Ανεξάρτητη δικαιοσύνη και ανάπτυξη

Του Άγη Βερούτη Είναι αδύνατον να προσελκύσει επενδύσεις μια χώρα όπου ο θεσμός της Δικαιοσύνης δυσλειτουργεί.  Είναι αδύνατον ν...

Του Άγη Βερούτη

• Είναι αδύνατον να προσελκύσει επενδύσεις μια χώρα όπου ο θεσμός της Δικαιοσύνης δυσλειτουργεί. 

• Είναι αδύνατον να κρατήσει θέσεις εργασίας. 

• Είναι αδύνατον να αναπτυχθεί, όσους φυσικούς πόρους και αν διαθέτει. 

Είναι αδύνατον να ελεγχθεί και να παταχθεί η διαφθορά σε μια χώρα με επιτροπεία της Δικαιοσύνης από την εκτελεστική εξουσία. Η διάκριση των εξουσιών είναι προϋπόθεση της ύπαρξης της Δημοκρατίας.

Δυστυχώς η δική μας χώρα ανήκει στην παραπάνω κατηγορία υπανάπτυκτων χωρών. Η παγκόσμια κατάταξή μας το 2011 ως προς την διαφθορά στους πίνακες της Διεθνούς Διαφάνειας είναι 80η στις 182 χώρες, με βαθμολογία 3,4 στα 10, όπου το 10 είναι η απόλυτη διαφάνεια.  Παραπλήσια είναι η κατάταξή της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας 96η από 144 χώρες στο Global Competitiveness Index, που όμως επηρεάζεται και από τη γραφειοκρατία, την πρόσβαση σε χρηματοδότηση, την ασυνέπεια των πολιτικών που εφαρμόζονται, το περίπλοκο φορολογικό πλαίσιο και τη διαφθορά.

Αυτοί οι δύο δείκτες είναι αλληλένδετοι. Αυτό δεν θα αλλάξει. Όσο η διαφθορά θα είναι ελεγχόμενη από την Εκτελεστική εξουσία (δια μέσω του ελέγχου της Δικαστικής από την πρώτη) η Ελλάδα θα παραπαίει αναπτυξιακά και οικονομικά.

Από τις τρεις θεσμικές εξουσίες μιας Δημοκρατίας, τη Νομοθετική, την Εκτελεστική, και τη Δικαστική, μόνο η τελευταία είναι σε θέση να διορθώσει τις αστοχίες των δύο πρώτων. Όμως στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα, είναι πρωτοφανές για τον ανεπτυγμένο κόσμο ότι οι εκπρόσωποι της Νομοθετικής και της Εκτελεστικής εξουσίας, είναι υπεράνω της εκδίκασης των όποιων ανομιών ή παραβλέψεών τους από τους Δικαστές. Βάσει του άρθρου 86 του Ελληνικού Συντάγματος η Δικαστική εξουσία δεν έχει δικαιοδοσία για να δικάσει κάποιον που είναι ύποπτος για οποιοδήποτε αδίκημα, αν αυτή την δικαιοδοσία δεν της δώσει με πλειοψηφία η Ελληνική βουλή. Μάλιστα, δεν έχει δικαίωμα καν να ερευνήσει κάποιο άσχετο με την πολιτική αστικό ή ποινικό αδίκημα ώσπου να πάρει την εντολή από τους ελεγχόμενους.

Είναι αστείο να πιστεύουμε ότι θα πατάξουμε τη διαφθορά σε αυτή τη χώρα, όταν οι Δικαστές μας είναι δεμένοι πισθάγκωνα από τους νόμους και το σύνταγμά μας, και η Δημοκρατία μας δεν τους εμπιστεύεται να κάνουν για τους βουλευτές μας αυτό που κάνουν για όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Όσο ισχύει το καθεστώς της ανισονομίας και ανισοπολιτείας ανάμεσα στους πολίτες και τους εκπροσώπους μας, η διαφθορά θα ανθεί στον τόπο μας και θα μαραίνεται κάθε προσπάθεια ανάπτυξης.

Εξίσου βλαπτική για την κοινωνία είναι η αδιαφορία με την οποία το νομικό καθεστώς μας αντιμετωπίζει την διαφθορά σε χαμηλά ή υψηλά κλιμάκια δημοσίων υπαλλήλων. Η ατιμωρησία την οποία συνεχίζει να απολαμβάνει η μειοψηφία των διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων κυριολεκτικά ανατινάζει την εμπιστοσύνη ενός ξένου ή εγχώριου επενδυτή στη δυνατότητα που του προσφέρει η χώρα να υπεραμυνθεί της πιθανής κερδοφορίας του από αθέμιτες απαιτήσεις της γραφειοκρατίας για συμμετοχή σε αυτήν. Με απλά λόγια, αν ο πιθανός επενδυτής δεν εμπιστεύεται ότι μπορεί να αποφύγει τον εκβιασμό από γραφειοκράτες δια της νόμιμης οδού, και χωρίς να ζητήσει προστασία από πολιτικούς προστάτες, τότε δεν θα επενδύσει. Είτε είναι ξένος, είτε είναι Έλληνας του εξωτερικού, είτε είναι ντόπιος.

Η πολυπλοκότητα και η αντινομία εντός του μη κωδικοποιημένου νομικού μας πλαισίου τρομάζει και διώχνει οποιονδήποτε σοβαρό επενδυτή, ενώ ενεργεί ως μαγνήτης για τα λαμόγια που ψάχνουν για αρπαχτές.

Βασική προϋπόθεση ανάπτυξης είναι η μείωση του αριθμού και του όγκου των νόμων, και η κωδικοποίησή τους. Η πλέον αναπτυξιακή ενέργεια που θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση θα ήταν η κατάργηση των δεκάδων χιλιάδων διατάξεων, νόμων και ερμηνευτικών εγκυκλίων που διέπουν τη λειτουργία σχεδόν όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων στη χώρα μας. Η αντικατάσταση των παραπάνω νόμων με άλλους, δίκην εξαπλούστευσης, απλά θα παρατείνει το βάσανο της κοινωνίας που παλεύει πλέον για την επιβίωσή της σε ένα ναρκοπέδιο που ναρκοθέτησαν με αριστοτεχνική πονηριά οι πολιτικοί απατεώνες των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, με μοναδικό σκοπό τη διευκόλυνση στην απόσπαση λύτρων από την κοινωνία από τις εκάστοτε συντεχνίες και πληθυσμιακές ομάδες ειδικών συμφερόντων, αλλά κυρίως την αυτοπροστασία τους από την δικαστική εξουσία. Αυτό και η επένδυση σε μερικές χιλιάδες νέες θέσεις φιλοξενίας σε σωφρονιστικά ιδρύματα θα έλυνε το πρόβλημα της διαφθοράς στη ρίζα του.

Δεν νοείται στον 21ο αιώνα, οι πολιτικοί να διατείνονται ότι οι Δικαστές δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης για να τους κρίνουν. Δεν νοείται οι ανώτατοι Δικαστές να επιλέγονται από την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, και δεν είναι λογικό οι βουλευτές να είναι οι ίδιοι δικαστές του εαυτού τους. Αυτο είναι μια θεσμική δικτατορία που διαβρώνει κάθε πιθανότητα ανάκαμψης της Ελλάδας, είτε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε εκτός.

Πηγή