Τραβώντας τη σκανδάλη…

Η Ευρώπη βιώνει μια περίοδο ηρεμίας μετά από την καταιγίδα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όταν πραγματοποιήθηκε η ομιλία του Προέδρ...

Η Ευρώπη βιώνει μια περίοδο ηρεμίας μετά από την καταιγίδα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όταν πραγματοποιήθηκε η ομιλία του Προέδρου Mario Draghi για να γίνει "ό,τι χρειάζεται" τον Ιούλιο και την απόφαση της ΕΚΤ το Σεπτέμβριο να προχωρήσει με το πρόγραμμα "συνολικών χρηματικών συναλλαγών" (OMT) για την αγορά κρατικών ομολόγων των προβληματικών μελών της ευρωζώνης. 

Τα spreads των επιτοκίων για τα ιταλικά και τα ισπανικά κρατικά ομόλογα έχουν μειωθεί δραματικά, τα ζητήματα εταιρικών ομολόγων έχουν ξαναρχίσει, και μια αίσθηση ομαλότητας διεισδύει σιγά-σιγά στην ήπειρο.

Όμως, θα ήταν ανόητο να συμπεράνουμε ότι τα προβλήματα του ευρώ έχουν λυθεί. Τα βασικά οικονομικά μεγέθη κάθε άλλο παρά σταθερά είναι, ενώ η μειωμένη οικονομική τάση είναι η ευτυχής έκβαση ενός παιχνιδιού εμπιστοσύνης. Όσο οι επενδυτές πιστεύουν ότι η Ιταλία και η Ισπανία θα πρέπει τελικά να διασωθούν με τις OMT, το κόστος δανεισμού των χωρών αυτών θα είναι χαμηλό, και η διάσωση δεν θα είναι αναγκαία. Αν, όμως προκύψει η παραμικρή αμφιβολία για την αποτελεσματικότητα των OMT, το παιχνίδι εμπιστοσύνης θα μετατοπιστεί σε αντίστροφη φορά, και τα ομόλογα των δύο χωρών γρήγορα θα δεχθούν επίθεση.

Μια τέτοια πηγή αμφιβολίας μπορεί να αποτελεί την ασφάλεια των OMT. Για να τεθεί σε λειτουργία, όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει να το εγκρίνουν. Οι κανόνες ποικίλλουν μεταξύ των χωρών της ΕΕ, αλλά, στη Γερμανία, «κυβερνητική έγκριση» σημαίνει κοινοβουλευτική έγκριση. Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η Γερμανία δεν θα προτιμήσει την έγκριση της καταστροφής μιας ιταλικής ή ισπανικής χρεωκοπίας. Ωστόσο, οποιαδήποτε καθυστέρηση θα μπορούσε να είναι αρκετή για να προκαλέσει μια φυγή κεφαλαίων σε κάθε χώρα. Μέχρι τη στιγμή που η γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή αποφάσισε, θα μπορούσε να είναι πολύ αργά.

Για να εξαλειφθεί αυτή η αβεβαιότητα, η Ιταλία και η Ισπανία θα πρέπει να ζητήσουν την παρέμβαση των OMT πριν να καταστεί απολύτως αναγκαία – ένα αίτημα που η Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας πιθανότατα θα εγκρίνει, θεωρώντας το ως ένα ασφαλιστικό πρόγραμμα και όχι μια απλή μεταβίβαση. Κάτι τέτοιο θα εξαλείψει επίσης την αβεβαιότητα γύρω από το ίδιο το πρόγραμμα και τους μηχανισμούς εφαρμογής του. Ο εντοπισμός και η αντιμετώπιση των προβλημάτων, όταν η παρέμβαση δεν απαιτείται επειγόντως είναι πολύ ευκολότερα από ό,τι οι διεργασίες υπό την απειλή της χρεοκοπίας.

Τέλος, ένα πρώιμο αίτημα για παρέμβαση των OMT δεν θα μειώσει μόνο το κόστος δανεισμού των ιταλικών και ισπανικών κυβερνήσεων (και, συνεπώς, τα δημοσιονομικά ελλείμματα τους), αλλά θα μειώσει επίσης το κόστος κεφαλαίου για τις τοπικές επιχειρήσεις, που σήμερα δυσκολεύονται να δανειστούν και να επενδύσουν. Έτσι, θα προσφέρει μια πολυπόθητη ώθηση στην δοκιμαζόμενες οικονομίες των χωρών αυτών.

Έτσι, αν η πρόκληση της παρέμβασης των OMT πρόκειται να είναι τόσο επωφελής, γιατί οι ισπανικές και ιταλικές κυβερνήσεις είναι τόσο απρόθυμες να το πράξουν; Ο κύριος λόγος είναι πολιτικός. Στη δεκαετία του 1930, όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις φοβόνταν ότι η άρση του κανόνα του χρυσού θα μπορούσε να εκληφθεί ως σημάδι αδυναμίας. Κατά συνέπεια, περίμεναν πολύ καιρό. Το ίδιο ισχύει και για το πρόγραμμα OMT: οι εκλεγμένοι πολιτικοί φοβούνται ότι η ενεργοποίηση θα εκληφθεί ως σημάδι αδυναμίας, γεγονός που συνεπάγεται ότι έχουν ένα ισχυρό κίνητρο για να καθυστερούν την εξόφληση.

Αλλά γιατί ο Ιταλός Πρωθυπουργός Mario Monti, ο οποίος δεν είναι εκλεγμένος πολιτικός (και έχει υποσχεθεί να μην θέσει υποψηφιότητα για τις εκλογές), είναι τόσο διστακτικός; Δεδομένου ότι δεν έχει να φοβάται μια εκλογική ήττα, θα μπορούσε να βοηθήσει τον ισπανό πρωθυπουργό Mariano Rajoy υποβάλλοντας πρώτος αίτημα, το οποίο θα αποδυναμώσει το πολιτικό στίγμα για την κυβέρνηση Rajoy αν είναι να υποβάλει στη συνέχεια και εκείνος ένα αντίστοιχο αίτημα. Η ενεργοποίηση των OMT τώρα θα ήταν επίσης ένα ασφαλές παιχνίδι για την Ιταλία για την αντιμετώπιση των επικείμενων γενικών εκλογών με ένα πολύ αβέβαιο αποτέλεσμα.

Αυτό που δεν είναι αβέβαιο είναι ότι ένα κόμμα που είναι κατά του ευρώ, και που διευθύνεται από έναν επαγγελματία κωμικό, τον Beppe Grillo, θα κερδίσει τουλάχιστον το 20% της ιταλικής ψηφοφορίας. Η πολιτική αστάθεια που μπορεί να προκύψει δεν θα παρέχει μια καλή ευκαιρία για να ζητηθεί βοήθεια από τη Γερμανία. Στην πραγματικότητα, αν ήθελε κανείς να φανταστεί λόγους για τους οποίους η Γερμανία μπορεί να μην εγκρίνει την αίτηση της Ιταλίας για την ενεργοποίηση των OMT, η πολιτική αναταραχή θα ήταν στην κορυφή της λίστας. Αντίθετα, η εκ των προτέρων πρόκληση των OMT θα συνέβαλε στην πολιτική σταθερότητα για την αντιμετώπιση της αβεβαιότητας, διότι θα δέσει τα χέρια της οποιασδήποτε μελλοντικής ιταλικής κυβέρνησης.

Γιατί, λοιπόν, ο Monti δεν ενεργεί; Ένας πιθανός λόγος είναι η προσωπική υπερηφάνεια. Ο Monti θέλει να μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που έσωσε την Ιταλία από την καταστροφή. Δεν θέλει να μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που αναγκάστηκε να παραδώσει την κυριαρχία της Ιταλίας για να σώσει τη χώρα από τη χρεωκοπία. Μια εναλλακτική εξήγηση είναι ότι Monti έχει πράγματι πολιτικές φιλοδοξίες. Αν και η εντολή Monti είχε οριστεί να διαρκέσει μέχρι τις εκλογές, θα μπορούσε να προσπαθήσει να επεκταθεί με την υποστήριξη του νέου κοινοβουλίου.

Η καθυστέρηση για οποιονδήποτε από τους λόγους αυτούς θα ήταν μια πολύ εγωιστική πράξη. Ο Monti δεν πρέπει να διακινδυνεύσει την ευρωπαϊκή σταθερότητα για προσωπικό όφελος του. Θα πρέπει να προκαλέσει τις OMT πριν να είναι πολύ αργά.

Πηγή