Ο θάνατος του εμποράκου...!

Γράφει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου Την εβδομάδα που πέρασε, μια τραγική είδηση έπαιξε, έστω περιορισμένα, στην επικαιρότητα. Αφορούσε την αυτοκτ...

Γράφει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου
Την εβδομάδα που πέρασε, μια τραγική είδηση έπαιξε, έστω περιορισμένα, στην επικαιρότητα. Αφορούσε την αυτοκτονία ενός εμπόρου αυτοκινήτων
Αιτία της αυτοκτονίας όπως όλα δείχνουν, ήταν τα οικονομικά αδιέξοδα που αντιμετώπιζε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Δεν ήταν όμως μόνο η κάθετη πτώση στις πωλήσεις των αυτοκινήτων που τον έσπρωξε στην αυτοκτονία. Ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας είχε υποφέρει και άλλα... δεινά. Είχε βλέπετε την ατυχία, να διατηρεί την έκθεση αυτοκινήτων του, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Εκτός λοιπόν από την... οικονομική κρίση, είχε να αντιμετωπίσει και τις επανειλημμένες οικονομικές ζημιές από τις επιθέσεις των αναρχικών.
Κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για τον άνθρωπο, του οποίου η επιχείρηση κάηκε ολοκληρωτικά τον Δεκέμβριο του 2008 και άλλη μια φορά, μετά από κάποιους μήνες.
Από ό,τι φαίνεται, δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει οικονομικά και τα αποτελέσματα της "ελληνικής κρίσης" δεν του άφησαν καμία ελπίδα. Και αν αυτός έκανε το απέλπιδο βήμα της αυτοκτονίας, υπάρχουν πολλοί ακόμη επιχειρηματίες και όχι έμποροι αυτοκινήτων αλλά μικροκαταστηματάρχες, που αντιμετωπίζουν το απειλητικό αυτό δίπολο, της οικονομικής κρίσης και της οικονομικής καταστροφής από τα εκτεταμένα επεισόδια που κάθε τόσο λαμβάνουν χώρα στο κέντρο της Αθήνας. Και αν δεν τους... σπάνε τα μαγαζιά, δεν επιτρέπουν στους πελάτες (που οι μαγαζάτορες τους κυνηγάνε με το δίκανο) να τα προσεγγίσουν.
Ο Δεκέμβρης του 2008 όμως, ήταν καταστροφικός για πολλούς έμπορους του κέντρου των Αθηνών. Έχουμε υπ' όψιν μας και άλλους επαγγελματίες, οι οποίοι μετά από εκτεταμένες καταστροφές, αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στις εργασίες τους. Άλλωστε, τα είδη που για μήνες μετά πωλούνταν στην Αλβανία, δεν αποζημιώθηκαν ποτέ πλήρως. Ακόμη όμως και όσοι γλύτωσαν την καταστροφή εκείνο τον Δεκέμβρη, δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία των καταστημάτων τους από εκεί και πέρα. Ειδικά στο κέντρο της Αθήνας, οι συνεχείς πορείες, τα συνεχή επεισόδια, οι τραυματισμοί, η αστυνομοκρατία και η ως εκ τούτων μετατροπή του ιστορικού κέντρου της πόλης εάν όχι σε πεδίο μάχης, τουλάχιστον σε "στίβο επαναστατικής γυμναστικής", αποτελεί μια σοβαρότατη πληγή για τους επαγγελματίες του κέντρου. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε: δεν είναι μόνο οι έμποροι, αν και αυτοί αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη μεγαλύτερη έντασή του (αν εξαιρέσεις συγκεκριμένα μεγάλα πολυκαταστήματα, που έχουν ασυλία κατά κάποιο τρόπο από τις επιθέσεις των κουκουλοφόρων). Ολόκληρος ο ιδιωτικός τομέας, στενάζει υπό το συγκεκριμένο καθεστώς. Η αστυνομία, από ό,τι φαίνεται έχει πάψει εδώ και καιρό να ενδιαφέρεται για ο,τιδήποτε άλλο εκτός της Βουλής και του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετάννια, που από ό,τι φαίνεται αποτελούν κάποιου είδους "σύμβολα" του αστικού κράτους που πρέπει να μείνουν αλώβητα. Πρόκειται για μια ακόμη μέγγενή που σφίγγει γύρω από το λαιμό της μεσαίας τάξης. Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα προβλήματα, τα μόνιμα "γαϊδούρια" που κουβαλάνε στους ώμους τους, όχι μόνο το στρατό του υπερδιογκωμένου δημοσίου, αλλά και τα πλήθη των λαθρομεταναστών, πρέπει να υφίστανται και το κόστος των πολιτικών φλερτ των δεξιο-σοσιαλιστο-συριζαίων, με τον "αντιεξουσιαστικό" χώρο.
Ποιός κερδίζει από αυτό; Μα ποιός άλλος παρά τα μεγάλα, πολυεθνικά ή ανήκοντα στο εντόπιο μεγάλο κεφάλαιο mall, τα οποία παραμένουν αλώβητα, μακριά από τα καθημερινά επεισόδια που κλείνουν κάθε μέρα τους μικρομεσαίους ανταγωνιστές τους. Στο όνομα της "ελευθερίας" λοιπόν των διαδηλώσεων, επιδοτούνται οι έχοντες και κατέχοντες που μπορούν να διασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία των επιχειρήσεών τους, σε αντίθεση με τους "όνους" της ελληνικής οικονομίας. Σοσιαλιστικός καπιταλισμός με τα όλα του. Σοσιαλιστικός στα λόγια περί "ελευθερίας" και καπιταλισμός στην ουσία του, που φροντίζει να αυγαταίνει το κεφάλαιο όσων ήδη το κατέχουν. Δυστυχώς, κάποιοι θεωρούν ότι ο μόνος τρόπος για να πάρουν οι Γαλλογερμανοί τραπεζίτες τα χρήματά τους, είναι να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Ταϊβάν. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να τσακιστεί η τάξη των αυτοαπασχολούμενων, έτσι ώστε να γίνουν όλοι ωρομίσθιοι. Και έρμαια στις διαθέσεις των "επενδυτών" που θα έλθουν τότε για να μας προσφέρουν "μεροκάματα" ύψους Ταϊβάν...
Από "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ"