Είναι η εμπιστοσύνη σου στην εξουσία, ηλίθιε, αυτή που κάνει αληθινή τη κατασκευασμένη «πολυκρίση», η οποία είναι προπαγανδιστικός μηχανισμός! Ένα άρθρο που πρέπει να διαβάσεις...

  Το όλο νόημα του επικείμενου Ψηφιακού νομίσματος CBDC, της ψηφιακής ταυτότητας, της βιοασφάλειας, της οικονομικής, περιβαλλοντικής, επισιτ...

 

Το όλο νόημα του επικείμενου Ψηφιακού νομίσματος CBDC, της ψηφιακής ταυτότητας, της βιοασφάλειας, της οικονομικής, περιβαλλοντικής, επισιτιστικής και υγειονομικής κρίσης αλλά και της λογοκρισίας, είναι να μας εγκλωβίσουν σε ένα σύστημα που έχει απτή ισχύ. Εάν το G3P πετύχει, τότε η «εμπιστοσύνη» μας θα έχει μικρότερη σημασία. Θα αντιμετωπίσουμε πολύ πραγματικούς περιορισμούς μόλις εγκατασταθεί η παγκόσμια κατάσταση ψηφιακής επιτήρησης.

Για να αποτρέψουμε την υποδούλωση, η αλλαγή που πρέπει να κάνουμε είναι πρώτα και κύρια ψυχολογική. Πρέπει να αφυπνισθούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα από όσα κάνουν οι κυβερνήσεις δεν είναι προς όφελός μας. Δεν έχουμε κανένα λόγο να εμπιστευόμαστε οτιδήποτε λένε οι κυβερνήσεις και πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε στην προπαγάνδα τους.

 

Πηγή: Iaindavis.substack.com

Άρθρο του Iain Davis

Απόδοση: Ελλήνων Αφύπνιση

 

Ο κόσμος προφανώς βυθίζεται στο χάος. Με γεγονότα όπως η πρόσφατη κατάρρευση της τράπεζας SVB να προσθέτουν στα προβλήματα που φέρεται να προκλήθηκαν από την ψευδοπανδημία  και τον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι εύκολο να αισθανόμαστε συγκλονισμένοι.

Μόλις πριν από λίγα χρόνια αναγνωρίστηκε ευρέως ότι,  σχεδόν με κάθε μέτρο, τα αποτελέσματα της παγκόσμιας ζωής βελτιώνονταν. Ξαφνικά, είμαστε όλοι στοιχειωμένοι από τα φαντάσματα της κατάκτησης, του πολέμου, της πείνας και του θανάτου.

Από το κόστος ζωής, την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση, μέχρι την απειλή μιας διευρυνόμενης διεθνούς σύγκρουσης, μιας κλιματικής καταστροφής και τώρα της παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης, φαίνεται να μας πιάνει μια παγκόσμια πολυκρίση. Αν υπάρχει πολυκρίση είναι εξ ολοκλήρου ανθρωπογενής.

Τα καλά νέα είναι ότι μπορούμε να φτιάξουμε κάτι καλύτερο αν έχουμε τη θέληση. Είμαστε πολλοί και είμαστε ισχυροί, ενώ αυτοί που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν την κρίση για να μας ελέγξουν δεν είναι τίποτα από τα δύο.

Απλώς πρέπει να κατανοήσουμε το πρόβλημα: την εμπιστοσύνη μας στην εξουσία τους.

Η υποτιθέμενη πολυκρίση

Η παγκόσμια οικονομία και η κοινωνία της δεν ρίχτηκαν σε αταξία από μια «πανδημική ασθένεια», αλλά μάλλον από την απάντηση της παγκόσμιας πολιτικής σε μια υποτιθέμενη πανδημική ασθένεια. Ομοίως, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν προκαλεί πλήρη ευθυγράμμιση του Διεθνούς Νομισματικού και Χρηματοπιστωτικού Συστήματος (ΔΝΧ), την «περιφερειοποίηση» των αλυσίδων εφοδιασμού, μια ενεργειακή κρίση ή την αφορμή για μια πολυπολική παγκόσμια τάξη  πραγμάτων.

Για άλλη μια φορά, είναι οι «κυρώσεις» και η απάντηση της γεωπολιτικής πολιτικής στον πόλεμο που ρίχνει τον πλανήτη, και όλους εμάς, βαθύτερα σε αναταραχή.. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το διεθνές χάος είναι αποτέλεσμα των εσκεμμένων ενεργειών των υπευθύνων χάραξης πολιτικής. Το μόνο ερώτημα είναι αν το χάος είναι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα των αποφάσεών τους; Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι είναι.

Μπορούμε εύλογα να αναρωτηθούμε τι σκοπό εξυπηρετούν αυτοί οι λεγόμενοι «ηγέτες»; Φαίνεται ότι αυτοί που εσφαλμένα εμπιστευόμαστε ότι παίρνουν αποφάσεις για εμάς είναι είτε άχρηστοι είτε ψευδείς.

Όπως επισημαίνεται από τον John Titus , δεν υπάρχει ειλικρίνεια σχετικά με την πραγματική φύση των πραγματικών παγκόσμιων κινδύνων που αντιμετωπίζουμε. Το αποκαλούμενο Παγκόσμιο «Οικονομικό» Φόρουμ (WEF) κυκλοφόρησε την Έκθεση Παγκόσμιων Κινδύνων 2023 με φάρσα ονομασία , στην οποία απαριθμούσε κάθε κίνδυνο που μπορούσε να φανταστεί εκτός από τους τραπεζικούς και χρηματοοικονομικούς κινδύνους ---για τους οποίους υποτίθεται ότι είναι «ειδικός»-- -Αυτό πραγματικά απειλεί να αποσταθεροποιήσει τον πλανήτη. Και αυτός ο κίνδυνος είναι εξ ολοκλήρου ανθρωπογενής και είναι το αποτέλεσμα των νομισματικών πολιτικών των ιδιωτικών κεντρικών τραπεζών , ιδίως της Fed και της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS).

Το WEF, το οποίο αυτοχαρακτηρίζεται ως «Διεθνής Οργανισμός Συνεργασίας Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα», συγκαταλέγεται μεταξύ των δυνάμεων του κατεστημένου  που δεν θα αποκαλύψει ποτέ τους πραγματικούς «κινδύνους». Μιλώντας για την «πολυκρίση» που θέλει να φοβόμαστε όλοι, το WEF, ενεργώντας ως σωτήρας, προσφέρει την προτεινόμενη λύση του:

Η τεράστια κλίμακα των ανθρωπιστικών και περιβαλλοντικών κρίσεων δείχνει ευρύτερη παράλυση και αναποτελεσματικότητα βασικών πολυμερών μηχανισμών για την αντιμετώπιση κρίσεων που αντιμετωπίζει η παγκόσμια τάξη πραγμάτων, οδηγώντας προς τα κάτω σε πολυκρίσεις που διαιωνίζονται και επιδεινώνονται. [. . .] Καθώς οι παγκόσμιοι κίνδυνοι γίνονται πιο αλληλένδετοι, η ετοιμότητα πρέπει επίσης να γίνει περισσότερο κοινή ευθύνη μεταξύ των τομέων, με τις τοπικές και εθνικές κυβερνήσεις, τις επιχειρήσεις και την κοινωνία των πολιτών να ανταποκρίνονται στις δυνάμεις τους, παρά με παραδοσιακά μοντέλα κυβερνήσεων που αντιμετωπίζουν τις αποτυχίες της αγοράς όταν αυτές συμβαίνουν . Για παράδειγμα, οι συμπράξεις ιδιωτικού-δημόσιου τομέα μπορούν να συμβάλουν στη κάλυψη βασικών κενών στην καινοτομία, τη χρηματοδότηση, τη διακυβέρνηση και την εφαρμογή μέτρων ετοιμότητας για αναδυόμενους και καθιερωμένους κινδύνους. [. . . ] [Οι περισσότεροι] παγκόσμιοι κίνδυνοι δεν ανήκουν σε κανέναν και δεν βρίσκονται εκτός του άμεσου ελέγχου οποιασδήποτε οντότητας του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα – που σημαίνει ότι πολλοί παγκόσμιοι κίνδυνοι αντιμετωπίζονται πιο αποτελεσματικά μέσω συντονισμένης, παγκόσμιας δράσης. Οι ερωτηθέντες στο GRPS [η αναφορά «κινδύνων» του ίδιου του WEF] μοιράστηκαν τις απόψεις τους. [. . .] Η πλειοψηφία θεωρεί ότι οι εθνικές κυβερνήσεις, οι προσπάθειες πολλών χωρών και οι διεθνείς οργανισμοί είναι οι πιο σχετικοί φορείς για τη διαχείριση αυτών των παγκόσμιων κινδύνων. [. . .] προσπάθειες πολλών χωρών και οι διεθνείς οργανισμοί να είναι οι πιο σχετικοί ενδιαφερόμενοι για τη διακυβέρνηση αυτών των παγκόσμιων κινδύνων. [. . .] προσπάθειες πολλών χωρών και οι διεθνείς οργανισμοί να είναι οι πιο σχετικοί ενδιαφερόμενοι για τη διακυβέρνηση αυτών των παγκόσμιων κινδύνων. 

Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το WEF κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πολυκρίση που έχει δημιουργήσει σημαίνει ότι τα «παραδοσιακά μοντέλα διακυβέρνησης» δεν είναι πλέον χρήσιμα. Αντίθετα, πολυμερείς μηχανισμοί, μέσω οργανισμών όπως ο ΟΗΕ και οι διάφοροι φορείς του, όπως ο ΠΟΥ και η Παγκόσμια Τράπεζα, πρέπει να παραδώσουν την παγκόσμια διακυβέρνηση σε μια παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα . Έτσι, το G3P παρέχει παγκόσμια εξουσία σε τράπεζες και άλλες ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες, μας λέει το WEF, «θα κυβερνήσουν αυτούς τους παγκόσμιους κινδύνους». 

Τα καλά νέα για το WEF είναι ότι όλοι οι κυβερνητικοί «εταίροι» του συμφωνούν. Για παράδειγμα, όπως αναγνώρισαν οι Πρόεδροι Πούτιν και Σι :

Οι πλευρές [οι κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Κίνας] καλούν όλα τα κράτη [. . .] για την προστασία της διεθνούς αρχιτεκτονικής που καθοδηγείται από τα Ηνωμένα Έθνη και της παγκόσμιας τάξης που βασίζεται στο διεθνές δίκαιο, επιδιώξτε την πραγματική πολυπολικότητα με τα Ηνωμένα Έθνη και το Συμβούλιο Ασφαλείας τους να διαδραματίζουν κεντρικό και συντονιστικό ρόλο. [. . .] Η μορφή της G20 ως σημαντικό φόρουμ για τη συζήτηση θεμάτων διεθνούς οικονομικής συνεργασίας και μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης, [. . .] σε τομείς όπως η διεθνής καταπολέμηση των επιδημιών, η παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη, η αειφόρος ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς, η βελτίωση του παγκόσμιου συστήματος οικονομικής διακυβέρνησης με δίκαιο και ορθολογικό τρόπο για συλλογική αντιμετώπιση παγκόσμιων προκλήσεων.

Φαίνεται ότι οι κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Κίνας πιστεύουν επίσης στην πολυκρίση. Ισχυρίζονται επίσης ότι η «διεθνής οικονομική συνεργασία» είναι απαραίτητη για την καταπολέμηση της πολύπλευρης, κρίσης των πάντων.

Η συζήτηση της G20 για «θέματα διεθνούς οικονομικής συνεργασίας και μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης» οδήγησε στη Διακήρυξη των Ηγετών του Μπαλί του 2022 η οποία αναφέρει:

Ορίσαμε το G20 το κορυφαίο φόρουμ για την παγκόσμια οικονομική συνεργασία και σήμερα επιβεβαιώνουμε τη δέσμευσή μας να συνεργαστούμε καθώς αντιμετωπίζουμε για άλλη μια φορά σοβαρές παγκόσμιες οικονομικές προκλήσεις. [. . .] Συναντηθήκαμε στο Μπαλί [. . .] σε μια εποχή απαράμιλλων πολυδιάστατων κρίσεων. Έχουμε βιώσει την καταστροφή που επέφερε η πανδημία Covid-19 και άλλες προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένης της κλιματικής αλλαγής, η οποία έχει προκαλέσει οικονομική ύφεση, αυξημένη φτώχεια, επιβράδυνση της παγκόσμιας ανάκαμψης και παρεμπόδισε την επίτευξη των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης. [. . .] Θα πραγματοποιήσουμε δημόσιες επενδύσεις και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, θα προωθήσουμε τις ιδιωτικές επενδύσεις και θα ενισχύσουμε το πολυμερές εμπόριο και την ανθεκτικότητα των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού, για να υποστηρίξουμε τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, τη βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς, πράσινες και δίκαιες μεταβάσεις [. . .] μέσω μιας μεγαλύτερης ποικιλίας καινοτόμων πηγών και μέσων χρηματοδότησης, συμπεριλαμβανομένης της καταλύσεως των ιδιωτικών επενδύσεων, για την υποστήριξη της επίτευξης των ΣΒΑ.

Η Διακήρυξη του Μπαλί σημειώνει τη δέσμευση της G20 «να επιταχύνει την επίτευξη των ΣΒΑ [Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης]».  Ο σκοπός της στρατηγικής συνεργασίας του WEF με τον ΟΗΕ είναι να «επιταχύνει την εφαρμογή της Ατζέντας 2030 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη».

Έγιναν πολλά για την απόφαση του WEF να αποκλείσει Ρώσους αντιπροσώπους από τις συνεδριάσεις του και να διακόψει επίσημα τις σχέσεις με τις ρωσικές εταιρείες. Αυτή ήταν ουσιαστικά μια άσκηση δημοσίων σχέσεων για να πεισθούν οι άνθρωποι ότι υπήρχε κάποιου είδους διαφωνία μεταξύ των συμμετόχων καπιταλιστών του WEF και της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει πρακτικός "διχασμός".

Η Διακήρυξη της G20, όπως και η έκθεση κινδύνου του WEF, υποστηρίζει ότι οι «απαράμιλλες πολυδιάστατες κρίσεις» ---πολυκρίση --- δικαιολογούν τη μετάβαση του κόσμου σε ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Η ρωσική κυβέρνηση  διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη σύνταξη της Διακήρυξης του Μπαλί. Υπάρχει απόλυτη συμφωνία μεταξύ Ανατολής και Δύσης ως προς αυτό. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πραγματική διαφωνία μεταξύ των εθνικών κρατών ή μεταξύ άλλων ενδιαφερομένων στο G3P για αυτό το θέμα. Αλλά η σύγκρουση προκύπτει καθώς αγωνίζονται για θέση σε ένα, προτεινόμενο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης.

Η δήλωση της G20 προωθεί με ενθουσιασμό το Ψηφιακό Νόμισμα της Κεντρικής Τράπεζας (CBDC):

Υποστηρίζουμε τη συνεχή εφαρμογή του χάρτη πορείας της G20 για την ενίσχυση των διασυνοριακών πληρωμών. [. . .] Ενθαρρύνουμε τις κεντρικές τράπεζες, άλλες δημόσιες αρχές και τον κλάδο πληρωμών να συνεχίσουν να εργάζονται συλλογικά σε αυτές τις σημαντικές πρωτοβουλίες. [. . .] Χαιρετίζουμε επίσης την κοινή έκθεση της BIS [Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών] CPMI, της BISIH [BIS Innovation Hubs], του IMF και της Παγκόσμιας Τράπεζας σχετικά με τις επιλογές πρόσβασης και διαλειτουργικότητας των ψηφιακών νομισμάτων της Κεντρικής Τράπεζας (CBDC) για διασυνοριακά πληρωμές. [. . .] Χαιρετίζουμε τη συνεχή διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο τα CBDC θα μπορούσαν ενδεχομένως να σχεδιαστούν για να διευκολύνουν τις διασυνοριακές πληρωμές, διατηρώντας παράλληλα τη σταθερότητα και την ακεραιότητα του διεθνούς νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Σε αντίθεση με την εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη «πολυδιάστατη» - «πολυκρίση», η CBDC παρουσιάζει πραγματικό κίνδυνο για την ανθρωπότητα. Η λύση στο επινοημένο πρόβλημα είναι η πραγματική απειλή. 

Οι διαλειτουργικές "διασυνοριακές πληρωμές" της CBDC θα εξασφαλίσουν ένα ενιαίο, κεντρικά ελεγχόμενο σύστημα προγραμματιζόμενου χρήματος. Σε θέση να προσδιορίσει κάθε πτυχή της χρήσης του CBDC, εάν το υιοθετήσουμε, το παγκόσμιο δίκτυο διεθνών τραπεζιτών που κατευθύνει το G3P θα ελέγξει τη ζωή μας. 

Το καλύτερο στοίχημά μας φαίνεται να είναι να διαμαρτυρηθούμε, να ασκήσουμε πίεση ή να πιέσουμε για μεταρρυθμίσεις όσο καλύτερα μπορούμε. Δυστυχώς, όπως βλέπουμε αυτή τη στιγμή στη Γαλλία , η οργή του κοινού για τους πολιτικούς, που συνεχίζουν να λαμβάνουν πολιτικές αποφάσεις προς όφελος κανενός άλλου παρά μόνο της τάξης των παρασίτων , απειλεί να εκραγεί. Η μόνη άλλη φαινομενικά διαθέσιμη επιλογή μας είναι να εκλέξουμε ένα άλλο μάτσο ηλίθιες μαριονέτες που θα υπηρετούν επίσης την τάξη των παρασίτων και το G3P.

Όπως οι κάτοικοι των σπηλαίων που βλέπουν σκιές στον τοίχο, μας καθηλώνουν ελεγχόμενες ψευδαισθήσεις αφήνοντάς μας τυφλούς στην πραγματικότητα. Δεν θα δούμε ποτέ ό,τι είναι μπροστά στα μάτια μας αν δεν κοιτάξουμε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Γνωρίζατε ποτέ ότι είστε οι...ήρωές μας; - Προφανώς

Η πραγματική απειλή

Το 1998, ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, εκφώνησε την  κεντρική ομιλία του Νταβός  στο WEF. Περιγράφοντας αυτό που ονόμασε «ήσυχη επανάσταση», ο Ανάν είπε ότι είχε συμβεί μια «θεμελιώδης αλλαγή» καθώς ο ΟΗΕ είχε υποβληθεί σε «πλήρη αναθεώρηση»:

[. . .] η ειρήνη και η ευημερία δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς εταιρικές σχέσεις στις οποίες συμμετέχουν κυβερνήσεις, διεθνείς οργανισμοί, η επιχειρηματική κοινότητα και η κοινωνία των πολιτών. [. . .] Η επιχείρηση των Ηνωμένων Εθνών περιλαμβάνει τις επιχειρήσεις του κόσμου.[. . .]

Το 2005, η εξειδικευμένη υπηρεσία του ΟΗΕ, η ΠΟΥ, δημοσίευσε το έγγραφο στρατηγικής Connecting For Health Περιέγραψε τον αντίκτυπο των Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας --- που στη συνέχεια μετονομάστηκαν Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης --- στο διεθνές πλαίσιο πολιτικής για την παροχή δημόσιας υγείας: 

Αυτές οι αλλαγές συνέβησαν σε έναν κόσμο αναθεωρημένων προσδοκιών για τον ρόλο της κυβέρνησης: ότι ο δημόσιος τομέας δεν διαθέτει ούτε τους οικονομικούς ούτε τους θεσμικούς πόρους για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του και ότι απαιτείται συνδυασμός δημόσιων και ιδιωτικών πόρων. [. . .] Οι κυβερνήσεις μπορούν να δημιουργήσουν ένα ευνοϊκό περιβάλλον και να επενδύσουν στη δικαιοσύνη, την πρόσβαση και την καινοτομία.

Ο αναθεωρημένος ρόλος των κυβερνήσεων, που διατάχθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο διακυβέρνησης από τα Ηνωμένα Έθνη, σήμαινε ότι δεν ηγούνταν πλέον σε τίποτα. Οι παραδοσιακοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν έκαναν πια πολιτική. ήταν άλλοι συνεργάτες του G3P. Αυτοί οι νέοι φορείς χάραξης πολιτικής ονομάστηκαν «ενδιαφερόμενοι».

Ο καπιταλισμός των ενδιαφερόμενων μερών πρωτοστάτησε από τον σημερινό εκτελεστικό πρόεδρο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), Klaus Schwab Klaus Schwab, τη δεκαετία του 1970. Προωθήθηκε ως ο λεγόμενος υπεύθυνος καπιταλισμός  που υποδηλώνει ότι οι πολυεθνικές εταιρείες, όπως οι διεθνείς τράπεζες, θα πρέπει να εξουσιοδοτηθούν να ενεργούν ως «καταπιστευματοδόχοι» της κοινωνίας. 

Στο «Τι είδους καπιταλισμό θέλουμε», ο Schwab περιέγραψε την τρελή ιδέα του WEF:

Ο καπιταλισμός των ενδιαφερόμενων μερών, ένα μοντέλο που πρότεινα για πρώτη φορά πριν από μισό αιώνα, τοποθετεί τις ιδιωτικές εταιρείες ως διαχειριστές της κοινωνίας και είναι σαφώς η καλύτερη απάντηση στις σημερινές κοινωνικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις.

Η ευδιάκριτη χρήση της λέξης «καταπιστευματοδόχος» από τον Schwab συνεπάγεται μια συγκεκριμένη νομική ερμηνεία:

Το πρόσωπο που διορίζεται ή απαιτείται από το νόμο να εκτελέσει ένα καταπίστευμα· αυτός στον οποίο ανήκει μια περιουσία, συμφέρον ή εξουσία, βάσει ρητής ή σιωπηρής συμφωνίας για τη διαχείριση ή την άσκησή της προς όφελος ή προς χρήση άλλου.»

Ενώ όλοι μας αποσπάται η προσοχή που δεν τελειώνει ποτέ με την πολυκρίση, η παγκόσμια διακυβέρνηση έχει στραφεί σταθερά προς τον «καπιταλισμό των ενδιαφερομένων». Η κυβέρνηση είναι απλώς οι υποτελείς «εταίροι» σε αυτό το μοντέλο.

Όπως αποδεικνύεται από τη διακήρυξη του Μπαλί ---μαζί με πολλά άλλα έγγραφα και πολιτικές δηλώσεις υψηλού προφίλ--- όλες οι κυβερνήσεις είναι πρόθυμες να υποβιβαστούν στο ρόλο των «δυνατών» του G3P. Όλοι αγκαλιάζουν το νέο μοντέλο παγκόσμιας διακυβέρνησης, ανεξάρτητα από το τι γελοίο χειροκρότημα μας λένε για την υπόσχεση μιας «πολυπολικής παγκόσμιας τάξης».

Αντιμέτωποι με αυτό το πρόβλημα, τι πρέπει να κάνουμε; Είμαστε προορισμένοι απλώς να είμαστε βοοειδή στη φορολογική φάρμα του G3P;

Ίσως όχι. Αν υπάρχει ένας πρωταρχικός φόβος που γεμίζει τους εφιάλτες της τάξης των παρασίτων, των ενδιαφερομένων και των πολιτικών υποστηρικτών της, είναι η απώλεια της «εμπιστοσύνης» μας.

Το κεντρικό θέμα συζήτησης του WEF στο Νταβός για το 2022 ήταν «Εργαζόμαστε Μαζί, Αποκαθιστώντας την Εμπιστοσύνη». Στη συγκέντρωση, ο γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, μιλώντας εκ μέρους του G3P και όχι του γερμανικού λαού, είπε ότι «η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης είναι ο στόχος μας».

Τα κορυφαία κέντρα σκέψης της παγκοσμιοποίησης έχουν εμμονή με το θέμα της «εμπιστοσύνης» μας. Το βρετανικό παράρτημα του Carneigie Endowment for International Peace (CEIP), το οποίο κάποτε είχε την άποψη ότι ο πόλεμος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αλλάξει η ζωή ενός ολόκληρου λαού, θρηνώντας για την απώλεια της εμπιστοσύνης του κοινού, δήλωσε:

Η εμπιστοσύνη είναι το θεμέλιο ενός λειτουργικού δημοκρατικού συστήματος. [. . .] Για να αισθάνονται οι άνθρωποι θετικά για τη συμμετοχή σε δημοκρατικές διαδικασίες και τη λήψη αποφάσεων, είναι απαραίτητο να υπάρχει εμπιστοσύνη του κοινού σε όλα τα επίπεδα.

Και οι κυβερνήσεις φοβούνται ότι δεν θα τις «εμπιστευόμαστε» πλέον. Ο λόγος που θέλουν απεγνωσμένα να λογοκρίνουν το διαδίκτυο είναι ότι φοβούνται την ικανότητα του κοινού να μοιράζεται ανοιχτά πληροφορίες. Οποιαδήποτε πληροφορία αμφισβητεί το κράτος ---ή το κυβερνών παράσιτο --- χαρακτηρίζεται «παραπληροφόρηση».

Η ελευθερία του λόγου έχει γίνει «πληροφοριακή ρύπανση», καθώς οι διακυβερνητικές οργανώσεις, όπως η ΕΕ, επιδιώκουν να σταματήσουν την ελεύθερη και ανοιχτή ανταλλαγή ιδεών και πληροφοριών. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο «δημοκρατικό», αλλά αυτοί οι επικίνδυνοι παιδάκια είναι απολύτως πρόθυμοι να αψηφήσουν όλα τα δημοκρατικά ιδανικά ενώ έχουν το θράσος να ισχυριστούν ότι υπερασπίζονται τη δημοκρατία. 

Είναι ένα αρρωστημένο αστείο:

Οι δημοκρατίες σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν πολλαπλασιασμό ψευδών πληροφοριών, οι οποίες ενδέχεται να έχουν τη δυνατότητα να αποσταθεροποιήσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς τους και να υπονομεύσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Για την αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης, της παραπληροφόρησης και της ξένης παρέμβασης, απαιτούνται διαφορετικές πολιτικές απαντήσεις.

Αυτοί οι τρελοί θέλουν σοβαρά να πιστεύουμε ότι πρέπει να επιτρέψουμε στις αντιπροσωπευτικές μας κυβερνήσεις να ορίσουν την αλήθεια. Θα αποφασίσουν ποιες πληροφορίες είναι ψευδείς και ποιες όχι.

Όλη αυτή η συλλογή για την "παραπληροφόρηση" είναι η ίδια "παραπληροφόρηση". Η δημοκρατία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την εμπιστοσύνη μας στους «δημοκρατικούς θεσμούς». Η δημοκρατία έχει να κάνει με τον έλεγχο της διαδικασίας λήψης αποφάσεων από εμάς .

Η υποτιθέμενη «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» βασιζόταν πάντα στην ιδέα ότι παραδίδουμε αυτόν τον έλεγχο σε αυτούς που ηγούνται αυτών των «θεσμών». Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ο αντίποδας της «δημοκρατίας».

Είναι η εμπιστοσύνη στην εξουσία, ηλίθιε!

Etienne de La Boétie

Καλλιεργούμαστε από ένα παρασιτικό μάτσο βαρώνων και ληστών, των οποίων ολόκληρη η αυτοκρατορία είναι χτισμένη σε μια υποκείμενη προϋπόθεση: εμπιστευόμαστε την εξουσία τους.

Ίσως είναι πιο δίκαιο να πούμε ότι οι περισσότεροι από εμάς εμπιστευόμαστε την υποτιθέμενη εξουσία του «εκπροσώπου» μας. Όσο συνεχίζουμε να εργαζόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να εκλέξουμε «νέους ηγέτες», θα παραμείνουμε χαμένοι. Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε. Η δημιουργία παρασίτων των ενδιαφερόμενων μερών (G3P), που στην πραγματικότητα καθορίζει την πολιτική, δεν εκλέγεται από κανέναν.

Το 1992, ο σχολιαστής των μέσων ενημέρωσης και διευθυντής της προεκλογικής εκστρατείας της Κλίντον, Τζέιμς Κάρβιλ, σκέφτηκε το σύνθημα«the economy, stupid». Αυτό έχει γίνει η ευρέως παραφρασμένη ρήση, «είναι η οικονομία, ανόητε».

Η αληθοφάνεια του Carville χρησιμοποιείται τώρα για να καταδείξει ότι, ανεξάρτητα από άλλα ζητήματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, αυτό που πραγματικά έχει σημασία για τους ανθρώπους ---εμάς--- είναι η οικονομία. Είναι η πηγή της πολιτείας μας.

Για το G3P led της κατηγορίας παρασίτων, η πρόσοψη της δύναμής τους διατηρείται μόνο όσο το εμπιστευόμαστε. Χωρίς καμία συγκατάβαση, πρέπει να αναγνωρίσουμε εξίσου την πηγή αυτής της δύναμης.

Είναι η εμπιστοσύνη στην εξουσία, ηλίθιε!

Το όλο νόημα του CBDC, της ψηφιακής ταυτότητας, της βιοασφάλειας και της λογοκρισίας είναι να μας εγκλωβίσουν σε ένα σύστημα που έχει απτή ισχύ. Εάν το G3P πετύχει, τότε η «εμπιστοσύνη» μας θα έχει μικρότερη σημασία. Θα αντιμετωπίσουμε πολύ πραγματικούς περιορισμούς μόλις εγκατασταθεί η παγκόσμια κατάσταση ψηφιακής επιτήρησης.

Δεν είμαστε ακόμα σε αυτό το σημείο και δεν υπάρχει λόγος να είμαστε ποτέ. Για να αποτρέψουμε την υποδούλωση, η αλλαγή που πρέπει να κάνουμε είναι πρώτα και κύρια ψυχολογική.

Πρέπει να ξυπνήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα που κάνει ποτέ καμία κυβέρνηση δεν είναι προς όφελός μας. Δεν έχουμε κανένα λόγο να εμπιστευόμαστε οτιδήποτε λένε οι κυβερνήσεις και πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε στην προπαγάνδα τους.

Η ισχύς G3P υπάρχει μόνο επειδή φανταζόμαστε ότι υπάρχει. Με βάση αυτή την παρανόηση, κατά συνέπεια συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τις οδηγίες των εκπροσώπων της. Τη στιγμή που συνειδητοποιούμε, μαζικά, ότι η διεκδικούμενη εξουσία του G3P είναι μια παρωδία, η υποτιθέμενη «ισχύς» εξατμίζεται σε μια στιγμή.

Το μόνο που μένει στο G3P είναι η βία και τα απλά μαθηματικά υπαγορεύουν ότι δεν μπορεί να πετύχει. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο τα παράσιτα φοβούνται τόσο πολύ μήπως χάσουν την «εμπιστοσύνη» μας. Το G3P εκμεταλλεύεται μανιωδώς τη μυθική πολυκρίση σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μας κλειδώσει πριν έρθουμε να δούμε την απάτη της «αυθεντίας».

Παρά τις φαινομενικές εχθρότητες, όλες οι κυβερνήσεις συμφωνούν σε ένα, ενιαίο μοντέλο παγκόσμιας διακυβέρνησης. Και είναι αυτό που αντιπροσωπεύει τον μεγαλύτερο «κίνδυνο» για την ανθρωπότητα. Καμία «εξουσία» δεν θα μας δώσει ποτέ λύση γιατί η «εξουσία» είναι το πρόβλημα.

Ξεχάστε την πολυκρίση. Είναι προπαγανδιστικός μηχανισμός.

Εκατομμύρια από εμάς διαμαρτυρηθήκαμε ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ, εκατομμύρια άλλοι αργότερα διαμαρτυρήθηκαν για την επιβολή περιορισμών καραντίνας. Η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο μαζικών εξεγέρσεων είναι ότι οι διαδηλώσεις του πολέμου στο Ιράκ έλαβαν σχετικά ακριβή κάλυψη ειδήσεων. Αυτές οι διαμαρτυρίες δεν έκαναν καμία διαφορά γιατί η τάξη των παρασίτων δεν σκοτώνεται σε πολέμους και δεν αντέχει τη φτώχεια.. 

Ενώ θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα ειρηνικά μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας για να διατηρήσουμε την πίεση που μπορούμε, είναι απελπιστικά μη ρεαλιστικό να περιμένουμε ότι η πολιτική διαδικασία ή οι διαμαρτυρίες θα επιφέρουν οποιαδήποτε πραγματική αλλαγή. Όποτε οι διαμαρτυρίες γίνονται βίαιες το μόνο που επιτυγχάνει είναι να δώσει στο κράτος την ευκαιρία να διεκδικήσει τη νομιμότητα για τις καταστολές και την επιβολή στρατιωτικού νόμου.

Δεν χρειάζεται να εμπλακούμε σε αιματηρή επανάσταση για να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Απλώς χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε την αληθινή φύση της τεράστιας μας δύναμης.

Δεν υπάρχει ενιαία λύση, αλλά εάν, για παράδειγμα, κατανοήσουμε την πραγματική έννοια της δημοκρατίας και ασκήσουμε την εξουσία της ακύρωσης των ενόρκων. εάν αντιληφθούμε την πραγματική πρόθεση των συνταγμάτων μας και ιδρύσουμε τα δικά μας δικαστήρια κοινού δικαίου, εάν χρειαστεί· εάν ασκούμε την επιλογή των καταναλωτών και εγκαταλείψουμε την ευκολία για να επιδιώξουμε ενεργά ηθικές επιλογές, όπως η επιμονή στην πληρωμή μόνο με μετρητά, και εάν συνειδητά επικεντρωθούμε στις αποφάσεις που παίρνουμε καθημερινά προχωρώντας σταθερά προς την ελευθερία και μακριά από τον έλεγχο του κράτους, μπορούμε να σταματήσουμε Τα σχέδια του G3P

Για να γίνει αυτό θα πρέπει επιτέλους να αποδεχτούμε ότι η υπακοή δεν είναι αρετή. Η υπακοή στην εξουσία δεν είναι νέο πρόβλημα, αλλά η κλίμακα της φιλοδοξίας και η τεχνολογική ικανότητα της τάξης των παρασίτων είναι.

Περίπου πριν από 500 χρόνια, ο Etienne de La Boétie διερεύνησε την «Πολιτική της Υπακοής» στον «Λόγο της Εθελοντικής Δουλικότητας». Μιλώντας για την υπακοή μας στην εξουσία, έγραψε:

Να δεις ένα ατελείωτο πλήθος ανθρώπων όχι απλώς να υπακούουν, αλλά να οδηγούνται στη δουλοπρέπεια; [. . .] Υποφέρουν λεηλασία, αχρεία, σκληρότητα, όχι από στρατό, ούτε από βάρβαρη ορδή [. . .], αλλά από ένα μόνο ανθρωπάκι. [. . .] Να πούμε ότι αυτοί που τον υπηρετούν είναι δειλοί και λιπόψυχοι; [. . .] [Α] μια τέτοια στάση δείχνει αδιαφορία παρά δειλία; [. . .] Τι τερατώδες, λοιπόν, είναι αυτό που δεν αξίζει καν να ονομαστεί δειλία, μια κακία για την οποία κανένας όρος δεν μπορεί να βρεθεί αρκετά βδελυρός, που η ίδια η φύση αποκηρύσσει και οι γλώσσες μας αρνούνται να ονομάσουν;

Η υπακοή είναι μια πραγματικά «τερατώδης κακία». Μας επιτρέπει να επιδοθούμε στην πολυτέλεια της ευκολίας και να αρνηθούμε το καθήκον μας να αναλάβουμε την ευθύνη για τις ζωές και τις πράξεις μας. Η «υπακοή» προτιμά αντ' αυτού να εκχωρεί δικαιώματα, και συνεπώς τη λήψη αποφάσεων, σε άλλους.

Θα πρέπει να κάνουμε θυσίες αν θέλουμε να αποφύγουμε να ζούμε κάτω από τον ζυγό μιας παγκόσμιας τυραννίας διακυβέρνησης του G3P. Αλλά έχουμε υποστεί εδώ και καιρό την καταστροφική διακυβέρνηση. Μπορούμε και πρέπει να οικοδομήσουμε μια καλύτερη κοινωνία βασισμένη στις αρχές του Φυσικού Δικαίου και της αυθόρμητης τάξης. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε και όλα να κερδίσουμε.

Η λύση του Etienne de La Boétie ήταν τόσο αληθινή τότε όσο και τώρα:

Αποφασίστε να μην υπηρετήσετε πια, και θα ελευθερωθείτε αμέσως.

 Σχολιάστε το άρθρο μας. 

Αναδημοσιεύστε το ΠΑΝΤΑ με ενεργό link της πηγής.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο Twitter

στο Viber

στο Telegram

στο GAB...

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!