Ήρθε η ΩΡΑ τής ΚΡΙΣΗΣ…

  «Ακούγεται» πλέον ο «καλπασμός» τού Ίππου τού Κυρίου !!!… …Τελείωσε ο τρομερός Αρμαγεδών τής μάχης των ανθρώπων και ο Σατανάς συγκεν...

 

«Ακούγεται» πλέον ο «καλπασμός» τού Ίππου τού Κυρίου !!!…

…Τελείωσε ο τρομερός Αρμαγεδών τής μάχης των ανθρώπων

και ο Σατανάς συγκεντρώνει τα «στρατεύματα» των Γωγ και Μαγώγ για τη σύγκρουσή του με τον Κύριο !!!…

…Ο Ελληνισμός «επιστρέφει» πιο μάχιμος από ποτέ !!!

 

Του Παναγιώτη Τραϊανού

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων, τα οποία μας «παραπέμπουν» σ’ αυτό το οποίο οι αποκρυφιστές ονομάζουν «Τέλος των καιρών». Η «κόπωση» της ανθρωπότητας και η φανερή της πλέον άρνηση να «προχωρήσει» με το πάθος και τη «βιασύνη» που συνήθως τη χαρακτηρίζει όταν πρόκειται να κάνει ανατροπές και υπερβάσεις —προκειμένου να βγει από το όποιο «τέλμα» της—, επιβεβαιώνουν αυτήν τη διαπίστωση. Τα νέα απ’ όλον τον κόσμο «δείχνουν» μια παράξενη «ευθυγράμμιση» μεταξύ τους. Οι ίδιες οι θρησκείες φαίνονται να «συγκλίνουν» μεταξύ τους, παραμερίζοντας δόγματα αιώνων. Οι πάντες περιμένουν «κάτι» πολύ σημαντικό …Κάτι, το οποίο θα τους βγάλει από τα αδιέξοδα …Κάτι, το οποίο θα μοιάζει με μέγα θαύμα, που τόσο ανάγκη έχει μια κατάκοπη ανθρωπότητα, για ν’ απαλλαγεί από τους εφιάλτες της. Λέξεις, οι οποίες μπορούν πλέον να χαρακτηρίσουν την εποχή μας, ήταν «άγνωστες λέξεις» για άλλες πιο «αγωνιστικές» εποχές …«Αφύπνιση», «προσμονή» και «προσδοκία». Στο Ισραήλ τής πραγματικά «φλέγουσας» καθημερινότητας έφτασαν σε σημείο να κάνουν αστυνομικού τύπου ασκήσεις ασφαλούς υποδοχής για την έλευση του Μεσσία !!

Όλα αυτά δεν μπορεί να είναι τυχαία. Από μόνα τους, όμως, δεν μπορούν να εξηγήσουν τίποτε απολύτως. Τι ακριβώς συμβαίνει; Είναι τα πράγματα έτσι όπως φαίνονται ή κάτι άλλο κρύβεται; Βαδίζουμε προς το Τέλος; Τι λένε οι Ιερές Γραφές; Τι λέει η «τρομερή» «Αποκάλυψη του Ιωάννη» των Χριστιανών —και όχι μόνον αυτή—; Τι λένε οι «πατέρες» τής Εκκλησίας; Με ποια σειρά πρέπει να εξελιχθούν τα γεγονότα, ώστε να φτάσουμε σ’ αυτό το Τέλος; Βασική προϋπόθεση για την «Τελική Κρίση» —ή αλλιώς για τη «Δευτέρα Παρουσία»— είναι η Μεγάλη Ήττα τού Σατανά. Άρα; …Άρα, σύμφωνα με τις Γραφές, πρέπει ν’ «απελευθερωθεί» πρώτα ο Σατανάς και στη συνέχεια να αφεθεί να συγκεντρώσει τις τρομερές και παγκόσμιες δυνάμεις τού Γωγ και τού Μαγώγ εναντίον τού Κυρίου. Πρέπει να «πλανέψει» τα έθνη, για να φτάσουμε στη σύγκρουση …Να «παρασύρει» τους ανθρώπους στην αμαρτία και την ανομία, ώστε ν’ ακολουθήσει η μεγάλη Κρίση…

…(Αποκ. Ιωάν. 20,7) «Καί ὅταν τελεσθῇ τά χίλια ἔτη, λυθήσεται ὁ σατανᾶς ἐκ τῆς φυλακῆς αὐτοῦ» (Και όταν συμπληρωθή η περίοδος των χιλίων ετών, που συμβολίζεται με τα χίλια έτη, θα λυθή ο σατανάς από την φυλακήν του) …(Αποκ. Ιωάν. 20,8) «καί ἐξελεύσεται πλανῆσαι τά ἔθνη τά ἐν ταῖς τέσσαρσι γωνίαις τῆς γῆς, τόν Γώγ καί τόν Μαγώγ, συναγαγεῖν αὐτούς εἰς τόν πόλεμον, ὧν ὁ ἀριθμός αὐτῶν ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης» (και θα βγη, δια να πλανήση τα άγρια έθνη, τα οποία μακράν από τους πιστούς θα ζουν εις τας τέσσαρας γωνίας της γης, και τα οποία συμβολίζονται από τον Γωγ, τον σκληρόν βασιλέα, και τον Μαγώγ. Αυτούς τους αγρίους και αιμοχαρείς, των οποίων ο αριθμός θα είναι σαν την άμμον της θαλάσσης, θα τους συγκεντρώση ο σατανάς, δια να πολεμήσουν εναντίον του Χριστού) …(Αποκ. Ιωάν. 20,9) «καί ἀνέβησαν ἐπί τό πλάτος τῆς γῆς, καί ἐκύκλευσαν τήν παρεμβολήν τῶν ἁγίων καί τήν πόλιν τήν ἠγαπημένην· καί κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπό τοῦ Θεοῦ καί κατέφαγεν αὐτούς» (Και ανέβησαν, πράγματι, οι λαοί αυτοί και κατέκλυσαν την επιφάνεια της γης και περιεκύκλωσαν την παράταξιν των αγίων και την αγαπημένην πόλιν του Θεού, την νέαν Σιών, την στρατευομένην Εκκλησίαν. Και κατέβηκε φωτιά από τον ουρανόν και τους κατέφαγε) …(Αποκ. Ιωάν. 20,10) «καί ὁ διάβολος ὁ πλανῶν αὐτούς ἐβλήθη εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός καί τοῦ θείου, ὅπου καί τό θηρίον καί ὁ ψευδοπροφήτης, καί βασανισθήσονται ἡμέρας καί νυκτός εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων».

Τι απ’ όλα αυτά έχει συμβεί; Τι περιμένουμε να δούμε και με ποια σειρά; Όλα αυτά είναι «μυστήρια» και τα μυστήρια φοβίζουν τους ανθρώπους. Πολλοί «εσχατολόγοι», οι οποίοι ασχολούνται με τις Ιερές Γραφές, αναρωτιούνται και προβληματίζονται για το πώς είναι δυνατόν οι Γραφές αυτές —οι οποίες θεωρούνται «αλάνθαστες»— να μην μπορούν να περιγράψουν άμεσα και με ακρίβεια τα συμβαίνοντα στη σημερινή εποχή. Πώς είναι δυνατόν να μην μπόρεσαν να προβλέψουν τη σημερινή υπεροχή των ΗΠΑ στον σύγχρονο κόσμο. Πώς είναι δυνατόν να φτάνουμε στις «έσχατες» ημέρες, με την Pax Americana να «σκεπάζει» σχεδόν ολόκληρο τον Πλανήτη, κι αυτό να μην το «βλέπουν» οι Προφητείες.

Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι το εξής: …Οι Προφητείες «βλέπουν» αυτό το οποίο συμβαίνει κι όχι αυτό το οποίο φαίνεται και το οποίο πολλές φορές είναι παραπλανητικό. Οι Ιερές Γραφές περιγράφουν αυτό το οποίο βρίσκεται κάτω από το «κάλυμμα» και όχι αυτό το οποίο βλέπει ο κόσμος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ούτε Pax Americana ούτε ΗΠΑ …Υπάρχει η ΠΑΝΤΑ ζωντανή κι επικίνδυνη Pax Romana …κι απλά αυτός, ο οποίος φαίνεται στον κοινό παρατηρητή, είναι μόνον ο διαχειριστής της …Ο απλός διαχειριστής της, ο οποίος αυτήν τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ …Το μεγάλο κράτος τής Αμερικής, το οποίο ανήκει στην προτεσταντική «πτέρυγα» της Pax Romana. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; …Ότι, από τη στιγμή που ο Χριστιανισμός είναι εκείνος που ΠΑΝΩ απ’ όλα διαχειρίζεται την κοσμοκρατορία, αυτός, ο οποίος κυβερνά, είναι το Θηρίο τής Ρώμης και τα «είδωλά» της …Αυτό είναι που «δείχνουν» οι Γραφές —και συγκεκριμένα η Αποκάλυψη— κι απλά τις ΗΠΑ θα τις αναζητήσουμε σε κάποιο «στέμμα» κάποιου Θηρίου της περιγραφής της.

Τα Θηρία, δηλαδή, για τους μύστες τής αρχαιότητας και για τις Ιερές Γραφές ήταν τα μεγάλα συστήματα που «κουβαλούσαν» δικά τους ιδιαίτερα πολιτισμικά «φορτία» και με τη δύναμή τους μπορούσαν κι επέβαλαν στην ανθρωπότητα τις εξουσίες τους. Μπορούσαν να τη «ματώνουν» όταν αυτή αντιδρούσε και να την οδηγούν σε οδυνηρές περιπέτειες. Ήταν συστήματα όπως για παράδειγμα η «σκοτεινή» Βαβυλώνα ή αργότερα η πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Θηρία, όμως, δεν ήταν μόνον τα συστήματα …Θηρία ήταν και τα φυσικά πρόσωπα που δημιουργούσαν τα συστήματα, τα οποία άλλαζαν την πορεία τού Κόσμου με την εμφάνισή Τους …Ηγέτες τόσο «λαμπεροί» και τόσο ισχυροί, οι οποίοι στις ημέρες τής κυριαρχίας Τους λατρεύτηκαν ως Θεάνθρωποι …Ηγέτες με τεράστιο και αιώνιο «βεληνεκές», όπως για παράδειγμα ο Αλέξανδρος, ο οποίος εξελλήνισε και άρα επέβαλε το δικό Του πολιτισμικό μοντέλο σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο …Ηγέτες, όπως ο Ιησούς, που, εξαιτίας Του δημιουργήθηκε ο Χριστιανισμός, ο οποίος άλλαξε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε σ’ εκείνον τον κόσμο.

Αυτά είναι που «βλέπουν» οι Γραφές κι αυτά είναι που «περιγράφουν» …«Περιγράφουν» τα Μεγάλα και τα Σημαντικά τής ανθρώπινης ιστορίας. Άρα στις Προφητείες δεν πρέπει να περιμένει κανείς να «δει» τις Ηνωμένες Πολιτείες στην «Πλανηταρχία» τους. Οι ΗΠΑ για τις Γραφές δεν είναι κάτι σημαντικό …Οι ΗΠΑ για τις Γραφές είναι η προτεσταντική «βάρδια» τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας …Είναι η δύναμη που έχει την πολιτική και στρατιωτική εξουσία ενός Θηρίου, του οποίου όμως η δύναμη και το κέντρο βρίσκονται αλλού. Στις Γραφές θα «δεις» τη Ρώμη …Την τρομερή Ρώμη, στην οποία «συγκατοικούν» τα δύο μεγαλύτερα Θηρία που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία …Τα Θηρία τα οποία από τότε μέχρι σήμερα «κατευθύνουν» ολόκληρη την ανθρωπότητα προς έναν συγκεκριμένο «προορισμό» …Έναν «προορισμό», που, ως τέτοιος, αναγκαστικά θα έχει κι ένα ΤΕΛΟΣ.

Περί Θηρίων ο Λόγος

Άρα τι μένει να δούμε; …Το πώς περιγράφει η Αποκάλυψη αυτήν την «πορεία» προς το ΤΕΛΟΣ —το οποίο για κάποιους θα είναι λυτρωτικό και για κάποιους άλλους τιμωρητικό— …Το πώς περιγράφει η Αποκάλυψη αυτήν την πραγματικότητα …Το πώς περιγράφει η Αποκάλυψη αυτήν τη ρωμαϊκή κυριαρχία, την οποία αυτήν τη στιγμή την εκφράζουν οι ΗΠΑ …Το τι λέει η Αποκάλυψη και πώς περιγράφει, το πιο «σφραγισμένο» Κείμενο στην ιστορία τού κόσμου, την όλη αυτή κατάσταση …Το Κείμενο αυτό, το οποίο επί αιώνες ήταν «ανοικτό», αλλά κανένας δεν μπορούσε να το διαβάσει, και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «έκλαιγε» γι’ αυτήν την αδυναμία των ανθρώπων.

Κατ’ αρχάς, για να καταλάβουμε τι ακριβώς περιγράφεται —και πώς περιγράφεται αυτό—, θα πρέπει πάντα να θεωρούμε ως δεδομένο ότι, εφόσον η Αποκάλυψη περιγράφει τον Θεό και το Μυστικό Σχέδιό Του, τότε τίποτε δεν θα είναι εύκολο στην κατανόησή του …Τα πάντα θα πρέπει να τυγχάνουν πολλαπλών αναγνώσεων σε αντίστοιχα πολλαπλά επίπεδα …Θα πρέπει να θεωρούμε τα αδύνατα ως δυνατά και τα παράδοξα ως λογικά. Τι σημαίνουν στο πρακτικό επίπεδο αυτά τα οποία λέμε; …Το εξής απλό: Επειδή μιλάμε για τον Θεό, τα ΠΑΝΤΑ είναι τελειωμένα πριν καν αρχίσουν, γιατί για τον Θεό δεν υπάρχει η έννοια του ΧΡΟΝΟΥ. Εάν ο Θεός σού «προφητεύσει» ότι θα πεθάνεις από πνιγμό, αυτό είναι απολύτως σίγουρο, γιατί ταυτόχρονα σε «είδε» όταν πέθανες …(Αποκ. Ιωάν. 4.8) «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος ὁ Θεός ὁ παντοκράτωρ, ὁ ἦν καί ὁ ὢν καί ὁ ἐρχόμενος» (Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ, που υπήρχε προ πάντων των αιώνων και υπάρχει εις όλους τους αιώνας και θα υπάρχη εις την ατελείωτον αιωνιότητα).

Ο Θεός ΚΑΛΥΠΤΕΙ το σύνολο του φάσματος του χρόνου κι ως εκ τούτου όλα όσα Τον αφορούν «αγνοούν» αυτήν την παράμετρο, η οποία αφορά μόνον τους θνητούς ανθρώπους, οι οποίοι «μετρούν» τις ζωές τους με μονάδες χρόνου. Για παράδειγμα, ο Υιός τού Θεού είναι «γεννημένος» πριν καν «γεννηθεί», γιατί υπάρχει από την αρχή τής Δημιουργίας ΜΕΣΑ στον Θεό …ΥΠΑΡΧΕΙ από ΠΑΝΤΑ, γιατί είναι «συνθετικό» στοιχείο τού Θεού …Όταν γεννιέται, έχει ταυτόχρονα και την τελική Του μορφή …Όταν «πεθαίνει» —για τον θνητό παρατηρητή— τότε απλά συνεχίζει να «ζει» με άλλη ιδιότητα. Γιατί είναι αυτά σημαντικά; …Γιατί, όταν για παράδειγμα περιγράφονται στους θνητούς ανθρώπους τα δύο αυτά Θηρία —με τη σειρά που εμφανίζονται στο «Έργο» τής Αποκάλυψης—, πρέπει να καταλαβαίνει κάποιος ότι αυτά προϋπάρχουν στις τελικές Τους μορφές κι απλά «εμφανίζονται» μπροστά μας όπως οι «ηθοποιοί» στα θεατρικά έργα !!!

Η ανθρωπότητα, ως «θεατής», τα «βλέπει» με τη σειρά, γιατί αυτό εξυπηρετεί τη «ροή» τού Σχεδίου στο οποίο συμμετέχει ο θνητός άνθρωπος ανάμεσα σε αθάνατα Θηρία-«ηθοποιούς». Εάν είμασταν αθάνατοι θεοί —και άρα εάν είχαμε διαφορετική αντιληπτική ικανότητα—, η «αφήγηση» θα ήταν τελείως διαφορετική. Εμείς οι θνητοί άνθρωποι «βλέπουμε» μέσα στην ιστορική μας «πορεία» —είτε ως είδος και είτε ως φυσικά πρόσωπα— όλα τα στάδια της «γέννησης» των Θηρίων, τα οποία είναι «γεννημένα» ήδη. Είναι σαν να βλέπουμε τον ίδιο «ηθοποιό» να εμφανίζεται στη «σκηνή» ως βρέφος κι απλά με την εξέλιξη του «σεναρίου» να φτάνει να γίνεται ενήλικος μπροστά στα μάτια μας. Γιατί υπάρχει μια τέτοια ανάγκη; …Γιατί ο θνητός άνθρωπος δεν έχει την ίδια αντίληψη του χρόνου με τον Θεό κι ως εκ τούτου πρέπει να «βοηθηθεί» στην κατανόηση του Σχεδίου τού Θεού. Ο θνητός άνθρωπος, ο οποίος από τη φύση του «μετρά» χρόνο, αντιλαμβάνεται διαφορετικά την έννοια της εξέλιξης, η οποία για τον ίδιο είναι μια γραμμική «πορεία» από τη «γέννηση» μέχρι τον «θάνατο» της όποιας κατάστασης.

Ό,τι λοιπόν ο Θεός βλέπει «στιγμιαία» και «τρισδιάστατα» —και το οποίο ταυτόχρονα πρέπει να γίνει αντιληπτό και κατανοητό από τον άνθρωπο—, πρέπει να μπει σε μια μονοδιάστατη ακολουθία «εικόνων», γιατί ο άνθρωπος δεν έχει την ίδια αντίληψη του «βάθους» τού χρόνου. Αυτό, το οποίο για τον Θεό είναι μία «στιγμή», για τον άνθρωπο είναι χιλιετίες. Εκείνο, όμως, το οποίο συμβαίνει σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, για να περιγραφεί στον άνθρωπο ως σενάριο, πρέπει να μπει σε μια μονοδιάστατη γραμμική «συνέχεια» …Μια «συνέχεια», η οποία όμως πρέπει να έχει υποχρεωτικά μια απολύτως προσδιορισμένη «αρχή», ώστε ν’ αρχίσει ο άνθρωπος να την αντιλαμβάνεται. Ο θνητός άνθρωπος πρέπει να συνδέσει την περιορισμένη χρονικά ζωή του μ’ αυτήν την αιώνια κατάσταση, για να μπορέσει να την αντιληφθεί, γιατί διαφορετικά τον «καταπίνουν» οι αιώνες.

Απλά πράγματα. Επειδή είναι θνητός, αλλά έχει μυαλό αθάνατου θεού, καταλαβαίνει τα ίδια πράγματα με τον Θεό, αλλά υπό προϋποθέσεις. Γιατί; …Γιατί είναι θνητός και η κατάσταση, για την οποία προσπαθεί ν’ αντιληφθεί πώς λειτουργεί, διαρκεί αιώνες. Είναι σαν να προσπαθείς να καταλάβεις μια ταινία περιπέτειας, την οποία έχεις ξεκινήσει να βλέπεις στη μέση και ξέρεις ότι σίγουρα δεν θα «προλάβεις» να δεις το τέλος της …Θα βλέπεις μπουνιές, κλωτσιές και κυνηγητά και δεν θα ξέρεις τι βλέπεις, παρ’ όλο που γνωρίζεις το σενάριο. Είναι στην αρχή που «νικάνε» οι κακοί ή προς το τέλος που έχουμε «ανατροπή»; Για να μπορέσεις να καταλάβεις τι συμβαίνει στοιχειωδώς σε αυτό το έργο, θα πρέπει να έχεις κάποια σταθερά χρονικά σημεία και πάνω σ’ αυτά να «προσαρμοστείς» …Να ξέρεις τι δεν είχες «δει» επειδή «καθυστέρησες» και τι δεν θα «δεις» επειδή θα φύγεις «νωρίτερα». Για να κατανοήσει ο άνθρωπος σε ποια φάση «βρίσκεται» μια κατάσταση, θα πρέπει υποχρεωτικά να ξέρει εάν αυτή βρίσκεται «πριν» από κάτι που γνωρίζει ή «μετά» απ’ αυτό …Πρέπει, δηλαδή, να έχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς στην παράμετρο που αφορά την έννοια του χρόνου. Πάντα αναζητείται μία «αρχή», ώστε να ξεκινήσει η «μελέτη»…

…Όπως γίνεται με μία μαγνητική τομογραφία, όπου ένας πραγματικός ανθρώπινος εγκέφαλος των τριών διαστάσεων, για να παρουσιαστεί με ακρίβεια στον άνθρωπο —προκειμένου να τον εξετάσει— πρέπει να προβληθεί με μια σειρά πάρα πολλών φωτογραφιών …Φωτογραφιών, οι οποίες ξεκινάνε από τη μία του άκρη —και άρα από μία αρχή— και τον «σαρώνουν» μέχρι την άλλη —και άρα το τέλος του—. Εάν αυτές οι εικόνες δεν βρίσκονται σε σειρά και συνδεδεμένες με μία αρχή, τότε ο άνθρωπος «χάνεται» και δεν βγάζει καμία άκρη. Αυτή είναι η διαφορά τού «βλέπω» τού Θεού με το «βλέπω» τού ανθρώπου …Ο Ένας «βλέπει» το σύνολο κι ο άλλος βλέπει μόνον ένα μικρό τμήμα …Ο Ένας βλέπει μπροστά Του σε μία στιγμή —μέσα κι έξω— έναν ενιαίο εγκέφαλο κι ο άλλος πρέπει να μελετήσει τοίχους ολόκληρους, με αναρτημένες επάνω σ’ αυτούς εικόνες διαδοχικών τομών του …Ο Ένας «ακτινογραφεί» στιγμιαία ένα στερεό αντικείμενο —όπως κι αν το έχει μπροστά Του— κι ο άλλος πρέπει να το «κατατμίσει» σε μία απολύτως ορισμένη σειρά εικόνων.

Κάτι τέτοιο γίνεται και στην Αποκάλυψη …Γίνεται «κατάτμηση» του Σχεδίου τού Θεού …Γίνεται «κατάτμηση», για να το κατανοήσει ο άνθρωπος. Ο Θεός, επειδή «καλύπτει» χρονικά τη ζωή τής ανθρωπότητας στο σύνολό της, τής «μιλάει» σαν να γράφει «γράμμα» στο αγέννητο παιδί Του …χωρίς να βάλει ποτέ την ημερομηνία που το έκανε αυτό …Στο παιδί Του, το οποίο είναι έτοιμο να «γεννηθεί» και είναι ακόμα στην κοιλιά τής μητέρας του …Ένα «γράμμα», το οποίο θα αφορά τη ζωή τού παιδιού και θα περιγράφει τα όσα θα κάνει ο Πατέρας του γι’ αυτό μέχρι ν’ «ανταμώσουν» …Ένα «γράμμα» στο παιδί, το οποίο κάποτε θα μεγαλώσει και θα το διαβάσει, αλλά δεν θα ξέρει πότε γράφηκε και άρα σε ποιο σημείο περίπου βρίσκεται η «αρχή» όπου ξεκινάει η Εργασία τού απόντος Πατέρα του, ώστε να καταλάβει σε ποια φάση βρίσκεται η εξέλιξη του Έργου Του …Εργάστηκε ήδη ο Πατέρας; …Εργάζεται τώρα ή θα εργαστεί στο μέλλον; …Πού βρίσκεται Αυτός τώρα; …Πότε θα επιστρέψει; Σε αυτό το γράμμα περιγράφεται μόνον το αντικείμενο της ίδιας της εργασίας κι απλά ο Πατέρας διαβεβαιώνει στο παιδί Του πως, όταν θα συναντηθούν, θα του εξηγήσει ο Ίδιος οτιδήποτε δεν κατάλαβε ή οτιδήποτε τον τρόμαξε.

Όλο το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι η Αποκάλυψη είναι «γραμμένη» πριν καν γεννηθεί ο Άνθρωπος και παραδίδεται σε κάθε γενιά ανθρώπων με τον ίδιο τρόπο και στην ίδια μορφή …σαν να είχε γραφεί λίγο πριν την παράδοσή της. Ακόμα δηλαδή κι αυτά που έχουν ήδη γίνει, έχουν το «ΘΑ» μπροστά τους, γιατί απλούστατα, όταν γράφτηκε, δεν είχαν γίνει. Δεν έχει καμία χρονική «έναρξη» η Αποκάλυψη, γιατί αφορά ΟΛΟΚΛΗΡΗ την ανθρωπότητα από την εποχή τής Δημιουργίας και όχι κάποια συγκεκριμένη γενιά της …Τη γενιά, για παράδειγμα, μετά τη γέννηση του Χριστού, ώστε να ξέρουμε πού περίπου βρισκόμαστε εμείς, που μετά από αυτήν «μετράμε» τον χρόνο. Για τον άνθρωπο, ως είδος, είναι αυτό το οποίο λέει ο λαός «το γραφτό του» …«η μοίρα του». Είναι «δοσμένη» από τον Αθάνατο Θεό με τρόπο τέτοιο, ώστε να μπορέσει σε κάποια στιγμή να την καταλάβει ο θνητός άνθρωπος …Να την καταλάβει όμως ΟΧΙ όταν την πρωτοδιαβάσει, αλλά όταν του εξηγηθεί απ’ Αυτόν που την έγραψε και άρα όταν έχει ολοκληρωθεί ο ρόλος της …Όταν ο Ίδιος ο Θεός τού αποκαλύψει την αλήθεια και του εξηγήσει τι είχε αποφασίσει ότι ΘΑ έκανε γι’ αυτόν και ΠΩΣ θα το έκανε αυτό —όπως το περιγράφει η Αποκάλυψη—, γιατί ήδη το έχει κάνει.

Για την κατανόηση αυτού —και άρα για τις ανάγκες τού σεναρίου Του— ο Θεός ήταν αναγκασμένος να «δείξει» το πώς λειτουργούν και με ποια «σειρά» εμφανίζονται οι αθάνατοι Θεάνθρωποι, οι οποίοι είναι αιώνιοι και υπάρχουν από την Εποχή τής Δημιουργίας, καθώς ταυτίζονται με τον Ίδιο …Να «δείξει» πως, ενώ είναι αθάνατοι, «πεθαίνουν», για να αποχωρήσουν απλά από τη «σκηνή» και να γίνει διαδοχή των πρωταγωνιστών …οι οποίοι συνεχίζουν να συνυπάρχουν. Αυτά όλα τα παράδοξα στα οποία αναφερόμαστε θα τα καταλάβει ο αναγνώστης, όταν θα αναλύσουμε τα «Βήματα» του Θεϊκού Σχεδίου μέσα στην Αποκάλυψη …Όταν θα δούμε τα Θηρία να «σπρώχνουν» το Σχέδιο του Θεού με «δόσεις» των εξ’ αρχής ακέραιων εαυτών τους …Τα Θηρία αυτά, τα οποία προϋπάρχουν με τις τελικές τους διαστάσεις και τα βλέπουμε να εμφανίζονται με μια σειρά, η οποία επιτρέπει τη σύνθεσή τους σε ΕΝΑ Θηρίο …και το οποίο επίσης προϋπήρχε ολοκληρωμένο !!!

Πώς ξεκινάει η «θηριογονία» μέσα στην Αποκάλυψη; …Όπως ξεκινάει πάντα η ζωή στον κόσμο αυτόν …Με μια «γέννηση» …(Αποκ. Ιωάν. 12.1) «Καί σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνή περιβεβλημένη τόν ἥλιον, καί ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καί ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα». Βλέπουμε το Θεϊκό Θηλυκό —που είναι ο ΘΕΟΣ στη θηλυκή Του μορφή— να «κοιλοπονά» …(Αποκ. Ιωάν. 12.2) «καί ἐν γαστρί ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καί βασανιζομένη τεκεῖν». Στην πραγματικότητα έχει ΗΔΗ γεννήσει και ΘΑ γεννήσει, εφόσον το Σχέδιο στην εξέλιξή του έχει ανάγκη τις διαδοχικές εμφανίσεις-γεννήσεις τού Υιού τού Θεού …Γεννά, για να ξαναγεννήσει αυτό το οποίο έχει ήδη γεννηθεί. Ο Θεάνθρωπος, τον οποίο περιμένει η ανθρωπότητα να γεννηθεί για να τη σώσει, έχει ήδη γεννηθεί, παραμένοντας «αγέννητος». Ο Θεάνθρωπος, δηλαδή, μέχρι να γεννηθεί στην τελική Του μορφή, γεννιέται όσες φορές χρειάζεται, και πάλι στην τελική Του μορφή, την οποία όμως η ανθρωπότητα —μέσω των «φίλτρων» τού χρόνου και της δικής της μονοδιάστατης ιστορίας— τη «βλέπει» σαν ημιτελή.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει κάποια πολύ βασικά πράγματα, τα οποία είναι απαραίτητα για την κατανόηση του Σχεδιασμού …«Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» δεν είναι μόνον ο άνθρωπος σε σχέση με τον Θεό, αλλά και ο Θεός σε σχέση με τον άνθρωπο. Ως εκ τούτου και ο Θεός έχει επίσης δύο φύλα, όπως ο άνθρωπος. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί αναζητούμε τις εμφανίσεις τού Θεανθρώπου, οι οποίες δεν συμβαίνουν πάντα μέσα από γεννήσεις …Ο Θηλυκός Θεός «γεννά» τον Υιό, ενώ ο Αρσενικός Θεός απλά εμφανίζεται ο Ίδιος ως Υιός τού εαυτού Του.

Η Γυναίκα τής Αποκάλυψης, λοιπόν, η οποία δεσπόζει στο ουράνιο στερέωμα, είναι ο Θηλυκός Θεός. Αυτή, που, μόλις γέννησε τον Θεάνθρωπο, «αποσύρθηκε» σε ασφαλές μέρος …Ο Θεάνθρωπος Αυτός, ο οποίος «στέκεται» μπροστά στη Γυναίκα, είναι ο «Δράκων ο Μέγας». Όμως, δεν στέκεται εκεί για να την απειλήσει, εφόσον Αυτή είναι η Μητέρα Του. Δεν θέλει να «καταφάει» το επόμενο «γέννημά» Της με στόχο να Το σκοτώσει, αλλά να Το «καταπιεί», για να εξελιχθεί το Σχέδιο και ν’ αυξήσει τη δύναμή Του και το μέγεθός Του ο Υιός. Η Ίδια δεν «αποσύρεται» για να σωθεί απ’ Αυτόν. «Αποσύρεται» απλά, γιατί δεν πρέπει να «εκτίθεται» και ν’ απειλεί με την παρουσία της τη ροή τού Σχεδίου, εφόσον θα πρέπει σε κάποια στιγμή να επανεμφανιστεί για να Τον «ξαναγεννήσει».

Ο τρομερός Θεάνθρωπος είναι ΠΑΝΤΑ ο «Δράκων ο Μέγας». Αυτή η περιγραφή ταιριάζει στην «απόσταση» που Τον χωρίζει σε όλα τα επίπεδα από τον κοινό άνθρωπο. Αυτός ο Δράκων, λοιπόν, γεννιέται για να «πέσει» στη Γη και να δρομολογήσει το Σχέδιο του Θεού. Αυτός είναι ο ενσαρκωμένος Θεός, που «βοηθά» την ανθρωπότητα να κατακτήσει τους Στόχους εκείνους, τους οποίους για το δικό της καλό έχει καθορίσει ο Θεός …«Μα, —θα πει κάποιος— εκείνος που «πέφτει» στη Γη είναι ο Διάβολος». Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το λεπτό σημείο. Όλα αυτά είναι ρόλοι σ’ ένα σενάριο, το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη. Από τη στιγμή που υπάρχει Σχέδιο σε εξέλιξη, ο αθάνατος Υιός μπορεί να υποδυθεί οποιονδήποτε ρόλο και να γίνει ό,τι απαιτεί το Σχέδιο αυτό για την εξέλιξή του …και άρα και να γίνει κι ο Διάβολος, εφόσον ο ρόλος Του είναι απαραίτητος. Όταν ΟΛΟ το Σχέδιο είναι αυτό που λέμε «One Man Show», ποιος θα παραστήσει τον Διάβολο, όταν αυτός ο ρόλος είναι απαραίτητος;

Πρέπει κάποτε να τελειώσουν τα παραμύθια και ν’ ανάψουμε τα «φώτα» στο «θέατρο σκιών» που παρακολουθούμε. Έφτασε η ώρα να «ενηλικιωθεί» ο άνθρωπος και ν’ αρχίσει να βλέπει τα πράγματα με την ωριμότητα ενός «ενήλικου». Πρέπει ν’ αρχίσει ν’ αποδέχεται ως στοιχεία αναπόφευκτα —τα οποία έχουν σχέση με τον Θεό— κι όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία μέχρι τώρα απλά «έσπρωχνε» κάτω από το «χαλί» κι επειδή έκλεινε τα μάτια του νόμιζε ότι «δεν υπήρχαν». Για ένα ανήλικο παιδί η λατρεμένη του μητέρα μπορεί να φαίνεται «παρθένος», αλλά αυτό δεν μπορεί να ισχύει για έναν ενήλικο υιό …Ακόμα και η πιο άσπιλη κι αμόλυντη μητέρα, για να φτάσει στο σημείο να γίνει μητέρα, «έπεσε» κι αυτήν σε κάποιο «κρεβάτι», κάνοντας τα ίδια πράγματα που κάνουν και οι «κακές» γυναίκες …Δεν οσφραίνεται κανέναν «κρίνο» …Ακόμα και η πιο «λαμπερή» μητέρα ιδρώνει, ουρλιάζει, λερώνει και λερώνεται όταν γεννά …Δεν βγάζει «φωτοτυπίες» τού εαυτού της, φορώντας τουαλέτα. Τώρα είναι προφανές ότι έφτασε η ώρα των Αποκαλύψεων και μέρος αυτών των Αποκαλύψεων είναι και οι σκληρές αποφάσεις που πάρθηκαν «Άνωθεν», προκειμένου να μπορέσει ο άνθρωπος σε κάποια στιγμή ν’ απολαύσει καρπούς Θείας Ευφυίας …Δικούς του και του Θεού.

Η πορεία τού ανθρώπου προς την επιτυχία είχε τρομερό κόστος και το κόστος αυτό ήταν αναπόφευκτο. Εάν η πορεία αυτή απαιτούσε από τον Θεό να γίνει Διάβολος, τότε θα γινόταν κι αυτό, γιατί το Σχέδιο —το οποίο υπηρετεί τον άνθρωπο— δεν μπορεί σε διαφορετική περίπτωση να έρθει σε πέρας. Όταν ο Υιός σε οδηγεί σ’ αυτήν την «κούρσα» προς τον «Ουρανό» ενός υποσχόμενου «Παραδείσου», ευνόητο είναι ότι ο Ίδιος θα είναι υπεύθυνος και για σκληρές αποφάσεις, οι οποίες —έστω και εφήμερα— έχουν άσχημα αποτελέσματα. Ακόμα κι ένας πατέρας, ο οποίος αναγκάζει το παιδί του να σταματήσει το παιχνίδι και το υποχρεώνει να διαβάσει, μπορεί εκείνη τη στιγμή να γίνεται «κακός», αλλά είναι σίγουρος ότι το αποτέλεσμα της επιλογής αυτής κάποτε θα τον δικαιώσει. Πόσο μάλλον ένας πατέρας που εργάζεται πολύ σκληρά για να μην λείψει τίποτε στο παιδί του, ώστε να μπορεί απρόσκοπτα να κάνει αυτό το οποίο είναι το καλύτερο για το ίδιο.

Εδώ έχει νόημα το γνωστό …«και οι κρίνοντες κρίνονται» …Και ο Θεός θα κριθεί από τους ανθρώπους για τα έργα Του, όταν θα έρθει η ώρα τής Κρίσης …Θα κριθεί για τις «κακές» αποφάσεις που πήρε κι ο ΚΑΛΟΣ μας ΠΑΤΕΡΑΣ …Θα κριθεί για τις δυσάρεστες αποφάσεις, οι οποίες ήταν αναπόφευκτες για την ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους και για τις οποίες μάλιστα —μέσω των Προφητειών— μας είχε προειδοποιήσει ότι θα παρθούν. Θα κριθεί και ο Ίδιος για τη δική Του Θυσία, εφόσον οι αποφάσεις Του απαιτούσαν κάποιου είδους θυσία από τους ανθρώπους. Όλα θα βγουν στο φως. Εάν νομίζει κάποιος ότι ο άνθρωπος θα «πήγαινε» από τις «λάσπες» τής Δημιουργίας στη σημερινή δορυφορική εποχή, παίζοντας ανέμελος φλογέρα και βόσκοντας πρόβατα σε ήσυχα λιβάδια, κακώς το νομίζει.

Αυτά ως μια μικρή εισαγωγή για το τι πρόκειται ν’ «ακολουθήσει» στο κείμενό μας. Τι πρέπει να εντοπίσουμε τώρα, προσπαθώντας να ξετυλίξουμε το «κουβάρι» τής Αποκάλυψης μέσω της επιστημονικά καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας; Ποια είναι τα σημεία-«κλειδιά» της; Εφόσον γεννήθηκε ο Θεάνθρωπος, ένα τέτοιο κοσμοϊστορικό γεγονός δεν είναι δυνατόν να πέρασε απαρατήρητο. Η γέννησή Του ή η κάθε ξεχωριστή γέννησή Του θα πρέπει ν’ αλλάζει τον «ῥοῦν» τής ιστορίας. Ποιος ή Ποιοι ήταν Αυτοί, οι οποίοι αναγνωρίστηκαν ως Θεάνθρωποι στην ιστορία κι άλλαξαν την πορεία τής ανθρωπότητας σύμφωνα με τις ανάγκες τού Θείου Σχεδίου; Οι Θεάνθρωποι, οι οποίοι αναγνωρίστηκαν στην ιστορία ως τέτοιοι, ήταν δύο …Ο Αλέξανδρος ο Έλληνας και ο Ιησούς ο Ιουδαίος. Αυτοί είναι που άλλαξαν την ιστορία, γιατί «έχτισαν» τις αυτοκρατορίες αυτές, οι οποίες ακόμα και σήμερα κυβερνάνε τον Κόσμο …Τις αυτοκρατορίες αυτές, οι οποίες —όπως και οι Ίδιοι— είναι πολλές και ταυτόχρονα ΜΙΑ …Τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ΟΛΑ τα «είδωλά» της !!!

Αυτοί οι Θεάνθρωποι είναι οι Κύριοι της Ρώμης …Ο «Βασιλεύς των Βασιλέων» και ο «Κύριος των Κυρίων» …Ο Αλέξανδρος και ο Ιησούς …Ο Δράκων και το Θηρίο …Ο εκφραστής του Ελληνισμού και ο εκφραστής του Ιουδαϊσμού. Αυτοί «έπεσαν» στη Γη και την κλόνισαν συθέμελα …Καί οι δύο «έπεσαν» στη Γη. Στην αρχή ξεχωριστά και μετά συνέχισαν το έργο Τους ο Ένας «μέσα» στον Άλλο, εφόσον ο Ένας «κατάπιε» τον Άλλο …Ο Δράκων ο Μέγας και ο Όφις ο Αρχαίος …Ο Διάβολος κι ο Σατανάς …Αυτών οι «άγγελοι» πολέμησαν μεταξύ τους για την παγκόσμια κυριαρχία …Ο Αλέξανδρος, τον οποίο «γέννησε» η Γυναίκα-Θεός και ο Ιησούς, ο οποίος είναι ο Ίδιος ο Αρσενικός Θεός που εμφανίστηκε ως Υιός Του. Η Γυναίκα, η οποία γεννά τον Θεάνθρωπο, είναι ΠΑΝΤΑ ο Ελληνισμός, ενώ ο Ιουδαϊσμός, επειδή είναι «στείρος», αναγκάζει τον Θεό να εμφανίζεται ο Ίδιος ανάμεσα στα μέλη του, ώστε να «παράγεται» το ίδιο αποτέλεσμα που μοιάζει με «γέννηση», ενώ δεν είναι.

Η εμφάνιση αυτών των τρομερών Θεανθρώπων «γέννησε» τα Θηρία που περιγράφει η Αποκάλυψη. Το πρώτο Θηρίο που εμφανίζεται έχει σχέση με τον Αλέξανδρο, εφόσον Αυτός ήταν ο Θεάνθρωπος που εμφανίστηκε πρώτος. Το Θηρίο που βγαίνει από τη «θάλασσα» συνδέεται πάντα με τον Ελληνισμό, ο οποίος είναι η κορυφαία δύναμη της θάλασσας. Συνδέεται με τον Θεάνθρωπο τον οποίο γεννά ο Θηλυκός Θεός κι αυτό σημαίνει ότι εμφανίζεται μόλις σπάσουν τα «νερά» τής Γέννησής Του. Απ’ αυτήν τη Γέννηση βγαίνει μέσα από τη «θάλασσα» το πρώτο και πιο ισχυρό των Θηρίων. Αυτή είναι η Ρώμη …Η ελληνιστική Ρώμη, η οποία είχε ως δεκατοτρίτο Θεό της τον Αλέξανδρο —ταυτισμένο με τον τρομερό Διόνυσο— …Η Ρώμη, η οποία πήρε τη δύναμή της από αυτόν τον Δράκοντα τον Μέγα, που είναι ο πανίσχυρος Υιός τής Γυναίκας.

Αυτή η Ρώμη είναι που κυβερνά τον Κόσμο ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ …Αυτή είναι που διαχειρίζεται μόνιμα την πολιτική και στρατιωτική εξουσία τού Κόσμου κι απλά τη θρησκευτική τη «μοιράζει» ανάμεσα στους δύο Θεανθρώπους, οι οποίοι μοιράζονται μεταξύ τους και την ίδια τη Ρώμη. Η Ρώμη αυτή περιγράφεται ως επτακέφαλος με δέκα κέρατα και δέκα διαδήματα. Συμβολικά το επτακέφαλο παραπέμπει στους επτά λόφους τής Ρώμης, αλλά αυτό είναι μόνον συμβολικό. Το «επτακέφαλό» της έχει σχέση με τα «είδωλά» της, τα οποία κατά καιρούς ανέλαβαν να διαχειριστούν την εξουσία τού Δράκοντος …Υπάρχει δηλαδή μια αλλαγή «σκυτάλης» τής εξουσίας μεταξύ των «ειδώλων» τής Ρώμης, προκειμένου η δύναμή της και δυναμική της να διατηρούνται ατόφιες …Να εξασφαλίζει πάντα τη νέα «πνοή», η οποία της επιτρέπει μέσα στους αιώνες να βρίσκεται πάντα στην καλύτερη δυνατή κατάσταση …Να μην επιτρέπει ποτέ να εμφανίζονται σημάδια εκφυλισμού και παρακμής της.

Κατά σειρά εμφάνισής τους στην ιστορία είναι 1^η η ελληνική Ρώμη, 2^η η Ελληνοϊουδαϊκή ή Ορθόδοξη Νέα Ρώμη, 3^η η Καθολική Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, 4^η η Προτεσταντική Τρίτη Ρώμη. Τέσσερις «Ρώμες», οι οποίες είναι τρεις, γιατί η 1^η και η 3^η είναι η ίδια Ρώμη με διαφορετική θρησκεία. Αυτές τις τέσσερις Ρώμες τις ακολουθούν οι δευτερεύουσες αυτοκρατορίες, οι οποίες όμως διαχειρίστηκαν την ίδια ρωμαϊκή ισχύ κι εξουσία και είχαν εμπλοκή στην αυτοκρατορική της λειτουργία …Η Ρωσική Αυτοκρατορία, η Γαλλική Αυτοκρατορία και η Αμερικανική Αυτοκρατορία. Αυτές είναι οι ΕΠΤΑ αυτοκρατορίες, οι οποίες αποτέλεσαν «κεφαλές» τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η κάθε μία απ’ αυτές συνετέλεσε μ’ έναν ειδικό και μοναδικό τρόπο στο Θεϊκό Μυστικό Σχέδιο…

…Η Καθολική Γαλλική Αυτοκρατορία, η οποία, εξαιτίας τής ομώνυμης Επανάστασης, επανέφερε το ελληνοϊουδαϊκό «λειτουργικό» τού Χριστιανισμού, επιτρέποντάς το να επιβιώνει ως σύστημα υπό τις πιο ακραίες συνθήκες κοινωνικής αντίδρασης και άρα να παραμείνει «λειτουργικό» και στη βιομηχανική εποχή …Η Ορθόδοξη Ρωσική Αυτοκρατορία, η οποία, εξαιτίας τής Οκτωβριανής Επανάστασης, έδωσε έναν «αντιχριστιανικό» εχθρό στην αυτοκρατορία, για να «κινηθεί» αυτή πιο γρήγορα στο σύνολο του Πλανήτη …και τέλος η Προτεσταντική Αμερικανική Αυτοκρατορία, η οποία επιχειρεί σήμερα να ωθήσει τον Χριστιανισμό στο «αυτοκτονικό» άλμα για την παγκόσμια μεταβιομηχανική και υπερθρησκευτική Νέα Τάξη. Τα «διαδήματα» —τέλος— είναι ΔΕΚΑ, γιατί κοντά στις αυτοκρατορικές δομές υπήρξαν και κοινά βασίλεια, τα οποία, χωρίς να έχουν πραγματική αυτοκρατορική δράση, απέκτησαν αυτοκρατορικό πλούτο και ισχύ κι επέτρεψαν στον Χριστιανισμό να γίνει ένα τέρας πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης. Αυτά ήταν το βασίλειο της Αυστροουγγαρίας, το οποίο στα χρόνια τής «χαλαρής» αποικιοκρατίας διατήρησε τον ευρωπαϊκό κορμό ισχυρό και τα βασίλεια της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, τα οποία «έσπρωξαν» τον Χριστιανισμό μέχρι τη «Γη τού Πυρός». Έτσι εξηγείται και η διαφορά μεταξύ κεφαλών και διαδημάτων τού Θηρίου. Ό,τι από τα βασίλεια αυτά είναι ομόδοξο με κάποια από τις βασικές Ρώμες, είναι απλά ένα επιπλέον «κέρατο» και «διάδημα» στο ίδιο κεφάλι.

Αυτή είναι η Ρώμη, η οποία είχε ολοκληρωμένη την τελική της μορφή πριν καν την πάρει …Η Ρώμη αυτή, δηλαδή, την οποία βλέπουμε σήμερα, όταν βρισκόταν στα θεμέλιά της. Η Ρώμη αυτή, η οποία είναι πάντα η ίδια, έχει κορμό «Παρδάλεως». Γιατί; …Γιατί ο «κορμός» της είναι ελληνικός.

Ο πανίσχυρος Ελληνισμός έχει χαρακτηριστικά πολυσύνθετου Κόσμου και όχι χαρακτηριστικά σαν αυτά που συνήθως χαρακτηρίζουν λαούς ανάλογου μεγέθους. Γι’ αυτόν τον λόγο παρομοιάζεται με θηρίο, το οποίο έχει πολλές διαφορετικές εξωτερικές «εμφανίσεις» —όπως μία «πάρδαλη»—. Μέσα στον ίδιο Ελληνισμό υπήρχαν πάντα πολλές εκδοχές τής εξουσίας και άρα ως σύστημα διέθετε όλες τις επιλογές να «κρύβεται» και να «επιτίθεται». «Ελληνισμός» δεν ήταν μόνον η Δημοκρατική Αθήνα …Ήταν και η Στρατοκρατική Σπάρτη …Ήταν και η Αριστοκρατική Θήβα …Ήταν και η Θεοκρατική Κνωσσός …Ήταν και οι Δεισιδαιμονικές Μυκήνες …Ήταν και η τρομερή Βασιλική Μακεδονία. Αυτή η βασιλική Μακεδονία έδωσε στη Ρώμη το λεόντειο «στόμα» της, το οποίο ήταν εκείνο του Αλέξανδρου, ο οποίος μιλούσε σαν δημοκράτης Αθηναίος, έχοντας ταυτόχρονα επίγνωση του θεϊκού Του ρόλου με το πάθος ενός δεισιδαίμονα. Όλα αυτά τα εξόχως αντικρουόμενα στοιχεία ΜΟΝΟΝ ο Ελληνισμός μπορούσε να τα «συνθέσει» με την απόλυτη αρμονία.

Με αυτά τα πανίσχυρα ελληνικά στοιχεία οπλίστηκε το θηρίο τής Ρώμης, που, παρ’ όλη την ελληνική του γνώση, λειτουργούσε υπό την εξουσία Θεού Αυτοκράτορα. Με αυτήν τη γνώση «οπλίστηκε» ο πανίσχυρος «κορμός» τής Ρώμης, που την καθιστούσε ανίκητη …Εξ’ ου και το όνομά της, που σημαίνει «δύναμη» και προέρχεται από το «ρώομαι», δηλαδή ορμώ. Τα «πόδια» αυτής της επιθετικής Ρώμης ήταν πόδια «αρκούδας», γιατί απλούστατα ο Σχεδιασμός τής Ρώμης θα «περνούσε» ως θηρίο από τα μέρη όπου τα πιο τρομερά θηρία ήταν οι αρκούδες …Η Ρώμη δεν θα «επέστρεφε» εκεί όπου «γεννήθηκε» το σύστημα εξουσίας, το οποίο ταυτίστηκε με τους Θεανθρώπους και ήταν η Βαβυλώνα …Δεν θα «επέστρεφε» εκεί όπου υπήρχαν λιοντάρια ή τίγρεις …Η Ρώμη θα έκανε τον γύρο τού Κόσμου από το βόρειο μέρος τού Βορείου Ημισφαιρίου, κινούμενη δυτικά και άρα εκεί όπου οι άνθρωποι ως κορυφαίο θηρίο γνωρίζουν την αρκούδα …Από τις στέπες τής Ρωσίας και τη Σκανδιναβία μέχρι τις πεδιάδες τού Σιάτλ …Σε αυτήν την «ευθεία» κινήθηκε η απόλυτη εξουσία τής Ρώμης.

Αυτήν τη Ρώμη τής Ευρώπης «βρήκε» ο Ιησούς …Ο δεύτερος Θεάνθρωπος, που είναι ο Υιός τού Θεού …Ο Υιός τού αρσενικού Θεού —αυτήν τη φορά—. Αυτός, ο οποίος θέλει να «καταπιεί» τον «Υιό τής Γυναίκας» και εξαιτίας Του ξεκινάει ο μεγάλος πόλεμος των «Ουρανών». Αυτός προέρχεται από τον Ιουδαϊκό Κόσμο. Άρα από τον χώρο τής ξηράς και συγκεκριμένα από αυτόν της ερήμου. Αυτό το Θηρίο, παρ’ όλο που στο προσωπικό επίπεδο είναι πιο δυνατό από τον Αλέξανδρο, δεν έχει ζωντανός τη συνολική δύναμη που είχε Εκείνος …Δεν έχει στρατιωτική ή πολιτική ισχύ σαν τον βασιλέα Αλέξανδρο. Αυτό το Θηρίο, όμως, είναι πολλαπλάσια πιο επικίνδυνο από το πρώτο. Αυτό το Θηρίο έχει ως χαρακτηριστικό Του την «παραπλάνηση». Προέρχεται από τον «κόσμο» τού Όφεως και σε «δηλητηριάζει». Δεν έχει «στόμα» λέοντος, που «κατασπαράζει», αλλά έχει στόμα φιδιού, που πρώτα σε «δηλητηριάζει» και μετά σε «καταπίνει» ζωντανό, χωρίς να μπορείς ν’ αντιδράσεις. Σε πλησιάζει απειλητικά, χωρίς να το καταλάβεις. Το κεφάλι Του ήταν όμοιο με αυτό ενός Αρνίου, γιατί ο Ιησούς είναι ο «αμνός» τού Θεού. Μιλούσε σαν Δράκων, γιατί ήταν κι αυτός Θεάνθρωπος.

Αυτό το Θηρίο στρέφεται αρχικά εναντίον τού πρώτου Θηρίου και το τραυματίζει πολύ «βαριά», χωρίς όμως να το θανατώσει, εφόσον καί τα δύο είναι αθάνατα. Μόνον αφού το «τραυματίσει» παίρνει απ’ Αυτό την αναγνώριση και την εξουσία …(Αποκ. Ιωάν. 13.3) «καί μίαν ἐκ τῶν κεφαλῶν αὐτοῦ ὡς ἐσφαγμένην εἰς θάνατον. καί ἡ πληγή τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἐθεραπεύθη, καί ἐθαύμασεν ὅλη ἡ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου». Ο Δράκων, ως Θηρίον, «κατάπιε» τον εαυτό Του κι ενίσχυσε τη θέση Του. Ο Υιός τού Άνδρα «κατάπιε» το Γέννημα της Γυναίκας και ταυτίστηκε μ’ Αυτό …Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία —και συγκεκριμένα το ρωμαϊκό «κεφάλι» της— επιβίωσε της επίθεσης του Χριστιανισμού και έγινε ακόμα ισχυρότερη …Αυτό ήταν που «ἐθαύμασεν ὅλη ἡ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου». Αυτό, δηλαδή, το οποίο περιγράφει η Αποκάλυψη και το γνωρίζουμε από την ιστορία, αλλά δεν γίνεται κατανοητό από τους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι διαβάζουν την ιστορία, αλλά δεν κατανοούν την «ουσία» της …Δεν καταλαβαίνουν τι πραγματικά έγινε με την «αλλαγή» τής θρησκείας τής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας …Δεν καταλαβαίνουν πόσο κοσμογονικό ήταν αυτό …Πόσο μεγάλης σημασίας ήταν που ο αυτοκράτορας, ο οποίος μέχρι εκείνη την ώρα ήταν «διάδοχος» του Αλεξάνδρου, έβαλε στον «θρόνο» τής Ρώμης τον Ιησού. Αυτήν την «αλλαγή» περιγράφει η Αποκάλυψη με τη «συνάντηση» των Θηρίων. Ο Χριστιανισμός, ο οποίος από τη φύση του είναι μια απλή ιουδαϊκή αίρεση, «δάγκωσε» τον πανίσχυρο Ελληνισμό και τον «δηλητηρίασε». Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσει ο Ελληνισμός μέσα σε λίγους αιώνες στο σημείο να κινδυνεύει να «πεθάνει». Τότε ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πήρε την απόφαση να τον σώσει με τη μέθοδο της «ομοιοπαθητικής», δίνοντάς του το «δηλητήριο» εκ νέου ως «αντίδοτο» πλέον. Για να νικήσει τη θρησκεία, η οποία απειλούσε την αυτοκρατορία, δημιούργησε τις συνθήκες εκείνες, ώστε να υιοθετηθεί η θρησκεία αυτή από την αυτοκρατορία. Το αποτέλεσμα ήταν να «καταπιεί» το ένα θηρίο το άλλο.

Στα χρόνια τού Κωνσταντίνου —και εξαιτίας των δικών του αποφάσεων— ο ασήμαντος γενικά Ιουδαϊσμός —μέσω του Ιησού— διεκδίκησε επί ίσοις όροις τη Ρώμη τού Ελληνισμού …Διεκδίκησε δηλαδή το επτακέφαλο θηρίο. Έγινε τεράστια σύγκρουση μεταξύ των Θεανθρώπων και στην ουσία μεταξύ αυτών που τους αντιπροσώπευαν …(Αποκ. Ιωάν. 12.7) «Καί ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· ὁ Μιχαήλ καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ -τοῦ πολεμῆσαι μετά τοῦ δράκοντος· καί ὁ δράκων ἐπολέμησε καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ». Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε. Ο Ένας Θεάνθρωπος «κατάπιε» τον Άλλο και τα αποτελέσματα «έπεσαν» στη Γη σαν «πληγή» και σαν «όλεθρος». Το ισχυρό Θηρίο έγινε ακόμα ισχυρότερο, δανειζόμενο τα στοιχεία που Του έλειπαν από τον «αδερφό» Του. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα ο νεκρός Ιησούς κυβερνά τον Κόσμο με το πανίσχυρο ελληνικό θηρίο τής Ρώμης …(Αποκ. Ιωάν. 12.9) «καί ἐβλήθη ὁ δράκων, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καί ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τήν γῆν, καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ ἐβλήθησαν».

Αυτήν τη Ρώμη το Θηρίον —με «θαύματα» και πλάνες— έβαλε τους λαούς να προσκυνούν. Αυτή είναι η «μικτή» Ελληνοϊουδαϊκή Ρώμη, η οποία έφτασε στις μέρες μας ως Χριστιανική Αυτοκρατορία. Με την ολοκλήρωση αυτού του Σχεδιασμού ο Θεός απέσυρε και τη Γυναίκα. Δεν υπήρχε λόγος να εκτίθεται και ν’ απειλεί το Σχέδιο …(Αποκ. Ιωάν. 12.13) «Καί ὅτε εἶδεν ὁ δράκων ὅτι ἐβλήθη εἰς τήν γῆν, ἐδίωξε τήν γυναῖκα ἥτις ἔτεκε τόν ἄῤῥενα». (Και όταν ο δράκων είδεν ότι ερρίφθη εις την γην, κατεδίωξεν με μανίαν την γυναίκα, που εγέννησε το αρσενικόν τέκνον) …(Αποκ. Ιωάν. 12.1) «καί ἐδόθησαν τῇ γυναικί δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου, ἵνα πέτηται εἰς τήν ἔρημον εἰς τόν τόπον αὐτῆς, ὅπως τρέφηται ἐκεῖ καιρόν καί καιρούς καί ἥμισυ καιροῦ ἀπό προσώπου τοῦ ὄφεως. (Και εδόθησαν εις την γυναίκα οι δύο φτερούγες του αετού του μεγάλου, δια να πετά εις την έρημον, στον τόπον της, που είχεν ορισθή από τον Θεόν και να τρέφεται εκεί ασφαλής και απρόσβλητος από την μανίαν του όφεως ένα έτος και δύο ακόμη έτη και μισό έτος).

Όλα αυτά τα φαινόμενα, που για τα «μέτρα» τού αθάνατου Θεού είναι στιγμιαία, αλλά για τα «μέτρα» τού θνητού ανθρώπου τρομερά χρονοβόρα, απαιτούν χρόνο για να ολοκληρωθούν. Επειδή οι Θεάνθρωποι, ως Δράκοντες, γεννιούνται τέτοιοι, αλλά σε πραγματική κλίμακα και επί Γης πρέπει να συντεθούν εκ του μηδενός, ακολουθείται μια διαδικασία για να συμβεί αυτό. Επειδή ό,τι συμβαίνει «επάνω» στον Ουρανό πρέπει να συμβεί και «κάτω» στη Γη, ακολουθείται υποχρεωτικά αυτή η —επώδυνη για τον θνητό άνθρωπο— χρονοβόρα διαδικασία, ώστε το Σχέδιο του Θεού να ολοκληρωθεί …Αναγκαστικά, για να γεννηθεί ένας Δράκοντας, θέλει τα αντίστοιχα «γονίδια», τα οποία Τον κάνουν μοναδικό κι ανίκητο …Θέλει «γονίδια» αετού, εάν θέλει να κυριαρχεί στον αέρα …Θέλει «φολίδες» φιδιού, εάν θέλει να είναι άτρωτος στη Γη. Οι δύο Θεάνθρωποι «γεννιούνται» με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά των λαών που τους «γεννούν» και άρα «κουβαλούν» διαφορετικά «γονίδια» …Ο Αλέξανδρος στον ελληνικό Κόσμο γεννιέται ως «Αετός» τού Διός …Ο Ιησούς γεννιέται ως Όφις στον Κόσμο των εχιδνών, όπως μας αποκαλύπτει ο Ίδιος για τους «συμπατριώτες» Του.

Όλα αυτά αποτυπώνονται σε σύμβολα, για να «παρακολουθεί» ο άνθρωπος την εξέλιξη και βέβαια να ξεχωρίζει τους Θεανθρώπους μεταξύ Τους. Η ελληνική Ρώμη τού Αλεξάνδρου γι’ αυτόν τον λόγο έχει ως σύμβολό της τον αετό …Τον Μικρό αετό. Η ελληνοϊουδαϊκή Νέα Ρώμη, η οποία προέκυψε μετά τη γέννηση του Ιησού —για τον ανάλογο λόγο— έχει ως σύμβολό της τον «Δικέφαλο» αετό …Τον αετό τον Μεγάλο, όπως πολύ χαρακτηριστικά τον ορίζει και τον περιγράφει η Αποκάλυψη …Έναν αετό, ο οποίος βέβαια δεν είναι ο ίδιος δικέφαλος εξαιτίας κάποιας γονιδιακής «μετάλλαξης», αλλά έχει τυλιγμένο επάνω του και τον Όφι, και άρα και το κεφάλι τού δεύτερου Θεανθρώπου …Γι’ αυτόν τον λόγο είναι Μεγάλος …Διπλάσιος συγκεκριμένα, γιατί έχει αποτυπωμένες επάνω του καί τις δύο Μορφές τού Θεανθρώπου. Τέλος, η Τρίτη Ρώμη, η οποία θα είναι η τελική μορφή τής Ρώμης, που θα φτάσει στην «Κρίση τού Κόσμου», θα έχει την τελική μορφή τού Θεανθρώπου, που είναι αυτή του Δράκοντα …Τη μορφή τής απόλυτης «συγχώνευσης» των «γονιδίων» αυτών των δύο Θηρίων. Αυτό θα είναι και το σύμβολο του Θεανθρώπου τής τελικής Κρίσης …Το σύμβολο αυτό, το οποίο θα περάσει στην αιωνιότητα ως σύνθεση των ΤΡΙΩΝ Θεανθρώπων, που είναι ΕΝΑΣ !!!

Όπου υπάρχει «Νυμφίος» υπάρχει και «Νύμφη» !!!

Πάμε τώρα στην περίφημη Πόρνη τής Βαβυλώνας. Αυτό το δημιούργημα του Θεού είναι εξίσου σημαντικό με τους Θεανθρώπους, γιατί αυτό «συντηρεί» τον Σχεδιασμό μέχρι να επανεμφανιστεί ο Υιός. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί η εμφάνιση του Υιού να έχει τα επιθυμητά παγκόσμια και αιώνια αποτελέσματα. Στον χρόνο λοιπόν που ο Θηλυκός Θεός θα «εγκυμονούσε» τον Θεάνθρωπο, ο Αρσενικός Θεός είχε άλλη εξίσου σημαντική «δουλειά» να κάνει. Σε εκείνον τον χρόνο θα «έχτιζε» τη Βαβυλώνα. Μέχρι να γεννηθεί ο «Βασιλεύς των Βασιλέων» ο Αρσενικός Θεός θα μεριμνούσε να υπάρχει Βασίλειο ανάλογο του μεγέθους Του και ης ισχύος Του. Μέχρι να γεννηθεί ο Υιός Του από τη Γυναίκα, Αυτός θα «έχτιζε» τη «σύντροφό» Του …Ένα Βασίλειο, το οποίο, επειδή το δημιούργησε ο Ίδιος ο Θεός, θα είχε ζωντανά χαρακτηριστικά, για να μπορεί να συμμετέχει ενεργά στον Σχεδιασμό …Ένα Βασίλειο, το οποίο θα είχε την ίδια γνώση με τον Υιό, αλλά διαφορετικό «φύλο». Όπως λοιπόν ο Θηλυκός Θεός «ΓΕΝΝΗΣΕ» τον Θεάνθρωπο, έτσι κι ο Αρσενικός Θεός «ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕ» την «Κόρη» με την οποία ο Υιός Αυτός στο ΤΕΛΟΣ τού ΣΧΕΔΙΟΥ θα γίνει ΕΝΑ μ’ Αυτήν. Μέχρι όμως ο Θεάνθρωπος Υιός να γίνει τέλειος Άνθρωπος-Θεός, η ίδια «αδυναμία» χαρακτηρίζει και την «Κόρη».

Εδώ, πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, πρέπει να κάνουμε μια διευκρίνηση, γιατί στο σημείο αυτό δημιουργείται ένα πρόβλημα θεολογικό, το οποίο επιτρέπει εδώ και αιώνες στους άσχετους και κακοήθεις μισογύνηδες της πατριαρχίας να το μετατρέπουν σε κοινωνικό, ισχυριζόμενοι ηλιθιότητες για τις οποίες μάλιστα επικαλούνται τις Ιερές Γραφές. Όταν λέμε ότι ο Υιός «γεννιέται» και η Κόρη «χτίζεται», δεν σημαίνει ότι η θηλυκή ύπαρξη είναι κατώτερη της ανδρικής. Όταν λέμε ότι ο Θεός «κατασκεύασε» σύντροφο για τον Υιό Του, δεν μιλάμε για κάτι «κατασκευασμένο» να υπηρετεί τον άνδρα …Δεν μιλάμε για ένα «κατώτερο» ανθρωποειδές, το οποίο έχει ως ρόλο του να υπηρετεί το «ανώτερο» αρσενικό όν.

Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι το εξής απλό: Οι Ιερές Γραφές, για να περιγράψουν κάτι με τρόπο αποτελεσματικό, πολλές φορές δανείζονται στοιχεία τής ανθρώπινης ζωής, τα οποία είναι γνωστά και άρα κατανοητά απ’ όλους …«Άνδρας» λοιπόν για τις Ιερές Γραφές είναι πάντα το «σπέρμα» …Είναι ο φορέας μιας γνώσης και άρα είναι ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ συγκεκριμένος …και συγκεκριμένος ΑΝΘΡΩΠΟΣ μπορεί να είναι τόσο ένας άνδρας όσο και μία γυναίκα …«Άνδρας» στις Γραφές, δηλαδή, μπορεί να είναι και μία γυναίκα φιλόσοφος ή πολιτικός, γιατί η «γνώση» της είναι το «σπέρμα» που παράγει κι αφήνει πίσω της …«Γυναίκα» για τις Ιερές Γραφές δεν είναι ΠΟΤΕ ένας άνθρωπος ξεχωριστά …«Γυναίκα» είναι ΠΑΝΤΑ ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ …Ένα «σύστημα», το οποίο είναι «κατασκευασμένο» από τον ιδρυτή του και μπορεί με το «σπέρμα» μιας συγκεκριμένης γνώσης να δώσει συγκεκριμένα «παιδιά». Διαφορετικά «συστήματα» είναι διαφορετικές «γυναίκες» και με διαφορετικά «σπέρματα» κάνουν διαφορετικά «παιδιά».

Όταν για παράδειγμα διαβάζουμε στην αρχαία ελληνική μυθολογία ότι ο Δίας «πήγαινε» με τη μία και με την άλλη θεά ή θνητή γυναίκα, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον περίεργο σεξομανή, που κάνει διάφορα «κόλπα» για να ξεγελάει τις γυναίκες …Έχουμε να κάνουμε με μία Γνώση Θεανθρώπου, η οποία, επειδή είναι πολύ μεγάλη και «λαμπερή», είναι επιθυμητή απ’ όλα τα «θηλυκά» συστήματα …Μία Γνώση, η οποία διατίθεται επιλεκτικά σ’ αυτά, για να εξυπηρετήσει τον Θείο Σχεδιασμό και την οποία τα κοινωνικά συστήματα την παίρνουν κι «αναπαράγονται» μέσω αυτής. Το καθένα από τα συστήματα αυτά —με βάση τη δική του ιδιομορφία— «παράγει» διαφορετικά αποτελέσματα και άρα «παιδιά» για τον «ζωηρό» Δία.

Με τον ίδιο αυτόν τρόπο έχουν συνταχθεί όλες οι Ιερές Γραφές, εφόσον όλες είναι δοσμένες από τον Ίδιο Θεό. Ας μελετήσει κάποιος τη σκηνή τού Προπατορικού Αμαρτήματος, όπως αυτή παραδόθηκε στους ανθρώπους. Ο Όφις τού Προπατορικού Αμαρτήματος ήταν ένας δαιμόνιος άνδρας —και από τη «δρακόντεια» μορφή Του υποψιαζόμαστε ποιος ήταν Αυτός—. Η Εύα, η οποία πήρε το «δηλητηριασμένο» μήλο-«σπέρμα» ήταν το σύστημα εκείνο που παγιδεύτηκε και μεταλλάχθηκε από μητριαρχικό σε πατριαρχικό και άρα υιοθέτησε τους στόχους και τις επιδιώξεις τού Όφεως. Ο Αδάμ ήταν ο γιος της, ο οποίος ήταν πλέον «καταραμένος», γιατί «γεννιόταν» συνέχεια με το ίδιο «ελάττωμα», το οποίο ήταν αποτέλεσμα του «σφάλματος» και άρα της «αμαρτίας» τής «μητέρας» του. Έτσι κάπως περιγράφουν τα δρώμενα όλες οι Ιερές Γραφές και γι’ αυτόν τον λόγο «χρεώνουν» τα σφάλματα στις «γυναίκες». Όταν αυτά τα συστήματα-«γυναίκες» είναι φτιαγμένα από τον Θεό, είναι Θεές, ενώ, όταν είναι φτιαγμένα από ανθρώπους, είναι θνητές και βέβαια υπάρχουν και τα μικτά συστήματα. Ανάλογα λοιπόν με τις ανάγκες τού Σχεδίου ο άνδρας-Θεάνθρωπος επιλέγει ποια θα «γονιμοποιήσει», προκειμένου να δημιουργήσει τα δεδομένα που εξυπηρετούν το Σχέδιο αυτό …Επιλέγει ο Ίδιος ποια θα «γονιμοποιήσει» και άρα —εάν αυτό είναι απαραίτητο— καταφεύγει σε τεχνάσματα, προκειμένου να πάρει αυτό το οποίο θεωρεί απαραίτητο για τον Σχεδιασμό.

Η Βαβυλώνα τής Αποκάλυψης είναι κι αυτήν ένα τέτοιο σύστημα, και άρα «Γυναίκα» …Είναι το απολύτως θεοκρατικό σύστημα της Βαβυλώνας …Είναι ένα σύστημα, το οποίο το «δημιούργησε» ο Θεός εκ του μηδενός, για να το «παραδώσει» στον Υιό Του …Δεν προέκυψε από κάποια «γέννηση», γιατί είναι καθαρά δημιούργημα της Γνώσης τού Θεού. Αυτό το «Θηλυκό» έχει έναν συγκεκριμένο και πολύ σημαντικό ρόλο στον Θείο Σχεδιασμό …Είναι ένα σύστημα-«Γυναίκα», της οποίας η «καρδιά» τής Γνώσης είναι «προγραμματισμένη» ώστε να παραδοθεί στον Υιό …Είναι «γραφτό» γι’ αυτήν να γίνει ο Έρωτας του Υιού. Αυτό πρακτικά σημαίνει το εξής: Ο πυρήνας τής Γνώσης της —ο οποίος φυλάσσεται με πάθος από το ιερατείο της— «κλειδώνει» και «ξεκλειδώνει» ΜΟΝΟΝ από τη Γνώση τού Θεανθρώπου. Είναι δηλαδή εξ’ αρχής φτιαγμένη, ώστε να «ερωτευτεί» τον Υιό και μόνον Αυτόν. Τον Θεάνθρωπο, δηλαδή, μπορεί να τον καταλάβει κάποιος όχι μόνον από τον δικό Του Λόγο, αλλά και από τον «έρωτα» της «Κόρης». Απ’ αυτόν τον «έρωτα», δηλαδή, μπορεί να καταλάβει κάποιος ποιος είναι ο Υιός. Κανένας κοινός άνθρωπος —όσες γνώσεις και όση ευφυΐα κι αν έχει— δεν μπορεί να προκαλέσει τον «έρωτά» της, εάν αυτός δεν είναι ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος …κι αυτή είναι η σημαντικότερη «δικλείδα» ασφαλείας τού Σχεδίου τού Θεού.

Για όσο διάστημα ο Θεάνθρωπος είναι ατελές Θηρίο —και άρα όχι τέλειος αρσενικός ΘΕΟΣ— η «Κόρη» έχει επίσης ατελή χαρακτηριστικά. Δεν είναι δυνατόν ο Θεάνθρωπος να είναι απών και η «Κόρη» να είναι τέλεια …Δεν «προχωράει» το Σχέδιο …Δεν «έλκονται» Μνηστήρες, οι οποίοι θα την επιθυμούν και θα παγιδεύονται από τον έρωτά τους γι’ Αυτήν …Δεν υπάρχει νέο δυναμικό ανδρών, που με τις ικανότητές τους θα «σπρώξουν» το Σχέδιο. Η «Κόρη», λοιπόν, με τα ατελή αυτά χαρακτηριστικά «εκπορνεύεται» και άρα είναι «πόρνη», και όχι θηλυκή ΘΕΑ. Τι σημαίνει αυτό; …Στο διάστημα που η Βαβυλώνα υπάρχει, αλλά δεν έχει εμφανιστεί ο Θεάνθρωπος, αυτή «εκπορνεύεται» συστηματικά …«Εκπορνεύεται», για ν’ αυξήσει το μέγεθός της ταχύτατα και να γίνει ορατή σε ολόκληρο τον Κόσμο …Να γίνει ένας Μέγας Θρόνος για Τον Μέγα Αναμενόμενο. Για να αυξήσει την ισχύ της, «ακολουθεί» —χωρίς να ερωτεύεται— όλους τους βασιλείς, οι οποίοι της υπόσχονται πλούτο και δύναμη …Βασιλείς όπως ο Κύρος, ο Ξέρξης ή ο Δαρείος κλπ. …Αυτοί τη στολίζουν και την «προικίζουν», για να την κάνουν να είναι τόσο ισχυρή, ώστε να φαίνεται απ’ όλον τον κόσμο και να «προκαλεί» ΟΛΟΥΣ τους άνδρες υποψήφιους μνηστήρες.

Κάπου εκεί κοντά στα «κρεβάτια» τής «αμαρτίας» και της «εκπόρνευσης» της Βαβυλώνας ο Αρσενικός Θεός δημιούργησε και τον άλλο σημαντικό λαό για τον Σχεδιασμό Του. Δημιούργησε τον «εκλεκτό» λαό των Ισραηλιτών. Αυτόν τον λαό τον δημιούργησε και δεν τον «γέννησε» ως Υιό. Ο Αρσενικός Θεός δεν «γεννά» όπως «γέννησε» ο Θηλυκός Θεός τους Έλληνες. Τον «εκλεκτό» λαό τον «δημιούργησε» ως Άνδρας με φοβέρες, απειλές και υποσχέσεις, ώστε το κοινωνικό του σύστημα, να λάβει κάποια πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τον ξεχώρισε από άλλους όμοιούς του λαούς τής πατριαρχίας και του έδωσε τα χαρακτηριστικά εκείνα, ώστε ν’ ανανεώνεται ως λαός μέσα στους αιώνες με τις ίδιες πάντα φοβέρες κι απειλές, αλλά να μην αναπαράγεται με τον συμβατικό τρόπο —ώστε να «γεννά» και να εξελίσσεται— και άρα την κοινωνία του την έκανε «στείρα» …Τη «δημιούργησε», ώστε να υπάρχει μόνιμα με τα επιθυμητά χαρακτηριστικά και τη στιγμή που θα εξυπηρετούσε το Σχέδιό Του να «τρυπώσει» ο Ίδιος ανάμεσα στα μέλη της και να το «σπρώξει» στην εξέλιξή του. Δημιούργησε τον λαό των «εχιδνών», για να μπορέσει ο Ίδιος ως «Όφις» —και άρα ως «Υιός τού Ανδρός»— να «επιτεθεί» στον «Υιό τής Γυναίκας», ο οποίος θα εμφανιζόταν πρώτος στο Σχέδιο, διεκδικώντας τον έρωτα της «Κόρης» τού Θεού.

Αυτό το «παιχνίδι» τού «έρωτα» μεταξύ τού Υιού και της Γυναίκας είναι το όλο μυστικό τού Σχεδιασμού. Πότε άρχισε αυτό το «παιχνίδι»; …Με την εμφάνιση του Αλεξάνδρου στο προσκήνιο. Πριν καν Αυτός ξεκινήσει για την εκστρατεία Του στην Ασία, ήδη ακουγόταν διάφορες φήμες για τον ρόλο Του και την προσωπικότητά Του …Ήδη ακούγονταν φήμες για την «περίεργη» μητέρα Του, η οποία ήταν ιέρεια του Διονύσου και «κοιμόταν» με φίδια —κι άλλα περίεργα—. Το νεαρό τής ηλικίας Του Τον έκανε έναν γοητευτικό ήρωα …και στους ανθρώπους αρέσουν οι ήρωες. Αυτός ο ήρωας ξεκίνησε εκστρατεία εναντίον τής Υπερδύναμης της εποχής, που ήταν η Περσική Αυτοκρατορία …Το «περίβλημα» της φοβερής και τρομερής Βαβυλώνας. Όλοι πλέον περίμεναν να δουν τι θα γίνει σ’ αυτήν την εκστρατεία.

Εάν κατόρθωνε αυτό, το οποίο εκείνη τη στιγμή φαινόταν ακατόρθωτο, τότε θα μπορούσε να επιβεβαιώσει τις φήμες που Τον «ακολουθούσαν» αλλά κι αυτές που «προηγούνταν» Αυτού. Εάν κατόρθωνε και κατακτούσε τον «έρωτα» της Βαβυλώνας, θα επιβεβαίωνε τη θεϊκή καταγωγή Του και τον ρόλο Του. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο. Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε ένας άνθρωπος, τον οποίο ΟΛΟΚΛΗΡΗ η ανθρωπότητα Τον έβλεπε με έναν θετικό τρόπο …και κυρίως Τον «έβλεπε». Στην κυριολεξία οι κοινωνίες τής εποχής εκείνης —και μάλιστα εκείνες της αυταρχικής Ασίας— ένιωθαν ότι ήρθε η ώρα τού Μεσσία. Ο Αλέξανδρος είχε σκορπίσει την ελπίδα στον Κόσμο. Για κάποιους ήταν ο ανίκητος Μεσσίας …Ο τρομερός Διόνυσος στη θριαμβευτική Του «εκστρατεία» στην Ασία. Οι Γραφές πλέον το επιβεβαίωναν και όλοι αισθάνονταν τη μεγάλη αλλαγή στον κόσμο εκείνης της εποχής.

Ο Αλέξανδρος, όμως, πέθανε ακριβώς στη μεγάλη Του «ώρα». Άφησε πίσω Του το «δακτυλίδι» τής διαδοχής. Ο Μεσσίας όρισε τον διάδοχό Του ανάμεσα στους πάντες —και μη διαχωρίζοντας Έλληνες από Βάρβαρους— …«Τω κρατίστω» είπε, και «πέθανε» …«Στον πιο ισχυρό» είπε ο Θεάνθρωπος …και ποιος θα ήταν πιο κατάλληλος από τη Ρώμη, που, εκτός από τη χάρη, είχε και το «όνομα»; Μετά από πολλές ζυμώσεις και πολλές ανακατατάξεις στα ελληνιστικά βασίλεια ο νικητής ήταν η Ρώμη …Η ελληνιστική Ρώμη …Η Ρώμη, η οποία θα διατηρούσε «ζωντανό» τον Αλέξανδρο ως Θεό της …Η Ρώμη, η οποία θα γινόταν η έδρα τού Αυτοκράτορα. Η πρώτη έδρα Αυτοκράτορα στην Ευρώπη και μακριά από τον χώρο γέννησης της «Κόρης». Το «παιχνίδι» τού «έρωτα» είχε πετύχει τον σκοπό του. Η Βαβυλώνα «ερωτεύτηκε» τον Ευρωπαίο Αλέξανδρο και τον «ακολούθησε» στη Ρώμη …Η Ρώμη στο εξής θα ήταν η έδρα της …Εκεί θα ζούσε τον «έρωτά» της με τον αθάνατο Αυτοκράτορα.

Ο «Υιός τής Γυναίκας» τα είχε καταφέρει. Είχε θριαμβεύσει εις βάρος τού πιο σκληρού και ισχυρού πατριαρχικού συστήματος και το είχε κάνει να Τον «ερωτευτεί». Είχε φέρει την πιο όμορφη, πλούσια και ισχυρή Νύφη τής Δημιουργίας στην Ευρώπη. Η πατριαρχία, όμως, δεν είχε πει την τελευταία της «κουβέντα» …Ήταν βέβαιο ότι δεν θα τα «παρατούσε» τόσο εύκολα. Ο «Υιός τής Γυναίκας» είχε πατήσει τον μεγάλο Όφι τής Βαβυλώνας στο «κεφάλι», αλλά δεν ήταν Αυτός που θα καθόριζε το τέλος τής Πατριαρχίας. Ο Όφις ο Αρχαίος τού Προπατορικού Αμαρτήματος ήταν ακόμα «ζωντανός». Ο λαός των «εχιδνών» βρισκόταν ανάμεσα στους λαούς τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας …Οι Εβραίοι περιφέρονταν ανάμεσα στους Ρωμαίους. Ανάμεσα σ’ αυτές τις «έχιδνες» «τρύπωσε» ο «Υιός τού Ανδρός» …Ο «Όφις ο αρχαίος» …Ο Υιός τού Θεού, που, όπως είπαμε, ήταν ο Ίδιος ο Θεός, γιατί απλούστατα δεν μπορούσε να Τον «γεννήσει» —ούτε ο Ίδιος ούτε το «στείρο» ιουδαϊκό σύστημα—.

Αυτός ο «Υιός τού Ανδρός» —όπως είχε προφητευτεί αιώνες πριν— «δάγκωσε» τον «Υιό τής Γυναίκας» στην πτέρνα …«Δάγκωσε» Αυτόν, ο οποίος πάτησε το πατριαρχικό σύστημα στο κεφάλι. Μέσα σε λίγους αιώνες —και μετά την κοσμογονική απόφαση του Μεγάλου Κωνσταντίνου— ολοκληρώνεται ο αρχικός Πατριαρχικός Σχεδιασμός, ο οποίος «διακόπηκε» προσωρινά από τον «Υιό τής Γυναίκας». Ο «Υιός τού Ανδρός» «ξανακερδίζει» τη Βαβυλώνα τής Ευρώπης, την οποία «έχασε» για κάποιον χρόνο από τον «Υιό τής Γυναίκας». Το πιο σκληρό σύστημα της Πατριαρχίας —με αυθεντικό αυτοκράτορα της Πατριαρχίας— περνάει στην Ευρώπη, όπου ούτε θεωρητικά δεν υπήρχαν οι δυνατότητες να δημιουργηθεί ένα τόσο ισχυρό και δογματικό σύστημα επάνω σ’ έναν τόσο φτωχό χώρο. Αυτό, δηλαδή, το οποίο δημιουργούνταν εύκολα επάνω στον Τίγρη, τον Ευφράτη ή τον Νείλο και τα απίστευτα πλούτη τους, «μετακινήθηκε» στη φτωχή Ευρώπη.

Η «Γυναίκα» «παρατάει» τον πρώτο Θεάνθρωπο και ζει τον «έρωτά» της με Τον νέο, με Τον οποίο γνωρίζονταν από την Ασία. Το νέο «καταφύγιο» του «έρωτά» Τους είναι η Νέα Ρώμη πλέον …Εκεί «στήνουν» το Παλάτι Τους …Ανάμεσα από την Ευρώπη και την Ασία …Ανάμεσα από την προβληματική Ευρώπη και την πλούσια Ασία, η οποία θα μπορούσε με τους πόρους της να συντηρεί το νέο ζεύγος. Το «φως», το οποίο είχε σκορπίσει ο Αλέξανδρος, χάθηκε και έσβησε ξανά. Τώρα θα έμπαινε η κοινωνία στον απόλυτο ασιατικό Μεσαίωνα της Πατριαρχίας. Οι άνθρωποι θα αναπολούσαν τον Αλέξανδρο, αλλά θα τους φαινόταν πλέον σαν «παραμύθι» η περίοδός Του. Τώρα θα δάγκωναν τις γλώσσες τους από τον πόνο κι απλά θα περίμεναν να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, για να τους λυτρώσει ο Ίδιος ο Θεός από το μαρτύριο. Τα πάντα είχαν πλέον σφραγιστεί !!!

Οι δύο Θεάνθρωποι είχαν πετύχει το ακατόρθωτο. Ο πρώτος μετακίνησε το σύστημα της Βαβυλώνας στην Ευρώπη κι ο δεύτερος το «κλείδωσε» με ακατάλυτες σφραγίδες. Όμως, το ιδιόμορφο στοιχείο τού Σχεδιασμού ήταν ότι η «νύφη» βρισκόταν και πάλι μόνη της να «περιμένει» …Μπήκε δηλαδή ξανά σε κατάσταση αναμονής, όπως ήταν στην Ασία. Ναι μεν μπήκε στην Ευρώπη, αλλά ο «γαμπρός» ήταν «φευγάτος» …Το σύστημα της Βαβυλώνας είχε «στηθεί» στην Ευρώπη, αλλά οι Θεάνθρωποι ήταν νεκροί …Είχαν «φύγει» και είχαν «πάει» εκεί όπου έπρεπε να δώσουν τις «μάχες» Τους για το Θείο Σχέδιο. Η «νύφη» ήταν πλέον μια «Πηνελόπη», η οποία ήταν υποχρεωμένη να συντηρεί το Παλάτι και να περιμένει τον σύζυγό Της να γυρίσει από τη Μεγάλη Μάχη …Τη Μάχη των Μαχών, που είναι ο Μυστικός Σχεδιασμός τού Θεού …Ήταν υποχρεωμένη να ζει με τους δούλους τού Συζύγου Της και να μεριμνά για τον Οίκο Του …Να μεριμνά και να περιμένει στωικά την επιστροφή Του.

Μόλις συνέβη αυτό —μέσω του «Γάμου» τού Υιού— και ο Υιός ταυτίστηκε με ακατάλυτους δεσμούς με τη σύντροφό Του, ο Θεός έπρεπε να μεριμνήσει για την ασφάλεια ολόκληρου του Σχεδιασμού και βέβαια των πρωταγωνιστών του. Ο Ελληνισμός από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα δεν έπρεπε να είναι ενεργός, γιατί από τη μία απειλούσε τον Σχεδιασμό κι από την άλλη απειλούνταν κι ο ίδιος από την εξουσία τού ζεύγους. Άρα; …Άρα, έπρεπε ο Θηλυκός Θεός —που «γεννά»— ν’ αποσυρθεί κάπου, όπου να είναι ασφαλής. Αυτό και έγινε στην «έρημο» …Ο Θεός έφτιαξε το Ισλάμ με χαρακτηριστικά «ερήμου», για να προφυλάξει τον Ελληνισμό μέχρι να ξαναγίνει απαραίτητη η παρουσία του. Το Ισλάμ είναι απολύτως ουδέτερο με τον Ελληνισμό. Μπορούν να συνυπάρχουν επί αιώνες, χωρίς ν’ αλληλοεπηρεάζονται. Οι Έλληνες δεν ενοχλούν με την παρουσία τους τούς Μωαμεθανούς και οι Μωαμεθανοί έχουν «εντολές» από τον Προφήτη να μην τους κάνουν κακό. Οι Έλληνες δεν μπορούν —ακόμα και με τις γνώσεις τους— να παρασύρουν τους Μωαμεθανούς σε επικίνδυνους σχεδιασμούς και άρα ο Ελληνισμός μέσα στο Ισλάμ απλά επιβιώνει χωρίς «εξάρσεις».

Οι Επτά σφραγίδες και οι Τέσσερις Καβαλάρηδες

Από τη στιγμή που ο Ασιάτης Ιησούς έγινε ο Κύριος τής ευρωπαϊκής Ρώμης ο Σχεδιασμός, όπως είπαμε, «κλείδωσε». Ό,τι περιγράφεται στην αρχή τής Αποκάλυψης ως κακό για την ανθρωπότητα είχε πλέον συμβεί …Αυτά, δηλαδή, τα οποία είπαμε ότι ακολουθούν νόμους τού παράδοξου, όπου τα πάντα γίνονται μπροστά μας, ενώ έχουν ολοκληρωθεί αιώνες πριν. Τότε ολοκληρώθηκε κι αυτό το οποίο είχε περιγραφεί με την επέλαση των φοβερών Καβαλάρηδων …Ολοκληρώθηκε αυτό, το οποίο περιγράφεται από την αρχή τής Αποκάλυψης και του οποίου οι συνέπειες μόνον μετά το αποτέλεσμα της επέλασης αυτής γίνονται ορατές. Ποιοι είναι λοιπόν οι Τέσσερις φοβεροί Καβαλάρηδες, οι οποίοι, μετά την ολοκληρωτική ταύτιση του Ιησού με τη Νέα Ρώμη, σκόρπισαν τον πόνο και τον πανικό στον Κόσμο;…

…Οι Τέσσερις Καβαλάρηδες είναι οι Θεάνθρωποι. «Μα —θα πει κάποιος— οι Θεάνθρωποι, όπως έχουμε πει πιο πάνω, είναι δύο!» …Αυτό ακριβώς …Οι Θεάνθρωποι είναι δύο, αλλά είναι αθάνατοι. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να ενεργούν τόσο ως ζωντανοί όσο και ως νεκροί !!! …Μπορούν να ενεργούν τόσο ως παρόντες όσο και ως απόντες …Είναι θέμα πρόσημου. Οι Θεάνθρωποι διαθέτουν τεράστια δύναμη, η οποία όμως παραμένει στη Γη ακόμα κι όταν Αυτοί «αποσύρονται». Όταν αυτήν τη δύναμη τη διαχειρίζονται οι Ίδιοι ως ζωντανοί, αυτή η κατάσταση έχει θετικό πρόσημο για την ανθρωπότητα. Όταν αυτήν τη δύναμη τη διαχειρίζονται οι διάδοχοί Τους «αντ’ Αυτών», αυτό έχει αρνητικό πρόσημο για την ανθρωπότητα, γιατί απλούστατα αυτό επιβάλει ο Σχεδιασμός. Έτσι δημιουργούνται κι εμφανίζονται τα «Αντίθετα», τα οποία όλους αυτούς τους αιώνες με την πελώρια ισχύ τους τρομάζουν τους ανθρώπους …Έτσι από τον Χριστό προκύπτει ο «Αντίχριστος» …Από τον Θεό ο «Αντίθεος».

Ο Αντίχριστος, δηλαδή —τον οποίο υποτίθεται οι Χριστιανοί τρέμουν και περιμένουν να έρθει μετά τον Χριστό— στην πραγματικότητα «γεννήθηκε» την αμέσως επόμενη στιγμή που πέθανε ο Χριστός επάνω στον Σταυρό …Δευτερόλεπτα μετά …Ούτε καν μία ώρα μετά …«Γεννήθηκε» όταν ο Χριστός ολοκλήρωσε την τελευταία Του φράση …«Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί», παραδίδοντας το Πνεύμα Του στον Θεό και τη Δύναμή Του στους διαδόχους Του …«Γεννήθηκε» όταν κάτω από τον Σταυρό οι «μαθητές» Του έκαναν σχέδια για το πώς θα χειριστούν τη δύναμή Του. Τρεις ημέρες μετά —και άρα με την «Ανάσταση» του Νεκρού στον λαό των «νεκρών»— ο Αντίχριστος ήταν πλέον πανίσχυρος. Όπως είχε φωνάξει στον Σταυρό, Τον είχε εγκαταλείψει ο Θεός μόνο Του …και τρεις ημέρες μετά ο «Όφις ο Αρχαίος» είχε γύρω του δώδεκα όφεις έτοιμους να ξεχυθούν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να τη «δηλητηριάσουν» …Όφεις πεινασμένους, αγράμματους και κομπλεξικούς, οι οποίοι θα εξαντλούσαν όλα τα όρια της τεράστιας εκείνης εξουσίας, η οποία από «τύχη» βρέθηκε στα χέρια τους. Από τη στιγμή που ο Πέτρος πήρε την εξουσία τού Χριστού στα χέρια του, ο Αντίχριστος είχε πλέον «ζωή» και μαζί με τους Δώδεκα Αποστόλους Του θα «κάλπαζε» επάνω στον Κόσμο. Μετά απ’ αυτό η ανθρωπότητα θα ήταν πλέον εκείνη, η οποία θα φώναζε «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί».

Όλα είναι θέμα «πρόσημου» μιας δύναμης η οποία εκδηλώθηκε, αλλά, επειδή παραμένει στη Γη και στα χέρια αυτών που δεν πρέπει, γίνεται αρνητική. Εάν για παράδειγμα το θετικό πρόσημο της παρουσίας τού Αλεξάνδρου στη Γη παρέμενε θετικό ακόμη και με τη μετέπειτα δράση των διαδόχων Του, τότε θα τελείωνε το Θεϊκό Σχέδιο άκαιρα και χωρίς καμία πιθανότητα επιτυχίας …Δεν θα είχε κανένα νόημα η «απόσυρση» του Αλεξάνδρου. Το ίδιο θα συνέβαινε κι αν ο Χριστός δεν πέθαινε επάνω στον Σταυρό …Δεν θα υπήρχε κάποια εξέλιξη. Η «παραπλάνηση» του Θεανθρώπου και η κατάληξη της Δύναμής Του στα σωστά «λάθος» χέρια, είναι αυτό το οποίο δίνει ώθηση στο Σχέδιο. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε νόημα ούτε στον πρώιμο θάνατο του Αλεξάνδρου ούτε στη Θυσία τού Ιησού.

Τόσο οι Αυτοκράτορες της Ρώμης όσο και οι Απόστολοι του Ιησού έπρεπε να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά τα οποία θα έκαναν με την ίδια δύναμη οι Θεάνθρωποι εάν Αυτοί ήταν ζωντανοί. Κάνοντας τα αντίθετα, δημιουργούσαν τον Καβαλάρη-«είδωλο» με την ίδια ισχύ και τα αντίθετα χαρακτηριστικά !!! Αυτό το «πρόσημο» ήταν που άλλαξε, όταν ανέβηκε ο Ιησούς στον Σταυρό. Αυτή ήταν η Αποστολή Του. Έπρεπε «νεκρός» να διχάσει τον κόσμο και μέσα από το αίμα των πολέμων και τής θυσίας ν’ αναπτυχθεί η ανθρωπότητα. Το δήλωσε άλλωστε σαφώς κι απροκάλυπτα όταν ήταν ζωντανός —και άρα όταν έλεγε μόνον την αλήθεια— …(Κατά Ματθ. 10.34) «Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν. ἦλθον γάρ διχάσαι ἄνθρωπον κατά τοῦ πατρός αὐτοῦ καί θυγατέρα κατά τῆς μητρός αὐτῆς καί νύμφην κατά τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καί ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ». Γνώριζε δηλαδή εξ’ αρχής ότι νεκρός θα γινόταν ο Αντίχριστος και θα έβαζε σε περιπέτειες την ανθρωπότητα. Γνώριζε σε ποιων τα «χέρια» θα κατέληγε ο «Ίππος» Του.

Ο Ίππος ο Λευκός, λοιπόν, με τον Καβαλάρη του είναι ο Αλέξανδρος επάνω στον Ελληνισμό. Ο Ίππος ο Πυρρός με τον δικό του Καβαλάρη είναι ο εκάστοτε διάδοχός Του αυτοκράτορας της Ρώμης επάνω στην αυτοκρατορία τής Ρώμης. Ο Ίππος ο Μέλας με τον Καβαλάρη του είναι ο Ιησούς επάνω στον Ιουδαϊσμό, ο οποίος —σύμφωνα και με τον Ίδιο— είναι ο «Κάτω Κόσμος». Τέλος ο Ίππος ο Χλωρός με τον Καβαλάρη του είναι οι διάδοχοι τού Πέτρου …Πατριάρχες και Πάπες επάνω στη χριστιανική Νέα Ρώμη και βέβαια στα είδωλά της. Οι Καβαλάρηδες αυτοί, οι οποίοι συνδέονται με τον Ελληνισμό, είναι «ζωντανοί» άνθρωποι, ενώ εκείνοι, οι οποίοι συνδέονται με τον Ιουδαϊσμό, εμφανίζονται ως σκελετοί και άρα ως «νεκροί» άνθρωποι. Ο Αλέξανδρος κρατά τόξο, γιατί στη σύντομη ζωή Του έκανε νικηφόρες μάχες σε μεγάλες αποστάσεις, οι οποίες είχαν περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα και Του απέδωσαν αίγλη και δόξα, αλλά δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο «βάθος» κατάκτησης …Μοιάζουν με χτυπήματα τόξου, που, ναι μεν σκοτώνουν σε μακρινές αποστάσεις, αλλά είναι χτυπήματα αδύναμα. Αντίθετα οι διάδοχοί Του στο άλογο της Ρώμης κρατάνε ξίφος και άρα κατακτούν πραγματικά τους χώρους κι εγκαθιστούν πραγματικά το καθεστώς τους.

Ο Ιησούς επάνω στο άλογο του Ιουδαϊσμού κρατά ζυγό, γιατί υποσχόταν Απόλυτη Δικαιοσύνη και Αιώνια Τιμωρία των αδίκων …Μέσα στον ρόλο Του ως «Υιός τού Ανδρός» όμως —και πριν παραδώσει στους διαδόχους Του— θα έπρεπε να σεβαστεί κάποιους περιορισμούς. Επειδή η Δύναμή Του ήταν άπειρη και υπήρχε κίνδυνος από την κακή χρήση της από τους κοινούς θνητούς που θα την διαχειρίζονταν, επιβλήθηκαν περιορισμοί. Για την ασφάλεια λοιπόν του Σχεδιασμού έπρεπε ν’ αποφύγουν οι διάδοχοί Του έναν γενικό «θερισμό», ο οποίος θα μπορούσε να καταστρέψει τις προοπτικές ολοκλήρωσης του Σχεδιασμού. Τότε ακούστηκε η φωνή πριν την εναλλαγή των δύο τελευταίων αλόγων …(Αποκ. Ιωάν. 6.6) «καί ἤκουσα ὡς φωνήν ἐν μέσῳ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγουσαν· χοῖνιξ σίτου δηναρίου, καί τρεῖς χοίνικες κριθῆς δηναρίου· καί τό ἔλαιον καί τόν οἶνον μή ἀδικήσῃς». Με βάση τη λογική ο «Υιός τού Ανδρός» υποχρεούταν να προστατεύσει τον Ελληνισμό, προκειμένου να μην χαθεί το θηλυκό σύστημα που «γεννά». Δεν έπρεπε να επιτραπεί στην πιο ισχυρή μορφή τής Πατριαρχίας να κάνει κακό στη «Γυναίκα».

Γι’ αυτόν τον λόγο γίνεται αναφορά στον «σίτο» και στον «οίνο», που για τον αρχαίο Κόσμο ήταν συμβολισμοί οι οποίοι αφορούσαν τους Έλληνες. Το άλογό Του ήταν μικροκαμωμένο άσχημο κι ασήμαντο σαν στείρο μουλάρι —όπως είναι ο Ιουδαϊκός Κόσμος— κι αυτό που έμενε ήταν μόνον ο Λόγος Του. Αντίθετα το άλογο των διαδόχων Του είναι τρομερό …Είναι το «χλωρό» άλογο της χριστιανικής Ρώμης, το οποίο είναι πολύ πιο άγριο, πολύ πιο ισχυρό και απείρως πιο φονικό από το κόκκινο άλογο της ελληνιστικής Ρώμης. Ο καβαλάρης εκεί κρατά το δρεπάνι τού Χάρου, γιατί απλούστατα ο Χριστιανισμός εξιουδάιζε ακόμα και με τη βία τούς ανθρώπινους πληθυσμούς και άρα τους «θέριζε», βάζοντάς τους μαζικά στον Κάτω Κόσμο …Βάζοντάς τους στον κόσμο των Ιουδαίων και άρα των «νεκρών». Επάνω στον Χλωρό Ίππο κάθονταν οι «αλάθητοι» Πάπες και Πατριάρχες, οι οποίοι κυβερνάνε τον Κάτω Κόσμο. Αυτοί είναι που αντιπροσωπεύουν τον νεκρό Χριστό και άρα είναι ο τρομερός Αντίχριστος. Γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχει μόνον Αντίχριστος και όχι Αντιαλέξανδρος …Μόνον ο Κάτω Κόσμος δημιουργεί το «είδωλο» τού «Αντί-», το οποίο ήταν και το τελικό ζητούμενο του Σχεδιασμού. Το τέταρτον της Γης, που «θέρισαν» αυτοί οι «νεκροί», είναι περίπου το τελικό μέγεθος του Χριστιανισμού σε σχέση με τις άλλες τρεις μεγάλες θρησκείες …Το Ισλάμ, τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό.

Η μεθυσμένη Πόρνη…

…και η Μεγάλη Ημέρα τού Κυρίου

Από τη στιγμή που είχε βγει ο τέταρτος Ίππος, ο Χριστιανισμός ήταν η κυρίαρχη Τάξη Πραγμάτων για τον χώρο τής Δύσης. Οι επτά φιάλες τής οργής τού Θεού είχαν πλέον «αδειάσει» το περιεχόμενό τους στη Γη και οι άνθρωποι υπέφεραν αφόρητα. Ο κόσμος είχε μπει στην περίοδο που εμείς γνωρίζουμε ως χριστιανικό Μεσαίωνα …Στην περίοδο του απόλυτου «σκότους» στην Ευρώπη —και όχι μόνον—. Στο χρονικό αυτό διάστημα έχουμε την παντοδυναμία τής Πόρνης και του Θηρίου …Η Ρώμη στην περίοδο αυτήν είναι στην κυριολεξία ανεξέλεγκτη κι αποτελεί μια ανοικτή «πληγή» για την ανθρωπότητα …Η Ρώμη έχει διαφθείρει κι έχει εκμαυλίσει τις ηγεσίες όλων των λαών επάνω στους οποίους ασκεί εξουσία …Το δίδυμο του νεκρού Ιησού και της Ρώμης έχουν γίνει πλέον μια οδυνηρή πραγματικότητα για τον κόσμο.

Τα δύο Θηρία, τα οποία είδε ο Ιωάννης στην αρχή τής Αποκάλυψης, είχαν οριστικά αλλάξει θέσεις μεταξύ Τους στον Θρόνο τής Ρώμης και ο νικητής Ιησούς είχε πάρει την Πόρνη για τον Εαυτό Του. Γι’ αυτόν τον λόγο η Αποκάλυψη μιλάει για Πορνεία. Η «Νύμφη» τής Ασίας εκπορνεύτηκε για τα συμφέροντά της. Η «Νύμφη» τής Βαβυλώνας, η οποία από «έρωτα» είχε ακολουθήσει τον Αλέξανδρο στην Ευρώπη, άρχισε να Τον «απατά» με τον Ασιάτη Ιησού. «Ξέχασε» τον έρωτά Της για τον «Υιό τής Γυναίκας» και είχε γίνει ΕΝΑ με τον «Υιό τού Ανδρός». Το «ζεύγος» τού ολέθρου, το οποίο προηγουμένως δέσποζε επάνω στον Ευφράτη, είχε μεταφερθεί στην Ευρώπη και έκανε τα ίδια. Ο «Υιός τού Όφεως» μαζί με την Πόρνη λειτουργούσαν όπως ακριβώς λειτουργούσαν στη Βαβυλώνα τής Ασίας και είχαν πλέον γίνει οι κυρίαρχοι του Δυτικού Κόσμου. Η Πόρνη είχε «μεθύσει» με τη δύναμή Της. Αυτής της Πόρνης ο «Εραστής» ήταν ο Σατανάς. Αυτός, ο οποίος προοριζόταν ν’ ανέβει από την Άβυσσο, για να συντριβεί από τον Κύριο. Μέχρι βέβαια να συμβεί αυτό, οι άνθρωποι θα υπέφεραν από τις πληγές τής οργής τού Θεού. Μέχρι να δοκιμάσει η Πόρνη με τον Εραστή Της να κατακτήσει την απόλυτη κοσμοκρατορία, οι άνθρωποι θα υπέμεναν τον βασανισμό Της.

Όταν στη συνέχεια η Αποκάλυψη περιγράφει τον Θρίαμβο του Κυρίου, και πάλι εμφανίζεται ο Λευκός Ίππος και ο νέος Καβαλάρης —ο οποίος είναι και πάλι ο παλιός—. Αυτός ο Ιππέας είναι που θα συντρίψει τον Σατανά. Αυτός είναι ο τελευταίος Θεάνθρωπος. Αυτός είναι Ένας και δεν έχει «είδωλο». Αυτό σημαίνει ότι θα εμφανιστεί στον Άνω Κόσμο και εκεί θα παραμείνει. Δεν θα αφεθεί να λειτουργήσει σαν «νεκρός» …Δεν προβλέπεται στον Σχεδιασμό να λειτουργήσει σαν «νεκρός». Αυτά, τα οποία θα κάνει, θα τα κάνει εν ζωή. Όμως, για ν’ αντιληφθούμε τι σημαίνουν όλα αυτά, θα πρέπει —όπως είπαμε— να κατανοούμε την έννοια του χρόνου με τον τρόπο που «βλέπει» τα πράγματα ο Θεός …Τα γεγονότα, λοιπόν, που θα γίνουν, έχουν ξαναγίνει …Αυτά, τα οποία περιμένουμε να «δούμε», είναι αυτά τα οποία έχουμε ήδη «δει».

Όλα έχουν διπλή «ανάγνωση», γιατί δύο είναι οι Κόσμοι στους οποίους γίνεται αναφορά στις Γραφές …και στους Κόσμους αυτούς συμβαίνουν τα ίδια πράγματα, αλλά όχι ταυτόχρονα. Όπως συμβαίνει με τον Θεό και τον άνθρωπο, έτσι συμβαίνει και με τους δύο αυτούς Κόσμους …Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν λειτουργούν κι αυτοί …Ό,τι γίνεται στον έναν, θα γίνεται και στον άλλο, αλλά όχι ταυτόχρονα. Επειδή βέβαια ο «Ουρανός» «προηγείται» και τα πάντα εκεί γίνονται «στιγμιαία», αυτός, ο οποίος ακολουθεί, είναι ο δικός μας Κόσμος, στον οποίο πρέπει να περιμένουμε αιώνες για να εξελιχθούν τα ίδια πράγματα …Αυτό, το οποίο στον Άνω Κόσμο τελειώνει, στον Κάτω Κόσμο αρχίζει και ξεκινάει κλπ.. Όταν λοιπόν στον Άνω Κόσμο γίνεται μάχη μεταξύ τής Πατριαρχίας τού Όφεως και των παιδιών τής Γυναίκας, δεν σημαίνει ότι αυτό έχει συμβεί στον Κάτω Κόσμο —και άρα στον Κόσμο των ανθρώπων— …Σημαίνει απλά ότι θα επαναληφθεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και στον Κάτω Κόσμο.

Όταν, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ «νικάει» στον Άνω Κόσμο τον Διάβολο και τους «αγγέλους» Του, δεν σημαίνει ότι «νίκησε» στον Κάτω Κόσμο. Σημαίνει απλά ότι ΘΑ νικήσει και στον Κάτω Κόσμο, γιατί αυτό έχει ήδη γίνει στον Άνω Κόσμο. Αυτό το γεγονός, δηλαδή, θα πρέπει να «μεταφερθεί» στον πολύ αργό —λόγω ανθρωπότητας— Κάτω Κόσμο, για να το «δουν» οι άνθρωποι και να βιώσουν βέβαια τις όποιες συνέπειές του …Θα πρέπει να «πέσει» ο Μιχαήλ και οι «άγγελοί» Του στον Κάτω Κόσμο, στον οποίο βρίσκεται ήδη ο Διάβολος, για να επαναλάβουν τη σύγκρουσή Τους κι εκεί οι δύο «μονομάχοι» …ΤΑ ΠΑΝΤΑ γίνονται με τον ίδιο τρόπο και πάντα με τη σειρά που εξυπηρετεί το Σχέδιο …Πρώτα «πέφτει» Διάβολος και μετά ο Σατανάς …Πρώτα «πέφτει» Αυτός, ο οποίος μπορεί να πλανέψει και να παρασύρει τους ανθρώπους και μετά Αυτός, ο οποίος θα τους «εγκλωβίσει» στην «παγίδα» …Πρώτα εμφανίζεται ο Αλέξανδρος και μετά ο Ιησούς …Πρώτα εμφανίζεται ο πρώτος Θεάνθρωπος και μετά ο δεύτερος. Εκεί θα πολεμήσει ο Σατανάς τον Διάβολο για την απόλυτη εξουσία στον Κάτω Κόσμο.

Αυτή είναι μια μάχη μεταξύ Αρχαγγέλων. Όταν αυτοί οι Αρχάγγελοι «πέφτουν» στον Κάτω Κόσμο, συνεχίζουν να έχουν την ίδια δύναμη, αλλά το «πρόσημο» της δύναμης αυτής αλλάζει και γίνεται αρνητικό. Γίνονται δυνάμεις τού Κακού, γιατί απλούστατα στον Κάτω Κόσμο όλα είναι αρνητικά και άρα και οι δυνάμεις που πρωταγωνιστούν …Το άσπρο γίνεται μαύρο και το καλό γίνεται κακό …Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα αρνητικά μιας φωτογραφίας, όπου όλα είναι απολύτως ίδια, αλλά αλλάζουν θέσεις τα χρώματα μεταξύ τους. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους Κόσμους …Ο ένας Κόσμος είναι το «αρνητικό» τού άλλου …Ο νεκρός Αρχάγγελος είναι το «αρνητικό» τού ζωντανού εαυτού Του, παραμένοντας όμως το ίδιο ισχυρός. Ο Μιχαήλ, ο οποίος συνδέεται με τον πατριαρχικό Ιουδαϊσμό, είναι ο Σατανάς …και πολεμά με τον Γαβριήλ, τον Διάβολο, ο οποίος συνδέεται με τη Γυναίκα και τον Ελληνισμό.

Αυτοί οι Αρχάγγελοι είναι οι επικεφαλής των «αγγελικών στρατευμάτων». Οι ιουδαϊκές «δυνάμεις» τού Μιχαήλ —Αρχαγγέλου τού Ανδρός— πολεμούν τις ελληνικές «δυνάμεις» τού Γαβριήλ —Αρχαγγέλου τής Γυναίκας—. Ο Γαβριήλ ΠΑΝΤΑ συνδέεται με τον Θηλυκό Θεό, ο οποίος γεννά. Όπου βρίσκεται ο Θηλυκός Θεός, εκεί βρίσκεται και ο Γαβριήλ. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Έλληνες λατρεύουν με τόσο πάθος την Παναγία …Ο Γαβριήλ είναι Αυτός που πλησιάζει την Παναγία, ώστε να την ενημερώσει για την εγκυμοσύνη της. Ο Ίδιος είναι πάλι που, μέσω τού Προφήτη Μωάμεθ, δημιουργεί την «έρημο», για να προστατεύσει τη «Γυναίκα». Όταν —για την πρόκληση εξελίξεων— υπάρχει «επαφή» Αρχαγγέλου, που αφορά μια θηλυκή «έκφραση» του Θείου, ΠΑΝΤΑ ο Γαβριήλ είναι παρών και ΠΟΤΕ ο Μιχαήλ. Ο Μιχαήλ είναι ΠΑΝΤΑ με τον Πατέρα Του …Αυτός κάνει τις επαφές με τους «πατέρες» τής Πατριαρχίας …Αυτός «κατευθύνει» τους άνδρες …Από τον Αβραάμ μέχρι τον Μωυσή στην έρημο. Αυτοί είναι οι Αρχάγγελοι που «πέφτουν» στη Γη, για να πολεμήσουν ο καθένας υπέρ τής πλευράς Του, χωρίς να είναι οι Ίδιοι παρόντες. Επειδή οι Αρχάγγελοι είναι αθάνατοι κι ανίκητοι —και στην πραγματικότητα ΕΝΑΣ—, αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι εκείνο που περιγράψαμε πιο πάνω ως «παράσταση για Έναν» …Αυτό το οποίο ορίσαμε ως «One Man Show»…

…Ο Ίδιος Θεάνθρωπος φορά την ελληνική «στολή» και, αφού οδηγήσει τους Έλληνες στο πεδίο τής «μάχης», πηγαίνει στα «παρασκήνια» και φορά την ιουδαϊκή «στολή», με στόχο να οδηγήσει τους Ιουδαίους στο ίδιο πεδίο «μάχης», ώστε να συγκρουστούν με τους Έλληνες …Όφις είναι και μπορεί κι αλλάζει τους ρόλους Του σαν «πουκάμισα» …και που τα εγκαταλείπει μόλις επιτευχθεί αυτό το οποίο προβλέπεται να κάνουν. Ως Αρχάγγελος Γαβριήλ θέτει ως στόχο τού «στρατεύματος» των Ελλήνων να πάρει τη Βαβυλώνα από τους Ασιάτες και να τη «μεταφέρει» στην Ευρώπη και ο Ίδιος είναι που, ως Αρχάγγελος Μιχαήλ των Ιουδαίων, θέτει ως στόχο τού αντίστοιχου «στρατεύματος» ν’ ανακτήσει τη Βαβυλώνα …και άρα να την αφαιρέσει από τους Έλληνες, ώστε να την πάρει ξανά για τον εαυτό Του.

Όλα αυτά, για να λειτουργήσουν, απαιτείται να υπάρχουν τα «στρατεύματα» εκείνα, τα οποία θα δώσουν στους Αρχαγγέλους τη δυνατότητα να δρομολογήσουν το Σχέδιο. Άρα, φυσικό είναι ότι αυτά θα έπρεπε να προϋπάρχουν της εμφάνισης των ηγετών τους …Έπρεπε να υπάρχουν πλήρως ανεπτυγμένα τόσο ως χαρακτηριστικά όσο και ως μεγέθη, για να μπορούν να εξυπηρετήσουν τους Στρατηγούς Αρχαγγέλους. Ως εκ τούτου ο Θεός δημιούργησε τα «στρατεύματα»-«δυνάμεις» των Αρχαγγέλων πριν Τους εμφανίσει τους Ίδιους. Δημιούργησε πρώτα τα «εργαλεία» και μετά εμφάνισε Τους «χειριστές» τους. Δημιούργησε τους Έλληνες και τους Ιουδαίους πριν την εμφάνιση των Θεανθρώπων που τους αντιστοιχούν. Τους έδωσε τα απόλυτα χαρακτηριστικά που τους αντιστοιχούν ως λαούς και τους άφησε στην «αναμονή» …Στην «αναμονή» τού Στρατηγού τους, για τον στόχο για τον οποίο είχαν «προετοιμαστεί» από τις δικές τους Γραφές.

Από εκεί και πέρα τα πάντα λειτουργούν όπως τα περιγράψαμε. Ο πρώτος Αρχάγγελος με την εμφάνισή Του «οδηγεί» τις δυνάμεις που Του «αντιστοιχούν» προς μια κατεύθυνση που ευνοεί το Σχέδιο …Θέτει τους στόχους των δυνάμεων αυτών και στη συνέχεια — νεότατος, στα 33 Του χρόνια— τις «εγκαταλείπει», για να πολεμάνε μόνες τους μέσα στον χώρο και στον χρόνο, σαν να είναι ο Ίδιος αθάνατος επικεφαλής τους. Ο Ίδιος στη συνέχεια ως δεύτερος Αρχάγγελος εμφανίζεται ξανά επικεφαλής των αντιπάλων δυνάμεων και —επίσης— τις κατευθύνει εκεί όπου βολεύει το Σχέδιο —και άρα εναντίον των προηγούμενων κυρίαρχων— κι «απομακρύνεται» —επίσης στην ίδια νεαρή ηλικία—. ΔΕΝ συγκρούονται δηλαδή απ’ ευθείας οι Αρχάγγελοι μεταξύ Τους, όπως δεν «συναντήθηκε» ποτέ ο Αλέξανδρος με τον Ιησού …Οργανώνουν ένα «ραντεβού» θανάτου για τα «στρατεύματά» Τους, τα οποία απλά ξεκινάνε από διαφορετικές αφετηρίες και διαφορετικό χρόνο. Ως αθάνατοι Αρχάγγελοι «πολεμάνε» μέσα στον χρόνο, για να φέρουν το επιθυμητό για τον Σχεδιασμό αποτέλεσμα …Τους κοινούς «αγγέλους» τού αρσενικού Θεού τής Βαβυλώνας νίκησε ο Αλέξανδρος, για να γίνει Κοσμοκράτορας …Τους κοινούς «αγγέλους» τού Αρχάγγελου Αλεξάνδρου νίκησε ο Αρχάγγελος Ιησούς, για να πάρει τη θέση τού Αλεξάνδρου.

Πρακτικά, δηλαδή, η μάχη των Θηρίων είναι μάχη δια αντιπροσώπων …Είναι η μάχη μεταξύ τού Αλεξάνδρου —και των Ελλήνων που Τον πλαισίωναν— και του Ιησού —και των Ιουδαίων, οι οποίοι επίσης Τον πλαισίωναν—. Το ένα «στράτευμα» είχε ως σύμβολό του τον Αετό τής ελληνιστικής Ρώμης και το άλλο είχε τον Σταυρό τού «Εν τούτω νίκα» τής χριστιανικής Ρώμης …Η Ρώμη ήταν το ποθούμενο καί για τους δύο …κι ο νικητής θα έπαιρνε τη Βαβυλώνα ως «γυναίκα» Του …Ο νικητής θα έπαιρνε τον Θρόνο τής Ρώμης …Ο νικητής Ιησούς στην περίπτωση αυτήν …Ο νεκρός νικητής Θεάνθρωπος τού Κάτω Κόσμου, εφόσον —εξαιτίας τής νίκης Του— στον ίδιο αυτόν Κόσμο θα «κατέληγε» τελικά ολόκληρη η ανθρωπότητα που Τον «ακολουθούσε». Αντιλαμβανόμαστε ότι σε καμία περίπτωση δεν θα σωζόταν ο κόσμος εξαιτίας τής νίκης τού Θεανθρώπου, όποιος κι αν ήταν Αυτός. Απλά το Σχέδιο, εξαιτίας εκείνης της νίκης, θα εξελισσόταν περαιτέρω κι αυτό είχε τραγικές συνέπειες στο επίπεδο της που αφορά την ανθρωπότητα.

Εξαιτίας τής νίκης τού νεκρού Ιησού και των «στρατευμάτων» Του —και άρα του Υιού τού Όφεως, που, ως Ιουδαίος, ανήκε στον Κάτω Κόσμο—, οι εξελίξεις ήταν απολύτως αρνητικές για την ανθρωπότητα …Εξαιτίας Του ο Κάτω Κόσμος —στην ασιατική και άρα στη σκληρότερη μορφή του— «επεκτάθηκε» παγκοσμίως. Αυτό, το οποίο στον Άνω Κόσμο είναι «Θρίαμβος» για την ανθρωπότητα, στον Κάτω Κόσμο είναι απλά η αρχή για τη μελλοντική δρομολόγηση του Θριάμβου. Αυτό, το οποίο στον Άνω Κόσμο είναι «γιορτή», στον Κάτω Κόσμο είναι αρχή τής «κηδείας». Αυτό, όμως, συμβαίνει καί στις δύο «κατευθύνσεις». Οι «ανταλλαγές», δηλαδή, γίνονται καί προς τις δύο «κατευθύνσεις». Αυτό, το οποίο δημιουργείται στον Κάτω Κόσμο —γιατί μόνον εκεί μπορεί να δημιουργηθεί— όταν «ανεβαίνει» στον Άνω Κόσμο, αλλάζει κι αυτό «πρόσημο».

Υπό το πρίσμα αυτό αντιλαμβανόμαστε ότι η νικήτρια Αγία Ιερουσαλήμ τού Άνω Κόσμου —η οποία περιγράφεται στο τέλος τής Αποκάλυψης— δεν θα είναι κάτι άγνωστο για τον «παρατηρητή». Αποτελεί κι αυτήν ένα «είδωλο», που σε κάποια στιγμή απλά αλλάζει το «πρόσημό» της …Είναι το «είδωλο» της Βαβυλώνας τής Μεγάλης τού Κάτω Κόσμου, η οποία ΠΟΤΕ δεν έχει «ανέβει» στον Άνω Κόσμο. Όταν «ανέβει» η Βαβυλώνα στον Άνω Κόσμο, τότε θα είναι η Αγία Ιερουσαλήμ. Τα πάντα, δηλαδή, έχουν τα «είδωλά» τους ανάμεσα στους δύο αυτούς Κόσμους …Τα πάντα είναι όμοια, αλλά πραγματικά είναι ΜΟΝΟΝ εκεί όπου το Σχέδιο το επιτρέπει να είναι πραγματικά. Από τη στιγμή που η Αγία Ιερουσαλήμ έχει υλική υπόσταση, αναγκαστικά θα πρέπει να «κατασκευαστεί» εκεί όπου υπάρχει τέτοια δυνατότητα. Από τη στιγμή που θα πρέπει να παραδοθεί στους ανθρώπους για να την απολαύσουν και για τη δόμησή της απαιτεί πραγματικές πέτρες, ξύλα και τούβλα, ευνόητο είναι ότι θα «κατασκευαστεί» από τους ανθρώπους —και άρα στον Κάτω Κόσμο— …κι απλά, όταν θα «ανέβει» στον Άνω Κόσμο, θα «βαπτιστεί» με το νέο της όνομα.

Δεν μπορεί ένα ανθρώπινο σύστημα να «κατασκευαστεί» στον «Ουρανό» μόνον με τη Γνώση …Η Γνώση είναι τα Σχέδια του Θεού και οι άνθρωποι είναι εκείνοι οι οποίοι «χτίζουν» και άρα τα υλοποιούν. Μόνον εάν υπάρχει η Βαβυλώνα στην υλική της μορφή μπορεί να «μεταμορφωθεί» σε Νέα Ιερουσαλήμ. Έτσι συμβαίνει με όλα τα πράγματα, τα οποία αλλάζουν «πρόσημα» με την αλλαγή τής χρήσης τους. Η αλλαγή τής χρήσης μπορεί να μετατρέψει ένα λεπίδι, το οποίο στα χέρια ενός κακοποιού σκοτώνει ανθρώπους, σε ένα λεπίδι που στα χέρια ενός χειρουργού σώζει ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι εκείνοι που τα άψυχα δημιουργήματα τα κάνουν κακά ή καλά. Αυτό συμβαίνει και με τη Βαβυλώνα και το είδωλό της. Μέχρι κάποτε να ταυτιστούν τα είδωλα μεταξύ τους, τα «πρόσημα» είναι εκείνα που αλλάζουν και τα ξεχωρίζουν μεταξύ τους …Το «καλό» γίνεται «κακό» όταν αλλάζει Κόσμο, και το αντίθετο …Ό,τι «πέφτει» είναι αρνητικό και ό,τι «ανεβαίνει» είναι θετικό.

Όταν λοιπόν φτάνουμε στο Τέλος τής Αποκάλυψης και βλέπουμε τον Θριαμβευτή της, αυτό, το οποίο έχει σημασία —και είναι σημαντικό για εμάς τους ανθρώπους να γνωρίζουμε— είναι εκείνο το οποίο μας αφορά εμάς τους ίδιους …Είναι το να γνωρίζουμε εμείς —ως άνθρωποι— το πού βρισκόμαστε. Γιατί είναι αυτό σημαντικό; …Για να γνωρίζουμε όσα αφορούν τους κοινούς θνητούς. Όταν δηλαδή η Αποκάλυψη διαβεβαιώνει ότι ο Διάβολος κι ο Σατανάς κλείστηκαν «ερμητικά» μέσα στην Άβυσσο για χίλια χρόνια, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι κάτι θετικό για τους ανθρώπους …Δεν πρέπει να τους ανακουφίζει η εξέλιξη αυτή, καθώς μαζί με τους «τιμωρημένους» Αρχαγγέλους βρίσκονται και οι πιστοί τους στην Άβυσσο. Η χιλιόχρονη «Βασιλεία» τού Χριστού, που αναφέρει η Αποκάλυψη, δεν είναι λόγος αισιοδοξίας για τους ανθρώπους. Ο Χριστός μπορεί να «βασιλεύει» αυτά τα χίλια χρόνια, αλλά αυτό εμάς δεν μας αφορά, γιατί εμείς το χρονικό εκείνο διάστημα βρισκόμαστε στην Άβυσσο κι Αυτός «βασιλεύει» στον Ουρανό. Εκείνο, δηλαδή, το οποίο έγινε επιτυχώς με την εμφάνιση των Θεανθρώπων —και ήταν η «νίκη» Τους στους «Ουρανούς»—, ήταν η Κόλαση επί της Γης. Στη Γη αυτά τα χίλια χρόνια κυρίαρχο είναι το «είδωλό» Του και άρα βασιλεύει ο «Νεκρός Χριστός» …και άρα ο «Αντίχριστος». Αυτό είναι που ενδιαφέρει τους θνητούς ανθρώπους, εφόσον στη Γη κατοικούν και όχι στον «Ουρανό» …Στη Γη, η οποία, όταν «συσκοτίζεται», γίνεται ο Κάτω Κόσμος.

Όταν λοιπόν εμείς, ως άνθρωποι, εξακολουθούμε —ακόμα και σήμερα— να «βλέπουμε» το τέταρτο άλογο της Αποκάλυψης, χωρίς να μπορούμε να «διακρίνουμε» τον Αναβάτη του, σημαίνει ότι βρισκόμαστε ακόμη στον Κάτω Κόσμο …Όταν, ως πιστοί τού Χριστιανισμού, δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει με τη λειτουργία τής θρησκείας μας, σημαίνει ότι βρισκόμαστε ακόμα στον Κάτω Κόσμο …Για όσο διάστημα δεν καταλαβαίνουμε τον ρόλο τού Πάπα ή του Πατριάρχη —και άρα του Αναβάτη του—, σημαίνει ότι δεν έχει αποκαλυφθεί τίποτε και άρα συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στον Κάτω Κόσμο …Συνεχίζουμε να βρισκόμαστε κάτω από τις «οπλές» τού Ίππου τού Χλωρού …Συνεχίζουμε να ποδοπατούμαστε από τον Ίππο τού Αντιχρίστου. Όταν στη συνέχεια η Αποκάλυψη εμφανίζει τον Κύριο με τον Λευκό Ίππο, σημαίνει ότι «ανεβάζει» τον «παρατηρητή» Ιωάννη και άρα την ανθρωπότητα, η οποία θα πάρει την Αποκάλυψη, ξανά στον Άνω Κόσμο για να «δει» κι εκεί τα συμβαίνοντα …Την «ανεβάζει» στον «Ουρανό», για να της δείξει το μέλλον της …Της δείχνει το «Τέλος» της στο επίπεδο του «Ουρανού» τη στιγμή που, όταν η Αποκάλυψη δόθηκε στους δούλους τού Θεού, στο επίπεδο της Γης αυτή βρίσκονταν στην «Αρχή» της.

Η Αποκάλυψη και πάλι λειτουργεί όπως έχει «σχεδιαστεί» να λειτουργεί …Δείχνει αυτό το οποίο με απόλυτη βεβαιότητα θα συμβεί στη Γη, επειδή αυτό έχει ήδη γίνει στον Ουρανό …Δείχνει τους τελικούς θριαμβευτές τού Ουρανού, ενώ στη Γη αυτοί μόλις έχουν ξεκινήσει τις μεταξύ τους «μάχες». Μόνον εάν το καταλάβουμε αυτό, μπορούμε να καταλάβουμε το πώς θα φτάσουμε στο Τέλος τής Αποκάλυψης και άρα στην τελική «Λύτρωση». Τότε θα καταλάβουμε τι είναι αυτά τα οποία βλέπουμε σήμερα και το πώς οδηγούμαστε —με απόλυτη ακρίβεια— στην Τελική Κρίση. Όλο το μυστικό, δηλαδή, είναι να καταλάβεις σε ποιο χρονικό σημείο τού Θεϊκού Μυστικού Σχεδίου βρίσκεσαι …Να το καταλάβεις, για να γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις …Να γνωρίζεις εάν θα πρέπει να υπομένεις και να ζεις σεμνά και ταπεινά —όπως σου υπέδειξε ο Χριστός, καθώς είναι ανώφελο ν’ αγωνίζεσαι ν’ αλλάξεις αυτό το οποίο ο Θεός δεν επιτρέπει ν’ αλλάξει— ή εάν θα πρέπει ν’ αγωνιστείς, ώστε να συμβάλεις κι εσύ ο ίδιος στο Σχέδιο του Θεού.

Για να το καταλάβεις αυτό, πρέπει να μπορείς ν’ «απλώσεις» τα ιστορικά δεδομένα «επάνω» στον «άξονα» της Αποκάλυψης. Για να το κάνεις όμως αυτό, θα πρέπει να έχεις ένα σταθερό «σημείο» έναρξης. Ποιο είναι αυτό το «σημείο» στην περίπτωση αυτή; …Η εμφάνιση του τελευταίου Ίππου. Από τη στιγμή που βγήκε ο Ίππος ο Χλωρός στον Κόσμο, σημαίνει ότι η Ρώμη έγινε απόλυτα χριστιανική. Οι προηγούμενοι Ίπποι αποτελούν πλέον ιστορία και δεν ενδιαφέρουν κανέναν πέραν αυτών που μελετούν την ιστορία. Ο Ίππος ο Χλωρός και η «πορεία» του είναι αυτό το οποίο μας ενδιαφέρει …και άρα μας ενδιαφέρει η «πορεία» τού Χριστιανισμού. Ο αναβάτης αυτού του Ίππου θα φτάσει στο τέλος, για να συγκρουστεί με τον Κύριο. Από εκείνο το χρονικό «σημείο» έναρξης μέχρι την εμφάνιση του Κυρίου με τον Λευκό Ίππο πρέπει να παρακολουθείς τις εξελίξεις, οι οποίες αφορούν την πορεία τής Ρώμης και των δογμάτων της.

Η ασφαλέστερη «πυξίδα», για να μην «χάνεται» κάποιος στον «ωκεανό» τής ιστορίας, είναι να παρακολουθεί την πορεία των «εργαλείων» τού Θεού …Να παρακολουθεί τις εξελίξεις εκείνες, οι οποίες αφορούν τους Έλληνες και τους Ιουδαίους ως λαούς …Να παρακολουθεί τι κάνουν αυτοί οι λαοί στην εποχή τής κυριαρχίας τού Ίππου τού Χλωρού. Όταν, για παράδειγμα, οι Έλληνες είναι «ανακατεμένοι» με τους μωαμεθανικούς λαούς τής Ανατολής, σημαίνει ότι είναι μαζί με τη «Μητέρα» τους «κρυμμένοι» στην «έρημο». Όταν ως λαός συγκεντρώνονται σε ένα σημείο —και άρα έχουν κράτος—, σημαίνει ότι πλησιάζει ο καιρός να «γεννήσουν». Τα ανάλογα συμβαίνουν με τους Εβραίους. Όταν είναι «ανακατεμένοι» με τους λαούς τής Δύσης, σημαίνει ότι χρησιμοποιούνται ως ο σκληρός «σκελετός» τού Χριστιανισμού. Όταν συγκεντρώνονται κι αυτοί σε ένα κράτος, σημαίνει ότι Κάποιος τους «τραβάει» από τον Χριστιανισμό κι εξασθενεί αυτόν τον «σκελετό» …Τέτοιου είδους Γνώσεις χρειάζεται η Αποκάλυψη για να «ξεκλειδωθεί» …Από τα δευτερεύοντα μπορείς να καταλάβεις τα σημαντικά.

Όταν, για παράδειγμα, βλέπεις τους Εβραίους να χτυπάνε με μένος τον Ελληνισμό, μπορείς να καταλάβεις το πού «βρίσκεσαι» χρονικά. Για να μπορούν να τον «χτυπάνε», σημαίνει ότι βρισκόμαστε κοντά στο «Τέλος» …Βρισκόμαστε στη φάση όπου απόλυτος κυρίαρχος είναι ο Σατανάς …Κυρίαρχος είναι ο Ιησούς και οι δικοί του «άγγελοι» —και όχι οι Έλληνες—. Όταν, για παράδειγμα, με τους Ιουδαϊκούς Πολέμους τής Ρώμης συνέβαινε το αντίθετο, κυρίαρχος ήταν ο Διάβολος …Κυρίαρχος ήταν ο Αλέξανδρος όταν οι Έλληνες «χτυπούσαν» τους Ιουδαίους. Τότε βρισκόμασταν λίγο μετά την «Αρχή». Από τους συσχετισμούς των δυνάμεων αποκαλύπτεται η παράμετρος του χρόνου που έχουμε μπροστά μας. Όποιος είναι ισχυρός, «χτυπάει» τον άλλο, γιατί αυτές είναι οι απόλυτα συγκρουόμενες «τάσεις» τού Κόσμου αυτού …Ο «θάνατος» του ενός είναι η «ζωή» του άλλου. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν, γιατί η λειτουργία τού ενός απειλεί την επιβίωση του άλλου. Εάν κυριαρχήσει ο Ελληνισμός, ο Ιουδαϊσμός «πεθαίνει», γιατί ο λαός του, υιοθετώντας την πρόοδο, διαλύεται. Εάν κυριαρχήσει ο Ιουδαϊσμός, πρέπει να «σκοτώσει» τον Ελληνισμό, ώστε να μην βρεθεί ο ίδιος στην προηγούμενη θέση.

Στην τελική «ευθεία» λοιπόν για την «Κρίση», Αυτός, ο οποίος απελευθερώνεται, είναι ο πανίσχυρος Σατανάς και άρα εξίσου πανίσχυροι θα είναι και οι «άγγελοί» Του οι Ιουδαίοι . Όταν θα πλησιάζουμε στην «Κρίση», οι Εβραίοι θα είναι πανίσχυροι και θα χτυπάνε τους Έλληνες μέχρι αφανισμού …Αυτοί θα έχουν το πάνω «χέρι» και όχι οι Έλληνες. Άρα, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε να βρίσκεται η ανθρωπότητα στην τελική της ευθεία όταν αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Αδριανός. Για να είναι αυτός —ο πολιτισμικά Έλληνας— Αυτοκράτορας της Ρώμης, σημαίνει ότι κυρίαρχος είναι ο Αλέξανδρος, και άρα ο Διάβολος. Άρα, τότε ήταν πολύ νωρίς για την «Κρίση». Ο Σατανάς εκείνη την εποχή ακόμα συγκέντρωνε δυνάμεις, χωρίς να είναι έτοιμος για τη μεγάλη σύγκρουση με τον Διάβολο …Οι «άγγελοί» Του ήταν αδύναμοι, για να διεκδικήσουν τη Ρώμη.

Επιπλέον, υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο, το οποίο «μαρτυρά» τη χρονική περίοδο στην οποία η ανθρωπότητα «βαδίζει». Οι Ίπποι διαδέχονται ο ένας τον άλλον και οι αναβάτες τους δεν συγκρούονται μεταξύ τους με τρόπο τυχαίο …Συγκεκριμένοι αναβάτες πολεμάνε επίσης συγκεκριμένους αναβάτες. Εφόσον ο νικητής Κύριος των έσχατων καιρών είναι ιππέας Λευκού Ίππου, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρίσκεται απέναντι στον Ίππο τον Πυρρό τής ελληνιστικής Ρώμης …Δεν μπορεί ο Έλληνας Θεάνθρωπος να συγκρουστεί με τον Έλληνα Αυτοκράτορα της ελληνιστικής Ρώμης. Αυτή η Ρώμη δεν θα στρεφόταν ποτέ εναντίον τού Θεού της. Άρα; …Άρα, η σύγκρουση της «Ύστατης Ώρας» θα γίνει στο μέγιστο της «έντασής» της όταν η Ρώμη θα είναι απολύτως χριστιανική και άρα το άλογό της θα είναι το Χλωρό. Όμως, μέγιστη ένταση επιτυγχάνεται όχι όταν αυτήν την τρομερή Ρώμη την κυβερνούν τα ελληνοϊουδαϊκά «υβρίδια» των κοινών Χριστιανών, οι οποίοι συμπαθούν τους Έλληνες, αλλά όταν θα την κυβερνούν καθαροί Εβραίοι, οι οποίοι τους μισούν θανάσιμα.

Στην τελική «ευθεία», δηλαδή, ο Ελληνοϊουδαϊκός Χριστιανικός Κόσμος θα πρέπει να βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχο αυθεντικών Εβραίων τής Διασποράς. Στην τελική «ευθεία» ο Ελληνικός Κόσμος θα πρέπει να βρίσκεται υπό την απειλή πλήρους αφανισμού …Όπως ακριβώς βρέθηκε στην εποχή των Περσικών Πολέμων …Όπως ακριβώς βρέθηκε ο Θηλυκός Θεός, όταν Του επιτέθηκε η μεγαλύτερη αυτοκρατορία εκείνης της εποχής, που ήταν η αυτοκρατορία τής Βαβυλώνας και άρα του Αρσενικού Θεού. Εκείνη η «πίεση» κι εκείνος ο «πόνος» ήταν που «ανάγκασε» τον Θηλυκό Θεό να «γεννήσει». Εξαιτίας εκείνης της «πίεσης» γεννήθηκε ο Αλέξανδρος και στράφηκε εναντίον τού Όφεως της Ασίας …Γεννήθηκε ο «Υιός τής Γυναίκας» και στράφηκε εναντίον τού «Υιού τού Ανδρός», για να Τον πατήσει στο «κεφάλι». Άρα —καταλαβαίνει ο αναγνώστης— τίποτε δεν θα μπορούσε να συμβεί σ’ ό,τι αφορά την τελική εξέλιξη του Σχεδίου, εάν δεν φτάναμε στην οριακή κατάσταση όπου ο Ελληνισμός θα απειλούταν με διάλυση και υπεύθυνοι γι’ αυτό θα ήταν οι παγκοσμίως κυρίαρχοι Ιουδαίοι …Αυτό, δηλαδή, το οποίο συμβαίνει σήμερα !!!

Γι’ αυτόν τον λόγο λέμε ότι ο ασφαλέστερος τρόπος να «παρακολουθεί» κάποιος την εξέλιξη είναι να παρακολουθεί την «πορεία» των δύο λαών-«εργαλείων» τού Θεού. Δεν θα μπορούσε η εποχή να είναι κρίσιμη όταν η Νέα Ρώμη είχε «πέσει» και ο Ελληνισμός είχε «κρυφτεί» μέσα στην «έρημο» του Ισλάμ, με τους Εβραίους να εξακολουθούν να είναι αδύναμοι. Τώρα, όμως, η κατάσταση έχει αλλάξει. Ο Ελληνισμός είναι «ακάλυπτος» και «γυμνός» στον χώρο όπου «γεννήθηκε» και οι Εβραίοι πλέον παγκοσμίως πανίσχυροι …και μάλιστα ελέγχοντας απολύτως τον Χριστιανισμό και άρα τον Ίππο τον Χλωρό. Τώρα λοιπόν είναι η πιο κρίσιμη ώρα. Οι βασικές δυνάμεις τού Ελληνισμού —των οποίων η ισχύς εξαρτάται από τη γνώση, την παιδεία και τη γλώσσα— είναι συγκεντρωμένες στην Ελλάδα. Δεν μπορεί ο Ελληνισμός να «κρυφτεί» από τους διώκτες του κι αναγκαστικά «ματώνει» από τα «χτυπήματά» τους. Οι Εβραίοι—παγκοσμίως πλέον— είναι κυρίαρχη δύναμη κι έχουν στραμμένη την προσοχή τους απόλυτα προς την Ελλάδα. Γνωρίζουν από πού κινδυνεύουν και δεν χάνουν τον εχθρό τους από τα «μάτια» τους. Οι Εβραίοι στο μεταξύ «καλπάζουν» παγκοσμίως …Σαρώνουν τα πάντα, όπως οι Βαβυλώνιοι του Δαρείου τού παρελθόντος.

Όπως αντιλαμβανόμαστε, το πέρασμα του συνόλου της δύναμης της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας τής Ρώμης στα χέρια των Εβραίων σημαίνει την ανασύσταση της Αυτοκρατορίας τής Βαβυλώνας. Αυθεντικοί —και μέσα στον χρόνο αναλλοίωτοι— «Βαβυλώνιοι» έχουν πάρει στα χέρια τους την απόλυτη δύναμη της απόλυτης Βαβυλώνας τού Ασιάτη Όφεως …Της Βαβυλώνας, η οποία από τότε μέχρι και σήμερα έχει ΕΝΑΝ και μοναδικό εχθρό …Αυτόν, ο οποίος μπορεί να πατήσει τον Κύριό Της στο «κεφάλι». Γι’ αυτόν τον λόγο έχουν αυτήν τη στιγμή στο στόχαστρό τους την Ελλάδα. Γνωρίζουν ότι εκεί βρίσκεται η απειλή για τα σχέδιά τους …Εκεί βρίσκεται η απειλή για την εξουσία τους …Εκεί βρίσκεται η μισητή «Γυναίκα», η οποία μπορεί να «γεννήσει» τον Θεάνθρωπο …Τον δικό Της Θεάνθρωπο, που, μόλις Αυτός ισχυροποιηθεί, θα τους πατήσει στο «κεφάλι» με στόχο την εξόντωσή τους και την εκ νέου αρπαγή τής «Νύφης».

Εφόσον λοιπόν γνωρίζουν ότι η Μακεδονία είναι αυτή που γέννησε και θα γεννήσει ξανά τον μισητό εχθρό τους, εναντίον της θα στραφούν …Αυτήν τη «μήτρα» τού ελληνικού «κορμιού» θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν. Άρα, πολύ κοντά στο «Τέλος» τής Αποκάλυψης θα γίνει αυτό το οποίο περιγράφεται στην «Αρχή» της …Ο Δράκων και ο Σατανάς θα σταθούν απέναντι στη «Γυναίκα», για να «καταπιούν» το «γέννημά» Της. Άρα, απόντων των Θεανθρώπων, απέναντι στη «Γυναίκα» θα σταθούν τα «στρατεύματά» Τους, για να εμποδίσουν την εμφάνιση του Θεανθρώπου που αναμένεται να γεννηθεί, γιατί Αυτός θα είναι ο Αναβάτης τού τελικού Λευκού Ίππου …Αυτός, ο οποίος θα τους πάρει την εξουσία μέσα από τα χέρια τους και θα τους «γκρεμίσει» στη Λίμνη τού Πυρός και του Θείου για τους αιώνες των αιώνων, και άρα οριστικά κι αμετάκλητα. Στόχος τους —κι αυτό είναι που θα προσπαθήσουν να κάνουν— είναι ν’ αναβάλουν ή ν’ ακυρώσουν την επανεμφάνισή Του. Πώς θα γίνει αυτό; …Καταστρέφοντας την ελληνικότητά της Μακεδονίας …κι αυτό γίνεται με αυτά τα οποία αναφέραμε ως ισχύ τού Ελληνισμού …Καταστρέφοντας της Μακεδονίας τα ελληνικά χαρακτηριστικά …Τα χαρακτηριστικά αυτά, τα οποία προκύπτουν από τη γνώση, την παιδεία και τη γλώσσα.

Αυτός ήταν κι ο λόγος που ΟΛΟΙ, όσοι ασχολήθηκαν με το λεγόμενο «Μακεδονικό Ζήτημα», ήταν Εβραίοι και κομμουνιστές …Ήταν «άγγελοι» του «στρατεύματος» του Σατανά —και, όπως θα δούμε παρακάτω— και του Ψευδοπροφήτη. Αποκόπτοντας λοιπόν τη Μακεδονία από τον ελληνικό κορμό, θεώρησαν ότι θα στερούσαν από τον Ελληνισμό τη δυνατότητα να «γεννά». Αναγνωρίζοντας τη σλαβική γλώσσα σαν «μακεδονική» γλώσσα, θεώρησαν ότι θα καταστρέψουν την ελληνική «μήτρα» …Ότι θα κόψουν τον «ομφάλιο λώρο» —ο οποίος «ταΐζει» το μακεδονικό «έμβρυο»— από το ελληνικό «κορμί». Αναγνωρίζοντας τη μακεδονική εθνική ιδιότητα σε Σλάβους, θεώρησαν ότι θα δημιουργούσαν «εμφυλιοπολεμικές» συνθήκες στο ελληνικό «αγγελικό» «στράτευμα» …Θεωρήσαν ότι θα διεκδικούσαν οι Σλάβοι τον Αλέξανδρο σαν όμοιό τους και θα γίνονταν οι ίδιοι το «ψευδοστράτευμά» Του, το οποίο θα στρεφόταν εναντίον τού ελληνικού «στρατεύματος» —το οποίο αναγκαστικά θα αμφισβητούσε την αυθεντικότητά τους και θα τους εχθρεύονταν—.

Εάν το κατάφερναν αυτό, θεωρητικά δεν θα επέτρεπαν ΠΟΤΕ στον «νεογέννητο» Κύριο να εμφανιστεί με τον Ίππο τον Λευκό. «Λευκός Ίππος» σημαίνει ότι ο Κύριος θα είναι επικεφαλής τού ελληνικού στοιχείου. Με ποιον τρόπο θα το επιτύγχανε αυτό ένας σλαβόφωνος Μακεδόνας; Γι’ αυτόν τον λόγο —και στον κρίσιμο χρόνο που περνούσε η «σκυτάλη» τής σκληρής εξουσίας στον Ίππο τον Χλωρό— υπήρχαν Εντολές απαράβατες για τον αναβάτη του, που ήταν ο εκάστοτε Πάπας ή Πατριάρχης …Έπρεπε στον Κάτω Κόσμο να διασφαλιστεί η επιβίωση των Ελλήνων. Χωρίς την επιβίωσή τους δεν θα υπήρχε το «άλογο» εκείνο, το οποίο θα «κουβαλούσε» τον Θεάνθρωπο της τελευταίας μάχης …Το όνομα του οποίου δεν το γνωρίζει κανένας, γιατί απλούστατα είναι ο Τρίτος στη σειρά Θεάνθρωπος …Δεν είναι ούτε ο Αλέξανδρος ούτε ο Ιησούς …Έχει ένα όνομα, που το γνωρίζει μόνον ο Ίδιος. Άρα, δεν περιμένεις να επανεμφανιστεί ο Ιησούς, όπως «ερμηνεύουν» οι ιερείς την Αποκάλυψη —κι όπως τους συμφέρει να νομίζουν, γιατί θεωρούν ότι είναι ασφαλείς, περιμένοντας το δικό τους «αφεντικό»— …Περιμένεις το Τρίτο Πρόσωπο …Περιμένεις τον Θεάνθρωπο Εκείνον, ο οποίος είναι διαφορετικός και ταυτόχρονα ίδιος με Τους προηγούμενους.

Αυτό δεν προκύπτει μόνον από την Αποκάλυψη …Ο Ίδιος ο Ιησούς —εν ζωή— το λέει στους μαθητές Του. Όταν ο Χριστός ανακοίνωσε σ’ αυτούς πως σύντομα θα τους «άφηνε», έκανε μια δήλωση μεγάλης ενθάρρυνσης: (Ιωάννης 14:16–17) «Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα, το Πνεύμα της αλήθειας». Ο άλλος Παράκλητος είναι ο «Επόμενος» …Ποιος «Επόμενος»; …Ο «Επόμενος» Θεάνθρωπος …Ο «Επόμενος» Αρχάγγελος με τα δικά Του «στρατεύματα». Το «Παράκλητος» δεν είναι όνομα. Ο «Παράκλητος» είναι ρόλος …«Παράκλητος» είναι εκείνος, ο οποίος έρχεται να σε βοηθήσει, επειδή έχεις ανάγκη και το ζητάς από τον Θεό …Ένας από μηχανής Θεός. Όταν η ανθρωπότητα φτάσει προς το «Τέλος» και στα όρια της κόπωσής της, θα ζητήσει τον νέο Παράκλητο και ο Θεός θα Τον στείλει.

Αυτός από μηχανής Θεός τού Σχεδίου είναι ο τρίτος Αρχάγγελος, ο οποίος θα νικήσει τους κοινούς «αγγέλους» τού προηγούμενου κυρίαρχου Αρχάγγελου, ώστε ν’ αλλάξει η Τάξη Πραγμάτων στη Γη και να ευθυγραμμιστεί με την Τάξη Πραγμάτων στου «Ουρανό» …Είναι Αυτός, ο οποίος θα νικήσει τον Αναβάτη τού Χλωρού Ίππου και άρα θα καταλύσει τον Χριστιανισμό …Να γίνει δηλαδή και στη Γη αυτό, το οποίο έχει ήδη γίνει στον Ουρανό …Να «γεννηθεί» Αυτός, ο οποίος έχει ήδη «γεννηθεί». Τι «λέει» λοιπόν η Αποκάλυψη στα «κλειδωμένα» κεφάλαιά της; …Στην πραγματικότητα μας περιγράφει την ιστορία των ανθρώπων …Την περιγράφει όπως ακριβώς έγινε, πολύ πριν αυτήν γίνει …Την περιγράφει με την ακρίβεια μιας Προφητείας, η οποία δόθηκε απ’ ευθείας από τον Θεό …Την περιγράφει με την ακρίβεια που το Σχέδιο ενός Αρχιτέκτονα «περιγράφει» μια «κατασκευή», πολύ πριν αυτήν υπάρξει πραγματικά.

Για να παρακολουθήσουμε σε πραγματικό χρόνο την εξέλιξη του Σχεδίου τού Μέγα Αρχιτέκτονα, θα πρέπει να «δούμε» το «Έργο» Του στον πραγματικό κόσμο με τους πραγματικούς ανθρώπους. Θα πρέπει ν’ «ακολουθήσουμε» τα «στρατεύματα» των Θηρίων στον Κάτω Κόσμο και να «δούμε» την «πορεία» τους …Να δούμε το πώς φτάσαμε σ’ αυτό το οποίο πιο πάνω ονομάσαμε «σημείο έναρξης» …Το πώς φτάσαμε στην απόλυτη κυριαρχία τού Σατανά τού Χριστιανισμού. Για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να κατεβούμε σ’ εκείνον τον Χώρο, τον οποίο η ίδια η Αποκάλυψη αποκαλύπτει. Ποιος είναι ο Χώρος αυτός; …Η Άβυσσος …Εκεί όπου «παλεύουν» ο Διάβολος με τον Σατανά για την απόλυτη εξουσία. Από εκεί δεν λέει η Αποκάλυψη ότι θα «απελευθερωθεί» κάποτε ο νικητής Σατανάς, για να επιτεθεί στον Θεάνθρωπο; Πρέπει λοιπόν να «πάμε» εκεί όπου «συγκρούονται» μέχρι θανάτου τα «στρατεύματα» του Διάβολου και του Σατανά για την κυριαρχία …Εκεί όπου είναι απόλυτα κυρίαρχοι και «παγιδευμένοι» όλοι τους, εφόσον στον Άνω Κόσμο η τελική μάχη έχει κριθεί από τότε που άρχισε. Άρα, εκείνο, το οποίο αναζητούμε, είναι να δούμε ποια είναι η «πρόοδος» αυτής της μάχης από την οπτική των ανθρώπων …Από την οπτική των «στρατευμάτων» των Αρχαγγέλων …Από την οπτική τής απλής ιστορίας των ανθρώπων …Της ιστορίας που μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία από τους δασκάλους τους, και όχι στα κατηχητικά.

Αυτό, το οποίο θα πρέπει να δούμε, είναι το πώς περιγράφει η απλή ιστορία τη σύγκρουση των «στρατευμάτων» των Αναβατών των Ίππων και πώς φτάσαμε —μέσα από την αλληλοδιαδοχή τους— στον φοβερό Χλωρό Ίππο τού Χριστιανισμού …Να δούμε πότε τελικά οι Ίδιοι οι Θεάνθρωποι «έπεσαν» στην Άβυσσο, παρασέρνοντας μαζί Τους και τους οπαδούς Τους —και άρα πότε «έπεσαν» μαζί με τα «στρατεύματά» Τους— …Να δούμε πώς η «νίκη» στον «Ουρανό» έγινε «Άβυσσος» επί Γης. Τι σημαίνει αυτό; …Ότι, γνωρίζοντας κάποιος τον «άξονα» του χρόνου που περιγράψαμε πιο πάνω, μπορεί να τοποθετήσει «επάνω» του το σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας. Από την πορεία των συγκρούσεων μεταξύ των Ιππέων θα καταλάβουμε πότε τελειώνει η μάχη τής Αβύσσου με τελικό νικητή τον Σατανά και άρα πότε ο «αργός» Κάτω Κόσμος θα «ευθυγραμμιστεί» με τον Άνω Κόσμο τής εποχής που ο Μιχαήλ «έπεσε» από τον Ουρανό.

Αυτή η «πρόοδος» —σ’ ό,τι αφορά το Σχέδιο για εμάς τους ανθρώπους— δεν φαίνεται στη σύντομη «πορεία» των Αρχαγγέλων, οι οποίοι είναι νικητές πριν καν ξεκινήσουν την «πορεία» τους τα «στρατεύματά» Τους. Η «πρόοδος» του Θεϊκού Σχεδίου φαίνεται στη μακροχρόνια πορεία των κοινών «αγγέλων» Τους …Φαίνεται στους λαούς αυτούς, τους οποίους θεωρήσαμε «εργαλεία» τού Θεού και οι οποίοι διαδοχικά θ’ αναλάμβαναν την απόλυτη εξουσία στο όνομα του Θεανθρώπου τους. Από την πορεία των μαχών των «αγγέλων» αυτών καταλαβαίνουμε τη φάση στην οποία βρισκόμαστε. Γι’ αυτόν τον λόγο είπαμε ότι δεν πρέπει ποτέ να «ξεχνάμε» σε ποιους παράγοντες πρέπει να εστιάζουμε μόνιμα την προσοχή μας, προκειμένου να παρακολουθούμε το Σχέδιο στην εξέλιξή του. Άρα, ΠΑΝΤΑ θα πρέπει να ξεκινάμε τη σκέψη μας από το βασικό «πλαίσιο» του Σχεδίου. Το σύνολο του «πλαισίου» αυτού περιγράφει την «πάλη» μεταξύ των «στρατευμάτων» των δύο Θεανθρώπων …Την «πάλη» μεταξύ των δυνάμεων της Μητριαρχίας, οι οποίες αντιστέκονταν κατά τη διάρκεια του Προπατορικού Αμαρτήματος και της Πατριαρχίας που τελικά επικράτησε.

Όλο το Σχέδιο, δηλαδή, στηρίζεται στους δύο βασικούς λαούς τού Θεού, οι οποίοι είναι οι βασικοί κι απόλυτοι εκφραστές των δυνάμεων αυτών …Τους Έλληνες του Θηλυκού Θεού και τους Ιουδαίους του Αρσενικού Θεού …Αυτούς, οι οποίοι ως λαοί σε κάποια στιγμή κατά την εξέλιξη του Σχεδίου θα βρεθούν διαχειριστές των τυχών τής ανθρωπότητας. Αυτούς τους δύο λαούς «κινεί» ο Θεός στη μεγάλη «σκακιέρα» τής ιστορίας, προκειμένου να οδηγήσει την κατάσταση εκεί όπου ευνοεί την ανθρωπότητα. Αυτοί οι λαοί είναι που λαμβάνουν την παγκόσμια εξουσία και τη χειρίζονται με τον τρόπο που επιβάλει η παιδεία και η νοοτροπία τους και εκεί βρίσκεται και η διαφορά που είναι επιθυμητή για το Σχέδιο του Θεού …Αλλιώς χειρίζονται τη δύναμη και την εξουσία οι Έλληνες και αλλιώς οι Ιουδαίοι …Προς άλλη «κατεύθυνση» στρέφουν οι Έλληνες την ανθρωπότητα και προς άλλη οι Ιουδαίοι. Αυτών των λαών τη μακραίωνη πορεία προς την «κορυφή» πρέπει να παρακολουθούμε, γιατί αυτών των λαών η πορεία είναι εκείνη που αφορά τα «στρατεύματα» των «αγγέλων» και άρα των θνητών ανθρώπων.

Όλα ξεκινάνε με τη γέννηση τού Έλληνα Αρχαγγέλου στη Μακεδονία. Ο Αλέξανδρος —με φυσικούς Έλληνες στο «στράτευμά» Του— επιτέθηκε στην Ασία κι άρχισε να «κατακτά» τον κόσμο, φτάνοντας μέχρι τη Βαβυλώνα, η οποία τότε κυριαρχούσε σε ολόκληρο τον κόσμο. Με την κατάκτησή της οι φυσικοί Έλληνες ανέβηκαν στην «κορυφή» τού Κόσμου κι ο κόσμος εκείνος ελεγχόταν από το μεγάλο «μέτωπο» των Ελληνιστών, οι οποίοι, λόγω του εκτεταμένου εξελληνισμού, ήταν όμοιοι με τους Έλληνες, αλλά είχαν διαφορετική εθνική και φυλετική καταγωγή. Η Βαβυλώνα, ως «Νύφη» παραδόθηκε στον Αλέξανδρο πνευματικά, όταν «μετακινήθηκε» στην Ευρώπη κι έγινε η Ελληνιστική Ρώμη …Όταν δηλαδή η Ασιάτισσα «Νύφη» απέκτησε την ελληνική θρησκεία και οι αυτοκράτορές Της ήταν Έλληνες στο πνεύμα …Έλληνες κανονικοί, τους οποίους απλά εμείς τους ονομάζουμε «Ελληνιστές» απλά για να τους ξεχωρίζουμε από τους «Ελλαδίτες», οι οποίοι γεννήθηκαν Έλληνες στον φυσικό ελληνικό χώρο, όπως κι ο Αλέξανδρος.

Στο «απόγειο» αυτού του Σχεδιασμού είχαμε την περίφημη Ελληνιστική Εποχή …Την εποχή των Ελληνιστικών Βασιλείων …Ίσως την πιο «φωτεινή» περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. Τότε είχαμε μια ελληνική «βάση» πολιτισμού, η οποία είχε επιβληθεί σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο και όλο αυτό το σύστημα λειτουργούσε υπό την υψηλή εποπτεία τής Ρώμης …Της Ρώμης, η οποία αποτελούσε την Πρωτεύουσα του Ελληνιστικού Κόσμου …Το διοικητικό του κέντρο, το οποίο αναλάμβανε την προστασία του πολιτισμικού αυτού μοντέλου με την αντίστοιχη στρατιωτική και πολιτική ισχύ. Ο Κόσμος εκείνος ήταν όλος ελληνικός και η εποπτεύουσα αρχή ήταν η Ρώμη και οι φυσικοί «συγγενείς» τού Αρχαγγέλου των Ελλήνων.

Αυτούς τους «αγγέλους» βρήκε απέναντί Του ο Ιουδαίος Αρχάγγελος Ιησούς. Αυτός, όμως, είχε διαφορετικό πρόβλημα από τον Αλέξανδρο …Ο Ίδιος —ως πρόσωπο— ήταν πιο ισχυρός από τον Αλέξανδρο, αλλά το «στράτευμά» Του ήταν απολύτως αδύναμο. Ο Ίδιος με τη γνώση Του μπορούσε ν’ ανέβει στην Κορυφή τού Κόσμου —και άρα στον Θρόνο τής Ρώμης—, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει αυτό με τους φυσικούς Του «αγγέλους» …Ο ιουδαϊκός Του «ίππος» ήταν αδύναμος …Ένα «γαϊδούρι» ήταν, το οποίο δεν είχε καθόλου δυνατότητες …(Ιωάν. 12, 14-15) «Μή φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου»

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορούσε να επιτεθεί απευθείας στη Ρώμη με τον δικό Του λαό και να την κατακτήσει, όπως έκανε ο Αλέξανδρος με τους Έλληνες στη Βαβυλώνα. Οι Ιουδαίοι φυσικοί Του οπαδοί ήταν ελάχιστοι και παντελώς αγράμματοι. Οι φυσικοί Του «άγγελοι», δηλαδή —που ήταν οι Ιουδαίοι—, δεν είχαν την παραμικρή πιθανότητα ν’ ανέβουν στην κορυφή τού Κόσμου και άρα να νικήσουν τους Έλληνες —είτε φυσικούς είτε όχι—. Δεν μπορούσαν να κατακτήσουν τη Ρώμη και άρα και τον Κόσμο. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Ιησούς επέλεξε την «εξωστρέφεια». «Βγήκε» από τον Κόσμο των Ιουδαίων, για να συγκεντρώσει «μαχητές» από εκεί όπου αυτοί υπήρχαν και άρα να «κλέψει» από αυτούς του Αλεξάνδρου.

Η μάχη Του ξεκίνησε να γίνεται όταν άρχισε να «πολεμά» τη Ρώμη με τα δικά της «παιδιά» …Όταν άρχισαν να εκχριστιανίζονται και άρα να εξιουδαΐζονται Ελληνιστές με όλα τα ισχυρά τους «όπλα» …Όταν άρχισαν πραγματικά να στελεχώνουν τα «στρατεύματά» Του «άγγελοι» ισχυροί, οι οποίοι όμως δεν ήταν της ίδιας φυσικής καταγωγής με τον Ίδιο. Το Σχέδιο ήταν μεγαλοφυές …Ο Σατανάς θα κέρδιζε τη μεγάλη μάχη εναντίον των Ελλήνων τού Διαβόλου, χρησιμοποιώντας Ψευδοϊουδαίους Χριστιανούς και, όταν το αποτέλεσμα της μάχης θα είχε οριστικοποιηθεί, θα τους «άδειαζε» με πραγματικούς Εβραίους …Ελληνικής γνώσης Χριστιανοί σαν τον Παύλο, δηλαδή, θα νικούσαν τους Έλληνες της Ρώμης και, όταν θα την άλωναν στο όνομα του ιουδαϊκού Χριστιανισμού, θα έχαναν οι Χριστιανοί από τους Εβραίους την εσωτερική ενδοϊουδαϊκή μάχη …Οι αυθεντικοί Ιουδαίοι —λόγω «ποιότητας»— θα νικούσαν τους «ψευδοϊουδαίους» Χριστιανούς …Στο «σκοτάδι» σίγουρα το πλεονέκτημα το έχουν οι «τυφλοπόντικες». Τελικός στόχος ήταν ν’ ανέβει αυθεντικός Εβραίος «αναβάτης» στον Χλωρό Ίππο τού Χριστιανισμού. Όπως αυθεντικοί Έλληνες έγιναν οι «αναβάτες» τού Πυρρού Ίππου τού Αλεξάνδρου, έτσι έπρεπε να γίνει και με τους Εβραίους για τον Ίππο τού Ιησού.

Όταν λοιπόν ο Ιησούς εξασφάλισε το «στράτευμά» Του με τους πρώτους Χριστιανούς, τότε ξεκίνησε ο πόλεμος μεταξύ Διαβόλου και Σατανά σε όλη του την ένταση. Τότε πραγματικά σείστηκαν τα θεμέλια του Κόσμου, καθώς στόχος —καί για Τους δύο— ήταν πλέον η Κοσμοκρατορία …Ο πρώτος για να τη διατηρήσει μόνον για τον εαυτό Του και ο δεύτερος για να τη διεκδικήσει από Τον πρώτο. Αυτή η μάχη φτάνει στην απόλυτη κορύφωσή της στην εποχή τού Μεγάλου Κωνσταντίνου. Τότε δόθηκε μια πραγματικά αιματηρή μάχη μεταξύ των Θηρίων, η οποία θα έχυνε άφθονο το αίμα των ηττημένων. Μετά την «υποχώρηση» του Έλληνα αυτοκράτορα το 330 μ.Χ., άρχισε η αντίστροφη «μέτρηση» για τον Διάβολο και τους «αγγέλους» Του και η νίκη «έγειρε» προς τον Σατανά και τους δικούς Του «αγγέλους» …Άρχισε να «υποχωρεί» ο Αλέξανδρος και οι Έλληνες και να κερδίζουν οι Χριστιανοί τού Σατανά. Όταν πλέον άρχισαν —από την ίδια τη Ρώμη— οι διωγμοί των Ελλήνων, η νίκη τού Σατανά είχε ολοκληρωθεί. Ο Διάβολος θα υποτασσόταν και θα προσκυνούσε τον Σατανά. Το οριστικό τέλος αυτής της μάχης δόθηκε από τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο τής Μακεδονικής Δυναστείας. Πότε έγινε αυτό; …Το 989 μ.Χ. —κρατείστε αυτήν την χρονολογία—.

Γιατί όμως ήταν τότε το οριστικό της τέλος και όχι κάποια άλλη στιγμή; …Τότε εκχριστιανίστηκαν οι Ρως και άρα «σφράγισε» ολόκληρος ο Χριστιανικός Κόσμος από τους παγανιστές επιδρομείς, οι οποίοι διαρκώς «νόθευαν» την πληθυσμιακή σύνθεση της χριστιανικής Ευρώπης …Γιατί στο Κίεβο τα Θηρία τής Ρώμης «κατάπιαν» τους Ρως. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα δεν υπήρχε κανένα «άνοιγμα» που ν’ απειλεί τον «σφραγισμένο» Χριστιανικό Κόσμο …Τον νεοϊουδαϊκό Κόσμο τής Πατριαρχίας, ο οποίος «μεταφέρθηκε» από τη Βαβυλώνα τής Ασίας και ήταν ο «Κόσμος των νεκρών», όπως μας εξήγησε κι ο Χριστός στον λόγο Του για τους Ιουδαίους. Ο Κόσμος εκείνος «ακουμπούσε» στη Σιβηρία και έτσι έγινε η σφράγισή του …Η «σφράγιση» της Αβύσσου, που στην πραγματικότητα ήταν ο Χριστιανισμός. Τότε έγινε αυτό, το οποίο περιγράφει η Αποκάλυψη. Τότε ο Διάβολος κι ο Σατανάς «σφραγίστηκαν» στην Άβυσσο για χίλια χρόνια. Το κακό ήταν ότι μαζί μ’ Αυτούς θα έμεναν στην Άβυσσο και οι οπαδοί Τους, δηλαδή οι Χριστιανοί σε όλο τους το «φάσμα» …Όλο το «φάσμα» μεταξύ τού ηττημένου Διαβόλου και του νικητή Σατανά …Όλο το «φάσμα» από το ιουδαϊκό «άκρο» μέχρι το ελληνικό, το οποίο εμφανίστηκε ξανά στη Δύση μετά τη Γαλλική Επανάσταση.

Όμως, το Σχέδιο στο σημείο αυτό εμφανίζει δυσκολίες. Η «σφράγιση» της Ευρώπης δεν σήμαινε τον ολοκληρωτικό έλεγχο της ανθρωπότητας. Έπρεπε να «υπερπηδηθούν» και οι υπόλοιπες θρησκείες από τα Θηρία, προκειμένου να πάμε στην παντοκρατορία τού νικητή Σατανά …Έπρεπε να «υπερπηδηθούν» τα αμυντικά τους «εμπόδια», γιατί δεν μπορούσε ο Χριστιανισμός να κατακτήσει απ’ ευθείας τον Κόσμο ολόκληρο. Με τη «σφράγιση» της Ευρώπης απλά μπήκαν τα θεμέλια για τον έλεγχο εκείνον, ο οποίος θα γινόταν πολλούς αιώνες αργότερα. Επιπλέον, με τη Γαλλική Επανάσταση εμφανίστηκαν ξανά Ελληνιστές στη Δύση και άρα ο Διάβολος θ’ «αποκτούσε» νέο «στράτευμα» στη Δύση, το οποίο αναγκαστικά θα το έφερνε εκ νέου σε «ρήξη» και «σύγκρουση» με τους «αγγέλους» τού Σατανά …Νέο «στράτευμα», το οποίο δεν είχε σχέση με τους «κρυμμένους» στην «έρημο» της Ανατολής Έλληνες.

Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για δυσκολίες στην εξέλιξη του Σχεδίου. Αυτό το Σχέδιο απαιτεί γενική και πανανθρώπινη εφαρμογή …Δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, εάν δεν αποκτήσει την παγκοσμιότητα που απαιτεί ο Θεός για το παιδί Του —που είναι ο άνθρωπος— …Δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, εάν τα Θηρία τής Ρώμης δεν «καπελώσουν» και τις υπόλοιπες θρησκείες …Δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, εάν δεν εξιουδαϊστεί απόλυτα ο Κόσμος όλος, κι αυτό σημαίνει ότι στην τελική του φάση θα πρέπει να μοιάζει με την απόλυτη κυριαρχία τής Ανατολής από τον Έλληνα Αλέξανδρο. Όπως ο Αλέξανδρος με τους δικούς Του Έλληνες —και άρα με τους πιο αυθεντικούς— έγινε λίγες στιγμές πριν τον θάνατό Του απόλυτος κυρίαρχος του «παγκόσμιου» πλέον ελληνικού Κόσμου τής εποχής, έτσι πρέπει να γίνει και με τον Ιησού. Η Νέα Τάξη πρέπει να έχει κυρίαρχο τον Αρχάγγελο Ιησού —νεκρό— και άρα —λόγω της φυσικής Του απουσίας— την «κορυφή» τού Κόσμου να την κατέχουν οι αυθεντικοί Ιουδαίοι …Να γίνει αυτό, το οποίο πιστεύουν κάποιοι φανατικοί Εβραίοι για τον Μεσσία τους, που θα τους δώσει κάποιους χιλιάδες «γκόιμ» στον καθένα να τους εξουσιάζουν.

Αυτό, όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν μπορούσε να το επιτύχει ο Χριστιανισμός μόνος του. Τότε εμφανίστηκε ο μυστηριώδης «Ψευδοπροφήτης», ο οποίος μπαίνει ανάμεσα στον Διάβολο και τον Σατανά και είναι υποστηρικτής τού δεύτερου. Αυτός είναι ο Εβραίος Μαρξ και η δική του δύναμη έχει σχέση με το κομμουνιστικό σύστημα. Ο κομμουνισμός ήταν απολύτως χρήσιμος για τον Σχεδιασμό. Ως ιδεολογία, μπορούσε να γίνει η «πέμπτη φάλαγγα» των θρησκειών. Θα «διαπερνούσε» τις άλλες θρησκείες και, αφού τις «διάβρωνε», θα τις παρέδιδε «βορά» στα Θηρία. Θα τις παρέδιδε «βορά» στους Χριστιανούς «στρατιώτες» τού Σατανά. Ο δήθεν ιδεολογικός κι επίσης αποθρησκευμένος κομμουνισμός των φανατικών κομμουνιστών θα «παραβίαζε» εύκολα τις θρησκευτικές άμυνες των υπολοίπων λαών και θα έβαζε τους πάντες σ’ ένα κοινό Υπερσύστημα, του οποίου το «διευθυντήριο» δεν θα «έβλεπε» κανένας. Όμως, ο κομμουνισμός είχε και παράπλευρες συνέπειες, οι οποίες ήταν χρήσιμες για το Σχέδιο. Εξαιτίας τού κομμουνισμού μπήκαν οι ίδιοι οι Εβραίοι στο παιχνίδι τής παγκόσμιας εξουσίας. Οι μέχρι τότε φτωχοί περιπλανώμενοι Εβραίοι των ευρωπαϊκών γκέτο μπήκαν στα «σαλόνια» τής Ευρώπης ως «μυστικοσύμβουλοι» των πιο ισχυρών παραγόντων τού Χριστιανισμού.

Με τον τρόπο αυτόν αρχίσαμε να πλησιάζουμε προς τον τελικό στόχο τού Σχεδιασμού. Γιατί; …Γιατί τότε θα ανέβαιναν επάνω στον Ίππο τον Χλωρό —ως «αναβάτες»— αυθεντικοί ομοεθνείς τού Ιησού …Γιατί τότε ήταν που μπήκαν στη «μάχη» οι φυσικοί συγγενείς τού Αρχαγγέλου τής Ασίας …Οι Εβραίοι. Μπήκαν στο Σχέδιο ως Σιωνιστές, με δικά τους μυστικά σχέδια κοσμοκρατορίας …Με τα δικά τους «καταστατικά» σχέδια, όπως αυτά περιγράφονται στα «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών» …Αυτοί έλεγχαν απόλυτα το «ψευδοστράτευμα» του Ψευδοπροφήτη Μαρξ …Το «ψευδοστράτευμα» αυτό, το οποίο στηριζόταν μυστικά από συγκεκριμένο δόγμα τού Χριστιανισμού, προκειμένου να το εξυπηρετήσει στους δικούς του στόχους περί κοσμοκρατορίας. Τότε άρχισαν να εμφανίζονται ως μεγαλοπαράγοντες της παγκόσμιας εξουσίας οι Εβραίοι Μαρξιστές, οι οποίοι αποτέλεσαν το «ψευδοστράτευμα» του Μαρξ.

Αυτοί, χάρη στη βοήθεια των επικεφαλής των δαιμονικών δυνάμεων του Χριστιανισμού μπήκαν στην «κορυφή» του …Αυτοί ήταν που έγιναν οι τελευταίοι «αναβάτες» τού Χλωρού Ίππου, κλείνοντας τον «κύκλο» των διαδοχών στη λειτουργία των Ίππων. Αυτό έγινε χάρη στη βοήθεια των δυνάμεων του Σατανά και του Ψευδοπροφήτη …Των δυνάμεων αυτών, που εκείνη τη στιγμή είχαν επικεφαλής τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Με τις παράνομες αποζημιώσεις τής τρομερής ανθρωποσφαγής των Χριστιανών, τις οποίες οι Εβραίοι από κοινού με τους Προτεστάντες ΝΑΖΙ σχεδίασαν και δρομολόγησαν, «ανέβηκαν» οι πρώτοι στην «κορυφή» τής χριστιανικής εξουσίας …Με τα χρήματα της μεγαλύτερης ανθρωποθυσίας στην ιστορία. Με το παράνομο «ασανσέρ» τού χρυσοφόρου «Ολοκαυτώματος» έγινε η πιο γρήγορη εθνική «άνοδος» στην ανθρώπινη ιστορία …Η οικονομικά πιο αποδοτική απάτη όλων των εποχών.

Αυτά τα γεννήματα των Εχιδνών τής Ασίας είναι εκείνα, τα οποία ανέλαβαν να διαχειριστούν την εξουσία τού Σατανά μέσα στον Χριστιανισμό. Αυτοί, μέσω του Προτεσταντισμού, «μόλυναν» ολόκληρο τον Χριστιανισμό. Οι ίδιοι και οι όμοιοί τους —είτε ως φιλελεύθεροι μαρξιστές είτε ως δογματικοί κομμουνιστές— ανέλαβαν σταδιακά την εξουσία εντός τού Χριστιανικού Κόσμου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τη στιγμή εκείνη σχεδιαστικά βρισκόμαστε σε ένα αντίστοιχο σημείο με αυτό που υπήρχε στην Ελληνιστική Εποχή …Την εποχή εκείνη, κατά την οποία ο τότε «γνωστός» Κόσμος λειτουργούσε με το ελληνικό «λειτουργικό» που επέβαλε ο Αλέξανδρος κι εξουσιαζόταν από φυσικούς Έλληνες …Έλληνες στην καταγωγή και όχι μόνον στο πνεύμα και οι οποίοι για την ευστάθεια του συστήματος παρίσταναν τους εχθρούς μεταξύ τους, αλλά όλοι τους ήταν ευθυγραμμισμένοι με την «εθνική» πολιτισμική τους επιλογή, η οποία δεν άλλαζε σε καμία περίπτωση.

Τα αντίστοιχα γίνονται σήμερα από την πλευρά των τελευταίων κυρίαρχων, οι οποίοι είναι οι ομοεθνείς τού κυρίαρχου Σατανά …Οι κυρίαρχοι της Νέας Τάξης, οι οποίοι είναι ομοεθνείς τού Ιησού. Η «ελίτ», η οποία σήμερα κυβερνά τον κόσμο, είναι εθνικά εβραιοσιωνιστική και ιδεολογικά μαρξιστική. Όλα τα «βασίλεια» ανήκουν σε αυτό το πολιτισμικό μοντέλο κι απλά «κινούνται» σε όλο το φάσμα τού «μαρξισμού». Όλοι αυτοί, οι οποίοι σήμερα κυριαρχούν στον κόσμο —ακόμα κι όταν παριστάνουν τους πολιτικούς ή τους ιδεολογικούς αντιπάλους στη μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία— ανήκουν στην ίδια μαρξιστική «οικογένεια» συμφερόντων. Από τους απολύτως «φιλελεύθερους» των σιωνιστικών ΗΠΑ και τους «εθνικιστές» τής Ευρώπης μέχρι τους κομμουνιστές τής Κίνας είναι ΟΛΟΙ όμοιοι μεταξύ τους. Από τον Μπάιντεν και τη Μέρκελ μέχρι τον Πούτιν και τον Σι Τζινπίνγκ είναι όλοι τους μαρξιστές «εκλεκτοί» των ίδιων Εβραίων τοκογλύφων.

Ο σημερινός σχεδιασμός είναι η απόλυτη αντιγραφή τού Ελληνιστικού Κόσμου πριν την «κάλυψή» του από την «κεντρική» Ρώμη. Μόνον η «φορά» των πραγμάτων είναι διαφορετική. Στην ελληνιστική περίοδο «περάσαμε» από μία κεντρική κι απόλυτη εξουσία τής αυτοκρατορίας τού Αλεξάνδρου στη διάσπασή της σε επιμέρους ελληνιστικά βασίλεια, για να μην «καταρρεύσει» ο Σχεδιασμός. Σήμερα έχουμε μαρξιστικά «βασίλεια» και πηγαίνουμε για την απόλυτη εξουσία τής αυτοκρατορίας τής Νέας Τάξης. Αυτός είναι ο σχεδιασμός των σημερινών επικυρίαρχων του πλανήτη …Οι ΗΠΑ παριστάνουν τη «Μακεδονία» τού Κάσσανδρου, η Ε.Ε. την «Αίγυπτο» των Πτολεμαίων, η Κίνα τη «Συρία» τού Σέλευκου κλπ.. Τότε είχαμε την «κάλυψη» όλου του ελληνικού μοντέλου με «ιδιόμορφα» ελληνιστικά βασίλεια, εφόσον ο Σχεδιασμός έπρεπε να προσαρμοστεί στις ιδιαιτερότητες των κατακτήσεών του. Από την απόλυτη δεισιδαιμονία τής Βαβυλώνας στον μυστικισμό τής Αιγύπτου, τη Δημοκρατία τής Αθήνας και τη ρεπουμπλικανική Ρώμη των αυτοκρατόρων θεών, όλες οι αυτοκρατορικές επαρχίες ελέγχονταν από τις ελληνικές ηγεσίες και έπρεπε οι πάντες να «μπουν» κάτω από την ίδια ελληνική «στέγη». Σήμερα έχουμε την ίδια ανάγκη τού Σχεδιασμού και γι’ αυτό βλέπουμε τη «συγκατοίκηση» των καπιταλιστών με τους κομμουνιστές κλπ. —που όλοι, όμως, έχουν μαρξιστικές ηγεσίες— κάτω από την ίδια εβραϊκή «στέγη».

Η διαφορά μεταξύ «Αρμαγεδών» και «Γωγ και Μαγώγ»

Βλέποντας κάποιος το αίμα που απαίτησαν οι συγκρούσεις μεταξύ των Θεανθρώπων και των οπαδών τους, θα υποπτεύεται ότι και στην τελευταία σύγκρουση με τον Τρίτο Αρχάγγελο θα έχουμε κάτι ανάλογο. Αυτό ΔΕΝ θα συμβεί. Ο πόλεμος με τους Γωγ και Μαγώγ είναι ο Μεσσιανικός Πόλεμος …ΔΕΝ είναι ένας συμβατικός πόλεμος μεταξύ των οπαδών των Αρχαγγέλων, όπως είναι ο Αρμαγεδών. Στον πόλεμο αυτόν πολεμά ο Ίδιος ο Αρχάγγελος …Ζωντανός Αρχάγγελος ΔΕΝ θα αφήσει το ανθρώπινο αίμα να χυθεί …ΔΕΝ σκοτώνει ο Θεός τούς ανθρώπους στις μάχες …Ο Θεός απλά τιμωρεί επιλεκτικά όσους μόνοι τους Τού ζήτησαν έναν ρόλο για να υπηρετήσουν το Σχέδιό Του και δεν φάνηκαν άξιοι να κάνουν αυτά που Του υποσχέθηκαν …Οι άνθρωποι είναι αυτοί που σκοτώνουν ανθρώπους, επειδή δεν κατανοούν τα συμβαίνοντα …Οι «άγγελοι» είναι αυτοί που σκοτώνουν «αγγέλους» και όχι οι Αρχάγγελοι. Ο Αρμαγεδών, ως πόλεμος, έχει αίμα …Ανθρώπινο αίμα …Έχει αίμα, γιατί πολεμάνε τα «στρατεύματα» ακέφαλα. Αντίθετα, όταν θα έρθει η ώρα τής σύγκρουσης του Αρχαγγέλου με τους Γωγ και Μαγώγ, τα δεδομένα δεν θα είναι τα ίδια.

Θα δούμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβουμε τη διαφορά μεταξύ αυτών των συγκρούσεων. Ο Αρμαγεδών είναι μια προοδευτική κατάσταση θρησκευτικών πολέμων, που οδηγεί στην τελική κι απόλυτη κυριαρχία τού Σατανά και της Πόρνης μέσα στην Άβυσσο …Είναι ο πόλεμος για την κυριαρχία μέσα στην Άβυσσο …Είναι ο πόλεμος για την κυριαρχία μέσα στον Χριστιανισμό, που θ’ αποτελεί το «εφαλτήριο» για την παγκόσμια κυριαρχία. Κάθε φορά που ξεσπάει ένας θρησκευτικός πόλεμος, που ισχυροποιεί το Θηρίο και την Πόρνη, είναι μια φάση τού Αρμαγεδώνα. Στον Αρμαγεδώνα περιλαμβάνονται ΟΛΟΙ οι πόλεμοι μεταξύ των «στρατευμάτων» των Θεανθρώπων για τον έλεγχο αρχικά της Πόρνης και στη συνέχεια του Κόσμου ολόκληρου …Οι αιματηρές μάχες των απλών «αγγέλων». Γι’ αυτόν τον λόγο απλός «άγγελος» είναι εκείνος ο οποίος περιγράφει τον Αρμαγεδώνα στον Ιωάννη.

Ο Αρμαγεδών είναι οι συνέπειες της «πτώσης» των Αρχαγγέλων στη Γη …Είναι ΟΛΕΣ οι μάχες μεταξύ των οπαδών τού Σατανά και του Διαβόλου …Είναι ΟΛΕΣ οι μάχες μεταξύ των «αγγέλων» τού Μιχαήλ και αυτών του Δράκοντος …ΟΛΕΣ οι μάχες μεταξύ των πιστών Τους ανθρώπων …ΟΛΟΙ οι σκοτωμοί μεταξύ των «αγγέλων» Τους, που είναι οι άνθρωποι …ΟΛΟΙ οι πιθανοί κι απίθανοι συνδυασμοί αυτών των συγκρούσεων …Οι διωγμοί των Χριστιανών από τους Ρωμαίους …Οι διωγμοί των Ελλήνων από τους Χριστιανούς τής Ρώμης …Οι διωγμοί των Εβραίων από τους Χριστιανούς …Οι συγκρούσεις μεταξύ των χριστιανικών δογμάτων …Οι παγκόσμιοι πόλεμοι μεταξύ των χριστιανικών Εθνών, των οποίων οι συνέπειες και τα «απόνερα» φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας. Μέσα σ’ αυτόν τον Αρμαγεδώνα συμπεριλαμβάνονται και τα θύματα του Ψευδοπροφήτη και άρα τα θύματα του κομμουνισμού, εφόσον έκανε διωγμούς με θρησκευτικά κριτήρια …ΟΛΟΙ εναντίον ΟΛΩΝ στη μάχη για την παγκόσμια επικράτηση …ΟΛΟΙ οι άνθρωποι εναντίον ΟΛΩΝ των ανθρώπων στο όνομα του Θεανθρώπου τής αρεσκείας τους και βέβαια με την παρουσία και του Ψευδοπροφήτη.

…(Αποκ. Ιωάν. 16,18) «καί ἐγένοντο ἀστραπαί καί φωναί καί βρονταί, καί σεισμός ἐγένετο μέγας, οἷος οὐκ ἐγένετο ἀφ᾿ οὗ οἱ ἄνθρωποι ἐγένοντο ἐπί τῆς γῆς, τηλικοῦτος σεισμός οὕτω μέγας» (Και έγιναν αμέσως αστραπαί και φωναί και βρονταί και συνεκλόνισε την γην μεγάλος σεισμός, όμοιος προς τον οποίον δεν είχε γίνει από τότε που οι άνθρωποι ενεφανίσθησαν επάνω εις την γην, τέτοιος φοβερός και τόσον μεγάλος σεισμός) …(Αποκ. Ιωάν. 16,19) «καί ἐγένετο ἡ πόλις ἡ μεγάλη εἰς τρία μέρη, καί αἱ πόλεις τῶν ἐθνῶν ἔπεσαν. καί Βαβυλών ἡ μεγάλη ἐμνήσθη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δοῦναι αὐτῇ τό ποτήριον τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς ὀργῆς αὐτοῦ» (Και εσχίσθη η πόλις η μεγάλη (η πολυάνθρωπος Ρώμη που εσυμβολίζετο με το όνομα της Βαβυλώνος) εις τρία μέρη και έπεσαν εις ερείπεια αι πόλεις των εθνών. Και την Ρώμην, την νέαν αυτήν μεγάλην Βαβυλώνα, (έχει δε η κάθε εποχή μέχρι συντελείας την ιδικήν της Βαβυλώνα) την ενεθυμήθησαν και την εμνημόνευσαν ενώπιον του Θεού, δια να της δώσουν το ποτήριον, το γεμάτο από τον δραστικόν οίνον του θυμού και της οργής του Θεού) …(Αποκ. Ιωάν. 16,20) «καί πᾶσα νῆσος ἔφυγε, καί ὄρη οὐχ εὑρέθησαν» (Και κάθε νησί έφυγε και εχάθηκε και τα βουνά έγιναν άφαντα και δεν ευρέθησαν. (Κράτη ασεβή και αντίθεα διαλύονται και θα διαλύωνται δια μέσου των αιώνων, πληττόμενα από την δικαίαν οργήν του Θεού)) …(Αποκ. Ιωάν. 16,21) «καί χάλαζα μεγάλη ὡς ταλαντιαία καταβαίνει ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐπί τούς ἀνθρώπους· καί ἐβλασφήμησαν οἱ ἄνθρωποι τόν Θεόν ἐκ τῆς πληγῆς τῆς χαλάζης, ὅτι μεγάλη ἐστίν ἡ πληγή αὕτη σφόδρα».

Τελικό αποτέλεσμα αυτού του Αρμαγεδώνα, ο οποίος μετέτρεψε τη χριστιανική Γη σε Κόλαση, ήταν η κυριαρχία τού Σατανά και των φυσικών Εβραίων …Η παντοκρατορία τού Θηρίου και του Δράκοντος, που έγιναν Ένα και η εξουσία πήγε ατόφια στα χέρια τού Σατανά …Η παντοκρατορία τής Ρώμης τού νεκρού Ιησού, του οποίου ζωντανή «ενσάρκωση» ήταν ο προκαθήμενος της ισχυρότερης μορφής τής Ρώμης, είτε αυτός ήταν ο Πατριάρχης αρχικά είτε ο Πάπας στη συνέχεια …Η παντοκρατορία τής Ρώμης στη συνολικά πιο ισχυρή της μορφή, που είναι αυτή των τριών «ειδώλων» της υπό τον έλεγχο των Εβραίων τοκογλύφων.

Γι’ αυτόν τον λόγο λέει ότι η Πόλις η Μεγάλη «έσπασε» σε τρία κομμάτια. Αυτά τα «κομμάτια» είναι τα τρία «είδωλα» της Ρώμης …Είναι η Ρώμη, η Νέα Ρώμη και η Τρίτη Ρώμη. Αυτήν την τριπλή Ρώμη διεκδίκησαν τα «στρατεύματα» του Σατανά Ιησού από τον Διάβολο Αλέξανδρο. Αυτά τα «στρατεύματα» ήρθε να «βοηθήσει» κι ο Εβραίος Ψευδοπροφήτης Μαρξ. Σε τι θα «βοηθούσε»; …Στην ολοκληρωτική νίκη τού Σατανά απέναντι σε όλους τους Χριστιανούς εξουσιαστές, προκειμένου να εξασφαλίσει την «έξοδό» Του από την Άβυσσο …Προκειμένου να διεκδικήσει την κατάκτηση του Κόσμου ολόκληρου. Ο κομμουνισμός, με την ψευδοδιεθνιστικότητα που τον διέκρινε ως ιδεολογία, ήταν εκείνος που έδωσε παγκόσμια ώθηση στον Χριστιανισμό και του επέτρεψε ν’ ασκήσει παγκόσμια εξουσία σε ΟΛΑ τα επίπεδα. Πριν την εμφάνιση του κομμουνισμού όλες οι ισχυρές θρησκείες ήταν «θωρακισμένες» και πολύ δύσκολα μπορούσε κάποιος να διαπεράσει τα «στεγανά» τους. Μετά την εμφάνιση του κομμουνισμού άρχισαν να «μπαίνουν» μέσα στις θρησκείες αυτοί, οι οποίοι τον έλεγχαν και άρα οι Εβραίοι τού Χριστιανισμού.

Αυτό ήταν που «πουλούσαν» ως εκδούλευση οι Εβραίοι στους κυρίαρχους Χριστιανούς …Στους κυρίαρχους Προτεστάντες, οι οποίοι είχαν επικρατήσει στους θρησκευτικούς ενδοχριστιανικούς πολέμους …Στους νικητές τού Αρμαγεδώνα …Στους νικητές τού τρομερού θρησκευτικού πολέμου, ο οποίος έδωσε την απόλυτη ισχύ στον Σατανά τού Χριστιανισμού, προκειμένου Αυτός στη συνέχεια να διεκδικήσει την κοσμοκρατορία. …Αυτός ήταν ο ανθρωποκτόνος Αρμαγεδών, του οποίου την αιματηρή κορύφωση την είδαμε ως Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτός ο Πόλεμος ήταν η κορύφωση της «πάλης» των δύο Θηρίων για τον απόλυτο έλεγχο του Χριστιανισμού …Μιας «πάλης», η οποία για τους κοινούς ανθρώπους ήταν οι θρησκευτικοί πόλεμοι μεταξύ τους …Οι πόλεμοι μεταξύ των πιστών των Θηρίων με «λεία» τη Ρώμη …Οι πόλεμοι αυτοί, οι οποίοι έπνιξαν την ανθρωπότητα στο αίμα …Οι πόλεμοι αυτοί, οι οποίοι για τους ανθρώπους διήρκησαν αιώνες, αλλά για το Σχέδιο —και άρα και για τους μελλοντικούς ανθρώπους— θα αποτελούν μία «στιγμή» στην άπειρη ιστορία, που θα μείνει πίσω τους.

Το νικηφόρο για τον Σατανά αποτέλεσμα του Αρμαγεδώνα είναι αυτό το οποίο Του έδωσε τη δύναμη να «βγει» από την Άβυσσο. Η νίκη τού Σατανά στον πόλεμο αυτόν ήταν το «διαβατήριό» Του για την έξοδο από την Άβυσσο. Αυτός ο επιτυχής πόλεμος έδωσε στον Εβραίο Αντίχριστο και στα εβραϊκά «στρατεύματά» Του την ευκαιρία να διεκδικήσουν την κοσμοκρατορία. Εξαιτίας αυτού του στόχου συνεργάστηκαν με τους Εβραίους τού κομμουνισμού και τη διεκδίκησαν όπως τη βλέπουμε στη σημερινή σιωνιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων. Τώρα πραγματικά ο Ιησούς έχει ως «συμπολεμιστές» Του τους δικούς Του ομοεθνείς, όπως είχε ο Αλέξανδρος τους Έλληνες. Τώρα, δηλαδή, ξεπεράστηκε το αρχικό πρόβλημα, το οποίο είχε εξ’ αρχής ο Σατανάς. Τώρα την παγκόσμια εξουσία την έχει το σιωνιστικό «διευθυντήριο» των τοκογλύφων, που έχει υπό τον απόλυτο έλεγχό του όλες τις Ρώμες των Θηρίων …Το «διευθυντήριο» αυτό, το οποίο από τη λήξη τού Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κι εντεύθεν είχε πρόσβαση και λόγο σε όλες τις μαρξιστικές ηγεσίες ΟΛΩΝ των μεγάλων κρατών ΟΛΩΝ των θρησκειών …Τις ηγεσίες των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Σοβιετικής Ένωσης, της Κίνας, της Ινδίας και μέσω αυτών σε ΟΛΑ τα μικρότερα κράτη ΟΛΩΝ των θρησκειών.

Αντίθετα, η απειλή των «Γωγ και Μαγώγ» είναι παντελώς άλλη κατάσταση …Είναι η ΤΕΛΙΚΗ κατάσταση …Είναι ο πόλεμος αυτός, στον οποίο θα εμφανιστεί ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ ο Θεάνθρωπος, για να σταματήσει τον Σατανά, όταν Αυτός θα έχει «βγει» από την Άβυσσο Είναι ο πόλεμος εναντίον τού Αντιχρίστου …Είναι ο πόλεμος αυτός, στον οποίο ζωντανός Αρχάγγελος θα έχει απέναντι Του τα «στρατεύματα» του Σατανά και των συμμάχων Του, που είναι στην πραγματικότητα τα «λείψανα» Θεανθρώπων …Είναι η κατάσταση αυτή, όπου ΟΛΑ τα Θηρία —θεωρητικά— θα στραφούν εναντίον τού τελευταίου Θεανθρώπου …Όταν δηλαδή τελειώσει ο Αρμαγεδών και τα «στρατεύματα» του νικητή Σατανά θα έχουν κατακτήσει τα πάντα μέσα στην Άβυσσο …κι ο Σατανάς θα επιχειρήσει να «βγει» απ’ αυτήν. Τότε είναι που θα εμφανιστεί ο ζωντανός Αρχάγγελος …Θα εμφανιστεί επικεφαλής των ελληνικών «στρατευμάτων» όλων των αιώνων …Επικεφαλής στο «στράτευμα» του Αλεξάνδρου …Στο «στράτευμα» του Περικλή, του Θεμιστοκλή, του Λεωνίδα, του Κρατερού, του Πλάτωνα, του Επίκουρου, του Σωκράτη, του Πυθαγόρα, του Ευριπίδη και πάρα πολλών άλλων μεγάλων ανθρώπων, οι οποίοι απλά δεν μπορούν να αναφερθούν όλοι τους στο κείμενο αυτό …Το πιο «λαμπερό» «στράτευμα» στην ιστορία των ανθρώπων.

Αυτόν τον Αρχάγγελο των Ελλήνων με το «στράτευμά» Του θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσει ο Σατανάς έχοντας με το μέρος Του τον Γωγ και τους Μαγώγ …Σε Αυτόν θα πρέπει να επιτεθεί. Με τον όρο «Γωγ και Μαγώγ» περιγράφεται με απόλυτη ακρίβεια η ρωμαϊκή αυτή «τάξη», η οποία θα ισχύει την εποχή τής μεγάλης σύγκρουσης …Χρονικά είναι η περίοδος της παγκόσμιας κυριαρχίας των Σιωνιστών, των Προτεσταντών και της Τρίτης Ρώμης. Οι Μαγώγ —με βάση τις Ιερές Γραφές— είναι οι λαοί τού ευρωπαϊκού Βορρά …Οι γερμανικοί λαοί …Οι λαοί αυτοί, οι οποίοι «ξεκινάνε» από τα όρια των Ρως και φτάνουν ως Αγγλοσάξονες μέχρι το Σιάτλ τής Ουάσιγκτον. Αυτοί είναι σήμερα οι κυρίαρχοι της Νέας Τάξης. Στην περίοδο αυτήν ο Σατανάς θα προσπαθήσει να «επισκιάσει» ΟΛΕΣ τις θρησκείες και να επιβάλει την παγκόσμια Νέα Τάξη. Σε αυτήν την περίοδο ο Σατανάς θα προσπαθήσει ν’ αρπάξει τα ΠΑΝΤΑ από τους ΠΑΝΤΕΣ. Σε αυτήν την περίοδο οι Σιωνιστές Εβραίοι των ΗΠΑ είναι ο «Γωγ», που θα στρέψει τους Προτεστάντες «Μαγώγ» εναντίον τού Κυρίου.

Σε αυτήν την περίοδο, που οι εξελίξεις πλέον είναι κοινές κι αγγίζουν το σύνολο της ανθρωπότητας, θα εμφανιστεί ο Κύριος. Η σύγκρουση αυτή ΔΕΝ θα είναι αιματηρή —όπως ο Αρμαγεδών— στην εξέλιξή της. Η σύγκρουση αυτή θα είναι γενική και ταυτόχρονα παγκόσμια και σ’ αυτό θα πρέπει να λάβει κάποιος υπόψη του και την πρόοδο της τεχνολογίας των ηλεκτρονικών μέσων, τα οποία λειτουργούν ως «πολλαπλασιαστικά» μέσα ισχύος. Η περίοδος αυτή είναι αυτή που ζούμε και διανύουμε εμείς σήμερα και άρα η εποχή και του παγκόσμιου δικτύου του ίντερνετ …Του δικτύου αυτού, το οποίο επιτρέπει τις «άνωθεν» επιθέσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τού Πλανήτη. Είναι η περίοδος που όλα τα «στρατεύματα» του «απελευθερωμένου» κι ανεξέλεγκτου πλέον Σατανά θα στραφούν εναντίον τού Θεανθρώπου …Η περίοδος που η Νέα Τάξη τού Αντιχρίστου και ΟΛΩΝ των Θηρίων που συμπορεύονται μ’ Αυτόν θα στραφεί εναντίον τού Θεανθρώπου …Όταν ο Ιππέας τού Χλωρού Ίππου θα πρέπει ν’ αναμετρηθεί με τον Θεάνθρωπο του Λευκού Ίππου.

Πότε ξεκίνησε αυτή η πολεμική προετοιμασία για τη μεγάλη σύγκρουση; …Όταν ο Σατανάς «απελευθερώθηκε» από την Άβυσσο …Όταν θέλησε να βγει απ’ αυτήν και να κατακτήσει και τον υπόλοιπο κόσμο …Όταν ο «Πλανητάρχης» ηγέτης των Προτεσταντών και ο ηγέτης των Εβραίων Σιωνιστών ανακοίνωσαν την εγκαθίδρυση τής παγκόσμιας πλέον Νέας Τάξης …Όταν όλοι αυτοί δεν αρκούνταν πλέον στον έμμεσο έλεγχο του Πλανήτη, μέσω του οριστικού τέλους των θρησκευτικών πολέμων —που πλέον, λόγω της απόλυτης υπεροχής τού Ιουδαίου Σατανά, δεν υπήρχε νόημα να συνεχίζονται—, αλλά θέλησαν να τον κατακτήσουν πραγματικά και άρα να διεκδικήσουν τον Θρόνο τού Θεού …Όταν δεν τους αρκούσε να ελέγχουν απλά τον κόσμο, αλλά θέλησαν ν’ αποκτήσουν την απόλυτη ιδιοκτησία του …Όταν θέλησαν να γίνουν πραγματικοί «Πλανητάρχες», όπως τότε για πρώτη φορά είχε ακουστεί αυτό ως όρος. Πρακτικά ήθελαν να γίνουν Θεοί αυτού του Κόσμου. Ο Εβραίος Σατανάς τού Χριστιανισμού ήθελε να γίνει Πλανητάρχης …Θεός στη θέση τού Θεού …Δεν ήθελε ούτε καν τον «συνεταιρισμό» τού Ψευδοπροφήτη και τον οποίο διέλυσε με συνοπτικές διαδικασίες.

Αυτό ήταν που επιχειρήθηκε να δρομολογηθεί όταν ο επικεφαλής των δυνάμεων των ομοεθνών τού Σατανά Εβραίος Γκρίνσπαν τής FED κήρυξε τον Παγκόσμιο Οικονομικό Πόλεμο σε όλες τις θρησκείες και σε όλα τα κράτη τού Κόσμου …Όταν ο επικεφαλής των δυνάμεων του Διαβόλου Τζώρτζ Μπους εισέβαλε στο Ιράκ τής Βαβυλώνας. Πότε ξεκίνησαν όλα αυτά; …Το 1989 …Όταν το σταλινικό κράτος τού Ψευδοπροφήτη κατέρρευσε, αλλά είχε προλάβει και είχε «διαβρώσει» όλες τις θρησκείες τού κόσμου. Τότε ήταν που «απελευθερώθηκε» ο Σατανάς από την Άβυσσο κι άρχισε να «περιφέρεται» ανεξέλεγκτος επάνω στη Γη …δηλαδή, Χίλια χρόνια ΑΚΡΙΒΩΣ από το 989 μ.Χ. που «κλειδώθηκε» σ’ αυτήν. Τότε —εκτός ΟΛΩΝ των άλλων— αποφασίστηκε η «ευθανασία» τής Ελλάδας με τα Μνημόνια των Εβραίων τοκογλύφων και η δημιουργία τού μακεδονικού «εκτρώματος» των Σκοπίων …Τότε που άρχισε ν’ ανοίγει κι ο «ουρανός» τού ίντερνετ.

…(Αποκ. Ιωάν. 20,7-20,8) «Καί ὅταν τελεσθῇ τά χίλια ἔτη, λυθήσεται ὁ σατανᾶς ἐκ τῆς φυλακῆς αὐτοῦ, καί ἐξελεύσεται πλανῆσαι τά ἔθνη τά ἐν ταῖς τέσσαρσι γωνίαις τῆς γῆς, τόν Γώγ καί τόν Μαγώγ, συναγαγεῖν αὐτούς εἰς τόν πόλεμον, ὧν ὁ ἀριθμός αὐτῶν ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης». Τότε «πλανήθηκαν» όλοι οι λαοί και τα έθνη. Τότε ο Σατανάς μέσω της FED «σκόρπισε» χρήμα και με «δάνεια» πρόσφερε υποτίθεται στον άνθρωπο ό,τι επιθυμούσε …Τον «μέθυσε» με τις παροχές Του …Δάνεια για όλες τις ανάγκες του …ακόμα και για να πάει τις διακοπές του …Δάνεια, για να πάρει μεγαλύτερο σπίτι …Δάνεια, για να πάρει καινούργιο αυτοκίνητο …Δάνεια για να ψευτοσπουδάζει, κάνοντας στην ουσία μακροχρόνιες διακοπές. Μέχρι και Δάνεια, για να κάνει αισθητικές επεμβάσεις ενέκρινε. Ό,τι ονειρευόταν να ζήσει ή ν’ αποκτήσει ο άνθρωπος τύγχανε γενναίας χρηματοδότησης. Ακόμα και για να πληρώνεται, χωρίς να δουλεύει, είχε επινοηθεί δάνειο. Όμως, κανένας δεν έβλεπε ότι τα δάνεια αυτά γίνονταν «βρόχος» στους λαιμούς των ανθρώπων και των κρατών …Ένας «βρόχος», τον οποίο σε κάποια στιγμή οι επικεφαλής των δυνάμεων του Σατανά θα τον έσφιγγαν και θα έπαιρναν πίσω με τόκο ό,τι είχαν δώσει οι ίδιοι ως δάνεια και αρπάζοντας ό,τι είχαν αποκτήσει οι άνθρωποι με τον κόπο τους.

Πολίτες και κράτη την «πάτησαν» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Οι πολίτες έχασαν τις περιουσίες τους και τα κράτη τις δημόσιες υποδομές τους. Οι διεφθαρμένες από τον Σατανά ηγεσίες παρέδωσαν τους λαούς τους σαν πρόβατα για σφαγή στα χέρια των τοκογλύφων. Ακόμα και τα πιο μικρά κράτη πήραν τεράστια ποσά, για να φτιάξουν φαραωνικού τύπου υποδομές …Υποδομές, τις οποίες δεν θα μπορούσαν ποτέ να ξεπληρώσουν και στο τέλος τις έχασαν από την ιδιοκτησία τους, χωρίς να καταφέρουν καν ν’ απαλλαγούν από τα τεράστια χρέη τους. ΟΛΟΙ έχασαν τα ΠΑΝΤΑ …Μικρά και μεγάλα κράτη, ανεξαρτήτως θρησκείας. Κανένας δεν ξέφυγε από τις «ορέξεις» τους …Κράτη γιγαντιαία, όπως η Κίνα ή η Ινδία, που αναπτύχθηκαν με δάνεια και σήμερα βρίσκονται μπροστά στον μόνιμο κίνδυνο της χρεοκοπίας. ΟΛΟΙ έτρεξαν να χρηματοδοτηθούν από τον Σατανά και την «πάτησαν».

Αυτός ο χρεοκοπημένος πλέον Κόσμος ανήκει στην κυριολεξία στον Σατανά …Είναι ιδιοκτησία Του. Οι «δυνάμεις» Του, που είναι οι Σιωνιστές τοκογλύφοι, είναι στην κυριολεξία οι ιδιοκτήτες τού Πλανήτη. Δεν υπάρχει κράτος, που να μην είναι «όμηρος» των χρεών του. Έχουν πέσει επάνω στα κράτη σαν πεινασμένες «ακρίδες» και δεν αφήσαν τίποτε όρθιο. Ό,τι πολύτιμο υπάρχει επάνω στον Πλανήτη, το έχουν αποκτήσει με τον τρόπο αυτόν. Συνεργάτες και συνένοχοί τους οι μαρξιστές, πολιτικοί, οι οποίοι με τη δική τους οικονομική υποστήριξη και τα δικά τους ΜΜΕ κυβερνάνε τα κράτη. Θλιβεροί προδότες τής Δημοκρατίας, που την έχουν κάνει «κουρελού». Διεφθαρμένοι υπηρέτες των τοκογλύφων, οι οποίοι έχουν προδώσει τους λαούς που τους ψηφίζουν κι έχουν παραδώσει τα κράτη που κυβερνάνε στα «αφεντικά» τους. Άθλιοι, οι οποίοι πληρώνονται με «διαφθορά», την οποία την αποκρύπτουν σε φορολογικούς «παράδεισους» στα πιο απίθανα σημεία τού Πλανήτη. Όμως, τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται, γιατί η διαφθορά, η ανωμαλία και η ατιμία έχουν «σκοτεινιάσει» τα πάντα.

Μέσα σ’ αυτόν τον ζόφο θα εμφανιστεί ο Κύριος να τους πολεμήσει. Όμως, στον πόλεμο αυτόν υπάρχουν εκκωφαντικές «απουσίες». Πολεμά ο Σατανάς μόνος Του; Πολεμά το «στράτευμα» του Υιού τού Όφεως —και άρα του Μιχαήλ— μόνο του; Πρώτη φορά χωρίς το «στράτευμα» του Διάβολου; Αφού χωρίς τον Διάβολο είναι πολύ αδύναμος …και ειδικά στην εποχή μας που η ελληνική γνώση είναι η μόνη που επιβίωσε της γενικής πνευματικής «ισοπέδωσης». Ο Ψευδοπροφήτης υποτίθεται ότι «εξουδετερώθηκε» με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Διάβολος όμως; Διαβάζοντας και πάλι με προσοχή το εδάφιο που μας ενδιαφέρει, διαπιστώνουμε μια «εκκωφαντική» απουσία …τουλάχιστον φαινομενικά …(Αποκ. Ιωάν. 20,7-20,8) «Καί ὅταν τελεσθῇ τά χίλια ἔτη, λυθήσεται ὁ σατανᾶς ἐκ τῆς φυλακῆς αὐτοῦ, καί ἐξελεύσεται πλανῆσαι τά ἔθνη τά ἐν ταῖς τέσσαρσι γωνίαις τῆς γῆς, τόν Γώγ καί τόν Μαγώγ, συναγαγεῖν αὐτούς εἰς τόν πόλεμον, ὧν ὁ ἀριθμός αὐτῶν ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης».

Τι συμβαίνει; Πού βρίσκεται ο Διάβολος; Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι το εξής: Ο Διάβολος πάντα συνδέεται με την ελληνική γνώση …Πάντα συνδέεται με τον Αλέξανδρο και το «στράτευμα» του Ελληνισμού. Από τη στιγμή που το αυθεντικό αυτό ελληνικό «στράτευμα» περνάει «απέναντι», το κενό τού «συμμάχου» Του ο Σατανάς το αντικαθιστά με άλλον τρόπο …Από τη στιγμή που η ελληνική γνώση τής εξουσίας υπάρχει διαθέσιμη, μπορεί να δοθεί σε νέους πιστούς και άρα σε «φρέσκα» «στρατεύματα». Αυτό θα γινόταν σε κάθε περίπτωση, εφόσον οι κυρίαρχοι Εβραίοι μισούν τους Έλληνες και θα τους «αντικαθιστούσαν» στον ρόλο τους με «υποκατάστατα». Τέτοια «υποκατάστατα», που μοιάζουν με τους Ελληνιστές τού παρελθόντος, είναι οι μορφωμένοι Προτεστάντες …Οι Χριστιανοί αυτοί, οι οποίοι αλλάζουν στα Κολέγια τη βασική τους ιουδαιοχριστιανική νοοτροπία —εξαιτίας της ελληνικής γνώσης— και γίνονται αυτοί οι νέες «δυνάμεις» τού νέου Διαβόλου.

Αυτοί είναι οι Προτεστάντες των Κολεγίων, οι οποίοι πολλαπλασιάστηκαν σε αφύσικα μεγάλους ρυθμούς και μιμούνται τον Ελληνιστικό Σχεδιασμό. Είναι οι Κολεγιόπαιδες αυτοί, οι οποίοι «παράχθηκαν» σαν δήθεν μορφωμένοι, όχι για να καλύψουν κοινωνικές ανάγκες, αλλά για να εξασφαλίσουν οι Εβραίοι μαζική άμυνα. Η διαφορά τους με τους αυθεντικούς Ελληνιστές είναι ότι δεν τείνουν προς το ελληνικό «μοντέλο», αλλά προς το σιωνιστικού τύπου «μοντέλο» τού μαρξισμού …Είναι Μαρξιστές και άρα φυσικοί σύμμαχοι των αυθεντικών Εβραίων …Μαζί τους και τα εκατομμύρια των κολεγιόπαιδων ΟΛΩΝ των θρησκειών, που είναι όμοιοί τους. ΟΛΟΙ αυτοί είναι «οπλισμένοι» με τα ελληνικά «όπλα», αλλά —ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκείας— έχουν καθαρά εβραϊκή νοοτροπία και παιδεία …Ευρωπαίοι, Ινδοί, Κινέζοι, Ιάπωνες μαρξιστές κλπ., οι οποίοι ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτά του Σιωνισμού. Αυτοί είναι ο «Γωγ και Μαγώγ» τής Νέας Τάξης …Αυτοί είναι πλέον τα «στρατεύματα» του νέου Διαβόλου, που μαζί με τον Σατανά θα πολεμήσουν τον Κύριο …Επικεφαλής αυτών των «στρατευμάτων» μπαίνουν οι Εβραίοι τής Διασποράς στον πόλεμο κατά τού Κυρίου.

Λίγες στιγμές λοιπόν πριν την εμφάνιση του Κυρίου θ’ αρχίσουν οι πρώτες «αψιμαχίες». Πού βρίσκεται ο πιο πιθανός χώρος όπου θα εκδηλωθούν αυτές; …Μα, κοντά στην Πύλη τής Αβύσσου !!! …Εκεί όπου είχε «σφραγιστεί» η Άβυσσος και από εκεί που εμποδίζονταν ξένες δυνάμεις να μπουν σ’ αυτήν …Στο Κίεβο των Ρως …Εκεί όπου λίγες στιγμές πριν ανοίξει η Πύλη τής Αβύσσου «έσκασε» ο Άψινθος …Το Τσερνόμπιλ, που «τελείωσε» τον σοβιετικό Ψευδοπροφήτη, ο οποίος κρατούσε τα «κλειδιά» της …Κοντά στο μέρος αυτό, στο οποίο κάποτε η τρομερή Θέτιδα έθαψε τον ισόθεο υιό της. Εκεί κάποιοι σήμερα «χτυπάνε» ξανά. Εκεί θα προσπαθήσουν κάποιοι να κρατήσουν τις «πόρτες» «ανοικτές» και κάποιοι άλλοι να τις «κλείσουν» …Να τις «ανοίξουν» οι εβραϊκές δυνάμεις τού Σατανά τής Νέας Τάξης —για να «βγουν» σε ολόκληρο τον Πλανήτη και να εφαρμόσουν τις τελικές πολιτικές τους— και να τις «κλείσει» ο Κύριος —ώστε ν’ αρχίσει η «Κρίση τού Κόσμου» στον χώρο αυτόν, τον οποίο η Κρίση αυτή αφορά …και άρα στον χώρο των Θηρίων …και άρα στον χριστιανικό χώρο—.

Δεν είναι τυχαίο, δηλαδή, που ο «Ουκρανός» αυτός, ο οποίος προκάλεσε τη σημερινή σύγκρουση του Κιέβου, είναι αυθεντικός Εβραίος, που συνεργάζεται με Ουκρανούς φανατικούς ΝΑΖΙ. Δεν είναι επίσης τυχαία η αναφορά τής ηγεσίας των σημερινών Ρως σε πόλεμο κατά τού Σατανά. Αυτός ο πόλεμος στην εποχή των πυρηνικών όπλων —και των ανεγκέφαλων Σιωνιστών των ΗΠΑ τύπου Κίσινγκερ, Μπλίνκεν, Νούλαντ κλπ.— θα είχε άπειρο αίμα, εάν αφηνόταν χωρίς έλεγχο στην εξέλιξή του —πράγμα το οποίο δεν θα γίνει ποτέ, εφόσον είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει Θεία Παρέμβαση— …Στην «πρόγευση» του πυρηνικού τρόμου, που πήρε η ανθρωπότητα από ένα ατύχημα στην ίδια περιοχή, δεν θα επιτραπεί από τον Θεό να δοθεί συνέχεια και να επαναληφθεί με πυρηνικά όπλα …Ο ζωντανός Θεάνθρωπος δεν θα επιτρέψει —για κανέναν λόγο— να γίνει νέο αιματοκύλισμα για την ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να γίνει ανθρωποθυσία, προκειμένου να μοιραστεί χαρά στον κόσμο …Η χαρά θα είναι χαρά για ΟΛΟΥΣ και όχι μόνον για τους «εκλεκτούς» …«Γάμο» περιμένει η ανθρωπότητα και όχι «κηδεία» !!!

Τα «κλειδιά» τής Αποκάλυψης

Όλα αυτά, τα οποία περιγράφουμε στο κείμενό μας, όσο λογικά ή ωραία κι αν φαίνονται στην περιγραφή τους, δεν παύουν να ανήκουν στη «σφαίρα» τής «υπόθεσης». Η περιγραφή μας στηρίζεται σε μια υπόθεση εργασίας, που θεμέλιό της έχει την ύπαρξη των δύο Θεανθρώπων …Θεανθρώπων, οι οποίοι, όπως ισχυριζόμαστε, δρομολόγησαν ένα πανανθρώπινο Σχέδιο, το οποίο οδηγεί την ανθρωπότητα στη ΣΩΤΗΡΙΑ και την απόλυτη επιτυχία …Οι δύο Θεάνθρωποι, για τους οποίους εμείς «υποθέτουμε» ότι είναι ο Αλέξανδρος και ο Ιησούς …Τα τρομερά Θηρία τής Αποκάλυψης …Ο Μέγας Δράκων και το Θηρίον. Όμως, το Σχέδιο του Θεού δεν μπορεί να βασίζεται σε υποθέσεις και λογικά συμπεράσματα …Το Σχέδιο του Θεού πρέπει να εμπεριέχει στην περιγραφή του την ακρίβεια μιας επιστημονικής μελέτης. Είναι ένα Σχέδιο, το οποίο πρέπει να αντέχει την οποιαδήποτε επιστημονική μελέτη. Εάν στο Σχέδιο αυτό ο Αλέξανδρος είναι ο Δράκων και ο Ιησούς το Θηρίον, αυτό θα πρέπει ν’ αποδεικνύεται μ’ έναν τρόπο, τον οποίο ακόμα και ο πιο δύσπιστος άνθρωπος να μην μπορεί να τον αμφισβητήσει με κανένα επιστημονικό μέσο.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι το Κείμενο της Αποκάλυψης είναι απολύτως Κλειδωμένο …«Κλειδωμένο» με τέτοιον τρόπο, που, όταν «ξεκλειδωθεί», να αποκαλύπτει με τον πιο ΑΠΟΛΥΤΟ τρόπο αυτά τα οποία είχε «κρύψει» μέσα του ο Δημιουργός του …«Κλειδωμένο» με τέτοιον τρόπο, που να μην μπορεί ν’ αμφισβητηθεί το παραμικρό απ’ όλα όσα περιγράφει …Να μοιάζει με μια «μελέτη» ενός Μηχανικού, η οποία περιγράφει με τον πιο απόλυτο και ακριβή τρόπο όλες τις λεπτομέρειες και τα «μυστικά» τού τεράστιου αυτού «Οικοδομήματος», το οποίο απαίτησε αιώνες για την ανέγερσή του και εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε απλά «Ανθρώπινο Πολιτισμό». Μέσα σ’ αυτήν τη «μελέτη» πρέπει να υπάρχουν λεπτομέρειες από την αρχική «θεμελίωση» του θηριώδους αυτού «Οικοδομήματος» μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, που αφορά την «αποπεράτωσή» του …Ακόμα και το «κουδούνι», που θα έχει στην «πόρτα» του, πρέπει να αναγράφει το όνομα του Δημιουργού του.

Την απόδειξη ότι αυτό το Κείμενο-Μελέτη είναι «κλειδωμένο», δεν χρειάζεται καν να ψάξουμε να τη βρούμε μόνοι μας …Ούτε αυτό το αφήνει ο Θεός στην τύχη του. Το ίδιο αυτό Κείμενο της Αποκάλυψης μάς ενημερώνει —με τον πιο απόλυτο τρόπο— ότι είναι «κλειδωμένο» …(Αποκ. Ιωάν. 13.18) «Ώδε η σοφία εστίν. Ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου. Αριθμός γαρ ανθρώπου εστί και ο αριθμός αυτού χξς’.” (Εδώ είναι αναγκαία η σοφία. Εκείνος που έχει νόησιν άς λογαριάση τον αριθμόν του θηρίου. Είναι αριθμός ανθρώπου και ο αριθμός του είναι χξς’ (666).). Η ίδια η Αποκάλυψη, λοιπόν, ενημερώνει και βεβαιώνει ότι υπάρχει αριθμός, που χαρα­κτηρίζει έναν άνθρωπο, καθώς και μία έννοια, όπως το «Θηρίον». Ο κάθε άνθρωπος, όμως, ως χαρακτηριστικό του —απ’ όσα γνωρίζουμε— έχει μόνον τ’ όνομα του. Με το όνομα ξεχωρίζουμε έναν άνθρωπο από έναν άλλο. Άρα, εφόσον το μόνο χαρακτηριστικό είναι το όνομά του, από εκεί πρέπει να βρούμε τον αριθμό του, ο οποίος θα είναι κι αυτός χαρακτηριστικός.

Ένα όνομα είναι μία λέξη και μία λέξη αποτελείται από γράμματα. Συνεπώς, το ζητούμενο είναι να βρούμε τη σχέση που υπάρχει μεταξύ αριθμών και γραμμάτων. Αυτό, το οποίο πρέπει να βρούμε, είναι ένα «κλειδί», το οποίο να μας δίνει τον αριθμό τού συγκεκριμένου ανθρώπου …Τον σωστό «αριθμό». Πρέπει να βρούμε κάποια ειδική σχέση μεταξύ γραμμάτων και αριθμών, προκειμένου να «ξεκλειδώσουμε» τις Γραφές. Γι’ αυτόν τον λόγο «αναζητείται» Σοφία, η οποία είναι η ανώτερη μορφή ευφυΐας. Αυτό το οποίο λέμε είναι πολύ σημαντικό, γιατί οι Ιερές Γραφές έχουν δοθεί στους ανθρώπους στα ελληνικά και οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα ως αριθμούς. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσε κάποιος να σοφιστεί έναν «λεξάριθμο», απλά αντικαθιστώντας τα ελληνικά γράμματα ενός ονόματος με τους αντίστοιχους ελληνικούς «αριθμούς», αλλά αυτό δεν έχει κάποιο νόημα. Αυτό είναι απολύτως βλακώδες και γι’ αυτόν τον λόγο η «Σοφία» είναι «προαπαιτούμενο» για να βρει κάποιος το «κλειδί». Αυτό είναι το προφανές …και δεν υπάρχει λόγος ν’ αναζητείται στο προφανές η λύση στο μεγαλύτερο μυστήριο τής ανθρώπινης ιστορίας, που είναι οι «κλειδωμένες» από τον Θεό Ιερές Γραφές.

Είναι σαν να ισχυρίζεται κάποιος ότι, γνωρίζοντας τα δέκα ψηφία τού αραβικού συστήματος αρίθμησης, μπορεί να τα βάλει στη σειρά και ν’ ανοίξει το πιο καλά σφραγισμένο χρηματοκιβώτιο. Γίνεται αυτό; …Όχι βέβαια, γιατί διαφορετικά δεν θα ήταν σφραγισμένο …Συνδυασμός αναζητείται και όχι απλή αντικατάσταση μεταξύ γραμμάτων και αριθμών με βάση το ελληνικό αριθμητικό σύστημα …Αναζητείται ένας συγκεκριμένος Συνδυασμός μεταξύ γραμμάτων και αριθμών, τον οποίο όρισε μόνος Του και με τον δικό Του ιδιαίτερο τρόπο Αυτός που τον δημιούργησε. Από αυτό το δεδομένο λοιπόν ξεκινάμε …και κάνουμε αυτήν τη διευκρίνηση, για να μην μπερδεύουμε αυτό το οποίο αναζητάμε με το απλό αριθμητικό σύστημα των αρχαίων Ελλήνων.

Αυτά είναι τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας, όταν ξεκινάμε να «ξεκλειδώσουμε» την Αποκάλυψη. Η γλώσσα στην οποία είναι γραμμένη η Αποκάλυψη και τα Ευαγγέλια —πλην του Ματθαίου— είναι η ελληνική. Έτσι, τα γράμματα είναι τα 24 της ελληνικής. Όμως, τα γράμματα ενός αλφαβήτου είναι χαρακτηρισμένα με κάποιον αριθμό. Έτσι: το άλφα είναι πάντα πρώτο και χαρακτηρίζεται από τον αριθμό 1, ενώ το γιώτα είναι ένατο και χαρακτηρίζεται από τον αριθμό 9. Εδώ θα συναντήσουμε ένα άλλο πρόβλημα …Ενώ τα γράμματα είναι 24, οι αριθμοί είναι εννέα. Το μηδέν δεν υπολογίζεται, γιατί δεν αντιπροσωπεύει κανένα γράμμα. Εφόσον λοιπόν προσπαθούμε να βρούμε έναν τύπο ή έναν πίνακα, που να δείχνει τη σχέση αυτή, πρέπει ν’ αποφασίσουμε για την ακριβή αντιστοιχία —εάν το «κάπα» είναι 1 ή 10, όπως και το «ωμέγα» 6 ή 24—.

Εδώ είναι ανάγκη να γυρίσουμε πίσω στον Λόγο τού Χριστού, που είναι Γνώστης. Το ζητούμενο στην όλη διδασκαλία Του είναι να γεννηθεί ο «Υιός τού Ανθρώπου». Για να γεννηθεί ένας άνθρωπος, πρέπει να συμπληρωθούν 9 μήνες. Επίσης, μας διαβεβαιώνει ότι, πριν να γίνουν όλα όσα πρέπει να γίνουν, δε θ’ αλλάξει ούτε ένα «Ιώτα», το οποίο αντιστοιχεί στο 9. Επίσης, μας διαβεβαιώνει ότι δεν είναι ο «τελευταίος» από Αυτούς που περιμένουμε, εφόσον «ακολουθεί» κι ο Παράκλητος …Το Άγιο Πνεύμα. Όλα αυτά σημαίνουν ότι, κάθε φορά που ένα γράμμα ξεπεράσει το 9, γυρίζει πίσω στην αρχή, όπως, κάθε φορά που γεννιέται ένας Θεάνθρωπος, περιμένουμε από την αρχή να γεννηθεί ο Επόμενος. Οι δύο έχουν γεννηθεί —ως Δράκων και ως Θηρίον—, αλλά περιμένουμε να γεννηθεί ο Θεός-Άνθρωπος …Να «γεννηθεί» ο Παράκλητος, που περιμένουμε ως «Επόμενο» και ο οποίος —όπως μας λέει ο ίδιος ο Χριστός— θέλει άλλες 3 ημέρες —και άρα 3 «μονάδες» χρόνου— για ν’ «Αναστηθεί» και να γίνει «ορατός» …3 «μονάδες» για ν’ «αναστηθεί» ο «αθάνατος», για να «γεννηθεί» ο «γεννημένος» και να ολοκληρωθεί το Σχέδιο.

Άρα, η «εικοσιτετράδα» των γραμμάτων τής Ελληνικής Γλώσσας καλύπτει τις προδιαγραφές τής υπόθεσής μας …Έχει δύο συμπληρωμένες «εννιάδες», οι οποίες αφορούν τους δύο Θεανθρώπους —και τους οποίους έχουμε ήδη δει— και μία «εξάδα», που αφορά Τον τρίτο. Μας λείπουν λοιπόν τρία «γράμματα», για να συμπληρωθεί η τελική «εννιάδα» κι αυτά είναι τα γράμματα που αφορούν Εκείνον που κρύβεται πίσω από τους Συνδυασμούς γραμμάτων και αριθμών …Εκείνον που το όνομά Του είναι (χ), (ξ), (ς). Τη σημασία αυτών των γραμμάτων τη γνωρίζει μόνον Αυτός που έχει τον «κώδικα». Άρα, πρέπει να «γεμίσουν» τα «Βήματα» και να συμπληρωθεί ο χρόνος, για ν’ «αποκαλυφθούν» και τα μυστικά που είναι «κρυμμένα». Αυτό συμβαίνει, γιατί κάθε αριθμός είναι ένα «Βήμα» που πρέπει να γίνει, και το «Βήμα» είναι πολύ σημαντικό. Τα γράμματα είναι αυτά τα οποία γεμίζουν τον κάθε αριθμό. Έτσι, το «κάπα» είναι 1 και το «λάμδα», που είναι το αμέσως επόμενο, είναι 2 …και η αντιστοιχία συνεχίζεται.

Ο παρακάτω πίνακας δείχνει αναλυτικά την αντιστοιχία μεταξύ γραμμάτων και αριθμών, που αφορούν αυτήν την υπόθεσή μας.

Αντιστοιχία μεταξύ γραμμάτων και αριθμών

Βέβαια, όλα τα παραπάνω έχουν μόνον φιλολογική αξία και, όσο εύκολα μπορεί κάποιος να τα δεχτεί, παρόμοια, αν όχι με μεγαλύτερη ευκολία, μπορεί και να τ’ απορρίψει. Για να έχει βάση μια οποιαδήποτε θεωρία, πρέπει να έχει και εφαρμογή. Πώς μπορούμε όμως να διαπιστώσουμε ότι τα παραπάνω έχουν κάποιο νόημα ή κάποια εφαρμογή; …Πάλι πρέπει ν’ ανατρέξουμε στο Λόγο τού Χριστού και στο Ευαγγέλιο γενικότερα …Πρέπει να βρούμε μερικά στοιχεία, τα οποία θα μας βοηθήσουν να βρούμε τα «κλειδιά», για να «ξεκλειδώσουμε» τις έννοιες. Όταν διαβάζουμε την Αποκάλυψη, φτάνουμε σε αδιέξοδο, προ­σπαθώντας να φανταστούμε τους «δράκους», την «πάρδαλη» ή τις «ακρίδες». Κι αν ακόμα η φαντασία μας μάς οδηγήσει κάπου, έχουμε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Άλλοι μπορούν να δεχτούν την άποψή μας και άλλοι όχι. Η ύπαρξη αυτών των εννοιών αποδεικνύει αρχικά ότι το κείμενο αυτό —και θα δούμε και ποια άλλα κείμενα— είναι κλειδωμένο.

Καθώς αναζητούμε μια άκρη μέσα από το Ευαγγέλιο, φτάνουμε στο χωρίο εκείνο, όπου ο Ιησούς με επιμονή δεν δέχεται το επίθετο «Αγαθός» …«Αγαθός», κατά τον Ιησού, είναι ΜΟΝΟΝ ο Θεός …(Ματθ. 19.16-19.17) «Και ιδού είς προσελθών είπεν αυτώ. Διδάσκαλε αγαθέ, τί αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον; Ο δε είπεν αυτώ. Τί με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός ει μή είς ο Θεός.» (Ένας πλησίασε καί τού είπε, “Διδάσκαλε αγαθέ, τί καλό πρέπει νά κάνω διά νά έχω αιώνιον ζωήν;”. Αυτός δέ τού είπε, “Γιατί με λές αγαθόν; Κανείς δέν είναι αγαθός παρά ένας, ο Θεός”.).

Αυτό, όμως, μοιάζει με μία αριθμητική «εξίσωση», η οποία πρέπει να διερευνηθεί. Εάν προσθέσουμε τους αριθμούς αυτούς, οι οποίοι αντιστοιχούν στα γράμματα των δύο αυτών λέξεων, αποκαλύπτεται ότι υπάρχει μία «σύμπτωση» …Σύμφωνα με τον παραπάνω πίνακα ισχύει:

Θ + ε + ό + ς = Α + γ + α + θ + ό + ς = 28

8 + 5 + 6 + 9 = 1 + 3 + 1 + 8 + 6 + 9 = 28

και άρα Θεός = 28 = Αγαθός. Στην ίδια φράση ο Χριστός ΔΕΝ αρνείται τον προσδιορισμό «Διδάσκαλος» …Βλέπουμε και πάλι την ταύτιση: Χριστός = 46 = Διδάσκαλος. Από εκεί και πέρα αρχίζει και ξετυλίγεται μπροστά στα «μάτια» μας ένα «κουβάρι» σχεδόν «μαγικό», το οποίο αποκαλύπτει ΧΙΛΙΑΔΕΣ περιπτώσεις απόλυτων αριθμητικών ισοδυναμιών, οι οποίες ξεκλειδώνουν ΟΛΑ τα Ιερά Κείμενα …ΧΙΛΙΑΔΕΣ «εξισώσεις», οι οποίες μας «δείχνουν» με τρόπο μοναδικό αυτά, τα οποία ούτε καν μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ταυτίζονται …ΧΙΛΙΑΔΕΣ περιπτώσεις, οι οποίες αποκλείουν κάθε περίπτωση τυχαίας σύμπτωσης. Ο Χριστός, για παράδειγμα, μιλώντας με τους Ιουδαίους, ισχυρίστηκε πως, εάν γκρεμίσουν το Ναό, θα τον ξαναχτίσει σε 3 ημέρες, και οι μαθητές Του θεώρησαν ότι μιλούσε για τον Εαυτό Του, και το συνδύασαν με την Ανάστασή Του. Ο Ναός, κατά τους Ιουδαίους, απαίτησε 46 χρόνια για ν’ ανεγερθεί και ο αριθμός αυτός ταυτίζεται με τον αριθμό τού Χριστού. Χριστός = 46 = Διδάσκαλος. Ο προφήτης Ησαΐας, προφητεύοντας, λέει ότι η Παρθένος Μαρία θα γεννήσει Υιόν, που θα θυσιαστεί για τις αμαρτίες τού Κόσμου και θα ονομάζεται Εμμανουήλ = 33. Το 33 μάς παραπέμπει απευθείας στην ηλικία τού Χριστού κατά τη στιγμή τής Θυσίας. Άρα, ο Χριστός τη στιγμή εκείνη επάνω στον Σταυρό είναι ο Εμμανουήλ = 33.

Ο Χριστός μέσα στο Λόγο Του ΔΕΝ αποκαλύπτει απευθείας την ταυτότητά Του, αλλά χρησιμοποιεί μυστηριώδεις προσδιορισμούς. Κάνει ταυτίσεις, που όλες τους αποτελούν «εξισώσεις», οι οποίες έχουν νόημα μόνον με τη γνώση τού «κλειδιού» τής Αποκάλυψης. Ταυτίζει για παράδειγμα τον Εαυτό Του με την «Άμπελο», το «Φως» ή την «Αλήθεια» …(Ιωάν. 15.1) «Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή» …(Ιωάν. 8.12) «Εγώ ειμί το φώς τού κόσμου». Ο Χριστός είναι το «φως» και εμείς πρέπει να διερευνήσουμε τι ακριβώς εννοεί. Φως παράγει ένας λύχνος και φως παράγει επίσης ο ισχυρότερος των φωστήρων, ο Ήλιος. Την ταυτότητά Του την αναζητούμε όχι στην έννοια του «φωτός», η οποία είναι σχετική, αλλά στην έννοια του «φωστήρα», η οποία είναι η απόλυτη. Ο Ήλιος παράγει απόλυτα ισχυρότερο φως από μία λυχνία. Εάν ο Χριστός είναι ο Υιός τού Θεού, τότε το φως Του μόνον μ’ αυτό του Ηλίου μπορεί να παραλληλιστεί και άρα ο Ίδιος με τον Ήλιο.

Ήλιος = 33 = Εμμανουήλ = Άμπελος = Αλήθεια …όταν

Χριστός = 46 = Παναληθής = Αληθινός = Δόξα του Θεού.

Εφόσον λοιπόν θεωρούμε ότι βρήκαμε το «κλειδί» τής Αποκάλυψης, αυτό σημαίνει ότι με το «κλειδί» αυτό μπορούμε να επιβεβαιώσουμε το δικό μας κείμενο, το οποίο βασίζεται στο «ξεκλείδωμα» του τρομερού αυτού Ιερού Βιβλίου …Μπορούμε δηλαδή να επιβεβαιώσουμε εκ των υστέρων αυτό, το οποίο εκ των προτέρων χρησιμοποιήσαμε ως υπόθεση, ώστε να περιγράψουμε όλα αυτά τα οποία θεωρήσαμε ότι περιγράφονται μέσα σ’ αυτό. Ποια ήταν η «θεμέλια» υπόθεση που κάναμε, προκειμένου να «ξετυλίξουμε» την περιγραφή μας. Η βασική υπόθεση που κάναμε ήταν ότι τα δύο μεγάλα Θηρία τής Αποκάλυψης είναι οι δύο Θεάνθρωποι …Ο Δράκοντας —για τον οποίο υποθέσαμε ότι είναι ο Αλέξανδρος— και το Θηρίον —που είναι ο Ιησούς—. Επάνω σ’ αυτό το υποθετικό δεδομένο είχε νόημα η δική μας «υποκειμενική» άποψη. Τι λένε όμως οι αριθμοί με την ΑΠΟΛΥΤΗ αντικειμενικότητα που τους χαρακτηρίζει; Τι μας αποκαλύπτουν τα «κλειδιά» τής Αποκάλυψης; …Επιβεβαιώνουν απόλυτα την αρχική μας υπόθεση.

Δράκων Μέγας = 45 = Αλέξανδρος και Θηρίον = 42 = Ιησούς

Πώς είπαμε ότι «γεννιούνται» τα «Αντί-» με τα διαφορετικά «πρόσημα», τα οποία θα έβαζαν την ανθρωπότητα σε μια ανίκητη κατάσταση;

Αντίχριστος = 61 = Νεκρός Θεός = Νεκρόν Βρέφος = Υιός Αγαπητός = Επτά Σφραγίδαι = Επτάφωτος Λυχνία

Επιβεβαιώνεται λοιπόν ΑΠΟΛΥΤΑ η «αφήγησή» μας από τα «κλειδιά» τής Αποκάλυψης. Αυτά, δηλαδή, τα οποία ισχυριζόμαστε και θα μπορούσαν ν’ αμφισβητηθούν από τον καθένα, έρχονται τα «κλειδιά» και τα επιβεβαιώνουν ΑΠΟΛΥΤΑ …Κανένας δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τους αριθμούς και τις αριθμητικές πράξεις που «παράγουν» τις ισοδυναμίες.

Αυτό, το οποίο πρέπει να δούμε τώρα είναι το πώς λειτουργούν αυτά τα «κλειδιά» στις Ιερές Γραφές και τι είδους «απαντήσεις» μας δίνουν σε ερωτήματα, τα οποία δεν μπορούν ν’ απαντηθούν με ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο τρόπο …Με τρόπο που να μην μπορεί ν’ αμφισβητηθεί από κανέναν.

Για παράδειγμα, πώς μας «συστήθηκε» ο Ιησούς; Ποιος μας είπε, δηλαδή, Αυτός που θεωρούμε το Θηρίον, ότι είναι ο Ίδιος; Ως «Υιός τού Ανθρώπου» δεν μας συστήθηκε;

Υιός του Ανθρώπου = 77 = Εξακόσια Εξήκοντα Έξ = Αποφώλιον βρέφος = Ο Όφις ο Αρχαίος = Άγγελος της Αβύσσου = Σωτήρας τού Κόσμου.

Ο Ήλιος = 33, που για τις ανάγκες τού Σχεδίου «σκοτείνιασε» τη Γη κι έγινε σαν Σάκκος Τρίχινος = 77.

Άρα, γνώριζε ο Χριστός ότι Αυτός είναι που θα είναι υπεύθυνος για όσα σκληρά θ’ ακολουθούσαν στην ανθρωπότητα. Αυτό σημαίνει ότι με το «αίμα» Του θα έπαιρνε επάνω Του ΟΛΕΣ τις αμαρτίες τού Κόσμου. Για ΟΛΑ τα δεινά τής ανθρωπότητας Αυτός θα ευθυνόταν και ως «Πρώτο» στην πληρωμή αυτού του Κόστους έβαλε τον Εαυτό Του …Αυτός, ο οποίος ήταν ο Ίδιος ο Αρσενικός Θεός ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ …Αυτός, ο οποίος, ως άνθρωπος —για τις ανάγκες του ρόλου Του— γεννήθηκε στην πιο σκληρή κοινωνία τής πατριαρχίας, η οποία έμοιαζε με κοινωνία «εχιδνών» …Ο Ίδιος, που «συναντήσαμε» κουλουριασμένο στο «Δένδρο τής Γνώσης» τού Προπατορικού Αμαρτήματος …Ο Αρσενικός, που δεν «γεννά», παρά «δημιουργεί»…

Άρσεν = 27 = Άνδρας = ΟΦΙΣ = Έχιδνα = Πύθων = Άτεκνος

Τα αντίστοιχα συμβαίνουν και από την άλλη «πλευρά» …Τη θηλυκή πλευρά. Πού συνέβη το Προπατορικό Αμάρτημα; Πού παρέσυρε ο Όφις τη γυναίκα; Πού δημιούργησε ο Αρσενικός Θεός τη «Νύμφη» για τον Υιό Του; …Στη Μεσοποταμία δεν έγινε αυτό; …Εκεί δεν δημιουργήθηκε η Βαβυλώνα ως «Νύμφη» τού Υιού; …Εκεί δεν δημιουργήθηκε και η πιο ακραία εκδοχή τής Πατριαρχίας και άρα η απόλυτη παγίδευση της «Γυναίκας» από τον Όφι; …Εκεί δεν δημιουργήθηκε η θρησκεία τού Αβραάμ, η οποία βασίστηκε στην απόλυτη υποταγή τής γυναίκας του στο πιο παράλογο αίτημά του, που ήταν η θυσία τού υιού του;

Θήλυ = 19 = Βαβυλών = Σάρα = Νύμφη

Στο παράδειγμα με τους Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης —σε κάποιο σημείο τής ανάλυσής μας— κάναμε μια υπόθεση, που αφορούσε τον Ίππο τον Χλωρό. Είπαμε, για παράδειγμα, ότι «μάλλον» ο Θεός, μιλώντας για «σίτο» και «οίνο», εννοεί τους Έλληνες. Υποθέσαμε ότι με τον τρόπο αυτόν επιχείρησε να προστατεύσει τα «όργανα» αυτά, τα οποία είναι απαραίτητα για την ολοκλήρωση του Σχεδιασμού Του. Είναι σωστή η υπόθεσή μας; Πώς μπορεί να επιβεβαιωθεί η ορθότητά της με τον πιο ΑΠΟΛΥΤΟ τρόπο; …Μόνον με τα «κλειδιά». Όταν ο Θεός —για την ασφάλεια του Σχεδιασμού Του— «αποσύρει» τη «Γυναίκα» και άρα τον Ελληνισμό στην «έρημο» του Ισλάμ —όπως υποθέσαμε—, λογικό είναι να επιβάλει όρους σ’ αυτόν που θα βγει να «θερίσει» ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει στον Κόσμο. Όταν ο Θεός «σκεπάζει» τη Νέα Ρώμη με την «άμμο» τής «ερήμου», ευνόητο είναι ότι υπάρχει ειδικός Σχεδιασμός για τους Έλληνες …Πρέπει να σωθούν οπωσδήποτε, καθώς δεν πρέπει να λείψουν από τον Κόσμο. Γιατί όμως οι Έλληνες έχουν αυτόν τον μοναδικό ρόλο στον παγκόσμιο Σχεδιασμό; Γιατί η σημερινή Προδοσία τής Μακεδονίας ήταν απ’ ευθείας «χτύπημα» εναντίον τού Θεού; Όλα αυτά υποθέσαμε ότι συμβαίνουν, γιατί —όπως είπαμε στο κείμενο— η Μακεδονία είναι η «Μήτρα» τού ελληνικού «κορμιού» …Η «Μήτρα» αυτή, η οποία μετατρέπει τον Ελληνισμό στο υπέρτατο «Εργαλείο» τού Θεού …Η «Μήτρα» αυτή, που γεννά τον Θεάνθρωπο …Εκεί όπου βρίσκεται το θηλυκό αντίστοιχο του «Σπέρματος» του Θεού, που είναι το «Ωάριον» …Εκεί όπου περιμένουμε να γεννηθεί εκ νέου ο Μέγας Δράκων.

Άρα, αυτό, το οποίο ενδιαφέρει τον Θεό, είναι να υπάρχει πάντα η δυνατότητα της δικής Του αναπαραγωγής, ώστε να γεννηθεί ο Θεάνθρωπος εκ νέου …και πλέον γνωρίζουμε πού βρίσκεται το μόνο μέρος όπου Αυτός μπορεί να γεννηθεί. Άρα, δεν έπρεπε να «θεριστεί» ο «σίτος» —άσχετα με τη σχέση του ή την αναλογία του με την «κριθή»— …Δεν έπρεπε να στερηθεί ο κόσμος τον «οίνο» και το «έλαιον». Αυτά, όπως υποψιαζόμαστε, είναι «ζεύγη», τα οποία δίνουν «καρπό» …Είναι «ζεύγη», των οποίων τα μισά αφορούν τον Θηλυκό Θεό και τα άλλα μισά τον Αρσενικό Θεό …Είναι δύο διαφορετικά δημητριακά και επίσης είναι δύο διαφορετικά χρήσιμα και πολύτιμα υγρά …Είναι δύο διαφορετικά υλικά, τα οποία μας δίνουν άλευρο και δύο υγρά, τα οποία απαιτούνται για να γίνει αρχικά ο άρτος και στη συνέχεια ν’ αναμιχθούν για να μας δώσουν τη «Θεία Κοινωνία». Τι μας λένε οι αριθμοί και άρα τα «κλειδιά»;

Νέα Ρώμη = 34 = Έλληνες = Μακεδονία = Κιβωτός = Πλοίον = Σίτος = Οίνος = Σελήνη = ΩΑΡΙΟΝ

Αυτά είναι που αφορούν τον Θηλυκό Θεό. Αντίστοιχα «ζεύγη» πρέπει να βρούμε και για τον Αρσενικό Θεό, ώστε να έχουμε «αναπαραγωγή». Τι μας λένε τα «κλειδιά»; «Απέναντι» από τη «Μακεδονία» και το «Ωάριον» τι έχουμε;

Έλαιον = 27 = Άρσεν = Άνδρας = Όφις …και

Κριθή = 33 = Ήλιος = ΣΠΕΡΜΑ.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέει ο Θεός στον τέταρτο Ιππότη τού θανάτου, ο οποίος κρατάει το «δρεπάνι» τού θερισμού; …Πρέπει ν’ αποφύγει να «θερίσει» αυτά, τα οποία απαιτούνται για να δημιουργηθεί η «Θεία Κοινωνία» με την οποία ο Θεός θα «κοινωνήσει» την ανθρωπότητα …Πρέπει να προστατεύσει τη «Μακεδονία», που είναι η «Κιβωτός» όπου βρίσκεται το «Ωάριον» του Θηλυκού Θεού, το οποίο σε κάποια στιγμή θα ενωθεί με το «Σπέρμα» τού Αρσενικού Θεού …Πρέπει να προστατευτεί η «Σελήνη», για να δράσει ο «Ήλιος» με τον τρόπο που προβλέπεται. Πρέπει να προστατευτούν τα βασικά «υλικά», τα οποία θα μας επιτρέψουν κάποτε να «γευτούμε» τη «Θεία Κοινωνία».

Με αυτά τα «κλειδιά» είναι «κλειδωμένες» ΟΛΕΣ οι Ιερές Γραφές που δόθηκαν στα ελληνικά

και άρα και τα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ…

…Τα πάντα λειτουργούν με τον τρόπο αυτόν !!!

Τι περιμένουν όλοι οι λαοί σήμερα; …Αυτόν, ο οποίος θα δώσει ΤΕΛΟΣ στα πάντα …Αυτόν, που τον Θεό Τον έχει καί Πατέρα καί Μητέρα …Αυτόν, που από τον Πατέρα Του έχει γονίδια «όφεως» και από τη Μητέρα Του γονίδια «αετού» …Αυτόν, ο οποίος θα τιμωρήσει εκείνους που ευθύνονται για τα δεινά τής ανθρωπότητας. ΟΛΟΙ οι πιστοί ΟΛΩΝ των θρησκειών περιμένουν ένα υποτίθεται «διαφορετικό» πρόσωπο, που όμως τα «κλειδιά» μάς λένε πως είναι ΕΝΑΣ …Οι Χριστιανοί περιμένουν το Τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, που είναι το «Άγιο Πνεύμα» …Οι Ιουδαίοι περιμένουν τον «Μεσσία» …Οι Ρωμαίοι τον «Πολυδεύκη» …Οι Έλληνες τον «Οδυσσέα» …Η Τρίτη Ρώμη τον «Μέγα Δράκοντα» …Η Ρώμη τον «Αυτοκράτορά» της …Οι Μυκήνες τον «Ορέστη» …Οι οπαδοί τής Νέας Εποχής τον «Υδροχόο». Ακόμα και οι άλλες θρησκείες τον Ίδιο περιμένουν …Οι Ινδουιστές των Ιερών Αγελάδων περιμένουν τον «Ταυροκέφαλο» …Οι Βουδιστές Κινέζοι περιμένουν τον «Δράκοντα» με τα δώρα …Οι Σιντοϊστές περιμένουν τον υιό τής Γυναίκας Αματεράσου —που το όνομά της σημαίνει «Γυναίκα που λάμπει στον Ουρανό» και σύμφωνα με τις Ιερές Γραφές είχε κρυφτεί στην Γη και χάθηκε το φως—. Οι Ισλαμιστές, τέλος, περιμένουν τη νίκη των Ρωμαίων ή Ρουμ, που δίνει χαρά στον Αλλάχ …Οι ΠΑΝΤΕΣ περιμένουν Αυτόν, που ο Αλέξανδρος, ως Μέγας Δράκων, όρισε ως «Κράτιστο».

Μέγας Δράκων = 45 = Άγιον Πνεύμα = Μεσσίας = Πολυδεύκης = Οδυσσέας = Αυτοκράτορας = Ορέστης = Υδροχόος = Ταυροκέφαλος

Όλοι περιμένουν τον Ίδιο …Τον πιο ισχυρό …Τον ευεργέτη τής ανθρωπότητας …Τον Πάνσοφο, ο οποίος θα εξηγήσει ΟΛΑ τα Μυστήρια, τα οποία βοήθησαν την ανθρωπότητα να προοδεύσει στη δύσκολη πορεία της …Τον Μεγιστάνα, ο οποίος θα μοιράσει στους ανθρώπους πλούτη. Η ανθρωπότητα ΔΕΝ περιμένει τον «Σωτήρα», που με τις σκληρές Του αποφάσεις ΘΑ δημιουργούσε τις συνθήκες εκείνες, για να τη σώσει κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον. Ο ρόλος τού «Σωτήρα», ο οποίος ήταν το 666, πέρασε και τώρα έχουμε ήδη στη διάθεσή μας τους καρπούς τής θυσίας Του, αλλά και της θυσίας τής ανθρωπότητας που θα τη «σώσουν». Ο Αντίχριστος, έχει κάνει ήδη την ύπουλη δουλειά Του και τώρα απλά θα ηττηθεί. Η ανθρωπότητα σήμερα περιμένει τον «Ευεργέτη», ο οποίος θα μοιράσει τους πλέον υπάρχοντες καρπούς των κόπων τής ανθρωπότητας στους ανθρώπους.

Κράτιστος = Μεγιστάνας = Πάνσοφος = Στρατηγός = Παραστάτης = Ευεργέτης = 45

…Περιμένει Αυτόν, ο οποίος έφυγε στον Μεγάλο Πόλεμο των ανθρώπων για να νικήσει …Αυτόν, ο οποίος θα φέρει μαζί του τα «λάφυρα» της νίκης αυτού του Πολέμου …Αυτόν, ο οποίος θριάμβευσε και Τον γνωρίζει όλος ο Κόσμος στα πέρατα της Γης …Αυτόν, ο οποίος παράτησε τον Οίκο Του, τη Γυναίκα Του και τον Υιό Του, για να πάει να πολεμήσει για το κοινό καλό. Αυτός είναι ο Μέγας Οδυσσέας. Αυτόν περιμένει σήμερα η Πηνελόπη στα κρύα Παλάτια τής Ρώμης. Η Πηνελόπη = 45, η οποία ταυτίζεται απόλυτα με τον έρωτά της —Οδυσσέας = 45— . Η «Νύμφη» από την Ασία, η οποία έπεσε στα χέρια των άθλιων Μνηστήρων, και κυρίως του Αντίνοου …Στα χέρια των Εβραίων τοκογλύφων, όπως υποθέσαμε στην αφήγησή μας και οι οποίοι διεκδικούν τον Οίκο τού λατρεμένου Της Οδυσσέα. Ποιος είναι όμως ο Αντίνοος; Τι μας λένε τα «κλειδιά» των Ιερών Γραφών; Επιβεβαιώνουν αυτό το οποίο υποθέσαμε;

Αντίνοος = 40 = Εβραίοι = Ευρύμαχος = Εχθροί = Καταραμένοι = Πόρνοι

Προσοχή εδώ …Μιλάμε για Εβραίους όπως ο Ρότσιλντ, ο Κίσινγκερ, ο Σόρος, ο Τσουμπάις, ο Νίμιτς, ο Σαρκοζί, ο Φινκ, ο Μπλανκφάιν, ο Γκρίνσπαν, ο Μπάφετ κλπ.. Επίσης, «Εβραίοι» —ανεξαρτήτως καταγωγής— είναι και όλοι οι όμοιοί τους ναζιστοκομμουνιστές τής μαρξιστικής ιδεολογίας, οι οποίοι συνεργάζονται μαζί τους για τους ίδιους στόχους. Απλά οι πρώτοι, λόγω καταγωγής, είναι ο Αντίνοος, ενώ οι δεύτεροι, λόγω επιλογής, είναι ο Ευρύμαχος. Μιλάμε για τους Μνηστήρες, οι οποίοι μπήκαν μέσα στον Οίκο τού Υιού και τον λεηλατούν με στόχο να τον αρπάξουν από τον Κύριό του …Μιλάμε γι’ αυτούς, που, για τα συμφέροντά τους, έχουν προκαλέσει ΟΛΕΣ τις ανθρωποσφαγές των εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων τού τελευταίου αιώνα …Μιλάμε για τους άπληστους εγκληματίες, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή οριακή φτώχεια και μιζέρια τού συνόλου τής ανθρωπότητας. Οι Ισραηλίτες —ή οι απλοί πιστοί τού Ιουδαϊσμού— ΔΕΝ ταυτίζονται μ’ αυτούς τους αλήτες …Αυτοί έχουν άλλους αριθμούς και «παίζουν» άλλους ρόλους στο Θεϊκό Σχέδιο. Χωρίς να εμβαθύνουμε, θα πούμε ενδεικτικά ότι:

Ισραήλ = 36 = Μωυσής = Νηστεία = Λείψανον = Φυλή Ιούδα …όταν

Ισραηλίτες = 60 = Εκλεκτοί τού Θεού = Αστήρ τού Δαυείδ = Γενεά άπιστος = Νεκρόν Αρνίον = Κρανίου τόπος = Θεός Πατέρας

Συνεχίζοντας την ανάλυσή μας, θα πούμε ότι το σύνολο της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας και Θεογονίας «ανοίγει» με τα «κλειδιά» αυτά. Με μέσον τα «κλειδιά» αυτά γίνονται αντιληπτές οι πραγματικές ταυτότητες των πρωταγωνιστών των Μύθων …Μύθοι, που ο καθένας απ’ αυτούς περιγράφει κάποιο διαφορετικό στάδιο του Θεϊκού Σχεδίου …Μύθοι, οι οποίοι περιγράφουν τρομερά, αξιοθαύμαστα αλλά και τραγικά γεγονότα, τα οποία, όπως θ’ αποδειχθεί μέσα από τους αριθμούς, περιγράφουν τη δική μας πραγματικότητα …Μύθοι, όπως ο θρίαμβος του Διονύσου …Οι άθλοι τού Ηρακλή …Η θανάτωση του Μινώταυρου από τον Θησέα …Η αργοναυτική εκστρατεία κλπ. …Τα πάντα περιγράφουν το ίδιο Θεϊκό Σχέδιο από την πλευρά που το βίωσε ο κάθε ήρωας-πρωταγωνιστής.

Η ανθρωπότητα θα μάθει επιτέλους ποια είναι η σχέση της με τον Θεό …Θα μάθει πόσο πολύ την αγάπησε και φρόντισε γι’ αυτήν η Υπέρτατη Δύναμη του Σύμπαντος …Θα μάθει πόσο μεγάλη Ευφυία και Θεϊκή Μέριμνα απαίτησε η «εξέλιξή» της …Μια εξέλιξη, την οποία οι άπιστοι και οι αδαείς θεωρούν σαν αποτέλεσμα τυχαίων συγκυριών …Αυτοί, οι οποίοι βλέπουν ένα πανέμορφο κι απολύτως λειτουργικό «Παλάτι» και προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο πως αποτελεί έναν απλό σωρό από φερτά υλικά, τα οποία μέσα από τις «πλημμύρες» των αιώνων «έτυχε» να φέρουν αυτό το αποτέλεσμα …Οι ίδιοι άχρηστοι δαρβινιστές, οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο θεϊκός άνθρωπος είναι αποτέλεσμα τυχαίας «εξέλιξης» της αμοιβάδας. Όμως, τα παράσιτα, τα οποία αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού, αρέσκονται να βολεύονται στις ανέσεις των συστημάτων που προσφέρει η Δημιουργία Του. Αυτοί οι οποίοι αρέσκονται να λοιδορούν τους ευσεβείς, δεν έπαψαν ούτε μία στιγμή να εκμεταλλεύονται την παραγωγικότητα, την σταθερότητα και την ασφάλεια, τα οποία προκύπτουν από την πίστη και τον φόβο τους στον «πανεπόπτη» Θεό.

Έφτασε όμως η ώρα να «μιλήσουν» οι «Μηχανικοί» αυτού του Κόσμου …Να αποδείξουν στην ανθρωπότητα πως ΟΛΑ όσα αυτή σήμερα γνωρίζει και θαυμάζει έγιναν εκ του μηδενός και επάνω σε Σχέδια τέλεια, τα οποία εξ’ αρχής προέβλεπαν τα πάντα. Ο σημερινός εκφυλισμός τού παγκόσμιου πλέον πολιτισμού δείχνει απλά ότι η ανθρωπότητα έφτασε στο «τέρμα» της διαδρομής της. Ο εκφυλισμός του δεν δείχνει ότι ο Σχεδιασμός απέτυχε …Απλά έφτασε στο τέλος του. Δεν υπάρχει πια κανένας λόγος για συνέχιση της πορείας της με αυτόν τον εξαιρετικά «δαπανηρό» σε πόνο και σε αίμα τρόπο. Εφόσον το κέρδος που απομένει και μπορεί να διεκδικηθεί για την ανθρωπότητα είναι πλέον ασήμαντο σε σχέση με το κόστος που προϋποθέτει η «κίνησή» της, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσει. Θέμα χρόνου είναι το ΤΕΛΟΣ τού Σχεδιασμού …Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα μπορέσει να υψώσει το τελικό της σύμβολό —στον «αέρα» πλέον— και θα ξεκινήσει η μεγαλύτερη Δωρεά στο σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτά, τα οποία ονειρεύονταν να ζήσουν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι των προηγούμενων γενεών, θα δοθούν στη σημερινή ανθρωπότητα ως Δώρο.

Θα αποδειχθεί —με τον πιο απόλυτο τρόπο— ότι τελικά άξιζε πραγματικά η επιλογή τού Θεού ν’ ανέβει ο Ίδιος στον Σταυρό και να πάρει επάνω Του ΟΛΕΣ τις αμαρτίες που μας έφεραν σήμερα σ’ αυτήν την κατάσταση …Άξιζε πραγματικά το Σχέδιο του μεγάλου Μηχανικού και Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος …Άξιζε πραγματικά που αποφάσισε —για λογαριασμό μας— να μας βάλει να «εργαστούμε» επάνω σ’ αυτά τα Σχέδια, προκειμένου ν’ απολαύσουμε τα ΠΑΝΤΑ και ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ …Θα αποδειχθεί ένας άριστος «Πατέρας», ο οποίος μας διέκοψε το ευχάριστο «παιχνίδι» τής παιδικής μας ηλικίας, για να «διαβάσουμε» και να «σπουδάσουμε», περιμένοντας κάποτε να εκτιμήσουμε ανάλογα την απόφασή Του. Μας «έδιωξε» από τον Παράδεισο, όπως ένας πατέρας «διώχνει» το παιδί του από το σαλόνι με τα παιχνίδια και την τηλεόραση, για να πάει στο δωμάτιό του να μελετήσει. Τίποτε απ’ αυτά τα οποία σήμερα απολαμβάνουμε —και είμαστε υπερήφανοι για τους εαυτούς μας— δεν έγινε στην τύχη. Τα πάντα έγιναν εξαιτίας ενός τέλειου Σχεδιασμού, που μόνον ένας Υπέρτατος Νους μπορούσε να δρομολογήσει. Τα πάντα εξελίχθηκαν με τέλειο τρόπο μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια. Χάρη στον Θεό «πληρώσαμε» το ελάχιστο κόστος για το μέγιστο κέρδος.

Χωρίς εκείνη τη Θυσία ο άνθρωπος θα «κυλιόταν» ακόμα στις λάσπες κάποιας πρωτόγονης κοινωνίας …Θα πέθαινε από έναν απλό τραυματισμό ή ένα κοινό κρυολόγημα …Θα πεινούσε και θα διψούσε μόνιμα, αναζητώντας τροφή ως απελπισμένος τροφοσυλλέκτης …Θα γερνούσε από τη δεύτερη κιόλας δεκαετία τής ζωής του …Στα εικοσιπέντε χρόνια του παππούς και γέρος. Θα έβλεπε τα παιδιά του να πεθαίνουν αβοήθητα, εξαιτίας όλων των πιθανών κι απίθανων λόγων που μπορεί να υπάρξουν σε μια φύση, η οποία είναι αφιλόξενη για έναν «γυμνό» άνθρωπο. Θα έβλεπε τις κόρες του να γεννάνε από τα έντεκα τους χρόνια κι απλά η τύχη ν’ «αποφασίζει» για το εάν θα επιβίωναν από τη δοκιμασία αυτήν. Τώρα το ανθρώπινο είδος, με βάση τις τελευταίες επιστημονικές διαπιστώσεις και υπολογισμούς, έχει αλλάξει τα αρχικά χαρακτηριστικά του ως ζωικό είδος. Μέσω τής γνώσης και της τεχνολογίας που ανέπτυξε, λόγω του Θείου Σχεδιασμού, εύκολα «αγγίζει» τα εκατό χρόνια ζωής …Εύκολα αγγίζει τον αιώνα ζωής …και αυτό είναι «αιώνιος ζωή» εάν θέλουμε να «συνδεθούμε» με τις Υποσχέσεις τού Θεού, ο οποίος μας έβαλε στη διαδικασία τής ανάπτυξης της τεχνολογίας.

Ήδη έχουμε μπει στην Τελική Ευθεία για την ολοκλήρωση του Σχεδιασμού. Οι «καλπασμοί» των Ίππων τής Αποκάλυψης έχουν ήδη αρχίσει ν’ ακούγονται. Ο Αρμαγεδών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, εφόσον βιώνουμε και πάλι συνθήκες πραγματικού Παγκοσμίου Πολέμου με εμπλοκή όλων των θρησκειών σ’ αυτήν τη μάχη. Η Ρώμη βρίσκεται σε απόλυτο συναγερμό, εφόσον από την έκβαση της μάχης αυτής εξαρτάται και η δική της τύχη. Και πάλι —για λόγους συμβολικούς— γυναίκα βασίλισσα είναι αυτή, η οποία «αποσύρθηκε» ως Κεφαλή τής Τρίτης Ρώμης …Η «απόσυρση» της βασίλισσας Ελισάβετ ανοίγει τις Πύλες τού Κάτω Κόσμου …Αυτής η «απόσυρση» θα φέρει τους Μνηστήρες έξω από την «πόρτα» της …και εκεί θα γίνει το «μακελειό», εφόσον εκεί θα δοθεί η ευκαιρία στον Θεάνθρωπο να τους πετύχει όλους μαζί και να τους «εξοντώσει». Ο Θρόνος τού Δράκοντος «χήρεψε», και αυτός είναι που αναζητεί τον νέο Κύριό του …Και πάλι φεύγει από τον Θρόνο τού νεκρού Αλεξάνδρου το δακτυλίδι τής διαδοχής …«Τω κρατίστω» αναζητείται και πάλι …και πολλοί θα κλάψουν. Κυρίως θα κλάψουν αυτοί, οι οποίοι νομίζουν ότι με τα κλοπιμαία που απέκτησαν έγιναν θεοί και θωρούν ότι νομιμοποιούνται να λειτουργούν σαν τέτοιοι.

Είναι πλέον θέμα χρόνου να εμφανιστεί ο Κύριος και με την εμφάνισή Του να δοθεί τέλος στον Αρμαγεδώνα …Θα δοθεί τέλος σε όλη αυτήν την ανθρωποκτόνα διαδικασία, η οποία όμως απέφερε «καρπό», που θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα να ζήσει την τέλεια ζωή …Να ζήσει απαλλαγμένη απ’ όλες τις έγνοιες τής καθημερινότητας. Γι’ αυτήν την τελική «στροφή» στην «πορεία» τής ανθρωπότητας θα έχουμε και πάλι την εμφάνιση ενός Αρχαγγέλου και άρα ενός Θηρίου …Ενός ζωντανού Θηρίου …Του τελευταίου Θηρίου. Μετά από αυτήν την εμφάνιση ξεκινάει η μεγάλη «μάχη» Του με τον Σατανά και τον «Γωγ και Μαγώγ» …Η μάχη τού «στρατεύματος» του Σατανά Μιχαήλ —ο οποίος είναι ο Υιός τού Όφεως— και του «στρατεύματος» του απόντος Διαβόλου —ο οποίος είναι ο Υιός τής Γυναίκας—. Αυτά τα «στρατεύματα» τώρα θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν τον ζώντα Αρχάγγελο. Τι μας λένε οι αριθμοί; …Απλά επιβεβαιώνουν την αλήθεια. Οι δυνάμεις τού Σατανά και πάλι θα έχουν τη βοήθεια των δυνάμεων του Διαβόλου. Αυτήν τη φορά, όμως, δεν θα έχουν Αρχάγγελο ως ηγέτη, γιατί άλλαξε πλέον ο ρόλος Του στο Σχέδιο του Θεού …«Έφυγε» κι ούτε κατάλαβαν τι έγινε, αφοσιωμένοι στο να μαζεύουν δολάρια και να κλέβουν τον κόσμο. Σιωνιστές και Μαρξιστές θα πάνε μόνοι τους στο ραντεβού τού «θανάτου» και, εάν δεν συνετιστούν εγκαίρως, θα κλάψουν …Το αδειανό «πουκάμισο» του Όφεως ακολουθούν …και δεν έχουν ακόμα καταλάβει τι γίνεται.

Αρχάγγελος = 42 = Ιησούς = Θηρίον = Σφραγίς

……Αυτός είναι ο «απών» Θεάνθρωπος, που θα τους «παρασύρει» στην τελική χαμένη σύγκρουση.

Σατανάς = 26 = Υιός = Μιχαήλ = Βλέπων

…και σύμμαχοί του οι

Γωγ και Μαγώγ = 39 = Διάβολος

Υιοί του όφεως = 64 = Άγγελοι του Μιχαήλ = Ψευδοπροφήται

Πού ήταν όλοι αυτοί παγιδευμένοι για χίλια χρόνια;

Άβυσσος = 38 = Χίλια έτη = Άτροπος = Απόκρυφον = Καταστροφή = Κρημνός = Πόλεμος = Σφραγίδα

…Αυτός είναι ο Αντίχριστος, που από τον Κόσμο των «νεκρών» —και άρα των Ιουδαίων— οδήγησε τα «στρατεύματα» των «νεκρών» στην Τελική Σύγκρουση, η οποία θα τα οδηγήσει στην οριστική ήττα …Αυτός είναι ο «Υιός τού Ανδρός», ο οποίος θυσιάστηκε για τον άνθρωπο …Ο Ίδιος ο Θεός, ο οποίος μπήκε στον Κόσμο των «νεκρών», για να σωθεί η ανθρωπότητα …Ο Θεός, που, ως Υιός —και για χάρη τού ανθρώπου— «αυτοκτόνησε», για ν’ αναστηθεί «τρεις ημέρες» μετά …Ο Αρχάγγελος, που «έπεσε» στον Κάτω Κόσμο, για να γίνει ο Σατανάς αυτού του Κόσμου …Αυτός, ο οποίος πήρε επάνω Του ΟΛΕΣ τις αμαρτίες τού Κόσμου, για να δημιουργήσει τον Κόσμο τής απόλυτης ανάπτυξης και τεχνολογίας, τον οποίο θα απολαύσουν ΟΛΕΣ οι επόμενες γενεές των ανθρώπων …Αυτός, ο οποίος έγινε ΕΝΑ με τον Διάβολο, που ήταν ο Ίδιος. Αυτός ήταν που παγίδευσε όλες τις πονηρές και δαιμονικές δυνάμεις τής ανθρωπότητας για να εργαστούν και να δημιουργήσουν το Μέγα Θαύμα τού ανθρώπινου πολιτισμού, προκειμένου να υπηρετηθεί ο Θείος Σχεδιασμός.

Αντίχριστος = 61 = Υιός Αγαπητός = Υιός Κύριος = Νεκρός Θεός = Νεκρόν Βρέφος = Νεκρός Λέοντας = Επτά σφραγίδαι = Επτάφωτος Λυχνία = Υπέρτατη γνώση = Υπέρτατος νους = Μέγας Αρχιτέκτων

Η ανθρωπότητα επιτέλους θα λυτρωθεί …Θα καταλάβει τη σχέση της με τον Θεό Πατέρα και θα απολαύσει όλα όσα της έχει Αυτός υποσχεθεί από την Αρχή τής Δημιουργίας …Θα ζήσει στον «Παράδεισο» …Θα βιώσει τις συνθήκες τής «Θείας Κοινωνίας». Το Βιβλίο τής Ζωής θα ανοίξει και θα κριθούν οι ΠΑΝΤΕΣ για την προσφορά τους σ’ αυτήν την υπερπροσπάθεια χιλιετιών. Η γενιά των σημερινών ανθρώπων θα «δει» επιτέλους με τα μάτια της όλα αυτά, τα οποία οι άνθρωποι για πολλούς αιώνες απλά «ονειρεύονταν». Ο άνθρωπος θα ζήσει όπως αρμόζει στο παιδί ενός Θεού …Του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΘΕΟΥ …Ο ΚΑΘΕ άνθρωπος. Η Ρώμη θα εξαγνισθεί και θα στολιστεί σαν «Νύφη», για να παραδοθεί στους ανθρώπους να την απολαύσουν. Ο νέος Αυτοκράτοράς της —ο οποίος θα είναι αδιαίρετα καί οι Τρεις Αυτοκράτορες μαζί— θα ενώσει τα τρία κομμάτια της, τα οποία πρωταγωνίστησαν στον προηγούμενο Αρμαγεδώνα.

Αυτή η ενωμένη και λαμπερή Ρώμη είναι εκείνη, η οποία για ευνόητους λόγους παρουσιάζεται ως η Αγία Ιερουσαλήμ τής Αποκάλυψης. Σε αυτήν θα συγκατοικεί —στους αιώνες των αιώνων— ο Θεός με τους δίκαιους ανθρώπους τής εποχής αυτής που ξεκινάει στις ημέρες μας …(Αποκ. Ιωάν. 21,4) «καί ἐξαλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καί ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τά πρῶτα ἀπῆλθον».

Αυτή ήταν η ΥΠΟΣΧΕΣΗ του Θεού και αυτό θα γίνει …(Αποκ. Ιωάν. 21,5) «Καί εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπί τῷ θρόνῳ· ἰδού καινά ποιῶ πάντα. καί λέγει μοι· γράψον, ὅτι οὗτοι οἱ λόγοι πιστοί καί ἀληθινοί εἰσι» …(Αποκ. Ιωάν. 21,6) «καί εἶπέ μοι· γέγονεν. ἐγώ τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος. ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν» …(Αποκ. Ιωάν. 21,7) «ὁ νικῶν, ἔσται αὐτῷ ταῦτα, καί ἔσομαι αὐτῷ Θεός καί αὐτός ἔσται μοι υἱός».

Σε αυτήν την Ιερουσαλήμ θα «μπει» και θα κατοικήσει μόνον ό,τι είναι «καθαρό» …Στην υπέρλαμπρη Ιερουσαλήμ, η οποία θα «φωτίζει» για πάντα τον κόσμο μέσα στο σκοτάδι …Στην αιώνια Ιερουσαλήμ, η οποία «περιτειχίζεται» από μεγάλα τείχη, τα οποία έχουν μόνιμα ανοικτούς Δώδεκα Πυλώνες. Αυτό το λέει ο Ίδιος ο Ιησούς …ο Μέγας Αρχιτέκτων …Ο Υιός τού Θεού, που, όταν μιλάει, ΠΡΕΠΕΙ να Τον ακούμε με μεγάλη ΠΡΟΣΟΧΗ, γιατί, όπως πολύ καλά έχουμε καταλάβει στο κείμενο αυτό, είναι επικίνδυνες οι παρανοήσεις σ’ ό,τι αφορά τον Λόγο Του. Πόσο επικίνδυνες; …«Θανάσιμα» επικίνδυνες. Πρέπει πάντα να «βλέπουμε» εάν αυτά τα οποία «ακούμε» μάς τα είπε ζωντανός ο Ίδιος ή είναι λόγια των «νεκρών» δούλων Του που Τον ακολουθούν; Όταν λοιπόν δεν σεβόμαστε ό,τι μας λέει ο Ίδιος ζωντανός και στη ζωή μας κάνουμε ό,τι μας λένε οι «νεκροί» δούλοι Του —οι οποίοι μας απειλούν με την Αποκάλυψη—, θέμα χρόνου είναι κι ο δικός μας «θάνατος». Αυτό είναι το όλο θέμα …Να μην αφήνουμε τους «νεκρούς» να μας κάνουν όμοιους με τους ίδιους και άρα να μας «σκοτώσουν» …Να παρακολουθούμε το πότε μας «μιλάει» ο Ίδιος ζωντανός και πότε μας «μιλάει» διαμέσου των «νεκρών» …Πότε μας μεταφέρουν οι «νεκροί» αυτά τα οποία τους είπε ο Ίδιος ως νεκρός.

Όταν ο Κύριος μάς λέει ζωντανός στο Κήρυγμά Του: (Κατά Ματθαίον 6.34) «Μή οὖν μεριμνήσητε εἰς τήν αὔριον, ἡ γάρ αὔριον μεριμνήσει τά ἑαυτῆς, ἀρκετόν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς», και εμείς «θυσιάζουμε» τις ζωές μας, για να γίνουμε στα γεράματά μας πλούσιοι, διάσημοι, ισχυροί αξιωματούχοι κι ανώτατοι ιερείς, ευνόητα είναι τα αποτελέσματα γι’ αυτήν την «παρακοή» μας. Όταν ο Θεός —ζωντανός— σε μαθαίνει να λες —κάθε ημέρα— την «Κυριακή Προσευχή» και μέσα σ’ αυτήν σού προτείνει ν’ αποφύγεις τους πειρασμούς και να μην ασχολείσαι με «οφειλές» και «οφειλέτες» κι εσύ δεν κάνεις τίποτε άλλο σε όλη σου τη ζωή, παρά να ασχολείσαι μ’ αυτά, ευνόητα είναι τα αποτελέσματα …«Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον» …και τέλος !!! …Το παραπάνω απειλεί και η κατάχρησή του «σκοτώνει».

Το όλο θέμα είναι να μην «ξεχνάς» ποτέ ότι είσαι θνητός άνθρωπος, άσχετα εάν έχεις μυαλό και κρίση αθάνατου Θεού. Το ζητούμενο είναι να μην κάνεις το λάθος κι αρχίσεις να «ξοδεύεις» τη ζωή σου, νομίζοντας ότι αυτή είναι «άπειρη» …Να μην «παρασυρθείς» και χάσεις το «μέτρο», σκεπτόμενος σαν αθάνατος, τη στιγμή που διαχειρίζεσαι ένα πολύ πεπερασμένο μέγεθος, όπως είναι η ζωή ενός θνητού …Να μην παρασυρθείς και ξεπεράσεις τα όρια, κυνηγώντας «ανεμόμυλους» επιτυχίας και πλούτου …Να είσαι «ξύπνιος» όταν είναι ακόμα νωρίς και τα λάθη διορθώνονται. Εάν κάνεις το λάθος και το αντιληφθείς αυτό όταν γεράσεις, τότε είναι πλέον πολύ αργά …Δεν διορθώνεται κι ούτε θέλεις να το διορθώσεις, γιατί δεν θέλεις ν’ «ακυρώσεις» όλη σου τη ζωή …Δεν θέλεις να παραδεχθείς ότι πέταξες τη ζωή σου στα «σκουπίδια», μαζεύοντας χρωματιστά «χαρτάκια» και τούβλα, τα οποία θα τα απολαύσουν κάποιοι άλλοι.

Εάν το κάνεις αυτό, δεν υπάρχει «γυρισμός». Μετά τρέχεις πίσω από τους «νεκρούς», γιατί μόνον αυτοί μπορούν να σε «ανακουφίζουν» με υποσχέσεις επόμενης μεταθανάτιας ζωής, και άρα δεύτερης «ευκαιρίας». Γίνεσαι όμοιος μ’ αυτούς και άθελά σου απειλείς τους νέους, οι οποίοι είναι «ζωντανοί» κι «απειλούν» τον «κόσμο» μέσα στον οποίο έχει «αξία» η θυσία σου. Μετά «λατρεύεις» τους Εβραίους, οι οποίοι είναι οι «ειδικοί» τού Κάτω Κόσμου. Μετά «τρέχεις» στις Εκκλησίες για να «σωθείς» …Γίνεσαι όμοιος μ’ αυτούς, οι οποίοι έχουν στο προσκέφαλό τους την Παλαιά Διαθήκη των «νεκρών» και όχι την Καινή Διαθήκη τού ζώντος Υιού. Εάν ο άνθρωπος στη νεότητά του επιλέξει ν’ ακούσει «σοφούς» παππούληδες και «σεβάσμιους» γέροντες, ελάχιστες ελπίδες έχει να ξεφύγει από τον Κάτω Κόσμο. Υπό την καθοδήγηση «πνευματικών» και «αγίων πατερούληδων» γίνεται ένας ζωντανός-«νεκρός», όπως αυτοί που συνάντησε στην Ιουδαία ο ζωντανός Ιησούς …Γίνεται ένας Ιουδαίους απ’ αυτούς που «παράγει» η Παλαιά Διαθήκη …Γίνεται ψεύτης σαν τον «θεό» του …Γίνεται έχιδνα σαν τον «θεό» του.

Γι’ αυτόν το λόγο λέμε ότι απαιτείται απόλυτη ΠΡΟΣΟΧΗ όταν «ακούμε» τον Κύριο και πρέπει να διαχωρίζουμε ΠΑΝΤΑ τη θέση μας από τους δούλους Του. Οι άνθρωποι ΔΕΝ είναι δούλοι τού Θεού …Είναι παιδιά τού Θεού …Δούλοι τού Θεού είναι εκείνοι, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να υπακούνε τον νεκρό τους Κύριο και γι’ αυτόν τον λόγο απειλούνται με τιμωρίες από Αυτόν. Οι απλοί άνθρωποι, όμως, ΔΕΝ είναι δούλοι και άρα ΔΕΝ έχουν πάρει εντολές από Αυτόν, ώστε να απειλούνται για την ανυπακοή τους. Στους ανθρώπους ο Θεός Πατέρας έχει δώσει την απόλυτη ελευθερία βούλησης και επιλογής —το «Αυτόβουλο»— και ΠΟΤΕ η έννοια της «τιμωρίας» δεν συνδέεται με την όποια απόφαση κι αν πάρουν στη ζωή τους. Την τρομοκρατική Αποκάλυψη ΔΕΝ την έδωσε ο Κύριος ζωντανός στους ανθρώπους …Την έδωσε νεκρός σε δούλους Του …κι αυτοί οι «νεκροί» δούλοι ήταν που —εκ του πονηρού και για ευνόητους λόγους— την προώθησαν στους ανθρώπους. Οι ίδιοι, εξαιτίας τής Αποκάλυψης, θα υπάκουαν στον Κύριό τους —όπως ήταν υποχρεωμένοι—, αλλά ανάγκασαν και τους ανθρώπους να υπακούσουν στους ίδιους, πράγμα το οποίο ήταν απολύτως εγκληματικό και λάθος.

Όμως, από αυτό το «λάθος» «χτίστηκε» το ακλόνητο και τεράστιο «οικοδόμημα» της Εκκλησίας. Επάνω σ’ αυτό το «λάθος» χτίστηκε η Μεγάλη Πόρνη, η οποία σε κάποια στιγμή θα μετατραπεί σε Νέα Ιερουσαλήμ και η οποία θα μοιραστεί στους ανθρώπους των επόμενων γενεών. Αυτή η «πλάνη» ήταν το ζητούμενο για τον Υιό που θυσιάστηκε …και, για να έχει αξία κι αποτέλεσμα η Θυσία Του, ο Ίδιος έπρεπε να λειτουργήσει ως Σατανάς. Έπρεπε να διχάσει τον κόσμο και μέσα από το αίμα των πολέμων και της θυσίας ν’ αναπτυχθεί η ανθρωπότητα. Έκανε τον εαυτό Του θεμέλιο «λίθο» αυτής της «κατασκευής» και ο λίθος αυτός είναι άθραυστος κι ακλόνητος. Με το «αίμα» Του «ράντισε» τα θεμέλια της Νέας Ιερουσαλήμ, για να την κάνει «απρόσβλητη» από κάθε κακό, όπως κάνουν επί αιώνες οι «παλιοί» τέκτονες. Ο Ίδιος έγινε το Αρνίον που θυσιάστηκε επάνω στα «θεμέλια» της «λαμπρής» Πόλης, για να γίνει αιώνια η «κατασκευή» τού Θεού.

Αυτός λοιπόν ο τρομερός Κύριος στο ΤΕΛΟΣ τής Αποκάλυψης αποκαλύπτει ο Ίδιος τον ρόλο Του. Όπως συμβαίνει σε όλα τα μεγάλα «έργα», στων οποίων το Τέλος μπαίνει η «υπογραφή» των Δημιουργών τους. Ο Ιησούς είναι Αυτός ο οποίος «υπογράφει» την Αποκάλυψη …Ο νεκρός Ιησούς και άρα ο Αντίχριστος, εφόσον αυτήν την Αποκάλυψη ΔΕΝ την έδωσε στον Λόγο Του ως ζωντανός Διδάσκαλος ανάμεσα στους μαθητές Του. Η Αποκάλυψη δόθηκε ΜΕΤΑ τη Σταύρωσή Του και άρα όταν μπήκε στο «βασίλειο των νεκρών» …Μια Αποκάλυψη, η οποία στην πραγματικότητα είναι μια αυτοεκπληρούμενη Προφητεία. Αυτός άλλωστε είναι κι ο ρόλος ΟΛΩΝ των προφητειών. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε νόημα να υπάρχουν. Είναι θέμα λογικής. Εάν μια προφητεία —η οποία αναγκαστικά πρέπει να δοθεί εγκαίρως— με τη γνωστοποίησή της αλλάξει αυτά τα οποία υποτίθεται προαναγγέλλει, στην πραγματικότητα «αυτοακυρώνεται» …Μόνη της δηλαδή αποδεικνύει ότι η ίδια είναι λάθος, εφόσον δεν θα συμβούν αυτά τα οποία έχει «προβλέψει».

Η μοναδική ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτοεκπληρούμενη Προφητεία

Πολλές φορές ακούμε να μιλάνε κάποιοι για αυτοεκπληρούμενες προφητείες, θέλοντας με τον τρόπο αυτόν να δείξουν ότι σε μια κατάσταση υπήρχε ένας προσχεδιασμός τέτοιος, που ο ίδιος στην πραγματικότητα ήταν υπεύθυνος γι’ αυτό το οποίο θα ακολουθούσε. Αυτό, όμως, συνήθως είναι μια ρητορική «υπερβολή» …Ένα λογοτεχνικό «πυροτέχνημα», προκειμένου να «κλέψει» κάποιος τις εντυπώσεις τού ακροατηρίου του. Η μόνη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτοεκπληρούμενη Προφητεία στην ιστορία τού Κόσμου είναι η Αποκάλυψη. Είναι η μόνη, γιατί ΜΟΝΟΝ ο Θεός μπορεί να δρομολογήσει μια τέτοια Προφητεία. Γιατί μόνον Αυτός; …Γιατί Αυτός είναι αθάνατος και μπορεί να την ελέγχει απόλυτα …Γιατί μόνον Αυτός μπορεί να «παίξει» εκείνο το οποίο είπαμε περί της «παράστασης» του ΕΝΟΣ …Μόνο Αυτός μπορεί να την «ξεκινήσει» ο Ίδιος και να την «τελειώσει» ο Ίδιος …Να κάνει «πάσα» στον εαυτό Του. Όλοι μας μπορούμε να «κλωτσήσουμε» μια μπάλα κι αυτήν να πάει πολύ μακριά …όμως, κανένας μας δεν μπορεί να βρίσκεται από την άλλη μεριά και να την «περιμένει». Αυτό μπορεί να το κάνει μόνον ο Θεός.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά για την περίπτωση στην οποία αναφερόμαστε; …Σημαίνει ότι όλοι μας μπορούμε να κάνουμε μια πρόβλεψη για το απώτερο μέλλον, γιατί μπορεί να έχουμε γνώσεις, διαίσθηση ή απλά μεγάλη φαντασία. Όλοι μας έχουμε θεϊκή ευφυία και μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Με τις φοβίες, τις εντολές ή τις απειλές μας μπορούμε να ωθήσουμε μια ανθρώπινη κοινωνία —η οποία πανικοβάλλεται και αντιδρά ενστικτωδώς— σε μια «κίνηση» προς την κατεύθυνση που ευνοεί την πρόβλεψή μας, αλλά κανένας μας δεν μπορεί να γνωρίζει το πού ακριβώς θα οδηγηθεί αυτή, εξαιτίας μιας κατά τα άλλα ανεξέλεγκτης κατάστασης. Ως θνητός άνθρωπος μπορείς να γίνεις «ελατήριο» μιας κατάστασης, αλλά δεν μπορείς να γίνεις αθάνατος «οδηγός» για μια εξέλιξη, η οποία διαρκεί αιώνες. Κανένας θνητός δεν μπορεί να ζει στην εποχή που αναφέρεται η πρόβλεψή του, για ν’ «αποδείξει» στους κοινούς ανθρώπους ότι «δικαιώθηκε». Αυτό μπορεί να το κάνει μόνον ο Θεός και αυτό είναι που διαφοροποιεί μια πραγματική Προφητεία από μια απλή πρόβλεψη. Μόνον ο Θεός μπορεί να σου περιγράψει για παράδειγμα μια κατάσταση, η οποία θα προκαλέσει μια πολύ συγκεκριμένη σύγκρουση στο απώτατο μέλλον και ταυτόχρονα να σε διαβεβαιώσει ότι η Νίκη θα σε συμφέρει, γιατί απλά θα είναι ο Ίδιος που θα νικήσει.

Αυτό ακριβώς είναι που περιγράφει η Αποκάλυψη. Η Αποκάλυψη περιγράφει τον Θρίαμβο του Θεού απέναντι σε Θηρία, τα οποία σχεδόν δεν είχαν «γεννηθεί» όταν αυτή δόθηκε στους ανθρώπους …Μια νίκη, η οποία θα επιτυγχανόταν αιώνες μετά. Όλα αυτά είναι μέσα στις δυνατότητες ΜΟΝΟΝ του Θεού και γι’ αυτό ο άνθρωπος αδυνατεί να τα παρακολουθήσει. Αιώνες τώρα άπειροι στον αριθμό άνθρωποι του πνεύματος προσπαθούν να ερμηνεύσουν το κείμενο, για να διαπιστώσουν την εγκυρότητά του και δεν μπορούν να βρουν καμία «άκρη». Το ότι δεν το έχουν κατορθώσει οφείλεται στο ότι υπάρχει μία παρανόηση όσον αφορά την έννοια της «προφητείας» …Δεν κατανοούν τι ακριβώς σημαίνει «προφητεία» …Αδυνατούν να καταλάβουν τι ακριβώς πρέπει να γνωρίζουν, για να κρίνουν την αλήθεια τής προφητείας. Επειδή τη διαβάζουν και είναι δυνατόν ν’ αντιληφθούν —για παράδειγμα— ότι αιτία όλων των δεινών —τα οποία περιγράφονται με ιδιαίτερα παραστατικό και σχεδόν τρομοκρατικό τρόπο— είναι ένας συγκεκριμένος άνθρωπος με το όνομα «χξς», παρασύρονται και παγιδεύονται. Περιμένουν να δουν τον άνθρωπο-θηρίον, ο οποίος είναι η αιτία όλων των δεινών και επειδή δεν τον βλέπουν μετατοπίζουν την προφητεία προς το μέλλον. Αυτό βέβαια είναι δυνατόν να γίνεται επ’ άπειρον και στο σημείο αυτό βρίσκεται η παγίδα.

Δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν ότι το υποτιθέμενο ζητούμενο για τη «Δωρεά» τής Αποκάλυψης είναι η αποφυγή τού βασανισμού και ταυτόχρονα ότι η Αποκάλυψη είναι ένα πλήρες έργο. Σ’ ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Για ποιον υποτίθεται λόγο δόθηκε η Αποκάλυψη; …Θεωρητικά δόθηκε στους ανθρώπους, για να τους προειδοποιήσει για έναν μελλοντικό βασανισμό με στόχο να τον αποφύγουν. Αυτό δεν είναι που περιγράφει η Αποκάλυψη; …Περιγράφει έναν μαζικό βασανισμό τής ανθρώπινης κοινωνίας, τον οποίο όλοι προσπαθούν ν’ αποφύγουν —κι αυτό είναι πολύ σημαντικό—. Όσο υπάρχει ο βασανισμός τής κοινωνίας που πήρε την προφητική αυτή γνώση, η Αποκάλυψη είναι αληθινή. Όμως, επειδή η Αποκάλυψη είναι ένα πλήρες «Έργο», δεν περιγράφει μόνον τον βασανισμό, αλλά εξηγεί και τα αίτια που οδήγησαν σ’ αυτόν τον βασανισμό. Οπότε ερχόμαστε στο δεύτερο δεδομένο και αυτό είναι που αφορά την ίδια την Αποκάλυψη ως πλήρες «Έργο». Αυτή η Προφητεία δόθηκε σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δόθηκε γνώση τού μέλλοντος στον Ιωάννη, ο οποίος εκείνη την εποχή βρισκόταν στην Πάτμο. Το μέλλον, που περιγράφεται σ’ αυτήν, είναι ο βασανισμός. Όμως, τίποτε απολύτως δεν αποκλείει ότι το σημαντικό εκείνο γεγονός, το οποίο προκαλεί την ανεπιθύμητη αυτήν κατάσταση, να βρίσκεται χρονικά πριν από τον Ιωάννη …Το πρόβλημα, δηλαδή, να βρίσκεται χρονικά «πίσω» από τον Ιωάννη και οι άνθρωποι να «μετακινούν» διαρκώς το σημείο εφαρμογής της «μπροστά» και άρα λάθος.

Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα «περίεργα», θα δούμε ένα παράδειγμα. Έστω ότι υπάρχει μία μικρή κοινωνία ανθρώπων, που ζει σε ένα χωριό κάπου απομονωμένη. Είναι άνθρωποι φτωχοί και με κόπο επιβιώνουν. Ένα χαρα­κτηριστικό τους είναι ότι ως κοινωνία δεν έχουν καθόλου εγκληματικότητα …Δεν υπάρχει γι’ αυτούς τους καλούς ανθρώπους το φαινόμενο της βαριάς εγκληματικότητας …Δεν υπάρχει το φαινόμενο του φόνου για παράδειγμα. Είναι εξωστρεφείς, φιλόξενοι και άκακοι. Εμφανίζεται λοιπόν σ’ αυτούς κάποιος ξένος με εξαιρετική δύναμη, πλούτο και γνώση. Είναι καλός άνθρωπος και τους αγαπά, μοιράζει ό,τι έχει και δεν έχει κι αυτό δίνει χαρά στους φτωχούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι τον λατρεύουν και η λατρεία αυτή μεταφέρεται εξ «αντανακλάσεως» στους «φίλους» του —και υποτιθέμενους εκλεκτούς του—, οι οποίοι τον «ανακάλυψαν» πρώτοι και τον «έβαλαν» μέσα στην κοινωνία τους.

Αυτός ο καλός και πλούσιος άνθρωπος μοιράζει τα πάντα …και φεύγει. Η ζωή σ’ αυτήν τη μικρή κοινωνία πλέον αλλάζει. Έχουν πλούτο και γνώση σε ικανοποιητικό βαθμό, ώστε ν’ απολαύσουν την «Αιώνιο Ζωή». Εκεί που μέχρι τότε αισθάνονταν φτωχοί και καταφρονημένοι, άρχισαν να αισθάνονται πλούσιοι και τυχεροί …Πλούσιοι και τυχεροί για πάντα, εφόσον ο πλούσιος φίλος τους —φεύγοντας— όρισε εκλεκτούς, ώστε να συνεχίσουν το ευεργετικό του έργο. Πριν φύγει όμως —κι επειδή γνωρίζει τι ακολουθεί στο μέλλον— δίνει σε έναν από τους «φίλους» του μία πολύ άσχημη προφητεία, η οποία τους αφορά όλους. Τους προειδοποιεί —πως είναι «γραμμένο» για το χωριό τους— ότι θα εμφανιστεί ένας άνθρωπος από ένα άλλο μέρος και ότι με τις ενέργειές του θα γίνει αιτία να σφάζει ο ένας τον άλλο και πολλοί απ’ αυτούς θα μετανιώσουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν.

Τι είναι δυνατό ν’ ακολουθήσει και πού πραγματικά βρίσκεται το πρόβλημα; Κατ’ αρχήν με την κοινοποίηση της προφητείας η κοινωνία παραλύει από τον φόβο …Γενικό φόβο, εφόσον ο καλός τους φίλος σε ό,τι τους έχει πει στο παρελθόν έχει αποδειχθεί αληθής. Βλέπουν ότι, ενώ ήταν φτωχοί, έγιναν πλούσιοι, αλλά κινδυνεύουν. Κινδυνεύουν εξαιτίας κάποιου ξένου, ο οποίος θα τους ξεγελάσει και θα τους βασανίσει. Όλα αυτά τα είπε ο αγαπημένος τους φίλος, του οποίου η γνώση είναι αναμφισβήτητη. Το αμέσως επόμενο που θα συμβεί είναι να οργανωθεί η άμυνα της κοινωνίας απέναντι σε κάθε εξωτερική επιρροή. Αυτό, όμως, αλλάζει τη γενική λειτουργία της. Η κοινωνία παύει να είναι φιλόξενη —όπως ήταν— και γίνεται μία κοινωνία κλειστή. Ποιοι είναι αυτοί, οι οποίοι θ’ αναλάβουν την εξουσία για την άμυνα αυτήν; …Οι εκλεκτοί του φίλου τους βέβαια. Αυτοί ήταν που πήραν τη γνώση τού αγαπημένου φίλου των ανθρώπων και στους οποίους αυτός άφησε την προφητεία.

Από εκείνο το σημείο και πέρα οι εκλεκτοί, είτε επειδή είναι θύματα είτε επειδή είναι άθλιοι, σκοτώνουν τον οποιονδήποτε άνθρωπο αμφισβητεί την εξουσία τους. Σκοτώνουν πάντα με άλλοθι τη γενική «Σωτηρία» τής κοινωνίας …Σκοτώνουν όπως ο Καϊάφας για παράδειγμα, γιατί «συμφέρει» την κοινωνία τους. Η κοινωνία αυτή, η οποία δεν γνώριζε το φόνο, έμαθε να ζει μ’ αυτόν. Η κοινωνία αυτή, η οποία δεν γνώριζε το φόνο, άρχισε να τον «σκορπά» τόσο εντός όσο κι εκτός τής επικράτειάς της …Άρχισε να γίνεται επικίνδυνη όχι μόνον για τον εαυτό της, αλλά και για τον περίγυρό της. Σκότωνε όποιον την αμφισβητούσε από «μέσα» και σκότωνε κι όποιον υποπτεύονταν απ’ «έξω». Οι άνθρωποι υπόμεναν τον βασανισμό και την αθλιότητα των κρατούντων, για φοβούνταν την προφητεία. Υπόμεναν τα πάντα, περιμένοντας τον ξένο, ο οποίος θα γίνει αιτία του βασανισμού τους.

Τι συνέβη πραγματικά; Ποιος ήταν ο υπαίτιος αυτής της αλλαγής τής κοινωνίας; Ο αγαπημένος τους φίλος δεν ήταν ΞΕΝΟΣ; Αυτός δεν έκανε μια επιλογή που άλλαξε τα χαρακτηριστικά της; Αν δεν έδινε την προφητεία, θα είχε κανένας το δικαίωμα να σφάζει ανθρώπους με ασφάλεια; Αν δεν έδινε την προφητεία, θα είχαν δικαίωμα οι «εκλεκτοί» του να βασανίζουν τους «αμφισβητίες»; Αν δεν έδινε την προφητεία, θα περιφέρονταν όλοι με «πέτρες» στα χέρια έτοιμοι για να «λιθοβολήσουν» όποιον ξένο τολμούσε να μπει στην πόλη τους; Η προφητεία ήταν αληθινή. Αιτία όλων των κακών είναι η εμφάνιση ενός ξένου. Πριν την εμφάνιση του φίλου τους δε γνώριζαν το φόνο. Ήταν φτωχοί, αλλά δεν υπήρχαν ανάμεσά τους δολοφόνοι. Μετά την εμφάνισή του οι άνθρωποι έγιναν πλούσιοι, αλλά δυστυχισμένοι.

Στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται η λογική τής προφητείας …Αποκαλύπτεται ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιείται από την Εκκλησία, αλλά κι ο λόγος που δόθηκε από τον Θεό ως «πλήρες έργο». Η Αποκάλυψη περιγράφει το σύνολο των όσων έγιναν μετά την εμφάνιση των Θεανθρώπων, και είναι αληθινή. Η Εκκλησία δίνει την Αποκάλυψη, για να διαιωνίζει την εξουσία της. Τη δίνει, ώστε —μέσω του τρόμου— να εξιουδαΐζει τον άνθρωπο και άρα να τον βάζει στον Κάτω Κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο βλέπουμε. Η ίδια η Αποκάλυψη, ενώ γνωστοποιεί το μέλλον, γίνεται η αιτία δρομολόγησης των άσχημων συμβάντων που περιγράφει. Στη μικρή κοινωνία τού παραδείγματός μας τίποτε δε θα συνέβαινε, εάν δεν υπήρχε η προφητεία …Εάν δεν αποκαλυπτόταν στους απλούς ανθρώπους η προφητεία. Οι «εκλεκτοί» τού φίλου τους δε θα είχαν τη δυνατότητα σε καμία περίπτωση ν’ ασκήσουν εξουσία αυτής της σκληρότητας. Ακριβώς τα ίδια έγιναν και μέσα στη χριστιανική κοινωνία.

Ποιος φταίει για όλα αυτά; Φταίει μήπως ο φίλος τους, που σε κάποια στιγμή έπρεπε να μοιράσει τα πάντα στους ανθρώπους; Φταίει μήπως ο Χριστός, ο οποίος μοίρασε τα πάντα και Τον σταύρωσαν οι άθλιοι; …Φταίει μήπως ο Χριστός που έδωσε την προφητεία; Ο Χριστός είπε την αλήθεια. Ό,τι είπε ήταν αληθινό. Εάν, εξαιτίας τής αλήθειας, οι δούλοι πήραν την εξουσία να σκοτώνουν τους ανθρώπους, ποιος φταίει; Ο Χριστός δεν μοίρασε ούτε σπίτια ούτε αυτοκίνητα. Μοίρασε γνώση. Φταίει ο Χριστός για τον λόγο που ο άνθρωπος δεν πιστεύει στον Λόγο Του κι ακολουθεί τους ηλίθιους; Φταίει μήπως ο Χριστός που ο μέσος Χριστιανός γνωρίζει και υπακούει σε όλες τις εντολές των αγράμματων Αποστόλων και τον δικό Του Λόγο τον θεωρεί ένα «ανέφικτο» ευχολόγιο, που στέκεται «γυαλισμένο» σε κάποιο περίοπτο ράφι τού σπιτιού του; Ο Χριστός αγάπησε τους ανθρώπους και τους πρόσφερε τα πάντα. Ό,τι είναι χρήσιμο για τον άνθρωπο, το γνωστοποίησε. Έζησε για λίγα χρόνια μαζί με τον άνθρωπο και του δίδαξε την αγάπη …κι αυτό είναι αρκετό από κάποιον που θυσιάζεται εξαιτίας αυτής της αγάπης. Ποιος μπορεί στον Λόγο Του να βρει ένα «λάθος»;

Είναι όμως η Αποκάλυψη —ως γνώση— χρήσιμη στον άνθρωπο; Εάν ήταν χρήσιμη, δεν θα την έδινε ο Ίδιος ζωντανός στους ανθρώπους και στα παιδιά που τόσο αγάπησε; Από τη στιγμή που ΔΕΝ την έδωσε σ’ αυτούς κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας Του, σημαίνει ότι ΔΕΝ έπρεπε να τη δώσει. Η Αποκάλυψη είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο και ΔΕΝ του προσφέρει τίποτε απολύτως. Η Αποκάλυψη είναι χρήσιμη ως «εργαλείο» για τον Θεό, προκειμένου να αποδειχθεί —την κατάλληλη στιγμή— η τελειότητα του Σχεδίου Του …Να αποδειχθεί ότι τίποτε δεν έγινε στην τύχη και τα πάντα ήταν μελετημένα μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια …Να αποδειχθεί ότι ο Θεός, ως καλός Μηχανικός, παρακολουθούσε κάθε ώρα και στιγμή τον άνθρωπο και την πορεία τού Έργου Του. Ως «πακέτο» γνώσης, όμως, η Αποκάλυψη δόθηκε σ’ αυτούς στους οποίους έπρεπε να δοθεί, γιατί αυτούς αφορούσε κι αυτοί ήταν οι «εκλεκτοί» «εργάτες» και «εργοδηγοί» τού έργου Του. Η Αποκάλυψη βασανίζει τον άνθρωπο, εξαιτίας τού φόβου που προκαλεί. Επειδή ο Θεός είναι δίκαιος, προκάλεσε αυτόν τον βασανισμό στον μέγιστο βαθμό ΜΟΝΟΝ στους δούλους Του …Μόνον σ’ αυτούς οι οποίοι επωφελούνταν από τον Ίδιο και οι οποίοι με το πρόσχημα της πίστης προς τον Θεό βασανίζουν τους ανθρώπους …Μόνον στους πονηρούς, οι οποίοι θα είχαν το θράσος να επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν υπέρ των συμφερόντων τους τη Θεία Ευφυία.

Από εκεί και πέρα όλα ήταν θέμα Σχεδιασμού …Όλα εξυπηρετούσαν ένα Θεϊκό Σχέδιο, το οποίο είχε ως στόχο του την ανάπτυξη και τη σωτηρία τού ανθρώπινου είδους. Όλα έγιναν για ένα μέγα κέρδος της ανθρωπότητας και όχι για να εξυπηρετηθεί η ματαιοδοξία ενός εξουσιομανούς Θεού. Δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό για να «ξεκολλήσει» ο άνθρωπος από το βασικό επίπεδο της Δημιουργίας και άρα από την απόλυτη «γύμνια» του. Ο άνθρωπος είχε θεϊκές ιδιότητες αλλά αυτές οι ιδιότητες, εάν δεν εύρισκαν ένα κατάλληλο πλαίσιο «εφαρμογής», δεν θα απέφεραν κανένα σημαντικό κέρδος γι’ αυτόν. Οι αιώνες θα περνούσαν και ο άνθρωπος θα παρέμενε καθηλωμένος σε ένα επίπεδο όπως αυτό το οποίο βλέπουμε ακόμα και σήμερα σε κάποιες ανθρώπινες φυλές τού Αμαζονίου. Το ότι ο άνθρωπος είχε γερά «πόδια» δεν σήμαινε ότι θα μπορούσε να πάει «μακριά», εάν δεν φρόντιζε ο Θεός να τα «αξιοποιήσει», δίνοντάς του ένα «όχημα» με «πετάλια», προκειμένου αυτά τα «πόδια» να βρουν τη μέγιστη δυνατή απόδοση. Οι θυσίες έπρεπε να γίνουν, γιατί διαφορετικά δε θα υπήρχε πιθανότητα Θέωσης. Απλά αυτό, το οποίο αντιλαμβανόμαστε σαν βασανισμό και τιμωρία, είναι πάντα αναλογικό και κατανέμεται πάντα Δίκαια, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχει η Δικαιοσύνη τού Θεού.

Όποιος —εξαιτίας αυτού του Σχεδίου— προσπάθησε ή προσπαθεί ακόμα να επωφεληθεί εις βάρος των ανθρώπων, είναι εκείνος που την «πατάει» όσο κανένας άλλος. Ο βασανισμός τού Θεού ξεκινάει από τους δούλους Του και ελάχιστα αφορά τους ανθρώπους. Ο βασανισμός τού Θεού ξεσπά στο μέγιστο σ’ εκείνους που κυκλοφορούν με λιμουζίνες και κατοικούν σε παλάτια εξαιτίας Του, και όχι στους απλούς ανθρώπους. Δεν υπάρχει ιερέας τού Θεού, που να μη γεύτηκε την οργή Του, εξαιτίας τής επαφής του με την Αποκάλυψη. Μέρα-νύχτα τους βασανίζει και «παίζει» με τον τρόμο που τους προκαλεί. Για τους υπόλοιπους ανθρώπους ο κανόνας που ισχύει μόνιμα είναι ότι «η «απόσταση» από τη «φωτιά» είναι αυτή που «σώζει». Όσο πιο «μακριά» στέκεσαι από τα ιερατεία, τόσο πιο καλή ζωή θα έχεις. Μπορεί να «κρυώνεις» λίγο από τη φτώχεια, αλλά δεν «καίγεσαι» από τον τρόμο. Τυχεροί ήταν οι άνθρωποι εκείνοι, οι οποίοι δεν διάβασαν ποτέ την Αποκάλυψη και δεν άκουσαν ποτέ τους ιερείς τού «ψαρά» Πέτρου να την περιγράφουν. Όμως, ο βασανισμός των ιερέων είναι συνεχής και τρομερός. Εξαιτίας αυτού του απάνθρωπου βασανισμού προκαλείται ο βασανισμός των ανθρώπων, ο οποίος βέβαια είναι απειροελάχιστος σε σχέση με αυτόν των ιερέων.

Ο Θεός έδωσε δύναμη και δικαιώματα στους εκλεκτούς, όμως, αλίμονο σ’ αυτόν που δεν ήταν καθαρός. Με πρώτο τον Απόστολο Πέτρο ο Θεός έδειξε από την πρώτη στιγμή —και με τον πιο απόλυτο τρόπο— τη διάθεσή Του απέναντι στους δούλους Του. Ο ζωντανός Αντίχριστος κρεμάστηκε ανάποδα στη Ρώμη κι αυτήν ήταν η «τύχη» τού «πατέρα» των αναβατών τού Χλωρού Ίππου. Αλίμονο σ’ αυτόν που δεν αγαπά τους ανθρώπους και προσπαθεί να επωφεληθεί εις βάρος τους με φόβητρο τον Θεό. Όσο πιο άθλιος και δεισιδαίμονας είναι ο ιερέας —ή ο απλός θρησκόληπτος άνθρωπος— που δηλητηριάζει την κοινωνία, τόσο πιο βαθιά μπαίνει στην Αποκάλυψη. Όσο πιο δυστυχισμένος είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος ζει στην επίγεια Κόλαση του βασανισμού τής Αποκάλυψης, τόσο πιο πολύ προσπαθεί να παρασύρει τους ανθρώπους μέσα σ’ αυτήν …Τόσο πιο πολύ βρίσκει παρηγοριά στην Αποκάλυψη …Φοβάται τα τρομερά και ζει τα χειρότερα …Μισεί το φως τού ζωντανού Χριστού και την ευφυΐα Του και βρίσκει παρηγοριά περιμένοντας το νεκρό «Θηρίον» τού Κάτω Κόσμου. Έτσι βασανίζεται υπερβολικά κι ελπίζει οι χαρούμενοι άνθρωποι να βασανιστούν ακόμα περισσότερο. Μπαίνει στον κόσμο τής Αποκάλυψης και δεν αγωνίζεται να βγει απ’ αυτήν, αλλά να βάλει μέσα σ’ αυτήν όσους περισσότερους μπορεί.

Αποκάλυψις = 43 = Κάτω κόσμος = Μύλος μέγας = Ιστορία = Βαθέα του σατανά = Επτά πληγαί

Αυτή η γνώση είναι που λειτουργεί ως «μύλος μέγας» εναντίον αυτών που σκανδαλίζουν τα παιδιά και είναι η ίδια επίσης που αποτελεί τη χάλαζα και το πυρ.

Χάλαζα και πυρ = Κατάρα του Θεού = 43 = Αποκάλυψις

Όσον αφορά το πλήρες όνομα της,…

Αποκάλυψις Ιωάννου = 75 = Βρυγμός των οδόντων = Τέσσαρες άνεμοι = Διάβολος Πέτρος = Πάπας της Ρώμης = Έργα της πόρνης = Νεκρός Ιησούς = Ιερείς του Θεού = Αρνίον εσφαγμένον.

…αποκαλύπτει ποιοι —εξαιτίας τής απιστίας τους— ενεργούν για την επιβεβαίωσή της. Όταν, Νεκρός Ιησούς = 75 = Διάβολος Πέτρος = Πάπας της Ρώμης = Ιερείς του Θεού, καταλαβαίνει κάποιος ότι επιβεβαιώνεται απόλυτα εκείνο το οποίο λέμε για τον ιππέα τού τέταρτου Ίππου …Καταλαβαίνει ποιος είναι ο Ιππέας του για όσο διάστημα ο Ίππος ο Χλωρός «πατάει» τον άνθρωπο. Τα «φίλτρα», δηλαδή, τα οποία «θολώνουν» την ορατότητα του ανθρώπου, έρχονται οι αριθμοί και τα ακυρώνουν με την απολυτότητά τους και την ευκρίνειά τους. Όλα αυτά τα οποία ο φόβος, η πίστη ή η τυφλή λατρεία εμποδίζουν κάποιον να καταλάβει —ποιος για παράδειγμα είναι ο Ιππέας επάνω στον τρομερό Χλωρό Ίππο—, έρχονται κι «εξαφανίζονται» με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο εξαιτίας των αριθμών.

Στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται το πόσο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ, αλλά ταυτόχρονα και πόσο ΒΛΑΚΑΣ είναι ο σημερινός Πάπας τής Ρώμης …Ο σημερινός ζωντανός Αντίχριστος, ο οποίος ιππεύει τον Χλωρό Ίππο …Ο «αλάθητος» διάδοχος του Πέτρου και ηγέτης τού Χριστιανισμού …Πως —για να πει κάτι δήθεν «έξυπνο» ή «ανατρεπτικό»— φτάνει σε σημείο, να πριονίζει το «κλαδί» επάνω στο οποίο κάθεται ο ίδιος …Ο γελοίος φασίστας και «υποχείριο» του Ράτσινγκερ και των μυστικών υπηρεσιών τής Νέας Τάξης. Τι είπε πρόσφατα αυτή η τρομερή «διάνοια»; …Σε ομιλία του στον ναό τού Αγίου Πατρικίου στις ΗΠΑ —και μάλιστα φορώντας τα «χλωρά» άμφια— δήλωσε με απίστευτο θράσος ότι …«ο Ιησούς «απέτυχε» στην Αποστολή Του, εφόσον Σταυρώθηκε»…

Υποτίθεται ότι εξέτασε την ανθρώπινη πλευρά ενός Θείου Σχεδιασμού, που βέβαια δεν έχει καμία τέτοια πλευρά. Μιλάμε για βλασφημία από τον τελευταίο άνθρωπο που θα είχε λόγο να το κάνει αυτό …και μάλιστα δημοσίως. Αυτό, δηλαδή, το οποίο θεωρούμε θεμέλιο της «επιτυχίας» τού Ιησού —και ήταν η Θυσία Του—, ο ηλίθιος δούλος Του το θεώρησε «αποτυχία» Του. Αυτός, ο οποίος κάθεται στον Θρόνο τού νεκρού Ιησού, και άρα στον Θρόνο που υπάρχει εξαιτίας τής «αποτυχίας» Του, είναι αυτός ο οποίος «κατήγγειλε» δημοσίως την «αποτυχία» αυτήν …Ο διάδοχος του Πέτρου …Ο Πάπας τής Ρώμης …Ο αναβάτης τού Χλωρού Ίππου.

Χλωρός Ίππος = 73 = Αμαρτωλός Πέτρος = Κάτω Κόσμος του Θεού = Οίκος του Ιησού = Οδόντες του όφεος = Φρέαρ της αβύσσου = Χρόνος μικρός

Όλα αυτά, τα οποία συμβαίνουν γύρω μας, αποδεικνύουν με τον πιο απόλυτο τρόπο ότι ο άνθρωπος —ακόμα κι όταν τα «βλέπει»— δεν τα καταλαβαίνει …Ό,τι άσχημο φοβάται ο άνθρωπος για την Εποχή τού Αντιχρίστου —για την οποία θεωρεί, ακόμα και μετά από τόσους αιώνες, ότι βρίσκεται «μπροστά» του— τα βιώνει κι απλά δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει …«Βλέπει» και δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτά τα οποία «βλέπει» …Ζει στον Κάτω Κόσμο και φοβάται την «Κόλαση» …Ζει τα τραγικά, γιατί φοβάται τα χειρότερα …«Κολλάει» εκεί όπου δεν πρέπει καν να «πλησιάζει» …«Αγγιστρώνεται» στο «βαρίδι» που τον «πάει» στον Κάτω Κόσμο …Βρίσκεται στη μέση τού ωκεανού και πιάνεται από ένα βαρύ «αμόνι», νομίζοντας ότι αποτελεί «σωσίβιο». Όσο πιο πολύ «θωρακίζεται» απέναντι στην «απειλή» τού Αντιχρίστου, τόσο πιο πιστός Του γίνεται. Όσο πιο πολύ Τον αποστρέφεται, τόσο πιο πολύ «κυνηγάει» τους απλούς ανθρώπους, για να τους «θυσιάσει» στο όνομά Του. Δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι ότι βλέπουν τον κόσμο «ανάποδα», γιατί κατοικούν εν αγνοία τους στον Κάτω Κόσμο. Δεν καταλαβαίνουν πως, όταν νιώθουν ότι «ανεβαίνουν», τότε «κατεβαίνουν» —και το αντίθετο—. Εάν δεν ήταν τραγική η κατάστασή τους, θα ήταν για γέλια.

Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε εξ’ αρχής για Σχέδιο —το οποίο στηριζόταν στη μαζική «πλάνη» και «μέθη» τής ανθρωπότητας …Μια «μέθη», την οποία την προκάλεσε ο Υιός τού Θεού …Αυτός, ο οποίος αυτοπαρουσιαζόταν ως «Άμπελος» και το «αίμα» του είναι «Οίνος» …Αυτός, ο οποίος δρομολόγησε το Σχέδιο του Πατέρα, που στηριζόταν στη ΜΗ-κατανόηση της πραγματικότητας και στην παγίδευση των πιο κουτοπόνηρων και θρασέων από τους ανθρώπους —όπως συμβαίνει συνήθως— …Μιλάμε για εσκεμμένο «λάθος» τού Ιησού, το οποίο όμως «παρήγαγε» ένα πολύ μεγαλειώδες κι απόλυτα χρήσιμο για την ανθρωπότητα αποτέλεσμα. Χωρίς τη θυσία όλων αυτών των «αμαρτωλών», όλους αυτούς τους αιώνες δεν θα είχαμε κάνει κανένα ουσιαστικό «βήμα» προόδου. Ο αναγνώστης —μετά απ’ όλα όσα περιγράψαμε— έχει μια πλήρη εικόνα της κατάστασης. Μπορεί να καταλάβει απόλυτα τι σημαίνει αυτοεκπληρούμενη Προφητεία και γιατί αυτή είναι μόνον στις δυνατότητες του Θεού να τη δρομολογήσει.

Όλη η «παγίδα» τής Αποκάλυψης στηρίζεται στο γεγονός ότι «ξεκινάει» την περιγραφή της από ένα χρονικό σημείο, το οποίο προηγείται τής λήψης της από τον Ιωάννη. «Αποκαλύπτει» στους λαούς τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τι θα «πάθουν» εξαιτίας ενός «ξένου», αλλά το όνομά του το δίνει «κωδικοποιημένο» με το γνωστό σε όλους «Χξς». «Αποκαλύπτει» στους Χριστιανούς τι θα «πάθουν» οι ίδιοι στην αυτοκρατορία τους, αλλά δεν τους «τοποθετεί» επάνω στον άξονα του χρόνου, για να παρακολουθούν την «εξέλιξη» και άρα να λαμβάνουν τα μέτρα τους. Ως εκ τούτου το αίτιο της κακοδαιμονίας είναι εξ ορισμού λάθος ν’ αναζητείται στο μέλλον, ενώ αυτό έχει ήδη «περάσει» «μπροστά» από τον Ιωάννη και δεν το έχει καταλάβει ούτε ο ίδιος …Απλά πράγματα, εάν γνωρίζεις τη λογική τους. Ο Αντίχριστος, ο οποίος θα είναι το αίτιο όλων των κακών, έχει προηγηθεί της «Δωρεάς» τής Αποκάλυψης, η οποία υποτίθεται θα Τον «αποκάλυπτε» για τον ρόλο Του στο μέλλον.

Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν μιλάμε για την Αποκάλυψη, μιλάμε για ολοκληρωμένο «Έργο», που, εάν δεν γνωρίζεις το σημείο «έναρξής» της, δεν μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει, γιατί νομίζεις ότι το σημείο έναρξής της ταυτίζεται με τον χρόνο που πραγματοποιήθηκε η λήψη της από τον Ιωάννη …κι αυτό είναι λάθος …Μέγα λάθος, που μπορεί να σε «σκοτώσει». Ό,τι «βλέπει» ο Ιωάννης και νομίζει ότι θα συμβεί στο μέλλον, έχει ήδη συμβεί κι απλά το μέλλον θα αλλάξει τις κλίμακες σε μια υπάρχουσα κατάσταση και τίποτε άλλο. Για να υπάρχουν Χριστιανοί —έστω και ελάχιστοι— και άρα και ο ίδιος ανάμεσα σ’ αυτούς, σημαίνει ότι τα Θηρία έχουν εμφανιστεί ήδη. Χωρίς το δεύτερο Θηρίο δεν θα υπήρχαν καν Χριστιανοί …κι αυτό είναι το λεπτό «σημείο» που αλλάζει τα πάντα. Όλα τα Θηρία έχουν ήδη εμφανιστεί και ο Ιωάννης εν αγνοία του «τρομοκρατεί» τους πιστούς με τη μελλοντική εμφάνισή τους. Με τον τρόπο αυτόν εξυπηρετεί ένα Σχέδιο, το οποίο βέβαια αγνοεί πλήρως.

Η Αποκάλυψη μόνον μετά την «Αποκάλυψή» της θα μπορεί να χαρακτηριστεί ως «Δώρο τού Θεού». Μέχρι να συμβεί αυτό, αποτελεί ένα τρομερά επικίνδυνο και θανατηφόρο «εργαλείο» τού Θεού …Είναι μία Προφητεία, η οποία εξυπηρετεί τα Σχέδια του Θεού και έχει δοθεί από τον Ίδιο στους δούλους Του, γιατί διαφορετικά —όπως αναλυτικά εξηγήσαμε— δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσει η ανθρωπότητα στο σημερινό επίπεδο τεχνολογικής ανάπτυξης …Στο επίπεδο αυτό, το οποίο θα του εξασφάλιζε την αιώνια σωτηρία …Είναι μια Προφητεία τόσο έξυπνα δομημένη κι ερμητικά κλεισμένη και κλειδωμένη, που δεν θα υπήρχε ΠΟΤΕ η περίπτωση ν’ «ανοίξει» άκαιρα —και μάλιστα από κάποιον που δεν θα διέθετε τα «κλειδιά» της— …Μια Προφητεία με τις ιδανικές «δόσεις» απειλών και υποσχέσεων, ώστε ν’ αντέξει στον χρόνο και την αμφισβήτηση των ανθρώπων και να προκαλέσει η ίδια άμεσα την πραγμάτωσή της …Μια Προφητεία, η οποία, μέχρι την εκπλήρωσή της, μπορεί να παγιδεύσει μέσα της —όπως κι αποδείχθηκε μέσα στους αιώνες— ακόμα και την πιο ισχυρή ανθρώπινη ευφυία …Μια Προφητεία με «καρότα» ανάλογα των «μαστιγίων», ώστε ν’ αντέξει ο άνθρωπος μέχρι το Τέλος …Να μην παρατήσει τον αγώνα του, εξαιτίας της κόπωσης και της απελπισίας του. Όλα στο απόλυτο όριο τόσο των αντοχών τού Σχεδιασμού όσο βέβαια και των χαρακτηριστικών τού ανθρώπου. Ο Δημιουργός αυτού του τρομερού «εργαλείου» τού Θείου Πνεύματος είναι ο Υιός τού Θεού …Ο Ιησούς …Ο ίδιος ο Θεός.

Αυτός είναι που έστειλε τον άγγελό Του να ενημερώσει τις Εκκλησίες και άρα όλους τους δούλους Του για τα όσα θ’ ακολουθήσουν της Σταύρωσής Του και άρα του «θανάτου» Του. Έτσι παίρνει το πραγματικό του νόημα εκείνο που είπε επάνω στον Σταυρό —και ΠΡΙΝ πεθάνει— στις γυναίκες που Τον ακολουθούσαν κι έκλαιγαν γι’ Αυτόν …(Λουκ. 23,28) «στραφείς δέ πρός αὐτάς ὁ Ἰησοῦς εἶπε· θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, μή κλαίετε ἐπ᾿ ἐμέ, πλήν ἐφ᾿ ἑαυτάς κλαίετε καί ἐπί τά τέκνα ὑμῶν.» Γνώριζε ΑΚΡΙΒΩΣ τι θα ακολουθούσε, γιατί ο Ίδιος το είχε δρομολογήσει, θυσιάζοντας τον Εαυτό Του για το ΚΑΛΟ τής ανθρωπότητας. Αυτός είναι που μας «συστήνεται» στην Αποκάλυψη ως Δημιουργός της ΟΛΗΣ κατάστασης, που θα Τον ταυτίσει με τον έτερο εαυτό Του στη Ρώμη. Μας ενημερώνει για το Σχέδιο του Θεού, το οποίο μετά τη Θυσία Του έχει πλέον μπει στην τελική «ευθεία» …Έχει ξεκινήσει να εφαρμόζεται το Σχέδιο των δύο Θεανθρώπων —που είναι ΕΝΑΣ—. Μας ενημερώνει την ώρα και τη στιγμή ΑΚΡΙΒΩΣ που ξεκινάει για την ανθρωπότητα η Μεγάλη Δοκιμασία για την εξομοίωση των καταστάσεων μεταξύ «Ουρανού» και Γης …Την ώρα και τη στιγμή που ο Μιχαήλ «πέφτει» στη Γη και δημιουργεί το «στράτευμά» Του, για να ξεκινήσει τον «Πόλεμο» με τον άλλο Αρχάγγελο της Ρώμης.

Ποιος είναι ο ρόλος Του, όπως τον περιγράφει ο Ίδιος;

…(Αποκ. Ιωάν. 22,16) «Ἐγώ Ἰησοῦς ἔπεμψα τόν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπί ταῖς ἐκκλησίαις. ἐγώ εἰμι ἡ ῥίζα καί τό γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστήρ ὁ λαμπρός ὁ πρωϊνός».

Συστήνεται ως

Αστήρ = 26 = Μιχαήλ = Υιός = Σατανάς

Ποιος αστέρας όμως; …Ο πρωινός, δηλαδή ο Πλανήτης Αφροδίτη

Αφροδίτη = 39 = Διάβολος = Βεελζεβούλ = Ιμπλίς

Αυτός είναι ο αστέρας, που φέρνει το πρώτο φως στους ανθρώπους. Άρα; …Άρα, ο Εωσφόρος !!!

Εωσφόρος = 52 = Αιώνιο Πυρ = Υιός Άρσεν = Υιός του Σατανά = Κληρονόμος = Κλειδοκράτωρ = Ιερουσαλήμ = Δώδεκα Πυλώναι

Ο Ίδιος ο Ιησούς αποκαλύπτει —εμμέσως— ότι μετά τη Θυσία Του είναι ο επικίνδυνος Σατανάς …Ο πρωινός αστέρας …Ο φοβερός και τρομερός Εωσφόρος …Ο αστέρας, ο οποίος έχει αρκετό φως για να φαίνεται ο Ίδιος, αλλά όχι για να φωτίζει τον Κόσμο. Έτσι «κλείνει» η Αποκάλυψη και εμείς είμαστε οι Πρώτοι τυχεροί που θα μάθουμε την Αλήθεια και θα μπορέσουμε ν’ απολαύσουμε την Αυγή τής Πρώτης Ημέρας τής «Θείας Κοινωνίας» …Οι Πρώτοι, που θα δούμε τον «Ήλιο» ν’ «ανατέλλει» ξανά στη Γη μετά από τη μεγάλη «νύχτα» …Οι Πρώτοι που θα «γευτούμε» την ΥΠΟΣΧΕΣΗ του Θεού για «Αιώνια ζωή». Ο Ίδιος ο Θεός ήταν υπεύθυνος για τη «Δύση» τού Ηλίου και ο Ίδιος είναι και για την «Ανατολή» του.

Για τη θέωση του ανθρώπου έγιναν όλα αυτά …Για τη σωτηρία τού Κόσμου σκοτείνιασε στον απόλυτο βαθμό ο Κόσμος. Ο Ήλιος έγινε σαν τρίχινος σάκος και «σκέπασε» και τη Σελήνη, για να φαίνεται στον Ουρανό μόνον η Αφροδίτη. Ο Ιησούς Σταυρώθηκε κι εξαιτίας Του «κρύφτηκαν» οι Έλληνες στην «έρημο» και «χάθηκαν» από τον «Ουρανό» οι Φωστήρες τής Γης. «Χάθηκε» το τέλειο Βρέφος = 33 = Ήλιος, που είδαμε στιγμιαία με την έλευση των Θεανθρώπων και έμεινε το ατελές Έμβρυο = 26 = Αστήρ μέχρι να συμπληρωθεί ο χρόνος «κύησης» του Θεανθρώπου …Χωρίς τους Έλληνες = 34 = Σελήνη, στο σκοτεινό ουράνιο στερέωμα έμεινε μόνον ο Εωσφόρος …Η λαμπερή αλλά επικίνδυνη Αφροδίτη. Αυτός ήταν ο ρόλος τού Υιού Του. Αυτός ήταν ο ρόλος τού Υιού τού Ανθρώπου. Αυτός ήταν ο ρόλος τού Σωτήρα τού Κόσμου …Να βοηθήσει την ανθρωπότητα να «γεννηθεί» στο ανώτατο πνευματικό επίπεδο, που είναι το θεϊκό. Γεννήθηκε πρώτα στη ζωική της μορφή κι έπρεπε να πάρει την τελική θεϊκή της μορφή και στον χώρο τού πνεύματος.

Αυτή η «αναβάθμιση» του ανθρώπινου είδους απαιτούσε θυσία και άρα είχε μεγάλο κόστος για την πραγματοποίησή της. Η «απόσταση» μεταξύ τής φυσικής γέννησης του ανθρώπινου είδους και της πνευματικής του «απογείωσης» είναι ο χρόνος που απαίτησε ο Σχεδιασμός τού Θεού. Έπρεπε το πρόωρο «έμβρυο», που εμφανίστηκε άκαιρα, να συνεχίσει την «κύησή» του και να προστατευτεί μέσα στο «σκοτάδι» τής σφραγισμένης «κοιλιάς» τού Κάτω Κόσμου —μέχρι να γίνει κανονικό «βρέφος»— …Έπρεπε η ανθρωπότητα να κάνει τον φυσικό της «κύκλο» μέχρι να «γεννηθεί» ξανά …Να «σκοτεινιάσει» η Γη και να πέσει η «νύχτα», μέχρι να έρθει ξανά η «Ανατολή» …Να ξημερώσει η «αιώνια ημέρα»…

Σάκκος τρίχινος = 77 = Έκλειψη σελήνης = Υιός τού Ανθρώπου = Εξακόσια Εξήκοντα Έξ = Αποφώλιον βρέφος = Ο Όφις ο Αρχαίος = Άγγελος της Αβύσσου = Σωτήρας τού Κόσμου

Έτσι «κλείνει» η Αποκάλυψη, η οποία κάποτε σηματοδοτούσε την Αρχή μιας «πορείας», ενώ σήμερα σηματοδοτεί το ΤΕΛΟΣ της. Δόθηκε όταν η ανθρωπότητα βρισκόταν στο «Α» και εμείς σήμερα «βλέπουμε» καθαρά το «Ω». Αυτή θα είναι η «Μεγάλη Ανατολή» και θα συμβεί όταν θα ξεκλειδωθεί και η Αποκάλυψη με όλα τα μυστικά της. Αυτήν την Ανατολή θα φέρει ο Παράκλητος, όπως μας υποσχέθηκε ο Ιησούς…

Μεγάλη Ανατολή = 43 = Αποκάλυψις = Παράκλητος.

(Αποκ. Ιωάν. 22,20) «Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα· ναί ἔρχομαι ταχύ. ἀμήν, ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ»

…Όλα θα γίνουν τέλεια …και πολύ σύντομα !!!

 

 Σχολιάστε το άρθρο μας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο Twitter

στο Viber

στο Telegram

στο GAB...

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!