Παγκόσμια οικονομική αναδιάρθρωση, δημοκρατικό έλλειμμα και λουκέτο της ελευθερίας

  Το ευρύτερο ψηφιακό-οικονομικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα έχει χρησιμοποιήσει τον COVID ως κάλυψη για  τη διάσωση των χρηματοπιστωτικών αγορών ...

 

Το ευρύτερο ψηφιακό-οικονομικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα έχει χρησιμοποιήσει τον COVID ως κάλυψη για  τη διάσωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και την αναδιάρθρωση του καπιταλισμού  και την προσπάθεια διαχείρισης του  μακροπρόθεσμου πτωτικού ποσοστού κέρδους.

Αυτά τα ζητήματα βρίσκονται στο επίκεντρο της «Μεγάλης επαναφοράς» ή της «Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης» για την οποία ο Klauss Schwab και άλλοι μιλούν. Έννοιες που, όπως η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση τη δεκαετία του 1980, αποκτούν θετική στροφή και οι οποίες υποτίθεται ότι συμβολίζουν ένα γενναίο νέο τεχνοουτοπικό μέλλον.

 

Πηγή: Off Guardian

Άρθρο του Colin Todhunter

Μετάφραση: Απολλόδωρος – Συνεργάτης του Ελλήνων Αφύπνιση

 

Θυμάστε πώς η έννοια της ελευθερίας περιστρεφόταν από τους ιδεολόγους του νεοφιλελευθερισμού για δεκαετίες πριν από το COVID; Η ελευθερία της κατανάλωσης. Την ελευθερία να βγάζεις χρήματα. Η ελευθερία να βυθιστείς στη φτώχεια και το χρέος.

Οι κοινοτοπίες περί "ατομικής ευθύνης" και το "να στέκεσαι στα δικά σου πόδια". Μια ανελέητη ιδεολογική επίθεση στο κράτος και τη συλλογική ευθύνη. Το δόγμα του θατσερισμού "δεν υπάρχει κοινωνία".

Ιδεολογικά, τουλάχιστον, το άτομο και η "αγορά" ήταν ύψιστης σημασίας. Αλλά στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν υπήρξε πραγματική υποχώρηση του κράτους: οι μηχανισμοί του χρησιμοποιήθηκαν με διαφορετικό τρόπο για να διευκολύνουν τις ανάγκες του παγκόσμιου κεφαλαίου, ενώ παράλληλα επιτέθηκαν στο εργατικό κίνημα.

Σε όλη αυτή την "ελευθερία", δεν υπήρξε ποτέ μεγάλη συζήτηση στην κυρίαρχη πολιτική αφήγηση και στην αφήγηση των μέσων ενημέρωσης για τη δυσχερή θέση των φτωχών ή των εργαζομένων που ένιωθαν τις βάναυσες συνέπειες του γενναίου νέου κόσμου του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Ποτέ δεν έγινε επαρκής ανάλυση σχετικά με την μεταφορά των θέσεων εργασίας στον τομέα της μεταποίησης και των υπηρεσιών σε οικονομίες με φτηνά εργατικά χέρια για την αύξηση των κερδών. Αυτό απλώς παρουσιάστηκε ως αποτελεσματικότητα και δημιουργία θέσεων εργασίας για τις φτωχότερες χώρες, σαν οι ιδιοκτήτες της βιομηχανίας να βρίσκονταν σε κάποιου είδους ανθρωπιστική αποστολή.

Αλλά ήταν πάντα μόνο η παλιά αποικιοκρατική νοοτροπία που περνούσε με έναν νέο μανδύα

Σήμερα, αυτή η νοοτροπία εκδηλώνεται με την υπαγωγή των φτωχότερων εθνών στις οδηγίες "διαρθρωτικής προσαρμογής" του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας και με το να τα χτυπάει ώστε να είναι "φιλικά προς τις επιχειρήσεις" και να συμμορφώνονται με τις ανάγκες του παγκόσμιου (δυτικού) κεφαλαίου.

Όπως θέλετε, είτε πρόκειται για "άμεσες ξένες επενδύσεις" είτε για "φιλελευθεροποίηση" της οικονομίας, το αποτέλεσμα είναι ότι οι πλουσιότερες χώρες απλώς χρησιμοποιούν ή δανείζουν χρήματα στις φτωχότερες χώρες (με όρους) που τους έκλεψαν κατά τη διάρκεια των αιώνων.

Χάρη στις μονόπλευρες εμπορικές συμφωνίες, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου - ΠΟΕ και τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, βλέπουμε ένα μοντέλο "ανάπτυξης" που χαρακτηρίζεται από υπερχρέωση, εκτοπισμένους πληθυσμούς που προκύπτουν από "έργα υποδομής" (για να διευκολυνθούν οι ανάγκες του κεφαλαίου) και σκόπιμη υποβάθμιση των ντόπιων μοντέλων γεωργίας.

Δεν έγινε πολύς λόγος για την "ελευθερία" σε σχέση με την επακόλουθη κρατική-εταιρική οικονομική βαρβαρότητα που βιώνουν οι πιο περιθωριοποιημένοι της κοινωνίας, την οποία ανέδειξε, για παράδειγμα, η Arundhati Roy στο βιβλίο της "Τα φαντάσματα του καπιταλισμού" (‘The Ghosts of Capitalism’) - τα "αόρατα" και παραμερισμένα θύματα ενός αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, με μια καλή δόση κρατικής βίας πάντα σε ετοιμότητα για να εξασφαλιστεί η συμμόρφωση.

Η «ελευθερία» τους δεν ήταν ποτέ σημαντική.

Η οικονομική δομική βία ασκείται εναντίον ανθρώπων, οικονομιών και οικοσυστημάτων χάρη στα συμφέροντα των ελίτ που στρέφονται στο μονοπώλιο της ενέργειας, των χρημάτων, των τροφίμων, της γης και της βίας σε όλο τον κόσμο.

Ωστόσο, το σύστημα υποτίθεται τώρα ότι ενδιαφέρεται για την ευημερία όσων θεωρεί επίμονα ως «παράπλευρη ζημιά» και «οικονομική τροφή». Ένα σύστημα που από τη φύση του συγκεντρώνει χρήματα, έλεγχο και εξουσία στην κορυφή της πυραμίδας.

Σκεφτείτε ότι πριν από τον COVID, η Pfizer ήταν «η  λιγότερο αξιόπιστη εταιρεία  στον λιγότερο αξιόπιστο βιομηχανικό τομέα στις Ηνωμένες Πολιτείες» , σύμφωνα με τον Nick Dearden, διευθυντή της Global Justice.

Αλλά υποτίθεται ότι πιστεύουμε στην Pfizer και αγνοούμε το  μακρύ εταιρικό φύλλο ραπ  και τις  αδίστακτες  πρακτικές κερδοσκοπίας της σχετικά με την κυκλοφορία του εμβολίου για τον COVID σε όλο τον κόσμο. Υποτίθεται ότι εμπιστευόμαστε τα προϊόντα της και τα δεδομένα εμβολίων της που προσπαθεί τόσο σκληρά, με τη βοήθεια της Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ,  να κρατήσει από το κοινό .

Ταυτόχρονα, για να διευκολυνθεί η πρόσληψη των ενέσεων της Pfizer, ακούμε πολλά για τη «συλλογική ευθύνη». Μια πολύ κακοποιημένη έννοια σε ένα νεοφιλελεύθερο καθεστώς που τρώει τον σκύλο. Ο Τζο Μπάιντεν, ο Τζάστιν Τριντό και άλλοι περιστρέφουν τις συζητήσεις των σκεπτικιστών για τα εμβόλια για «ελευθερία της επιλογής» σχετικά με το τι επιτρέπεται να εισάγεται στο σώμα τους ως εγωιστικό και στον τομέα των δεξιών γυναικών που μισούν και φασίστες.

Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, στην ελευθερία του λόγου, στη συναναστροφή και ούτω καθεξής αναστέλλεται (και συχνά συνεχίζει να αναστέλλεται) καθώς οι άνθρωποι ήταν κλειδωμένοι περιμένοντας «το εμβόλιο» χάρη σε έναν ιό που στοχεύει κυρίως άτομα άνω των 80 ετών και άτομα με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα λόγω υφιστάμενων (σοβαρών) νοσηροτήτων.

Έχουμε δει κάθε είδους κρατική παρέμβαση στην ιδιωτική ζωή των πολιτών τα τελευταία δύο χρόνια.

Πολιτικοί ηγέτες όπως ο Μακρόν, ο Τριντό, ο Μπάιντεν, η Μέρκελ και ο Άρντεν –οι διαχειριστές πρώτης γραμμής και οι διευκολυντές του ιδιωτικού κεφαλαίου– φαίνεται ότι έχουν ανησυχήσει τόσο πολύ για την ευημερία του κοινού που οι ελευθερίες και τα δικαιώματά τους πρέπει να καταπατηθούν από το κράτος.

Εκείνοι που απαιτούν ελευθερία και αμφισβήτησαν την επικρατούσα αφήγηση για τον COVID έχουν χαρακτηριστεί «αντι-μοχθηροί», «δολοφόνοι της γιαγιάς», ανεύθυνοι και ότι δίνουν προτεραιότητα στις δικές τους εγωιστικές ανάγκες έναντι εκείνων της συλλογικής.

Ακόμη και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στην «αριστερά» έχουν γίνει μέρος του ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους: συμμετέχοντας στη χορωδία και υπερασπίζοντας την τυραννία καθώς και τις βιαστικές ενέσεις της Big Pharma στην αγορά και το δικαίωμά της στο σώμα σας και το δικαίωμα να κάνει δισεκατομμύρια στη διαδικασία.

Το εμβόλιο Covid-19 της Pfizer απέφερε  37 δισεκατομμύρια δολάρια το 2021 . Ο Nick Dearden υπολογίζει ότι το NHS έχει καταβάλει προσαύξηση  τουλάχιστον 2 δισεκατομμυρίων λιρών  – έξι φορές το κόστος της αύξησης των μισθών που συμφώνησε η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου να δώσει στους νοσηλευτές πέρυσι.

Επιπλέον, ο Dearden υποστηρίζει ότι εταιρείες όπως η Pfizer συμπεριφέρονται περισσότερο ως hedge funds, αγοράζοντας και ελέγχοντας άλλες εταιρείες και πνευματική ιδιοκτησία, παρά ως παραδοσιακές εταιρείες ιατρικής έρευνας.

Αυτος λεει:

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι οι μόνοι εφευρέτες του εμβολίου. Αυτό ήταν έργο δημόσιου χρήματος, πανεπιστημιακής έρευνας και μιας πολύ μικρότερης εταιρείας, της γερμανικής BioNTech. Όπως παραπονέθηκε ένας  πρώην κυβερνητικός αξιωματούχος των ΗΠΑ  , το γεγονός ότι το ονομάζουμε εμβόλιο «Pfizer» είναι «το μεγαλύτερο πραξικόπημα μάρκετινγκ στην ιστορία των αμερικανικών φαρμακευτικών προϊόντων».

Παρόλο που πολλοί στην «αριστερά» έχουν κάνει εκστρατεία ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού όλα αυτά τα χρόνια, αγόρασαν από την αρχή την προπαγάνδα του φόβου χωρίς αμφιβολία, βοηθώντας να ανοίξει ο δρόμος για τα στρεβλά κέρδη των φαρμάκων, την καταστροφή των μικρών επιχειρήσεων και την απώλεια αμέτρητα μέσα διαβίωσης λόγω των lockdowns.

Πολλοί στάθηκαν σιωπηλοί και παρακολουθούσαν τους μεγάλους πλούσιους να συγκεντρώνουν τεράστια κέρδη. Έρευνα της Oxfam  έδειξε ότι ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων του κόσμου αυξήθηκε κατά 3,9 τρισεκατομμύρια δολάρια μεταξύ Μαρτίου και Δεκεμβρίου 2020. Οι 10 πλουσιότεροι δισεκατομμυριούχοι του κόσμου είδαν συλλογικά την περιουσία τους να αυξάνεται κατά 540 δισεκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Τον Σεπτέμβριο του 2020, ο Τζεφ Μπέζος θα μπορούσε να έχει πληρώσει και στους 876.000 υπαλλήλους της Amazon ένα μπόνους 105.000 δολαρίων και να είναι ακόμα τόσο πλούσιος όσο πριν από τον COVID.

Ενώ επιβλήθηκαν lockdown και περιορισμοί σε απλούς ανθρώπους και μικρές επιχειρήσεις, οι νικητές ήταν όπως η Amazon, η Big Pharma και οι τεχνολογικοί γίγαντες. Οι χαμένοι ήταν οι μικρές επιχειρήσεις και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, που στερήθηκε το δικαίωμά τους στην εργασία και μια ολόκληρη πληθώρα πολιτικών δικαιωμάτων.

Έκθεση της  Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO)  ανέφερε ότι οι πολιτικές για τον COVID-19 είχαν διαταράξει σοβαρά τις οικονομίες και τις αγορές εργασίας σε όλες τις περιοχές του κόσμου, με εκτιμώμενες απώλειες ωρών εργασίας που ισοδυναμούν με σχεδόν 400 εκατομμύρια θέσεις πλήρους απασχόλησης το δεύτερο τρίμηνο του 2020. τα περισσότερα από τα οποία ήταν σε αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες χώρες.

Μεταξύ των πιο ευάλωτων ήταν τα 1,6 δισεκατομμύρια εργαζόμενοι στην άτυπη οικονομία, που αντιπροσωπεύουν το ήμισυ του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού, που εργάζονταν σε τομείς που αντιμετώπιζαν μεγάλες απώλειες θέσεων εργασίας ή είχαν δει τα εισοδήματά τους να επηρεάζονται σοβαρά από τα lockdown. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν αυτοαπασχολούμενοι και σε θέσεις χαμηλού εισοδήματος στον άτυπο τομέα.

Για τις πολιτικές που υποτίθεται ότι θεσπίστηκαν για την προστασία της υγείας, υπήρξε επίσης τεράστια ζημιά που είχε ως αποτέλεσμα μακροσκελείς λίστες αναμονής υγειονομικής περίθαλψης εκτός COVID για κάθε είδους απειλητικές για τη ζωή ασθένειες και καταστάσεις.

Μια πιο λογική προσέγγιση για την προστασία της δημόσιας υγείας θα περιλάμβανε την προώθηση μιας στοχευμένης στρατηγικής βασισμένης στον κίνδυνο μαζί με θεραπείες έγκαιρης παρέμβασης όπως ορίζεται στη  Διακήρυξη του Great Barrington . Αλλά αυτό δεν ήταν καν για συζήτηση. Η λογοκρισία και οι συκοφαντίες ήταν ο κανόνας.

Το κλείδωμα του παγκόσμιου πληθυσμού στα σπίτια του ή σε μέρη όπως η Ινδία, υποχρεώνοντας εκατομμύρια να περπατήσουν τεράστιες αποστάσεις ή να ταξιδέψουν σε συνθήκες συνωστισμού για να επιστρέψουν στην ύπαιθρο, μέχρι να διατεθεί ένα εμβόλιο, μυρίζει ανικανότητα ή ακόμα χειρότερα - μια προκαθορισμένη ατζέντα.

Γράφοντας στο  περιοδικό Contemporary Voice of Dalit  (31 Οκτωβρίου 2021), οι ερευνητές Krishna Ram και Shivani Yadav σημειώνουν τις επιπτώσεις των πολιτικών για τον COVID στην Ινδία:

Η οικονομική αναταραχή που προκλήθηκε από την πανδημία τα τελευταία δύο χρόνια έχει τη δυνατότητα να διπλασιάσει τη φτώχεια του έθνους… Οι υπολογισμοί μας δείχνουν ότι περίπου 150–199 εκατομμύρια επιπλέον άνθρωποι θα πέσουν στη φτώχεια το 2021–2022. η πλειονότητα των οποίων προέρχεται από αγροτικές περιοχές, λόγω της άθλιας φύσης της αγροτικής οικονομίας. Περαιτέρω διαχωρισμός αποκαλύπτει ότι οι SC/ST [Προγραμματισμένες Κάστες/Προγραμματισμένες Φυλές], η περιστασιακή εργασία και οι αυτοαπασχολούμενοι είναι οι ομάδες που επηρεάζονται περισσότερο».

Είναι ξεκάθαρο ποιος επηρέαζε την πολιτική δημόσιας υγείας του lockdown-COVID. Σε μια αναφορά του Yohan Tengra του Κινήματος Awaken India, περιγράφεται πώς το Ίδρυμα Gates και η Big Pharma έχουν διεισδύσει και συμμετάσχουν σε βασικά ιδρύματα δημόσιας υγείας σε εθνικό επίπεδο στην Ινδία, ιδίως στην Εθνική Ομάδα Εργασίας COVID-19.

Ο Tengra  λέει ότι η έκθεση  αποκάλυψε:

… όχι μόνο τα ονόματα όσων συμμετέχουν σε αυτήν την ειδική ομάδα, αλλά και πώς συνδέονται οικονομικά με τη φαρμακοβιομηχανία και τη μαφία των εμβολίων. Αυτή η ομάδα εργασίας είναι υπεύθυνη για την επιθετική ώθηση προς το lockdown, τις υποχρεωτικές απαιτήσεις μάσκας, τον αναγκαστικό έλεγχο ασυμπτωματικών, την απόρριψη της ιβερμεκτίνης και της hcq από το εθνικό πρωτόκολλο, την καταστολή των ανεπιθύμητων ενεργειών του εμβολίου και πολλά άλλα!».

Ήταν σωστό που ένας βουλευτής  ρώτησε πρόσφατα  στο κοινοβούλιο του Καναδά ποιον εξυπηρετεί η κυβέρνηση: τον Klaus Schawb και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) ή τους Καναδούς πολίτες;

Μια σχετική ερώτηση. Αλλά οποιαδήποτε έρευνα θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει το ευρύτερο ψηφιακό-οικονομικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα που έχει χρησιμοποιήσει τον COVID ως κάλυψη για  τη διάσωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και την αναδιάρθρωση του καπιταλισμού και την προσπάθεια διαχείρισης του μακροπρόθεσμου πτωτικού ποσοστού κέρδους .

Αυτά τα ζητήματα βρίσκονται στο επίκεντρο της «Μεγάλης επαναφοράς» ή της «Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης» για την οποία ο Klauss Schwab και άλλοι μιλούν. Έννοιες που –όπως η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση τη δεκαετία του 1980– αποκτούν θετική στροφή και οι οποίες υποτίθεται ότι συμβολίζουν ένα γενναίο νέο τεχνοουτοπικό μέλλον.

Το WEF, η Big Finance, η Big Tech, το Gates Foundation και η Big Pharma έχουν προωθήσει σε μεγάλο βαθμό την ατζέντα του COVID-Great Reset από την αρχή. Αυτό μέχρι σήμερα είχε ως αποτέλεσμα την αναζωογόνηση ενός προβληματικού φαρμακευτικού τομέα με απροσδόκητα κέρδη πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, την εξάλειψη μικρότερων εταιρειών και θέσεων εργασίας, εδραιώνει την κυριαρχία των διαδικτυακών κολοσσών λιανικής, των παγκόσμιων αλυσίδων και του τομέα ψηφιακών πληρωμών και την ένεση την πολύ αναγκαία ρευστότητα στις χρηματοπιστωτικές αγορές που κατέρρευαν στα τέλη του 2019/αρχές του 2020.

Στη δεκαετία του 1980, για να βοηθήσουν στη νομιμοποίηση της απορυθμισμένης νεοφιλελεύθερης ατζέντας, η κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης υποκίνησαν μια ιδεολογική επίθεση, πιέζοντας την έννοια των ατομικών δικαιωμάτων και ευθύνης και δίνοντας έμφαση στην απομάκρυνση από το κράτος, τα συνδικάτα και τον δημόσιο τομέα. Αυτό αντανακλούσε τις οικονομικές αλλαγές που στηρίζονται στις έννοιες της υπεροχής της αγοράς και των ατομικών επιλογών των καταναλωτών.

Αλλά υπάρχει τώρα μια νέα ιδεολογική στροφή.

Ακούμε ισχυρισμούς για «δημοκρατικό έλλειμμα», όπου τα ατομικά δικαιώματα λέγεται ότι υπονομεύουν τις ευρύτερες ανάγκες της κοινωνίας. Το μήνυμα είναι ότι η ατομική ελευθερία αποτελεί απειλή για την «εθνική ασφάλεια», τη «δημόσια υγεία» και την «ασφάλεια».

Ως αποτέλεσμα, πρέπει να υπάρξουν περιορισμοί στο δικαίωμα του ταξιδιού, του συνεταιρίζεσθαι και της διαμαρτυρίας και της ελευθερίας του λόγου.

Όπως δήλωσε ο δημοσιογράφος Iain Davis σε πρόσφατο άρθρο του, η δέσμευση για το «δημόσιο συμφέρον», την «ασφάλεια» και την προστασία του πληθυσμού από «βλάβες» θα αντικαταστήσει την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Όπως και στη δεκαετία του 1980, αυτό το μήνυμα καθοδηγείται από οικονομικούς παράγοντες. Ο νεοφιλελευθερισμός ιδιωτικοποίησε, απορρύθμισε, εκμεταλλεύτηκε τους εργαζόμενους και βελτιστοποίησε το χρέος στα άκρα. Έχουμε αγορές που καταρρέουν που διατηρούνται επικίνδυνες από ατελείωτες οικονομικές ενέσεις και ένα συνολικό μειωμένο ποσοστό κέρδους με τις επιχειρήσεις να ασφυκτιούν κάτω από βουνά χρέους.

Η τεχνητή νοημοσύνη και η προηγμένη αυτοματοποίηση παραγωγής, διανομής και παροχής υπηρεσιών (κατασκευή 3D, τεχνολογία drone, οχήματα χωρίς οδηγό, τρόφιμα που καλλιεργούνται στο εργαστήριο, αγροκτήματα χωρίς αγρότες, ρομποτική κ.λπ.) είναι επίσης στον ορίζοντα.

Ένα μαζικό εργατικό δυναμικό –και επομένως μαζική εκπαίδευση, μαζική πρόνοια, μαζική παροχή υγειονομικής περίθαλψης και ολόκληρα συστήματα που υπήρχαν για την αναπαραγωγή της εργασίας για την καπιταλιστική οικονομική δραστηριότητα– μπορεί στο εγγύς μέλλον να μην απαιτείται πλέον. Η σχέση της εργασίας με το κεφάλαιο μεταμορφώνεται.

Επομένως, εάν η εργασία είναι η προϋπόθεση για την ύπαρξη της εργατικής τάξης, γιατί να ασχοληθούμε με την εργατική τάξη;

Ο COVID έχει επιταχύνει την οικονομική αναδιάρθρωση και τη στροφή προς μια αυταρχική μορφή καπιταλισμού που θα βασιστεί τελικά σε ένα κινεζικό σύστημα κοινωνικής πίστης για να διασφαλίσει ότι ο πληθυσμός συμμορφώνεται με την επερχόμενη υποτέλεια.

Πρώην « νέοι παγκόσμιοι ηγέτες » που υποστηρίζονται από το WEF , όπως ο Τριντό, ο Μακρόν, η Μέρκελ και ο Άρντεν, ανέβηκαν στο πολιτικό τιμόνι διαφόρων χωρών αφού είχαν περιποιηθεί κατάλληλα. Θα συνεχίσουν να εκπληρώνουν τους ρόλους τους διαχειριζόμενοι τη διαφωνία μέσω μαζικής παρακολούθησης και καταστολής των πολιτικών δικαιωμάτων καθώς οι επιπτώσεις του πληθωρισμού (που προκαλείται από τη ρευστότητα που διοχετεύεται στο σύστημα), της ανεργίας και των μέτρων λιτότητας μετά την COVID-19.

Φυσικά θα εξακολουθήσουν να διευκολύνουν την ελευθερία: την ελευθερία της τάξης των δισεκατομμυριούχων να συνεχίσει να λεηλατεί σε όλο τον κόσμο. Και η ελευθερία των πολιτών να υποτάσσονται.

Ο Colin Todhunter ειδικεύεται στην ανάπτυξη, τα τρόφιμα και τη γεωργία και είναι επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση στο Μόντρεαλ. Μπορείτε να διαβάσετε το «mini e-book», Food, Dependency and Dispossession: Cultivating Resistance , εδώ .

Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο GAB...

στο Twitter

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!