Ματωμένα Χριστούγεννα στον Πειραιά στο όνομα του Μωάμεθ...!

Στο κέντρο του Πειραιώς, ημέρες Χριστουγέννων, βρέθηκα μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα. Μεγάλη ομάδα ανθρώπων αυτομαστιγώνονταν και μάτωναν ...

Στο κέντρο του Πειραιώς, ημέρες Χριστουγέννων, βρέθηκα μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα. Μεγάλη ομάδα ανθρώπων αυτομαστιγώνονταν και μάτωναν γιατί έτσι θεωρούσαν ότι τιμούσαν τον Προφήτη τους. Πλήθος κόσμου μαζεύτηκε να δει το θέαμα και μέσα στον κόσμο υπήρχαν και μικρά παιδιά.
Δεν θα ήθελα να σχολιάσω τον τρόπο επίδειξης της πίστης αυτών των ανθρώπων. Σεβαστή η πίστη τους, σεβαστή και η θρησκεία τους.
Η δική μου η θρησκεία όμως δεν είναι αυτή. Η δική μου η αισθητική δεν είναι αυτή. Η δική μου η ηθική δεν είναι αυτή.
Η δική μου πίστη επιβάλει αυτές τις ημέρες να βλέπω παντού ευτυχία και χαρά. Η δικές μου παραδόσεις θέλουν αυτές τις ημέρες να ακούω παντού χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Η δική μου πίστη θέλει στις πλατείες κάτω από τα στολισμένα χριστουγεννιάτικα δένδρα να υπάρχει η φάτνη (παρατηρήσατε ότι έχει εξαφανιστεί η φάτνη από τις πλατείες;).
Η δική μου παράδοση θέλει, αυτές τις ημέρες να κάνουμε ότι μπορεί ο καθένας μας προκειμένου να μην υπάρχει πόνος, να μην υπάρχει δυστυχία, να προστατέψουμε και να βοηθήσουμε όποιον μπορούμε, ιδίως τα μικρά παιδιά. Και όταν λέω «δική μου» αναφέρομαι στην πλειοψηφία των Ελλήνων.
Το θέαμα των αυτομαστιγωμένων ανθρώπων δεν είναι σε καμία περίπτωση μέσα στις προδιαγραφές των ημερών. Δεν είναι μέσα στις προδιαγραφές των ελληνικών παραδόσεων. Δεν είναι μέσα στις προδιαγραφές της ελληνικής ψυχοσύνθεσης.
Σοκαρίστηκα. Και είμαι 50 χρονών. Στην ψυχή των παιδιών που παρακολούθησαν το θέμα, τι γράφτηκε;
Και σαν να μην έφτανε αυτό, στις ειδήσεις αφιέρωσαν αρκετή ώρα στο θέαμα. Πιθανόν ήθελαν να δείξουν ότι οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές και αποδέχονται και αυτή την ακραία εκδήλωση πίστης από αλλόθρησκους.
Ποιός επέτρεψε να γίνει αυτό; Αν οι κύριοι αυτοί ήθελαν να γιορτάσουν με αυτόν τον τρόπο ας κλεινόντουσαν μέσα σέ ένα ναό τους και αν δεν έχουν ας ζητούσαν ένα κλειστό στάδιο (η πολιτική της υποτέλειας δεν θα επέτρεπε σε κανένα να αρνηθεί), ας πήγαιναν σε έναν ερημικό τόπο... Γιατί έπρεπε να υποβληθούμε σε αυτό το θέαμα;
Βομβαρδιζόμαστε κάθε μέρα από παντού για την ανάγκη να αλλάξουν οι Έλληνες τις «ρατσιστικές τους» πεποιθήσεις και να αποδέχονται τα δικαιώματα των παντός είδους ξένων που έχουν κατακλύσει την Πατρίδα μας και να σεβόμαστε την θρησκεία τους και τις παραδόσεις τους.
Το δικό μου δικαίωμα στην θρησκεία μου, στα πιστεύω μου, στην παράδοσή μου, ποιός θα το σεβαστεί; Προσβάλει η φάτνη στις πλατείες τις ημέρες των Χριστουγέννων, ο σταυρός, ή η εικόνα του Χριστού στα σχολεία, στα δικαστήρια και αλλού, τους αλλόθρησκους (που στο κάτω-κάτω ήρθαν απρόσκλητοι στην Πατρίδα μου που σύμφωνα με το Σύνταγμα η επίσημη θρησκεία της είναι η Χριστιανική) και δεν προσβάλει κανέναν το αποτρόπαιο θέαμα του αυτομαστιγώματος;
Ήθελα να μιλήσω, να φωνάξω, να ουρλιάξω, αλλά φοβήθηκα, δείλιασα και θύμωσα με το εαυτό μου. Στο λεωφορείο για το σπίτι μου έκλαψα από ντροπή για την κατάντια μου. Ασφαλώς και άλλοι θεατές το ίδιο αισθάνθηκαν. Και έγινε ακόμα πικρότερη η ήττα μου γιατί αισθάνθηκα για άλλη μια φορά υπόδουλη στην ίδια μου την Πατρίδα, όπου το αναφαίρετο δικαίωμα στην ελευθερία (του λόγου, της πίστης, της ιδιαιτερότητος, της εργασίας, της υγείας κ.λπ.) είναι για όλους τους άλλους εκτός των Ελλήνων.
Ορμώμενη από ένα γεγονός που με σοκάρισε σας στέλνω τις σκέψεις μου, τα παράπονά μου, τήν διαμαρτυρία μου με την ελπίδα ότι θα βρεθεί χώρος στην εφημερίδα σας ώστε να δημοσιευθεί.
Δήμητρα
Υ.Γ. Πριν μερικές ημέρες κάτι κυρίες από την Ανατολική Ευρώπη με ανάγκασαν να κατέβω από το τραμ για το Σύνταγμα, επειδή έβηχα. Όταν κάποιος κύριος επιχείρησε να με υποστηρίξει χαρακτηρίστηκε «ρατσιστής», «βρωμοέλληνας». Και πάλι δεν αντέδρασα, ούτε και οι άλλοι Έλληνες επιβάτες.