Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, Παρών!

Γράφει ο Τάσος Δημητρακόπουλος Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ Αρχιεπίσκοπε...! Πάνε δύο χρόνια, μα φαίνεται σαν χθες...Που το ξημέρωμα της Δευτέρα...

Γράφει ο Τάσος Δημητρακόπουλος
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ Αρχιεπίσκοπε...!

Πάνε δύο χρόνια, μα φαίνεται σαν χθες...Που το ξημέρωμα της Δευτέρας της 28ης Ιανουαρίου 2008, εκτός από τον μελαγχολικό καιρό, έφερε την μελαγχολία και την θλίψη στις ψυχές όλων μας. Ο αρχηγός της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, εκοιμήθη, σύμφωνα με την εκκλησιαστική ορολογία, μετά από αγώνα μηνών με την επάρατη νόσο.
Ήταν τον Απρίλιο του 1998, όταν εξελέγη Αρχιεπίσκοπος, διαδεχόμενος τον μακαριστό Σεραφείμ. Σε μέρα βροχερή είχε γίνει η τελετή της ενθρόνισής του, χωρίς πολλές επισημότητες, αντίθετα με την ενθρόνιση του τωρινού αρχιεπισκόπου, που έγινε σε ένα τελείως διαφορετικό κλίμα. Από τους πρώτους κιόλας μήνες από την εκλογή του ως Αρχιεπισκόπου, ένα νέος άνεμος φάνηκε να πνέει στην Εκκλησία. Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, τόλμησε να πει και να κάνει πράγματα που ποτέ κανείς στους κόλπους της Εκκλησίας μας δεν είχε κάνει.
Με μοντέρνο ύφος και σύγχρονο λόγο έφερε την Ελλαδική Εκκλησία μέσα στην κοινωνία και στην καθημερινότητα της. Ξεπέρασε δόγματα και αντιλήψεις παλαιοσυντηρητικές. Προσέγγισε την ελληνική νεολαία, με ένα μοναδικό τρόπο. Η φράση του στον αγιασμό ενός σχολείου, το μοναδικό «σας πάω», που είπε μιλώντας στους μαθητές, έμεινε ιστορική. Την Κυριακή στη λειτουργία έρχονταν πλέον παιδιά με αλογοουρά, με σκουλαρίκι, με ξυρισμένο κεφάλι ή με τατουάζ. Δεν έρχονταν για την Εκκλησία. Έρχονταν για τον Χριστόδουλο, για τον Αρχιεπίσκοπο, για τον δικό τους άνθρωπο, που επισκεπτόμενος κάποτε ένα στέκι της νεολαίας είχε πει πως «εγώ ήρθα στο δικό σας μέρος, σας περιμένω και εγώ στο δικό μου», φέρνοντας τη νεολαία πιο κοντά την Εκκλησία παρά ποτέ.
Το έργο του πολύπλευρο. Επί των ημερών του η Εκκλησία μας ανέδειξε το κοινωνικό τους πρόσωπο. Έφτιαξε ιδρύματα, κλινικές, νοσηλευτικές μονάδες. Έδωσε βαρύτητα στους άπορους, στους ξεχασμένους από τη μοίρα, στάθηκε κοντά στην ανύπαντρη μητέρα, μερίμνησε για τους ναρκομανείς, τους άστεγους. Στάθηκε κοντά στην κακοποιημένη γυναίκα και στο παιδί. Ίδρυσε οργανώσεις ανθρωπιστικές στην πράξη και όχι στα λόγια. Έφερε την Εκκλησία πιο κοντά στις νέες τεχνολογίες και στο διαδίκτυο. Οραματίστηκε την λειτουργία Πανεπιστημίου της Εκκλησίας, κάτι που ήταν σίγουρο ότι και θα υλοποιούσε, ανεξάρτητα από τις όποιες αντιδράσεις. Ήταν τολμηρός και ανανεωτικός. Έθιξε ζητήματα καθημερινά, ζητήματα που ήταν απαγορευμένα για την Εκκλησία. Ήταν ο Αρχιεπίσκοπος που μίλησε με τους νέους για τον έρωτα, τα ναρκωτικά και για άλλα ζητήματα που απασχολούσαν τη νέα γενιά. Επικοινωνιακός, δεινός χειριστής του λόγου, έκανε τα ΜΜΕ να ασχοληθούν αρκετά μαζί του. Είχε άποψη και ποτέ του δεν την έκρυψε. Πατριώτης, μιλούσε πάντοτε εθνικά. Τόνωσε την εθνική μας περηφάνια, κάτι το οποίο κανένας πολιτικός δεν κατόρθωσε ποτέ.
Όταν ετέθη το θέμα των ταυτοτήτων, ξεκίνησε έναν αγώνα που κορυφώθηκε με το τεράστιο σε όγκο και παλμό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, μαζεύοντας σχεδόν τρία εκατομμύρια υπογραφές. Κατά την διάρκεια των βομβαρδισμών στη Σερβία, έκανε δηλώσεις που έφεραν σε δύσκολη θέση τους Αμερικανούς και τους κάθε λογής νεοταξίτες και τους πράκτορες τους. Δεν φοβήθηκε ποτέ να μιλήσει για αυτά που η σιωπηλή πλειοψηφία των Ελλήνων πίστευε και δεν μπορούσε να εκφράσει. Έφερε τους Ορθοδόξους πιο κοντά με τους Καθολικούς
μετά την επίσκεψή του στον Πάπα Βενέδικτο, ταυτόχρονα όμως υπήρξε καυστικός στις δηλώσεις του όταν είχε έρθει ο τότε Πάπας Ιωάννης Παύλος. Έκανε σκληρές αντιτουρκικές δηλώσεις, με αποτέλεσμα να χαρακτηρισθεί ανεπιθύμητο πρόσωπο από τους τούρκους. Δεν υπολόγιζε τις όποιες αντιδράσεις όταν ήταν να κάνει και να πει αυτό που έπρεπε. Μερίδα του πολιτικού κόσμου, ειδικότερα ο Συνασπισμός και οι παραφυάδες του, για τις εθνικές του αυτές απόψεις, βρέθηκε απέναντί του. Τα ΜΜΕ σε δεδομένες στιγμές, άρχισαν να τον λοιδορούν και να προσπαθούν να τον εμφανίζουν ως γραφικό. Όλως τυχαίως , όταν συναντήθηκε με τον Καραμανλή και έθεσε θέματα που ενδεχομένως δεν άρεσαν, όπως το θέμα των ταυτοτήτων, λίγο μετά ξεσπά ένας πρωτοφανής πόλεμος εναντίον του και εναντίον της Εκκλησίας, με τα γνωστά παραεκκλησιαστικά σκάνδαλα και κυκλώματα, που βγήκαν στην επιφάνεια. Για μήνες, δέχθηκε έναν λυσσαλέο πόλεμο, από κανάλια, εφημερίδες, πολιτικούς ακόμα και μητροπολίτες. Εκεί ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος, θα πρέπει να μέτρησε στην κυριολεξία ποιους είχε δίπλα του και απέναντί του. Πολλοί ήταν αυτοί που υποστηρίζουν πως αν ζούσε ο Χριστόδουλος, δεν θα έφτανε το θέμα του Βατοπεδίου εκεί που έφτασε..
Ήταν στήριγμα για κάθε απλό Έλληνα πατριώτη, για κάθε καθημερινό αγωνιζόμενο άνθρωπο. Και όμως. Μετά από ένα διάστημα, όταν και αντιμετώπισε όλες αυτές τις επιθέσεις με επιτυχία, έρχεται η τραγική περιπέτεια της υγείας του, να τον δοκιμάσει. Αν και κατάλαβε από την πρώτη στιγμή το πεπρωμένο του, πάλεψε λεβέντικα. Στάθηκε όρθιος και δυνατός. Μέχρι το τέλος, το ξημέρωμα εκείνο της Δευτέρας.
Δεκάδες χιλιάδες ήταν αυτοί που ώρες περίμεναν να προσκυνήσουν τη σωρό του. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικής τάξης. Δεν υπολόγισαν την κούραση της καθημερινότητας, την ταλαιπωρία. Κανείς δεν τους κινητοποίησε, καμία καθοδήγηση δεν τους το επέβαλλε. Μέσα στο κρύο, έστεκαν εκεί, μπροστά στη Μητρόπολη, να χαιρετήσουν για τελευταία φορά τον Αρχιεπίσκοπο, τον Χριστόδουλό τους, όπως είχε ο ίδιος πει με τρεμάμενη από την συγκίνηση και από την αρρώστια φωνή του, γυρνώντας από το Μαϊάμι. Την ημέρα της κηδείας, η Αθήνα βούλιαξε στην κυριολεξία από το πλήθος που είχε σταθεί σε κάθε σημείο της διαδρομής που ακολουθούσε η πομπή με την σωρό του.
Λένε πως κανείς δεν είναι αναντικατάστατος. Ίσως και να είναι σωστό. Κατηγορούσαν τον Χριστόδουλο, γιατί μιλούσε πολύ και γιατί παρενέβαινε σε πολλά ζητήματα.. Ποτέ όμως δεν είχε παρευρεθεί σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, όπως ο τωρινός προκαθήμενος. Τι θα γινόταν αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, εύκολο να το υποθέσουμε όλοι. Και είχε άποψη, γιατί έπρεπε να έχει άποψη. Ενώ σήμερα τόσο ο προκαθήμενος όσο και οι περισσότεροι ιεράρχες, πλην ελάχιστων τιμητικών εξαιρέσεων, ακολουθούν πιστά τις εντολές των νεοταξικών κυβερνώντων.
Λένε πως κάποιος πεθαίνει μόνο όταν λησμονηθεί. Κάτι που δεν θα γίνει ποτέ με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπό μας. Για όλους εμάς είναι ΠΑΡΩΝ. Και δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ..!