Η κρίση, οι αποκρατικοποιήσεις στην Ελλάδα και η Ρωσία

Γράφει ο Δημήτρης Βελάνης Πολλά ερωτηματικά φαίνεται να προκαλεί στην κυβέρνηση αλλά και στην αγορά , η εμφανής επιφυλακτικότητα έως...

Γράφει ο Δημήτρης Βελάνης

Πολλά ερωτηματικά φαίνεται να προκαλεί στην κυβέρνηση αλλά και στην αγορά , η εμφανής επιφυλακτικότητα έως και απροθυμία της Ρωσίας να συμμετέχει ενεργά στην διαδικασία των Ελληνικών αποκρατικοποιήσεων

Υπάρχουν βέβαια οι γνωστές αιτίες που προκαλούν φόβους και αβεβαιότητα σε όλους γενικά τους ξένους επενδυτές, όπως η πολύπλοκη νομοθεσία περί ΔΕΚΟ, την οποία ανέλαβε να απλοποιήσει άμεσα η κυβέρνηση και να διευκολύνει τις διαδικασίες. Υπάρχει επίσης η απειλή της εξόδου από την Ευρωζώνη, η απειλή της χρεοκοπίας της Ελλάδας κλπ.που επαναλαμβάνονται κατά καιρούς από επίσημους ευρωπαϊκούς κύκλους.

Είναι όμως πραγματικά  αυτές οι βασικές αιτίες της Ρωσικής επιφυλακτικότητας ; Σίγουρα όχι. Πρώτα και κύρια το θέμα είναι πολιτικό. Διότι, καθώς φαίνεται, πολιτική απόφαση στο Κρεμλίνο  ακόμη δεν υπάρχει και χωρίς αυτή την απόφαση καμία σοβαρή ρωσική εταιρεία δεν θα αποφασίσει να λάβει ενεργό μέρος στα ελληνικά δρώμενα. Και πολιτική απόφαση δεν υπάρχει, διότι η Ρωσία έχει από καιρό υποβαθμίσει τις σχέσεις της με την Ελλάδα, με ευθύνη βέβαια της Ελλάδας.

Η αρχή έγινε από την  προηγούμενη δεκαετία, όταν η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε την υλοποίηση εξαγωγικών πιστώσεων προς την Ρωσία, και η Ρωσική κυβέρνηση τις αποδέχτηκε παρέχοντας εγγυήσεις της κρατικής τράπεζας εξωτερικού εμπορίου. Το πρόγραμμα αυτό προέβλεπε εξαγωγές ελληνικών προϊόντων προς την Ρωσία πάνω από 300 εκ. Ε/έτος, είχε συζητηθει και είχε συμφωνηθεί σε τέσσερις συνόδους της μικτής διακρατικής επιτροπής, είχε δε υποστηριχθεί θερμά από όλους τους παραγωγικούς και εμπορικούς φορείς της χώρας μας, όπως και από τουςς αντίστοιχους ρωσικούς φορείς. Κάτω από άγνωστες αιτίες δεν υλοποιήθηκε ποτέ, όπως ποτέ δεν έδωσαν και πειστικές εξηγήσεις οι τότε υπουργοί και υφυπουργοί της ανύπαρκτης τελικά οικονομικής μας διπλωματίας. Την ίδια περίοδο,άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Αυστρία κλπ αξιοποίησαν τις εξαγωγικές τους πιστώσεις ύψους 700 εκ.Ε και άνω, και τα προϊόντα τους ( πολλές φορές και ελληνικά με ξένη ονομασία ) κατέκτησαν την αναδυόμενη τότε ρωσική αγορά. 

Λίγο αργότερα, η Ελλάδα, κάτω και από  "εξωτερικές πιέσεις", υποβάθμιζε την σημασία και το περιεχόμενο των προτάσεων του Β. Πούτιν, που δήλωνε επίσημα και πολλές φορές ότι η Ρωσία θεωρεί την Ελλάδα ως  “στρατηγικό εταίρο και φίλο”, στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου. Αυτό σήμαινε συνεργασία στον ενεργειακό, στον ναυτιλιακό, στον συγκοινωνιακό, στον τουριστικό, στον εμπορικό και άλλους τομείς. Τέτοια πρόταση και επίσημη θέση του Β.Πούτιν, θα έπρεπε να την έχουμε ήδη αξιοποιήσει πριν από την κρίση του 2008.  Θα έπρεπε να έχει τότε κατασκευαστεί και σήμερα να λειτουργεί  ο αγωγόςΜπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, μετατρέποντας την Β.Ελλάδα σε πετρελαϊκό κόμβο για τα Βαλκάνια και την Μεσόγειο, θα έπρεπε να έχει αυξηθεί στο τριπλάσιο η ποσότητα του ρωσικού φυσικού αερίου και να έχει αξιοποιηθεί αυτό στην αύξηση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Έπρεπε επίσης από την εποχή εκείνη , να έχουν δημιουργηθεί μικτές παραγωγικές και εξαγωγικές προς την ρωσική αγορά εταιρείες αγροτικών προϊόντων και προϊόντων ιχθυοκαλλιέργειας, να έχουν δημιουργηθεί με ρωσικά κεφάλαια τουριστικές υποδομές για τα εκατομμύρια Ρώσων τουριστών, και πολλά άλλα .

Ήταν όμως τότε, όπως και σήμερα, θέμα πολιτικής επιλογής. Η Ελλάδα υπάκουσε στις εντολές και επιθυμίες των ΄΄εταίρων ΄΄,  απέρριψε την Ρωσική στρατηγική πρόταση, προσπάθησε να αντιμετωπίσει την επερχόμενη κρίση, εγκλωβισμένη μόνον στους κόλπους και στους όρους των δανειστών, αμέλησε συστηματικά για την δημιουργία τότε, ενός μεγάλου πυλώνα της ελληνορωσικής συνεργασίας, που θα είχε τα θεμέλια του στην πραγματική οικονομία. Σαν αποτέλεσμα ήταν να μας γυρίσει την πλάτη και η Ρωσία. Και αυτό έγινε την στιγμή που οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες εμβάθυναν τις οικονομικές τους σχέσεις με την Ρωσία. Κόπτονται δήθεν η Γερμανία και οι Η.Π.Α, για την  “ενεργειακή ασφάλεια” της Ευρώπης και για τον κίνδυνο  εξάρτησής  από την Ρωσία, όταν η ίδια η Γερμανία συνδέθηκε απ’ευθείας με την Ρωσία με πετρελαϊκό αγωγό,  κάτω από την Βαλτική θάλασσα. Όταν οι Γαλλικές και οι Ιταλικές εταιρείες συνεργάζονται και επενδύουν μαζί με τις Ρωσικές στον τομέα της ενέργειας, της εξόρυξης, των μεταφορών, της αυτοκινητοβιομηχανίας, του εμπορίου.

Είναι λοιπόν ανάγκη, έστω και τώρα, την ύστατη στιγμή των πιέσεων και των αδιεξόδων, να απευθυνθούμε με ειλικρίνεια  και σε ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο, μαζί και ο επιχειρηματικός κόσμος, προς την Ρωσία, όχι για να ζητήσουμε δάνεια, ή ελεημοσύνη , αλλά να τους προσκαλέσουμε να επενδύσουν στην ΔΕΠΑ, στα ΕΛΠΕ  στον ΟΣΕ, στην ΔΕΗ, στην ΑΜΥΝΤΙΚΗ μας βιομηχανία, στην ΛΑΡΚΟ, στον ΤΟΥΡΙΣΜΟ, στην ΑΓΡΟΤΙΚΗ μας οικονομία. Να αναβιώσουμε αμέσως την λειτουργία της μικτής διυπουργικής επιτροπής, που θα υπογράψει ένα πραγματικά αναπτυξιακό και μακροχρόνιο πρόγραμμα συνεργασίας μεταξύ των χωρών μας, με συγκεκριμένες δράσεις και επενδύσεις. Τέτοιο πρόγραμμα είμαι σίγουρος ότι θα είχε ανεπιφύλακτα και την υποστήριξη όλου του πολιτικού κόσμου, όλου του ελληνικού λαού.

Να δηλώσουμε και εμείς στον Β. Πούτιν, όπως έκανε και ο ίδιος από την Χαλκιδική το 2005, ότι και η Ρωσία είναι για την Ελλάδα και τον Ελληνικό λαό ένας στρατηγικός εταίρος και παραδοσιακός φίλος. Καί να το κάνουμε πράξη, έστω και αν αυτό δεν θα αρέσει και πάλι, σε μερικούς... φίλους μας.

Πηγή