Ζητείται ηγέτης!

Η πολιτική υποκρισία στον ελλαδικό χώρο δεν έχει όρια  Η γελοιότητα των “σπουδαιοφανών” της πολιτικής εκδιπλώνεται καθημερινά στ...

Η πολιτική υποκρισία στον ελλαδικό χώρο δεν έχει όρια 

Η γελοιότητα των “σπουδαιοφανών” της πολιτικής εκδιπλώνεται καθημερινά στους τηλεοπτικούς δέκτες. Και κανένα “βλακόμετρο” ή “κυνικόμετρο” δεν επαρκεί για να προσδιορίσει το μέγεθος της φαιδρότητας και της θρασύτητας όλων αυτών που επιμένουν, ως αυτόκλητοι “σωτήρες” μας, να μας οδηγήσουν έξω από το οικονομικό αδιέξοδο…

του Στέλιου Συρμόγλου

Η εμπειρία και η γνώση, ωστόσο, βέβηλα απλώνουν τα λογικά τους χέρια για να συλλάβουν τούτη την ακαλπονόθευτη αλήθεια, που μετατρέπει τον “επιούσιο άρτο” του λαού σε πόνο και εξαθλίωση και που νεκρώνει και απονευρώνει τον κοινωνικό ιστό.

Η πολιτική της αναμέτρησης με τα μεγέθη των προβλημάτων στέκεται σε λεξιθηρικά επίπεδα.Και είναι αμέτρητοι οι πολιτικοί που συνιστούν το συνασπισμό των μετρίων, των βλακών και των αναιδών, αγνοώντας τις ιστορικές αλληλοεπιδράσεις. Εκβαχευμένοι και χωρίς να σεμνύνονται έθεσαν στο περιθώριο την πολιτική της ουσίας, ενώ με την αδολεσχία και το βερμπαλισμό τους εξαρθρώνουν και τους τελευταίους αρμούς της κοινωνίας. Και εμφανίζονται ως…ηγέτες, μολονότι είναι φανερά τα συμπτώματα της ελαφράς φρενοπάθειας και της αμβλύτητας του νου που διαθέτουν. Ιανού δεινότεροι, εντούτοις, με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις τους, εναρμονίζονται με την ασυνέπεια, τη ψευδολογία, τις κενές περιεχομένου υποσχέσεις και με τι φιλόπρωτες επιδιώξεις τους….

Είναι όλοι αυτοί οι ηγετίσκοι, οι οποίοι για χρόνια συντηρούσαν τους τυχοθήρες και τους τυχάρπαστους της οικονομικής ζωής του τόπου. Και είναι οι ίδιοι οι εκκλίνοντες της ευθείας πολιτικοί, οι οποίοι με μονοσήμαντες και επιδερμικές ερμηνείες της άθλιας οικονομικής κατάστασης της χώρας, διεκδικούν ρόλο “σωτήρα”, μη έχοντες αντιληφθεί τις συνέπειες των πολιτικών επιλογών τους και της διαφθοράς που εξέθρεψαν. Με πλειοδοσία παροχών από τους έχοντες υπογράψει το κατάπτυστο μνημόνιο, αλλά και από τους διεκδικούντες με τις όποιες παλινωδίες την ακύρωσή του.

Κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για την κατάντια του τόπου. Σε κανέναν δεν αποδίδονται ευθύνες. Ολοι ξυφολκούν εναντίον όλων σ’ ένα περιβάλλον σιωπής του λαού. Ενός λαού εθισμένου στο πολιτικό ψέμα και στην πολιτική φαντασμαγορία. Ενός λαού που αρέσκεται να τον θεωρούν υπερήφανο και με φιλότιμο, αλλά αποδέχεται την ταπείνωση, την εξαθλίωση και την αναξιοπρέπεια που του επιβάλλουν οι πολιτικοί του ταγοί, οι οποίοι με τη σειρά τους με εθελοδουλία υπηρετούν εγχώρια και ξένα συμφέροντα. Και ο λαός εξακολουθεί να τροφοδοτείται με χιμαιρικές ελπίδες…

Υποθηκεύτηκε έτσι ασύνετα το μέλλον τούτου του τόπου. Η παράκρουση των πολιτικών ηγετών των τελευταίων χρόνων, που έμαθαν την τέχνη τους ευκαιριακά διοικώντας υπουργεία, χωρίς καμία προηγουμένως επαγγελματική υπόσταση και εμπειρία, δίχως να έχουν διαχειριστεί ούτε περίπτερο, ξεπερνά κάθε μεταφυσική προχειρότητα. Και εκτίθεται ο εν πολλοίς αφελής λαός στο ιστορικό κακό που ελλοχεύει.

Και μόνο ένας ηγέτης με κύρος και συμπαγή προσωπικότητα μπορεί πλέον να προωθήσει τα εθνικά συμφέροντα. Ενας ηγέτης που θα κτυπάει το χέρι του στο τραπέζι της διεθνούς διαπραγμάτευσης για τα ελληνικά ζητήματα, για να καταπείσει τους συνομιλητές του. Και δεν θα χρησιμοποιεί το χέρι του για να υπογράφει μνημόνια της ντροπής υπό το κράτος δήθεν της αδιέξοδης κατάστασης, ώστε να οδηγηθεί ο λαός στην ταπείνωση και στην εξαθλίωση.

Ενας πραγματικός ηγέτης που θα αδράξει από τα κέρατα τον ελληνικό ταύρο και θα επιχειρήσει να τον δαμάσει. Και τιθασευμένο και εξημερωμένο να τον παραδώσει στον μέλλοντα χρόνο. Ενας ηγέτης που το όραμά του δεν χαρτογραφείται σε μια αμετάβλητη κλίμακα, χωρίς προσαρμογές και αναμορφώσεις. Απεναντίας, η δομή και το εύρος του να επιβάλουν περιφερειακές μεταστοιχειώσεις για να μην πλαστικοποιηθεί και μετατραπεί σε μουσειακό κτέρισμα.

Ενας ηγέτης με εντιμότητα, με αγέρωχο ανάστημα, με ιδιότυπα μάχιμη πολιτική σκέψη και διπλωματική ευελιξία, ο οποίος θα διαμόρφωνε ένα είδος πολυδιάστατης διεκδικητικής ελευθερίας. Και δεν θα δίσταζε να αφήνει τα δάκρυα του να κυλούν για τη χαμένη τιμή της πατρίδας του, στον επιτάφιο της οδύνης, όχι μονάχα για τον άνθρωπο, αλλά για τον Ελληνα! Ποιός πολιτικός των τελευταίων δεκαετιών δάκρυσε για τον Ελληνα; Ποιός αλήθεια συναισθάνθηκε τον καημό και τον δυσβάστακτο πόνο του;

Ενας ηγέτης με έρμα ευθύνης που να μπορεί να μετασκευάσει τη μονοφωνία της αρχής του ενόις ανδρός σε πολυφωνία κοινωνικής χορωδίας και να αναπαλαιώσει το ερείπιο πλέον της “ψωροκώσταινας” σε λαικό απολαυστήριο και να μεταμορφώσει το τίποτα σε ωραίο….

Ενας ηγέτης κρεμασμένος μπροστά στα μάτια του λαού, αυτού του αναβρυτήριου κάθε εξουσίας, ανύσταχτος, καθόλου μεγαλόστομος και ελπιδοπώλης, ικανός να διακόψει τις παραστάσεις των πολιτικών γελωτοποιών, καταργώντας τη δικτατορία των λέξεων και ανάβοντας τους σβησμένους σηματοδότες της οικονομικής ανάπτυξης.

Εναν τέτοιο ηγέτη χρειάζεται η Ελλάδα, εραστή των ωραίων πολιτικών εμπαιγμάτων, με τη Ρωμιοσύνη να κάθεται στο πρόσωπό του, χωρίς όμως την έκφραση του ραγιά και του εθελόδουλου, με σκέψη οξυγώνια, στεγανή ψυχραιμία και ασυνθηκολόγητη στάση απέναντι στους ανέντιμους της πολιτικής και της οικονομικής ζωής, έτοιμος να αποχυμώσει τη ζωή του, χωρίς να συναυλιστεί με εκείνους που ανήκουν στην κατηγορία των μικρών μεγεθών…

Και μη διερωτάστε που θα βρεθεί ένας τέτοιος ηγέτης…Όσο εγκλωβίζεται ο πολίτης στην ανασφάλειά του και στις ανομολόγητες φοβίες του, όσο επιτρέπει τους τυχάρπαστους και τα κύμβαλα τα αλαλάζοντα της πολιτικής, να του αναμοχλεύουν απλώς ένστικτα και επιθυμίες, δεν θα μπορέσει να αναγνωρίσει έναν τέτοιο ηγέτη, όπου κι αν αυτός βρίσκεται, σε όποιο επίπεδο της κοινωνικής ζωής. Ακόμη κι αν στέκεται διπλά του συνωστισμένος στο μετρό ή και στο λεωφορείο.

Γατί μια τέτοια ηγετική φυσιογνωμία, όπως όλες οι ηγετικές προσωπικότητες διιστορικά, δεν διαπλέκονται με τα όποια συμφέροντα, δεν παροικούν στην αποχαυνωμένη κοινωνία του Κολωνακίου και δεν συνευρίσκονται με τη “χλιδάτη” ντεκαντέτσια προσωποποιημένη σε πολιτικούς, δημοσιογράφους και άρπαγες του δημοσίου χρήματος. Ούτε κάνουν υπόγειες κομματικές διαδρομές… Τη μόνη “υπόγεια διαδρομή” που επιλέγουν, είναι αυτή του μετρό!..

 Πηγή