Πρόκληση από το Al Jazeera: «Δυτική Θράκη, αμφισβητούμενος χώρος - Οι Τούρκοι της βορειοανατολικής Ελλάδας»

Σοκ προκαλεί μια ακόμα στημένη επίθεση κατά της Ελλάδος, αυτή την  φορά  από το δίκτυο του Al Jazeera! Διαβάστε ολόκληρο το επίμαχο ρε...

Σοκ προκαλεί μια ακόμα στημένη επίθεση κατά της Ελλάδος, αυτή την  φορά  από το δίκτυο του Al Jazeera! Διαβάστε ολόκληρο το επίμαχο ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη στις 19: 15 τ.ω. Ακολουθεί το άρθρο και αποκαλυπτική ανάλυση και ρεπορτάζ:

Οι Τούρκοι της βορειοανατολικής Ελλάδας

Διερευνούμε τους ισχυρισμούς για τις διακρίσεις εναντίον της εθνικής τουρκικής μειονότητας στην ελληνική επαρχία της Δυτικής Θράκης.

AlJazeera

Η Ελλάδα διαθέτει την περήφανη φήμη ως η γενέτειρα της δημοκρατίας, της κυβέρνησης από τον λαό, για τον λαό.

Αλλά στην τουρκική εθνική μειονότητα της Θράκης στα βορειοανατολικά της χώρας, που λένε ότι έχουν υποστεί διακρίσεις δεκαετιών από το κράτος, τα πράγματα δεν είναι όπως συχνά φαίνονται, Στείλαμε σκηνοθέτη Glenn Ellis να ερευνήσει το θέμα.

Η άποψη του Glenn Ellis

“Το κύριο πρόβλημα εδώ είναι η άρνηση της ταυτότητάς μας. Θεωρούμε τους εαυτούς μας Τούρκους, κάτι που αναμφίβολα είμαστε. Αλλά το ελληνικό κράτος δεν δέχεται αυτό το γεγονός. Μιλούν για Έλληνες μουσουλμάνους, έναν ορισμό που δεν θα δεχθούμε ποτέ”.

Αυτό μου είπε η Cidgem Asafoglu στο γραφείο της στην καρδιά της Κομοτηνής, πρωτεύουσας του νομού Ροδόπης της Ελλάδας. Βρίσκεται στην αρχαία περιοχή, γνωστή ως Θράκη, η οποία μοιράζεται σύνορά της με τη νότια Βουλγαρία και τη δυτική Τουρκία. Η Cidgem είναι η ηγέτης του Keif, του κόμματος “Φιλίας, Ειρήνης και Ισότητας”, που αντιπροσωπεύει την τουρκική μειονότητα στη Θράκη, και μετρά περίπου 150.000 άτομα.

Το Keif ήρθε πρώτο στη Ροδόπη και στον διπλανό νομό της Ξάνθης στις περσινές εκλογές- προκαλώντας εκνευρισμό της ελληνικής κυβέρνησης. Μερικούς μήνες αργότερα, ο απερχόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος επισκέφθηκε την περιοχή, δηλώνοντας: «Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης, η μουσουλμανική μειονότητα που ζει στη Θράκη είναι θρησκευτική μειονότητα και όχι εθνική». Αναφερόταν σε ένα σύμφωνο του 1923 που υπεγράφει  μετά τον Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο παραχώρησε την περιοχή στην Ελλάδα, και το οποίο έπρεπε επίσης να εγγυηθεί τα δικαιώματα των Τούρκων του – κάτι που ο  Keif και η αρχηγός του επιθυμούν να υποστηρίξουν.

“Δεν πιστεύουμε ότι το να ορίζουμε τους εαυτούς μας ως Τούρκοι αποτελεί έγκλημα ή αμαρτία”, λέει η Cidgem. “Είμαστε Τούρκοι και συνεχίζουμε να είμαστε Τούρκοι”. Το πρόβλημα είναι ότι, με τις σχέσεις των γειτονικών χωρών να είναι στο χειρότερο σημείο, τέτοια συναισθήματα δεν ταιριάζουν με το αυξανόμενο εθνικιστικό αίσθημα αλλού στην Ελλάδα.

Ήρθα εδώ με ένα μικρό συνεργείο για την έρευνα των ισχυρισμών που έχει εδώ και δεκαετίες η τουρκική μειονότητα στη Θράκη – ότι συνήθως υπόκεινται σε διακρίσεις εναντίον τους από το ελληνικό κράτος. Αλλά επίσης είχα και την περιέργεια να μάθω περισσότερα για τις ισχυρές πολιτιστικές παραδόσεις σε αυτήν την απομακρυσμένη γωνιά της Ευρώπης. Σίγουρα η αίσθηση ήταν πολύ τουρκική.

Καθώς προχωρούσα για το επόμενο ραντεβού μου, περνούσα πλήθος γυναικών με μαντίλες να μιλάνε τούρκικα και στις καφετέριες στο δρόμο να είναι συγκεντρωμένοι γενειοφόροι να πίνουν τουρκικό καφέ και να κάνουν ναργιλέ. Εξωτερικά, όλα φαίνονταν ήρεμα και με τάξη, – αλλά η συνέντευξη της Cidgem είχε μείνει στο μυαλό μου. Είχε πει ότι είχε απειληθεί πολλές φορές η ζωή της επειδή ζητούσε να αναγνωριστεί ως εθνοτικά τούρκος Έλληνας πολίτης.

Μεταξύ αφομοίωσης και ενσωμάτωσης

Τι μορφή, λοιπόν, ήθελα να μάθω, είχαν αυτές οι διακρίσεις; Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας δόθηκαν πολλά παραδείγματα – από την ανεπαρκή πολιτική αντιπροσώπευση και τους περιορισμούς στην ελευθερία του Τύπου μέχρι την εκπαίδευση και τη θρησκεία.

Πάρε την περίπτωση του μουφτή, μου είπαν. Η περιοχή παραδοσιακά εκλέγει τους δικούς της μουφτήδες – νομικούς εμπειρογνώμονες που είναι αρμόδιοι για την έκδοση αποφάσεων σε θρησκευτικά θέματα. Ο Ibrahim Serif ήταν ένας τέτοιος, εκλεγμένος ως μουφτής της Κομοτηνής με ποσοστό 90% των ψήφων. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να έχει σπάσει πολύ τον πάγο με το ελληνικό κράτος που είχε διορίσει απευθείας το δικό του μουφτή στην Κομοτηνή, σύμφωνα με τα πρόσφατα υιοθετημένα πρωτόκολλα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Τούρκων αρνείται να αναγνωρίσει τους διορισμένους μουφτήδες, προτιμώντας εκείνους που έχουν επιλέξει οι ίδιοι, όπως ο Σερίφ, τον οποίο συναντήσαμε σε ένα γεμάτο τζαμί, στην προσευχή της Παρασκευής.

Στο δρόμο μας περάσαμε από το τζαμί του διορισμένου μουφτή  είχαμε περάσει από το τελετουργικό του μουσουλμανιού που έμοιαζε ερημωμένο. Ο Serif , ένας αξιοπρεπής άνθρωπος με ευγενική παρουσία, μου είπε ότι είχε μόλις καταδικαστεί σε 80 ημέρες φυλάκισης επειδή συμμετείχε στην προσευχή της Παρασκευής σε ένα κοντινό χωριό. “Συμμετείχα στην προσευχή, αυτό είναι όλο. Είμαι συνεχώς εκτεθειμένος στην ίδια παρενόχληση.” Ο Serif λέει ότι δεν είναι μόνος που αισθάνεται την πίεση του κράτους και ότι αυτό για πολλούς ξεκινά πολύ νωρίς.

Πέρυσι το ελληνικό υπουργείο Παιδείας έκλεισε πέντε τουρκόφωνα σχολεία, φτάνοντας τον συνολικό αριθμό των σχολείων που έχουν κλείσει σε μόλις οκτώ χρόνια στα 65. Στο χωριό Καλαμόκαστρο συναντήσαμε τον Sezer Riza, ο οποίος μας πήγε στο σχολείο του χωριού, κλειστό τώρα, όπου είχαν φοιτήσει οι γενιές της οικογένειάς του.

«Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αφομοίωση και την ενσωμάτωση», είπε, «όταν τα παιδιά δεν μαθαίνουν τον πολιτισμό τους, χάνουν σταδιακά τη μητρική τους γλώσσα και εξαφανίζονται στην κοινωνία, στην ελληνική κοινωνία. Αυτός ο πολιτισμός θα σταματήσει να υπάρχει καθώς η διαδικασία αυτή συνεχίζεται».

Η κυβέρνηση παραπέμπει στην έλλειψη αιτήματος από τους μαθητές για το κλείσιμο των σχολείων, αλλά στην Ξάνθη τουλάχιστον υπάρχουν πράγματι πάρα πολλοί τούρκοφωνοι μαθητές συγκριτικά με τον αριθμό των διαθέσιμων θέσεων, και έπρεπε να εισαχθεί μια πολιτική να χωριστεί η σχολική ημέρα σε δύο βάρδιες για να τους χωρέσουν.

Στην Ξάνθη συναντήσαμε και τον Cengiz Omer, εκδότη της τουρκόφωνης εφημερίδας της πόλης, Millet. Ο Cengiz θυμήθηκε μια από τις πολλές φορές που τον είχαν καλέσει στο αστυνομικό τμήμα. «Με ρώτησαν γιατί γράφω ότι η μειονότητα είναι μια τουρκική μειονότητα, τους είπα, ότι ο στόχος μας είναι να κάνουμε τη φωνή της μειονότητας μας να ακουστεί. Προσπαθούμε να είμαστε η φωνή τους και ο αστυνομικός μου είπε αν συνεχίσω, όπως περπατάω έξω, ίσως κάποιος μου σπάσει το κεφάλι».

Ο Cengiz πρόσφατα καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 μηνών επειδή αμφισβήτησε την ιδέα των διορισμένων μουφτήδων σε ένα editorial του. «Δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ελευθερία έκφρασης εδώ στη Δυτική Θράκη”, εξήγησε. “Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα μας».

Ανυπομονούσαμε να μάθουμε περισσότερα για το τι κρύβεται πίσω από τις ιστορίες που ακούγαμε – όχι μόνο γιατί θέλαμε να τις θέσουμε στις αρχές της Αθήνας και να πάρουμε απάντηση. Αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι το ταξίδι μας γύρω από την περιοχή άρχισε να τραβάει την προσοχή.

Σχεδόν από τη στιγμή που ξεκινήσαμε τη τραβάμε πλάνα στη Θράκη, πας ακολουθούσαν αστυνομικά αυτοκίνητα χωρίς σήμανση, μας σταμάτησαν αρκετές φορές και μας ανέκριναν για τις κινήσεις μας. Δεν είχαμε τίποτα να κρύψουμε, βέβαια, αλλά ήταν μια ασυνήθιστη κατάσταση για δημοσιογράφους σε μια κατά τα άλλα ανοιχτή ευρωπαϊκή δημοκρατία. Τότε τα πράγματα έγιναν χειρότερα.

Είχαμε αποφασίσει να ταξιδέψουμε νότια από τη Δυτική Θράκη προς το ελληνικό νησί της Κω, όπου, όπως μας ειπώθηκε, η τουρκική μειονότητα βρίσκεται υπό αυστηρότερους περιορισμούς. Το πρωί που φτάσαμε – πράγματι μέσα σε λίγα λεπτά από τη στιγμή που φτιάξαμε την κάμερα να γυρίσουμε μερικά ακίνδυνα τοπία – μάς συνέλαβαν ως υπόπτους κατασκοπείας.

Βρισκόμασταν σε δημόσιο χώρο, επίσης βρισκόμασταν κοντά στη μαρίνα του νησιού, κι ενδεχομένως να είχαμε χωρίς να το γνωρίζουμε σπάσει κάποια τοπική απαγόρευση για τη λήψη φωτογραφιών από τα σκάφη αναψυχής και των γιοτ στο μικρό λιμάνι. Αλλά το να κατηγορηθούμε για κατασκοπεία φαινόταν ως μια παράλογη υπερβολική αντίδραση – όχι μόνο επειδή είχα έρθει μόλις σε επαφή με το γραφείο του πρωθυπουργού στην Αθήνα, προσπαθώντας να οργανώσω μια συνέντευξη.

Οι προσπάθειές μας να εξηγήσουμε και να απολογηθούμε αγνοήθηκαν και μας μεταφέρθηκαν στον τοπικό σταθμό ακτοφυλακής για ανάκριση. Κάποιος, κάπου, του μπήκε στο κεφάλι ότι κάποιο απλή τηλεοπτική παραγωγή αποτελούσε απειλή για την ελληνική εθνική ασφάλεια.

Μετά από μια νύχτα κράτησης, ο δικηγόρος μας κατάφερε να εξασφαλίσει την απελευθέρωσή μας σε μια βιαστική ακροαματική διαδικασία – στην οποία και πάλι απολογηθήκαμε, – και μπορέσαμε να εγκαταλείψουμε το νησί με την επόμενη πτήση για την Αθήνα.

Στη συνέχεια, έχοντας πληροφορηθεί ότι το υλικό μας πρόκειται να κατασχεθεί, εγκαταλείψαμε την Ελλάδα χωρίς καθυστέρηση – ευτυχώς, με το υλικό μας ανέπαφο. Δυστυχώς, ποτέ δεν κατορθώσαμε να θέσουμε τα ερωτήματά μας στην ελληνική κυβέρνηση – παρά τα επανειλημμένα αιτήματα για συνεντεύξεις με διάφορα υπουργεία.

Αλλά ήταν μια απογοητευτική εμπειρία σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα που υπερηφανεύεται ότι είναι η γενέτειρα της δημοκρατίας στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μας έδωσε επίσης μια εικόνα για το τι λένε οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης ότι βιώνουν για τόσα χρόνια.

Source: Al Jazeera

ΕΔΩ ΛΕΠΤΟΜΕΡΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Από alexstefanopoulos