Κρατική καταστολή και κοινωνική διαίρεση - Η διαχρονική συνταγή της εξουσίας

Το βασικό συστατικό της εξουσίας είναι η χρήση βίας και η άσκηση ισχύος  στον λαό. Απο την πρώϊμη μορφή της τυραννίας όπου αυτοεξυ...

Το βασικό συστατικό της εξουσίας είναι η χρήση βίας και η άσκηση ισχύος  στον λαό.

Απο την πρώϊμη μορφή της τυραννίας όπου αυτοεξυπηρετείται το συμφέρον του τυράννου, στην ιστορική βασιλεία όπου το καλό του λαού εξυπηρετείται κατά την κρίση του μονάρχη η άσκηση της κρατικής βίας συμβολίζει την εξουσία.

Η έκταση του μεγέθους της κρατικής καταστολής δεν περιορίζεται απο τον αριθμό αυτών που νέμονται την Αρχή, ακόμα και αν η τελευταία ανήκει στου πλείονες, γιαυτό και ο αριθμός τους απο μόνος του δεν πρέπει να αποτελεί αρχή προτιμήσεως πολιτεύματος.  Η ποσότητα βίας δεν ελλατούται ούτε στην λαοκρατία όταν αυτή χρειάζεται να επιβληθεί στους ολίγους που ανθίστανται, όπως στην Παρισινή Κομούνα ή την Σοβιετική δικτατορία του προλεταριάτου. Φαίνεται η κρατική βία να μειώνεται μόνο όταν η Αρχή δεν αντιμετωπίζει κοινωνικές αντιστάσεις, και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στα πολιτεύματα που η εξουσία ασκείται πρός ώφελος του συνόλου, ένα στοιχείο που κατα τον Αριστοτέλη διακρίνει την τυραννία απο την βασιλεία, την ολιγαρχία απο την αριστοκρατία και την λαοκρατία απο την Δημοκρατία. Βεβαίως ο Αριστοτέλης ολιγαρχικά φρονούμενος χαρακτηρίζει την ιστορική Δημοκρατία ως λαοκρατία και βαπτίζει Πολιτεία ένα ιδεατό πολίτευμα, όπως και θέτει αντίπερα της ολιγαρχίας την αριστοκρατία ένα πολίτευμα που επίσης δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία παρά στις φαντασιώσεις και τις εξαγγελίες των ολιγαρχικών αυτού του κόσμου!

Πάραυτα όλα τα καθεστώτα, ανεξαρτήτως του αριθμού αυτών που νέμονται την Αρχή, που έχουν βασικό μέσο επιβολής την καταστολή, αναγνωρίζονται και χαρακτηρίζονται απο αυτήν ως αυταρχικά ή ολοκληρωτικά καθεστώτα. (Κομμουνισμός, φασισμός, εθνικοσοσιαλισμός, φεουδαρχία, τυραννία, λαοκρατία) κλπ. Σημαντικοί πυλώνες για την διατήρηση της εξουσίας  είναι η λαϊκή αποδοχή καιη προστασία των παραδόσεων  όμως τα στοιχεία αυτά τόσο  εξαρτώμενα απο την εθνική ιδιοσυγκρασία  δεν αποτελούν εργαλεία της εκάστοτε εξουσίας αλλά  υλικό με το οποίο αυτή ασκείται.

Όταν αναφερόμαστε στην καταστολή ασφαλώς και συμπεριλαμβάνουμε στον συλλογισμό μας την νοητική και ψυχολογική βία δια της κρατικής προπαγάνδας που συνοδεύει την κρατική βία και φυσικά δεν περιοριζόμαστε μόνο στην αντιλαμβανόμενη αλλά και στην μή αντιλαμβανόμενη αφού συνεργεί στην ανισότητα της νομής πολιτικής εξουσίας και κυριότητος υλικού πλούτου δια της εκμετάλευσης ανθρώπων, ομάδων, τάξεων ακόμα και εθνών ως βασική επιδίωξη της.

Μιά τέτοια μη αντιλαμβανόμενη καταστολή είναι πρωτίστως η νομοθέτηση της  κατοχής του πλούτου στους επαΐοντες, αυτή ακριβώς η θέσπιση του δικαίου ανισότητος, ώστε ο εργαζόμενος να θεωρεί δίκαιο η αμοιβή του να συνιστά ελάχιστο τμήμα της αξίας του παραγόμενου προϊόντος που αδυνατεί ο ίδιος να αποκτήσει. Αυτό απλά σημαίνει ότι το ωρομίσθιο της εργατώρας που πληρώνεται απο τον εργοδότη για την παραγωγή ενός υλικού αγαθού αποτελεί  ελάχιστη υποδιαίρεση της τιμής πωλήσεως του. Συνεπώς απαιτούνται πολλές εργατώρες ή παραγωγή πολλών αγαθών απο τον ίδιο εργάτη ώστε να μπορεί να εισπράξει αρκετά για να αποκτήσει ένα απο τα παραγόμενα απο αυτόν αγαθά.

Αν επι παραδείγματι, απαιτείται η συνδυασμένη εργασία 12 εξειδικευμένων εργατών για την παραγωγή ενός οχήματος σε ένα μήνα ή 2208 επενδυμένες εργατώρες με δεδομένο το 40ωρο την εβδομάδα για 23 εργάσιμες ημέρες για την παραγωγή ενός οχήματος  που τιμάται στην αγορά 12.000 ευρώ, ένας εργάτης της γραμμής παραγωγής του που πληρώνεται 1000 ευρώ καθαρά για τις 184 ώρες εργασίας του τον μηνα θα χρειαστεί 12 μήνες εργασίας του για να το αποκτήσει, ή χρονικά να παραχθούν άλλα 11 τέτοια οχήματα μεχρι να συγκεντρώσει το απαιτουμενο κεφάλαιο για ένα απο αυτά. Βέβαια καθε μήνα απο την γραμμή παραγωγής με την αυτοματοποιημένη εργασία βγαίνουν εκτοντάδες οχήματα και απαιτουνται δεκάδες εργατών ποικίλων ειδικοτήτων αλλά η αναλογία παραμένει η ίδια.

Η διαφορά του κόστους παραγωγής αυτού του οχήματος πλέον τις αποσβέσεις των μηχανών θεσπίζεται ώς το νόμιμο κέρδος του κεφαλαιούχου και προστιθέμενο ορίζει την τιμή πώλησης του. Αυτή η νομιμοποίηση του κέρδους στην ηθική βάση του επενδυμένου κεφαλαίου και της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας συνιστά δίκαιο και κάθε ένσταση ή αντίδρασή σε αυτό αίτιο καταστολής. Η ηθική του κέρδους ώς κίνητρο για την επιχειρηματικότητα προυποθέτει τον κοινωνικό διαφορισμό, δηλαδή την οικονομική ανισότητα άρα και την εκμετάλευση των πολλών απο τους λίγους για την δημιουργία του κέρδους τους.

Αυτή η ηθική του κέρδους εδράζεται ακριβώς στον περιορισμό της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και επιδιώκει την αποδοχή αυτής της κατάστασης ώς ηθικής και δίκαιας άρα και νόμιμης, ενώ καθε αντίρρηση καθίσταται παράνομη και εγείρει την κρατική καταστολή. Η καταστολή για την επιβολή της αποδοχής αυτής της οικονομικής ανισότητος, ήταν τόσο αδιάλλειπτα συνεχής  που επέτυχε την μεταφορά της διεκδίκησης απο τα μέσα παραγωγής σε κοινωνικό αίτημα δικαιότερης κατανάλωσης μέσω του ελέγχου τιμών ή αυξήσεως μισθών και κοινωνικών επιδομάτων απο την πολιτεία. Απο την λαοκρατική αριστερά στην κοινοβουλευτική αριστερά απο τους δρόμους στά έδρανα.

Το κέρδος είναι πράγματι ισχυρό κίνητρο επιχειρηματικότητος και ελεύθερης εργασίας, αλλά αν γιαυτό απαιτείται η οικονομική ανισότητα και η ακόλουθη κρατική καταστολή είναι  το ζήτημα διαμάχης των οικονομικών τάξεων και η μορφή του αγώνος που υιοθετείται δηλοί την κατάσταση μιας κοινωνίας. Η ιδεολογική καταστολή κάθε άλλης πρότασης θέσπισης δικαίου πέραν αυτής που απαιτεί την εκμετάλευση για την παραγωγή κέρδους βρίσκεται παντοτε στην κορυφή της αντζέντας κάθε εξουσίας. Ακόμα και αυτών των πολιτικών προτάσεων που γεφυρώνουν την κοινωνική διαφορά στην νομή του πλούτου, έχοντας κατα νου την διατήριση του κέρδους με άμβλυνση των ανισοτήτων. Αυτή προκύπτει όχι με μια φιλολαϊκή  κρατική παρέμβαση πρός ώφελος τηςν αγοραστικής δυνατότητας αλλά στην συμμετοχή των εργαζομένων στα κέρδη και τις ζημίες του κεφαλαιούχου, την μετοχοποίηση της εργασίας τους ως επένδυση χρόνου και την πριμοδότιση των ικανοτήτων, της αφοσίωσης και των δεξιοτήτων ως αναγνώριση και άλλων αξιών πέραν του επενδυμένου κεφαλαίου.

Φανερά η ανώριμη υλιστική φύση θεωρεί πως η ανθρώπινη ζωή είναι υποφερτή μόνο όταν τα βάρη διαβίωσης της αναλάβουν οι μηχανές και οι άνθρωποι που θα εργάζονται σαν μηχανές. Ότι η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο ευκολότερη όσο περισσότεροι και όσο περισσότερο αναλαμβάνουν  το κόστος της, με αποτέλεσμα οι κεφαλαιούχοι να θέλουν να διατηρήσουν την εκμετάλευση που παράγει αυτήν την κοινωνική ανισότητα με το όποιο ανθρώπινο κόστος ακόμα και αν αυτό συμπεριλαμβάνει και την γενοκτονία ολόκληρων πληθυσμών  μέσω εθνικών πολέμων ή εμφύλιων συρράξεων. 

Ταυτόχρονα με την εξαθλίωση του ανθρώπινου συνόλου οι κύριοι του πλούτου θέτουν με το παράδειγμα της τρυφηλής ζωής τους ένα υπερφίαλο πρότυπο ζωής που προσομοιάζει με βασιλικά ακόμα και αυτοκρατορικά ήθη θεοποίησης, ώστε ακόμα και  οι επαναστατημένες μάζες αλλοτριομένες απο την υποβάθμισή τους διακατεχόμενες  απο χαμηλό ατομικό αίσθημα αξίας και αυτοεκτίμησης να αναζητούν ανάμεσα τους ηγέτες που θα ντύσουν με μαγικές ιδιότητες ωθόντας τους σε μια νέα αντιπροσώπευση δημιουργώντας έτσι τους νέους τους τυράννους..

Εξυπακούεται πως μόνο όταν η μεσαία τάξη αναλάβει την πολιτική εξουσία για την θέσπιση δικαίου θα μπορέσει να αμβλύνει την οικονομική ανισότητα και την εκμετάλευση και αυτή η τάξη θα είναι το μοναδικό υποκείμενο για την κοινωνική ανατροπή. Καμιά εξουσία, κίνημα ή σχηματισμός όσο φιλολαϊκός και να παρουσιάζεται, όσο ρηξικέλευθος και επαναστατικός να είναι δεν θέλει τους πολλούς να νομοθετούν με τα πολύαρχα ετήσια και ελεγχόμενα κληρωτά σχήματα της Δημοκρατίας αφου τότε οι πολλοί θα νομοθετούν για τα συμφέροντά τους και οι οικονομικά ιχυροί δεν θα έχουν τις δυνάμεις καταστολής να προστατεύουν το κέρδος τους. Οι υπηκόοι υπηρέτες του κεφαλαίου τους θα μετατραπούν σε ισότιμους συνομιλητές τους έχοντας υλικό πλεονέκτημα το τεράστιο πλήθος τους. Αυτομάτως απο πλουτοπαραγωγικοί πόροι εκμετάλευσης του κεφαλαίου  θα μετατραπουν σε διαχειριστές του παραγόμενου πλούτου τους..

   Αντίθετα με τον κομμουνισμό που το κέρδος κοινωνικοποιείται στην δημοκρατία παραμένει στην τσέπη του κεφαλαιούχου αλλά ελέγχεται απο την εκκλησία του Δήμου και φορολογείται αναλογικά ενώ περιοδικά τμήμα του διανέμεται μέσω χορηγιών και δωρεών υποχρεωτικά στις ανάγκες του κράτους και κοινωφελείς σκοπούς καθιστώντας τους πολίτες εμμέσως μετόχους των επιχειρήσεων. Ως αντάλλαγμα το κεφάλαιο απολαμβάνει την κοινωνική συνοχή, ειρήνη, και την αναγνώριση και αποδοχή του κεφαλαιούχου ώς ευεργέτη. Στον σοσιαλιστικό παρεμβατισμό τον ρόλο αυτό διατηρεί μια εκλεγμένη ή μή ολιγαρχία που δημιουργεί μια νέα πολιτική κάστα οικονομικών διαπλεκόμενων συμφερόντων  στην σύγκρουσή της με το κεφάλαιο.  Τότε το κεφάλαιο  ανταποδίδει με τον άναρχο φιλελευθερισμό, το  μοντέλο της ελεύθερης αγοράς έναν ευφημιστικό όρο για την ζούγκλα των οικονομικά ισχυρών.

Και στον κομουνισμό και στον σοσιαλισμό καταστέλλεται απο την πολιτική ολιγαρχία με τον ίδιο τρόπο και την ίδια αγριότητα το δικαίωμα των πολλών να ελέγχουν το κέρδος και την διαχείριση του παραγόμενου πλούτου ως  προνόμιο κάποιων ειδικών και συγκεκριμένα ως αποκλειστική εργασία των επαγγελματιών του σοσιαλισμού. 

Παρατηρούμε και στην πρόσφατη ιστορία ακόμα πως και μια φιλολαϊκή εξουσία με λαϊκή συναίνεση δεν μπορεί να είναι δημοκρατική όταν την πολιτική εξουσία δεν ασκεί ο ίδιος ο λαός χωρίς αντιπροσώπευση. Η καταστολή θα παραμείνει το συστατικό εργαλείο της όταν βρεθεί απέναντι στην λαϊκή απαίτηση να ανακτηθεί απο τον λαό η πολιτική εξουσία. Ο ρόλος της καταστολής απο όποιο χέρι και αν προέρχεται αποσκοπεί αποκλειστικά στην βίαια αποδοχή των όρων της οικονομίας που είναι οι όροι διανομής του πλούτου και του ελεύθερου χρόνου και οι εξαυτών υποδεικνυόμενες κοινωνικές σχέσεις και ρόλοι, για την διατήρηση της κοινωνικής ανισότητος.

Η κατασκευή των εκάστοτε «πολιτικά ορθών» τρόπων ζωής για την παραγωγή «πολιτικά  αποδεκτών» συμπεριφορών και ενασχολήσεων, της αποδεκτής ψυχαγωγίας αποτελούν συγκεκαλυμένη κρατική καταστολή αφού παγιδεύουν ύπουλα τον ελεύθερο χρόνο και ξοδεύουν το διαθέσιμο εισόδημα σε κερδοφόρες άρα ακίνδυνες δραστηριότητες. Οτιδήποτε διοχετεύει τον ελεύθερο χρόνο και το διαθέσιμο χρήμα του λαού σε ακίνδυνες για την ολιγαρχία σκέψεις και ενέργειες συνιστά καταστολή του επαναστατικού χρόνου, του χρόνου που απαιτείται να επενδυθεί στην αυτοργάνωση πολιτικών πυρήνων των Δήμων και σύσταση κληρωτών αρχών για την λειτουργία της Δημοκρατίας.

Ο περιορισμός της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων ώστε να παγιδεύονται στην βιοπάλη και να μην μπορούν  να διαθέσουν τον ελεύθερο χρόνο τους στην πολιτική συμετοχή και διεκδίκηση, αυτό που λέμε να μην μπορεί ο λαός να σηκώσει κεφάλι παράγει ταυτόχρονα με την φτωχοποίση και το κοινωνικό περιθώριο. Μέσα σε αυτό το φυτώριο λανθάνουσας πολιτικής συμμετοχής αναπτύχθηκε όλο το εύρος των κοινωνικο-θρησκευτικών κινημάτων που ταλάνισαν την ανθρωπότητα μετά το τέλος της Δημοκρατίας και ονομάζουμε –ισμούς απο την κοινή κατάληξή τους.

 Η κοινωνική ιστορία παρουσιάζει διαρκώς  το φαινόμενο της κοινωνικής πάλης των τμημάτων του περιθωριοποιημένου απο την φτωχοποίηση πληθυσμού να επανενταχθεί στον κοινωνικό κορμό καταλαμβάνοντας την εξουσία ή την πίεση να καταλάβει τουλάχιστον πάλι μια θέση σε αυτήν. Οι παρίες της Ρώμης με τον χριστιανισμό συνέστησαν εκκλησία, οι θιγμένοι της Ρωμαιοκαθολικής  καταστολής τον προτεσταντισμό, οι φτωχοποιημένη εθνότητα των εβραίων τον κομμουνισμό, οι ιδεολογικοί παρίες της βιομηχανικής ευρώπης τον αναρχισμό. Οι περιθωριακοί μπορεί να είναι τμήματα πληθυσμών βυθισμένα στην φτώχεια και τα παράγωγά της αλλά και φυλετικές, εθνοτικές ομάδες όμως πάντοτε η διεύθυνσή τους θά είναι το πολιτικό η γεωγραφικό κέντρο της εξουσίας που τους απέβαλλε με την κρατική καταστολή, είτε αυτό είναι η αυτοκρατορική Ρώμη ή ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Το μέγεθος αυτής της πληθυσμιακής πορείας φτάνει ακόμα και στην επαναφορά πληθυσμών ολόκληρων ηπείρων στο γεωγραφικό κέντρο που είναι υπεύθυνο για την κατάντια τους όπως σήμερα οι πληθυσμοί της Ασίας και Αφρικής εισβάλλουν με το όχημα ενός άλλου -ισμού του αντιρατσισμού και του ανθρωπισμού στο γεωγραφικό κέντρο της Δύσης..

Φαίνεται σαν λογική συνέπεια ένα κοινωνικό κατάλοιπο να απαιτεί την διαχείρισή του ανάλογη με αυτή των βιομηχανικών καταλοίπων που πρέπει να διαχειριστούν για να μην ταράξουν την ίδια την λειτουργία του εργοστασίου που τα απορρίπτει αλλά η αλήθεια είναι πως η εξουσία αποσκοπεί σε αυτήν την διαχείριση ώς άλλοθι και αντιπερισπασμό διατήρησής της. Χαρακτηρίζοντας είτε τα βιομηχανικά είτε τα κοινωνικά απόβλητα ώς επικίνδυνα για την κοινωνία, αναλαμβάνει εργολαβικά και την διαχείρισή τους πετυχαίνοντας να αποπροσανατολίσει την γενικευμένη οργή και καθε διεκδίκηση για πολιτική συμμετοχή στρέφοντας την προσοχή στην πλάτη του λαού. Τα κοινωνικά κινήματα των –ισμών είναι τώρα που διασαλεύουν την κοινωνική ειρήνη και θέτουν κίνδυνο μεγαλύτερο της κρατικής πολιτικής βίας και ο λαός ωφείλει να συνταχθεί με την κυβέρνησή του για να τα αντιμετωπίσει. Αυτή είναι η μεγάλη τέχνη της κοινωνικής διαίρεσης, η πρακτική του διαίρει και βασίλευε.

Η κρατική καταστολή φτωχοποιεί, παγιδεύει τον ελεύθερο χρόνο αλλά και διαιρεί. Ενα έθνος σε τάξεις, μια τάξη σε νόνιμη και παράνομη, αλλά και οδηγεί στο έδαφος της εθνότητες και φυλές καθιστώντας τις πατρίδες πεδία μαχών για να αναλάβει μετά την ποίμανσή τους με τα γνωστά όπλα της.

Ότι απαιτείται για να μείνει η οικονομική ολιγαρχία και οι πολιτικοί της υπάλληλοι στην θέση τους. Με το άλλοθι του δημοσίου κινδύνου διασπάται η κοινωνία σε δύο στρατόπεδα ώστε το τυραννικό κράτος να βρεί ηθικό καταφύγιο στον ρόλο του προστάτη και επιτύχει το ατιμώρητο της εξουσίας.

Η κοινωνία απο την άλλη πλευρά στερούμενη της γνώσης του σταθερού πολιτικού υποβάθρου της Δημοκρατίας, χάνει εύκολα την διεύθυνσή της και με την πίεση της εξουσίας που βάζει πιά το φιλικό προσωπείο της στρέφεται ενάντια στα ίδια τα αδέρφια της προσδοκώντας κοινωνική αναβάθμιση που φυσικά δεν θα έρθει ποτέ μετά την παρέλευση του κινδύνου. Πειθόμενη απο μια πραγματική εγκληματικότητα που η ίδια εξουσία με την φτωχοποίηση δημιούργησε, εγκαταλείπει τον πολιτικό της αγώνα και θα στραφεί τώρα κατά των κινημάτων ή απλά θα συναινέσει στην καταστολή τους. Το κίνημα είναι τώρα ο εχθρός που έρχεται να ανατρέψει συνθέμελα τον κοινωνικό κορμό με τις νέες αξίες που φέρνει αξίες που έθρεψε στο κοινωνικό περιθώριο που το σύστημα δημιούργησε με την διαρκή καταστολή του. Ενα τμήμα της κοινωνίας που υποφέρει απο την φτώχεια και την καταπίεση προθύμως θα πουλήσει ακόμα και τις εθνικές αξίες ή τις παραδόσεις ή ακόμα και την φυλή και την θρησκεία του για εκδίκηση ή για λίγη υπεσχεμένη ελευθερία και θα προσχωρήσει με ζήλο στις κινηματικές τάξεις. Η ιστορία του χριστιανισμού και του κομμουνισμού αποτελούν πρώτης τάξης παραδείγματα για την μελέτη αυτου του φαινομένου.

Στον πίνακα που ακολουθεί παρατηρούμε πώς η καταστολή και η προπαγάνδα σχηματοποίησαν διαχρονικά την κοινωνία διαιρώντας σταδιακά τον κορμό της με κυρίαρχα δόγματα και κοινωνικά προτάγματα φέρνοντας ένα νέο καθε φορά status quo. Τα εργαλεία εξουσίας διαχρονικά τα ίδια, το αντικείμενο εφαρμογής πάντα το σώμα του λαού και ο σκοπός η εξουσία στα χέρια λίγων για τα συμφέροντά τους. Το μέλλον δεν είναι άγνωστο λοιπόν!

 Θα είναι μια νέα ίσως και η τελευταία διαίρεση που θα ακολουθήσει το ίδιο μοτίβο αν οι λαοί δεν εκμεταλευτούν το μόνο κεφάλαιο που έχουν να αντιταχθούν. Την διάθεση του ελεύθερου χρόνου στην πολιτική οργάνωση των Δήμων, την ενωτική τάση της ανθρώπινης φιλίας στην βάση των φυσικών ανθρώπινων αρχών της συγγένειας της φυλής, της παράδοσής, της πατρίδας και του κοινού πλούτου της. Στην κατεύθυνση της δημοκρατίας για κάθε φυλή στον τόπο καταγωγής της, την δικαιότερη διαχείριση των κοινών με απόφαση της εκκλησίας των πολιτών της, στις εθνικές αμφικτυονίες εθνών και ομοσπονδίες κρατών για την ένωση, την ειρήνη και την ευτυχία όλου του ανθρώπινου γένους και την συνέχεια του πνευματικού ρόλου του ανθρώπινου είδους πού απώλεσε κάπου στην πορεία του.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ	ΠΑΡΕΛΘΟΝ			ΠΑΡΟΝ	ΜΕΛΛΟΝ
1.ΠΕΡΙΟΔΟΣ	ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ	ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ	ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ	ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ	ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
2.ΜΕΣΟ	Θρησκευτική προπαγάνδα	Πολιτική προπαγάνδα	Ανθρωπιστική προπαγάνδα	Ατομοκεντρική προπαγάνδα	Μεταφυσική προπαγάνδα
3.ΣΤΟΧΟΣ	Ηθική διάβρωση	Εθνική διάβρωση	Ταξική διάβρωση	Προσωπική διαβρωση	Βιολογική διαβρωση
4.ΔΟΓΜΑ	Αγάπη	Ισότητα	Ανθρωπισμός	Αντιρατσισμός	Θέωση
5. ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ	Βασιλεία του Θεού	Αταξική κοινωνία	Πολυπολιτισμική κοινωνία	Ατομικότητα	Μετάλλαξη
6.ΑΦΟΡΜΗ	Θρησκευτικοί πόλεμοι	Ταξικοί πόλεμοι	Εθνοτικοί πόλεμοι	Ιδιωτεία	Αρνησιζωία
7.ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ	Φυλετική διαίρεση σε Έθνη Κράτη	Εθνική διαίρεση σε κοινωνικές τάξεις	Κοινωνική διαίρεση σε πρόσωπα	Εσωτερικός διχασμός	Αυτοκτονία
8.ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ Απο προηγουμενη σε επόμενη στήλη	1-2-3-4-5-6-7-1	1-2-3-4-5-6-7-1	1-2-3-4-5-6-7-1	1-2-3-4-5-6-7-1	1-2-3-4-5-6-7-

Πηγή