Τέλος η Αριστερά και η Δεξιά. Ποιό είναι το νέο πολιτικό δίπολο που διέπει την ελληνική και την διεθνή πολιτική σκηνή…

  Το πολιτικό δίπολο που διέπει τη δημοκρατία στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό έχει αλλάξει. Δεν είναι πλέον το δίπολο αριστεράς και δεξιά...

 

Το πολιτικό δίπολο που διέπει τη δημοκρατία στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό έχει αλλάξει. Δεν είναι πλέον το δίπολο αριστεράς και δεξιάς, κομμουνισμού/σοσιαλισμού και «ελεύθερης» αγοράς, «προόδου» και συντήρησης.

Με τα μεγάλα πολιτικά κόμματα και τις μεγάλες πολιτικές ιδεολογίες να έχουν εγκολπωθεί πλήρως στην Ατζέντα 2030, το νέο πολιτικό δίπολο είναι πλέον μεταξύ δουλοπάροικων και πολιτών… 

 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ελευθερίου

 

«Πολίτης»…είναι μια λέξη που τη χρησιμοποιούμε καθημερινά εδώ στην Ελλάδα, συχνά σαν συνοδευτικό κάποιας απαίτησης (“Είμαι Έλληνας πολίτης και γι’ αυτό απαιτώ…”). Έχουμε σκεφτεί όμως τι περιέχει αυτή η λέξη πέραν από τα δικαιώματα που μας εξασφαλίζει εντός της Ελλάδας και της ΕΕ;

Στην αρχαία Ελλάδα ο “πολίτης” ήταν ο κάτοικος της πόλεως (εξού και η λέξη). Ήταν αυτός που είχε δικαίωμα να ζητήσει προστασία εντός των τειχών αυτής αλλά και την υποχρέωση να υπερασπιστεί αυτά τα τείχη και τους αμάχους πίσω από αυτά. Ήταν αυτός που είχε το δικαίωμα να αποφασίσει για τους νόμους και την διοίκηση της πόλης αλλά και την υποχρέωση να συμμετέχει στα κοινά, να μην αδιαφορεί (ή αλλιώς να ιδιωτεύει) εξασφαλίζοντας έτσι πως οι νόμοι θα εξασφαλίζουν το κοινό καλό παρά τα συμφέροντα μιας μικρής ομάδας πολιτών. 

Καταλάβατε το κόνσεπτ. 

Ο πολίτης δεν είχε μόνο δικαιώματα, είχε και υποχρεώσεις, κεντρικότερες από τις οποίες ήταν η προστασία της πόλης από εξωτερικούς εχθρούς αλλά και από πολιτικούς καιροσκόπους και άδικες νομοθεσίες. 

Όσο αυτονόητο ήταν αυτό για τους αρχαίους Έλληνες και τους μυριάδες λαούς που ακολούθησαν το παράδειγμά τους, τόσο δυσνόητο δείχνει να είναι για τους σύγχρονους Νεο-Έλληνες. Στην σημερινή Ελλάδα η έννοια του πολίτη έχει διαστρεβλωθεί προκειμένου να σημαίνει το άτομο που έχει νομικές υποχρεώσεις προς τον κρατικό μηχανισμό και την ηθική υποχρέωση να ακολουθεί πιστά τις εντολές των μεγάλων πολιτικών οικογενειών που βρίσκονται στα ηνία αυτού. Στη σημερινή Ελλάδα, πολίτης σημαίνει δουλοπάροικος. 

Ο νέος πολιτικός διαχωρισμός

Δεν υπάρχει πιο παγκόσμιος και καθολικός ιδεολογικός διαχωρισμός στη σύγχρονη δημοκρατία από αυτόν μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. 

Όλοι ξέρουμε τη γνωστή ιδεολογική ρητορική. Οι μεν υποτίθεται πως είναι υπέρμαχοι των αδυνάμων και της κοινωνικής ισότητας, οι δε της παράδοσης και της πατρίδας. Παρόλα αυτά, εν έτει 2023, η υποκρισία και των δύο αυτών πολιτικών μπλοκ έχει ξεγυμνωθεί και έχει γίνει γνωστή σε όλους. Από τη μια έχουμε εκατομμυριούχους “σοσιαλιστές” και “κομμουνιστές” που είναι παράλληλα κολλητάρια με μεγαλοεπιχειρηματίες και πανίσχυρους πολέμαρχους της μαφίας και από την άλλη “πατριώτες” που ξεπουλούν την πατρίδα των προγόνων τους σε ξένα επενδυτικά κεφάλαια και κάνουν μαζική εισαγωγή λαθρομεταναστών με στόχο να αλλάξουν τον γηγενή πληθυσμό της. Για το λόγο αυτό και παρουσιάζονται πλέον κατατμήσεις και νέοι διαχωρισμοί εντός της αριστεράς και της δέξιας (όπως πχ. η πατριωτική δεξιά), προκειμένου να απαντήσουν σε αυτά τα υποκριτικά φαινόμενα. 

Τούτων δοθέντων, οι νέοι αυτοί διαχωρισμοί δεν κάνουν τίποτε άλλο κατ’ εμέ από το να υποδεικνύουν έναν βαθύτερο και ουσιαστικότερο διαχωρισμό εντός της κοινωνίας. Τον διαχωρισμό μεταξύ πολιτών και δουλοπάροικων. 

Ποιοί είναι οι δουλοπάροικοι;

Οι δουλοπάροικοι ήταν οι άνθρωποι που ζούσαν στα μεγάλα ευρωπαϊκά φέουδα και τα οθωμανικά τσιφλίκια. Οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνταν ζωντανές προεκτάσεις και εργαλεία της γης την οποία καλλιεργούσαν και με την οποία ήταν μόνιμα συνδεδεμένοι. Εάν για παράδειγμα ένα τσιφλίκι δινόταν προίκα από έναν πασά, οι δουλοπάροικοί του θα γίνονταν αυτομάτως ιδιοκτησία αυτού στον οποίο το τσιφλίκι αυτό θα χαριζόταν. Με άλλα λόγια, οι δουλοπάροικοι ήταν φυσικές απολήξεις του πολιτικού καθεστώτος και του ηγεμόνα που τους κυβερνούσε και υποχρέωσή τους ήταν να συντηρούν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. 

Ωραίο το μάθημα ιστορίας αλλά πώς σχετίζεται με το σήμερα, θα με ρωτήσετε. Για να το απαντήσουμε αυτό ας δούμε τι έγινε στις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων μηνών.

Πολίτες και Δουλοπάροικοι

Αυτό που είδαμε στις τελευταίες εθνικές και δημοτικές εκλογές ήταν η ανάδειξη ατόμων με πλούσιο ιστορικό σκανδάλων, ελλιπείς γνώσεις και μακρύ ιστορικό κυβερνητικής ανικανότητας σε εκλεγμένους αξιωματούχους του τόπου. 

Το σκεπτικό πίσω από την επιλογή αυτών των ατόμων; 

Είτε επειδή “έτσι είπε η μαμά και ο μπαμπάς”, είτε γιατί “αυτή είναι η πολιτική ‘ομάδα’ την οποία στηρίζουμε ‘παραδοσιακά’ ”, είτε επειδή “δε μ’ αρέσει αυτός ο πολιτικός αλλά δε θέλω να ψηφίσω κάποιον άλλον”, είτε γιατί “αυτός θα μου κάνει το ρουσφέτι ή μου έδωσε ένα πενηντάρικο και μισή τυρόπιτα”. Παράλληλα, οι άλλοι μισοί από τους εκλογείς αποφάσισαν να πετάξουν το δικαίωμα της ψήφου τους στον κάλαθο των αχρήστων και να μην ψηφίσουν, όντας ικανοποιημένοι από τον οποιονδήποτε αναλάβει τα ηνία του κράτους και της ζωής τους. 

Όσοι λίγοι αληθινοί πολίτες πήγαν κόντρα στην απάθεια και στην υποδούλωση στα μεγάλα κόμματα εξουσίας και στα συστημικά υποκομματίδια/παρακλάδια τους στηρίζοντας καθαρούς υποψηφίους, αντιμετωπίστηκαν ως θρασύτατα ψέκια, συνωμοσιολόγοι και γραφικοί που τολμούν να πάνε κόντρα στους ελέω θεού άρχοντες της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. 

Στο δια ταύτα

Όπως μπορούμε να δούμε πλέον, το πολιτικό δίπολο που διέπει τη δημοκρατία στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό έχει αλλάξει. Δεν είναι πλέον το δίπολο αριστεράς και δεξιάς, κομμουνισμού/σοσιαλισμού και “ελεύθερης” αγοράς, “προόδου” και συντήρησης. Με τα μεγάλα πολιτικά κόμματα και τις μεγάλες πολιτικές ιδεολογίες να έχουν εγκολπωθεί πλήρως στην Ατζέντα 2030, το νέο πολιτικό δίπολο είναι πλέον μεταξύ δουλοπάροικων και πολιτών. 

Είναι μεταξύ αυτών που χαίρονται να ξεπουλούν την αξιοπρέπεια τους, την πατρίδα τους, το μέλλον αυτών και των παιδιών τους με αντάλλαγμα ένα πενηντάρικο, ένα ρουσφέτι, το βόλεμα και την ανεσούλα τους και αυτών που θέλουν να πάνε κόντρα στο επερχόμενο καθεστώς δουλείας και να υπερασπιστούν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία του ανθρώπου. Είναι μεταξύ του “ωχ αδερφέ, άσε με να δω το Σαρβάιβορ μου” και αυτού που καλεί τους συνανθρώπους του να συνειδητοποιηθούν και να αναλάβουν τα ηνία της ζωής τους. 

Είναι μεταξύ των ανθρώπων και τον ανθρωπόμορφων ανδροειδών που ονειρεύεται να φτιάξει το μέλλον του 2030.

Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο Twitter

στο Viber

στο Telegram

στο GAB...

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!