Τις πταίει; Ελλάς το Μέγα Γκέτο…

Τις Πταίει; Αυτό είναι ένα ερώτημα που ταλανίζει τα μυαλά των λίγων σωφρόνων Ελλήνων τα τελευταία 40 χρόνια, οπότε και άρχισε ο σταδιακός εκ...

Τις Πταίει; Αυτό είναι ένα ερώτημα που ταλανίζει τα μυαλά των λίγων σωφρόνων Ελλήνων τα τελευταία 40 χρόνια, οπότε και άρχισε ο σταδιακός εκμαυλισμός της χώρας και το λαού μας με αποτέλεσμα τη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε το 2024… 

Από τη μια έχουμε μια Ελλάδα που έχει ερημώσει από ηθικούς και εργατικούς ανθρώπους, οι οποίοι έφυγαν για να γίνουν οι σύγχρονοι μέτοικοι της Δύσης και να γλιτώσουν την ψυχική τους υγεία από το τσίρκο της ελληνικής πραγματικότητας. Από την άλλη, η ελληνική κοινωνία έχει ανάξει ομόφωνα την εκπόρνευση σε μέγιστη ηθική αξία (είτε αυτή είναι η μεταφορική εκπόρνευση σε ένα κόμμα εξουσίας, είτε η κυριολεκτική εκπόρνευση σε έναν «σπόνσορα») μετατρέποντας τα σκουπίδια του χθες στους πολιτικούς και πολιτισμικούς ηγέτες του σήμερα…

 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ελευθερίου

Καθένας έχει τη δική του θεωρία. Άλλοι θεωρούν πως η σημερινή κατάντια μας οφείλεται σε ξένες παρεμβάσεις με αποτέλεσμα να καταστρέψουν τον ελληνισμό. Άλλοι κάνουν λόγο για φυλετική και πολιτισμική αλλοίωση λόγω του μεταναστευτικού. Μερικοί το πάνε τόσο μακριά ώστε να εικάζουν πως ο σημερινός νεοέλληνας είναι αποτέλεσμα κάποιας γενετικής μετάλλαξης στο ελληνικό DNA. 

Σίγουρα η απάντηση στο τι φταίει για τη σημερινή κατάντια του Έλληνα και τη πλήρη πολιτισμική του παρακμή δεν είναι μια και κάθε διαφορετική προσέγγιση επί του θέματος έχει τις αλήθειες και τις αστοχίες της.

Είναι ψέμα πως δεχόμαστε υβριδικό πόλεμο από την Τουρκία;

Όχι.

Είναι ψέμα πως μέσω τεχνικών Πολέμου 5ης Γενιάς οι δυτικοί προσπαθούν να αλλάξουν τον πολιτισμό και τη νοοτροπία μας;

Όχι.

Αλλά η απάντηση στο πως γίναμε νεοέλληνες από Έλληνες δεν εδράζει μόνο στις ενέργειες των άλλων, εδράζει και στις δικές μας επιλογές όταν βρεθήκαμε ενώπιον αυτών. Ναι, οι τράπεζες προσέφεραν καταναλωτικά δάνεια αλλά ήταν δική μας επιλογή να τα πάρουμε. Ήταν δική μας επιλογή να πετάξουμε τα λεφτά από τα δάνεια αυτά σε καμπαρέ, κάμπριο και τσιφτετέλια. Ήταν δική μας επιλογή να αφήσουμε τα χωράφια να ρημάξουν για να ανοίξουμε καφετέριες και μπαρ. Ήταν δική μας επιλογή το 41% του Ιουνίου.

Πάμε λοιπόν να δούμε ποιές παθογένειες, έμφυτες στην ελληνική κοινωνία, μας ώθησαν να πάρουμε τον δρόμο που μας έφερε στο τέλμα του σήμερα.

Η νοοτροπία του Γκέτο…

Όπως ξέρετε αρκετοί, μου αρέσει να δίνω έμφαση στα της διεθνούς σκηνής και της αμερικανικής κοινωνίας την οποία παρακολουθώ από το 2006. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν άρχισα, 17 χρόνια μετά, να εντοπίζω παραλληλισμούς μεταξύ των αμερικανικών γκέτο και της κουλτούρας του νεοέλληνα.

Τι εννοώ; Ας τα πάρουμε από την αρχή. 

Για όσους δεν τα ξέρουν, τα γκέτο είναι συνοικίες εντός των αμερικανικών και λοιπόν δυτικών γιγαντοπόλεων, οι οποίες χαρακτηρίζονται από διάχυτη εγκληματικότητα, φτώχεια και παρηκμασμένες υποδομές. Αυτά όμως δεν είναι οι αιτίες της χαμηλής ποιότητας ζωής των ανθρώπων των γκέτο, αλλά συμπτώματα μιας ευρύτερης κουλτούρας που διέπει αυτές τις περιοχές. Η κουλτούρα αυτή χαρακτηρίζεται από τη λογική πως έτσι είναι η ζωή στο γκέτο και πως η υπόλοιπη κοινωνία δεν μπορεί να απαιτεί από τους ανθρώπους του γκέτο να συμπεριφερθούν ως λειτουργικά μέλη της κοινωνίας. 

Αυτό δίνει τη δικαιολογία στους ανθρώπους του γκέτο να μη προσπαθούν να βελτιώσουν τη κατάστασή τους και να εκδηλώνουν αντικοινωνικές έως και παράνομες συμπεριφορές, όντας πάντα δικαιολογημένοι στο νου τους για αυτά που κάνουν (“επειδή μεγάλωσα στο γκέτο δεν έμαθα να είμαι λειτουργικός άνθρωπος και για αυτό συμπεριφέρομαι όπως θέλω”). Η στάση αυτή εγγυάται σε αυτούς που την υιοθετούν πως θα διαιωνίσουν τις φτωχές (ποιοτικά) συνθήκες ζωής που χαρακτηρίζουν το γκέτο και τη προσωπική τους δυστυχία, καθώς όπου και να πάνε φέρνουν μαζί τους μια κοινωνικά και ατομικά καταστροφική ιδεολογία. 

Πάμε να δούμε τώρα πιο αναλυτικά ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά της κουλτούρας των αμερικανικών γκέτο με την κουλτούρα του νεοέλληνα για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ και τι θεωρώ πως φταίει για τη σημερινή κατάντια μας.

Γκρίνια μεν, παθητικότητα δε…

Όπως στα αμερικανικά γκέτο έτσι και στην Ελλάδα είμαστε πρωταθλητές στο να σχολιάζουμε τα κακά του τόπου και της κατάστασής μας. Ο μέσος Έλληνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να ονομάσει μυριάδες κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας, είτε αυτά είναι δυσλειτουργικές νοοτροπίες, επικίνδυνες ιδεολογίες, μεγαλοαπάτες, πολιτικά σκάνδαλα και πάει λέγοντας.

Παρόλα αυτά, όταν έρχεται η ώρα της δράσης, αυτός ο πολυγνώστης νεοέλλην διακατέχεται από πλήρη παθητικότητα. Βλέπετε, ο λόγος που είναι τόσο πρόθυμος να ονομάσει τα κακώς κείμενα είναι για να χρησιμοποιήσει τον όγκο τους ως δικαιολογία προκειμένου να πει το κλασικό “Είναι τόσα τα προβλήματα που δεν έχει νόημα να κάνεις τίποτα” και να γυρίσει στον καναπέ, το σουβλάκι και το Netflix του. Η παθητικότητα του αυτή και η απροθυμία του να αλλάξει τη κατάστασή του (γιατί αυτό απαιτεί κόπο, συνέπεια και τη δημιουργία προσωπικών στάνταρ) τον ωθεί στο να κατηγορεί μονίμως άλλους για την ολότητα των προβλημάτων της ζωής του και της χώρας και να παίρνει τη στάση του αβοήθητου θύματος το οποίο περιμένει κάποιον άλλον να βγάλει το φίδι από τη τρύπα. 

Όλο αυτό δημιουργεί το κλασικό φαινόμενο του “ωχ αδερφέ” το οποίο όπως έχουμε δει δημιούργησε μια απολιτίκ κοινωνία όπου μόνη της ενασχόληση ήταν το κυνήγι της σαρκικής και υλικής ηδονής και η οποία άνοιξε διάπλατα τις πόρτες ώστε το πολιτικό σύστημα να καταληφθεί από πολιτικούς γκάνγκστερς. 

Μέχρι τώρα κάναμε μια σύντομη περιγραφή της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων των αμερικανικών γκέτο και των ομοιοτήτων που αυτή παρουσιάζει με την καταστροφική νεοελληνική κουλτούρα.

Πάμε τώρα να αναλύσουμε τον πυρήνα της νεοελληνική κουλτούρας ο οποίος έγκειται στη γνωστή φράση “Μη περιμένεις πολλά, εδώ είναι Ελλάδα και αν δε σ’ αρέσει φύγε”.

Κακομοιριά και αποφυγή ευθυνών

Ας ξεκινήσουμε από τι σημαίνει ακριβώς αυτή η έκφραση και τι συνεπάγεται για αυτούς που την ασπάζονται ως γεγονός. 

Η έκφραση αυτή βαφτίζει την Ελλάδα ως μια μη πολιτισμένη χώρα, η οποία σε αντίθεση με τη πολιτισμένη Δύση, είναι ένα αποτυχημένο κράτος (δηλαδή ένα κράτος που δε μπορεί να τελέσει τις βασικές λειτουργίες του). Παράλληλα, κρύβει μέσα της και ένα στοιχείο μοιρολατρίας (πως δηλαδή είναι θέλημα Θεού η Ελλάδα να βρίσκεται σε αυτή τη κατάσταση) δημιουργώντας την εικόνα πως ό,τι και να γίνει, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να είναι μια “Άγρια Δύση” όπου οι νόμοι δεν ισχύουν και η πολιτεία δε μπορεί να προσφέρει τίποτα στους πολίτες, για αυτό και δεν αξίζει να προσπαθείς να αλλάξεις τη κατάσταση.

Από την άλλη πλευρά, αυτή η νοηματοδότηση της Ελλάδας ως χώρα-τσίρκο δημιουργεί και δικαιολογεί στο νου αυτών που την ασπάζονται και την εξής νοοτροπία: “Αν η Ελλάδα είναι ένα τσίρκο, τότε εμείς δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από τους κλόουν και τα ζώα αυτού του τσίρκου”. Ως εκ τούτου θεωρείται παράλογο έως και κατάφορα προσβλητικό και άδικο από αυτούς τους πολίτες-ζώα του τσίρκου το να αναμένουμε να συμπεριφερθούν ως άνθρωποι. Εξίσου άδικο τους φαίνεται και το να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τη κατάστασή τους καθώς και το να αναλάβουν τις ευθύνες και τις συνέπειες των πράξεών τους (ποιός λογικός άνθρωπος θα ζητήσει ευθύνες από τον ελέφαντα του τσίρκου που αφήνιασε και πάτησε το κοινό ή θα απαιτήσει από τους κλόουν να σοβαρευτούν;). 

Αυτό τώρα το τοξικό κοκτέιλ απάθειας, ωχ αδερφισμού, μοιρολατρίας, και απόλυτης δικαιολόγησης κάθε αντικοινωνικής συμπεριφοράς, πυροδοτεί και το διάχυτο φαινόμενο του τοξικού ανταγωνισμού εις βάρος των άλλων (αυτό που λέμε πως ο καθείς κοιτάει τη πάρτη του/παρτακισμός). Το σκεπτικό που οδηγεί σε αυτό είναι το εξής: 

“Η χώρα έχει πόρους που ελέγχονται από ένα ανεπαρκές και διεφθαρμένο κρατικό και κυβερνητικό σύστημα. Αυτό το κράτος και οι κυβερνήσεις που το διοικούν δε θα μοιράσουν ποτέ δίκαια αυτούς τους πόρους γιατί είναι ‘θέλημα Θεού’ να λειτουργεί έτσι η Ελλάδα. Εγώ έχω μεγαλώσει σε αυτή τη διαλυμένη χώρα. Η χώρα αυτή έτσι ήταν και έτσι θα είναι και δεν έχει νόημα να προσπαθώ να την αλλάξω. Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε στον βούρκο είναι δικαιολογημένο να συμπεριφέρομαι σα να είμαι και εγώ ένα ζώο του βούρκου (στο κάτω-κάτω αυτό δε μου δίδαξε η κοινωνία μου;). Από τη στιγμή λοιπόν που εγώ και κάθε άλλος Έλληνας είμαστε ζώα του βάλτου της Ελλάδας τότε δεν είμαστε υποχρεωμένοι να συμπεριφερόμαστε με σεβασμό, τιμιότητα, ανθρωπιά και τις λοιπές ιδιότητες που χαρακτηρίζουν το ανθρώπινο είδος. 

Καθότι πρέπει να επιβιώσω σε αυτόν το βούρκο και καθότι είμαι ζώο του βούρκου θα κάνω ό,τι γουστάρω και ό,τι μπορεί να με βγάλει πιο μπροστά από του άλλους. Πειράζει αν η συμπεριφορά μου αυτή προκαλέσει προβλήματα στο κράτος και στους συνανθρώπους μου; Όχι, δε πειράζει, γιατί και αυτοί είναι πλάσματα του βάλτου που όπως και εγώ κοιτούν να πατήσουν τους άλλους για να βγουν μπροστά και άρα ό,τι και να πάθουν το αξίζουν”. 

Ουφ, μακροσκελές το ξέρω άλλα έπρεπε να δώσω γραπτή μορφή σε μια ψυχοσύνθεση και ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων που εδώ και 40+ χρόνια τυραννά τον τόπο. 

Η νοοτροπία αυτή που ειναι η άρχουσα νοοτροπία στην Ελλάδα, ταιριάζει 1 προς 1 με την νοοτροπία των αμερικανικών γκέτο που περιγράψαμε στο προηγούμενο άρθρο (“επειδή μεγάλωσα στο γκέτο δεν έμαθα να είμαι λειτουργικός άνθρωπος και γι αυτό συμπεριφέρομαι όπως συμπεριφέρομαι”) και θαρρώ πως μπορεί να δικαιολογήσει τις περισσότερες αντικοινωνικές έως και παράνομες συμπεριφορές που αντιμετωπίζουμε στη καθημερινότητά μας. Η άνω νοοτροπία μπορεί να βρεθεί πίσω από όλα τα είδη παραβατικών συμπεριφορών, είτε μιλάμε για κακή οδηγική συμπεριφορά είτε για ένταξη στο οργανωμένο έγκλημα.

Οτιδήποτε εντός αυτού του φάσματος μπορεί να δικαιολογηθεί από τη νοοτροπία πως “είμαι ένα ζώο του γκέτο, μη περιμένεις να συμπεριφερθώ σαν άνθρωπος” δίνοντας έτσι το “πράσινο φως” σε αυτούς που την ασπάζονται να κάνουν ό,τι θέλουν (υπό το σκεπτικό πως είναι στην ουσία τα θύματα και όχι οι θύτες της υπόθεσης) και καταδικάζοντας αυτούς και τη χώρα τους σε μια ποιότητα ζωής που δεν αντιστοιχεί σε πολιτισμένους ανθρώπους. 

Συνάμα, η απόδοση οποιασδήποτε ατομικής ευθύνης για τη κατάσταση τους ή, ακόμη χειρότερα, η ύπαρξη συνεπειών για τις πράξεις τους, θεωρείται άδικη, απαράδεκτη και ως μια κατάφωρη παραβίαση των κοσμικών νόμων που κρατούν το σύμπαν ενωμένο (πώς είναι δυνατόν να απαιτείς από ένα ζώο να απολογηθεί ή να πάει φυλακή για τα εγκλήματά του;!). Εν τέλει, αυτή η γκετοποιημένη ιδεολογία κρατά τα κράτη δυσλειτουργικά, τον μέσο άνθρωπο αποπροσανατολισμένο και δυστυχισμένο και τους ελίτ χαρούμενους καθώς ουδείς θα τους κυνηγήσει για τις παρανομίες τους, τις οποίες πλέον θεωρούμε και ως δεδομένες και αναμενόμενες.

Τι σημαίνει το «Εδώ είναι Ελλάδα και αν δε σ’ αρέσει φύγε»; Πώς το σκεπτικό αυτό διαιωνίζει την έκπτωση της χώρας;

Μέχρι είδαμε ποιά είναι η κουλτούρα των αμερικανικών γκέτο και πως εφάπτεται με το κρατικό και το κοινωνικό αφήγημα για το ποιά είναι η Ελλάδα και η ελληνική κοινωνία καθώς και τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτές.

Αφού αναλύσαμε τη ψυχοσύνθεση αυτών που υποκύπτουν σε αυτή τη νοοτροπία πάμε να δούμε το τι επιφυλάσει η “λογική” αυτή για όσους δεν την ασπάζονται και κοιτούν να την ανατρέψουν και να επαναφέρουν την ποιότητα στον ελληνικό πολιτισμό. 

Και αν δε σ’ αρέσει φύγε…

Στο προηγούμενο μέρος αναλύσαμε την εμβληματική φράση “Μη περιμένεις πολλά. Εδώ είναι Ελλάδα και αν δε σ’ αρέσει φύγε”, η οποία συμπυκνώνει μέσα της όλή αυτή τη τοξική νοοτροπία που αναλύσαμε. Θα δώσουμε έμφαση τώρα, στο τελευταίο μέρος αυτής και στο πως αυτό λειτουργεί σαν ένας μηχανισμός αντίστασης προκειμένου η νοοτροπία αυτή και οι υποστηρικτές της να εξασφαλίσουν την διαιώνισή της. 

Το “και αν δε σ’ αρέσει φύγε” είναι μια απάντηση που χρησιμοποιείται πολλές φορές όταν κάποιος ασκεί κριτική στην άνω νοοτροπία θέλοντας να εκθέσει τις ελλείψεις της, τις αντιθέσεις της (από τη μια σου λέει πως ζεις σε ένα σάπιο κράτος αλλά από την άλλη σου λέει να μη κάνεις τίποτα γι αυτό) και την επικινδυνότητά της. 

Βλέπετε, οι ιδεολογίες όπως και ένας ιός, θέλουν να εξασφαλίσουν τη διάδοση και την επιβίωσή τους. Ως εκ τούτου, θα φροντίσουν να εξελίξουν μεθόδους ταχείας διάδοσης αλλά και άμυνας απέναντι σε αυτούς που τους θέτουν εμπόδια. Καθότι η νοοτροπία αυτή βασίζεται σε τοξικότητα και ψεύδη δε μπορεί να υπερτερήσει με επιχειρήματα έναντι των επικριτών της και έτσι καταφεύγει στην πλέον απλοϊκή λύση της επίθεσης κατά αυτών.

Η φράση αυτή λειτουργεί σαν ένα ενωτικό κάλεσμα πολέμου που συσπειρώνει τα τοξικά στοιχεία της κοινωνία έναντι των υγιών. Όπως αναλύσαμε στη περίπτωση της ανομίας, σε μια υγιή κοινωνία το έγκλημα συσπειρώνει τους πολίτες οι οποίοι ξεχνούν τις μικροδιαφορές τους και καταδικάζουν σύσσωμοι την ανήθικη πράξη. Εδώ έχουμε το ανάποδο αυτού, όπου οι δυσλειτουργικοί πολίτες συσπειρώνονται για να καταδικάσουν την υγιή και ηθική πράξη.

Στην ουσία η φράση αυτή εκφράζει την εξής προέκταση της άνω νοοτροπίας:

“Εδώ, ελέω Θεού, έτσι είναι τα πράγματα και δε πρόκειται ποτέ να αλλάξουν. Για αυτό και εμείς αρνούμαστε να βελτιωθούμε και να εξυγιανθούμε και εμμένουμε στην επικράτηση τοξικών κοινωνικών ιδεολογιών. Όχι μόνο δεν ντρεπόμαστε για αυτή τη δυσλειτουργικότητα και τοξικότητά μας, αλλά είμαστε μάλιστα και περήφανοι για αυτή καθώς μας καθορίζει ως προσωπικότητες και ως (Νεο) Έλληνες. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος να συμπεριφέρεται όποιος είναι Έλληνας και θέλει να μένει εδώ. Όσοι δε θέλουν να συμπεριφέρονται έτσι δεν είναι αληθινοί Έλληνες, δεν είναι εναρμονισμένοι με την ελληνική κοινωνία και καλά θα κάνουν να φύγουν και να πάνε να μείνουν αλλού.” 

Αυτό το σκεπτικό είναι ο μηχανισμός αυτοάμυνας αυτής της νοοτροπίας και των φορέων αυτής όταν έρχονται αντιμέτωποι με ηθικούς ανθρώπους, οι υγιείς πράξεις των οποίων ξεγυμνώνουν τη δική τους ανηθικότητα και δυσλειτουργικότητα. Πατώντας πάνω στο κόμπλεξ των διεφθαρμένων, βολεμένων και ανήθικων μαζών, το άνω σκεπτικό τους συσπειρώνει ώστε να καταδικάσουν τα υγιή μέλη της κοινωνίας, μετατρέποντάς τα στους παρίες του σήμερα. 

Συνάμα, μετατρέπει τη δυσλειτουργικότητα, τη τοξικότητα και την ανηθικότητα σε ένα είδος πηγής υπερηφάνειας, ταυτίζοντας αυτές τις συμπεριφορές με το τοξικό καθεστώς που έχει καταλάβει την Ελλάδα, μετουσιώνοντάς τες στη ταυτότητα του σύγχρονου Νεο-Έλληνα. Τέλος, καλεί για την απομάκρυνση όλων των στοιχείων που μέσω της ηθικής τους ξεγυμνώνουν το σάπιο αφήγημα αυτής της νοοτροπίας με σκοπό να μην υπάρχει αντίλογος στη σήψη που προάγει. 

Στο δια ταύτα…

Ό,τι περιγράψαμε εως τώρα αποτελεί την ιδεολογία που συναντάμε στις γκετοποιημένες αμερικανικές κοινότητες, είτε πρόκειται για τους αφροαμερικανούς της Νέας Υόρκης, είτε για τους Λατίνους και τους Μεξικανούς του Τέξας είτε για τους λευκούς Χιλμπίλυ των Απαλάχιων Όρων. Οι κοινότητες αυτές χαρακτηρίζονται από στασιμότητα και αυτοκαταστροφικές τάσεις που εδώ και δεκαετίες έχουν εγγυηθεί πως οι άνθρωποι που γεννήθηκαν εντός αυτών θα είναι σχεδόν αδύνατον να ξεφύγουν από τα δεινά της ζωής στο γκέτο, όντας πάντα υπόχρεοι στη “φιλανθρωπία” των πολιτικών ελίτ των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών που τις χρησιμοποιούν σαν αποθήκες ψήφων. 

Έτσι και εδώ, η ελληνική μεταγλώττιση αυτής της ψυχοσύνθεσης εγγυάται πως οι (Νεο) Έλληνες που την ασπάζονται θα λειτουργούν διασπαστικά και καταστροφικά έναντι των συνανθρώπων τους, εξασφαλίζοντας πως η Ελλάδα δε θα μπορέσει να ορθώσει ποτέ κεφάλι και οι ηθικές και δημιουργικές φωνές εντός αυτής είτε θα καταπνίγονται, είτε θα φεύγουν και θα ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους.

Η κατάσταση του σήμερα είναι ο μεγαλύτερος μάρτυρας αυτού. Από τη μια έχουμε μια Ελλάδα που έχει ερημώσει από ηθικούς και εργατικούς ανθρώπους, οι οποίοι έφυγαν για να γίνουν οι σύγχρονοι μέτοικοι της Δύσης και να γλιτώσουν την ψυχική τους υγεία από το τσίρκο της ελληνικής πραγματικότητας. Από την άλλη, η ελληνική κοινωνία έχει ανάξει ομόφωνα την εκπόρνευση σε μέγιστη ηθική αξία (είτε αυτή είναι η μεταφορική εκπόρνευση σε ένα κόμμα εξουσίας, είτε η κυριολεκτική εκπόρνευση σε έναν “σπόνσορα”) μετατρέποντας τα σκουπίδια του χθες στους πολιτικούς και πολιτισμικούς ηγέτες του σήμερα.

Μέχρι αυτή η νοοτροπία να αλλάξει, μέχρι το “Εδώ είναι Ελλάδα και αν δε σ’ αρέσει φύγε” να πάψει να είναι το εθνικό αφήγημα και η δικαιολογία πίσω από την ηθική αλλοτρίωσή μας, είναι μάταιο να περιμένουμε ένα καλύτερο αύριο και είναι προσβολή να αυτοαποκαλούμαστε Έλληνες και να αμαυρώνουμε τη μνήμη των προγόνων μας.

Εν τέλει, όλα καταλήγουν σε μια αρχή: Ο ηθικός θα αντισταθεί με το σθένος που του δίνει η ηθική υπεροχή του, και ο ανήθικος θα υποχωρήσει και θα αλλοτριωθεί στο βαθμό που του επιβάλλει η ψυχική αδυναμία του.

 Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο Twitter

στο Viber

στο Telegram

στο GAB...

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!