Ο λαός μου...

  Ένας λαός περίεργος ένας λαός ιδιόρρυθμος που πολεμά με μανία για τα πάτρια εδάφη, από την μια πλευρά, και από την άλλη, μένει εγκληματικά...

 

Ένας λαός περίεργος ένας λαός ιδιόρρυθμος που πολεμά με μανία για τα πάτρια εδάφη, από την μια πλευρά, και από την άλλη, μένει εγκληματικά αδρανής όταν ξένες δυνάμεις θέλουν να σφετεριστούν με δόλο κομμάτια της χώρας μας.

Τι λοιπόν είναι αυτό που μας έχει καθηλώσει στην καλοπέραση και ασυγχώρητη οκνηρία; Μήπως τελικά πάψαμε να είμαστε απόγονοι αυτών που μας άφησαν αυτό το κομμάτι γης να το φυλάμε με τον ίδιο τρόπο που το φύλαξαν και αυτοί;

 

Γράφει ο Παναγιώτης Αρβανίτης

Δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω την στάση μας. Ειδικά δεν καταλαβαίνω την στάση των εκλεγμένων πολιτικών μας που με μια ανεξήγητη «δουλικής» υποχωρητικότητας, ή τελικά της εσχάτης προδοσίας. Κάνουμε πάντα πίσω λες και μας λείπει ο πατριωτισμός ή η ελάχιστη αγάπη για την γη των προπατόρων! Γιατί έτσι μόνο μπορώ να κρίνω τις ανεξήγητες κινήσεις μας. 

Επιβαρύνουμε την θέση μας σε σχεδόν όλες τις διαβουλεύσεις με τους γείτονες και άλλες ξένες δυνάμεις στα εθνικά μας θέματα. Με μία «ραγιάδικη» συμπεριφορά δίνουμε στην απέναντι πλευρά το δικαίωμα να απαιτεί παράλογα πράγματα χωρίς ανταλλάγματα.

Δεν θέλω να αναφέρω ιστορικά γεγονότα γιατί όλοι μας τα γνωρίζουμε. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πώς να απαιτούμε δικαιωματικά αυτά που μας ανήκουν. Εισερχόμαστε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την φόρα του λέοντα και εξερχόμαστε με την ουρά στα σκέλια σαν βρεγμένα κοπρόσκυλα και με λιγότερα από αυτά που απαιτήσαμε. Αυτή είναι η κατάντια μας! Δεν μπορέσαμε ποτέ διπλωματικά να επιτύχουμε πολλά πράγματα παρά μόνο με επιθέσεις κατά μέτωπο. Δηλαδή με αίμα. Ιστορικά οι μόνες φορές που ανακτήσαμε χαμένες γαίες, ήταν με το ακριβό τίμημα της ίδιας της ζωής των παιδιών μας. Τα μαρμάρινα μνημεία το αποδεικνύουν, που και αυτά έχουν μείνει παρατημένα και ξεχασμένα στην λήθη.

Έχουν γραφεί τόσα και τόσα για την ανδρεία, την παληκαριά και τόλμη του Έλληνα. Ξένοι στρατοί μας έχουν για παράδειγμα και διδάσκουν στις στρατιωτικές τους σχολές πως κερδίζεται μία μάχη χρησιμοποιώντας τις τεχνικές του Λεωνίδα, του Μ. Αλεξάνδρου και του Θεμιστοκλή! Αυτοί είμαστε και δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Τι λοιπόν είναι αυτό που μας έχει καθηλώσει στην καλοπέραση και ασυγχώρητη οκνηρία; Μήπως τελικά πάψαμε να είμαστε απόγονοι αυτών που μας άφησαν αυτό το κομμάτι γης να το φυλάμε με τον ίδιο τρόπο που το φύλαξαν και αυτοί; Μήπως το αίμα μας μολύνθηκε με το πέρασμα των αιώνων και έπαψε να έχει μέσα του το συστατικό που λέγεται «παληκαριά»; Αν αυτό είναι γεγονός, τότε ας δώσουμε ‘’γη και ύδωρ’’ στα βάρβαρα φύλα που μας έχουν κυκλώσει και ας γυρίσουμε πίσω στο ‘’ραγιάδικο’’ τρόπο ζωής των 400 ετών!

Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο Twitter

στο Viber

στο Telegram

στο GAB...

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!