Η διαχείριση της πανδημίας ως πολιτικό ζήτημα

  Πρέπει να καταστήσουμε σαφές πως κατακρίνοντας την κυβερνητική διαχείριση δεν καθιστάμεθα ούτε λοιμωξιολόγοι,  ούτε φαρμακολόγοι, ούτε, γι...

 

Πρέπει να καταστήσουμε σαφές πως κατακρίνοντας την κυβερνητική διαχείριση δεν καθιστάμεθα ούτε λοιμωξιολόγοι,  ούτε φαρμακολόγοι, ούτε, για κακή μας τύχη, επί παντός του επιστητού επαΐοντες δημοσιογράφοι.

Είναι κατανοητό πως μια πανδημία και η προσπάθεια για την αντιμετώπισή της είναι ζητήματα  δυναμικά,  τα   δεδομένα των οποίων  μεταβάλλονται  συνεχώς. Όταν όμως εφαρμόζονται, επικοινωνούνται και μεταβάλλονται πρακτικές κατά τρόπο δογματικό (εμβόλιο θα μας σώσει, το επόμενο εμβόλιο θα μας σώσει), οι θεσμοί που υποστηρίζουν αυτές, νομοτελειακώς θα απωλέσουν την αξιοπιστία και φερεγγυότητά τους.

 

Του Θεοχάρη Σιώζου

Τον τελευταίο καιρό η κυβέρνηση διά στόματος Πρωθυπουργού, υπουργών και λοιπών διατρανώνει πως δεν πρόκειται να επιβάλει εκ νέου εγκλεισμό (lockdown), ακόμη και αν η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων προτείνει κάτι τέτοιο. Η επιχειρηματολογία της για την παραπάνω θέση είναι πως αφ' ενός ένας ακόμη εγκλεισμός θα είχε  καταστροφικές οικονομικές, κοινωνικές κλπ συνέπειες και αφ' ετέρου πως επειδή μια μερίδα πολιτών ευθύνεται για την ενεστώσα κατάσταση (ανεμβολίαστοι) δε θα "τιμωρήσει" και τους εμβολιασμένους με οριζόντια μέτρα. Το συμπέρασμα που εξάγεται κατά τρόπο αβίαστο από τα παραπάνω είναι πως η διαχείριση της πανδημίας είναι ζήτημα πολιτικής φύσεως, και ως τέτοιο πρέπει να τίθεται στο δημόσιο λόγο.

Και ποια η στρατηγική της κυβέρνησης για τη διαχείριση της πανδημίας; Ο μαζικός εμβολιασμός. "Αυτό είναι το όπλο που έχουμε τώρα, άρα πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε". Η δυνητική ωφέλεια όπως και οι δυνητικές παρενέργειες από τον εμβολιασμό γνωστές και προσβάσιμες σε όλους από την  ιστοσελίδα του Ε.Ο.Φ. , δε θα γίνει προσπάθεια ερμηνείας των ιατρικών δεδομένων. Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι με ποιον τρόπο αυτές οι πληροφορίες από επίσημα χείλη (κυρίως των εταιρειών που κατασκεύασαν τα εμβόλια) επικοινωνούνται σ' εμάς, τους απλούς ανθρώπους. Οι διαχειριζόμενοι το λόγο περί τη δημόσια  υγεία (ο όρος ευρύς διότι δεν έχουν όλοι κάποιο θεσμικό ρόλο, μάλλον γράφουν ωραία στο γυαλί) συστήνουν τον ανεπιφύλακτο μαζικό ή και υποχρεωτικό  εμβολιασμό χωρίς να υπάρχει ενημέρωση για τις όποιες παρενέργειες · η δε Ελληνική Παιδιατρική Εταιρεία συνέστησε: "Αναφορικά με τον COVID-19 θα πρέπει να τονίζουμε τις δυσάρεστες συνέπειες της νοσου και όχι τις σπανιότατες παρενέργειες των εμβολίων που ήδη οδήγησαν στην αχρήστευση ενός εμβολίου, πολύ αποτελεσματικού (η υπογράμμιση του γράφοντος)....Θα έπρεπε να μην υπερτονίζονται οι περικαρδίτιδες ως παρενέργειες  των mRNA εμβολίων αλλά οι θάνατοι και οι περικαρδίτιδες από COVID-19" .

Η ύπαρξη παρενεργειών δεν είναι παράλογη υπό τις παρούσες συνθήκες της πανδημίας και του χρόνου που δόθηκε στις εταιρείες για να κατασκευάσουν τα εμβόλια. Είναι δεδομένο πως στις επιστήμες γύρω από τον κορωνοϊό και το εμβόλιο κατ' αυτού (βιολογία,  ιατρική, χημεία κλπ) υπάρχουν ζητήματα να καλυφθού και να ανακαλυφθούν. Η μέθοδος των επιστημών αυτών για την επίτευξη προόδου είναι αυτή που θα ονομάζαμε βαρβαριστί trial and error (δοκιμή και λάθος).

Εξ αρχής όμως η διαχείριση της πανδημίας  εν  τω   συνόλω της ήταν διαμετρικά αντίθετη με την παραπάνω μέθοδο: οι εκάστοτε δοκιμές ελάμβαναν χαρακτήρα θεσφάτου πριν την εφαρμογή  τους (με πιο κραυγαλέο παράδειγμα τη χρήση μάσκας στους  εξωτερικούς χώρους)  και  τα εκάστοτε λάθη εκ των  υστέρων "επεβάρυναν" διάφορες ομάδες πολιτών, και όχι τους διαπράξαντες  αυτά. Είναι κατανοητό πως μια πανδημία και η προσπάθεια για την αντιμετώπισή της είναι ζητήματα  δυναμικά,  τα   δεδομένα των οποίων  μεταβάλλονται  συνεχώς. Όταν όμως εφαρμόζονται, επικοινωνούνται και μεταβάλλονται πρακτικές κατά τρόπο δογματικό (η χρήση μάσκας θα μας σώσει, ο εγκλεισμός θα μας σώσει, το εμβόλιο θα μας σώσει, το επόμενο εμβόλιο θα μας σώσει)  οι θεσμοί που υποστηρίζουν αυτές  νομοτελειακώς θα απωλέσουν την αξιοπιστία και φερεγγυότητά τους. Έτσι δημιουργούνται οι πραγματικοί αντιεμβολιαστές και  όχι απλώς οι ανεμβολίαστοι (βλέπε και αρνητές απογραφής).

Η κυβέρνηση κατήγαγε μια (περιορισμένη ή μη ας το κρίνει ο καθένας) νίκη στη στρατηγική της όταν συνέδεσε τον εμβολιασμό με οικονομικά και κοινωνικά κίνητρα. Ο εμβολιασμός προσέφερε πέρα από  την όποια προστασία κατά του κορωνοϊού, τη δυνατότητα της ακώλυτης συμμετοχής στην κοινωνική ζωή όπως την γνωρίζαμε πριν σε συνδυασμό με την εξασφάλιση χρημάτων τα οποία υποχρεωτικώς θα σπαταλούσε κάποιος στη διενέργεια διαγνωστικών ελέγχων, καθώς άνευ βεβαιωμένου αρνητικού ελέγχου δε θα μπορούσε να παράσχει την εργασία του σε πολλές περιπτώσεις. Μια ιατρική πράξη έλαβε χώρα  βάσει οικονομικών  και  κοινωνικών  κριτηρίων, και όχι επιστημονικών.

Η  διαχείριση της  πανδημίας  και η  αποδοχή της  γεννούν εν τέλει θέματα ηθικής και πολιτικής υφής. Όπως μας πληροφορεί  η Ελληνική Παιδιατρική Εταιρεία υπάρχουν "σπανιότατες παρενέργεις" από τον εμβολιασμό. Έστω 10/1.000.000. Χωρίς να υπεισέλθω στο αν οι νέοι νοσούν/πεθαίνουν από κορωνοϊό, μια κοινωνία που προσπαθεί να προστατεύσει το γηραιότερο πληθυσμό της διακινδυνεύοντας κατά βούληση τα νεότερα μέλη της είναι μια κοινωνία σε σήψη, σε αποδρομή. Σαφώς παραμένει η υποχρέωση της πολιτείας για προστασία των γηραιοτέρων, όπως και όλων των υπολοίπων μελών της κοινωνίας.  Ο Πρωθυπουργός είπε πώς "αν το σύνολο των μεγάλων ηλικιών εμβολιαστεί, ο κορονοϊός θα μετατραπεί σε ένα είδος εποχιακής γρίπης",  σηματοδοτώντας την επικοινωνιακή στροφή προς τη διενέργεια της ενισχυτικής δόσεως ώστε να λογίζεται κάποιος  εμβολιασμένος. Όποιος  έχει  βρεθεί  σε ένα  εκλογικό  τμήμα  καθ' οιαδήποτε  ιδιότητα, έχει  διαπιστώσει ποιο  μέρος του πληθυσμού  ψηφίζει και ποιο απέχει μαζικώς. Ο αντικειμενικός σκοπός κάθε κόμματος είναι να βρίσκεται στην εξουσία (και) την επομένη τετραετία. Ο σκοπός αυτός επιτυγχάνεται με την  ικανοποίηση συμφερόντων διαφόρων  κοινωνικών ομάδων (π.χ. δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες). Όσο πιο ευρεία και ομοιογενής είναι μια ομάδα, τόσο μεγαλύτερο ειδικό βάρος αποκτά για τα κόμματα.

Πρέπει να νομιμοποιήσουμε την πολιτική κριτική στο ανωτέρω ζήτημα μετά παρρησίας. Πρέπει να καταστήσουμε σαφές πως κατακρίνοντας την κυβερνητική διαχείριση δεν καθιστάμεθα ούτε λοιμωξιολόγοι,  ούτε φαρμακολόγοι, ούτε, για κακή μας τύχη, επί παντός του επιστητού επαΐοντες δημοσιογράφοι. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να καταστεί αποδεκτή πρακτική η άρνηση λογοδοσίας, γιατί τότε  τα συμπτώματα  θα επιμείνουν  για πολλά χρόνια.

Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο GAB...

στο Twitter

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!