Η άνοδος της ακροδεξιάς και το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν

Η Ακροδεξιά  και η Σύγκρουση των Πολιτισμών Η θέση της Ελλάδος και ο ελληνοπερσικός άξονας Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικάντης ...

• Η Ακροδεξιά  και η Σύγκρουση των Πολιτισμών

• Η θέση της Ελλάδος και ο ελληνοπερσικός άξονας

Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικάντης

Αυτό το άρθρο ήθελα να το γράψω καιρό αλλά δεν έβρισκα τον χρόνο και δεν διέθετα αρκετά στοιχεία για να κάνω την σύνθεση και να καταλήξω σε ένα θεμιτό συμπέρασμα.

Υπήρχαν πολλά αναπάντητα ερωτήματα στο μυαλό που με μπέρδευαν. Από την αρχή της εκλογής του νέου Προέδρου των Η.Π.Α. αντιλήφθηκα πως δεν πρόκειται να κάνει κάτι καλό για την παγκόσμια οικονομία, την παγκόσμια κοινότητα και το μέλλον των εθνών ως αυτόνομες κρατικές οντότητες. Δεδομένου όμως πως η άλλη επιλογή ήταν η απεχθής και κακιασμένη Χίλαρυ Κλίντον, δέχθηκα την εκλογή του απεχθούς νέου Προέδρου ως μονόδρομος για τους Αμερικανούς ψηφοφόρους. Το ίδιο προβληματισμένο με έβρισκε και η εκλογή ακροδεξιών κυβερνήσεων στη Δυτική Ευρώπη όπως στην Πολωνία, την Ουγγαρία, την Ιταλία και άλλων σημαντικών ακροδεξιών παρουσιών εντός των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων. Για να αποσαφηνίσω κάτι ώστε να μην γίνω παρεξηγήσιμος: δεν είμαι αντίθετος στις ακροδεξιές κυβερνήσεις λόγω εμμονικών ιδεολογικών αντιλήψεων ή λόγω πολιτικών παρεκκλίσεων. Παραμένω απλά ψύχραιμος και σκεπτικός απέναντι στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της Ευρώπης και της Οικουμένης χωρίς ενθουσιασμούς και φανατισμούς, χωρίς εκρήξεις οργής και τάσεις απόγνωση.

Η Ακροδεξιά  και η Σύγκρουση των Πολιτισμών

Οι ακροδεξιές κυβερνήσεις και τα εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης έχουν υιοθετήσει μια ατζέντα ακραιφνώς αντι-ισλαμική, αντι-μεταναστευτική και ευρωπαϊκής υπερηφάνειας. Τίποτα από αυτά δεν είναι μεμπτό όταν υπάρχει αυτοσυγκράτηση, ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα, πραγματική πίστη στις ευρωπαϊκές και χριστιανικές αξίες και διαχωρίζουν την θέση τους από την αμετροέπεια και τον τυχοδιωκτισμό.

Η Ευρώπη δεν πρέπει να γίνει ισλαμική. Δεκτόν!
Η Ευρώπη δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο την εισβολή λαθρομεταναστών. Απόλυτα σεβαστό!
Η Ευρώπη κι όχι η Ευρωπαϊκή Ένωση ως πολιτικοοικονομικός οργανισμός οφείλει να παραμείνει λευκή, ευρωπαϊκή και χριστιανική. Αναμφίβολα!

Όμως αν παρατηρήσουμε από την αρχή, την εκλογή και την γραμμή αυτών των κομμάτων θα διαπιστώσουμε ότι ακροβατούν πάνω σε μια κοινή γραμμή τριών παραμέτρων: αντι-ρωσική, φιλοαμερικανική και φιλοισραηλινή.

Από τον Donald Trump που λίγο μετά την εκλογή του αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους μέχρι την εντολή για την εκτέλεση του Ιρανού Υποστράτηγου Suleimani, κι από τον Ούγγρο Πρωθυπουργό Orban όπου έσπευσε να αναγνωρίσει και να στηρίξει την απόφαση του Αμερικανού Προέδρου μέχρι και το παράδειγμα της Πολωνίας, η οποία ενισχύεται συνεχώς από το ΝΑΤΟ στρατιωτικά και πραγματοποιούνται διαρκώς επενδύσεις στον οικονομικό και επιχειρηματικό τομέα με αποτέλεσμα να δένει όλο και περισσότερο την χώρα τους στον δυτικό πολιτικοστρατιωτικό σχηματισμό και προβάλλοντας διαρκώς την εθνική τους υπερηφάνεια και την πολιτιστική τους ταυτότητα με έναν στείρο αντι-ρωσισμό και με έναν τυφλό φιλοαμερικανισμό. Η θέση, επομένως των σύγχρονων πολιτικών κομμάτων της ακροδεξιάς απέχουν διαμετρικώς από τις θέσεις των αντίστοιχων πολιτικών κομμάτων του μεσοπολέμου.

Οι Η.Π.Α. όπως έχουν παραδεχθεί δια στόματος πρώην υπουργού εξωτερικών αποτελούν, κατά αυτούς πάντοτε, την νέα πολιτική και πλανητική δύναμη, τον δυτικό πολιτισμό και την ‘’Νέα’’ Αθήνα στη σύγχρονη εποχή. Κατά το φαντασιακό σκέλος της δυτικής σκέψης, οι Αμερικανοί ως κυρίαρχοι και ως πρωτοπόροι πρωτίστως και οι Δυτικοί Ευρωπαίοι ως ακόλουθοι και ως σύμμαχοι δευτερευόντως αποτελούν την Αθήνα όπου θα αμυνθεί ή και θα επιτεθεί αν χρειαστεί απέναντι στην νέα ασιατική απειλή, ( Νέα Περσία) και με την Γερμανία και την λοιπή Ευρώπη ως ‘’Νέα Σπάρτη’’ και ως νέες ελληνικές πόλεις αντιστοίχως.

Αυτό είναι και το πολιτικοιστορικό αφήγημα που μας παρουσίασε ο Samuel Huntington στο έργο του ‘’Η Σύγκρουση των Πολιτισμών’’ έχοντας θέσει ως φορείς του δυτικού πολιτισμού την Αμερική και την Δυτική Ευρώπη, εξοβελίζοντας την Ελλάδα και τον λοιπό Ορθόδοξο κόσμο εκτός του δυτικού πλαισίου και θέτοντας ως ιδεολογικό, θρησκευτικό και γεωπολιτικό αντίπαλο την Ασία.

Μόνο, που ένας πόλεμος δεν μπορεί να κηρυχθεί σε μια ολόκληρη ήπειρο αλλά να επιλεχθεί προσεκτικά και στρατηγικά μία χώρα, η οποία αποτελεί γεωστρατηγικό στόχο των Η.Π.Α., διαθέτει γεωφυσικό πλούτο και πεισματικά αρνείται να ‘’εκδημοκρατιστεί’’ κατά τα δυτικά πρότυπα και υπό τις προτροπές της Δύσεως.

Η Αραβική Άνοιξη και Η Ιδέα του Ιράν

Μετά από μια σειρά εσωτερικών αναταραχών, εκρήξεων και αραβικών επαναστάσεων σε Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο και Συρία φτάσαμε και στον τελικό στόχο που ήταν το Ιράν. Για όσους δεν μπόρεσαν να το αντιληφθούν το τέλος της αραβικής άνοιξης θα έρθει στη Περσία. Αυτή είναι ο τελικός στόχος των μυστικών υπηρεσιών των Η.Π.Α. και εκεί τελειώνει το ντόμινο που άρχισε από τη Λιβύη σηματοδοτώντας έναν νέο παγκόσμιο κύκλο αίματος και πυροδοτώντας την απαρχή του νέου παγκοσμίου πολέμου. Έναν πόλεμο όπου οι Η.Π.Α. αδυνατούν να διεξάγουν μόνες τους λόγω της οικονομικής τους αδυναμίας, του γεωστρατηγικού βάθους του Ιράν και της εθνικής συνοχής και πολιτιστικής συνείδησης του Ιρανικού λαού. Το Ιράν δεν είναι ούτε Ιράκ, ούτε Λιβύη. Όχι μόνο λόγω του πυρηνικού του προγράμματος και της πληθυσμιακής της συγκρότησης αλλά και λόγω της βαθιά ριζωμένης πολιτιστικής ταυτότητας του περσικού λαού ως ο πρώτος αυτοκρατορικός λαός της ιστορίας και ως η πρώτη παγκόσμια αυτοκρατορία.

Το Ιράν ως ένα έθνος-κράτος με τεράστια εδαφική έκταση, με πληθυσμό που ανέρχεται στα 45.000.000, με πυρηνικό οπλοστάσιο, με ένα δίκτυο επαναστατικών ή ‘’τρομοκρατικών’’ (ανάλογα από ποια πλευρά του παιχνιδιού είσαι) οργανώσεων, με μια αυτοκρατορική αίγλη του παρελθόντος, η οποία ακόμη παίζει τον ιστορικό της ρόλο στο εσωτερικό του λαού της και την πολιτιστική της ισχύ στα γειτονικά αραβικά κράτη και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες του Αζερμπαϊτζάν, Αφγανιστάν, Ουζμπεκιστάν , Τζατζικιστάν και τους Κούρδους δεν είναι εύκολος στόχος!

Ο Βρετανός ιστορικός Michael Axworthy στο έργο του ‘’Η Ιστορία του Ιράν: H Αυτοκρατορία του Πνεύματος’’ αναφέρεται στην ‘’Ιδέα του Ιράν’’ ως ένας πολιτισμικός πόλος έλξης, όπως ήταν η αρχαία Ελλάδα και η Κίνα, προσελκύοντας άλλους λαούς και γλώσσες στη γλωσσική του σφαίρα: πρόκειται, με άλλα λόγια, για την πεμπτουσία της ήπιας ισχύος και το νόημα της θεωρίας του Mac Neil περί επίδρασης ενός πολιτισμού και μιας κουλτούρας επί των άλλων. Οι διάλεκτοι νταρί, τατζίκ, ουρντού, τα χίντι, η βεγγαλική και τα ιρακινά αραβικά είναι όλα παραλλαγές των περσικών ή έχουν σαφείς επιρροές. Μπορεί επομένως κάποιος να ταξιδέψει από την Βαγδάτη μέχρι την Καλκούτα και να παραμείνει τρόπον τινά εντός μιας περσικής πολιτισμικής ζώνης. Μια σύντομη ανασκόπηση της ιρανικής ιστορίας, δίνοντας έμφαση στους παλαιούς χάρτες, έρχεται να επιβεβαιώσει αυτόν τον δυναμισμό.

It’s all about Israel

Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και με την επιστήμη της πολιτικής γεωγραφίας. Οι Η.Π.Α. δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να εισβάλλουν στην Ιρανική χερσόνησο. Δεν έχουν δεχθεί καμία απρόκλητη επίθεση, καμία εισβολή στο εσωτερικό τους και καμία πρόσκληση για γενικευμένο πόλεμο. Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν δεν απειλεί άμεσα τις Η.Π.Α. αλλά το γειτονικό Ισραήλ.

Κατά κάποιο άγνωστο διεθνές δίκαιο επιτρέπεται στο Ισραήλ να εξοπλίζεται συστηματικά και να αποκτάει πυρηνική ισχύ, το ίδιο και για το Πακιστάν αλλά απαγορεύεται σε χώρες που δεν έχουν την έγκριση των Η.Π.Α. και απειλούν όχι την ανθρωπότητα, η ανθρωπότητα δεν ξεχωρίζει τις πυρηνικές κεφαλές από τα χρώματα της σημαίας που φέρουν αλλά από τη δυνατότητα της αμετάκλητης καταστροφικής ισχύς της πυρηνικής ενέργειας, αλλά τα συμφέροντα τους όπως το Ιράν και η Βόρειος Κορέα. Το Ισραήλ είναι το μοναδικό κράτος στο πλανήτη που έχει το αναφαίρετο αυτόκλητο δικαίωμα να χτυπάει πρώτο εχθρικούς στόχους όταν αυτό κρίνει ότι είναι ορθό και απειλεί την κρατική του ασφάλεια, τα υπόλοιπα κράτη απαιτείται να έχουν αφορμές ή να δημιουργήσουν τέτοιες.

Ο ιρανικός λαός δεν πάσχει από στείρο αντι-αμερικανισμό. Παράδειγμα αποτελεί η καταγεγραμμένη εμπειρία του γνωστού Αμερικανού δημοσιογράφου και γεωπολιτικού αναλυτή, Robert D. Kaplan στο βιβλίο του ‘’Η Εκδίκηση της Γεωγραφίας’’ όπου παραθέτει τα εξής σχόλια: ‘’Μετά τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου ο Αγιατολάχ Αλί Χομενεί όσο και ο Πρόεδρος Μοχάμεντ Χαταμί καταδίκασαν απερίφραστα την τρομοκρατία της σουνιτικής Αλ Κάιντα και οι Ιρανοί συμμετείχαν σε αγρυπνίες στους δρόμους της Τεχεράνης για να τιμήσουν τα θύματα, την ίδια στιγμή που πλήθη ανθρώπων σε άλλα σημεία του αραβικού κόσμου πανηγύριζαν για τις επιθέσεις. Το ίδιο ισχύει για τη βοήθεια που το Ιράν προσέφερε στη συμμαχία της οποίας ηγούντο οι Αμερικάνοι εναντίον των Ταλιμπάν αργότερα τον ίδιο χρόνο ή για την πρόταση του Ιράν για ουσιαστικές συνομιλίες μετά την πτώση της Βαγδάτης την άνοιξη του 2003.’’

Δεν είναι επομένως το Ιράν που έχει περικυκλώσει στρατηγικά τις Η.Π.Α. έχοντας βάσεις σε Μεξικό, Παναμά, Καναδά και Κούβα αλλά οι Αμερικάνοι έχουν πράξει το αντίθετο ώστε να δημιουργήσουν το κατάλληλο πολιτικό κλίμα και για να δώσουν το σήμα για την έναρξη ενός νέου γενικευμένου πολέμου ερεθίζοντας τους ευμετάβλητους και παρορμητικούς Ασιάτες να κάνουν το λάθος ώστε να βρει αφορμή το Ισραήλ και να ισοπεδώσει τις ιρανικές βάσεις στη γειτονιά της και να παρασύρουν και οι δυο με την σειρά τους τα ευρωπαϊκά κράτη σε ένα βαθύ κύκλο αίματος και καταστροφής με την ψευδαίσθηση ότι μάχονται υπέρ της Ευρώπης και της λευκής τιμής κρατώντας νέες ‘’Θερμοπύλες’’ και ως προασπιστές της χριστιανοσύνης σαν άλλος Κάρολος Μαρτέλος, με την διαφορά ότι πραγματικά θα αιματοκυλιστούν και θα σφαγιαστούν για τα συμφέροντα των σιωνιστών, των πετρελαϊκών εταιριών και των πολεμικών βιομηχανιών.

Η θέση της Ελλάδος και ο ελληνοπερσικός άξονας

Η πατρίδα μας με την συναισθηματική έννοια και την ιδεολογική της ισχύ στις καρδιές και στις συνειδήσεις μας δεν έχει κανέναν λόγο να συμμετάσχει σε αυτή την γεωπολιτική σχιζοφρένεια. Οι σχέσεις Ελλάδος – Ιράν βρίσκονταν σε ομαλή κατάσταση και είχαμε αμοιβαία πολιτιστική εκτίμηση και σεβασμό αφήνοντας τις εκστρατείες του Πέρση Βασιλιά στην αρχαιότητα και τις περσικές εισβολές στη μεσαιωνική ιστορία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, πως ο Μέγας Αλέξανδρος παρότι κατέλυσε την Περσική Αυτοκρατορία και εκθρόνισε τον Δαρείο από Βασιλιά της Ασίας κηρύττοντας τον εαυτό του ως Βασιλιά της Οικουμένης, οι σύγχρονοι Πέρσες τον βλέπουν ιστορικά με σεβασμό και δέος. Η Ελλάδα όμως σαν κρατικό μόρφωμα και υποχείριο της Δυτικής Ηγεμονίας ακολουθεί επικίνδυνους δρόμους και εμπλέκεται σε περίεργα μονοπάτια της διεθνής διπλωματίας επικροτώντας την δολοφονία του Ιρανού Υποστράτηγου και συζητώντας το ενδεχόμενο νέων αμερικανικών βάσεων, θέτει την ελληνική επικράτεια στο στόχαστρο των ιρανικών βαλλιστικών πυραύλων.

Αν η Ελλάδα ήταν ένα κράτος αυτόνομο, με εθνική κυριαρχία και στρατηγική ισχύ, με πολιτιστική διπλωματία και ελληνικό όραμα θα μπορούσε να είχε θέσει ως μακροπρόθεσμο στόχο την δημιουργία μιας Νέας Ελληνοπερσικής Ενώσεως εμπνεόμενη από την αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και σχηματίζοντας μια οριζόντια ζώνη κοινής οικονομικής, πολιτιστικής και ενεργειακής ανάπτυξης, ακριβώς στο Rimland του Spykman, εξοβελίζοντας τις μεγάλες ναυτικές δυνάμεις και συμπεριλαμβανομένων των κρατών της Μέσης Ανατολής, νοτίως την Αίγυπτο, βορείως την Αρμενία και την Γεωργία και ανατολικώς την Περσία και την Ινδία. Το μοναδικό εμπόδιο εντός του γεωπολιτικού αυτού σχηματισμού θα ήταν η Τουρκία και η περίπτωση της Παλαιστίνης, η οποία θα έπρεπε να διαμελιστεί με όλα τα οικονομικά, πολιτικά και διπλωματικά μέσα με την Ελλάδα ως πρωτοπόρα του εγχειρήματος και με την συνεργασία των κρατών της Συρίας, της Γεωργίας, της Αρμενίας και της Περσίας. Σύμμαχος θα ήταν ο κουρδικός λαός όπου επιθυμεί διακαώς την εθνική του ελευθερία όπου με την παρουσία της περσικής διπλωματίας θα συνέβαλλε στο αγώνα και αν το επιθυμούσε και δεν εγκλωβιζόταν μέσα στις φυλακές της μουντής σκέψης της και η Ρωσία, όπου θα εξέλαβε ως κίνητρο την ελεύθερη διέλευση του εμπορικού της στόλου από την ελληνική πλέον Κωνσταντινούπολη πραγματοποιώντας κι αυτή το πολυπόθητο όραμα της.

Η δε Παλαιστίνη θα πλαισίωνε την ένωση ως δικοινοτικό κράτος μαζί με τους Ισραηλινούς αν επιθυμούσαν να ήταν εντός της και να συμμετάσχουν στο νέο πολιτικό και πολιτιστικό εγχείρημα.

Γνωρίζω πως πολλά από αυτά θα διαβαστούν ως αποκυήματα επιστημονικής ή γεωπολιτικής φαντασίας. Η εκστρατεία όμως του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η κοσμοκρατορία του θα διαβαζόταν πριν πραγματοποιηθεί ως αποκύημα ιστορικής φαντασίας και μυθολογίας. Η χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ως προφητεία Αγίων και όραμα μοναχών του Αγίου Όρους. Το ίδιο και ο επερχόμενος Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα θεωρούταν πριν χρόνια ως κινδυνολογία, εσχατολογία και αποκύημα διεστραμμένης φαντασίας. Τώρα όμως, μπορούμε να τον εκλάβουμε ως τέτοιο;

Από geoparatirisy