Ευρώ ή Δραχμή; Πολυκατοικία ή μονοκατοικία;

Του Στρατή Μαζίδη Οσο περνά ο καιρός και η κοινωνία βυθίζεται ακόμη πιο βαθιά μέσα στην άβυσσο τόσο ακούγονται περισσότερο οι φωνές...

Του Στρατή Μαζίδη

Οσο περνά ο καιρός και η κοινωνία βυθίζεται ακόμη πιο βαθιά μέσα στην άβυσσο τόσο ακούγονται περισσότερο οι φωνές που μιλούν για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Το ερώτημα ευρώ ή δραχμή μοιάζει πάρα πολύ με το δίλημμα πολυκατοικία ή μονοκατοικία. Τα παλιά χρόνια η Αθήνα και τα αστικά κέντρα ήταν γεμάτα μονοκατοικίες ή διπλοκατοικίες. Παλιές οι περισσότερες είχαν τα κουσούρια τους αλλά κατάφερναν να στέκονται. Επίσης το κόστος ανοικοδόμησης ήταν σημαντικό. Πάρα ταύτα οι πόλεις είχαν το δικό τους χρώμα και προσωπικότητα.

Τότε ξαφνικά προέκυψε η πολυκατοικία με όλες τις  τότε σύγχρονες ανέσεις, την ασφάλεια, την αλληλεγγύη, την από κοινού αντιμετώπιση των κινδύνων. Γιατί να κοπιάσεις εσύ; Άσε να στο φτιάξει ο άλλος και να πάρεις τα μισά. Κάτι αντίστοιχο ζήσαμε και πριν αρκετά χρόνια όταν αφήσαμε τη μονοκατοικία μας που είχε φυσικά τα κουσούρια της αλλά μας φιλοξενούσε καλά, για να συστεγαστούμε στη μεγάλη πολυκατοικία.

Όμως όσοι ζουν σε πολυκατοικία ξέρουν πολύ καλά τις διαφορές και τα προβλήματα που ανακύπτουν όσο περνά ο καιρός. Π.χ. είναι αλλιώς να μένεις στον 3ο ή το ρετιρέ και διαφορετικό να είσαι ο κάτοικος του υπογείου όπως η Ελλάδα της Ευρωζώνης. Επίσης διαπιστώνεις ότι οι ένοικοι δεν είναι όλοι τόσο καλοί όσο νόμιζες. Π.χ.  βάφουν την πρόσοψη αλλά δε δίνουν δεκάρα αν τα κάγκελα της σκάλας που οδηγούν στο υπόγειο έχουν σαπίσει. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Επειδή ορισμένοι κατοικούν ψηλά δε βλέπουν τα γενικότερα προβλήματα του κτιρίου. Δεν ακούνε ούτε τους ενοίκους του 1ου και του 2ου που υποδεικνύουν σοβαρές ρωγμές στο σκελετό. Και φυσικά όταν θα πέσει η πολυκατοικία οι κατοικούντες στα ισόγεια και υπόγεια δε θα έχουν καμία ελπίδα επιβίωσης.

Αυτό συμβαίνει και με μας. Κατοικούμε στα βρωμερά και σκοτεινά υπόγεια της ευρωζώνης απλά δε φαίνονταν γιατί τόσο καιρό σκορπούσαμε χρήματα σε φώτα, νερά, ταπετσαρίες και δάπεδα. Επικαλύπταμε τις ελλείψεις μας. Τώρα φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, λέμε για τα νερά που μπάζει το κτίριο, αλλά δε μας ακούει κανείς. Το πολύ πολύ να μας δώσουν κανένα κουβαδάκι να βγάλουμε λίγο νερό. Το κτίριο κάποια στιγμή θα σωριαστεί και εμείς θα βρεθούμε καταπλακομένοι από τα συντρίμμια του. Πέρα από αυτό κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει να δυσφορούν με την παρουσία μας.

Εμείς όμως τι σκοπεύουμε να κάνουμε; Να περιμένουμε πότε θα μας πετάξουν έξω; Διότι άλλο να φεύγεις και άλλο να σε διώχνουν με τις κλωτσιές. Ή μήπως θα αναμένουμε στωικά πότε θα πέσει το κτίριο για να μας βρουν νεκρούς οι διασώστες;

Από τα υπόγεια η παλιά παρατημένη μονοκατοικία είναι πολύ καλύτερη διότι έχει οπτικό πεδίο και καθαρό αέρα. Βέβαια έχει ρημάξει. Δε θα είναι η ίδια και για να γίνει θα χρειαστεί καιρός. Θα στριμωχθούμε σε λιγότερα δωμάτια στην αρχή. Οι κακές συνήθειες του παρελθόντος θα πρέπει να κοπούν, όπως το να ανάβεις συνέχεια τα φώτα, να τρέχει το νερό αβέρτα και να μπάζεις διαρκώς κόσμο μέσα. Στα προβλήματα και τις θύελλες σίγουρα θα είσαι μόνος αλλά και στην πολυκατοικία πάλι μόνος αποδείχθηκες. Το ζητούμενο είναι να ξαναγίνεις πάλι νοικοκύρης όπως πριν αρκετές δεκαετίες.

Πηγή