Όταν η σκλαβιά γίνεται το ασφαλές καταφύγιο...

  Μας ετοιμάζουν πολλές δοκιμασίες ακόμα. Παίζουν μαζί μας. Είναι ικανοί να διαπράξουν οποιοδήποτε έγκλημα, φρικαλεότητα, διαστροφή πάνω στι...

 

Μας ετοιμάζουν πολλές δοκιμασίες ακόμα. Παίζουν μαζί μας. Είναι ικανοί να διαπράξουν οποιοδήποτε έγκλημα, φρικαλεότητα, διαστροφή πάνω στις ζωές των ανθρώπων.

Η ελευθερία μας είναι κάτι που μπορούμε να κερδίσουμε μόνο αν είμαστε αποφασισμένοι να θυσιάσουμε οτιδήποτε προς χάρη της. Συνήθειες, ανθρώπους, πράγματα που είναι αγαπημένα μας. Πρέπει να ζήσουμε σαν να μαθαίνουμε από την αρχή τους κανόνες της ζωής. Μπορείς να εγκαταλείψεις τα πάντα και να βρεις το τρόπο να ζήσεις έξω από το σύστημα;

 

Γράφει ο vasiliskos

Το ερώτημα πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας συνεχώς… γιατί δεν αντιδρούν οι άνθρωποι, γιατί έχουν αφεθεί έτσι απλά στο έλεος κάθε διεστραμμένου νου, που το παιχνιδάκι του είναι να ορίζει τις ζωές τους? Νομίζω πως η απάντηση είναι πολύ απλή. Έπαιξαν και παίζουν πάντα, στο πιο δυνατό χαρτί. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα της συνήθειας. Σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, που ελάχιστοι μπορούν να επιβιώσουν έξω από αυτήν.

Από τη γέννηση μας συμμετέχουμε σε ένα απόλυτα παρανοϊκό σκηνικό, κάνουμε πράγματα που ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ, αγωνιζόμαστε να κερδίσουμε αυτά που ΜΑΣ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ, υπακούμε σε κανόνες που ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΡΩΤΗΘΗΚΑΜΕ, τιμωρούμαστε για ότι ΑΛΛΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ. Και όλο αυτό το αηδιαστικό σκηνικό το ονομάζουμε ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ.

Είναι κανονικότητα για τον συνηθισμένο άνθρωπο το γεγονός πως θα έχει μια ζωή η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα είναι 75-80 χρόνια και τα 60 από αυτά θα ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να πηγαίνει σε ένα συγκεκριμένο σχολείο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, στην συνέχεια μια δουλειά ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, με συγκεκριμένο ωράριο, ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΟΤΕ, και θα συνηθίσει πως είναι λογικό να έχει ένα σαβατοκύριακο υποτιθέμενης ελευθερίας, που στην ουσία ποτέ δεν είναι έτσι, γιατί προσπαθεί μέσα σε 2 μέρες μόλις να στριμώξει όλα εκείνα που στερείται τις υπόλοιπες 5, για πολλούς δε η φύση της δουλειάς δεν παραχωρεί ούτε αυτό το διήμερο…

Χρειάζεται να περιγράψουμε κάτι πιο τραγικό από αυτό? Πιο τραγικό από το γεγονός πως συνεχώς η μηχανή αναπαράγει ανθρώπους οι οποίοι θα θυσιάσουν τη ζωή τους χωρίς καν να αντιληφθούν πως την θυσίασαν?

«ω! της αυγής κροκάτη γάζα

γαρούφαλλα του δειλινού,

λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας….»

Μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο, όλα μπορούν να γίνουν συνήθεια… κανονικότητα. Το πρόβλημα είναι πως μέσα σ΄αυτή την οδύνη της ύπαρξης κάποτε, η ψυχή προσπαθούσε να απελευθερωθεί, με διάφορους τρόπους. Μέσα στην σκληρή πραγματικότητα, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να δημιουργήσουν όνειρα, να επαναστατήσουν, να ξεφύγουν, να πιστέψουν, να αρνηθούν…. Ηταν η ωραία εποχή που κάθε σπίτι είχε ένα κερί κι ένα φάντασμα… Οι άνθρωποι κοίταζαν τον ήλιο, δάκρυζαν στο πόνο, ένοιωθαν ένα δέος απέναντι στη φύση και τους θεούς, προσπαθούσαν να ανακαλύψουν την ουσία της ύπαρξης, τα μυστήρια τα κρυμμένα, έμαθαν να ερμηνεύουν τα όνειρα τους, να μιλάνε με τη θάλασσα τη γεμάτη ομορφιά και κίνδυνο, περπάταγαν με γυμνά πόδια στο χώμα, πολεμούσαν για μια ιδέα, μια πάτρίδα, ακόμα κι αν όλα ήταν στημένα και τότε από τους χειραγωγούς των ανθρώπινων κοπαδιών, υπήρχε μια διαφορά.. οι σκλάβοι ήξεραν πως είναι σκλάβοι….

Τώρα δεν νοιώθουν σκλάβοι, ο καλοταϊσμένος δυτικός πολιτισμός, όπου οι τσοπάνηδες δώσανε μπόλικο χόρτο στα κοπάδια, να αφρατέψουν, και να είναι καλά σφαχτά, οδηγείται τώρα στη τελική φάση. Η κοινωνία μια γυναίκα κακοποιημένη συνεχώς από ένα βάρβαρο σύζυγο, που συνήθισε κάθε απειλή, κάθε ξυλοδαρμό, κάθε τρομοκρατία, γιατί κάποιος της έχει εμφυσήσει βαθιά μέσα στο μυαλό πως αυτό της αναλογεί, αυτό της αξίζει…

Δεν επαναστατούμε γιατί δεν έχουμε ΚΑΜΙΑ ΙΔΕΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΤΡΙ. Η ζωή μας έτσι κι αλλιώς είναι θυσιασμένη σε μια ατελείωτη ρουτίνα που τερματίζεται με το τέλος της, και στο μεσοδιάστημα, οι χαρές, ΕΙΝΑΙ ΟΣΕΣ ΕΠΊΤΡΕΠΕΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ. Γεννάς ένα παιδί, και η χαρά σου είναι να το βλέπεις, το τι θα του συμβεί όμως και ποιους κανόνες πρέπει να ακολουθήσει ΔΕΝ ΤΟ ΟΡΙΖΕΙΣ εσύ, απλά το μαθαίνεις να υπακούει, και κάνεις για τη ζωή του ότι σου πουν. Ναι, δεν το μεγαλώνεις εσύ, το σύστημα το μεγαλώνει, η μόνη ελευθερία που έχεις απέναντι του είναι να το βλέπεις να ζει…

Το ίδιο κι όταν πας σχολείο, όταν σπουδάζεις, όταν παντρεύεσαι, όταν δουλεύεις, όταν αρρωσταίνεις, όταν αγοράζεις ή πουλάς, όταν διασκεδάζεις  και όλα αυτά τα αποκαλείς φυσιολογική ζωή, χαρές, δημιουργικότητα, ή πραγματοποίηση των ονείρων ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ. Θεωρείς πως είναι φυσιολογικό να υποστείς μεγάλες στερήσεις να αποκτήσεις ένα κομματάκι γη, να φτύσεις αίμα με τη δουλειά σου για να έχεις «μια στέγη», την ίδια στιγμή που βλέπεις γύρω σου ελάχιστους να κατέχουν αμύθητες εκτάσεις, και άλλες απέραντες εκτάσεις να είναι εντελώς ακατοίκητες χωρίς να ξέρεις κανείς σε ποιον ανήκουν…. Κάποιος φίλος, υπολόγισε πως σε μια χώρα σαν τη δική μας, με τον πληθυσμό μας αν μοιράζαμε τη γη σε όλους, αναλογούσαν 4 στρέμματα σε κάθε άτομο… Κι εσύ θα φας τη ζωή σου να αποκτήσεις έστω κι ένα κομματάκι, αν δεν ήσουν από τους τυχερούς που οι γονείς σου έδωσαν κάτι, για το οποίο εκείνοι έφτυσαν αίμα…

Η ανάπτυξη της βιομηχανίας, της τεχνολογίας, της επιστήμης, οδήγησε τον άνθρωπο να ονειρεύεται πως θα κατακτήσει το σύμπαν, θα γιατρέψει όλες τις αρρώστιες ή θα βιώνει την καθημερινότητα με μεγάλη άνεση. Εγκατέλειψαν τη γη και στριμώχτηκαν στις τσιμεντένιες πολιτείες. Αφήσαν τα επαγγέλματα που θέλαν τέχνη, δεξιότητες, ικανότητες ξεχωριστές για το κάθε ένα… για να γίνουν καρπαζοεισπράκτορες υπάλληλοι στην υπηρεσία των αφεντικών, που έντεχνα με κάθε μέσο τους οδήγησαν σε αυτή την επιλογή, για να τους αφαιρέσουν ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ.

Γιατί δεν επαναστατούμε? Γιατί έξω από το σύστημα ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ. Αυτό μας έχουν φυτέψει στο μυαλό, ένα μυαλό που μας το έχουν πολτοποιήσει με κάθε τρόπο. Σε τέτοιο βαθμό που πράξη επαναστατική θα ήταν για κάποιον σήμερα, όταν πηγαίνει με τον ηλεκτρικό στη δουλειά του ΝΑ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕΙ, να δει έξω από το παράθυρο τι υπάρχει, κλείνοντας την οθόνη του κινητού του… Σκεφθείτε πόσοι από όσους ξυπνάνε το πρωί, και κοιτάνε το ρολόι, ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ, να πουν, δεν πάω στη δουλειά, αρνούμαι, τέλος, θέλω να κάνω την ημέρα μου ότι γουστάρω… Μοιάζει αστείο και να το λέω έτσι? Οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να κάνουν κάτι τέτοιο είναι … οι συνταξιούχοι αν ζήσουν μέχρι να πάρουν τη σύνταξη.

Ναι τελικά γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε με την ιδέα πως όταν πάρουμε τη σύνταξη, θα κάνουμε και μερικά πράγματα «δικά μας». Είναι εκείνες οι χαριτωμένες ειδήσεις, κοίτα αυτός ο παππούς ξεκίνησε γυμναστήριο τα 70 ή εκείνη η γιαγιά αποφάσισε να μάθει χορό στα 80, ή εκείνη η παρέα από γεροντάκια αποφάσισαν να κάνουν ορειβασία…. Και το νήμα συνεχίζει να ξετυλίγεται στον ίδιο σκοπό, κοιτάνε το εγγόνι, του χαμογελούν και το ρωτάνε, εσύ? Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις? Αποσιωπώντας το γεγονός πως θα γίνει αυτό που είμαστε όλοι. ΣΚΛΑΒΟΙ.

Μας ετοιμάζουν πολλές δοκιμασίες ακόμα. Παίζουν μαζί μας. Είναι ικανοί να διαπράξουν οποιοδήποτε έγκλημα, φρικαλεότητα, διαστροφή πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Η ελευθερία μας είναι κάτι που μπορούμε να κερδίσουμε μόνο αν είμαστε αποφασισμένοι να θυσιάσουμε οτιδήποτε προς χάρη της. Συνήθειες, ανθρώπους, πράγματα που είναι αγαπημένα μας. Πρέπει να ζήσουμε σαν να μαθαίνουμε από την αρχή τους κανόνες της ζωής. Μπορείς να εγκαταλείψεις τα πάντα και να βρεις το τρόπο να ζήσεις έξω από το σύστημα? Πόσοι από εμάς μπορούμε να απαντήσουμε ναι, και να το εννοούμε. Οσοι το εννοούν, αυτοί θα  είναι οι άνθρωποι που θα σπάσουν τις αλυσίδες, γιατί θα κάνουν τα πάντα για να το πετύχουν με κάθε κόστος. Οι υπόλοιποι, τα κεφάλια μέσα. 

Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο GAB...

στο Twitter

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!