Ποιος θα Αναστηθεί το Πάσχα; Ο «Σωτήρας τού Κόσμου» ή ο «Μεσσίας»;

Στη διαφορά μεταξύ των δύο αυτών ιδιοτήτων βρίσκεται το «μυστικό» τού Κόσμου ! Καλή Ανάσταση σε όλους! Οι Έλληνες πρώτοι θα μάθουν για το...

Στη διαφορά μεταξύ των δύο αυτών ιδιοτήτων βρίσκεται το «μυστικό» τού Κόσμου !

Καλή Ανάσταση σε όλους! Οι Έλληνες πρώτοι θα μάθουν για το μέγα μυστήριο της Ανάστασης του Μεσσία. Από τους Έλληνες θα μάθουν οι υπόλοιποι λαοί το Μήνυμα του Θεού. Οι Έλληνες θα σκορπίσουν για άλλη μία φορά το Φως και την Αλήθεια στον Κόσμο.

 

Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού

Αναμφισβήτητα ζούμε σε ενδιαφέρουσες Εποχές. Στην κυριολεξία ζούμε το «Τέλος των Καιρών», όπως έχουν περιγραφεί από τις Γραφές οι λεγόμενες «Έσχατες Ημέρες». Όλοι περιμένουν κάτι μεγάλο να συμβεί. Οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες βρίσκονται σε κατάσταση υψίστου συναγερμού. Οι Ιουδαίοι περιμένουν την εμφάνιση του Μεσσία. Οι φανατικότεροι μάλιστα από αυτούς βιάζονται τόσο πολύ, που θέλουν να γκρεμίσουν το Τέμενος του Ομάρ, προκειμένου να «επιταχύνουν» την εμφάνιση του Μεσσία …Του δικού τους Μεσσία —όπως θεωρούν—. Την ίδια ώρα το χριστιανικό ιερατείο και τα γνωστά «τάγματα» των φανατικών υποστηρικτών του περιμένουν τον Αντίχριστο …Περιμένουν τον Αντίχριστο και τα «στρατεύματά» του, για να δώσουν την υπέρ πάντων μάχη τους.

Τι συμβαίνει όμως πραγματικά; Ποιος είναι αυτός ο σημαντικός ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ, για τον οποίο όλοι συμφωνούν ότι θα έρθει —έστω κι αν διαφωνούν μεταξύ τους όσον αφορά την ταυτότητά Του—; Ποιον περιμένουμε λοιπόν; Θα γίνουμε μάρτυρες της «επιστροφής» τού Ιησού Χριστού; Ποιος ήταν ο Ιησούς Χριστός, τη γέννηση του οποίου σε λίγες ημέρες γιορτάζουμε; Ξέρουμε ποιος ήταν Αυτός, τον οποίο δισεκατομμύρια ανθρώπων —και μάλιστα σε «βάθος» χιλιετιών— λάτρεψαν ως Υιό τού Θεού; Τι πιστεύουν γι’ Αυτόν οι Ιουδαίοι «συμπατριώτες» Του και σε τι διαφοροποιούνται αυτοί σε σχέση μ’ αυτά που πιστεύουν οι Χριστιανοί οπαδοί Του; Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η διαφορά που υπάρχει μεταξύ Ιουδαίων και Χριστιανών στο θέμα τού Ιησού Χριστού είναι κι εκείνη που καθορίζει και διαφοροποιεί τις δύο αυτές θρησκείες μεταξύ τους …Η διαφωνία τους ακριβώς επάνω στο θέμα τής ταυτότητας του Χριστού ήταν το στοιχείο εκείνο, το οποίο δημιούργησε τον Χριστιανισμό αρχικά ως ιουδαϊκή αίρεση και στη συνέχεια ως αυτόνομη θρησκεία.

Οι Ιουδαίοι δεν αμφισβητούν τη θεϊκότητα της ύπαρξης του Ιησού. Αυτό, το οποίο τους «μπερδεύει» είναι ο μεσσιανικός Του ρόλος, εφόσον για τον κάτοχο αυτού του ρόλου έχουν διαφορετική «εικόνα» απ’ αυτήν που άφησε «πίσω» Του ο Ιησούς …«Εικόνα», η οποία προκύπτει από συγκεκριμένες γνώσεις και οι οποίες τούς δόθηκαν από τους μεγάλους Προφήτες τους. Οι Ιουδαίοι δεν πιστεύουν στην ιδιότητα του Ιησού ως Μεσσία και ως εκ τούτου όλους αυτούς του αιώνες βρίσκονται στην αναμονή για την εμφάνιση του Μεσσία. Οι Χριστιανοί, αντίθετα, πιστεύουν στην ιδιότητα του Ιησού ως Μεσσία και άρα δεν περιμένουν Μεσσία. Επειδή τόσο οι Ιουδαίοι όσο και οι Χριστιανοί μοιράζονται μεταξύ τους κοινές Γραφές και Προφητείες, έφτασαν στις ημέρες μας να περιμένουν καί οι δύο έναν πανίσχυρο «Επισκέπτη», ο οποίος θα αλλάξει την πορεία τού Κόσμου, αλλά, εξαιτίας των διαφορετικών πεποιθήσεών τους, προσδίδουν στο πρόσωπό Του διαφορετικό «πρόσημο».

Οι μεν Ιουδαίοι περιμένουν το «Υπέρτατο Καλό» και άρα τον Μεσσία, ενώ οι Χριστιανοί περιμένουν το «Υπέρτατο Κακό» και άρα τον Αντίχριστο. Γιατί όμως περιμένουν το «Κακό», και μάλιστα στην Υπέρτατή του μορφή; …Γιατί, με βάση τη λογική των Γραφών τους, το «Κακό» αυτό θα «νικήσει» —έστω και εφήμερα— εκείνο το οποίο πιστεύουν ως «Υπέρτατο Καλό» και θα «πλανήσει» το ποίμνιό Του …Περιμένουν τον Αντίχριστο, ο οποίος θα τους «αφαιρέσει» έστω και για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα τα «καλά» που απέκτησαν εξαιτίας τού Μεσσία τους. Οι πιο ακραίοι μάλιστα των Χριστιανών ταυτίζουν αυτόν τον Αντίχριστο με τον Μεσσία των Ιουδαίων, ώστε να διευκολυνθεί το «σενάριό» τους στην κοινή αναμονή —εξαιτίας τής κοινής γνώσης— ενός τόσο σημαντικού προσώπου. Ποιος από αυτούς έχει δίκιο; …Οι Ιουδαίοι φυσικά. Γιατί λέμε «φυσικά»; …Για τον εξής απλό λόγο, ο οποίος έχει σχέση με τη λογική. Ακόμα δηλαδή κι αν αγνοήσουμε τη θεολογική επιχειρηματολογία των Ιουδαίων, η πίστη των Χριστιανών δεν έχει καμία λογική βάση.

Εάν ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας —και άρα λειτουργούσε ως Τέτοιος—, ο κόσμος —και ειδικά ο χριστιανικός— θα είχε λυμένα όλα του τα προβλήματα …Θα ήταν σε τέλεια κατάσταση. Με λίγα λόγια ο Χριστιανισμός θα είχε ήδη λυτρωθεί …Δεν θα είχε καν ανάγκη νέας λύτρωσης …Δεν θα υπήρχε φτώχεια, δυστυχία, πόλεμοι, κοινωνική ανισότητα κλπ., γιατί απλούστατα ο Μεσσίας με την εμφάνισή Του θα είχε εξαλείψει όλη αυτή την κακοδαιμονία τής ανθρώπινης κοινωνίας. Δεν είναι δυνατόν να έχει «περάσει» ο Μεσσίας από τον κόσμο μας και να μην έχουν επιλυθεί ΟΛΑ τα ανθρώπινα προβλήματα. Συμβαίνει όμως αυτό; …Όχι βέβαια …Ούτε κατά διάνοια. Άρα; …Άρα, τι ήταν ο Ιησούς, ο οποίος «έπεισε» τους πιστούς Του πως ήταν ο Μεσσίας; …Ήταν μήπως απατεώνας; …Ήταν κακούργος; …Ξεγέλασε τους πιστούς Του, παριστάνοντας κάτι το οποίο δεν ήταν; …Όχι βέβαια…

…Ο Ιησούς ήταν η ΑΝΩΤΑΤΗ Θεία Μορφή στην ανθρώπινη ιστορία …Ήταν ο «ΣΩΤΗΡΑΣ τού Κόσμου» …Στην κυριολεξία ήταν ο Ίδιος ο Θεός με ανθρώπινη μορφή …Αυτός, ο οποίος θυσιάστηκε για τη Σωτηρία τού Κόσμου …Αυτός, ο οποίος πήρε επάνω Του ΟΛΗ την ευθύνη για τη Σωτηρία τού ανθρώπινου είδους …Αυτός, ο οποίος πήρε στις «πλάτες» Του ΟΛΑ τα προβλήματα του Κόσμου. «Μα —θα πει κάποιος— δεν είναι αντιφατικό αυτό το οποίο λέμε; Το ίδιο δεν είναι ο Μεσσίας με τον Σωτήρα τού Κόσμου;» …Καμία σχέση …Είναι τόσο διαφορετικές αυτές οι ιδιότητες μεταξύ τους, που ακόμα και τα κριτήρια, με τα οποία κρίνονται Αυτοί που τις φέρουν, είναι τελείως διαφορετικά. Δεν έχει σημασία η «σχέση» που έχει με τον Θεό Αυτός που φέρει τον κάθε ρόλο …Σημασία έχει ο «ρόλος» και τι είδους χαρακτηριστικά αυτός έχει.

Ο «Σωτήρας τού Κόσμου», για παράδειγμα, μπορεί να είναι δυσάρεστος, σκληρός, μυστικοπαθής, σκοτεινός, απόλυτος, αιματηρός κλπ. …Μπορεί να σε πονέσει μέχρι θανάτου …Μπορεί να σε πνίξει στα δάκρυα και να σε «γονατίσει» από τον πόνο. Γιατί; …Γιατί η πρώτη και μόνη προτεραιότητά Του είναι το να σε σώσει. Εάν ο πόνος είναι «μονόδρομος» για τη Σωτηρία σου, θα πονέσεις. Το γεγονός ότι Αυτός έχει «σχέση» με τον Θεό τού ελέους, δεν σημαίνει ότι θα σε λυπηθεί στο θέμα τού πόνου. Το γεγονός ότι Αυτός έχει «σχέση» με τον Θεό τής αλήθειας, δεν σημαίνει ότι θα σου αποκαλύψει τα μυστικά Του, με κίνδυνο να μην ολοκληρωθεί επιτυχώς η προσπάθειά Του. Ο Σωτήρας κρίνεται ΜΟΝΟΝ για το αποτέλεσμα αυτού που επιχειρεί να φέρει εις πέρας …και άρα για τις γνώσεις Του και τους στόχους Του …Κρίνεται για τη δικαίωση των επιλογών Του στην «πίστωση» του χρόνου που έχει ζητήσει …Κρίνεται για τη συνέπειά Του στο σύνολο των υποσχέσεών Του περί Σωτηρίας.

Ο Μεσσίας —από τη δική Του πλευρά, ως ιδιότητα— έχει τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά …Είναι ο λυτρωτής …Είναι Αυτός, ο οποίος κρίνεται για την αμεσότητα των αποτελεσμάτων που φέρνει μαζί Του …Ο Μεσσίας δεν δίνει υποσχέσεις για το μέλλον …Δεν ζητάει «πίστωση» χρόνου …Λύνει τα προβλήματα άπαξ την ίδια στιγμή που εμφανίζεται …Είναι ευχάριστος …Είναι ελεήμων …Είναι «φωτεινός» …Σκορπάει ευτυχία, χαρά και γέλιο …Δεν έχει σχέση με πόνο, αίμα ή δάκρυα …Δεν είναι μυστικοπαθής …Είναι αποκαλυπτικός και έτοιμος να εξηγήσει τα πάντα …Δρα μόνος του …Δεν έχει μαθητές, τους οποίους τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους ανθρώπους …Δεν έχει «εκλεκτούς», στους οποίους αναθέτει ειδικούς ρόλους …Δεν δημιουργεί δικό Του μηχανισμό-ιερατείο, για να διαιωνίζει τη θέλησή Του μέχρι να ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός Του για τον χρόνο που Αυτός κρίνει απαραίτητο …Μοιάζει με τον αρχαίο Διόνυσο, ο οποίος κάνει θριαμβευτικό «πέρασμα» ανάμεσα στους ανθρώπους τους οποίους ενθουσιάζει με την παρουσία Του και τους «λυτρώνει» με τον «οίνο» Του.

Για να καταλάβει κάποιος τις ιδιαιτερότητες αυτών των «μεγάλων» και «περίεργων» που περιγράφουμε, θα πρέπει να σκεφτεί με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο …Τον τρόπο αυτόν, ο οποίος προκύπτει από την ανάλυση μιας παρόμοιας κατάστασης, την οποία είναι σε θέση να γνωρίζει …Μιας κατάστασης, η οποία αφορά τα κοινά ανθρώπινα δεδομένα και είναι εύκολα αντιληπτή από τον κάθε άνθρωπο. Ας σκεφτεί, για παράδειγμα, έναν άνθρωπο, ο οποίος αντιμετωπίζει ένα τρομερό πρόβλημα υγείας …Ένα πρόβλημα υγείας τόσο μεγάλο, που, ακόμα κι αν δεν τον οδηγήσει στον θάνατο, τον απειλεί με μόνιμη και μεγάλη αναπηρία. Μπορεί κάποιος να διανοηθεί το μέγεθος της θυσίας και του πόνου που ο άνθρωπος αυτός είναι διατεθειμένος να υποστεί, προκειμένου ν’ απαλλαγεί από το πρόβλημα αυτό;

Ας φανταστεί λοιπόν κάποιος έναν άνθρωπο, ο οποίος, εξαιτίας ενός τραγικού ατυχήματος, υποφέρει και κινδυνεύει να μείνει τετραπληγικός ακόμα κι αν επιβιώσει. Έχει σπασμένα κόκαλα, κατεστραμμένα όργανα κλπ.. Αυτός ο άνθρωπος γνωρίζει πως —ακόμα κι αν επιβιώσει— το πιθανότερο είναι να ζήσει ένα άθλιο «υπόλοιπο» ζωής …Γνωρίζει τι τον περιμένει και επειδή αυτό τον τρομοκρατεί ως ενδεχόμενο ψάχνει απελπισμένα τρόπο να σωθεί. Θέλει οπωσδήποτε ν’ αλλάξει τη «μοίρα» του όσο κι αν αυτό «κοστίζει». Εκείνη τη στιγμή δεν «διαπραγματεύεται» ούτε τον πόνο ούτε τον χρόνο ίασης …Αναζητά απλά κάποιον να τον σώσει …Δεν ρωτάει πόσο θα πονέσει ή πόσο θα διαρκέσει η θεραπεία …Να σωθεί θέλει και είναι απόλυτα διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να το καταφέρει.

Ακόμα κι εάν αυτός, ο οποίος μπορεί να τον σώσει —και μάλιστα είναι η μόνη του ελπίδα— είναι ένας γιατρός, ο οποίος έχει στη διάθεσή του μόνον τανάλιες, πριόνια, τρυπάνια και σακοράφες και αντί για αναισθητικά φάρμακα έχει μόνον ένα μπουκάλι με ουίσκι κι ένα χοντρό πανί για να το «δαγκώνει» ο «ασθενής» την ώρα τής επέμβασης, είναι καλοδεχούμενος από τον απελπισμένο που αναζητά τη σωτηρία του …Εξακολουθεί γι’ αυτόν να είναι ο «σωτήρας», ακόμα κι αν αυτά τα οποία κουβαλάει επάνω του ως εργαλεία προκαλούν τον τρόμο …Ακόμα κι αν στην εμφάνισή του φαντάζει πιο πολύ σαν βασανιστής παρά ως γιατρός …Ένας «σωτήρας», ο οποίος είναι άξιος θαυμασμού, εφόσον με ελάχιστα μέσα —τα οποία μάλιστα μπορούν να βρίσκονται στη διάθεση του καθενός— μπορεί να σώσει κάποιον, ο οποίος είναι «καταδικασμένος».

Αυτός είναι ο «σωτήρας» τού ασθενή και ευνόητα είναι μερικά πράγματα, εφόσον θα συμφωνήσουν να ξεκινήσουν τη «συνεργασία» μεταξύ τους. Είναι βέβαιο ότι θα του προκαλέσει αφόρητο πόνο …και είναι επίσης βέβαιο ότι θα του ζητήσει και την ανάλογη πίστωση χρόνου, ώστε να φανεί το αποτέλεσμα της δουλειάς του. Σίγουρα θα ζητήσει πίστωση χρόνου, γιατί το έργο του εξαρτάται από τη φυσιολογία τού ασθενούς και όχι από τη δική του γνώση …Γιατρός είναι, δεν είναι μάγος. Ζητάει δηλαδή την εμπιστοσύνη αλλά ταυτόχρονα ζητάει και την υπομονή τού ασθενούς του, γιατί απλούστατα δεν επιχειρεί να κάνει θαύμα, αλλά ιατρική επέμβαση. Ενημερώνει τον ασθενή για τον φοβερό πόνο που αναγκαστικά θα πρέπει να υπομείνει κατά τη διάρκεια της επέμβασης —αλλά και στη συνέχεια της θεραπείας— και του ζητάει να πάρει ο ίδιος την οδυνηρή απόφαση γι’ αυτό το οποίο θ’ ακολουθήσει.

Εάν στη θέση τού «ασθενούς» βάλουμε την ανθρώπινη κοινωνία στα όρια του θανάτου —εξαιτίας της «αρρώστιας» της, η οποία δεν της επιτρέπει να σωθεί μόνη της— και στη θέση τού «γιατρού» βάλουμε τον Ιησού, τι «βλέπουμε»; …Βλέπουμε μια κατάσταση όμοια μ’ αυτήν που περιγράψαμε …Βλέπουμε έναν απελπισμένο «ασθενή» κι έναν δυνάμει «σωτήρα» του. Όταν εμφανίστηκε ο Ιησούς στον κόσμο, η πνευματική παραγωγή τής εποχής τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχε πιάσει «ταβάνι», αλλά δεν έδειχνε ικανή να μπορεί να βοηθήσει την ανθρωπότητα …Η φιλοσοφία από μόνη της δεν γεμίζει το τραπέζι με τροφή …Δεν μπορούσε η τότε τεράστια πνευματική ανάπτυξη να σώσει την ανθρώπινη κοινωνία στο απλό επίπεδο της επιβίωσης. Η φιλοσοφία είχε αγγίξει τον «ουρανό», αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι σέρνονταν στη «γη» σαν δούλοι, για να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί. Όση γνώση και να έπαιρναν από τους δασκάλους τους, οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα εξακολουθούσαν να περιφέρονται νηστικοί, αγωνιώντας για την καθημερινή επιβίωσή τους. Η πιο εύκολη λύση —και πολλές φορές η μόνη— για την επιβίωση των πολλών ήταν να συμμετέχουν σε πολέμους, σκοτώνοντας άλλους ανθρώπους και μετατρέποντας τον κόσμο σε ένα μόνιμο «ανθρωποσφαγείο». Θέμα χρόνου ήταν η παρακμή και ο εκφυλισμός εκείνου του πολιτισμικού μοντέλου, το οποίο θα έσπρωχνε την ανθρωπότητα αιώνες πίσω …και μάλιστα χωρίς την ελπίδα για μια νέα «επαναφορά», εφόσον αυτή δεν θα είχε κανένα πρακτικό νόημα για τη συντριπτική μερίδα τής κοινωνίας.

Η ανθρωπότητα μετά το «θαύμα» τής ελληνικής «Χρυσής Εποχής» ήταν έτοιμη για ένα θεαματικό «πισωγύρισμα» προς το μοντέλο τής Βαβυλώνας, για να εξασφαλίσει τουλάχιστον τα προς το ζην. Εξαιτίας τής γνώσης τού προβλήματός της έψαχνε απεγνωσμένα τη σωτηρία ακόμα και στα θαύματα των «μάγων», εφόσον τα λογικά και τα έξυπνα των φιλοσόφων δεν αρκούσαν πλέον. Ως πολυτραυματίας «ασθενής» είχε πολλαπλά «κατάγματα» κι «αναπηρίες» —λόγω των πολέμων— και ταυτόχρονα κινδύνευε κι από «σηψαιμία», λόγω των δεισιδαιμονιών και των προλήψεων της πατριαρχικής εποχής. Θέμα χρόνου ήταν να καθηλωθεί σε μια αιώνια και πολύ βαριά «αναπηρία». Ως εκ τούτου αναζητούσε την «όπως-όπως» σωτηρία. Δεν μπορούσε, αλλά και δεν επεδίωκε να κάνει «διαπραγματεύσεις» σ’ ό,τι αφορά τον πόνο ή τον χρόνο που θα της «κόστιζε» η σωτηρία αυτή …Της αρκούσε να «σωθεί» …Της αρκούσε να βρεθεί ένας «γιατρός» που θα την «έσωζε» …Ένας «γιατρός», ο οποίος θα ήταν αξιόπιστος, ώστε να είναι σίγουρη η ανθρωπότητα πως, όσο πόνο κι αν της κόστιζε η «θεραπεία» της, θα είχε νόημα, γιατί στο τέλος θα «σωζόταν».

Αυτήν την κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης» βρήκε ο Ιησούς στην «επαφή» Του με την ανθρωπότητα. Σε αυτήν την ανθρωπότητα υποσχέθηκε «Σωτηρία», ζητώντας της να Τον εμπιστευτεί. Ζήτησε από τους ανθρώπους να Τον πιστέψουν σ’ αυτά τα οποία θα έκανε και επιπλέον ζήτησε χρόνο για να κριθεί το έργο Του. Τους κατέστησε εξ’ αρχής απόλυτα σαφές ότι η σωτηρία τους θα γινόταν μετά τον δικό Του θάνατο και σε χρόνο τον οποίο γνώριζε μόνον ο Θεός. Τους εξήγησε πως, όταν σπέρνεις έναν «σπόρο», πρέπει υποχρεωτικά να τον περιμένεις να «βλαστήσει» στον δικό του χρόνο, γιατί θαύματα στο επίπεδο αυτό δεν γίνονται. Η μυστικοπάθειά Του και ο αποκλεισμός των ανθρώπων από τη Γνώση Του δεν έγινε εκ του πονηρού. Έπρεπε ν’ ακολουθηθεί μια συγκεκριμένη στρατηγική, η οποία δεν μπορούσε να αυτοακυρωθεί με την άκαιρη δημοσιοποίησή της. Άλλωστε δεν είχε ιδιαίτερο νόημα ή κάποιο μεγάλο κέρδος η επιπλέον δωρεά γνώσης σε μια ανθρωπότητα, της οποίας της περίσσευε η γνώση και της έλλειπε το ψωμί. Το κέρδος το μεγάλο θα ερχόταν για την ανθρωπότητα μόνον εάν η ιδιαίτερη Γνώση τού Ιησού προστατευόταν ως «σπόρος» και έμπαινε σε εφαρμογή η «καλλιέργειά» της, ώστε να φέρει «καρπούς».

Όλες οι επιλογές Του έγιναν με βάση εκείνον τον ρόλο Του. Αναγκαστικά, λόγω του «μακροχρόνιου» της θεραπείας και του μεγέθους του «ασθενούς», θα έπρεπε ως «Γιατρός» να δημιουργήσει και «νοσηλευτικό προσωπικό» απόλυτα πιστό στις εντολές Του …Εντολές, οι οποίες θα ήταν «απαράβατες» για το «νοσηλευτικό προσωπικό» και υποχρεωτικές για τον «ασθενή». Έτσι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις και έτσι έγινε και στην περίπτωση αυτήν. Δεν μπορούσε ο Ιησούς να εκτελέσει τον ρόλο Του χωρίς τη δημιουργία αποκλειστικά δικού Του ιερατείου. Ως ενσαρκωμένη μορφή τού Θεού —και άρα ως άνθρωπος— δεν μπορούσε να παρακολουθεί ο Ίδιος μέσα στους αιώνες τη θεραπευτική «πορεία» τής αθάνατης ανθρωπότητας …Χρειαζόταν έναν αθάνατο «βοηθό» …και αυτός ήταν το ιερατείο Του. Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν τον «δρόμο» τους. Ο «Γιατρός» έκανε την «επέμβαση» και, αφού έδωσε εντολές στο «προσωπικό» Του, έφυγε, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει όταν θα πρέπει να ελέγξει ο Ίδιος τα αποτελέσματα των ενεργειών Του.

Ο Ιησούς, δηλαδή, σε όλη τη φάση τής «επαφής» Του με την ανθρωπότητα, έκανε ό,τι συνήθως κάνει ένας γιατρός. Έκανε την «επέμβαση» και υποσχέθηκε στην ανθρωπό­τητα ότι θα «επιστρέψει» όταν αυτή θα έχει πλέον «θεραπευτεί» και άρα όταν θα είναι έτοιμη να ζήσει τη «νέα» της ζωή. Όμως, μέχρι να συμβεί αυτό, δεν είπε ΠΟΤΕ στους ανθρώπους που τον «ακολουθούσαν» ότι τα πράγματα θα είναι εύκολα …Τους είπε εξ’ αρχής ότι θα κάνει μια «επέμβαση», η οποία θα είναι εξαιρετικά επίπονη κι αιματηρή. Μέχρι να ολοκληρωθεί αυτή η «επέμβαση» ακόμα και ο Ίδιος —ως Σωτήρας— θα μοιάζει περισσότερο με «βασανιστή» παρά με παρηγορητή …Θα μοιάζει περισσότερο με «χασάπη» παρά με επιστήμονα. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος …«Επέμβαση» χωρίς «αναισθησία» ανέλαβε να κάνει !!! …Μετέτρεψε τον Σταυρό Του σε «νυστέρι» και μετά τη δική Του Θυσία ξεκίνησε την «επέμβαση» …(Ματθ. ιʼ 34-37). «ουκ ήλθον βαλείν ειρήνη αλλά μάχαιραν». Αυτή η μάχαιρα ήταν το «νυστέρι» Του και με αυτήν θα έκανε τις επεμβάσεις Του. Αυτό αναπόφευκτα θα προκαλούσε αφόρητο πόνο. Όμως, ακόμα κι αυτή η πληροφορία δόθηκε στην ανθρωπότητα. Προειδοποιήθηκε ότι θα «κλάψει» πολύ από τον αφόρητο πόνο της. Όταν κάποιος, που αιμορραγεί «καρφωμένος» επάνω στον Σταυρό, σου λέει να κλαις για τον εαυτό σου και όχι για τον Ίδιο, αυτό σημαίνει κάτι !!! …Τι δεν καταλαβαίνεις; Είναι δυνατόν Αυτός να είναι ο Μεσσίας; …(Λουκ. 23,28) «στραφεὶς δὲ πρὸς αὐτὰς ὁ Ἰησοῦς εἶπε· θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, μὴ κλαίετε ἐπ᾿ ἐμέ, πλὴν ἐφ᾿ ἑαυτὰς κλαίετε καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ὑμῶν».

Εξαιτίας τής Γνώσης Του —και όχι εξαιτίας κάποιου προφητικού χαρίσματος— σου λέει ότι θα σε πιάσει ανυπομονησία από τον αφόρητο πόνο και ότι θα Τον αναζητείς επίμονα, ενώ γνωρίζεις ότι δεν θα έχει νόημα να εμφανιστεί πριν ολοκληρωθεί η θεραπεία σου. Σου λέει ότι πρέπει να υπακούς στις «νοσοκόμες» —ακόμα κι αν γνωρίζει ο Ίδιος ότι κάποιες απ’ αυτές είναι χειρίστης ποιότητας στο προσωπικό επίπεδο—. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι ο Ίδιος θα είναι υπεύθυνος για έναν αφόρητο πόνο και μια αφόρητη απελπισία στη διάρκεια της θεραπείας. Ξέρει πως για τον ασθενή του πολλές φορές θα μοιάζει περισσότερο σαν βασανιστής παρά ως θεραπευτής. Αποδέχεται ως φυσιολογικό —ακόμα και για τον εαυτό Του— να γίνει αποδέκτης παραπόνων, τα οποία θα φτάσουν σε επίπεδο μίσους απέναντι στο πρόσωπό Του.

Φυσιολογικό είναι αυτό, καθώς δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο που ο ασθενής —επάνω στον πόνο και τον τρόμο— βρίζει τον ίδιο τον σωτήρα του. Υπό την επήρεια ενός απίστευτου πόνου, ο οποίος στα όρια φτάνει στο σημείο να χαθούν οι αισθήσεις, μπορεί ο ασθενής να καταριέται ή ακόμα και να επιτίθεται με άγριες διαθέσεις στον ίδιο τον σωτήρα του. Αυτό είναι κατανοητό από τον γιατρό και δεν αποτελεί λόγο παρεξήγησης. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει τη στάση του, γιατί δεν έχει νόημα αυτή ν’ αλλάξει. Τι νόημα έχει να «μαλακώσει» τη στάση του ο γιατρός και να καταστρέψει τη «θεραπεία»; Ο γιατρός δεν αλλάζει τη θεραπεία για λόγους δημοσίων σχέσεων και για να μη δυσαρεστήσει τον ασθενή του …Δεν θα «κόψει» λιγότερο εξαιτίας της ευσπλαχνίας του, για να μειώσει τον πόνο …Θα «κόψει» όσο πρέπει και του επιβάλει η γνώση του. Δεν του επιτρέπει η επιστημοσύνη του να δείξει «ανθρωπιά» εκεί όπου οι αποφάσεις πρέπει να είναι απόλυτες και πάντα συνδεόμενες αποκλειστικά και μόνον με την έννοια του «επιστημονικά ορθού». Το ίδιο δεν έχει νόημα να στέκεται μόνιμα επάνω από το «κεφάλι» τού ασθενούς για όσο διάστημα αυτός «κοιμάται» και έχει αναλάβει τη «θεραπεία» ο παράγων χρόνος. Τι νόημα έχει να εμφανιστεί άκαιρα ο γιατρός τη στιγμή που ολόκληρος είσαι μια «πληγή» και δεν μπορεί —λόγω της δικής σου φύσης— να σε απαλλάξει απ’ αυτήν την κατάσταση;

Όλα αυτά τα άσχημα και επώδυνα, τα οποία αφορούν τέτοιου είδους «επεμβάσεις», καταγράφονται —όπως είναι φυσικό— στο «βιβλίο συμβάντων» ενός «χειρουργείου». Εφόσον δηλαδή θεωρούμε ότι τα πάντα έγιναν βάση Σχεδίου, ευνόητο είναι ότι θα υπήρχε μια ανάλογη πρόβλεψη, ώστε όλα αυτά να καταγραφούν πριν καν συμβούν. Ποιο είναι αυτό το θεολογικό βιβλίο, το οποίο θα μπορούσε να μοιάζει με ένα βιβλίο «συμβάντων» στο «χειρουργείο» στο οποίο μπήκε η ανθρωπότητα; Ποιο Ιερό Βιβλίο περιγράφει ένα περιβάλλον αφόρητου «βασανισμού» για την ανθρωπότητα, πλην όμως τη διαβεβαιώνει ότι θα έχει αίσιο τέλος; …Μα φυσικά η Αποκάλυψη του Ιωάννη. Εκεί περιγράφεται ο «εφιάλτης» που θα ζούσε ο «ασθενής» καθ’ όλη τη διάρκεια της «επέμβασης».

Εάν σε αυτό το «χειρουργείο» έμπαινε κάποιος «άσχετος» παρατηρητής κι έβλεπε να συμβαίνουν όλα αυτά τα φαινομενικά άσχημα κι απάνθρωπα πράγματα, τι θα καταλάβαινε χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις; Τι θα καταλάβαινε ένας «άσχετος», εάν έμπαινε τυχαία μέσα στο «χειρουργείο»; …Θα καταλάβαινε λάθος πράγματα, γιατί δεν θα μπορούσε να αξιολογήσει αυτά τα οποία θα έβλεπε …Τρόμος θα τον έπιανε …Θα νόμιζε ότι βλέπει «εφιάλτη». Για έναν άσχετο μέσα σ’ αυτό το «κρύο» περιβάλλον, που «μυρίζει» θάνατο, ο γιατρός μοιάζει περισσότερο με ένα άκαρδο κι ανηλεές «θηρίο», που «κόβει» και «ράβει» το αβοήθητο θύμα του —βουτηγμένος στο «αίμα», παρά με επιστήμονα. Εκεί το «θύμα» βρίσκεται καθηλωμένο από το «θηρίο» και τους «βοηθούς» του και υπομένει τ’ ανυπόφορα …Αυτά είναι που «βλέπεις» σε ένα «χειρουργείο» και αυτά είναι που «περιγράφει» και η Αποκάλυψη.

Η Αποκάλυψη είναι γραμμένη στην ελληνική γλώσσα …Στη μόνη γλώσσα που «κλειδώνεται», ώστε να διασφαλίζεται η αλήθεια των περιγραφών της, χωρίς όμως η αποκάλυψή τους να απειλεί τη δρομολόγησή τους. Σε αυτήν την «κλειδωμένη» Αποκάλυψη λοιπόν περιγράφεται ό,τι είδε ο «άσχετος» Ιωάννης μέσα στο «χειρουργείο», όπου ο Θεός θα έδινε ο Ίδιος τη μεγάλη «μάχη» για να «σώσει» το αγαπημένο Του παιδί. Τι είδε όμως μέσα στο «χειρουργείο» ο Ιωάννης; Τι είδε μέσα σ’ έναν χώρο που θύμιζε «σφαγείο» και θα μπορούσε από έναν θρησκόληπτο της ιουδαϊκής παιδείας να παρομοιαστεί με τον «Κάτω Κόσμο»; Τι «είδε» εκεί μέσα ο Ιωάννης ο «εκλεκτός», ο οποίος είχε ήδη δει εν ζωή έναν πράο και αγαθό Ιησού; …Τον Ιησού, ο οποίος είχε «συστηθεί» στον κόσμο ως Υιός τού Ανθρώπου; …Αυτόν, του οποίου το αίμα ήταν όμοιο με οίνο;…

…Είδε ένα «θηρίο» μέσα στα «αίματα» να «κόβει» και να «ράβει» μια ανθρωπότητα, η οποία «ούρλιαζε» από τον πόνο και τον «καταριόταν» γι’ αυτά που πάθαινε εκείνη την ώρα, άσχετα αν ο ίδιος ο Ιωάννης καταλάβαινε —ή όχι— τι συνέβαινε …Είδε το «θηρίο» να «μεθά» το «θύμα» του με «οίνο», για να μην αντιστέκεται και ν’ «αντέχει» τον πόνο …Είδε ένα «θηρίο» να συνεργάζεται με την «ομάδα» του σ’ αυτό το «μακελειό» …Ένα «θηρίο» με ένα παράξενο και «κλειδωμένο» όνομα …Χξς …Ένα όνομα, το οποίο «μεταφράζεται» στον αριθμό 666. «Ώδε η Σοφία εστίν» και, όπως φαίνεται, η ανθρώπινη σοφία μέχρι σήμερα δεν έχει αποκαλύψει το από τον Θεό «κλειδωμένο» αυτό όνομα …Το «κλειδωμένο» όνομα, το οποίο, για να ξεκλειδωθεί, απαιτεί τα «κλειδιά» τής ελληνικής γλώσσας …Τη γνώση των αντιστοιχιών μεταξύ αριθμών και γραμμάτων !!!

Τι μας «λένε» τα «κλειδιά» μας;…

…Μας «λένε» ότι το «θηρίον», που «είδε» ο Ιωάννης, ήταν ο Ιησούς …Ο Υιός τού ανθρώπου.

Ι + η + σ + ο + ύ + ς = 42 = Θ + η + ρ + ί + ο + ν

9 + 7 + 9 + 6 + 2 + 9 = 42 = 8 + 7 + 8 + 9 + 6 + 4

Ιησούς = 42 = Θηρίον

όταν

Υιός του ανθρώπου = 77 = Σωτήρας του Κόσμου = Εξακόσια εξήκοντα έξ = Σκηνή του μαρτυρίου = Κύριος Ιησούς = Αποφώλιον βρέφος

Ο «Σωτήρας τού Κόσμου» είναι το 666 …Αυτός, ο οποίος θα «πλανούσε» και θα «βασάνιζε» την ανθρωπότητα …Αυτός, ο οποίος θα στεκόταν «απέναντι» στον Θεό. Αυτός είναι ο Ιησούς, ο οποίος πήρε «επάνω» Του όλες τις «αμαρτίες», για να σώσει τον Κόσμο. Αυτό ακριβώς σημαίνει το «πήρε «επάνω» Του τις «αμαρτίες» τού Κόσμου» …Πήρε την «ευθύνη» για Ο,ΤΙ κακό θα συνέβαινε στην ανθρωπότητα, προκειμένου αυτή να «σωθεί» …Το Υπέρτατο ΚΑΛΟ πήρε την ευθύνη για όλα τα ΚΑΚΑ τού Κόσμου. Αυτό το «παράδοξο» είναι και το απόλυτα λογικό για κάποιον που πιστεύει στον Θεό. Είναι δυνατόν να υπάρχει κάποια δύναμη, η οποία έστω και στιγμιαία να μπορεί να σταθεί «απέναντί» Του; Είναι δυνατόν το ΚΑΛΟ, που εκφράζει ο Θεός, να έχει κάποιον σοβαρό αντίπαλο; Το απόλυτα φυσικό είναι ακόμα κι αυτό το «ΚΑΚΟ» να υπηρετεί με τον δικό του τρόπο τον σχεδιασμό τού Θεού. Άλλωστε στις ίδιες τις Γραφές δεν «αποκαλύπτεται» ότι ο Διάβολος είναι ο Αρχάγγελός Του; …Ο πρώτος τη τάξη Αρχάγγελος. Ο «Εκπεσών Άγγελος» δεν ήταν ο Υιός Του;

Ασήμαντοι πατέρες «εμπνέουν» τα παιδιά τους και μοιράζονται μ’ αυτά τα σχέδια και τα όνειρά τους. Είναι δυνατόν να μην το κατάφερε αυτό ο Θεός και να τον παράκουσε ο Υιός Του; Τον παράκουσε ο Εαυτός Του; …Τον παράκουσε Αυτός, ο οποίος είναι ο Υιός τού εαυτού Του; …Από «κοινού» λοιπόν μεθόδευσαν τον Σχεδιασμό, εφόσον ΕΝΑΣ είναι Αυτός που εμφανίζεται ΔΙΠΛΟΣ και ο οποίος πάντα έχει ως τελικό Του στόχο να υπηρετηθεί ο άνθρωπος. Χωρίς αυτά τα τεχνητά θεϊκά «δίπολα», τα οποία δίχαζαν τους ανθρώπους και δημιουργούσαν τα ανταγωνιστικά «θηρία», δεν θα υπήρχαν και κέρδη θηριωδών διαστάσεων για την ανθρωπότητα. Απλά είναι τα πράγματα. Επειδή το ΚΑΛΟ δεν μπορεί να σε «τραβήξει» μόνο του εκεί όπου είναι το ζητούμενο να πας, πρέπει να δημιουργηθεί και το «ΚΑΚΟ», το οποίο θα σε «σπρώξει» …Όπου δεν φτάνει η πίστη, συμπληρώνει ο φόβος …Όπου υπάρχει ένας ποιμένας, που «δείχνει» μια πορεία, υπάρχει κι ένας σκύλος-συνεργάτης, που κυνηγάει αυτούς που παρεκκλίνουν. Έπρεπε η Θεία Ύπαρξη να «σπάσει» σε δύο ανταγωνιστικά «κομμάτια», για να μπορέσει να δρομολογηθεί το Σχέδιο.

Κάποιο «μέρος» αυτής της Θείας Ύπαρξης έπρεπε να κάνει τον «καλό» και κάποιο τον «κακό». Από τη στιγμή που για την ασφάλεια του Σχεδιασμού δεν μπορούσε ο Θεός-Πατέρας να παραστήσει τον κακό, αυτόν τον ρόλο θα τον αναλάμβανε ο Υιός Του …Θα αναλάμβανε ο Θεός ο Ίδιος —ως Υιός— να ξεκινήσει τον Σχεδιασμό για το πραγματικό παιδί Του, που είναι ο άνθρωπος. Όλα αυτά τα γνώριζε εξ’ αρχής ο Ιησούς και γι’ αυτό φρόντισε να καταγραφούν πριν καν δρομολογηθούν. Στο στάδιο της προετοιμασίας για την επίπονη «επέμβαση» ενημέρωσε τους ανθρώπους για όλες τις φάσεις της …Ενημέρωσε τους ανθρώπους για τα πάντα …Από το πόσο αυτή θα πονέσει μέχρι το πόσο θα μισήσει ο άνθρωπος τον «γιατρό» του. Ακόμα και για τον Παράκλητο ενημέρωσε …Τον «γιατρό» τής τελικής φάσης, ο οποίος θα δώσει τέλος στη «θεραπεία» …Αυτόν, ο οποίος με τις ανάλογες ικανότητες θα ολοκληρώσει όλη τη διαδικασία τής «θεραπείας» τής αιώνιας ανθρωπότητας.

Για να μην φοβάται ο άνθρωπος ότι θα μείνει αβοήθητος μετά την «απουσία» τού Ιησού, τον ενημέρωσε ότι ο Θεός-Πατέρας έχει ήδη λάβει τη μέριμνά Του …Ήδη προετοίμασε και θα στείλει τον Παράκλητο, για να δώσει ένα τέλος σ’ αυτόν τον απίστευτο πόνο …Δεν έχει σημασία που είναι ο Ίδιος και πάλι ο Υιός …που είναι αθάνατος …Είναι ο Ίδιος και διαφορετικός ταυτόχρονα …Είναι ο Ίδιος ο Υιός, αλλά διαφορετικός, λόγω διαφορετικής ιδιότητας. Αυτό συμβαίνει, γιατί το σημαντικό στον Σχεδιασμό έχει να κάνει με την αλλαγή τής φάσης στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα …και η οποία φάση, για να ολοκληρωθεί, απαιτεί διαφορετική ιδιότητα από τον Υιό. Αυτό, δηλαδή, το οποίο είδαμε να συμβαίνει με την αλλαγή τής «σκυτάλης» από τον Πατέρα στον Υιό θα το δούμε να επαναλαμβάνεται με το πέρασμά της από τον Υιό στο Άγιο Πνεύμα.

Και πάλι θα «σπάσει» η Θεία Ύπαρξη, για να υπάρξει εξέλιξη …Θα επαναληφθεί και πάλι η τακτική που δίνει «κίνηση» στον Σχεδιασμό. Ο Πατέρας στην «πορεία» αυτής της εξέλιξης αρχικά έγινε Υιός Σωτήρας και στο τέλος θα γίνει Άγιο Πνεύμα Λυτρωτής. Αναγκαστικά πρέπει να γίνει αυτό, γιατί πρέπει να «παρακολουθείται» ένα συνεχώς εξελισσόμενο Σχέδιο με στοχευμένες και συγκεκριμένες «επαφές» τού Θεού-«θεραπευτή» με τον άνθρωπο-«ασθενή». Κάθε νέα εμφάνιση του Θεού θα συνοδευόταν από νέα ιδιότητα Του, εφόσον αυτή η αλλαγή θα γινόταν εξαιτίας μιας ανάλογης αλλαγής τής φάσης τού Σχεδίου. Ό,τι ακριβώς μπορεί να γίνει και στην πραγματική ζωή με μια πραγματική και μακροχρόνια προσπάθεια θεραπείας …Άλλος μπορεί να είναι ο γιατρός που έκανε την αρχική «διάγνωση» και έκρινε ότι απαιτείται «επέμβαση», άλλος να ήταν ο «χειρουργός» που θα την έκανε και άλλος να είναι αυτός ο οποίος θ’ αναλάβει την τελική αποκατάσταση. Αυτό είναι που συμβαίνει με την υπερχιλιετή προσπάθεια «θεραπείας» τής ανθρωπότητας …Άλλο ενσαρκωμένο θνητό πρόσωπο είναι ο «Σωτήρας τού Κόσμου» και άλλο είναι ο «Μεσσίας» …Ο τελευταίος Παράκλητος είναι ο Μεσσίας !!! …Το Άγιο Πνεύμα …Το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας.

Ο Μεσσίας είναι ο «γιατρός» που θα δώσει τέλος στη διαδικασία τής «θεραπείας» …Είναι Αυτός, ο οποίος δεν έχει καν «εργαλεία» μαζί του κι απλά έχει ως αντικείμενό του να ολοκληρώσει το έργο τού «χειρουργού» …Είναι το Άγιο Πνεύμα, το οποίο μπορεί με τη Δωρεά Γνώσης να ολοκληρώσει με συνοπτικές διαδικασίες τον Σχεδιασμό …Είναι Αυτός, τον οποίο βλέπει ο Ιωάννης με το «Λευκό Ίππο» να θριαμβεύει στο Τέλος τής Αποκάλυψης …Είναι Αυτός, ο οποίος θα δώσει τέλος στο «μαρτύριο» του θαλάμου τής «εντατικής» θεραπείας …Είναι Αυτός, που στον θάλαμο αυτόν —ο οποίος μέχρι τότε ήταν αίθουσα «βασανιστηρίων» πόνου και δακρύων— θα μπει με χαμόγελα μέσα σε ένα απόλυτα εορταστικό πνεύμα …Είναι Αυτός, ο οποίος θα βγάλει τον ασθενή από την «εντατική» …Θα τον «αποσυνδέσει» από τα «μηχανήματα» …Αυτός, ο οποίος θα ανάψει τα «φώτα», γιατί πλέον δεν θα ενοχλούν τον ασθενή και δεν θα επηρεάζουν τη θεραπεία του …Αυτός, ο οποίος θα του υπογράψει το «εξιτήριο» από τον χώρο εκείνον, ο οποίος μέχρι την ώρα εκείνη έμοιαζε με θάλαμο βασανισμού …Αυτός, ο οποίος θα αποδεσμεύσει τις «νοσοκόμες» από το μέχρι εκείνη την ώρα καθήκον τους.

Αυτόν περιμένουμε τώρα και όχι τον Αντίχριστο, ο οποίος «πέρασε» κι ούτε κατάλαβε ο άνθρωπος τι έγινε …Περιμένουμε το Άγιο Πνεύμα, το οποίο θα μας «φωτίσει» με την απόλυτη Αλήθεια …Τον Μεσσία, ο οποίος «κουβαλάει» μαζί Του το «εξιτήριο» της ανθρωπότητας από το «χειρουργείο» τού Κάτω Κόσμου …Αυτόν, τον οποίο σε πρώτη φάση οι άνθρωποι —μέσα στη «θολούρα» τους από τη «νάρκωση»— μπορεί και να μην Τον αναγνωρίσουν κατ’ ευθείαν …όμως είναι θέμα χρόνου ν’ αποκατασταθεί η «επαφή» αυτή. Αυτός ο Μεσσίας θα μας «ξυπνήσει» από τη «νάρκωση», για να μας ανακοινώσει το επιτυχές τής επέμβασης …Θα μας ανακοινώσει όμως —πριν και πάνω από όλα— ότι τα πάντα τα οφείλουμε στον Σωτήρα μας …Θα μας αποκαλύψει με τις γνώσεις Του πόσο ικανός και ευφυής ήταν ο Σωτήρας μας …Αυτός, ο οποίος, εάν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχε για την ανθρωπότητα ΚΑΜΙΑ ελπίδα σωτηρίας …Αυτός, που, εάν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχε ούτε καν ο Ίδιος ο Μεσσίας. Ο Σωτήρας, δηλαδή, —εκτός όλων των άλλων που αφορούν την ανθρωπότητα— είναι υπεύθυνος και για την ύπαρξη του Μεσσία …Ο Πατέρας είναι «υπεύθυνος» για την ύπαρξη του Υιού και ο Υιός είναι «υπεύθυνος» για την ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος.

Τα «κλειδιά» απλά επιβεβαιώνουν την αλήθεια.

Μεσσίας = 45 = Άγιον Πνεύμα = Άγγελος ζων = Ουράνιος = Πάνσοφος = Κράτιστος = Μεγιστάνας = Λαμπρότατος = Μακρόβιος = Ευεργέτης = Αυτοκράτορας = Στρατηγός = Όνομα Καινόν

Οι μελλοντικές γενιές, οι οποίες θα ζουν σε μια κοινωνία ιδανική, η οποία θα μπορούσε να ονομαστεί και «Άνω Κόσμος», θα είναι σίγουρες γι’ αυτό το οποίο οι προηγούμενες γενιές απλά υποπτεύονταν …Θα είναι σίγουρες ότι τη σωτηρία τους τη «χρωστάνε» στον Μέγα Ιησού. Εάν νομίζει κάποιος ότι από τις λάσπες και τους αβοήθητους παραλυτικούς των δρόμων «πήγαμε» στα αεροπλάνα και στους δορυφόρους επειδή απλά είμασταν «έξυπνοι» ως όντα, κάνει λάθος μεγάλο. Ο παγκόσμιος Σχεδιασμός είναι αυτός που τα δημιούργησε όλα αυτά και αυτόν τον Σχεδιασμό τον εμπνεύστηκε και τον δρομολόγησε ο Θεός ο Ίδιος. Από την εποχή τού Προπατορικού Αμαρτήματος μέχρι σήμερα τα πάντα είναι σχεδιασμένα και δρομολογημένα με τον πιο ακριβή τρόπο. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν μας άφησε χωρίς τη «φροντίδα» Του ο Θεός. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν τράβηξε το «βλέμμα» Του από πάνω μας. Η τεχνολογία, η οποία σήμερα αποτελεί την εγγύηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει για πάντα ως θεός, είναι «δώρο» τού Θεού …Είναι το αποτέλεσμα της Θυσίας του Υιού Του, του Ιησού …Είναι το αποτέλεσμα της «θεραπείας» τού ανθρώπου.

Τεχνολογία = 41 = Σωτηρία = Διδασκαλία

Ό,τι βλέπουμε σήμερα και θαυμάζουμε ως επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού, τα οφείλουμε σ’ Αυτόν και τον Σχεδιασμό Του …Στον Θεό και τον Υιό Του, ο οποίος θυσιάστηκε για τη Σωτηρία τού Ανθρώπου. Σε Αυτόν που πήρε επάνω Του την απόλυτη ευθύνη κι επιχείρησε να κάνει τη σωτήρια «επέμβαση» στην ανθρωπότητα …Σε Αυτόν που, εξαιτίας τής «νάρκωσης» και του αφόρητου «πόνου», «βλέπαμε» σαν «θηρίο» που μας βασάνιζε, εφόσον δεν αντιλαμβανόμασταν τι ακριβώς έκανε και τι ακριβώς επεδίωκε …Σε Αυτόν που πήρε επάνω Του τόσο μεγάλη ευθύνη, που μόνον ο Θεός μπορούσε να «σηκώσει». Θέμα χρόνου είναι πλέον να λήξει η κατάσταση του πανανθρώπινου «συναγερμού». Ο Μεσσίας όλα αυτά τα προβλήματα θα τα λύσει άμεσα. Θα αποκαλύψει τα πάντα …Θα αποκαλύψει όλα όσα αφορούν τον Σωτήρα και το Έργο Του. Όλα όσα πέρασε η ανθρωπότητα σύντομα θα φαντάζουν σαν ένα κακό όνειρο μέσα στην παραίσθηση μιας «νάρκωσης».

Όμως, σε κάθε περίπτωση το «εξιτήριο» του ανθρώπου από τον «θάλαμο» της «εντατικής» το έχει «υπογράψει» ήδη ο Θεός. Είτε το θέλουν κάποιοι είτε δεν το θέλουν, αυτό να θεωρείται πλέον τετελεσμένο. Έφτασε η ώρα να βγούμε οριστικά από το «θυσιαστήριο» της Αποκάλυψης. Οι Γραφές θα επιβεβαιωθούν μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια. Οι πιστοί ΟΛΩΝ των θρησκειών θα δικαιωθούν και οι άπιστοι μαρξιστές θα πειστούν μπροστά στη μεγαλύτερη ΔΩΡΕΑ από καταβολής Κόσμου.

…Θέμα χρόνου είναι να σταθεί ο άνθρωπος και πάλι στα «πόδια» του …Να γίνει ξανά ένας μικρός κι απόλυτα υγιής Θεός …όπως το μεθόδευσε ο Ιησούς. Τη «γέννηση» αυτού του Θεού γιορτάζουμε σε λίγες ημέρες …Τη «γέννηση» του Σωτήρα τού Κόσμου !!! (πρώτη ανάρτηση κειμένου 16/12/22)

SOL INVICTUS

Στο ερώτημα, δηλαδή, για το ποιος γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, η απάντηση είναι απλή …Αυτός που «γεννιέται» την πιο μεγάλη νύχτα τού χρόνου είναι ο Ήλιος …Ο Μέγας Φωστήρας. Γι’ αυτόν τον λόγο η γιορτή αυτή ήταν πάντα για την ανθρωπότητα η γιορτή τού φωτός. Στην πιο μεγάλη νύχτα τού χρόνου «γεννιέται» ο Ήλιος και μαζί μ’ Αυτόν και η ελπίδα για τον άνθρωπο. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι «γεννιέται» Αυτός, που πάντα περίμενε η ανθρωπότητα …(Κατά Ματθ. 1.23) «Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσιν τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ θεός» …Αυτός, ο οποίος μας αποκάλυψε ότι ο Ίδιος είναι το «Φως τού Κόσμου» …Αυτός, ο οποίος μας βεβαίωσε ότι λέει πάντα την Αλήθεια …Αυτός, ο οποίος παρομοίασε τον εαυτό Του με Άμπελο …Αυτός, ο οποίος θυσιάστηκε για τη σωτηρία μας στα 33 Του χρόνια …O Sol Invictus ή αλλιώς o Αήττητος Ήλιος, που λάτρευαν οι Ρωμαίοι !!!

Εμμανουήλ = 33 = Ήλιος = Αήττητος = Αλήθεια = Άμπελος = Βρέφος

 

Καλή Ανάσταση σε όλους !!!…

…χωρίς ΚΑΜΙΑ αγωνία και φόβο για το μέλλον !!!

 Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο Twitter

στο Viber

στο Telegram

στο GAB...

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!