Του Δημήτρη Παπαγεωργίου από τις Φυλακές Κορυδαλλού Πολιτικός κρατούμενος στην μοναδική χώρα της Ευρώπης που έχει καθεστώς αριστεροκρατίας Έ...
Του Δημήτρη Παπαγεωργίου από τις Φυλακές Κορυδαλλού
Πολιτικός κρατούμενος στην μοναδική χώρα της Ευρώπης που έχει καθεστώς αριστεροκρατίας
Έχει περάσει ήδη ένας μήνας και μερικές ημέρες από τον εγκλεισμό μου στην φυλακή. Ο καιρός ίσως δεν είναι πολύς. Σίγουρα, στην οικογένειά μου φαίνεται περισσότερος. Αυτό που με τρομάζει, προσωπικά όμως, δεν είναι η διάρκεια της δικής μου κράτησης.
Είναι μία οσμή. Η οσμή που φέρνει αναδυόμενο, το κουφάρι ενός ολοκληρωτισμού, που σκοπό έχει να συνθλίψει οποιονδήποτε θέλει να αντισταθεί στην ισοπέδωση όλων αυτών που θεωρούμε «δικά μας».
Μέχρις στιγμής, έχουμε τα πρώτα σημάδια αυτής της διαδικασίας. Τους ανθρώπους, τους φέροντες κάποιον τίτλο Υπουργούς, συμβουλάτορες κλπ., που από τηλεοράσεως καταγγέλλουν και απειλούν όσους έχουν αντίθετη άποψη, χαρακτηρίζοντάς τους ως «αντικοινωνικούς».
Και δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν τα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους για να εφαρμόζουν ό,τι επιτάσσει η ιδεοληψία τους. Δυστυχώς, η ζωή δεν είναι δίκαιη. Και εάν αυτά τα μέσα αύριο ή μεθαύριο δεν είναι αρκετά, δεν θα διστάσουν να πάρουν και άλλα.
Η εξουσία κάθεται πάνω σε μία πυριτιδαποθήκη
Έμαθα για τα γεγονότα της περασμένης Τετάρτης, όταν οι αστυνομικές δυνάμεις προσήγαγαν κάποιες δεκάδες Ελλήνων πατριωτών, που δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να επιχειρήσουν να διαμαρτυρηθούν για το υπάρχον κοινωνικό πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και της υποβάθμισης της περιοχής τους. Μάλιστα, συνεχίζουν να κρατούν – ως όμηρο; - τον εκδότη της εφημερίδος «Στόχος».
Τέτοιου είδους γεγονότα έχουμε και άλλα. Και απ’ ό,τι φαίνεται θα έχουμε ακόμη περισσότερα στο μέλλον. Η χώρα, με αφορμή την οικονομική κρίση, περνάει σε μία φάση ταχύτατης αναδιαμόρφωσης. Κοινωνικής, οικονομικής ,πολιτιστικής, ακόμη και πληθυσμιακής. Και αυτή η αναδιαμόρφωση την ευθυγραμμίζει πλήρως, με την «Νέα Τάξη», όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τους πολιτικούς επιγόνους του «εκσυγχρονισμού» του πολύ κ. Σημίτη.
Δεν είχαν λογαριάσει όμως σωστά τις δεξαμενές αντίστασης του ελληνικού λαού. Ακόμη και δεμένος χειροπόδαρα με τραπεζικά δάνεια, σκλαβωμένος στις απαιτήσεις μίας επίπλαστης ευδαιμονίας, ο Έλληνας δεν κατέβασε κεφάλι και σώβρακα, αποδεχόμενος τους σχεδιασμούς τους. Το αποδεικνύουν δημοσκοπήσεις και οι πολλές αντιδράσεις. Ένας κάθετος άξονας διαπερνά την βάση του πολιτικού τόξου.
Ψηφοφόροι όλων των κομμάτων είναι αντίθετοι στην παγκοσμιοποίηση, βλέπουν αρνητικά την λαθρομετανάστευση, αντιδρούν στις εθνικές υποχωρήσεις και αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση την «προοδευτική» ιντελιγκέντσια που απαιτεί όλα τα παραπάνω.
Κάθονται πάνω σε μία πυριτιδαποθήκη και το ξέρουν. Γι’ αυτό κι αυτός ο «ολοκληρωτισμός». Είναι η τελευταία γραμμή άμυνάς τους και το ξέρουν. Η «τρομοκράτες» δεν είναι οι Έλληνες πατριώτες, αλλά το σύστημα εξουσίας της αριστεράς. Το σύστημα που διαπλέκει πολιτικούς - ΜΜΕ. Μη κυβερνητικές παραφυάδες και «βασιλικότερες του βασιλέως» αριστεριστικές οργανώσεις. Όλοι μαζί αυτοί, προσπαθούν να αφαιρέσουν το οξυγόνο από κάθε σπίθα αντίστασης. Το κάνουν γιατί ξέρουν ότι οποιαδήποτε από αυτές τις σπίθες μπορεί να προκαλέσει την έκρηξη της πυριτιδαποθήκης πάνω στην οποία κάθονται. Το ότι πια μας κυνηγούν, μας συλλαμβάνουν, μας κλείνουν στην φυλακή, σημαίνει ότι κάνουμε αυτό που πρέπει, αποτελεσματικότερα, καλύτερα από πριν.
Τίτλος τιμής η πολιτική κράτηση στην πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης
Εδώ υπάρχει και το ζήτημα το προσωπικό. Ως μεν άτομο, ως Δημήτρης, είναι φυσικό να στεναχωριέμαι που έχω φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την οικογένειά μου. Από την άλλη όμως, ως άνθρωπος που εδώ και 15 περίπου χρόνια αγωνίζομαι για τα ιδανικά μου, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι έντιμος προς τον εαυτό μου. Παρ’ όλο που βρίσκομαι κλεισμένος εδώ μέσα, είμαι χαρούμενος. Χαρούμενος, γιατί ακόμη κοιμάμαι σαν πουλάκι. Δύο ειδών άνθρωποι κοιμούνται σαν τα πουλάκια. Αυτοί που δεν έχουν καθόλου συνείδηση και αυτοί που είναι εντάξει με την συνείδησή τους. Πιστεύω ότι ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
Είμαι πολιτικός κρατούμενος στην πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης. Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό παρά τίτλος τιμής. Είμαι πολιτικός κρατούμενος στην μοναδική χώρα της Ευρώπης που έχει ένα ιδιότυπο καθεστώς αριστεροκρατίας. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω να αντιστέκομαι. Το μυαλό μου συνεχίζει να είναι ελεύθερο.
Το μοναδικό που έχω ανάγκη είναι η βεβαιότητα ότι έξω, στην κοινωνία, υπάρχει ένα κίνημα αντίστασης, που γεμίζει σπίθες την καθημερινότητα. Κάποια από αυτές θα βρει στόχο. Είμαι βέβαιος.
Πολιτικός κρατούμενος στην μοναδική χώρα της Ευρώπης που έχει καθεστώς αριστεροκρατίας
Έχει περάσει ήδη ένας μήνας και μερικές ημέρες από τον εγκλεισμό μου στην φυλακή. Ο καιρός ίσως δεν είναι πολύς. Σίγουρα, στην οικογένειά μου φαίνεται περισσότερος. Αυτό που με τρομάζει, προσωπικά όμως, δεν είναι η διάρκεια της δικής μου κράτησης.
Είναι μία οσμή. Η οσμή που φέρνει αναδυόμενο, το κουφάρι ενός ολοκληρωτισμού, που σκοπό έχει να συνθλίψει οποιονδήποτε θέλει να αντισταθεί στην ισοπέδωση όλων αυτών που θεωρούμε «δικά μας».
Μέχρις στιγμής, έχουμε τα πρώτα σημάδια αυτής της διαδικασίας. Τους ανθρώπους, τους φέροντες κάποιον τίτλο Υπουργούς, συμβουλάτορες κλπ., που από τηλεοράσεως καταγγέλλουν και απειλούν όσους έχουν αντίθετη άποψη, χαρακτηρίζοντάς τους ως «αντικοινωνικούς».
Και δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν τα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους για να εφαρμόζουν ό,τι επιτάσσει η ιδεοληψία τους. Δυστυχώς, η ζωή δεν είναι δίκαιη. Και εάν αυτά τα μέσα αύριο ή μεθαύριο δεν είναι αρκετά, δεν θα διστάσουν να πάρουν και άλλα.
Η εξουσία κάθεται πάνω σε μία πυριτιδαποθήκη
Έμαθα για τα γεγονότα της περασμένης Τετάρτης, όταν οι αστυνομικές δυνάμεις προσήγαγαν κάποιες δεκάδες Ελλήνων πατριωτών, που δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να επιχειρήσουν να διαμαρτυρηθούν για το υπάρχον κοινωνικό πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και της υποβάθμισης της περιοχής τους. Μάλιστα, συνεχίζουν να κρατούν – ως όμηρο; - τον εκδότη της εφημερίδος «Στόχος».
Τέτοιου είδους γεγονότα έχουμε και άλλα. Και απ’ ό,τι φαίνεται θα έχουμε ακόμη περισσότερα στο μέλλον. Η χώρα, με αφορμή την οικονομική κρίση, περνάει σε μία φάση ταχύτατης αναδιαμόρφωσης. Κοινωνικής, οικονομικής ,πολιτιστικής, ακόμη και πληθυσμιακής. Και αυτή η αναδιαμόρφωση την ευθυγραμμίζει πλήρως, με την «Νέα Τάξη», όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τους πολιτικούς επιγόνους του «εκσυγχρονισμού» του πολύ κ. Σημίτη.
Δεν είχαν λογαριάσει όμως σωστά τις δεξαμενές αντίστασης του ελληνικού λαού. Ακόμη και δεμένος χειροπόδαρα με τραπεζικά δάνεια, σκλαβωμένος στις απαιτήσεις μίας επίπλαστης ευδαιμονίας, ο Έλληνας δεν κατέβασε κεφάλι και σώβρακα, αποδεχόμενος τους σχεδιασμούς τους. Το αποδεικνύουν δημοσκοπήσεις και οι πολλές αντιδράσεις. Ένας κάθετος άξονας διαπερνά την βάση του πολιτικού τόξου.
Ψηφοφόροι όλων των κομμάτων είναι αντίθετοι στην παγκοσμιοποίηση, βλέπουν αρνητικά την λαθρομετανάστευση, αντιδρούν στις εθνικές υποχωρήσεις και αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση την «προοδευτική» ιντελιγκέντσια που απαιτεί όλα τα παραπάνω.
Κάθονται πάνω σε μία πυριτιδαποθήκη και το ξέρουν. Γι’ αυτό κι αυτός ο «ολοκληρωτισμός». Είναι η τελευταία γραμμή άμυνάς τους και το ξέρουν. Η «τρομοκράτες» δεν είναι οι Έλληνες πατριώτες, αλλά το σύστημα εξουσίας της αριστεράς. Το σύστημα που διαπλέκει πολιτικούς - ΜΜΕ. Μη κυβερνητικές παραφυάδες και «βασιλικότερες του βασιλέως» αριστεριστικές οργανώσεις. Όλοι μαζί αυτοί, προσπαθούν να αφαιρέσουν το οξυγόνο από κάθε σπίθα αντίστασης. Το κάνουν γιατί ξέρουν ότι οποιαδήποτε από αυτές τις σπίθες μπορεί να προκαλέσει την έκρηξη της πυριτιδαποθήκης πάνω στην οποία κάθονται. Το ότι πια μας κυνηγούν, μας συλλαμβάνουν, μας κλείνουν στην φυλακή, σημαίνει ότι κάνουμε αυτό που πρέπει, αποτελεσματικότερα, καλύτερα από πριν.
Τίτλος τιμής η πολιτική κράτηση στην πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης
Εδώ υπάρχει και το ζήτημα το προσωπικό. Ως μεν άτομο, ως Δημήτρης, είναι φυσικό να στεναχωριέμαι που έχω φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την οικογένειά μου. Από την άλλη όμως, ως άνθρωπος που εδώ και 15 περίπου χρόνια αγωνίζομαι για τα ιδανικά μου, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι έντιμος προς τον εαυτό μου. Παρ’ όλο που βρίσκομαι κλεισμένος εδώ μέσα, είμαι χαρούμενος. Χαρούμενος, γιατί ακόμη κοιμάμαι σαν πουλάκι. Δύο ειδών άνθρωποι κοιμούνται σαν τα πουλάκια. Αυτοί που δεν έχουν καθόλου συνείδηση και αυτοί που είναι εντάξει με την συνείδησή τους. Πιστεύω ότι ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
Είμαι πολιτικός κρατούμενος στην πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης. Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό παρά τίτλος τιμής. Είμαι πολιτικός κρατούμενος στην μοναδική χώρα της Ευρώπης που έχει ένα ιδιότυπο καθεστώς αριστεροκρατίας. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω να αντιστέκομαι. Το μυαλό μου συνεχίζει να είναι ελεύθερο.
Το μοναδικό που έχω ανάγκη είναι η βεβαιότητα ότι έξω, στην κοινωνία, υπάρχει ένα κίνημα αντίστασης, που γεμίζει σπίθες την καθημερινότητα. Κάποια από αυτές θα βρει στόχο. Είμαι βέβαιος.
ΝΑ ΣΑΠΙΣΕΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
ΑπάντησηΔιαγραφή