Το ψευδοκράτος και ο «ηγέτης» του μαριονέτα, που αναγνωρίζεται μόνο από τη Τουρκία...

Ο Τατάρ έμαθε…από εμάς…και εμείς πάθαμε  από αυτούς…                                        Την πεποίθηση πως στο Κυπριακό επιτυχής μπορεί...

Ο Τατάρ έμαθε…από εμάς…και εμείς πάθαμε  από αυτούς…     

                               

Την πεποίθηση πως στο Κυπριακό επιτυχής μπορεί να είναι μια διαδικασία, που θα βασίζεται στην κυριαρχική ισότητα, για μια συνεργασία δύο ίσων, κυρίαρχων κρατών, εξέφρασε στην Ειδική Απεσταλμένη του ΓΓ του ΟΗΕ για το Κυπριακό, Τζέιν Χολ Λουτ, ο τουρκοκύπριος ηγέτης Ερσίν Τατάρ.

Διάταξη – επιμέλεια κειμένου από Αντώνη Αντωνά

(Προ του 1974 οι ΤΚ ήταν το 18% του συνολικού κυπριακού πληθυσμού. Σήμερα υπό την πίεση του στρατού εισβολής παρέμειναν στο 9%. Η πλειοψηφία κατέφυγε σε ευρωπαϊκές χώρες αφού κατέχουν Ευρωπαϊκά Κυπριακά διαβατήρια…!)

«Εμαθε… από εμάς»                                                                                                                     Και πριν την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, πρόσθεσε, για 5 χρόνια διεξάγονταν συνομιλίες και το κράτος άντεξε μόλις 3 χρόνια. Ούτε και μεταξύ 60 – 63 δούλεψε και πολύ, συμπλήρωσε, τονίζοντας ότι, μετά την υπογραφή της συμφωνίας εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε πει τότε «οι Αγγλοι έφευγαν, αυτό είναι η αφετηρία για την Ενωση».                              

«Και πάλι έμαθε σήμερα πράγματα από εμάς», δήλωσε ο Ερσίν Τατάρ, αναφερόμενος στην κα Λουτ και ισχυριζόμενος ότι οι Ελληνοκύπριοι το 1963 πέταξαν με τα όπλα τους Τουρκοκύπριους έξω από το κράτος και το 1974 με το πραξικόπημα ήθελαν να κάνουν την Ενωση με την Ελλάδα.                                                                                   

«Από αυτό προέκυψε η 20η Ιουλίου 74», επισήμανε, προσθέτοντας ότι η εισβολή της Τουρκίας έφερε την ειρήνη στην Κύπρο.

(Με 5000 σφαγιασθέντες αμάχους, 250000 εκτοπισμένους Κυπρίους, 37%, κατεχόμενα Κυπριακά εδάφη, σύληση 500 εκκλησιών, υφαρπαγή όλου του πλούτου της ΚΔ, μουσεία, ιδιωτικές συλλογές, θησαυροφυλάκια τραπεζών και όλον τον εξοπλισμό των κατεχομένων κατοικιών και ξενοδοχείων που αποτιμάται σε δις.)

«Εάν θέλουν κάποιοι να μας επιβάλουν με το ζόρι μια λύση στην Κύπρο, πόσο θα πάει; Σίγουρα για μας η ασφάλειά μας είναι πολύ σημαντική. Δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε εκείνα που περάσαμε το ’60. Εμείς πιστεύουμε ότι εάν υπάρξει μια λύση, μπορεί να είναι επιτυχής εάν είναι στη βάση της ισότητας και μεταξύ δύο κρατών. Και η κυριαρχία μας είναι εξαιρετικά σημαντική», υποστήριξε περαιτέρω.                   Ο δοτός πρόεδρος της κατεχόμενης Βόρειας Ελληνικης Κύπρου, εκτός από τυχοδιώκτης λέει και ασύστολα γκαιμπελικά ψεύδη

Γιατί τον αποκαλώ τυχοδιώκτη;

Διότι για αυτόν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, είναι το πιστεύω του και τηρεί ευλαβώς την τουρκική παροιμία..ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΤΡΟΠΗ. ΜΟΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ!

Δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, την εξυβρίζει καθημερινά, αλλά κατέχει Κυπριακό διαβατήριο και ταυτότητα, όπως και 160000 «υπήκοοι» του. Περί της 85000 γηγενείς Κύπριοι Μουσουλμάνοι στη Κύπρο και οι υπόλοιποι μετανάστες στο εξωτερικό, οι οποίοι άπαντες απολαμβάνουν τις κοινωνικές παροχές, που τους προσφέρει το Κυπριακό κράτος. Συντάξεις-Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, Επιδόματα κλπ.                                                                                                                                      Από το 1963 και μετά η Κ.Δ. ακόμη και μετά την ανταρσία των ΤΚ, παραχωρούσε «δωρεάν», ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνο και άλλα. Τα οφειλόμενα ποσά, τα οποία αντιστοιχούν σε δις, τα εισέπραττε το ΤΚ καθεστώς και τα χρησιμοποιούσε για παράνομους εξοπλισμούς …. Με αυτά μάλιστα πρόσφατα ανήγειρε και ηλεκτροπαραγωγό σταθμό. (Όταν έγινε η καταστροφή στο Μαρί ο Πρόεδρος τότε Χριστόφιας, δανείστηκε αναγκαστικά ρεύμα από ΤΚ και εκβιαστικά το ΤΚ καθεστώς απαίτησε την προπληρωμή του κόστους ρεύματος, το οποίο ήταν περίπου 60-70 εκατ. χωρίς να απαιτήσουμε το ποσόν  αυτό να το αφαιρέσουν από τα δις που όφειλαν) 

Με κυπριακό διαβατήριο ο Τατάρ

Ο εθνικιστικός οίστρος του Ερσίν Τατάρ διήρκεσε μόνο δύο μέρες. Τόσο ήταν το διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να αποκαλυφθεί από την τ/κ εφημερίδα «Αβρούπα» πως και ο ίδιος ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων είναι κάτοχος διαβατηρίου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στο άρθρο του μάλιστα, ο βραβευμένος από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το βραβείο του ευρωπαίου πολίτη Σενέρ Λεβέντ, αποκάλυψε ότι ο Ερσίν Τατάρ εξασφάλισε το διαβατήριο του το 2000, όταν τα οδοφράγματα ήταν ακόμα κλειστά. Σύμφωνα με το δημοσίευμα έλαβε το διαβατήριό του με την μεσολάβηση «φίλων του στο Νότο». Οι αποκαλύψεις της εφημερίδας δεν σταμάτησαν στον Τατάρ αλλά προεκτάθηκαν στον «πρωθυπουργό» Ερσάν Σανέρ και την σύζυγο του, οι οποίοι φέρονται να έλαβαν διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω ελληνοκύπριων συνδικαλιστών, ώστε να ταξιδέψουν στις ΗΠΑ. Το γαϊτανάκι των αποκαλύψεων συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα με την εφημερίδα «Γενίντουζέν» να αποκαλύπτει ότι πέραν των Τατάρ και Σανέρ, διαβατήρια της κυπριακής δημοκρατίας διαθέτουν οι 9 από τους 11 «υπουργούς» της υφιστάμενης «κυβέρνησης».

Ο Τατάρ μέχρι προ τινος ήταν υπόδικος και φυγόδικος, αφού στην Αγγλία ήταν μπλεγμένος σε σκάνδαλα εκατομμυρίων λιρών, μαζί με το συνεργάτη του αρχιμαφιόζο Ασίλ Ναντίρ. Στο ναδίρ οι απάτες τους και χιλιάδες άνθρωποι κλαίνε μέχρι σήμερα τα χαμένα τους λεφτά, τα οποία υπογείως ενίσχυσαν το Ερντογανικό και Ταταρικό και καθεστώς…                                                                                                 

Ερσίν Τατάρ, ο λογιστής του διαβόλου.

Προτού αναδειχθεί ηγέτης των Τουρκοκυπρίων και νέος παίκτης στην οδυνηρή εκκρεμότητα του Κυπριακού, ο άνθρωπος του Ερντογάν είχε απασχολήσει τη βρετανική Δικαιοσύνη για τον ρόλο του στο τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο της Polly Peck, στενός συνεργάτης ενός άλλου Τουρκοκύπριου, του διαβόητου Ασίλ Ναντίρ.

Εργάστηκε για λίγα χρόνια ως λογιστής στην PriceWaterhouse, για να μεταπηδήσει το 1986 σε μια μικρομεσαία κλωστοϋφαντουργία, όπου βρήκε έναν συμπατριώτη του, τον Τουρκοκύπριο Ασίλ Ναντίρ. Το όνομα της εταιρείας ακόμα και σήμερα προκαλεί άσχημος συνειρμούς στη Βρετανία: Polly Peck.                                                           Ο νέος δοτός ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, στενός συνεργάτης του Ναντίρ, δούλεψε στην Polly Peck ως το 1991.                                                                                                   H συγκεκριμένη εταιρεία υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες φούσκες στη σύγχρονη ιστορία του Σίτι. Γιγαντώθηκε ταχύτατα μέσα σε λίγα χρόνια, έφτασε να έχει χρηματιστηριακή αξία 1,7 δισ. στερλινών (από 330.000…) και κατέρρευσε εν μια νυκτί βυθισμένη στα χρέη το 1991, αφού πρώτα το αφεντικό, ο Ναντίρ, είχε φτάσει να είναι, το 1990, ο 36ος πιο πλούσιος στη Βρετανία με βάση τον κατάλογο των Sunday Times, και λίγο μετά να είναι ύποπτος κλοπής από την εταιρεία τουλάχιστον 150 εκατ. στερλινών. Η υπόθεση της Polly Peck, ο Ναντίρ και ο ρόλος του Τατάρ ως ταμεία του ομίλου και ανθρώπου του για όλες τις δουλειές απασχόλησαν επί δεκαετίες τη βρετανική Δικαιοσύνη.

Το 2012 το BBC περιέγραφε τον Τατάρ ως το δεξί χέρι του Ναντίρ. Οι δυο τους είχαν στενή συνεργασία και στα δικαστήρια που έγιναν χρόνια μετά τη φούσκα αναφέρθηκε συχνά ο ρόλος του σημερινού τουρκοκύπριου ηγέτη, μεταξύ άλλων στην προσπάθεια καταστροφής εγγράφων για να μην πέσουν στα χέρια των Αρχών που ερευνούσαν τα οικονομικά εγκλήματα στην εταιρεία. Τα συγκεκριμένα σχισμένα έγγραφα επανακολλήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως στοιχεία της δικογραφίας.

Αποδείχθηκε λοιπόν ότι επρόκειτο για μία προμελετημένη φούσκα, καθώς την εποχή που ο Τατάρ ήταν στο λογιστήριο και υπό την καθοδήγηση του Ναντίρ εξελίχθηκε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου, που μάλιστα οδήγησε και στην αλλαγή της νομοθεσίας. Η Polly Peck κατέρρευσε το 1991, με χρέη τα οποία έφταναν άνω του  1,3 δισ. λίρες. Οπως ανακάλυψαν οι βρετανικές αρχές εκείνη την εποχή, το δίδυμο Ναντίρ – Τατάρ είχε στην ουσία καταληστεύσει την εταιρεία και είχε οργανώσει ένα δίκτυο παράνομων τμηματικών μεταβιβάσεων διάφορων ποσών περίπου 150 εκατομμυρίων στερλινών την κάθε φορά  σε διάφορους λογαριασμούς στην Τουρκία και στο ψευδοκράτος. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι πέραν αυτών, ο Τατάρ είχε επιχειρήσει να καταστρέψει πολλά ενοχοποιητικά έγγραφα. Εντοπίστηκαν όμως από τις βρετανικές αρχές και έγιναν μέρος της δικογραφίας. 

Στις αρχές του 90  και έχοντας πια να αντιμετωπίσουν έρευνες και επαπειλούμενες διώξεις για την κατάρρευση της Polly Peck, τόσο ο Ναδίρ όσο και ο Τατάρ διέφυγαν στη «μητέρα» Τουρκία. Ο Τατάρ προσελήφθη στη FMC Nurol Defence Industry Co στην Αγκυρα. Αντιθέτως ο Ναντίρ, όντας φυγόδικος ως CEO της εταιρείας –αντιμετώπιζε πια 66 (!) κατηγορίες κλοπής και απάτης–, πέταξε το 1993 με ένα δικινητήριο αεροσκάφος και βρήκε καταφύγιο στα Κατεχόμενα της Κύπρου, περιοχή χωρίς κρατική οντότητα και άρα χωρίς συνθήκη έκδοσης με το Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο Ναντίρ επέστρεψε κάποια στιγμή στη Βρετανία για να δικαστεί –τον κατηγορούσαν ότι είχε αρπάξει δις  στερλίνες από την Polly Peck και άλλες εταιρείες μαϊμού. Κρίθηκε ένοχος για τα κλοπιμαία– καταδικάστηκε σε δεκαετή κάθειρξη, αλλά λίγο καιρό αργότερα πέτυχε μια συμφωνία να μεταφερθεί σε τουρκική φυλακή.                                  Σε πρώτη ανάγνωση ήταν μια ακατανόητη συμφωνία –ποιος θέλει να μείνει σε τουρκικές φυλακές;– αλλά η απορία λύθηκε όταν, όπως ανέφερε τότε η Telegraph, κατά την επιστροφή του στην Τουρκία του Ερντογάν, το 2016, έμεινε μόλις… μία ημέρα στη φυλακή. Η περίπτωση του Ναντίρ φωτίζει πολλές πτυχές για το πώς λειτουργεί η Τουρκία του Ερντογάν. Και το ποιον του ανθρώπου του, του Τατάρ, αντίστοιχα μας δίνει μια ιδέα για το τι συμβαίνει στο ψευδοκράτος (επί Ερντογάν και όχι μόνο).                                                                                                                                     Μετά την επιχειρηματική του δραστηριότητα, ο Τατάρ ασχολήθηκε με την πολιτική στα Κατεχόμενα. Η πιθανότητα έκδοσης εντάλματος σύλληψής του από την Interpol, ως συνεργού του Ναντίρ, τον είχε περιορίσει στη Βόρεια Κύπρο, όπου το χέρι του διεθνούς νόμου δεν έφτανε. Εφτανε μόνο το χέρι του Ερντογάν. Αφού είχε περάσει ένα φεγγάρι από τον Τουρκοκυπριακό Πολιτιστικό Σύλλογο Κωνσταντινούπολης, βρέθηκε να είναι ο άνθρωπος του προέδρου στα Κατεχόμενα: το 2009 συμμετείχε στην «κυβέρνηση» ως «υπουργός Οικονομικών» (ειρωνεία, με αυτό το παρελθόν), ενώ δέκα χρόνια αργότερα εξελέγη πρόεδρος του Κόμματος Εθνικής Ενότητας (UBP), του μεγαλύτερου δεξιού κόμματος των Τουρκοκυπρίων.

Ακολούθησε η υποψηφιότητά του στις εκλογές, όπου χάρη στην παρέμβαση του Ερντογάν, την επιδότηση με μαύρο χρήμα από πρώην υπόδικους συνεργάτες του και την πριμοδότηση των 150,000 κουβαλητών Τούρκων εποίκων, των οποίων αρχηγός είναι ο δολοφόνος του Τάσσου Ισαάκ *Ερχίν Αρικλί Τούρκος εκ γενετής (παρομοίως και ο πατέρας του Τατάρ ήταν καθαρόαιμος Τούρκος) και νυν αναπληρωτής πρόεδρος του ψευδοκράτους. Έτσι δόλια και αθέμιτα  επεκράτησε ο Τατάρ, έστω και με μικρή διαφορά με Ακιντζί, που ψήφισαν οι μετριοπαθείς Κύπριοι Μουσουλμάνοι.

*Διορισμένοι σύμβουλοι του Τατάρ και Αρικλί, όλοι οι καταζητούμενοι, για τις δολοφονίες Ισαάκ και Σολωμού, όπως και άλλων Ελληνοκυπρίων. Ένα κράτος ακράτειας δολοφόνων, καταζητουμένων, τυχοδιωκτών, αρχαιοκαπήλων, λαθρεμπόρων κ.ά.ΚΟΖΑ ΝΟΣΤΡΑ. Σύμβουλος επίσης του Ταταρικού καθεστώτος ο επίσης καταζητούμενος Τούρκος αξιωματικός και τότε υπουργός του ψευδοκράτους Κενάν Ακίν.

Σημειώνεται.                                                                                                                                                     H διαφορετική και «αμαρτωλή» σχέση της νέας τουρκοκυπριακής ηγεσίας με το καθεστώς του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναδεικνύεται μετά τη νίκη του Ερσίν Τατάρ στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής στα Κατεχόμενα. Ο εθνικιστής επικεφαλής του Κόμματος Εθνικής Ενότητας σχεδόν απροκάλυπτα εμφανίζεται ως «αχυράνθρωπος» του τούρκου προέδρου. Σύμφωνα όμως με καλά πληροφορημένες πηγές, η σχέση μεταξύ των δύο ανδρών δεν έχει μόνο πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά έχει και  «ουρά» κάποιων σκοτεινών υποθέσεων του παρελθόντος.

«Ξέπλυμα» από τον Ερντογάν

Μόλις ξέσπασε το σκάνδαλο, ο Ναντίρ διέφυγε στην Τουρκία και στη συνέχεια στο ψευδοκράτος της Κύπρου όπου και παρέμεινε έως το 2010, οπότε και επέστρεψε στη Βρετανία, προκειμένου να δικαστεί και «να καθαρίσει το όνομά του», όπως ανέφερε σε συνεντεύξεις του. Κατά το ίδιο διάστημα ο Τατάρ παρέμενε φυγόδικος στην Τουρκία, όπου αμέσως μετά την έλευσή του το 1991 εργάστηκε στην FMC Nurol Defence Industry στην Αγκυρα. Αργότερα επέστρεψε και αυτός στο ψευδοκράτος και ασχολήθηκε με την πολιτική και ύποπτες εμπορικές δραστηριότητες, που αφορούσαν ΕΚ περιουσίες, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Ο Ναντίρ καταδικάστηκε εν τέλει το 2012 σε 10ετή φυλάκιση. Δεν εξέτισε όλη την ποινή, καθώς τον Απρίλιο του 2016 μεταφέρθηκε στην Τουρκία και αφέθηκε ελεύθερος την αμέσως επόμενη ημέρα της άφιξής του. Η αδελφή του είχε τότε ευχαριστήσει δημοσίως του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τον υπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου για τις προσπάθειές τους, ώστε να αφεθεί ελεύθερος ο Ναντίρ.

Ο Τατάρ δεν δικάστηκε ποτέ, και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο επισκέφθηκε το Ηνωμένο Βασίλειο μόλις το 2019, για πρώτη φορά μετά το 1991, ως «πρωθυπουργός» του ψευδοκράτους. Δεν συνελήφθη, όμως, καθώς οι βρετανικές αρχές έκριναν και ανέφεραν ότι η υπόθεση στην οποία είχε εμπλακεί «δεν απειλούσε πλέον το δημόσιο συμφέρον».

Δραστηριοποίηση στα media

Το δίδυμο Ναντίρ – Τατάρ δραστηριοποιήθηκε στον κλάδο των μέσων ενημέρωσης στα Κατεχόμενα. Ο πρώτος το έπραξε με τον όμιλο Kibris Media Group, που εκδίδει έντυπα και ελέγχει τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Υποστήριζε με μαχητικότητα το Κόμμα Εθνικής Ενότητας, επικεφαλής του οποίου είναι σήμερα ο Τατάρ. Ο δεύτερος είχε ιδρύσει από το 1996 το πρώτο ιδιωτικό τουρκοκυπριακό κανάλι, το Kanal T.

Οι παράνομες μπίζνες με τις περιουσίες Ελληνοκυπρίων

Οι Ναντίρ και Τατάρ συνεχίζουν τη δράση τους μέχρι σήμερα, όπως φαίνεται  και σε στενή σχέση με το καθεστώς Ερντογάν. Η πρόκληση με το άνοιγμα της παραλίας στο Βαρώσι θεωρείται ότι είναι ενδεικτική για πολλούς λόγους. Υπό αυτό το πρίσμα έχει ενδιαφέρον η επιχειρηματική δράση του Ναντίρ στην κατεχόμενη Κύπρο τις προηγούμενες δεκαετίες ως και σήμερα. Δραστηριοποιήθηκε στο (παράνομο) real estate και ήταν ένας από τους πρωτεργάτες των επιχειρήσεων αρπαγής ελληνοκυπριακών περιουσιών στο βόρειο μέρος του νησιού, οι οποίες πωλούνταν είτε σε ντόπιους είτε σε ξένους. Στις επιχειρήσεις αυτές ενεπλάκη με τις ευλογίες του Ραούφ Ντενκτάς, ενώ με την πάροδο των ετών απέκτησε τον έλεγχο του Sheraton Voyager Hotel στην Αττάλεια και δημιούργησε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες στα Κατεχόμενα.Γνωρίζοντας αυτά, κυπριακές πηγές εκτιμούν ότι το Βαρώσι δεν είναι μόνο μία πολιτική πρόκληση, στην οποία ο Τατάρ προχώρησε σε πλήρη σύμπνοια με τον Ερντογάν αλλά εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο, που έχει και επιχειρηματικές πτυχές. Το ενδιαφέρον του τούρκου προέδρου για το παραλιακό μέτωπο της Αμμοχώστου είναι γνωστό, όπως και τα φαραωνικά του σχέδια για μετατροπή της περιοχής σε «Λας Βέγκας της Μεσογείου». Ολα αυτά θα πρέπει να αξιολογηθούν αφότου ληφθούν υπόψη και οι γνωστές πρακτικές του προέδρου Ερντογάν, ο οποίος δεν κρύβει ότι θεωρεί τις μπίζνες ένα εξαιρετικά αποδοτικό μέσο άσκησης πολιτικής.

Με λίγα λόγια ο Τατάρ έχει μία βαριά ιστορία, που χαρακτηρίζεται από κάποιες ενδιαφέρουσες συμπτώσεις. Γεννήθηκε το 1960, λίγο μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο πατέρας του Ρουστέμ Τατάρ ήταν ο πρώτος Γενικός Ελεγκτής (επικεφαλής της ανεξάρτητης αρχής οικονομικού ελέγχου) του νεοσύστατου, ενιαίου τότε, κράτους. Τη θέση αυτή κατείχε επί οκτώ χρόνια, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το όνομά του είχε εμπλακεί σε υπόθεση διαφθοράς, που είχε λάβει μεγάλη δημοσιότητα στον Τύπο της εποχής. Ανάλογη δράση έμελλε να έχει μερικές δεκαετίες αργότερα και ο γιος του…

Εν συνεχεία ψευδώς ισχυρίζεται ότι το 1963, μετά την αργή δικαιολογημένη κατάργηση 13 σημείων των επαίσχυντων συμφωνιών ΖΛ, από τον Μακάριο που ευνοούσαν κατάφωρα τους ΤΚ, οι Έλληνες Κύπριοι «πέταξαν» τους ΤΚ έξω από το κράτος … Γκαίμπελς. «Η προπαγάνδα είναι τέχνη. Δεν χρειάζεται να σέβεσαι την αλήθεια.»

Ολίγα ενδεικτικά για τις προετοιμασίες από το 1956, των εξτρεμιστών με σκοπό να καταλύσουν το νεοσύστατο Κυπριακό κράτος και να πετύχουν την διχοτόμηση

Στις αρχές του 1956 δημιουργήθηκε η τουρκοκυπριακή εξτρεμιστική οργάνωση Volkan. Η τελευταία δραστηριοποιήθηκε κυρίως με τοποθετήσεις βομβών σε ελληνοκυπριακούς στόχους. Εξέλιξη της οργάνωσης αυτής ήταν η ΤΜΤ (Turk Mukavamet Teskilati / Τουρκική Οργάνωση Άμυνας), η οποία ιδρύθηκε ως αντίβαρο της ΕΟΚΑ και στελεχώθηκε από αξιωματικούς του Τουρκικού Στρατού, οι οποίοι έφθασαν μυστικά στο νησί.                                                                                      Ο Ραούφ Ντενκτάς, δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα («London Times», 20 Ιανουαρίου 1980): «Όλοι, συμπεριλαμβανομένων των αγγλικών υπηρεσιών, πίστευαν ότι εγώ ήμουν ο αρχηγός, που αποφάσιζα τα πάντα! Όμως δεν ήμουν. Οι επικεφαλής της ΤΜΤ ήταν αξιωματικοί από την Τουρκία».                                                             Ο σταδιακός εξοπλισμός και η αποθράσυνση των Τουρκοκυπρίων απολάμβανε την ανοχή και τη στήριξη των Βρετανών. Στις συγκρούσεις που σημειώνονταν, οι βρετανικές Αρχές επικαλούνταν συχνά άγνοια ή παρέβλεπαν ακόμη και φόνους Ελληνοκύπριων πολιτών.

Σημ. Οι Βρετανοί στρατιωτικοί ήταν πάντα σε αγαστή συνεργασία με Τουρκοκύπριους επικουρικούς αστυνομικούς …

Σοβαρά επεισόδια έγιναν στη Λάρνακα στις 24 και 25 Μαΐου 1956.
Οι Τουρκοκύπριοι της πόλης, οπλισμένοι με μαχαίρια και λοστούς, εξήλθαν από τις δύο τουρκοκυπριακές συνοικίες και συνεπλάκησαν με Ελληνοκυπρίους, οι οποίοι και αντεπιτέθηκαν. Τραυματίστηκαν συνολικά επτά Τούρκοι και έξι Έλληνες. Τη νύχτα οι Βρετανοί επέβαλαν απαγόρευση κυκλοφορίας και προχώρησαν σε συλλήψεις αποκλειστικά και μόνο Ελληνοκυπρίων.                                     Το καλοκαίρι των 1956 πύκνωσαν οι πληροφορίες για ενεργότερη ανάμειξη της Τουρκίας. Σύμφωνα με πληροφορίες της ΕΟΚΑ, στην Τουρκία προετοιμάζονταν, υπό την καθοδήγηση Τούρκων αξιωματικών, ομάδες ανορθοδόξου πολέμου.
Σκοπός ήταν να κατέβουν στην Κύπρο και να αναλάβουν δράση κατά των Ελληνοκυπρίων.                                                                                                                                  Στις 6 Αυγούστου 1956, το τουρκικό πλοίο «Σιλιβρί» κατέπλευσε στο λιμάνι της Αμμοχώστου, κατάφορτο με όπλα και πυρομαχικά, χωρίς καμία παρενόχληση από τη βρετανική διοίκηση.                                                                                                         Παράλληλα, χιλιάδες εξτεμιστές της τουρκοκυπριακής μειονότητας έσπευσαν να στελεχώσουν το περιβόητο Επικουρικό Σώμα που επιδόθηκε σε ανηλεείς διώξεις των Ελληνοκυπρίων. ( Δολοφονίες, εμπρησμοί, λεηλασίες κ.ά.π.)                                       Από το τέλος του 1956 ως τον Αύγουστο του 1958 «προσήχθησαν» ενώπιον των βρετανικών δικαστηρίων περίπου 600 Τουρκοκύπριοι επικουρικοί αστυνομικοί με την κατηγορία της «υπέρβασης καθήκοντος». Παρ’ ότι όλοι τους σχεδόν βαρύνονταν με κατηγορίες φόνου, λεηλασίας και κλοπών, αθωώνονταν λόγω «έλλειψης στοιχείων».                                                                                                           Ιδιαίτερα κατά το 1957, η βρετανοτουρκική συνεργασία έγινε απροκάλυπτη. Ακόμη και ο βρετανικός Τύπος αποκάλυπτε λεπτομέρειες, αφού δεν τηρούσαν πλέον ούτε τα προσχήματα.                                                                                                     Τούρκοι επικουρικοί αστυνομικοί μετέβαιναν στην Τουρκία, υπό την ανοχή της βρετανικής διοίκησης, όπου εκπαιδεύονταν στη χρήση όπλων. Τουρκικά πλοιάρια εκφόρτωναν όπλα και πυρομαχικά στη Χρυσοχού, την Λάπηθο και τον κόλπο της Αμμοχώστου, τα οποία προωθούντο στα τουρκοκυπριακά χωριά.

Σημ Ο Ραούφ Ντενκτάς. παραδέχθηκε ότι οι ιθύνοντες της ΤΜΤ ήταν Τούρκοι αξιωματικοί

Τουρκοκύπριοι αστυνομικοί χρησιμοποιούσαν ανεμπόδιστα υπηρεσιακά οχήματα για να καταδιώκουν Έλληνες ή να ρίχνουν φυλλάδια της ΤΜΤ. Συχνά, μάλιστα, εντοπίσθηκαν να συμμετέχουν ως καθοδηγητές στους βανδαλισμούς ελληνικών περιουσιών.                                                                                                      

Επανειλημμένα, μέλη της ΤΜΤ συνελήφθησαν για κατοχή όπλων και βομβών, χωρίς να υποστούν τις προβλεπόμενες συνέπειες.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν στις 12 Ιουνίου 1958 συνελήφθησαν από βρετανική περίπολο δύο επικουρικοί Τουρκοκύπριοι αστυνομικοί , οι οποίοι μετέφεραν βόμβες. Αφέθηκαν ελεύθεροι. Για το ίδιο αδίκημα ο Ευγόρας Παλληκαρίδης οδηγήθηκε στην αγχόνη. Τελικά οι Άγγλοι πέτυχαν το στόχο τους. Ανέδειξαν άλλη μια δύναμη στο νησί πυο δεν είχε εκδηλώσει φιλοδοξίες ανεξαρτητοποίησης. Πολύ σύντομα το σχέδιο τους επιβραβεύθηκε, καθώς η Κύπρος διαιρέθηκε με τη βία. 

                                                                                                                                                               Η υπόθεση Ντενίζ                                                             

Τον Ιανουάριο του 1959, ένα τουρκικό πλοιάριο με την ονομασία «Ντενίζ», που στα επιχειρησιακά σχέδια της Τ.Μ.Τ. έφερε την κωδική ονομασία «Ελμάς», μαζί με άλλα τουρκικά πλοιάρια, ξεκίνησαν τη μεταφορά οπλισμού από την Τουρκία στην Καρπασία.                                                                                                                                                      Το 25 τόνων αλιευτικό, που μετέφερε 1.000.000 σφαίρες, 500 τουφέκια και 6.000 βόμβες, τυχαία ανακόπηκε με την υποψία ότι μετέφερε ναρκωτικά, από βρετανική ακταιωρό στις 18 Οκτωβρίου 1959 στα ανοιχτά της Καρπασίας.
Με εντολή από Τουρκία μέσω ασυρμάτου, ο «εγκέφαλος» της Τ.Μ.Τ. ταγματάρχης Ισμαήλ Τάνσου, διέταξε το πλήρωμα να προκαλέσει αυτοβύθιση ώστε «να μην ξεσπάσει διεθνές σκάνδαλο που θα έφερνε σε δύσκολη κατάσταση την τουρκική κυβέρνηση» λόγω της μεταφροράς λαθραίου οπλισμού στους ΤΚ…όπως είπε ο ταγματάρχης Τάνσου.                                                                                                         Πριν προλάβουν όμως να το αυτοβυθίσουν, η βρετανική ακταιωρός κατάσχεσε από το αμπάρι του Ντενίζ δύο κιβώτια με πυρομαχικά, ενώ συνέλαβε το τριμελές πλήρωμα, του δήθεν αλιευτικού.Συνέλαβαν τον Ρεσάτ Γιαβούζ, μηχανικό, τον Ογούζ Κόντογλου, ασυρματιστή και τον μόνιμο αρχιλοχία διαβιβάσεων του τουρκικού στρατού Αλί Λεβέντ.
Ωστόσο, προτού επιβληθεί οποιαδήποτε ποινή, παρενέβη ο τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Φατίν Ρουστού Ζορλού προς τον άγγλο ομόλογό του και διευθέτησαν ώστε οι τρεις συλληφθέντες να παραδεχθούν τις κατηγορίες που θα τους απήγγειλε ο βρετανός δικαστής και να καταδικαστούν από το αγγλικό δικαστήριο της Κύπρου σε 9 μηνών φυλάκιση.

Το ζήτημα «έληξε» με τη συμφωνία οι τρεις Τούρκοι να σταλούν πίσω στην Τουρκία για να «εκτίσουν την ποινή τους», ενώ ο Ζορλού διαβεβαίωνε τον Τάνσου πως «η αποκάλυψη της μεταφοράς οπλισμού ίσως συνετίσει τους Άγγλους να είναι πιο συγκαταβατικοί απέναντι στους Τούρκους».
Μετά από αυτό το περιστατικό, η Τουρκία συνέχισε να εξοπλίζει τους Τουρκοκύπριους με βαρύ οπλισμό.

Οι *Βρετανοί γνώριζαν, αλλά έκαναν τα στραβά μάτια.

*Μετά τις επαίσχυντες συμφωνίες ΖΛ, η ΕΟΚΑ παραδίδει τον οπλισμό της στους Άγγλους… οι δόλιοι τον οπλισμό τον παραδίδουν στους συνεργάτες τους ΤΚ επικουρικούς «προς καταστροφή» που κυρίως ήταν μέλη της ΤΜΤ. Το 1963 μετά τις νικηφόρες μάχες των εθελοντών Κυπρίων, οι οποίοι με σχεδό άοπλοι αυτοθυσία κατατρόπωσαν τους στασιαστές τρομοκράτες και γλύτωσαν εκατοντάδες αμάχους από σφαγές, μεγάλο μέρος του οπλισμού αυτού ανευρέθη σε κατειλημμένα τουρκικά φυλάκια με εγχάρακτο την λέξη ΕΟΚΑ! Ο νοών, νοείτω.

Στις 21 Δεκεμβρίου του 1963 μια περίπολος της αστυνομίας ανέκοψε στη Λευκωσία για να ερευνήσει μερικούς Τουρκοκύπριους, που θεώρησε ύποπτους. Εκείνοι αντέδρασαν προτάσσοντας όπλα και ρίφθηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Κατά τις επόμενες μέρες οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν. Σε σύντομο σχετικά διάστημα, πράγμα που φανέρωνε πως είχε υπάρξει αρκετή ένοπλη προπαρασκευή, οι Τουρκοκύπριοι αυτοεγκλωβίστηκαν στις δικές τους περιοχές φρούρια πλέον των πόλεων και σε χωριά ή αγροτικές περιοχές όπου υπερτερούσαν αριθμητικά, δημιουργώντας σ' ολόκληρη την Κύπρο μια σειρά από γκέτο τα οποία  ονομάστηκαν Τουρκοκυπριακοί Θύλακες. Ύστερα από εντολές της Άγκυρας, οι Τουρκοκύπριοι υπουργοί, δημόσιοι υπάλληλοι και βουλευτές αποχώρησαν από τις θέσεις τους κι αυτοεγκλωβίστηκαν επίσης στα διάφορα γκέτο, στα οποία δεν επιτρεπόταν η είσοδος σε κανένα Έλληνα Κύπριο.

Τον Δεκέμβριο του 1963 λόγω τουρκικών επίθεσεων, προσφυγοποιήθηκαν αρκετοί Ελληνοκύπριοι που μέχρι τότε ζούσαν σε περιοχές των πόλεων που βρίσκονταν κοντά στις συνοικίες των Τουρκοκυπρίων ή σε χωριά όπου οι Τουρκοκύπριοι αποτελούσαν την πλειοψηφία. Ακόμη, η εξτρεμιστική ηγεσία των Τουρκοκυπρίων, με επικεφαλής τον Ραούφ Ντενκτάς, έδωσε αυστηρές εντολές σ' αυτούς να σταματήσουν κάθε είδους συνεργασία και επαφή με τους Ελληνοκυπρίους. Ήταν φανερό πως η τουρκοκυπριακή ηγεσία, ύστερα από οδηγίες της Άγκυρας, ενεργούσε με τρόπους που προωθούσαν τη διχοτόμηση του νησιού. Η διχοτόμηση ήταν το πάγιο σύνθημα των Τουρκοκυπρίων ήδη από το 1956 κι αποτελούσε τη δική τους απάντηση στο αίτημα των Ελληνοκυπρίων για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Το αίτημα των Τουρκοκυπρίων ενθαρρύνθηκε από τους Άγγλους.

Ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος κατηγορήθηκε αργότερα ότι διέπραξε μεγάλο σφάλμα με το να υποβάλει την πρόταση για τροποποίηση του Συντάγματος. Ωστόσο όταν αργότερα οι Τουρκοκύπριοι αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων να παρακαθήσουν σε συνομιλίες με τους Ελληνοκυπρίους, συνομιλίες που διεξάγονταν μεταξύ των εκπροσώπων των δυο κοινοτήτων Γλαύκου Κληρίδη και Ραούφ Ντενκτάς, αποδέχτηκαν κατά το 1972 το σύνολο σχεδόν των «13 σημείων» που είχε υποβάλει ο Μακάριος εννέα χρόνια νωρίτερα.

Οι Διακοινοτικές ταραχές δεν ξεκίνησαν από την υποβολή των «13 σημείων». Είχαν  ουσιαστικά ξεκινήσει από την πρώτη κιόλας μέρα της δημιουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας με διάφορες ενέργειες που εξυπηρετούσαν την γραμμή της διχοτόμησης την οποία οι Τούρκοι δεν σταμάτησαν να ακολουθούν ούτε και μετά την εγκαθίδρυση του κυπριακού κράτους. Εξαρχής, αν και κλήθηκαν να εργαστούν για την ενίσχυση και ενδυνάμωση του κράτους που είχε γεννηθεί από τις ελληνοτουρκικές συμφωνίες της Ζυρίχης, μέρος των Τ/κ προσπαθούσαν να πλήξουν το κράτος με πολιτικές ενέργειες και στρατιωτικές προετοιμασίες. Στο πολιτικό πεδίο χρησιμοποίησαν τα προνόμια που τους είχαν δοθεί στη Ζυρίχη για να προβάλουν προσκόμματα στο νομοθετικό έργο της Βουλής και στις αρμοδιότητες του προέδρου της Δημοκρατίας, ασκώντας το δικαίωμα της αρνησικυρίας. Διάφορες δε άλλες απαιτήσεις τους, όπως εκείνη για τον γεωγραφικό διαχωρισμό των δήμων, η απαίτηση για συμπροεδρία, η εισήγηση για επιστροφή κι επανεγκατάσταση στην Κύπρο 300.000 ανύπαρκτων Τουρκοκυπρίων μεταναστών, ήταν ενδεικτικές των προθέσεών τους ήδη από το διάστημα της μεταβατικής περιόδου και πριν ακόμη η Κύπρος καταστεί ανεξάρτητη.

Προσπαθώντας συνεχώς να δημιουργούν κρίσεις και καταστάσεις που εξυπηρετούσαν την διχοτόμηση, οι Τουρκοκύπριοι εκμεταλλεύονταν και τα απλούστερα συμβάντα. Το Πάσχα του 1961 για παράδειγμα, η εφημερίδα «Χαλκίν Σεσί» δημιούργησε ολόκληρη κατάσταση επειδή η κυπριακή τηλεόραση πρόβαλε ένα σταυρό! Πέρα όμως απ' αυτά, οι εξτρεμιστές Τουρκοκύπριοι προχωρούσαν και σε πράξεις προβοκάτσιας, όπως η τοποθέτηση βομβών σε δυο τουρκικά τεμένη που βρίσκονταν στον ελληνικό τομέα της Λευκωσίας, στις 25 Μαρτίου του 1962, μέρα της εθνικής γιορτής των Ελλήνων. Είκοσι δύο χρόνια αργότερα, ο Ραούφ Ντενκτάς παραδέχθηκε πως εκείνος είχε διατάξει την τοποθέτηση των βομβών.

Υπήρξαν όμως και πιο συγκεκριμένα όσο και σοβαρά στοιχεία που αποδείκνυαν πολεμικές προπαρασκευές των Τουρκοκυπρίων, με εντολές της Άγκυρας, όπως προαναφέρθηκε, η σύλληψη του τουρκικού ιστιοφόρου «Ντενίζ» στις 18 Οκτωβρίου 1959 που μετέφερε στην Κύπρο όπλα από την Τουρκία, η αποκάλυψη επισήμου απορρήτου εγγράφου με ημερομηνία 14 Σεπτεμβρίου 1963 που μιλούσε για σχέδιο συγκέντρωσης του τουρκοκυπριακού πληθυσμού σε μια συμπαγή περιοχή προτού αρχίσει η μάχη, κ.α.

 Ο στρατηγός Ντογιάν Μπεγιαζίτ, επικεφαλής του τμήματος επιχειρήσεων του τουρκικού επιτελείου στρατού, αποκάλυψε στις 3 Δεκεμβρίου 1990 με δηλώσεις του, ότι το Τμήμα Ειδικού Πολέμου του τουρκικού στρατού είχε οργανώσει σειρά επιχειρήσεων στην Κύπρο πριν από το 1974, κι ότι «βοήθησε τους Τουρκοκυπρίους να οργανώσουν την αντίστασή τους».

Σημειώνεται ότι η ειδική αυτή στρατιωτική μονάδα, το λεγόμενο Τμήμα Ειδικού Πολέμου, του τουρκικού στρατού, είχε ιδρυθεί από το 1952 και σύμφωνα προς κάποιες πληροφορίες, αποτελούσε την τουρκική πτέρυγα ενός τεράστιου μυστικού δικτύου του NATO που σκοπό είχε τη διεξαγωγή ειδικών επιχειρήσεων σε περίπτωση εισβολής σοβιετικών δυνάμεων σε χώρες της Δύσης. Έτσι, η αποκάλυψη για τη δραστηριότητα του Τμήματος αυτού στην Κύπρο, έμμεσα εμπλέκει και το NATO γενικότερα στο όλο ζήτημα της κρίσης στην Κύπρο από τα τέλη του 1963 και εξής.

Το έγγραφο Πλουμέρ

. Οι Τούρκοι ποτέ δεν απέκρυψαν το στόχο της διχοτόμησης, ενώ χάρτες που βρέθηκαν κατά την προέλαση των Ελλήνων στην περιοχή της Ομορφίτας κατά τις διακοινοτικές συγκρούσεις που ακολούθησαν την έκρηξη της 21ης Δεκεμβρίου 1963, αναφέρονταν σε αυτό το στόχο. Αποκαλυπτικό των προθέσεων των Τούρκων ήταν ένα έγγραφο που βρέθηκε στο χρηματοκιβώτιο του Υπουργού Υγείας Πλουμέρ μετά τα γεγονότα κι έφερε ημερομηνία 14 Σεπτεμβρίου 1963 και ήταν υπογραμμένο από τον αντιπρόεδρο Φαζίλ Κουτσιούκ και τον Πρόεδρο της Τουρκικής Κοινοτικής Συνέλευσης Ραούφ Ντενκτάς, οι οποίοι ήταν επικεφαλής της ΤΜΤ και της ΒΟΛΚΑΝ . Περιληπτικά το σχέδιο ανέφερε ότι θα ανακηρυσσόταν τουρκοκυπριακό κρατίδιο που θα αναγνωριζόταν επίσημα από την Τουρκία, θα ζητείτο από την Τουρκία να επέμβει στην Κύπρο, οι Τούρκοι βουλευτές θα αποτελούσαν μέλη της τουρκοκυπριακής Βουλής, ενώ οι Τουρκοκύπριοι θα υποχρεώνονταν να συγκεντρωθούν σε μια περιοχή για να μπορούν να την υπερασπίσουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα μετατρέπονταν σε υπαλλήλους του νέου κράτους

Η Τουρκία 

Ήταν, βέβαια, από τότε γνωστό ότι αξιωματικοί από την Τουρκία, που είχαν σταλεί μυστικά στην Κύπρο μαζί με φορτία οπλισμού, κατεύθυναν την ανταρσία των Τουρκοκυπρίων που είχε εκδηλωθεί ένοπλα τον Δεκέμβριο του 1963 κι ενταθεί στη συνέχεια. Η αποκάλυψη όμως ότι πίσω από τις αποσχιστικές ενέργειες των Τουρκοκυπρίων όπως προαναφερθηκε, βρισκόταν το Τμήμα Ειδικού Πολέμου του τουρκικού στρατού, έρχεται να επιβεβαιώσει την άποψη ότι η ένοπλη εξέγερση των Τουρκοκυπρίων δεν ήταν ενστικτώδης. Αντίθετα, η όλη πορεία που ακολουθήθηκε είχε σχεδιαστεί στην Άγκυρα κι είχε προετοιμαστεί πολύ προσεκτικά. Συνεπώς η αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων δεν ήταν απλώς η αντίδρασή τους στην πρόταση του προέδρου Μακαρίου για τροποποίηση 13 άρθρων του Συντάγματος του 1960, αλλά μια από καιρό σχεδιασμένη και μελετημένη πράξη που στόχευε στην προώθηση των σχεδίων της Άγκυρας για την Κύπρο, που δεν ήταν άλλα από τη διχοτόμηση του νησιού (και σε ένα μελλοντικό στάδιο την πλήρη κατάληψή του). Οι Τουρκοκύπριοι είχαν εξαναγκαστεί από την Άγκυρα, μέσω και της εξτρεμιστικής τους ηγεσίας με επικεφαλής τον Ραούφ Ντενκτάς, να γίνουν συνεργοί στα τουρκικά σχέδια, ανεξάρτητα από το σκληρό τίμημα που έπρεπε να πληρωθεί.

Είναι γνωστό πως οι τουρκοκυπριακοί θύλακοι (γκέτο) που δημιουργήθηκαν μετά το 1963 σε πολλά μέρη της Κύπρου (στις τουρκικές συνοικίες των πόλεων της Κύπρου, πλην της Κερύνειας, και σε μεγάλα χωριά ή ομάδες χωριών όπου πλειοψηφούσε το τουρκοκυπριακό στοιχείο) βρίσκονταν υπό τη στρατιωτική διοίκηση αξιωματικών που είχαν σταλεί στην Κύπρο μυστικά από την Τουρκία. Μπορούμε τώρα να γνωρίζουμε ότι οι αξιωματικοί αυτοί ήταν άνδρες του Τμήματος Ειδικού Πολέμου του τουρκικού στρατού, άρα βρίσκονταν στην Κύπρο με ειδική αποστολή. Η αναφορά του Τούρκου στρατηγού Ντογιάν Μπεγιαζίτ ότι το Τμήμα Ειδικού Πολέμου «βοήθησε τους Τουρκοκυπρίους να οργανώσουν την αντίστασή τους» (προφανώς εννοούσε την αντίσταση κατά των Ελληνοκυπρίων από τους οποίους «κινδύνευαν»), μπορεί να ερμηνευθεί μόνο με ένα τρόπο: ότι το Τμήμα αυτό του τουρκικού στρατού βοήθησε την εξτρεμιστική μερίδα των λίγων φανατικών Τουρκοκυπρίων, να επιβληθεί και να ηγηθεί της μάζας των Τουρκοκυπρίων, τους οποίους και οδήγησε σε σύγκρουση με τους Ελληνοκυπρίους. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τότε εποχή υφίστατο κατάσταση τρομοκρατίας στις μάζες του τουρκοκυπριακού πληθυσμού, στους δε Τουρκοκυπρίους απαγορεύθηκαν οι επαφές και οι επαγγελματικές και άλλες σχέσεις με τους Ελληνοκυπρίους. Προοδευτικοί Τουρκοκύπριοι, που υποστήριζαν τη συνεργασία Ελλήνων και Τούρκων στο νησί, ξυλοκοπούνταν, διώκονταν, μερικοί μάλιστα δολοφονήθηκαν άγρια, ως «προδότες». Η δημιουργία δε των τουρκοκυπριακών θυλάκων από τότε (που συνεπαγόταν και μετακινήσεις τουρκοκυπριακού πληθυσμού που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις περιοχές εκείνες όπου πλειοψηφούσε το ελληνοκυπριακό στοιχείο) απετέλεσε βήμα προς τον τελικό στόχο της διχοτόμησης. Η προσπάθεια συνδυάστηκε και με μια έντονη προπαγάνδα προς τις μάζες των Τουρκοκυπρίων για έξαρση του τουρκικού εθνικισμού, που κάλυπτε όλους τους τομείς περιλαμβανομένης της εκπαίδευσης. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι συχνά Τουρκοκύπριοι χωρικοί ξυλοκοπούνταν άγρια κι όταν ακόμη μιλούσαν απλώς ελληνικά (μάλιστα αρκετοί από αυτούς, και ιδίως όσοι ζούσαν ανάμεσα σε Ελληνοκυπρίους, μιλούσαν καλύτερα την ελληνική γλώσσα παρά την τουρκική· υπήρχε, βέβαια, και το στοιχείο της λινοβαμβακικής — και τελικά της ελληνικής — καταγωγής πολλών Τουρκοκυπρίων, που η Τουρκία εξάλειψε βίαια ˙ για το γεγονός αυτό.

Ο ίδιος Τούρκος στρατηγός, ο Ντογιάν Μπεγιαζίτ, πρόσθεσε ότι μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, δεν τερματίστηκαν οι δραστηριότητες του Τμήματος Ειδικού Πολέμου στο νησί, αλλά συνεχίζει με απώτερο σκοπό την πλήρη άλωση όλης της Κύπρου.

Αυτά τα ολίγα και άλλα μύρια για το ψευδοκράτος και τον «ηγέτη» του μαριονέττα ,που αναγνωρίζεται μόνο από Τουρκία.

 

Διάταξη – επιμέλεια αναδημοσιεύσεων, από ΜΜΕ της εποχής με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια, από Αντώνη Αντωνά. www.ledrastory.com

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.blogspot.com 

στο Facebook...

στο GAB...

στο Twitter

κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!