Ο όρος και το περιεχόμενο της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας ως προοπτική λύσης του Κυπριακού, μπήκε στο λεξιλόγιο της ελληνικής πλευράς...
Ο όρος και το περιεχόμενο της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας ως προοπτική λύσης του Κυπριακού, μπήκε στο λεξιλόγιο της ελληνικής πλευράς το 1977.
Βεβαίως, είναι ευρέως γνωστό, ότι από πριν την εισβολή, η Τουρκία (αφού αποσχίσθηκαν οι Τ/κύπριοι το 1963 από το επίσημο και νόμιμο κυπριακό κράτος) επεδίωκε αυτή τη λύση, ως την αφετηρία προς τη Διχοτόμηση.
Ήδη, είχε καταφέρει μέσω των Συμφωνιών της Ζυρίχης-Λονδίνου το 1960 να ριζώσει τα δικοινοτικά-διχοτομικά στοιχεία (ποσοστώσεις στην Κυβέρνηση, στη Βουλή, στρατό, Αστυνομία, Δημόσια Διοίκηση, αρνησικυρία Τούρκου Αντιπροέδρου κλπ), αλλά και τα γεωγραφικά-διχοτoμικά στοιχεία, κυρίως με τη χωριστή διοίκηση των Δήμων (με την προοπτική αυτοεγκλεισμού σε θύλακες-όπως και έγινε).
Η διοικητική-δικοινοτική διχοτόμηση της Κύπρου διενεργήθηκε το 1963 με την τ/κυπριακή ανταρσία και τη βίαιη μετακίνηση από τον Ραούφ Ντεκτάς του τ/κυπριακού πληθυσμού προς τα βόρεια. Οι πρώτες «δικοινοτικές συνομιλίες» άρχισαν το καλοκαίρι του 1968 μεταξύ Κληρίδη-Ντεκτάς, κατά τις οποίες οι Τ/κύπριοι επεδίωκαν την ομοσπονδοποίηση των τουρκικών χωριών για σκοπούς αυτοδιοίκησης, ανεξάρτητα από τη γεωγραφική τους θέση. Το αδιέξοδο των συνομιλιών, δηλ. η ελλειμματική νομιμοποίηση του τ/κυπριακού πραξικοπήματος του 1963, ήρθε να επισφραγίσει η τουρκική εισβολή. Έτσι, η δύναμη των τουρκικών όπλων έφερε τον όρο και το περιεχόμενο της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στην ατζέντα της ελλαδοκυπριακής ηγεσίας. Έκτοτε, η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία χαραχτηρίζεται ως οδυνηρός συμβιβασμός, η δε ακελική προπαγάνδα, αφού ρίζωσε ιδεολογικά στην κυπριακή κοινωνία και στο κατεστημένο, προωθεί την ομοσπονδοποίηση της Κύπρου ως «τη μόνη λύση που θα αναιρέσει την κατοχή και τη διχοτόμηση».
Το πολιτικό κατεστημένο της κυπριακής κοινωνίας, εθελοτυφλώντας, παρερμήνευσε την ιστορία του Κυπριακού, ανάγοντας την Ομοσπονδία ως «λύση – επανένωση», χωρίς να τονίζει ότι η Ομοσπονδία αποτελεί τουρκική απαίτηση από τη δεκαετία του 50’,ως τον προπομπό της Νομιμοποιημένης Διχοτόμησης. Η πραγματικότητα λοιπόν και η ρεαλιστική αντιμετώπιση του ερμηνευτικού περιεχομένου της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας είναι πως η Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου του 1977 αποτελεί από μόνη της αναγνώριση και αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής, άρα και συμπερίληψή τους στο ομοσπονδιακό σχέδιο λύσης. Μαζί με τις Συμφωνίες Ζυρίχης, το νέο σκηνικό διευρύνει το φυλετικό διαχωρισμό, προσθέτοντας και το γεωγραφικό διαχωρισμό, καταλύοντας οριστικά την έννοια του ενιαίου κράτους.
Η Ομοσπονδία στην Κύπρο, δεν είναι προϊόν της λαϊκής βούλησης του κυρίαρχου λαού του νόμιμου και κυρίαρχου κυπριακού κράτους, αλλά αποτέλεσμα της τουρκικής υπεροπλίας, όπως αυτή εκδηλώθηκε το καλοκαίρι του 1974. Με αυτή την έννοια, το προπαγανδιστικό σύνθημα «ή Ομοσπονδία ή Διχοτόμηση» ανατροφοδοτεί τον διπλό κίνδυνο, αφενός της ιστορικής παραχάραξης και της εμφύτευσης του ομοσπονδιακού ιδεολογήματος στη συνείδηση των Ελλήνων, και αφετέρου, εμμένει στο λάθος δρόμο για τη διαχείριση του Κυπριακού. Αυτή η κακή στρατηγική έχει ως αποτελέσματα 1) το συνεχή αυτοεγκλωβισμό της ελληνικής πλευράς και τα αδιέξοδα στις «δικοινοτικές συνομιλίες» και 2) τη δημιουργία αρνητικού «κεκτημένου λύσης», που είναι ρατσιστικό και ανθελληνικό, έξω από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Με την έννοια «κεκτημένο λύσης» εννοούμε ότι ο διεθνής παράγοντας και κυρίως ο ΟΗΕ και η Ε.Ε με τα σχετικά τους ψηφίσματα, υιοθετούν την Δ.Δ.Ο ως μονόδρομο λύσης, με όλες τις προαναφερθτέντες αρνητικές συνέπειες.
Τέλος, ως προς τη διαδικασία Ομοσπονδοποίησης της Κύπρου, έχουμε να αναφέρουμε ότι οδηγεί μαθηματικά προς τη Διχοτόμηση: 1) με την επιβολή (συν)ομοσπονδιακού σχεδίου λύσης, που θα καταρρεύσει, λόγω και του «τ/κυπριακού δικαιώματος αυτοδιάθεσης», 2) με τα συνεχή αδιέξοδα που επιφέρουν οι «δικονοτικές συνομιλίες» και η επαναπροσεγγιστική πολιτική: αναβάθμιση του ψευδοκράτους, ανθελληνικές αποφάσεις του ΕΔΑΔ, αποενεχοποίηση της Τουρκίας κλπ.
Η ΑΠΟΕΛΛΑΣ, πολλάκις κατήγγειλε τη διαδικασία ομοσπονδοποίησης της Κύπρου μας και ιδιαίτερα την έξαρση της συνθηματολογικής και ανιστόρητης προπαγάνδας για τη συνειδησιακή επιβολή της κατάπτυστης Διζωνικής. Επί της ουσίας και της επικαιρότητας, υποβάλλουμε το εξής ερώτημα: Το διαφαινόμενο ναυάγιο των τρέχουσων «δικοινοτικών συνομιλιών», τί μηνύματα θα εκπέμψει διεθνώς; Ότι το Κυπριακό έγκειται στη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή και στην παραβίαση των ανθρωπίνων μας δικαιωμάτων; Την απάντηση μας την έδωσε το ΕΔΑΔ την προηγούμενη βδομάδα... Ή πόσο «ψευδοκράτος» είναι το ψευδοκράτος, όταν ο διεθνής περίγυρος (κυρίως ο αμερικανικός) ενεργοποιεί τους μηχανισμούς επανεκλογής του Ταλάτ στην Προεδρία της «Τ.Δ.Β.Κ», πιέζοντας επί τούτου και την ελληνική κυβέρνηση...;
Εστάλη από WWW.APOELLAS.COM
Η διοικητική-δικοινοτική διχοτόμηση της Κύπρου διενεργήθηκε το 1963 με την τ/κυπριακή ανταρσία και τη βίαιη μετακίνηση από τον Ραούφ Ντεκτάς του τ/κυπριακού πληθυσμού προς τα βόρεια. Οι πρώτες «δικοινοτικές συνομιλίες» άρχισαν το καλοκαίρι του 1968 μεταξύ Κληρίδη-Ντεκτάς, κατά τις οποίες οι Τ/κύπριοι επεδίωκαν την ομοσπονδοποίηση των τουρκικών χωριών για σκοπούς αυτοδιοίκησης, ανεξάρτητα από τη γεωγραφική τους θέση. Το αδιέξοδο των συνομιλιών, δηλ. η ελλειμματική νομιμοποίηση του τ/κυπριακού πραξικοπήματος του 1963, ήρθε να επισφραγίσει η τουρκική εισβολή. Έτσι, η δύναμη των τουρκικών όπλων έφερε τον όρο και το περιεχόμενο της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στην ατζέντα της ελλαδοκυπριακής ηγεσίας. Έκτοτε, η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία χαραχτηρίζεται ως οδυνηρός συμβιβασμός, η δε ακελική προπαγάνδα, αφού ρίζωσε ιδεολογικά στην κυπριακή κοινωνία και στο κατεστημένο, προωθεί την ομοσπονδοποίηση της Κύπρου ως «τη μόνη λύση που θα αναιρέσει την κατοχή και τη διχοτόμηση».
Το πολιτικό κατεστημένο της κυπριακής κοινωνίας, εθελοτυφλώντας, παρερμήνευσε την ιστορία του Κυπριακού, ανάγοντας την Ομοσπονδία ως «λύση – επανένωση», χωρίς να τονίζει ότι η Ομοσπονδία αποτελεί τουρκική απαίτηση από τη δεκαετία του 50’,ως τον προπομπό της Νομιμοποιημένης Διχοτόμησης. Η πραγματικότητα λοιπόν και η ρεαλιστική αντιμετώπιση του ερμηνευτικού περιεχομένου της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας είναι πως η Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου του 1977 αποτελεί από μόνη της αναγνώριση και αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής, άρα και συμπερίληψή τους στο ομοσπονδιακό σχέδιο λύσης. Μαζί με τις Συμφωνίες Ζυρίχης, το νέο σκηνικό διευρύνει το φυλετικό διαχωρισμό, προσθέτοντας και το γεωγραφικό διαχωρισμό, καταλύοντας οριστικά την έννοια του ενιαίου κράτους.
Η Ομοσπονδία στην Κύπρο, δεν είναι προϊόν της λαϊκής βούλησης του κυρίαρχου λαού του νόμιμου και κυρίαρχου κυπριακού κράτους, αλλά αποτέλεσμα της τουρκικής υπεροπλίας, όπως αυτή εκδηλώθηκε το καλοκαίρι του 1974. Με αυτή την έννοια, το προπαγανδιστικό σύνθημα «ή Ομοσπονδία ή Διχοτόμηση» ανατροφοδοτεί τον διπλό κίνδυνο, αφενός της ιστορικής παραχάραξης και της εμφύτευσης του ομοσπονδιακού ιδεολογήματος στη συνείδηση των Ελλήνων, και αφετέρου, εμμένει στο λάθος δρόμο για τη διαχείριση του Κυπριακού. Αυτή η κακή στρατηγική έχει ως αποτελέσματα 1) το συνεχή αυτοεγκλωβισμό της ελληνικής πλευράς και τα αδιέξοδα στις «δικοινοτικές συνομιλίες» και 2) τη δημιουργία αρνητικού «κεκτημένου λύσης», που είναι ρατσιστικό και ανθελληνικό, έξω από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Με την έννοια «κεκτημένο λύσης» εννοούμε ότι ο διεθνής παράγοντας και κυρίως ο ΟΗΕ και η Ε.Ε με τα σχετικά τους ψηφίσματα, υιοθετούν την Δ.Δ.Ο ως μονόδρομο λύσης, με όλες τις προαναφερθτέντες αρνητικές συνέπειες.
Τέλος, ως προς τη διαδικασία Ομοσπονδοποίησης της Κύπρου, έχουμε να αναφέρουμε ότι οδηγεί μαθηματικά προς τη Διχοτόμηση: 1) με την επιβολή (συν)ομοσπονδιακού σχεδίου λύσης, που θα καταρρεύσει, λόγω και του «τ/κυπριακού δικαιώματος αυτοδιάθεσης», 2) με τα συνεχή αδιέξοδα που επιφέρουν οι «δικονοτικές συνομιλίες» και η επαναπροσεγγιστική πολιτική: αναβάθμιση του ψευδοκράτους, ανθελληνικές αποφάσεις του ΕΔΑΔ, αποενεχοποίηση της Τουρκίας κλπ.
Η ΑΠΟΕΛΛΑΣ, πολλάκις κατήγγειλε τη διαδικασία ομοσπονδοποίησης της Κύπρου μας και ιδιαίτερα την έξαρση της συνθηματολογικής και ανιστόρητης προπαγάνδας για τη συνειδησιακή επιβολή της κατάπτυστης Διζωνικής. Επί της ουσίας και της επικαιρότητας, υποβάλλουμε το εξής ερώτημα: Το διαφαινόμενο ναυάγιο των τρέχουσων «δικοινοτικών συνομιλιών», τί μηνύματα θα εκπέμψει διεθνώς; Ότι το Κυπριακό έγκειται στη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή και στην παραβίαση των ανθρωπίνων μας δικαιωμάτων; Την απάντηση μας την έδωσε το ΕΔΑΔ την προηγούμενη βδομάδα... Ή πόσο «ψευδοκράτος» είναι το ψευδοκράτος, όταν ο διεθνής περίγυρος (κυρίως ο αμερικανικός) ενεργοποιεί τους μηχανισμούς επανεκλογής του Ταλάτ στην Προεδρία της «Τ.Δ.Β.Κ», πιέζοντας επί τούτου και την ελληνική κυβέρνηση...;
Εστάλη από WWW.APOELLAS.COM
Δεν υπάρχουν σχόλια
Μπορείτε να γράψετε και να σχολιάσετε τα πάντα, αλλά αν το κείμενο σας περιέχει υβριστικούς χαρακτηρισμούς σας ενημερώνουμε ότι δεν θα δημοσιεύεται. Σε περίπτωση καθυστέρησης δημοσίευσης των σχολίων ζητούμε συγγνώμη και παρακαλούμε να μην βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα. Με σεβασμό και εκτίμηση η διαχείριση του ιστολογίου