Μπορούμε και να μην χρεωκοπήσουμε και να βγούμε από το Μνημόνιο!

Ζούμε σε μία σχιζοφρενική κατάσταση, στην οποία σχεδόν οι πάντες, εντός και εκτός Ελλάδος, είναι περίπου πεπεισμένοι ότι η χώρα θα χρεωκοπήσ...

Ζούμε σε μία σχιζοφρενική κατάσταση, στην οποία σχεδόν οι πάντες, εντός και εκτός Ελλάδος, είναι περίπου πεπεισμένοι ότι η χώρα θα χρεωκοπήσει, αν δεν έχει ήδη χρεωκοπήσει.
Αυτό σημαίνει ότι, αν κάποια στιγμή η συμπεριφορά όλων ευθυγραμμιστεί με την εκδοχή της χρεωκοπίας της Ελλάδας, τότε η χρεωκοπία μας θα έρθει ως περίπου αυτοεκπληρούμενη προφητεία...! Υπάρχει όμως τρόπος να γλιτώσουμε από το Μνημόνιο; Και πριν απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί η διατυμπανιζόμενη ως «αναπόφευκτη» ελληνική χρεωκοπία.
Τι θα έκανε ένας πρωθυπουργός, άλλος φυσικά από τον ΓΑΠ, αποφασισμένος να βγάλει τη χώρα από το Μνημόνιο και να τη γλιτώσει από τη χρεωκοπία; Πώς θα έβαζε την οικονομία να ξαναπάρει μπρος; Πώς θα νοικοκύρευε το κράτος χωρίς να υποφέρουν οι μισθωτοί του δημόσιου τομέα; Πώς θα μείωνε τα ελλείμματα χωρίς να καταστρέψει την οικονομία;
Κυρίως: Πώς θα νικούσε την αδίστακτη διεθνή συμμορία που έχει βάλει στο μάτι να ελέγξει όχι μόνον την Ελλάδα, αλλά το σύνολο των «αδύναμων» χωρών του ευρώ, όπως αποδεικνύει περίτρανα το παράδειγμα της Ιρλανδίας;
Το πρώτο και κυριότερο θα ήταν να πείσει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, εκτός από την ελληνική χρεωκοπία. Ότι είναι εφικτό να μην χρεωκοπήσουμε, και να βγούμε από το Μνημόνιο.
Και να πείσει, όχι μόνον τους Έλληνες, αλλά και τους ξένους. Κυρίως, αυτούς που θα κληθούν να μας δανείσουν τα χρήματα που σήμερα μας δανείζει η τρόικα.
Αλλά για να πείσει τους ξένους, πρέπει να πείσει πρώτα τους Έλληνες. Διότι, για να πείσει τους ξένους, πρέπει να ξαναπάρει μπρος η οικονομία. Και η οικονομία δεν θα ξαναπάρει μπρος, όσο ο Έλληνας ζει με το ΦΟΒΟ της χρεωκοπίας. Κανένας δεν θα ξοδεύει λεφτά, αλλά όσοι έχουν λεφτά, θα τα κρατούν «για τις δύσκολες μέρες που έρχονται». Οι οποίες θα έρθουν, ακριβώς επειδή τα χρήματα γίνονται «μασούρια», αντί να κυκλοφορούν σε παραγωγικές δραστηριότητες (να επενδύονται ή να ξοδεύονται).
Όσο θα μαζεύεται το χρήμα, τόσο θα μειώνεται η οικονομική δραστηριότητα και όσο θα μειώνεται η οικονομική δραστηριότητα, τόσο θα μαζεύεται το χρήμα…
Πώς θα νικηθεί λοιπόν ο τεράστιος φόβος που έχει εμπεδώσει ο ΓΑΠ και το Μνημόνιο; Πώς θα ξαναέρθει η αισιοδοξία που θα βγάλει το χρήμα από τα σεντούκια, θα κινήσει την οικονομία, θα δημιουργήσει πλούτο, θα παραγάγει φόρους και θα πείσει τους ξένους ότι μπορούμε να εξυπηρετούμε το χρέος μας, άρα, θα είναι ασφαλές να μας δανείζουν χωρίς δεκανίκια;
Για να συμβεί αυτό πρέπει να δοθεί ρεαλιστικό, υλοποιήσιμο, όραμα στον κόσμο.
Στις σημερινές συνθήκες, το όραμα αυτό μπορεί να είναι μόνον η ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟΣ μας από το Μνημόνιο, χωρίς περιστροφές και χωρίς «ναι μεν αλλά». Διακηρύσσοντας ταυτόχρονα ότι η έξοδος γίνεται επειδή το Μνημόνιο όχι μόνον δεν είναι αναγκαίο για τη «σωτηρία» της ελληνικής οικονομίας, αλλά, αντιθέτως, είναι η μοναδική αιτία της επερχόμενης χρεωκοπίας.
Αυτός ο πρωθυπουργός, λοιπόν, θα έπρεπε να στείλει την τρόικα κατευθείαν από εκεί που ήρθε, διακηρύσσοντας ότι από εδώ και πέρα το κράτος μας θα δανείζεται ως κυρίαρχο κράτος, μόνον με χρήματα που θα αντλούνται από τις αγορές.
Πώς όμως θα καταφέρει να δανειστεί από τις αγορές; Το μόνο εύκολο! Κανένας δεν έχει συμφέρον από τη χρεωκοπία της Ελλάδας, εκτός ίσως από ορισμένους καταχθόνιους της Νέας Τάξης που σκοπό έχουν να μας αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί, μετά τη χρεωκοπία μας. Η υπόλοιπη ανθρωπότητα δεν έχει κανένα συμφέρον από τη χρεωκοπία!
Συνεπώς, αν στείλουμε την Τρόικα από εκεί που ήρθε, για να μην χρεωκοπήσουμε θα πρέπει η υπόλοιπη ανθρωπότητα (οι αγορές) να μας ξαναδανείσει (καθώς αλλιώς θα χρεωκοπήσουμε). Αν δεν μας δανείσουν και χρεωκοπήσουμε, θα χάσουν πρώτα αυτοί οι ίδιοι. Εμείς, και χρεωκοπημένοι να είμαστε, όλο και κάτι θα βρούμε να φάμε… Γη έχουμε, στο κάτω κάτω, θα την καλλιεργήσουμε, έστω, λάδι και σιτάρι… Αυτοί όμως, δεν μπορούν να ρισκάρουν την παγκόσμια μηχανή παραγωγής και διαχείρισης του χρήματος, που δεν αντέχει τη χρεωκοπία μια χώρας του μεγέθους της Ελλάδας.
Συνεπώς, η μόνη τους επιλογή θα είναι να μας δανείσουν. Όπως ακριβώς έβαλαν ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ τα λεφτά τους, στην επιτυχέστατη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας, που ήταν τόσο επιτυχής, ώστε «κινδύνευσε» να ξανανοίξει τις αγορές χρήματος για την Ελλάδα και θα μας έβγαζε «για πλάκα» από το Μνημόνιο! Όμως γι αυτό, εμπνεύστηκε ο ΓΑΠ την ασύμμετρη «απειλή» των εκλογών και ξαναέριξε την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα στα τάρταρα…
Το συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα σώζεται:
α) αν αναστραφεί η καταστροφική, σήμερα, ψυχολογία της,
β) η ψυχολογία αυτή θα αναστραφεί αν ο αυριανός πρωθυπουργός πει την κατάλληλη στιγμή ότι μας βγάζει επιτόπιου από το Μνημόνιο και
γ) ζητήσει από το λαό κάθε είδους θυσίες, προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο εθνικός στόχος.
Θα μου πείτε: Και πάλι δεν θα πρέπει να γίνουν θυσίες; Ποια η διαφορά με το να τις κάνουμε εντός Μνημονίου;
Η διαφορά είναι τεράστια!
Στη μία περίπτωση (Μνημόνιο) οι θυσίες γίνονται υπό το φόβο της χρεωκοπίας, που παραλύει τα πάντα και αποδεικνύεται, τελικά, η αιτία της καταστροφής.
Ενώ στην άλλη περίπτωση (εκτός Μνημονίου) οι θυσίες θα γίνουν με πίστη στις δυνάμεις του έθνους και της κοινωνίας και με ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Στις μία περίπτωση μας τις επιβάλλουν με το ζόρι, ενώ στην άλλη θα τις κάνουμε από μόνοι μας, επειδή το διαλέγουμε ελεύθερα!
Ο «μπαμπούλας» της εθνικής κατάθλιψης που επέβαλε το Μνημόνιο, θα είναι επαρκής εφιάλτης για να τα κάνουμε όλα, από δω και πέρα, πιο σωστά, πιο σοβαρά, πιο έντιμα στο κράτος μας. Και αν αισθανθούμε ότι οι θυσίες είναι πιο δίκαιες, θα τις κάνουμε και πιο εύκολα.
Ο μελλοντικός πρωθυπουργός δεν θα ζητήσει, σαν τον ΓΑΠ, να καταστραφούν οικονομικά οι Έλληνες χάριν των δανειστών μας. Θα μας ζητήσει να δουλέψουμε περισσότερο για παράγουμε πλεόνασμα και να αρχίσουμε σιγά σιγά να ξοφλάμε το χρέος μας.
Έτσι, θα έλθει η εθνική αυτοπεποίθηση και το τόσο αναγκαίο εθνικό όραμα…
Απομένει να απαντηθεί μόνον ένα ερώτημα: Πώς θα γλιτώσουμε από τους καταχθόνιους τύπους της Νέας Τάξης που επιδιώκουν σήμερα σκόπιμα την καταστροφή της χώρας, είτε για να εξυπηρετήσουν το δολάριο, είτε για να μεθοδεύσουν την υποταγή μας;
Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσες ελπίδες έχουμε να γλιτώσουμε από δαύτους. Ξέρω όμως ένα πράγμα: Ότι ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουμε από αυτούς, είναι ΝΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ! Αν δεν παλέψουμε, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ηττηθούμε! Ενώ, αν παλέψουμε, είμαι βέβαιος ότι στη διαδρομή θα βρούμε τον τρόπο να τους νικήσουμε…
Πηγή