτα δισεκατομμυριούχων του Νταβός που εκπροσωπούν δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια κεφαλαίου το 2014. Το να βοηθήσει να μετατραπεί ο καπιταλισμός σε ένα πράσινο, φιλικό προς το περιβάλλον, πιο περιεκτικό σύστημα που αντιμετωπίζει όλους ισότιμα είναι καλό πράγμα, έτσι δεν είναι;

Όταν αυτό το Συμβούλιο συγχωνεύτηκε με το Βατικανό τον Δεκέμβριο του 2020, η Lynn de Rothschild περιέγραψε το γεγονός ως εξής:

"μια νέα ιστορική συνεργασία μεταξύ ορισμένων από τους μεγαλύτερους επενδυτές και επιχειρηματίες του κόσμου και του Βατικανού... που ενώνει τις ηθικές επιταγές και τις επιταγές της αγοράς για τη μεταρρύθμιση του καπιταλισμού σε μια ισχυρή δύναμη για το καλό της ανθρωπότητας".

Το συμβούλιο αυτό διευθύνεται μάλιστα από "μια βασική ομάδα παγκόσμιων ηγετών", οι οποίοι μάλιστα αυτοαποκαλούνται "Φύλακες" ακολουθώντας τον τίτλο που χρησιμοποιούσε ο Πλάτωνας πριν από 2400 χρόνια.

Αυτοί οι φύλακες περιλαμβάνουν τους διευθύνοντες συμβούλους ισχυρών οργανισμών όπως η State Street, η Bank of America, η Johnson and Johnson, το Ίδρυμα Ροκφέλερ, το Ίδρυμα Ford, η Merck, η British Petroleum και οι τραπεζικοί οίκοι Rothschild.

Δεν είναι ακριβώς η πιο ηθικά ανεπτυγμένη παρέα πολιτικών βαρέων βαρών που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, αλλά και πάλι ίσως το κακό στο οποίο συμμετέχουν εδώ και δεκαετίες να έχει διευθετηθεί για χάρη ενός ανώτερου αγαθού που μόνο η ελίτ επιτρέπεται να γνωρίζει...

Δυστυχώς για τους Φύλακες του Νταβός, η πραγματικότητα της Νέας Μεγάλης Αφήγησης είναι ένας κόσμος χωρίς αυτές ακριβώς τις αρχές που απαιτεί η ανθρωπότητα για να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει μέσα στο δημιουργικό, λογικό μας σύμπαν.

Η εξουσία να ελέγχεις μια σκιώδη χώρα αποβλακωμένων σκλάβων μέσα σε μια σπηλιά μπορεί να φαίνεται εντυπωσιακή για κάποιους, αλλά όταν αντιπαραβάλλεται με το ενεργό, δημιουργικό πολυπολικό παράδειγμα που τώρα ανατέλλει για να γίνει μια παγκόσμια δύναμη επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου, ο έλεγχος των κατοίκων των σπηλαίων δεν είναι παρά μια ζοφερή και θλιβερή φιλοδοξία.

Και όπως κάθε παράσιτο που δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να σκοτώσει τον ίδιο τον ξενιστή που χρειάζεται να θηλάσει για την ίδια του την επιβίωση, αυτοί οι φύλακες του Νταβός είναι πιθανό να έχουν την ίδια μοίρα με αυτή που αντιμετώπισε ο ανίκανος, μηδενιστής ολιγάρχης Roderick Usher του Edgar Poe καθώς το κάστρο του κατέρρεε στην άβυσσο.

Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο GAB...

στο Twitter

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!